14 februari, Valentijnsdag. Een "feestdag" die geregeerd wordt door allerlei slimme winkeliers die hun spullen met hartjes voor de dubbele prijs de winkels in knallen. Hopende dat iedereen die de liefde kent, hun troep aanschaft. Officieel is Valentijn bedoeld voor de geheime liefde en hoef je daar dus als getrouwd, verliefd of verloofd stel al lang niet meer aan mee te doen. Wij doen dat dan ook niet, maar omdat 14 februari dit jaar op zaterdag viel, leek het daar wel op.
Ik geef Marloes graag kleine kadootjes, maar bewust niet op 14 februari. Daar hebben we beiden zo onze ideeën over. Omdat wij een hele zooi kinderen hebben, is de tijd samen spaarzaam. Daarom eten wij in het weekend soms samen. We wachten dan tot de kinderen in bed liggen en eten dan gezellig samen. Dan hebben we heerlijk de tijd om rustig te babbelen en te eten.
Dit keer was het dus Valentijnsdag en bij met name de oudste dochter zorgde dit voor de nodige stress. Zij heeft namelijk een geheime liefde, die ze graag een kaartje wilde sturen. Natuurlijk had ze geen adres en was ze op vrijdag vergeten het kaartje, stiekem, in zijn tas te stoppen. Dus moest papa met haar op pad om het kaartje dan maar door de bus te gooien. Ze wist waar hij woont, dus dat zou makkelijk moeten gaan. Ik mocht de auto niet voor de deur parkeren, maar op enige afstand blijven wachten. Sam is uit de auto gegaan, maar nadat de vader van het betreffende pubertje in wording haar had gezien, kwam ze terug naar de auto gerend. Met haar zorgvuldig zelfgemaakte kaart. Uiteindelijk ben ik maar uitgestapt en heb het kaartje door de bus gegooid. De buikpijn van de spanning was weg, maar kwam eigenlijk direct weer terug toen ze zich bedacht dat ze hem maandag op school weer onder ogen moet komen.
Terug naar het samen eten. De kinderen lagen vroeg op bed. Op vrijdag had Sam een logeetje gehad en daardoor was het voor de dames nogal laat geworden. Op het moment dat wij daadwerkelijk wilden gaan eten, kwam de eerste echter al weer uit bed. Jip was bang, had eng gedroomd en kon niet meer slapen. Kris, die bij haar op de kamer slaapt, kon toen natuurlijk niet achterblijven. Buikpijn werd geveinsd en ons eten werd met de minuut koeler.
Toen die dames weer in bed lagen, besloot de oudste ook niet meer te kunnen slapen. Van de spanning natuurlijk.
Uiteindelijk hebben we ons eten gegeten en heerlijk samen op de bank een filmpje gekeken. We hebben ons maar niet meer laten storen door kinderen die nog een laatste keer moeten plassen. Het is niet anders. Een ding is zeker. In ons huis viert de liefde hoogtij. Sam begint hier langzaamaan ook last van te krijgen. Ook wanneer het geen Valentijn is.
Groet
Martijn
