Ongelooflijk hoeveel er deze week is gesproken over het einde der tijden. Volgens de Maya kalender zou het vandaag over moeten zijn. Of misschien wel na vandaag, helemaal duidelijk is me dat niet geworden. Terwijl het hier nog 21 december is, is het elders op de wereld al de 22e en ook daar draait de boel nog gewoon door.
Het zou ook een mooie stunt geweest zijn ook om nu de wereld te laten stoppen. Midden tijdens serious request. Eindelijk komt Twente positief in het nieuws met het glazen huis in Enschede en dan zou op de derde dag de boel al voorbij zijn. Zeker weten dat we dan niet over de opbrengst van de afgelopen jaren gaan komen. Nee, ik geloof er niet zo in. Ik kan me sowieso niet voorstellen dat 3FM zoveel tijd gestoken zou hebben in een serious request van maar 3 dagen.
De beste kans op overleving was een dorpje ergens in Frankrijk. Vanmorgen op het nieuws was goed te zien dat de Gendarmerie de boel al hermetisch aan het afsluiten was. Er mocht niemand meer in. Het doet mij een beetje denken aan Asterix en Obelix. Ook daar een klein dorpje dat wel zou overleven. Ik ben wel benieuwd wat er na vandaag gaat gebeuren in dat dorpje. Wordt het net zo'n bedevaartsoord als Lourdes? Het lijkt me wel lachen om met de rolstolvierdaagse daar doorheen te crossen om vervolgens met z'n allen lopend het dorp weer te verlaten. Als we op dat moment niet tegengehouden worden door de Franse politie.
En toch had ik vanmiddag het idee dat de aarde aan het vergaan was. En wel in een rap tempo. Mijn oudste was de 13e jarig. Door ziekte van Marloes en Kris kon dit echter niet door alle familie gevierd worden. Daarom kwamen de broers van Marloes vanmiddag langs. Met de kinderen. En dat zorgt altijd voor een wervelstorm in huis. In dit geval ging het echter nog wat verder. De kinderen zijn allemaal erg moe en hard toe aan vakantie. Deze is vanmiddag begonnen en dan gaan die koters ook echt los. Dit keer dus niet alleen een wervelstorm, maar een totale apocalypse. Het speelgoed vloog hoog door de woonkamer. Evenals een tiental bekers ranja die omgingen (een tsunami van plakkerig kinderdrinken). Daarnaast werd cake gegeten door een binkie van 1. Je kunt je voorstellen dat 1 plak cake voor ongeveer 90 procent op de grond beland en ongeveer 10 procent tot voeding dient.
Het geluidsniveau was daarbij hoger dan ooit. Metingen in de wijk leverden meer herrie op dan een tiental teststarts van F16's op voormalig vliegveld Twente. En daar zaten wij dus middenin. Sinds mijn handicap slaap ik slecht. Voornamelijk heeft dit met de pijn te maken. Momenteel heb ik daar nog veel last van mijn schouder bij, dus het slapen is minimaal. Met andere woorden: Ik ben ook toe aan vakantie. Ook die van mij is vanmiddag begonnen, maar niet voordat het feestje over was.
Ik trek me dan altijd een beetje terug en had vanmiddag stiekem de gedachte: "Hadden de Maya's maar gelijk gehad!"
Groet
Martijn
vrijdag 21 december 2012
vrijdag 14 december 2012
Wachten
Wachten, ik ben er niet goed in. En dat terwijl ik toch prima zit over het algemeen. Ik hou er niet van. Vaak zit je jezelf te vervelen en boos te maken omdat het allemaal zo lang duurt. De ellende is dat je er niet onderuit komt. Zo sta ik regelmatig in files, te wachten tot ik verder kan. Het hoort erbij en je houdt er van tevoren rekening mee.
Nu is het zo dat ik niet graag wacht en ook anderen zo min mogelijk wil laten wachten. In ons werk is het zo dat ik probeer altijd op tijd bij afspraken te zijn. Lukt dit niet, dan bel ik dat ik onderweg ben of om een andere afspraak te plannen. Ik werk voor de reclassering en het dwingende karakter dat onze clientele wordt opgelegd, gaat soms ver. Clienten zijn verplicht op afspraken te verschijnen, zich te legitimeren en zich aan de door ons opgelegde afspraken te houden. Terecht in mijn ogen. Het gaat hier om mensen die delicten hebben gepleegd en hiervoor zijn gestraft. In plaats van gevangenisstraffen kunnen deze clienten bewijzen dat ze hun leven willen beteren. Dat dit de simpele uitleg is en dat er nogal wat diversiteit in straffen en maatregelen zit, laat ik even buiten beschouwing.
Wanneer onze clienten een afspraak niet kunnen nakomen, dan zullen ze dit van tevoren moeten aangeven. Liefst tijdig, zodat er direct een andere afspraak gepland kan worden. Wanneer iemand zijn afspraken niet goed nakomt, dan zal hij of zij gewaarschuwd worden. Wanneer afspraken helemaal niet worden nagekomen, mag de rechtbank beslissen wat er verder met deze clienten moet gebeuren. Het mooie van dit systeem is, dat het andersom ook op die manier werkt. Wanneer wij onze afspraken met de client niet nakomen, kan ook de rechtbank beslissen om het op een andere manier aan te pakken.
Helaas merk je bij verschillende instanties echter dat deze rechten en plichten steeds vaker maar 1 kant op werken. Zo moest ik gisteren in het ziekenhuis een MRI scan laten maken. Daarvoor heb ik een tweetal weken geleden een afspraak gemaakt. Je krijgt dan een brief mee waarin staat wat je wel en niet mag. Voornamelijk echter wat je niet mag. In dit geval mag je niet te laat komen, want dat moet er een nieuwe afspraak gepland worden. bel je te laat af of kom je niet opdagen, dan krijgt je verzekeraar toch een rekening. Natuurlijk was ik keurig op tijd, maar kon vervolgens pas ruim een half uur later de scan in geschoven worden.
Zo ook bij de laatste twee afspraken bij de orthopeed. Daar heb ik beide keren ruim een uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was. De tweede keer heb ik vooraf gevraagd of er vertraging was. De dame achter de balie, heeft waarschijnlijk in haar opleiding een aantal onderdelen gemist. De verontwaardiging en de arrogante toon waarmee ik vervolgens werd behandeld gingen nog wel. De blik echter, zorgde er bijna voor dat de lucht in mijn banden zich uit de voeten wilde maken en dat zelfs het aluminium van mijn rolstoel dreigde te smelten. Kom je hier echter zelf 5 minuten te laat aan, dan kun je een rekening verwachten en een nieuwe afspraak rond Sint Juttemis.
Zo ook het UWV. Voor de WIA aanvraag moest ik gisteren naar de verzekeringsarts. Normaliter krijg je van tevoren een brief en heb je twee weken de tijd om je voor te bereiden. In mijn geval werd ik op vrijdag gebeld met de vraag of ik de donderdag daarop zou kunnen komen. Natuurlijk, geen enkel probleem. Voorbereiding heb ik niet nodig. Mijn verhaal is duidelijk en hoe sneller dit achter de rug is hoe beter.
Op dinsdag kreeg ik alsnog de uitnodiging per brief. Hier staat een heel mooi zinnetje: "Ik ga ervan uit dat u komt. Het kan zijn dat u een dringende reden heeft waardoor u niet kunt komen. Wilt u dan zo spoedig mogelijk met mij contacct opnemen? Ik zal dan met u bespreken waarom u niet kunt komen en eventueel een nieuwe afspraak maken."
Als je deze zinnen goed leest, lijkt het erop dat wanneer je reden het UWV niet bevalt, je gewoon geen nieuwe afspraak krijgt. Wanneer je te laat bent, kan dit gevolgen hebben voor je uitkering. De dreigementen in de standaardbrieven van het UWV zijn alles behalve vriendelijk.
Om het nog leuker te maken, lag ik nog een half uur langer in de MRI. Ik had ergens bewogen (tja hoesten kan soms gebeuren) en er moesten twee nieuwe series gemaakt worden. Toen ik eindelijk buiten was, belde het UWV of ik om 1 uur kon komen in plaats van kwart over twee. natuurlijk geen probleem. Inmiddels was ik door die scan toch al moe en had ik extra pijn door de rare houding in die buis, dat de honger me was vergaan. Ik kon dus bijna rechtstreeks door naar het UWV.
Iets voor enen rolde ik daar binnen. Om 1 uur, geen arts. Om kwart over 1, geen arts. Om twintig over 1 kwam de arts aanlopen met een collega. Ik werd niet begroet en er werd me niet gevraagd om even te wachten. Zij verdwenen de spreekkamer in en de deur ging dicht. Na nog eens 5 minuten werd ik opgeroepen. Mijn eerste neiging was om ook rustig een minuut of 25 te wachten en dan pas naar binnen te rollen. Dit heb ik overigens niet gedaan. Ik weet eigenlijk zeker dat hier geen opzet in het spel was. Er werd ook alle tijd genomen voor het gesprek. Wat mij vooral is bijgebleven is het feit dat deze arts naar mijn idee echt luisterde naar mijn verhaal. Dus niet zoals ik het helaas eerder ben tegengekomen, je het gevoel gevend dat je een ziektegeval bent en geen mens.
Ik begrijp dat er regels nodig zijn. Ook de voorwaarden in de eerder genoemde brieven zijn af en toe nodig. Helaas komen deze zaken ook terecht bij mensen die vragen om hulp en niet proberen de boel te besodemieteren. Het woord standaardbrief bezorgt me eigenlijk al ernstige jeuk. Daarmee scheer je iedereen over dezelfde kam. Terwijl in ziekenhuizen, bij het UWV en zelfs in mijn eigen werk, je te maken hebt met mensen.
Groet
Martijn
Nu is het zo dat ik niet graag wacht en ook anderen zo min mogelijk wil laten wachten. In ons werk is het zo dat ik probeer altijd op tijd bij afspraken te zijn. Lukt dit niet, dan bel ik dat ik onderweg ben of om een andere afspraak te plannen. Ik werk voor de reclassering en het dwingende karakter dat onze clientele wordt opgelegd, gaat soms ver. Clienten zijn verplicht op afspraken te verschijnen, zich te legitimeren en zich aan de door ons opgelegde afspraken te houden. Terecht in mijn ogen. Het gaat hier om mensen die delicten hebben gepleegd en hiervoor zijn gestraft. In plaats van gevangenisstraffen kunnen deze clienten bewijzen dat ze hun leven willen beteren. Dat dit de simpele uitleg is en dat er nogal wat diversiteit in straffen en maatregelen zit, laat ik even buiten beschouwing.
Wanneer onze clienten een afspraak niet kunnen nakomen, dan zullen ze dit van tevoren moeten aangeven. Liefst tijdig, zodat er direct een andere afspraak gepland kan worden. Wanneer iemand zijn afspraken niet goed nakomt, dan zal hij of zij gewaarschuwd worden. Wanneer afspraken helemaal niet worden nagekomen, mag de rechtbank beslissen wat er verder met deze clienten moet gebeuren. Het mooie van dit systeem is, dat het andersom ook op die manier werkt. Wanneer wij onze afspraken met de client niet nakomen, kan ook de rechtbank beslissen om het op een andere manier aan te pakken.
Helaas merk je bij verschillende instanties echter dat deze rechten en plichten steeds vaker maar 1 kant op werken. Zo moest ik gisteren in het ziekenhuis een MRI scan laten maken. Daarvoor heb ik een tweetal weken geleden een afspraak gemaakt. Je krijgt dan een brief mee waarin staat wat je wel en niet mag. Voornamelijk echter wat je niet mag. In dit geval mag je niet te laat komen, want dat moet er een nieuwe afspraak gepland worden. bel je te laat af of kom je niet opdagen, dan krijgt je verzekeraar toch een rekening. Natuurlijk was ik keurig op tijd, maar kon vervolgens pas ruim een half uur later de scan in geschoven worden.
Zo ook bij de laatste twee afspraken bij de orthopeed. Daar heb ik beide keren ruim een uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was. De tweede keer heb ik vooraf gevraagd of er vertraging was. De dame achter de balie, heeft waarschijnlijk in haar opleiding een aantal onderdelen gemist. De verontwaardiging en de arrogante toon waarmee ik vervolgens werd behandeld gingen nog wel. De blik echter, zorgde er bijna voor dat de lucht in mijn banden zich uit de voeten wilde maken en dat zelfs het aluminium van mijn rolstoel dreigde te smelten. Kom je hier echter zelf 5 minuten te laat aan, dan kun je een rekening verwachten en een nieuwe afspraak rond Sint Juttemis.
Zo ook het UWV. Voor de WIA aanvraag moest ik gisteren naar de verzekeringsarts. Normaliter krijg je van tevoren een brief en heb je twee weken de tijd om je voor te bereiden. In mijn geval werd ik op vrijdag gebeld met de vraag of ik de donderdag daarop zou kunnen komen. Natuurlijk, geen enkel probleem. Voorbereiding heb ik niet nodig. Mijn verhaal is duidelijk en hoe sneller dit achter de rug is hoe beter.
Op dinsdag kreeg ik alsnog de uitnodiging per brief. Hier staat een heel mooi zinnetje: "Ik ga ervan uit dat u komt. Het kan zijn dat u een dringende reden heeft waardoor u niet kunt komen. Wilt u dan zo spoedig mogelijk met mij contacct opnemen? Ik zal dan met u bespreken waarom u niet kunt komen en eventueel een nieuwe afspraak maken."
Als je deze zinnen goed leest, lijkt het erop dat wanneer je reden het UWV niet bevalt, je gewoon geen nieuwe afspraak krijgt. Wanneer je te laat bent, kan dit gevolgen hebben voor je uitkering. De dreigementen in de standaardbrieven van het UWV zijn alles behalve vriendelijk.
Om het nog leuker te maken, lag ik nog een half uur langer in de MRI. Ik had ergens bewogen (tja hoesten kan soms gebeuren) en er moesten twee nieuwe series gemaakt worden. Toen ik eindelijk buiten was, belde het UWV of ik om 1 uur kon komen in plaats van kwart over twee. natuurlijk geen probleem. Inmiddels was ik door die scan toch al moe en had ik extra pijn door de rare houding in die buis, dat de honger me was vergaan. Ik kon dus bijna rechtstreeks door naar het UWV.
Iets voor enen rolde ik daar binnen. Om 1 uur, geen arts. Om kwart over 1, geen arts. Om twintig over 1 kwam de arts aanlopen met een collega. Ik werd niet begroet en er werd me niet gevraagd om even te wachten. Zij verdwenen de spreekkamer in en de deur ging dicht. Na nog eens 5 minuten werd ik opgeroepen. Mijn eerste neiging was om ook rustig een minuut of 25 te wachten en dan pas naar binnen te rollen. Dit heb ik overigens niet gedaan. Ik weet eigenlijk zeker dat hier geen opzet in het spel was. Er werd ook alle tijd genomen voor het gesprek. Wat mij vooral is bijgebleven is het feit dat deze arts naar mijn idee echt luisterde naar mijn verhaal. Dus niet zoals ik het helaas eerder ben tegengekomen, je het gevoel gevend dat je een ziektegeval bent en geen mens.
Ik begrijp dat er regels nodig zijn. Ook de voorwaarden in de eerder genoemde brieven zijn af en toe nodig. Helaas komen deze zaken ook terecht bij mensen die vragen om hulp en niet proberen de boel te besodemieteren. Het woord standaardbrief bezorgt me eigenlijk al ernstige jeuk. Daarmee scheer je iedereen over dezelfde kam. Terwijl in ziekenhuizen, bij het UWV en zelfs in mijn eigen werk, je te maken hebt met mensen.
Groet
Martijn
vrijdag 7 december 2012
"Vrije dag"
Ken je dat? Lekker een vrije vrijdag plannen. Wat tijd voor jezelf. Beetje met de beentjes omhoog, boekje erbij, kopje koffie en een koekje. Ik heb nogal wat vakantie-uren over, dus had ik voor mezelf zo'n dagje gepland vandaag. Er zou een sneeuwstorm komen dus ook de houtkachel aan.
Maar nee, natuurlijk liep het weer anders. In een huishouden met alleen maar vrouwen gebeurd namelijk altijd wat. Het begon vanmorgen vroeg al. Op tijd het bed uit en nauwelijks sneeuw. De kinderen baalde daar overigens stevig van. Die zagen het al gebeuren. Met de slee naar school, of misschien wel helemaal geen school.
Na het kammen van al het haar en het vinden van de juiste kleding, stonden we klaar om te vertrekken. Totdat Sam, de oudste, begon te gillen dat haar schoenen kapot waren. En inderdaad lag de zool van een van haar schoenen er volledig onderuit. Daar ging mijn rustige dagje, dat werd schoenen kopen.
En als er één ding is dat levensgevaarlijk is voor een vader, dan is het schoenen kopen voor een dochter van bijna 9, zonder dat ze daar zelf bij aanwezig is. Toch hebben we een poging gewaagd. Nu was het nog afwachten of ze de schoenen goed zou keuren. Sam moet op vrijdag langer naar school dan haar zusjes en dus werd de spanning nog wat gerekt.
Haar zusjes wilden graag spelen en dus kwamen er 2 vriendinnetjes mee. Intussen was ik aan mijn schoonheidsslaapje begonnen maar dat werd ruw verbroken door de dames. Een hoop gegiechel van beneden. Er vloog een heel brood door, speelgoed vloog door de hele kamer en volgens mij heb ik sneeuwvlokken op het plafond gezien. Gelukkig duurt het spelen maar een beperkt deel van de middag.
Na het grondig schoon schrobben van het huis, moest Sam opgehaald worden. Dat heb ik maar gedaan en de schoenen had ik direct meegenomen. De schoenen waren "gaaf" of "vet" of een van de andere moderne manieren om aan te geven dat ze tevreden was. Een en al opluchting naar huis gereden.
En daar stond me de volgende verrassing te wachten. Het konijn van de dames heeft al een tijdje een nieuw hok nodig en de sneeuwstorm van vandaag had het toch al gammele hok geen goed gedaan. Marloes had een nieuw hok uitgezocht en je raad al wie het mocht gaan halen.
De grap was dat ik gepland had om uitgebreid te gaan koken. Hier ben ik niet meer aan toe gekomen. Ik denk dat het vanavond gewoon patat wordt. Lekker makkelijk.
Sneeuw vind ik prachtig om te zien en ook de kinderen genieten er enorm van. Ik kan met de rolstoel helaas nergens komen en ook het lopen met een stok is praktisch onmogelijk. Toch had het vandaag van mij mogen blijven sneeuwen. Een meter was mooi geweest. Dan stond ik nu te koken en was mijn boek uit geweest.
Groet
Martijn
Maar nee, natuurlijk liep het weer anders. In een huishouden met alleen maar vrouwen gebeurd namelijk altijd wat. Het begon vanmorgen vroeg al. Op tijd het bed uit en nauwelijks sneeuw. De kinderen baalde daar overigens stevig van. Die zagen het al gebeuren. Met de slee naar school, of misschien wel helemaal geen school.
Na het kammen van al het haar en het vinden van de juiste kleding, stonden we klaar om te vertrekken. Totdat Sam, de oudste, begon te gillen dat haar schoenen kapot waren. En inderdaad lag de zool van een van haar schoenen er volledig onderuit. Daar ging mijn rustige dagje, dat werd schoenen kopen.
En als er één ding is dat levensgevaarlijk is voor een vader, dan is het schoenen kopen voor een dochter van bijna 9, zonder dat ze daar zelf bij aanwezig is. Toch hebben we een poging gewaagd. Nu was het nog afwachten of ze de schoenen goed zou keuren. Sam moet op vrijdag langer naar school dan haar zusjes en dus werd de spanning nog wat gerekt.
Haar zusjes wilden graag spelen en dus kwamen er 2 vriendinnetjes mee. Intussen was ik aan mijn schoonheidsslaapje begonnen maar dat werd ruw verbroken door de dames. Een hoop gegiechel van beneden. Er vloog een heel brood door, speelgoed vloog door de hele kamer en volgens mij heb ik sneeuwvlokken op het plafond gezien. Gelukkig duurt het spelen maar een beperkt deel van de middag.
Na het grondig schoon schrobben van het huis, moest Sam opgehaald worden. Dat heb ik maar gedaan en de schoenen had ik direct meegenomen. De schoenen waren "gaaf" of "vet" of een van de andere moderne manieren om aan te geven dat ze tevreden was. Een en al opluchting naar huis gereden.
En daar stond me de volgende verrassing te wachten. Het konijn van de dames heeft al een tijdje een nieuw hok nodig en de sneeuwstorm van vandaag had het toch al gammele hok geen goed gedaan. Marloes had een nieuw hok uitgezocht en je raad al wie het mocht gaan halen.
De grap was dat ik gepland had om uitgebreid te gaan koken. Hier ben ik niet meer aan toe gekomen. Ik denk dat het vanavond gewoon patat wordt. Lekker makkelijk.
Sneeuw vind ik prachtig om te zien en ook de kinderen genieten er enorm van. Ik kan met de rolstoel helaas nergens komen en ook het lopen met een stok is praktisch onmogelijk. Toch had het vandaag van mij mogen blijven sneeuwen. Een meter was mooi geweest. Dan stond ik nu te koken en was mijn boek uit geweest.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)