Vandaag zijn Marloes en ik 14 jaar getrouwd. En wat is er een hoop gebeurd getuige de foto.
Voor de grap zeg ik wel eens dat wij samen gelukkig getrouwd zijn. Ik ben getrouwd en Maloes is gelukkig. Realiteit is echter dat wij samen getrouwd en gelukkig zijn. Om je heen zie je steeds meer huwelijken uit elkaar knallen, maar het onze heeft stand gehouden. En dat terwijl er mensen waren die dachten dat het een "moetje" was. Er was er zelfs een die ons in de kerk succes wenste en zich hardop afvroeg hoe lang wij het zouden volhouden. Natuurlijk waren we jong toen we gingen trouwen. Mijn ouders hoefden net geen handtekening meer te zetten, ik was inmiddels 21.
In de afgelopen 14 jaar hebben we een hoop meegemaakt. En lang niet alles was positief. En daarover gaat dit blog. Over het naast elkaar staan, met elkaar leven en doorgaan ook als niets loopt zoals je had verwacht of gehoopt.
Bij onze eerste echte ontmoeting wist ik dat ik binnen een paar dagen onder het mes zou moeten. Geen leuk vooruitzicht, maar Loes stuurde direct een kaartje. Dat kaartje was het begin van onze relatie en ik heb het nog steeds. Inmiddels ben ik meerdere keren geopereerd en iedereen weet wat het eindresultaat daarvan is. Ik moet leven met een handicap. Wat daarbij vaak vergeten wordt is dat ook mijn gezin en dan voornamelijk Marloes ook moet leven met dezelfde handicap.
Dankzij mijn handicap kan ik natuurlijk een stuk minder dan voorheen. Mijn humeur kan nog al eens wisselen afhankelijk van de pijn en vermoeidheid. Iedere middag moet ik rusten omdat ik anders de dag niet doorkom. Daardoor komt er veel op de schouders van Marloes. Het grootste dele van het huishouden zal ze moeten doen en ook op het gebied van werk draait ze meer uren dan ik. Hulp daarbij wil ze eigenlijk niet aannemen en dat siert haar. Doordat ik minder ben gaan werken kan ik gelukkig het grootste deel van zorgen voor de kinderen op me nemen en dat geeft enige verlichting. Maar wat ik het meeste aan mijn vrouw respecteer is het feit dat ze bij me is gebleven ondanks alles. Toen ik bang was om de straat op te gaan, was Marloes er. Toen ik 's nachts geteisterd werd door angstdromen, was Marloes er. Toen ik zo depressief als een deur was, was Marloes er. Toen ik opnieuw moest leren lopen, Was Marloes er. Nooit klagen en altijd heeft ze mee gezocht naar de oplossing. Haar verbazing en verdriet was dan ook groot toen ik uiteindelijk in een rolstoel terecht kwam. Voor mij was dat een proces waarin ik naar rolstoelgebruik toe gegroeid was, voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. En ook daar kwamen we doorheen.
Dankzij mijn handicap kan ik natuurlijk een stuk minder dan voorheen. Mijn humeur kan nog al eens wisselen afhankelijk van de pijn en vermoeidheid. Iedere middag moet ik rusten omdat ik anders de dag niet doorkom. Daardoor komt er veel op de schouders van Marloes. Het grootste dele van het huishouden zal ze moeten doen en ook op het gebied van werk draait ze meer uren dan ik. Hulp daarbij wil ze eigenlijk niet aannemen en dat siert haar. Doordat ik minder ben gaan werken kan ik gelukkig het grootste deel van zorgen voor de kinderen op me nemen en dat geeft enige verlichting. Maar wat ik het meeste aan mijn vrouw respecteer is het feit dat ze bij me is gebleven ondanks alles. Toen ik bang was om de straat op te gaan, was Marloes er. Toen ik 's nachts geteisterd werd door angstdromen, was Marloes er. Toen ik zo depressief als een deur was, was Marloes er. Toen ik opnieuw moest leren lopen, Was Marloes er. Nooit klagen en altijd heeft ze mee gezocht naar de oplossing. Haar verbazing en verdriet was dan ook groot toen ik uiteindelijk in een rolstoel terecht kwam. Voor mij was dat een proces waarin ik naar rolstoelgebruik toe gegroeid was, voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. En ook daar kwamen we doorheen.
Loes en ik praten veel. Ook over onze relatie. Je ziet relaties kapot gaan omdat een van de partners een handicap krijgt. Ik kan me dat goed voorstellen, zij niet. En dat is mijn geluk.
Natuurlijk is het niet alleen maar ellende, het leven met een gehandicapte. We kunnen altijd makkelijk parkeren. In een pretpark hoeven we nooit lang te wachten en ik heb altijd mijn eigen stoel bij me. Nee, zonder gekkigheid zijn er nog zat leuke zaken in het leven. Mijn jongste dochter zei het zaterdag nog. Ze vroeg zich af waarom ik de laatste tijd zoveel buiten kwam. Dit is natuurlijk een periode minder geweest en nu gaat dat steeds beter. We proberen ook zoveel mogelijk de "normale" dingen te doen. Zo gaan we over twee weken weer heerlijk kamperen. Even weg van de dagelijkse stress, lekker helemaal niets doen.
Maar waarom dit blog. Ik ben op zoek geweest naar een kado voor onze trouwdag. Nieuwe gordijnen of een tuinset, veel verder kwam ze niet. Ook daarbij verliest ze zichzelf nog wel eens uit het oog. Uiteindelijk kwamen we op een kledingbon. Ook een beetje saai. Sieraden wilde ze niet.Ik hou van je Marloes, maar met het uitzoeken van cadeaus mag je me het wel wat makkelijker maken. Met jullie als haar en mijn getuigen wil ik haar het volgende geven.
Marloes mag een weekend kiezen in een stad naar keuze. Daar mag ze shoppen tot ze erbij neervalt. Slapen in een hotel? Of liever thuis. Zij mag bepalen. Ik ga mee, maar nu niet anders dan als chauffeur, tassendrager en gesprekspartner tijdens het diner. Dus Marloes, zeg het maar...
Groet
Martijn
Ps. Natuurlijk heb ik wel een kleinigheidje voor wanneer ze vanmiddag thuis komt.
Ps. Natuurlijk heb ik wel een kleinigheidje voor wanneer ze vanmiddag thuis komt.
