Ongelooflijk hoeveel er deze week is gesproken over het einde der tijden. Volgens de Maya kalender zou het vandaag over moeten zijn. Of misschien wel na vandaag, helemaal duidelijk is me dat niet geworden. Terwijl het hier nog 21 december is, is het elders op de wereld al de 22e en ook daar draait de boel nog gewoon door.
Het zou ook een mooie stunt geweest zijn ook om nu de wereld te laten stoppen. Midden tijdens serious request. Eindelijk komt Twente positief in het nieuws met het glazen huis in Enschede en dan zou op de derde dag de boel al voorbij zijn. Zeker weten dat we dan niet over de opbrengst van de afgelopen jaren gaan komen. Nee, ik geloof er niet zo in. Ik kan me sowieso niet voorstellen dat 3FM zoveel tijd gestoken zou hebben in een serious request van maar 3 dagen.
De beste kans op overleving was een dorpje ergens in Frankrijk. Vanmorgen op het nieuws was goed te zien dat de Gendarmerie de boel al hermetisch aan het afsluiten was. Er mocht niemand meer in. Het doet mij een beetje denken aan Asterix en Obelix. Ook daar een klein dorpje dat wel zou overleven. Ik ben wel benieuwd wat er na vandaag gaat gebeuren in dat dorpje. Wordt het net zo'n bedevaartsoord als Lourdes? Het lijkt me wel lachen om met de rolstolvierdaagse daar doorheen te crossen om vervolgens met z'n allen lopend het dorp weer te verlaten. Als we op dat moment niet tegengehouden worden door de Franse politie.
En toch had ik vanmiddag het idee dat de aarde aan het vergaan was. En wel in een rap tempo. Mijn oudste was de 13e jarig. Door ziekte van Marloes en Kris kon dit echter niet door alle familie gevierd worden. Daarom kwamen de broers van Marloes vanmiddag langs. Met de kinderen. En dat zorgt altijd voor een wervelstorm in huis. In dit geval ging het echter nog wat verder. De kinderen zijn allemaal erg moe en hard toe aan vakantie. Deze is vanmiddag begonnen en dan gaan die koters ook echt los. Dit keer dus niet alleen een wervelstorm, maar een totale apocalypse. Het speelgoed vloog hoog door de woonkamer. Evenals een tiental bekers ranja die omgingen (een tsunami van plakkerig kinderdrinken). Daarnaast werd cake gegeten door een binkie van 1. Je kunt je voorstellen dat 1 plak cake voor ongeveer 90 procent op de grond beland en ongeveer 10 procent tot voeding dient.
Het geluidsniveau was daarbij hoger dan ooit. Metingen in de wijk leverden meer herrie op dan een tiental teststarts van F16's op voormalig vliegveld Twente. En daar zaten wij dus middenin. Sinds mijn handicap slaap ik slecht. Voornamelijk heeft dit met de pijn te maken. Momenteel heb ik daar nog veel last van mijn schouder bij, dus het slapen is minimaal. Met andere woorden: Ik ben ook toe aan vakantie. Ook die van mij is vanmiddag begonnen, maar niet voordat het feestje over was.
Ik trek me dan altijd een beetje terug en had vanmiddag stiekem de gedachte: "Hadden de Maya's maar gelijk gehad!"
Groet
Martijn
vrijdag 21 december 2012
vrijdag 14 december 2012
Wachten
Wachten, ik ben er niet goed in. En dat terwijl ik toch prima zit over het algemeen. Ik hou er niet van. Vaak zit je jezelf te vervelen en boos te maken omdat het allemaal zo lang duurt. De ellende is dat je er niet onderuit komt. Zo sta ik regelmatig in files, te wachten tot ik verder kan. Het hoort erbij en je houdt er van tevoren rekening mee.
Nu is het zo dat ik niet graag wacht en ook anderen zo min mogelijk wil laten wachten. In ons werk is het zo dat ik probeer altijd op tijd bij afspraken te zijn. Lukt dit niet, dan bel ik dat ik onderweg ben of om een andere afspraak te plannen. Ik werk voor de reclassering en het dwingende karakter dat onze clientele wordt opgelegd, gaat soms ver. Clienten zijn verplicht op afspraken te verschijnen, zich te legitimeren en zich aan de door ons opgelegde afspraken te houden. Terecht in mijn ogen. Het gaat hier om mensen die delicten hebben gepleegd en hiervoor zijn gestraft. In plaats van gevangenisstraffen kunnen deze clienten bewijzen dat ze hun leven willen beteren. Dat dit de simpele uitleg is en dat er nogal wat diversiteit in straffen en maatregelen zit, laat ik even buiten beschouwing.
Wanneer onze clienten een afspraak niet kunnen nakomen, dan zullen ze dit van tevoren moeten aangeven. Liefst tijdig, zodat er direct een andere afspraak gepland kan worden. Wanneer iemand zijn afspraken niet goed nakomt, dan zal hij of zij gewaarschuwd worden. Wanneer afspraken helemaal niet worden nagekomen, mag de rechtbank beslissen wat er verder met deze clienten moet gebeuren. Het mooie van dit systeem is, dat het andersom ook op die manier werkt. Wanneer wij onze afspraken met de client niet nakomen, kan ook de rechtbank beslissen om het op een andere manier aan te pakken.
Helaas merk je bij verschillende instanties echter dat deze rechten en plichten steeds vaker maar 1 kant op werken. Zo moest ik gisteren in het ziekenhuis een MRI scan laten maken. Daarvoor heb ik een tweetal weken geleden een afspraak gemaakt. Je krijgt dan een brief mee waarin staat wat je wel en niet mag. Voornamelijk echter wat je niet mag. In dit geval mag je niet te laat komen, want dat moet er een nieuwe afspraak gepland worden. bel je te laat af of kom je niet opdagen, dan krijgt je verzekeraar toch een rekening. Natuurlijk was ik keurig op tijd, maar kon vervolgens pas ruim een half uur later de scan in geschoven worden.
Zo ook bij de laatste twee afspraken bij de orthopeed. Daar heb ik beide keren ruim een uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was. De tweede keer heb ik vooraf gevraagd of er vertraging was. De dame achter de balie, heeft waarschijnlijk in haar opleiding een aantal onderdelen gemist. De verontwaardiging en de arrogante toon waarmee ik vervolgens werd behandeld gingen nog wel. De blik echter, zorgde er bijna voor dat de lucht in mijn banden zich uit de voeten wilde maken en dat zelfs het aluminium van mijn rolstoel dreigde te smelten. Kom je hier echter zelf 5 minuten te laat aan, dan kun je een rekening verwachten en een nieuwe afspraak rond Sint Juttemis.
Zo ook het UWV. Voor de WIA aanvraag moest ik gisteren naar de verzekeringsarts. Normaliter krijg je van tevoren een brief en heb je twee weken de tijd om je voor te bereiden. In mijn geval werd ik op vrijdag gebeld met de vraag of ik de donderdag daarop zou kunnen komen. Natuurlijk, geen enkel probleem. Voorbereiding heb ik niet nodig. Mijn verhaal is duidelijk en hoe sneller dit achter de rug is hoe beter.
Op dinsdag kreeg ik alsnog de uitnodiging per brief. Hier staat een heel mooi zinnetje: "Ik ga ervan uit dat u komt. Het kan zijn dat u een dringende reden heeft waardoor u niet kunt komen. Wilt u dan zo spoedig mogelijk met mij contacct opnemen? Ik zal dan met u bespreken waarom u niet kunt komen en eventueel een nieuwe afspraak maken."
Als je deze zinnen goed leest, lijkt het erop dat wanneer je reden het UWV niet bevalt, je gewoon geen nieuwe afspraak krijgt. Wanneer je te laat bent, kan dit gevolgen hebben voor je uitkering. De dreigementen in de standaardbrieven van het UWV zijn alles behalve vriendelijk.
Om het nog leuker te maken, lag ik nog een half uur langer in de MRI. Ik had ergens bewogen (tja hoesten kan soms gebeuren) en er moesten twee nieuwe series gemaakt worden. Toen ik eindelijk buiten was, belde het UWV of ik om 1 uur kon komen in plaats van kwart over twee. natuurlijk geen probleem. Inmiddels was ik door die scan toch al moe en had ik extra pijn door de rare houding in die buis, dat de honger me was vergaan. Ik kon dus bijna rechtstreeks door naar het UWV.
Iets voor enen rolde ik daar binnen. Om 1 uur, geen arts. Om kwart over 1, geen arts. Om twintig over 1 kwam de arts aanlopen met een collega. Ik werd niet begroet en er werd me niet gevraagd om even te wachten. Zij verdwenen de spreekkamer in en de deur ging dicht. Na nog eens 5 minuten werd ik opgeroepen. Mijn eerste neiging was om ook rustig een minuut of 25 te wachten en dan pas naar binnen te rollen. Dit heb ik overigens niet gedaan. Ik weet eigenlijk zeker dat hier geen opzet in het spel was. Er werd ook alle tijd genomen voor het gesprek. Wat mij vooral is bijgebleven is het feit dat deze arts naar mijn idee echt luisterde naar mijn verhaal. Dus niet zoals ik het helaas eerder ben tegengekomen, je het gevoel gevend dat je een ziektegeval bent en geen mens.
Ik begrijp dat er regels nodig zijn. Ook de voorwaarden in de eerder genoemde brieven zijn af en toe nodig. Helaas komen deze zaken ook terecht bij mensen die vragen om hulp en niet proberen de boel te besodemieteren. Het woord standaardbrief bezorgt me eigenlijk al ernstige jeuk. Daarmee scheer je iedereen over dezelfde kam. Terwijl in ziekenhuizen, bij het UWV en zelfs in mijn eigen werk, je te maken hebt met mensen.
Groet
Martijn
Nu is het zo dat ik niet graag wacht en ook anderen zo min mogelijk wil laten wachten. In ons werk is het zo dat ik probeer altijd op tijd bij afspraken te zijn. Lukt dit niet, dan bel ik dat ik onderweg ben of om een andere afspraak te plannen. Ik werk voor de reclassering en het dwingende karakter dat onze clientele wordt opgelegd, gaat soms ver. Clienten zijn verplicht op afspraken te verschijnen, zich te legitimeren en zich aan de door ons opgelegde afspraken te houden. Terecht in mijn ogen. Het gaat hier om mensen die delicten hebben gepleegd en hiervoor zijn gestraft. In plaats van gevangenisstraffen kunnen deze clienten bewijzen dat ze hun leven willen beteren. Dat dit de simpele uitleg is en dat er nogal wat diversiteit in straffen en maatregelen zit, laat ik even buiten beschouwing.
Wanneer onze clienten een afspraak niet kunnen nakomen, dan zullen ze dit van tevoren moeten aangeven. Liefst tijdig, zodat er direct een andere afspraak gepland kan worden. Wanneer iemand zijn afspraken niet goed nakomt, dan zal hij of zij gewaarschuwd worden. Wanneer afspraken helemaal niet worden nagekomen, mag de rechtbank beslissen wat er verder met deze clienten moet gebeuren. Het mooie van dit systeem is, dat het andersom ook op die manier werkt. Wanneer wij onze afspraken met de client niet nakomen, kan ook de rechtbank beslissen om het op een andere manier aan te pakken.
Helaas merk je bij verschillende instanties echter dat deze rechten en plichten steeds vaker maar 1 kant op werken. Zo moest ik gisteren in het ziekenhuis een MRI scan laten maken. Daarvoor heb ik een tweetal weken geleden een afspraak gemaakt. Je krijgt dan een brief mee waarin staat wat je wel en niet mag. Voornamelijk echter wat je niet mag. In dit geval mag je niet te laat komen, want dat moet er een nieuwe afspraak gepland worden. bel je te laat af of kom je niet opdagen, dan krijgt je verzekeraar toch een rekening. Natuurlijk was ik keurig op tijd, maar kon vervolgens pas ruim een half uur later de scan in geschoven worden.
Zo ook bij de laatste twee afspraken bij de orthopeed. Daar heb ik beide keren ruim een uur moeten wachten voordat ik aan de beurt was. De tweede keer heb ik vooraf gevraagd of er vertraging was. De dame achter de balie, heeft waarschijnlijk in haar opleiding een aantal onderdelen gemist. De verontwaardiging en de arrogante toon waarmee ik vervolgens werd behandeld gingen nog wel. De blik echter, zorgde er bijna voor dat de lucht in mijn banden zich uit de voeten wilde maken en dat zelfs het aluminium van mijn rolstoel dreigde te smelten. Kom je hier echter zelf 5 minuten te laat aan, dan kun je een rekening verwachten en een nieuwe afspraak rond Sint Juttemis.
Zo ook het UWV. Voor de WIA aanvraag moest ik gisteren naar de verzekeringsarts. Normaliter krijg je van tevoren een brief en heb je twee weken de tijd om je voor te bereiden. In mijn geval werd ik op vrijdag gebeld met de vraag of ik de donderdag daarop zou kunnen komen. Natuurlijk, geen enkel probleem. Voorbereiding heb ik niet nodig. Mijn verhaal is duidelijk en hoe sneller dit achter de rug is hoe beter.
Op dinsdag kreeg ik alsnog de uitnodiging per brief. Hier staat een heel mooi zinnetje: "Ik ga ervan uit dat u komt. Het kan zijn dat u een dringende reden heeft waardoor u niet kunt komen. Wilt u dan zo spoedig mogelijk met mij contacct opnemen? Ik zal dan met u bespreken waarom u niet kunt komen en eventueel een nieuwe afspraak maken."
Als je deze zinnen goed leest, lijkt het erop dat wanneer je reden het UWV niet bevalt, je gewoon geen nieuwe afspraak krijgt. Wanneer je te laat bent, kan dit gevolgen hebben voor je uitkering. De dreigementen in de standaardbrieven van het UWV zijn alles behalve vriendelijk.
Om het nog leuker te maken, lag ik nog een half uur langer in de MRI. Ik had ergens bewogen (tja hoesten kan soms gebeuren) en er moesten twee nieuwe series gemaakt worden. Toen ik eindelijk buiten was, belde het UWV of ik om 1 uur kon komen in plaats van kwart over twee. natuurlijk geen probleem. Inmiddels was ik door die scan toch al moe en had ik extra pijn door de rare houding in die buis, dat de honger me was vergaan. Ik kon dus bijna rechtstreeks door naar het UWV.
Iets voor enen rolde ik daar binnen. Om 1 uur, geen arts. Om kwart over 1, geen arts. Om twintig over 1 kwam de arts aanlopen met een collega. Ik werd niet begroet en er werd me niet gevraagd om even te wachten. Zij verdwenen de spreekkamer in en de deur ging dicht. Na nog eens 5 minuten werd ik opgeroepen. Mijn eerste neiging was om ook rustig een minuut of 25 te wachten en dan pas naar binnen te rollen. Dit heb ik overigens niet gedaan. Ik weet eigenlijk zeker dat hier geen opzet in het spel was. Er werd ook alle tijd genomen voor het gesprek. Wat mij vooral is bijgebleven is het feit dat deze arts naar mijn idee echt luisterde naar mijn verhaal. Dus niet zoals ik het helaas eerder ben tegengekomen, je het gevoel gevend dat je een ziektegeval bent en geen mens.
Ik begrijp dat er regels nodig zijn. Ook de voorwaarden in de eerder genoemde brieven zijn af en toe nodig. Helaas komen deze zaken ook terecht bij mensen die vragen om hulp en niet proberen de boel te besodemieteren. Het woord standaardbrief bezorgt me eigenlijk al ernstige jeuk. Daarmee scheer je iedereen over dezelfde kam. Terwijl in ziekenhuizen, bij het UWV en zelfs in mijn eigen werk, je te maken hebt met mensen.
Groet
Martijn
vrijdag 7 december 2012
"Vrije dag"
Ken je dat? Lekker een vrije vrijdag plannen. Wat tijd voor jezelf. Beetje met de beentjes omhoog, boekje erbij, kopje koffie en een koekje. Ik heb nogal wat vakantie-uren over, dus had ik voor mezelf zo'n dagje gepland vandaag. Er zou een sneeuwstorm komen dus ook de houtkachel aan.
Maar nee, natuurlijk liep het weer anders. In een huishouden met alleen maar vrouwen gebeurd namelijk altijd wat. Het begon vanmorgen vroeg al. Op tijd het bed uit en nauwelijks sneeuw. De kinderen baalde daar overigens stevig van. Die zagen het al gebeuren. Met de slee naar school, of misschien wel helemaal geen school.
Na het kammen van al het haar en het vinden van de juiste kleding, stonden we klaar om te vertrekken. Totdat Sam, de oudste, begon te gillen dat haar schoenen kapot waren. En inderdaad lag de zool van een van haar schoenen er volledig onderuit. Daar ging mijn rustige dagje, dat werd schoenen kopen.
En als er één ding is dat levensgevaarlijk is voor een vader, dan is het schoenen kopen voor een dochter van bijna 9, zonder dat ze daar zelf bij aanwezig is. Toch hebben we een poging gewaagd. Nu was het nog afwachten of ze de schoenen goed zou keuren. Sam moet op vrijdag langer naar school dan haar zusjes en dus werd de spanning nog wat gerekt.
Haar zusjes wilden graag spelen en dus kwamen er 2 vriendinnetjes mee. Intussen was ik aan mijn schoonheidsslaapje begonnen maar dat werd ruw verbroken door de dames. Een hoop gegiechel van beneden. Er vloog een heel brood door, speelgoed vloog door de hele kamer en volgens mij heb ik sneeuwvlokken op het plafond gezien. Gelukkig duurt het spelen maar een beperkt deel van de middag.
Na het grondig schoon schrobben van het huis, moest Sam opgehaald worden. Dat heb ik maar gedaan en de schoenen had ik direct meegenomen. De schoenen waren "gaaf" of "vet" of een van de andere moderne manieren om aan te geven dat ze tevreden was. Een en al opluchting naar huis gereden.
En daar stond me de volgende verrassing te wachten. Het konijn van de dames heeft al een tijdje een nieuw hok nodig en de sneeuwstorm van vandaag had het toch al gammele hok geen goed gedaan. Marloes had een nieuw hok uitgezocht en je raad al wie het mocht gaan halen.
De grap was dat ik gepland had om uitgebreid te gaan koken. Hier ben ik niet meer aan toe gekomen. Ik denk dat het vanavond gewoon patat wordt. Lekker makkelijk.
Sneeuw vind ik prachtig om te zien en ook de kinderen genieten er enorm van. Ik kan met de rolstoel helaas nergens komen en ook het lopen met een stok is praktisch onmogelijk. Toch had het vandaag van mij mogen blijven sneeuwen. Een meter was mooi geweest. Dan stond ik nu te koken en was mijn boek uit geweest.
Groet
Martijn
Maar nee, natuurlijk liep het weer anders. In een huishouden met alleen maar vrouwen gebeurd namelijk altijd wat. Het begon vanmorgen vroeg al. Op tijd het bed uit en nauwelijks sneeuw. De kinderen baalde daar overigens stevig van. Die zagen het al gebeuren. Met de slee naar school, of misschien wel helemaal geen school.
Na het kammen van al het haar en het vinden van de juiste kleding, stonden we klaar om te vertrekken. Totdat Sam, de oudste, begon te gillen dat haar schoenen kapot waren. En inderdaad lag de zool van een van haar schoenen er volledig onderuit. Daar ging mijn rustige dagje, dat werd schoenen kopen.
En als er één ding is dat levensgevaarlijk is voor een vader, dan is het schoenen kopen voor een dochter van bijna 9, zonder dat ze daar zelf bij aanwezig is. Toch hebben we een poging gewaagd. Nu was het nog afwachten of ze de schoenen goed zou keuren. Sam moet op vrijdag langer naar school dan haar zusjes en dus werd de spanning nog wat gerekt.
Haar zusjes wilden graag spelen en dus kwamen er 2 vriendinnetjes mee. Intussen was ik aan mijn schoonheidsslaapje begonnen maar dat werd ruw verbroken door de dames. Een hoop gegiechel van beneden. Er vloog een heel brood door, speelgoed vloog door de hele kamer en volgens mij heb ik sneeuwvlokken op het plafond gezien. Gelukkig duurt het spelen maar een beperkt deel van de middag.
Na het grondig schoon schrobben van het huis, moest Sam opgehaald worden. Dat heb ik maar gedaan en de schoenen had ik direct meegenomen. De schoenen waren "gaaf" of "vet" of een van de andere moderne manieren om aan te geven dat ze tevreden was. Een en al opluchting naar huis gereden.
En daar stond me de volgende verrassing te wachten. Het konijn van de dames heeft al een tijdje een nieuw hok nodig en de sneeuwstorm van vandaag had het toch al gammele hok geen goed gedaan. Marloes had een nieuw hok uitgezocht en je raad al wie het mocht gaan halen.
De grap was dat ik gepland had om uitgebreid te gaan koken. Hier ben ik niet meer aan toe gekomen. Ik denk dat het vanavond gewoon patat wordt. Lekker makkelijk.
Sneeuw vind ik prachtig om te zien en ook de kinderen genieten er enorm van. Ik kan met de rolstoel helaas nergens komen en ook het lopen met een stok is praktisch onmogelijk. Toch had het vandaag van mij mogen blijven sneeuwen. Een meter was mooi geweest. Dan stond ik nu te koken en was mijn boek uit geweest.
Groet
Martijn
vrijdag 30 november 2012
Net als in de film....
Van de week zat ik een film te kijken. Nou doe ik dat graag. Ik kijk veel films, veel beters heb ik toch niet te doen (alhoewel, met 4 dames in huis ben je altijd bezig). In deze bewuste film zat weer eens een gehandicapte. Die kom je werkelijk overal tegen. Nooit in grote hoeveelheden, maar ook in de film bestaan ze.
Afhankelijk van wat voor soort film je kijkt, wordt de handicap gebruikt. In deze film was iemand een hand verloren. Hiervoor in de plaats had hij een haak gekregen en dat terwijl ze tegenwoordig fantastische kunsthanden kunnen maken. De grap is dat de arm met haak ongeveer 30 centimeter langer was dan de gezonde arm. Vreemd toch? Alhoewel, in de film had hij in eerste instantie nog wel een hand. Een aantal minuten later was de hand weg, de wond genezen, de arm dus ruim 30 cm gegroeid en de haak gemonteerd. Volgens mij niet helemaal waarheidsgetrouw, maar toch.
Ook in de film Avatar rolt vrolijk een gehandicapte rond. Deze man wil net als iedere rolstoeler weer lopen. Het verschil tussen film en werkelijkheid is dat in film dit ook daadwerkelijk kan. Nou moet ik zeggen dat ik heb zitten tweifelen of deze man nu daadwerkelijk een rolstoeler was, maar wat onderzoek op internet gaf al snel een negatief antwoord hierop. Hij speelde het wel knap. De bewegingen in een rolstoel deden heel natuurlijk aan. Dat kost aardig wat oefening, weet ik uit ervaring. Hoeveel tafels, stoelen en deurposten ik geraakt heb in het begin is moeilijk uit te leggen. Voorover kiepen bij stoeprandjes en bijna achterover donderen bij het optillen van de voorwielen, het hoort er allemaal bij. Deze man kende de trucjes en zo niet, dan was het goed met computers aangepast.
Helaas scheelt het er vaak nogal aan met gehandicapten op tv. Ik kan me nog goed de film "The bone collector" herinneren. Hierin speelt Denzel Washongton een agent die een hoge dwarsleasie oploopt. Hij baalt hiervan en kan er maar moeilijk mee omgaan. Hij denkt eraan een einde te maken aan zijn leven. Hij kan eigenlijk alleen nog maar zijn wijsvinger bewegen en zijn hoofd. De manier waarop hij zijn hoofd echter beweegt is ietwat ongeloofwaardig. Een leuke film, maar wel een met een echte "film-gehandicapte". De beste gehandicapte die ik ook in een film ben tegengekomen blijft toch Leonardo DiCaprio. Hij speelde een verstandelijk beperkte jongen in "What's eating Gilbert Grape". DiCaprio was nog onbekend en wij waren er bijna van overtuigd dat het hier daadwerkelijk om iemand met een verstandelijke beperking ging.
Conclusie van het verhaal is eigenlijk dat het gehandicapt zijn in een film vele malen makkelijker is dan in het echte leven. Al ben je de hele film gehandicapt, dan nog duurt je handicap nooit langer dan ongeveer anderhalf uur.
Groet
Martijn
Afhankelijk van wat voor soort film je kijkt, wordt de handicap gebruikt. In deze film was iemand een hand verloren. Hiervoor in de plaats had hij een haak gekregen en dat terwijl ze tegenwoordig fantastische kunsthanden kunnen maken. De grap is dat de arm met haak ongeveer 30 centimeter langer was dan de gezonde arm. Vreemd toch? Alhoewel, in de film had hij in eerste instantie nog wel een hand. Een aantal minuten later was de hand weg, de wond genezen, de arm dus ruim 30 cm gegroeid en de haak gemonteerd. Volgens mij niet helemaal waarheidsgetrouw, maar toch.
Ook in de film Avatar rolt vrolijk een gehandicapte rond. Deze man wil net als iedere rolstoeler weer lopen. Het verschil tussen film en werkelijkheid is dat in film dit ook daadwerkelijk kan. Nou moet ik zeggen dat ik heb zitten tweifelen of deze man nu daadwerkelijk een rolstoeler was, maar wat onderzoek op internet gaf al snel een negatief antwoord hierop. Hij speelde het wel knap. De bewegingen in een rolstoel deden heel natuurlijk aan. Dat kost aardig wat oefening, weet ik uit ervaring. Hoeveel tafels, stoelen en deurposten ik geraakt heb in het begin is moeilijk uit te leggen. Voorover kiepen bij stoeprandjes en bijna achterover donderen bij het optillen van de voorwielen, het hoort er allemaal bij. Deze man kende de trucjes en zo niet, dan was het goed met computers aangepast.
Helaas scheelt het er vaak nogal aan met gehandicapten op tv. Ik kan me nog goed de film "The bone collector" herinneren. Hierin speelt Denzel Washongton een agent die een hoge dwarsleasie oploopt. Hij baalt hiervan en kan er maar moeilijk mee omgaan. Hij denkt eraan een einde te maken aan zijn leven. Hij kan eigenlijk alleen nog maar zijn wijsvinger bewegen en zijn hoofd. De manier waarop hij zijn hoofd echter beweegt is ietwat ongeloofwaardig. Een leuke film, maar wel een met een echte "film-gehandicapte". De beste gehandicapte die ik ook in een film ben tegengekomen blijft toch Leonardo DiCaprio. Hij speelde een verstandelijk beperkte jongen in "What's eating Gilbert Grape". DiCaprio was nog onbekend en wij waren er bijna van overtuigd dat het hier daadwerkelijk om iemand met een verstandelijke beperking ging.
Conclusie van het verhaal is eigenlijk dat het gehandicapt zijn in een film vele malen makkelijker is dan in het echte leven. Al ben je de hele film gehandicapt, dan nog duurt je handicap nooit langer dan ongeveer anderhalf uur.
Groet
Martijn
vrijdag 23 november 2012
Muse
Yes, we gaan naar Muse. Na een aantal keer mis gegrepen te hebben, kunnen we er komend jaar naar toe.
Na een nieuw album, nu ook een nieuwe tour. Muse speelt ook in Nederland. Ergens in December was de boel al uitverkocht. Maar in juni 2013 komen ze opnieuw naar Nederland.
Marloes is lid van het een of andere Muse-clubje en mocht al een dag eerder kaartjes kopen. Helaas geen rolstoelplaatsen, die worden pas op de eerste verkoopdag verkocht. Helaas zijn er maar 35 rolstoelplekken en 35 begeleiders. En dat op 50.000 mensen. Dat is een percentage van 0,07. Ik ben benieuwd of dat klopt met het aantal Nederlanders dat een handicap heeft. Een van mijn collega's heeft me vanmorgen uitgelegd dat je als gehandicapte sowieso niet van Muse mag houden.
Maar goed, Marloes heeft een rolstoel en begeleiders kaart te pakken en direct daarop was de boel weer uitverkocht. Marloes had vanmorgen voor 10 uur dan ook al de laptop, de Imac en de Ipad paraat.
Maar dan komt de dag van het concert. "Normale" mensen springen in de trein naar Amsterdam, gaan naar het concert en gaan met de trein weer naar huis. In mijn geval is het maar goed dat de concertdatum nog wat verder weg ligt.
Als ik met de trein wil, moet ik nu ongeveer een aanvraag gaan indienen bij de NS voor zowel de heen als de terugreis. En dan schriftelijk, in 3-voud en met stempels van de koniging. Zoniet, dan wordt de boel niet eens in behandeling genomen. De slogan "met de trein zou je er al zijn" is helaas niet van toepassing als je gehandicapt bent.
Overstappen is absoluut niet toegestaan en je kunt lekker in de koude halletjes blijven zitten omdat je met de rolstoel natuurlijk nooit de coupe in kunt.
Met de auto kan natuurlijk ook. Benzinekosten heb ik gelukkig niet, parkeerkosten daarentegen des te meer. We hebben even op de site gekeken. Gehandicapten kunnen dichtbij parkeren. Mooi, maar niet zoals in de rest van Nederland gratis, nee, een dagtarief van 20 Euro.
Dan blijft natuurlijk het feit over dat we een zootje kinderen hebben. Nee, dat is geen handicap, meer een oude hobby van me. Omdat het op schooldagen is, kunnen we ze niet meenemen. Dat zou trouwens het concert waarschijnlijk niet ten goede komen. Mijn ouders hebben direct aangegeven de kinderen te laten logeren en voor school en dergelijke te zorgen. Geweldig toch.
Dus, komend jaar op 4 juni, zitten Marloes en ik, op de beste plekken bij Muse.
Voor nu, prettig weekend.
Groet
Martijn
zondag 18 november 2012
Lamme zondag
Iedereen kent het gevoel wel. Een druk weekend gehad en dan op zaterdagavond iets te laat het bed in. Bij ons was het rond een uur of 2 voordat we de kussens raakten. Dat is natuurlijk niet erg, maar de jaren lijken wel te gaan tellen. Toen ik een jaar of 20 was had ik daar totaal geen moeite mee. Inmiddels ligt dit iets ingewikkelder.
De drukte begon gister ochtend al. Sinterklaas zou het land in komen. Het begon al vroeg, ik ben de Sinterklaas inkopen gaan doen. De kinderen zijn de hele week al nerveus. De intocht zou wel eens problemen kunnen gaan opleveren. Natuurlijk was er weer van alles mis. Ditmaal deed de stoomboot van de Sint het niet. Dus werd een hele rits kleine bootjes aan elkaar geknoopt. Natuurlijk is alles goed gekomen. Het paard was er op tijd en alles leek weer goed in Roermond.
De komende tijd moet het Sinterklaasjournaal natuurlijk gevuld worden, dus de Sint is nu zijn geld kwijt. Zijn staf en boek zijn er dit keer wel. Ik verwacht dat het wel goed komt.
De oudste zit op het punt dat geloven steeds moeilijker wordt. Dus moeten wij ook steeds moeilijkere toeren uithalen om de boel in goede banen te leiden. Het blijft leuk om je kinderen de eerste 9 a 10 jaren van hun leven voor te liegen.
Maar goed. Terug naar de lamme zondag. Vroeger was het lang opblijven geen enkel probleem. Dan sliepen we gewoon tot een uur of 1 uit en was alles vergeten. Maar vergeet de intocht van zaterdag niet. Sinterklaas riep op tv dat alle kinderen hun schoen mochten zetten. Dus ook hier stonden de schoenen weer klaar. Met tekeningen, wortels, madarijnen, verlanglijsten en balen hooi voor het paard (ja, Kris in een echt Penny meisje). Dat betekend dus ook dat de kinderen 's ochtends vroeg en zenuwachtig wakker worden. Het begon al rond een uur of 4. Jip wilde naar beneden. Het kwam erop neer dat ik de rest van de nacht (een uurtje of 3 nog) in haar bed heb mogen doorbrengen.
Om 7 uur was het op en renden de dames naar beneden. Inderdaad zwarte piet was geweest. Er zat snoepgoed in de schoenen. En bedankt he! Chocolade op de vroege ochtend is een recept voor chaos en wanorde. De kinderen hebben gestuiterd tot ergens in de middag. Niet dat het daarmee afgelopen was. De rest van de dag, hebben de dames in pyjama, liedjes en filmpjes van Jochem Myjer gekeken. En daar wordt het nou ook niet echt rustiger van.
De oogjes van pa en ma zakken steeds verder naar beneden. Ook de wallen onder de ogen lijken met het uur te groeien. Gelukkig staat er nog maar weinig op het programma. De dames moeten zo nog even worden gedouchet. Dan is het eten en op tijd naar bed.
Papa kijkt vanavond nog even lekker naar de formule 1. En ook voor ons zal de dag vroeg eindigen.
Zo, en nu maar eens een pizza bestellen.
Groet
Martijn
vrijdag 9 november 2012
Met de staart tussen de benen
Wie de afgelopen tijd de politiek een beetje gevolgd heeft, weet dat in principe iedere Nederlander er op achteruit gaat de komende jaren. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik me daar nooit erg veel zorgen over heb gemaakt. Het was gewoon een kwestie van kijken wat er binnen kwam en daar de kosten van afhalen. Sparen is nooit een kwaliteit geweest, maar rondkomen ging meestal wel goed.
Tot de laatste jaren. Inmiddels hebben we een koopwoning. Die gaat de komende jaren flink wat extra geld kosten. Er moet straks verplicht worden afgelost. Gelukkig doen we dat al voor een gedeelte, maar toch gaan de kosten weer omhoog. Daarnaast hebben we inmiddels een gezin met 3 dochters. Daar hebben we zelf voor gekozen, wat dat betreft vraag ik ook geen medelijden, maar de kosten voor kinderen worden ook steeds hoger. Kleding wordt duurder, onderwijs wordt duurder en allerlei regelingen ter compensatie worden steeds verder beknot. De kinderopvang is al lang niet meer te betalen, dus daar hebben we eigenlijk nooit gebruik van gemaakt, maar of ik kan bijdragen aan de opleiding van mijn kinderen vraag ik me ernstig af.
Het zijn en blijven meiden, dus de kosten voor kleding, schoenen, tasjes en persoonlijke verzorging gaan de pan uit rijzen.
Toen ik begon met autorijden, was dat in een klein en zuinig autotje. Later ben ik vanwege de kosten op gas gaan rijden. Wederom door de handicap ben ik afhankelijk van mijn auto geworden. Zo heb ik ruimte nodig om in ieder geval mijn rolstoel mee te kunnen nemen. Ik heb het geluk een auto te kunnen leasen, maar ook daar betaal je maandelijks voor. Als ik de huidige brandstofprijzen zie, blijf ik toch schrikken.
Gelukkig hoef ik voor de verzekering van de kinderen nog niet te betalen. Ze zijn gratis meeverzekerd met hun ouders. Dat die een premie betalen die de laatste jaren flink gestegen is, laten we maar buiten beschouwing. De nieuwe regering had een mooi plan, waardoor iedereen nog minder over zou houden en ik straks mijn eigen zorg niet meer zou kunnen betalen. Het eigen risico vliegt jaarlijks omhoog, terwijl we toch echt niet meer zijn gaan verdienen. De grap is dat er ieder jaar meer betaald moet worden van hetzelfde salaris. Sinds mijn handicap ben ik me daar pas echt goed bewust van geworden. Ik maak allerlei extra kosten, die door geen verzekering wordt gedekt. Daarnaast is het afsluiten van een nieuwe verzekering ook steeds moeilijker geworden. Ik betaal standaard ongeveer 30% meer dan Marloes. Mijn handicap is niet levensbedreigend. Tenzij je de verhoogde bloeddruk door de stress meerekent die je krijgt van alle regels bij verzekeraars. De grap is dat als je tegenwoordig een claim indient, je standaard nee te horen krijgt. Daarnaast is als motivatie om weer aan het werk te gaan, mijn salaris met ongeveer 15% gekort. Deze motivatie voelt voor mij meer als straf, maar dat geheel terzijde. Hoe het straks in de WIA zal gaan is nog niet helemaal duidelijk. Met een beetje pech gaan ze daar ook op korten.
Maar goed, de regering wilde er het een en ander door rammen, maar is teruggefloten. Gelukkig maakt de partij waarop ik gestemd heb zich in de oppositie druk over deze zaken. De ellende is dat je op dit moment in Nederland ook zonder handicap er waarschijnlijk op achteruit gaat. Natuurlijk is het nodig om uit de crisis te komen, maar af en toe even klagen moet toch kunnen. Of niet?
Groet
Martijn
vrijdag 2 november 2012
Bijna goed
Gistermiddag had ik met team waarin ik werk een uitje. Doordat ik een rolstoel zit is natuurlijk niet alles mogelijk. De voorbereidingen waren al een tijdje bezig. Ik moet zeggen dat ik overal bij ben betrokken. We wisten niet wat het zou gaan worden, maar vooraf werd me gevraagd wat ik wel en niet zou kunnen.
Zo was de vraag of ik zou kunnen quadrijden al met ja beantwoord. Paintbal zou wat moeilijker worden en een marathon lopen behoorde in het geheel niet tot de mogelijkheden. Verschillende collega's wilden mij graag zien parachute springen met rolstoel en ook het rijden in een achtbaan in mijn eigen stoel moest worden uitgeprobeerd. Helaas overigens heeft deze laatste optie het niet verder dan de voorbereiding geschopt.
Uiteindelijk werd duidelijk dat we "ik hou van Holland" zouden gaan spelen. Daarnaast zouden we tussen door gezellig wat eten en drinken. Met de keuze van de locatie was wederom goed rekening gehouden met mijn beperkingen. Er was van tevoren gebeld met de vraag of ik goed binnen zou kunnen komen. Er was zelfs nagedacht over het sanitair.
Om 3 uur moesten we ons melden in Enter. Midden tussen de weilanden met koeien was een oude boerderij omgebouwd. Hier worden verschillende activiteiten georganiseerd voor bedrijven. Ook kun je er waarschijnlijk bruiloften en dergelijke vieren. Het was rotweer, dus wilde ik zo snel mogelijk binnen zijn. Rolstoelen en water zijn geen goede combinatie.
Probleem is echter dat de parkeerplaats erg ver van het gebouw af ligt. Daarnaast was de boel volgestort met grind wat het rijden in een rolstoel niet makkelijker maakt. Bij binnenkomst heb ik dus een tweetal prachtige moddersporen getrokken, waar een tractor jaloers op zou zijn.
Gestart met het wassen van de handjes dus maar. Ik kon het lichtknopje niet vinden. Tja, je bent gehandicapt of niet toch? Na het wassen der handen kon het feest beginnen. Ik moet zeggen dat de avond erg leuk was. We hebben erg gelachen. Het eten was erg goed, zelfs een stuk beter dan ik had verwacht.
Uiteindelijk moest ik natuurlijk ook een keer van het toilet gebruik maken. Nog steeds geen lichtknopje te vinden. Ik had gehoopt dat er inmiddels een gegroeid zou zijn, maar helaas. Samen met een collega nog even gezocht, zonder resultaat. Het toilet gebruiken in het donker leek me voor de schoonmakers niet prettig, dus zijn we maar gaan vragen hoe het zat. Het bleek dat toevallig beide lampjes kapot waren.
Om een lang verhaal kort te maken. De lampen werden direct vervangen. Ook de opmerking over het parkeerterrein werd positief ontvangen. Er komt direct een bordje dat je met een handicap naast het pand mag parkeren op een verhard pad. Al met al dus een club mensen die direct met je mee willen denken en er ook naar handelen. Voor mij weer eens een bevestiging van de gedachte dat wanneer je mensen om medewerking vraagt, je deze ook kunt krijgen.
Wij hebben een topavond gehad in Enter bij het Rheins (www.het-rheins.nl). Het spelletje "ik hou van Holland" hebben we gewonnen. En dat terwijl ik teamcaptain was.
Groet
Martijn
Zo was de vraag of ik zou kunnen quadrijden al met ja beantwoord. Paintbal zou wat moeilijker worden en een marathon lopen behoorde in het geheel niet tot de mogelijkheden. Verschillende collega's wilden mij graag zien parachute springen met rolstoel en ook het rijden in een achtbaan in mijn eigen stoel moest worden uitgeprobeerd. Helaas overigens heeft deze laatste optie het niet verder dan de voorbereiding geschopt.
Uiteindelijk werd duidelijk dat we "ik hou van Holland" zouden gaan spelen. Daarnaast zouden we tussen door gezellig wat eten en drinken. Met de keuze van de locatie was wederom goed rekening gehouden met mijn beperkingen. Er was van tevoren gebeld met de vraag of ik goed binnen zou kunnen komen. Er was zelfs nagedacht over het sanitair.
Om 3 uur moesten we ons melden in Enter. Midden tussen de weilanden met koeien was een oude boerderij omgebouwd. Hier worden verschillende activiteiten georganiseerd voor bedrijven. Ook kun je er waarschijnlijk bruiloften en dergelijke vieren. Het was rotweer, dus wilde ik zo snel mogelijk binnen zijn. Rolstoelen en water zijn geen goede combinatie.
Probleem is echter dat de parkeerplaats erg ver van het gebouw af ligt. Daarnaast was de boel volgestort met grind wat het rijden in een rolstoel niet makkelijker maakt. Bij binnenkomst heb ik dus een tweetal prachtige moddersporen getrokken, waar een tractor jaloers op zou zijn.
Gestart met het wassen van de handjes dus maar. Ik kon het lichtknopje niet vinden. Tja, je bent gehandicapt of niet toch? Na het wassen der handen kon het feest beginnen. Ik moet zeggen dat de avond erg leuk was. We hebben erg gelachen. Het eten was erg goed, zelfs een stuk beter dan ik had verwacht.
Uiteindelijk moest ik natuurlijk ook een keer van het toilet gebruik maken. Nog steeds geen lichtknopje te vinden. Ik had gehoopt dat er inmiddels een gegroeid zou zijn, maar helaas. Samen met een collega nog even gezocht, zonder resultaat. Het toilet gebruiken in het donker leek me voor de schoonmakers niet prettig, dus zijn we maar gaan vragen hoe het zat. Het bleek dat toevallig beide lampjes kapot waren.
Om een lang verhaal kort te maken. De lampen werden direct vervangen. Ook de opmerking over het parkeerterrein werd positief ontvangen. Er komt direct een bordje dat je met een handicap naast het pand mag parkeren op een verhard pad. Al met al dus een club mensen die direct met je mee willen denken en er ook naar handelen. Voor mij weer eens een bevestiging van de gedachte dat wanneer je mensen om medewerking vraagt, je deze ook kunt krijgen.
Wij hebben een topavond gehad in Enter bij het Rheins (www.het-rheins.nl). Het spelletje "ik hou van Holland" hebben we gewonnen. En dat terwijl ik teamcaptain was.
Groet
Martijn
zondag 28 oktober 2012
Feminisme
Gisteravond vlak voor het naar bed gaan zaten Marloes en ik de Nederlandse tv-zenders nog even langs te zappen. We kwamen uit bij Gypsy Weddings. Een verschrikkelijk programma over mensen die er een andere cultuur op na houden en daar erg trots op zijn. Niets mis mee wat mij betreft, maar er viel me wel het een en ander op.
De opzet van het programma is om bruifloften en de eerste communie uit deze cultuur in beeld te brengen. Dat gebeurd daar traditiegetrouw met een heleboel make-up en volledige sprookjeskostuums. De dames zien er allemaal uit als prinsessen. En dan niet zoals Maxima, maar zoals die gevallen van Disney. Dat begint dus op een leeftijd van een jaar of 8 bij de eerste heilige communie. Daarna op uiterlijk 17 jarige leeftijd nog een keer op hun eigen bruiloft. De gedachte erachter is dat deze dames zich nog een keer prinses kunnen voelen, voordat ze als poetssloof aan de bak moeten. De meeste gaan tot een jaar of 12 naar school en gaan daarna het huishouden doen. En daar stopt het ook. Opleidingen zijn niet geaccepteerd, sterker nog, de meest kunnen niet eens lezen en schrijven. De mannen gaan ook niet veel langer naar school, maar gaan wel aan het werk.
De manier waarop de jongens hun bruiden vragen is helemaal bijzonder. Volgens mij noemen wij dat tegenwoordig op z'n minst aanranding. Doel is om een meisje mee te sleuren en een kus te eisen. Deze krijgen ze pas nadat ze wat geweld hebben toegepast, maar dan heb je ook een goede basis voor een huwelijk.
Dat de meisjes eruitzien, vanaf een jaar of 4, alsof ze van een tippelplek zijn weggelopen maakt de boel alleen maar verwarrender.
Marloes en ik hebben 3 dochters en wij willen ons niet voorstellen dat onze dames op deze manier hun leven zouden moeten leiden. Maar verschilt het eigenlijk wel zo veel van de andere culturen die we zo goed kennen, of zelfs bekritiseren.
Iedereen kent de verhalen over Moslims. Of deze allemaal waar zijn weet ik niet, maar ook daar is in sommige gevallen sprake van onderdrukking van vrouwen. Gesluierd of volledig in burka en soms zelfs besneden. Ook daar wil ik me liever geen voorstelling van maken.
Maar zoek het nog eens wat dichter bij huis. Wat dacht je van de zogenaamde protestante kerken? Ook daar worden vrouwen onderdrukt. Ze hebben een sterk van tevoren bepaalde rol en probeer daar vooral niet over te klagen. Je wordt direct uitgebannen.
En zelfs de katholieken kunnen hier nog erg sterk in zijn. Natuurlijk is de afgelopen jaren veel veranderd, maar als je het goed bekijkt dan zal het onderdrukken van vrouwen niet snel veranderen.
We hebben een tijdje terug de "Da Vinci code" gehad. Daaruit zou moeten blijken dat het hele christelijke geloof rondom vrouwen draaide en dat zij veel belangrijker waren dan dat het nu lijkt. Toch waren het weer de mannen die de overhand kregen en de vrouwen terug hun verdomhoekje in hebben geschopt.
Feminisme is een term die me weinig zegt. Mijn hele leven wordt geregeerd door vrouwen. Wat wil je ook anders met een vrouw en 3 dochters. Ik heb er werkelijk geen problemen mee. Dankzij mijn handicap kan ik steeds minder en ik laat met alle liefde me leiden door de dames. Gelijke rechten in ieder geval, terwijl ik zelfs denk dat de rechten van vrouwen in ons huishouden groter zijn. Zou dit zonder handicap anders zijn? Wie zal het zeggen.
Maar er is eigenlijk maar één logische conclusie. Een echte feministe die ook thuis wat te zeggen wil hebben en als een godin behandeld wil worden. Die moet op zoek naar een gehandicapte partner. Alle problemen ineens de deur uit.
Groet
Martijn
De opzet van het programma is om bruifloften en de eerste communie uit deze cultuur in beeld te brengen. Dat gebeurd daar traditiegetrouw met een heleboel make-up en volledige sprookjeskostuums. De dames zien er allemaal uit als prinsessen. En dan niet zoals Maxima, maar zoals die gevallen van Disney. Dat begint dus op een leeftijd van een jaar of 8 bij de eerste heilige communie. Daarna op uiterlijk 17 jarige leeftijd nog een keer op hun eigen bruiloft. De gedachte erachter is dat deze dames zich nog een keer prinses kunnen voelen, voordat ze als poetssloof aan de bak moeten. De meeste gaan tot een jaar of 12 naar school en gaan daarna het huishouden doen. En daar stopt het ook. Opleidingen zijn niet geaccepteerd, sterker nog, de meest kunnen niet eens lezen en schrijven. De mannen gaan ook niet veel langer naar school, maar gaan wel aan het werk.
De manier waarop de jongens hun bruiden vragen is helemaal bijzonder. Volgens mij noemen wij dat tegenwoordig op z'n minst aanranding. Doel is om een meisje mee te sleuren en een kus te eisen. Deze krijgen ze pas nadat ze wat geweld hebben toegepast, maar dan heb je ook een goede basis voor een huwelijk.
Dat de meisjes eruitzien, vanaf een jaar of 4, alsof ze van een tippelplek zijn weggelopen maakt de boel alleen maar verwarrender.
Marloes en ik hebben 3 dochters en wij willen ons niet voorstellen dat onze dames op deze manier hun leven zouden moeten leiden. Maar verschilt het eigenlijk wel zo veel van de andere culturen die we zo goed kennen, of zelfs bekritiseren.
Iedereen kent de verhalen over Moslims. Of deze allemaal waar zijn weet ik niet, maar ook daar is in sommige gevallen sprake van onderdrukking van vrouwen. Gesluierd of volledig in burka en soms zelfs besneden. Ook daar wil ik me liever geen voorstelling van maken.
Maar zoek het nog eens wat dichter bij huis. Wat dacht je van de zogenaamde protestante kerken? Ook daar worden vrouwen onderdrukt. Ze hebben een sterk van tevoren bepaalde rol en probeer daar vooral niet over te klagen. Je wordt direct uitgebannen.
En zelfs de katholieken kunnen hier nog erg sterk in zijn. Natuurlijk is de afgelopen jaren veel veranderd, maar als je het goed bekijkt dan zal het onderdrukken van vrouwen niet snel veranderen.
We hebben een tijdje terug de "Da Vinci code" gehad. Daaruit zou moeten blijken dat het hele christelijke geloof rondom vrouwen draaide en dat zij veel belangrijker waren dan dat het nu lijkt. Toch waren het weer de mannen die de overhand kregen en de vrouwen terug hun verdomhoekje in hebben geschopt.
Feminisme is een term die me weinig zegt. Mijn hele leven wordt geregeerd door vrouwen. Wat wil je ook anders met een vrouw en 3 dochters. Ik heb er werkelijk geen problemen mee. Dankzij mijn handicap kan ik steeds minder en ik laat met alle liefde me leiden door de dames. Gelijke rechten in ieder geval, terwijl ik zelfs denk dat de rechten van vrouwen in ons huishouden groter zijn. Zou dit zonder handicap anders zijn? Wie zal het zeggen.
Maar er is eigenlijk maar één logische conclusie. Een echte feministe die ook thuis wat te zeggen wil hebben en als een godin behandeld wil worden. Die moet op zoek naar een gehandicapte partner. Alle problemen ineens de deur uit.
Groet
Martijn
vrijdag 19 oktober 2012
Hij is terug!
Hij is er weer. Onze grote vriend Murphy is terug. Leek het allemaal erg lekker te gaan, ineens komt alles weer tegelijk.
Zoals ik al eerder schreef is mijn lichaam niet echt in topconditie. Er is een schouderprobleem bijgekomen. De orthopeed werd ingeschakeld en de tocht daar naar toe wil ik je niet onthouden.
Het begon al met het maken van een afspraak. Deze kon niet eerder dan vandaag, terwijl we toch een week of 6 geleden al een verwijzing hadden verstuurd. Nu heb ik veel ervaring met orthopeden, maar ik werd bij een nieuwe ingedeeld.
Bij binnenkomst moet je je melden bij een secretaresse. Deze vrouw had waarschijnlijk ook zin in een vrije dag, met andere woorden ze was niet te genieten. Een ponskaartje was al lang niet meer nodig, sorry hoor. De dokter had een uitloop van ruim een half uur. Ok vervelend, maar niet anders dan vroeger. De manier waarop het echter naar mijn hoofd geslingerd werd, deed me bijna denken dat het mijn schuld was dat de dokter zo laat was. Waarom dit niet kan zal ik dadelijk verder verklaren.
In de wachtkamer heb ik geprobeerd me rustig te houden. Terwijl de secretaresse de een na de andere gast afbekte, tikte de tijd rustig verder. Na ruim 3 kwartier mocht ik naar binnen. Best snel, het record staat op ruim 4 en half uur.
De orthopeed zelf had het inderdaad druk. Hij vroeg zich toch af waarom ik in een rolstoel zat. Ja verontschuldigde hij zichzelf, hij had nog maar een stukje van het dossier gelezen.
De verwijzing was digitaal doorgestuurd door de huisarts en deze orthopeed reageerde daar toch wat verwonderd op. Hij begon de verwijzing ter plekke voor te lezen. Hij vond het leuk om met moeilijke woorden te gooien, maar in dit geval wist ik wat het betekende. En dat was direct de eerste fout. Je moet een orthopeed nooit te slim af willen zijn.
Mijn schouder werd betast en is inmiddels blauw. Naar wat rare bewegingen en een hoop gekreun en gegil van mijn kant, besloot hij dat de klachten echt waren.
De huisarts had er al 2 spuiten in gezet, maar hij wilde er nog meer in rammen. Want huisartsen weten meestal niet hoe en waar ze prikken. Dat hij daarmee elke huisarts in Nederland onderuit haalt deerde hem niet. Er moest opnieuw gespoten worden.
De naald ging erin en daarna deed hij een Prins Claus imitatie. Heftig schudden en trillen met de naald, om de boel maar goed verspreid te krijgen. Dit schijnt niet echt nodig te zijn, maar is vast prettig om te doen bij wijsneus patientjes.
Over 4 weken moet ik terug. Volgens de secretaresse kan dit niet en is over 6 weken beter. Ik ben de discussie maar niet aan gegaan. Ik had weinig zin in nog meer prikken. Toch ga ik die krijgen. Hij wil ook een prik naast mijn sleutelbeen geven. Dit doet hij niet zelf, want meer dan de helft gaat mis. Beetje vreemde uitspraak voor een arts, maar dit soort prikken worden met behulp van röntgen gedaan, zodat de succeskans wat wordt verhoogd.
Ik wilde snel vluchten, maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Ik kon mijn arm nauwelijks meer optillen om mijn parkeerkaartje te betalen. Uiteindelijk is dit toch gelukt en ben ik weer thuis.
Nog eens 6 weken niet sporten en rust houden en dan gaat hij waarschijnlijk weer met naalden in de weer. Al met al dus geen bal opgeschoten, alleen opgezadeld met Murphy.
Groet
Martijn
Zoals ik al eerder schreef is mijn lichaam niet echt in topconditie. Er is een schouderprobleem bijgekomen. De orthopeed werd ingeschakeld en de tocht daar naar toe wil ik je niet onthouden.
Het begon al met het maken van een afspraak. Deze kon niet eerder dan vandaag, terwijl we toch een week of 6 geleden al een verwijzing hadden verstuurd. Nu heb ik veel ervaring met orthopeden, maar ik werd bij een nieuwe ingedeeld.
Bij binnenkomst moet je je melden bij een secretaresse. Deze vrouw had waarschijnlijk ook zin in een vrije dag, met andere woorden ze was niet te genieten. Een ponskaartje was al lang niet meer nodig, sorry hoor. De dokter had een uitloop van ruim een half uur. Ok vervelend, maar niet anders dan vroeger. De manier waarop het echter naar mijn hoofd geslingerd werd, deed me bijna denken dat het mijn schuld was dat de dokter zo laat was. Waarom dit niet kan zal ik dadelijk verder verklaren.
In de wachtkamer heb ik geprobeerd me rustig te houden. Terwijl de secretaresse de een na de andere gast afbekte, tikte de tijd rustig verder. Na ruim 3 kwartier mocht ik naar binnen. Best snel, het record staat op ruim 4 en half uur.
De orthopeed zelf had het inderdaad druk. Hij vroeg zich toch af waarom ik in een rolstoel zat. Ja verontschuldigde hij zichzelf, hij had nog maar een stukje van het dossier gelezen.
De verwijzing was digitaal doorgestuurd door de huisarts en deze orthopeed reageerde daar toch wat verwonderd op. Hij begon de verwijzing ter plekke voor te lezen. Hij vond het leuk om met moeilijke woorden te gooien, maar in dit geval wist ik wat het betekende. En dat was direct de eerste fout. Je moet een orthopeed nooit te slim af willen zijn.
Mijn schouder werd betast en is inmiddels blauw. Naar wat rare bewegingen en een hoop gekreun en gegil van mijn kant, besloot hij dat de klachten echt waren.
De huisarts had er al 2 spuiten in gezet, maar hij wilde er nog meer in rammen. Want huisartsen weten meestal niet hoe en waar ze prikken. Dat hij daarmee elke huisarts in Nederland onderuit haalt deerde hem niet. Er moest opnieuw gespoten worden.
De naald ging erin en daarna deed hij een Prins Claus imitatie. Heftig schudden en trillen met de naald, om de boel maar goed verspreid te krijgen. Dit schijnt niet echt nodig te zijn, maar is vast prettig om te doen bij wijsneus patientjes.
Over 4 weken moet ik terug. Volgens de secretaresse kan dit niet en is over 6 weken beter. Ik ben de discussie maar niet aan gegaan. Ik had weinig zin in nog meer prikken. Toch ga ik die krijgen. Hij wil ook een prik naast mijn sleutelbeen geven. Dit doet hij niet zelf, want meer dan de helft gaat mis. Beetje vreemde uitspraak voor een arts, maar dit soort prikken worden met behulp van röntgen gedaan, zodat de succeskans wat wordt verhoogd.
Ik wilde snel vluchten, maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Ik kon mijn arm nauwelijks meer optillen om mijn parkeerkaartje te betalen. Uiteindelijk is dit toch gelukt en ben ik weer thuis.
Nog eens 6 weken niet sporten en rust houden en dan gaat hij waarschijnlijk weer met naalden in de weer. Al met al dus geen bal opgeschoten, alleen opgezadeld met Murphy.
Groet
Martijn
vrijdag 12 oktober 2012
Iets met bomen
Volgens mij kent iedereen de uitdrukking "door de bomen het bos niet meer zien". Zo'n momentje heb ik nu. En moet je nagaan dat ik met mijn rolstoel nauwelijks het bos in kan komen. En met de herfst door de modder al helemaal niet. Dus bomen zien wordt al lastiger.
Het gaat om het volgende. Op 23 september 1995 was de start van mijn handicap. Die zaterdagmiddag op het voetbalveld ging het mis. Een nop in mijn knie betekende het einde van mijn sportiviteit. Niet dat de gevolgen op dat moment al duidelijk waren, verre van dat zelfs.
Na de eerste operatie ben ik vol goede moed weer aan het sporten gegaan. Eerst bij een fysiotherapeut en daarna zelfs weer een paar keer op het voetbalveld. Om een lang verhaal kort te maken. Sporten zat er niet meer in en de gevolgen werden steeds ernstiger. Zo zeer zelfs dat een rolstoel de laatste stap bleek in een lang proces. Om het nog leuker te maken is inmiddels mijn schouder ook aan de gang en mag ik volgende week vrijdag weer naar een orthopeed. Ditmaal eentje die ik nog niet ken. Mooi moment om te onderzoeken of er een zwarte lijst is waar ze moeilijke patienten op plaatsen. Of ben ik nou een beetje te sarcastisch?
Het is zo dat wanneer je in competitieverband voetbal speelt, je verzekerd bent via de KNVB. Mijn vader had alle oude papieren bewaard en begin mei van dit jaar heb ik een claim ingediend. Ik heb hier bewust bijna 17 jaar mee gewacht, omdat ik niet verwacht had een handicap over te houden aan een potje voetbal. Je probeert door te gaan en de moeites daarvan heb ik al eerder beschreven.
Uiteindelijk dien je dus een claim in. Het gaat hierbij om een bedrag (welk bedrag is onduidelijk), die als een soort tegemoetkoming in de kosten is. Of eigenlijk de inkomsten die je misloopt door een handicap. Maar goed, het eerste dat de verzekeraar roept is dat ze moeten onderzoeken of de termijn voor de claim niet is verlopen. 17 jaar vonden ze toch wel erg lang. Dat ik al die jaren naar een handicap heb toegewerkt en dat pas de laatste 3 a 4 jaar echt duidelijk is wat de gevolgen zijn, wordt vergeten. Tja, als een verzekeraar ook maar de geringste twijfel vinden kan, zullen ze niet uitkeren.
Nou was ik terdege voorbereid en heb hen al mijn medische dossiers gestuurd. Het duurde vervolgens weken lang waarin ik niets hoorde. Na opnieuw een mailtje van mijn kant, gaven ze aan dat ik een brief had gekregen. Die was naar het adres van 17 jaar geleden gestuurd. Niet dat ik mijn adres niet had doorgegeven, dat staat namelijk onder elke mail die ik ze heb gestuurd. Het kwam op het volgende neer. Ze willen toestemming om bij de revalidatiearts van het Roessingh mijn dossier op te vragen. Ik heb ze toestemming gegeven en ook de naam van een revalidatiearts in het ziekenhuis. Niet dat die iets te maken hebben met mijn handicap. Zij waren onderdeel in het stompzinnig ontkennen van een handicap. Daarna kreeg ik een brief waarin de verzekeraar aangaf dat het ongeveer 2 maanden kon duren voordat ik bericht zou krijgen.
We zijn inmiddels ruim 3 maanden verder en nog steeds krijg ik alleen maar te horen dat ik binnenkort bericht krijg. Geen termijn of data, alleen maar binnenkort. Gelukkig ben ik goed verzekerd en ik heb maar eens contact opgenomen met de rechtsbijstandverzekering.
Deze mensen zouden mij moeten kunnen bijstaan in dit verhaal en op zijn minst wat druk kunnen zetten op de verzekeraar. Maar nee. De rechtsbijstand wil eerst mijn dossier hebben. Dat heb ik dus maar weer eens verstuurd. Daar gaan ze binnenkort (natuurlijk) bekijken of wanneer ik de claim had kúnnen indienen. Want als dat punt in hun ogen ligt voordat ik verzekerd was bij hen, dan kan ik rechtsbijstand vergeten. Weet iemand nog een rechtsbijstandverzekering die je kunt inzetten bij problemen met je rechtsbijstandverzekering?
Oftewel....iets met bomen...
Groet
Martijn
Het gaat om het volgende. Op 23 september 1995 was de start van mijn handicap. Die zaterdagmiddag op het voetbalveld ging het mis. Een nop in mijn knie betekende het einde van mijn sportiviteit. Niet dat de gevolgen op dat moment al duidelijk waren, verre van dat zelfs.
Na de eerste operatie ben ik vol goede moed weer aan het sporten gegaan. Eerst bij een fysiotherapeut en daarna zelfs weer een paar keer op het voetbalveld. Om een lang verhaal kort te maken. Sporten zat er niet meer in en de gevolgen werden steeds ernstiger. Zo zeer zelfs dat een rolstoel de laatste stap bleek in een lang proces. Om het nog leuker te maken is inmiddels mijn schouder ook aan de gang en mag ik volgende week vrijdag weer naar een orthopeed. Ditmaal eentje die ik nog niet ken. Mooi moment om te onderzoeken of er een zwarte lijst is waar ze moeilijke patienten op plaatsen. Of ben ik nou een beetje te sarcastisch?
Het is zo dat wanneer je in competitieverband voetbal speelt, je verzekerd bent via de KNVB. Mijn vader had alle oude papieren bewaard en begin mei van dit jaar heb ik een claim ingediend. Ik heb hier bewust bijna 17 jaar mee gewacht, omdat ik niet verwacht had een handicap over te houden aan een potje voetbal. Je probeert door te gaan en de moeites daarvan heb ik al eerder beschreven.
Uiteindelijk dien je dus een claim in. Het gaat hierbij om een bedrag (welk bedrag is onduidelijk), die als een soort tegemoetkoming in de kosten is. Of eigenlijk de inkomsten die je misloopt door een handicap. Maar goed, het eerste dat de verzekeraar roept is dat ze moeten onderzoeken of de termijn voor de claim niet is verlopen. 17 jaar vonden ze toch wel erg lang. Dat ik al die jaren naar een handicap heb toegewerkt en dat pas de laatste 3 a 4 jaar echt duidelijk is wat de gevolgen zijn, wordt vergeten. Tja, als een verzekeraar ook maar de geringste twijfel vinden kan, zullen ze niet uitkeren.
Nou was ik terdege voorbereid en heb hen al mijn medische dossiers gestuurd. Het duurde vervolgens weken lang waarin ik niets hoorde. Na opnieuw een mailtje van mijn kant, gaven ze aan dat ik een brief had gekregen. Die was naar het adres van 17 jaar geleden gestuurd. Niet dat ik mijn adres niet had doorgegeven, dat staat namelijk onder elke mail die ik ze heb gestuurd. Het kwam op het volgende neer. Ze willen toestemming om bij de revalidatiearts van het Roessingh mijn dossier op te vragen. Ik heb ze toestemming gegeven en ook de naam van een revalidatiearts in het ziekenhuis. Niet dat die iets te maken hebben met mijn handicap. Zij waren onderdeel in het stompzinnig ontkennen van een handicap. Daarna kreeg ik een brief waarin de verzekeraar aangaf dat het ongeveer 2 maanden kon duren voordat ik bericht zou krijgen.
We zijn inmiddels ruim 3 maanden verder en nog steeds krijg ik alleen maar te horen dat ik binnenkort bericht krijg. Geen termijn of data, alleen maar binnenkort. Gelukkig ben ik goed verzekerd en ik heb maar eens contact opgenomen met de rechtsbijstandverzekering.
Deze mensen zouden mij moeten kunnen bijstaan in dit verhaal en op zijn minst wat druk kunnen zetten op de verzekeraar. Maar nee. De rechtsbijstand wil eerst mijn dossier hebben. Dat heb ik dus maar weer eens verstuurd. Daar gaan ze binnenkort (natuurlijk) bekijken of wanneer ik de claim had kúnnen indienen. Want als dat punt in hun ogen ligt voordat ik verzekerd was bij hen, dan kan ik rechtsbijstand vergeten. Weet iemand nog een rechtsbijstandverzekering die je kunt inzetten bij problemen met je rechtsbijstandverzekering?
Oftewel....iets met bomen...
Groet
Martijn
vrijdag 5 oktober 2012
Oppassen!
Afgelopen 2 weken waren druk. Vorig weekend heb ik met het gezin en de hele schoonfamilie op een vakantiepark doorgebracht. We zaten ergens in het noorden van het land. Het gedeelte van Nederland waar stapels stenen het hoogtepunt zijn. Deze zogenaamde hunebedden zeggen mij weinig en als je er 1 hebt gezien heb je ze allemaal gezien. Ik weet wel dat ik daarmee de geschiedenis van Nederland geen recht doen, maar het is niet anders. Zo'n weekend is erg vermoeiend. Je kunt je voorstellen dat de hele dag eten en drinken en tussendoor het zwembad bezoeken geen makkelijke opgave is. Laat staan als je dat vanuit een rolstoel moet doen.
Maar het weekend daarvoor was het pas echt druk. Marloes was een weekendje weg met mijn moeder en zusje. En dus moest ik oppassen. Nou noem je dat bij je eigen kinderen geen oppassen, maar dat geheel terzijde. Marloes is op vrijdagmiddag vertrokken en aan mij de eer om de dames op tijd het bed in te krijgen. Op tijd naar bed was nodig. De zaterdagochtend was het namelijk om half 6 alweer opstaan. De eerste voorlichting voor de Intersport stond op het programma. Daarvoor moesten de kinderen gevoed, gewassen en gekleed worden en zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen is dat bij dames nogal een gedoe.
Nadat ik ik de dames had gevoerd was het tijd voor het wassen en aantrekken van kleding. Dit ging nog redelijk, de kleding was vrij snel gekozen en alleen de jongste heeft nog wat hulp nodig bij het aankleden. Daarna begon echter het drama van haren kammen, tanden poetsen en gezichten poetsen. Ik moet bekennen dat de dames prima mee hebben gewerkt en we waren daadwerkelijk op tijd vertrokken.
De kinderen zouden bij opa gedumpt worden. Mijn moeder had een heel dagprogramma afgesproken met mijn vader en samen zouden we ons vermaken met de kinderen. Hoe de dag er uit zou gaan zien was mij niet duidelijk. Dat ook mijn vader geen idee had was een grote verassing. Wij stonden om kwart over 7 op de stoep en hij kwam net uit bed. Een exacte tijd was niet afgesproken. Ik ben maar wat koffie gaan zetten en de kinderen zijn aan het tekenen geslagen. Ach het is een kwestie van aanpassen en inspelen op de situatie.
Ik stond vervolgens netjes om kwart voor 8 bij de Intersport. Ook hier was het aanpassen en inspelen op de situatie. Ik was als gastspreker aanwezig bij een verkooptraining. De groep waar we die dag mee te maken hadden, waren de vaste medewerkers. Het gaat hierbij om mensen die er al jaren werken en de gedachte "wie zal mij nog wat leren" was de waarschuwing vooraf. Achteraf gezien niet nodig.
Ik ben mijn verhaal begonnen met wat er eerder gebeurde bij Intersport. Ik kan me voorstellen dat mijn verhaal verschillende reacties oproept. En inderdaad er waren mensen die zich schaamden voor het gedrag van hun collega, terwijl anderen het idee hadden dat dit soort zaken niet gebeuren. Om de boel wat losser te maken ben ik met de groep de winkel door gegaan. Ik heb ze zelf laten proberen in mijn stoel een pashokje in te rijden. Erin ging nog wel, maar iets passen en er weer uit rijden was helemaal niet te doen. Daarmee was het ijs gebroken en heb ik een geweldige ochtend gehad. De groep was erg geinteresseerd in het verhaal en er kwamen concrete vragen die van toepassing waren op hun werk. De boodschap is naar mijn idee goed overgekomen "behandel een ieder zoals je zelf ook behandelt wilt worden". Wel stoer van de managers dat ze dit hebben aangedurfd.
Het leuke is dat ik een week later terug was bij Intersport. Ik had wat kadobonnen gehad en die wilde ik verzilveren. Ik werd vriendelijke begroet en ook de manager hebben nog even kort gesproken. We gaan verder en binnenkort zal ik de tweede groep zien in een verkooptraining. Het gaat dan om de "jongeren". Een groep mensen die parttime werken en stagiaires. Een nieuwe uitdaging.
Terug naar de bewuste zaterdag. Na de training ben ik naar opa gegaan om de rest van de dag te vullen. We hadden beiden geen programma en dus hebben we de boel maar aangepast. We hebben rustig gegeten en vervolgens zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ik slaap eigenlijk elke middag omdat de pijn en vermoeidheid gedurende de dag te groot worden. Dit schoonheidsslaapje heb ik die middag natuurlijk ook geprobeerd. De dames heb ik voor en film gezet en zelf ben ik op de bank neergestreken. Het werd helaas niets. De dames vonden het wel leuk om papa een hele dag voor zichzelf te hebben. Deze onverdeelde aandacht hebben ze goed gebruikt. 's Avonds was het patat met tv. Niet echt verantwoord, wel erg gezellig. En op zondag was mama weer thuis.
Al met al een druk weekend waarin ik erg druk ben geweest. Oppassen op je eigen kinderen bestaat niet. Een half jaar geleden was me dit niet gelukt en wat dat betreft was het een heerlijk weekend. Dat ik daarbij ook nog eens zie dat de kinderen ervan genieten maakt het helemaal goed. Toch moet ik oppassen. Oppassen dat ik niet te enthousiast wordt. Want hoe leuk het ook was, ik heb er 3 dagen last van gehad.
Groet
Martijn
Maar het weekend daarvoor was het pas echt druk. Marloes was een weekendje weg met mijn moeder en zusje. En dus moest ik oppassen. Nou noem je dat bij je eigen kinderen geen oppassen, maar dat geheel terzijde. Marloes is op vrijdagmiddag vertrokken en aan mij de eer om de dames op tijd het bed in te krijgen. Op tijd naar bed was nodig. De zaterdagochtend was het namelijk om half 6 alweer opstaan. De eerste voorlichting voor de Intersport stond op het programma. Daarvoor moesten de kinderen gevoed, gewassen en gekleed worden en zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen is dat bij dames nogal een gedoe.
Nadat ik ik de dames had gevoerd was het tijd voor het wassen en aantrekken van kleding. Dit ging nog redelijk, de kleding was vrij snel gekozen en alleen de jongste heeft nog wat hulp nodig bij het aankleden. Daarna begon echter het drama van haren kammen, tanden poetsen en gezichten poetsen. Ik moet bekennen dat de dames prima mee hebben gewerkt en we waren daadwerkelijk op tijd vertrokken.
De kinderen zouden bij opa gedumpt worden. Mijn moeder had een heel dagprogramma afgesproken met mijn vader en samen zouden we ons vermaken met de kinderen. Hoe de dag er uit zou gaan zien was mij niet duidelijk. Dat ook mijn vader geen idee had was een grote verassing. Wij stonden om kwart over 7 op de stoep en hij kwam net uit bed. Een exacte tijd was niet afgesproken. Ik ben maar wat koffie gaan zetten en de kinderen zijn aan het tekenen geslagen. Ach het is een kwestie van aanpassen en inspelen op de situatie.
Ik stond vervolgens netjes om kwart voor 8 bij de Intersport. Ook hier was het aanpassen en inspelen op de situatie. Ik was als gastspreker aanwezig bij een verkooptraining. De groep waar we die dag mee te maken hadden, waren de vaste medewerkers. Het gaat hierbij om mensen die er al jaren werken en de gedachte "wie zal mij nog wat leren" was de waarschuwing vooraf. Achteraf gezien niet nodig.
Ik ben mijn verhaal begonnen met wat er eerder gebeurde bij Intersport. Ik kan me voorstellen dat mijn verhaal verschillende reacties oproept. En inderdaad er waren mensen die zich schaamden voor het gedrag van hun collega, terwijl anderen het idee hadden dat dit soort zaken niet gebeuren. Om de boel wat losser te maken ben ik met de groep de winkel door gegaan. Ik heb ze zelf laten proberen in mijn stoel een pashokje in te rijden. Erin ging nog wel, maar iets passen en er weer uit rijden was helemaal niet te doen. Daarmee was het ijs gebroken en heb ik een geweldige ochtend gehad. De groep was erg geinteresseerd in het verhaal en er kwamen concrete vragen die van toepassing waren op hun werk. De boodschap is naar mijn idee goed overgekomen "behandel een ieder zoals je zelf ook behandelt wilt worden". Wel stoer van de managers dat ze dit hebben aangedurfd.
Het leuke is dat ik een week later terug was bij Intersport. Ik had wat kadobonnen gehad en die wilde ik verzilveren. Ik werd vriendelijke begroet en ook de manager hebben nog even kort gesproken. We gaan verder en binnenkort zal ik de tweede groep zien in een verkooptraining. Het gaat dan om de "jongeren". Een groep mensen die parttime werken en stagiaires. Een nieuwe uitdaging.
Terug naar de bewuste zaterdag. Na de training ben ik naar opa gegaan om de rest van de dag te vullen. We hadden beiden geen programma en dus hebben we de boel maar aangepast. We hebben rustig gegeten en vervolgens zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ik slaap eigenlijk elke middag omdat de pijn en vermoeidheid gedurende de dag te groot worden. Dit schoonheidsslaapje heb ik die middag natuurlijk ook geprobeerd. De dames heb ik voor en film gezet en zelf ben ik op de bank neergestreken. Het werd helaas niets. De dames vonden het wel leuk om papa een hele dag voor zichzelf te hebben. Deze onverdeelde aandacht hebben ze goed gebruikt. 's Avonds was het patat met tv. Niet echt verantwoord, wel erg gezellig. En op zondag was mama weer thuis.
Al met al een druk weekend waarin ik erg druk ben geweest. Oppassen op je eigen kinderen bestaat niet. Een half jaar geleden was me dit niet gelukt en wat dat betreft was het een heerlijk weekend. Dat ik daarbij ook nog eens zie dat de kinderen ervan genieten maakt het helemaal goed. Toch moet ik oppassen. Oppassen dat ik niet te enthousiast wordt. Want hoe leuk het ook was, ik heb er 3 dagen last van gehad.
Groet
Martijn
vrijdag 21 september 2012
Gewone mensen
Ja, ook gehandicapten zijn maar gewone mensen. Dat is logisch zul je denken, maar de afgelopen periode is dat voor mij nogal de vraag geweest. Ik ben nogal bezig geweest met het accepteren van mijn handicap. Hierdoor was het "gewoon mens" zijn, af en toe wat moeilijker. Gelukkig kan ik zeggen dat ik inmiddels weer tot de doelgroep behoor.
Daarom vandaag een wat korter stukje. Ik ben namelijk druk. Net als een normaal mens, heb ik te maken met verantwoordelijkheden. Van het weekend is Marloes weg en ik ben alleen met mijn 3 dochters. Dat wordt druk! Geeft niets, maar naast dat ik met hen van alles wil doen, heb ik ook de voorlichting nog bij de Intersport. Ik ga meedraaien in hun verkooptraining en ben me daar momenteel druk voor aan het voorbereiden.
De grap is, dat ik het weer heerlijk vind om 3 dagen met mijn dochters te hebben. Ook zij genieten van de aandacht. Omdat Marloes met mijn moeder en zusje een weekend weggaat, is opa ook alleen thuis. En dus is de zaterdag vol gepland met het bakken van koekjes, het eten van visjes op de markt en het bakken van pizza voor de avond. En deze pizza wordt geheel zelf gemaakt.
Vroeg op de ochtend moet ik dan naar de Intersport toe en daarna wordt het non-stop "gewone mensen" activiteiten, heerlijk!
Ook voor de Intersport zat ik te worstelen met het gewone mensen thema. De ervaring daar was vervelend en te wijten aan het feit dat ik in een rolstoel zit. Veel mensen weten nu eenmaal niet hoe ze daar mee om moeten gaan. Dat geld overigens niet alleen voor rolstoelers, maar ook voor ouderen, kinderen en wat voor doelgroepen er allemaal zijn. Mijn doel is dan ook niet om iemand onderuit te halen, maar om juist de "gewone mens" achter de handicap te tonen. Vreemd eigenlijk dat dit nodig is, maar mensen beoordelen nou eenmaal direct op het eerste wat ze zien. Geheid dat ik mezelf daar soms ook schuldig aan maak.
De conclusie van dit stukje is eigenlijk dat ik de afgelopen tijd weer geleerd heb om "gewoon" mens te zijn. Ik hoop ook dat ik dit kan gaan uitstralen morgenochtend. Gek genoeg ben ik voor mijn kinderen en vrouw nooit anders geweest.
Toch lekker om te kunnen zeggen dat ik me weer gewoon "mens" voel!
Groet
Martijn
Daarom vandaag een wat korter stukje. Ik ben namelijk druk. Net als een normaal mens, heb ik te maken met verantwoordelijkheden. Van het weekend is Marloes weg en ik ben alleen met mijn 3 dochters. Dat wordt druk! Geeft niets, maar naast dat ik met hen van alles wil doen, heb ik ook de voorlichting nog bij de Intersport. Ik ga meedraaien in hun verkooptraining en ben me daar momenteel druk voor aan het voorbereiden.
De grap is, dat ik het weer heerlijk vind om 3 dagen met mijn dochters te hebben. Ook zij genieten van de aandacht. Omdat Marloes met mijn moeder en zusje een weekend weggaat, is opa ook alleen thuis. En dus is de zaterdag vol gepland met het bakken van koekjes, het eten van visjes op de markt en het bakken van pizza voor de avond. En deze pizza wordt geheel zelf gemaakt.
Vroeg op de ochtend moet ik dan naar de Intersport toe en daarna wordt het non-stop "gewone mensen" activiteiten, heerlijk!
Ook voor de Intersport zat ik te worstelen met het gewone mensen thema. De ervaring daar was vervelend en te wijten aan het feit dat ik in een rolstoel zit. Veel mensen weten nu eenmaal niet hoe ze daar mee om moeten gaan. Dat geld overigens niet alleen voor rolstoelers, maar ook voor ouderen, kinderen en wat voor doelgroepen er allemaal zijn. Mijn doel is dan ook niet om iemand onderuit te halen, maar om juist de "gewone mens" achter de handicap te tonen. Vreemd eigenlijk dat dit nodig is, maar mensen beoordelen nou eenmaal direct op het eerste wat ze zien. Geheid dat ik mezelf daar soms ook schuldig aan maak.
De conclusie van dit stukje is eigenlijk dat ik de afgelopen tijd weer geleerd heb om "gewoon" mens te zijn. Ik hoop ook dat ik dit kan gaan uitstralen morgenochtend. Gek genoeg ben ik voor mijn kinderen en vrouw nooit anders geweest.
Toch lekker om te kunnen zeggen dat ik me weer gewoon "mens" voel!
Groet
Martijn
vrijdag 14 september 2012
Werken, werken en nog eens werken
Nee, de titel van vandaag is geen klacht. Wel een constatering die me wel bevalt. Natuurlijk heb ik de afgelopen periode moeten minderen met werk. Ik ben terug gegaan naar ongeveer 50%. Waarschijnlijk zal ik vanaf aanstaande maart voor het gedeelte dat ik niet meer werken kan, dan ook worden afgekeurd. Een begrip waar ik in het begin erg bang voor was.
Bij mijn eerste werkgever waren mijn knieproblemen al bekend. Al voordat ik met de stage begon aldaar, liep ik met een stok. Vervolgens een tijdje niet en daarna een periode met 2 stokken. Tegen het einde van mijn periode daar, werden de knieklachten steeds erger. Mijn werkgever gaf toen al aan, dat ik moest oppassen. Hij was bang mij te verliezen door deze knieproblemen. Er zou uiteindelijk de kans bestaan dat ik zou worden afgekeurd. Hij vroeg zich toen al af hoe het verder zou gaan.
Op dat moment heb ik geroepen dat ik me voor geen goud zou laten afkeuren. Dit heb ik volgehouden bij mijn huidige werkgever. Ook daar waren verschillende mensen die aangaven dat volledig werken geen haalbare kaart meer zou zijn. Ook toen wilde ik er niets van horen. Ik ben in behandeling gegaan bij een psychotherapeut en moest noodgedwongen minder gaan werken. In de plannen die voor het UWV werden geschreven kwam naar voren dat de bedrijfsarts en mijn leidinggevende, zich afvroegen of volledig terugkeren een optie was. Ik wilde dit wel en er was niet over te praten.
De rest van het verhaal is bekend. Uiteindelijk heb ik ingestemd met het minder werken en het blijkt de beste beslissing van mijn leven te zijn geweest.
Maar ben ik ook echt minder gaan werken? De grap is dat mijn handicap een hoop werk met zich mee brengt. Dan heb ik het niet over reguliere arbeid, maar het zorgt wel voor een hoop extra denkwerk en vaak ook een hoop extra handelingen. Even snel weg, is er niet meer bij. Ik moet van tevoren kijken of ik ergens wel komen kan met mijn stoel. Door de vermoeidheid en de constante pijn, moet ik mijn dagen goed indelen. Doe ik dit niet, dan heb ik daar de volgende dagen alleen maar meer last van.
Een andere vorm van extra werk zit in het schrijven van dit blog. Ik schrijf in principe iedere vrijdag een stuk. Daarnaast heb ik in eigen beheer een boek uitgegeven. Dit was in eerste instantie een bundeling van het blog. Het loopt goed. De eerste 50 zijn verkocht. Ik ben druk bezig met het maken van reclame en dat is op zich ook een hoop werk. De boodschap van mijn blog en mijn boek is duidelijk. Ik wil proberen mensen bewust te maken van hoe het is te leven met een beperking.
Het volgende boek is in de maak. Daar komen niet alleen stukken in te staan die hier op het blog te lezen zijn, maar ook verhalen die speciaal voor het boek gemaakt worden.
Daarnaast heeft mijn grote mond (op dit blog tenminste) ook voor extra werk gezorgd. In een eerder stuk gaf ik aan bij de intersport mee te gaan draaien in de verkooptraining. Dit om te kijken of ik kan helpen bij het omgaan met mensen met een beperking. Nu blijkt dit soms een struikelblok voor verkopers te zijn. Momenteel ben ik druk bezig om voor hen een verhaal voor te bereiden.
Zo zie je maar dat een handicap een hoop extra werk met zich mee brengt. Maar, zoals al eerder gezegd, is dit absoluut geen klacht. Ik kan mijn handicap nu op een manier gebruiken waar anderen, maar ook ikzelf wat aan heb.
Laat mij maar lekker werken.
Groet
Martijn
Bij mijn eerste werkgever waren mijn knieproblemen al bekend. Al voordat ik met de stage begon aldaar, liep ik met een stok. Vervolgens een tijdje niet en daarna een periode met 2 stokken. Tegen het einde van mijn periode daar, werden de knieklachten steeds erger. Mijn werkgever gaf toen al aan, dat ik moest oppassen. Hij was bang mij te verliezen door deze knieproblemen. Er zou uiteindelijk de kans bestaan dat ik zou worden afgekeurd. Hij vroeg zich toen al af hoe het verder zou gaan.
Op dat moment heb ik geroepen dat ik me voor geen goud zou laten afkeuren. Dit heb ik volgehouden bij mijn huidige werkgever. Ook daar waren verschillende mensen die aangaven dat volledig werken geen haalbare kaart meer zou zijn. Ook toen wilde ik er niets van horen. Ik ben in behandeling gegaan bij een psychotherapeut en moest noodgedwongen minder gaan werken. In de plannen die voor het UWV werden geschreven kwam naar voren dat de bedrijfsarts en mijn leidinggevende, zich afvroegen of volledig terugkeren een optie was. Ik wilde dit wel en er was niet over te praten.
De rest van het verhaal is bekend. Uiteindelijk heb ik ingestemd met het minder werken en het blijkt de beste beslissing van mijn leven te zijn geweest.
Maar ben ik ook echt minder gaan werken? De grap is dat mijn handicap een hoop werk met zich mee brengt. Dan heb ik het niet over reguliere arbeid, maar het zorgt wel voor een hoop extra denkwerk en vaak ook een hoop extra handelingen. Even snel weg, is er niet meer bij. Ik moet van tevoren kijken of ik ergens wel komen kan met mijn stoel. Door de vermoeidheid en de constante pijn, moet ik mijn dagen goed indelen. Doe ik dit niet, dan heb ik daar de volgende dagen alleen maar meer last van.
Een andere vorm van extra werk zit in het schrijven van dit blog. Ik schrijf in principe iedere vrijdag een stuk. Daarnaast heb ik in eigen beheer een boek uitgegeven. Dit was in eerste instantie een bundeling van het blog. Het loopt goed. De eerste 50 zijn verkocht. Ik ben druk bezig met het maken van reclame en dat is op zich ook een hoop werk. De boodschap van mijn blog en mijn boek is duidelijk. Ik wil proberen mensen bewust te maken van hoe het is te leven met een beperking.
Het volgende boek is in de maak. Daar komen niet alleen stukken in te staan die hier op het blog te lezen zijn, maar ook verhalen die speciaal voor het boek gemaakt worden.
Daarnaast heeft mijn grote mond (op dit blog tenminste) ook voor extra werk gezorgd. In een eerder stuk gaf ik aan bij de intersport mee te gaan draaien in de verkooptraining. Dit om te kijken of ik kan helpen bij het omgaan met mensen met een beperking. Nu blijkt dit soms een struikelblok voor verkopers te zijn. Momenteel ben ik druk bezig om voor hen een verhaal voor te bereiden.
Zo zie je maar dat een handicap een hoop extra werk met zich mee brengt. Maar, zoals al eerder gezegd, is dit absoluut geen klacht. Ik kan mijn handicap nu op een manier gebruiken waar anderen, maar ook ikzelf wat aan heb.
Laat mij maar lekker werken.
Groet
Martijn
vrijdag 7 september 2012
Gehandicapte gezocht
Gisteren voelde ik me genaaid. Nou heb ik op zich niets tegen genaaid worden, maar ik wil er wel bij worden gekust. En dat gebeurde nu niet.
Even uitleggen wat er gebeurde. Ik werk al langere tijd voor dezelfde baas. In eerdere stukken heb ik al aangegeven dat er een hoop onduidelijkheid is over het aankomende WIA traject. Het hele traject rondom mijn handicap is voor mijn werkgever, maar soms ook voor mij zelf, een hoop abracadabra.
Er zijn veel zaken die ik zelf heb moeten regelen. Nu vind ik dat geen probleem, ik mankeer ten slotte alleen iets aan mijn gewrichten. Mijn hoofd is er daar geen van. Daarnaast krijg ik enorm veel hulp op de afdeling waar ik werk. Ga ik echter wat dieper de organisatie in, dan wordt het al moeilijker. Op dat moment is een vraag stellen ineens een probleem geworden. Gelukkig heb ik een aantal mensen achter me staan die me goed op weg helpen. Zo is er een nieuwe lease-auto in aantocht en zijn er wat kleine zaken aan het pand aangepast. Dat heeft echter niets met de instelling zelf te maken en des te meer met de leidinggevenden direct om mij heen.
De route naar de WIA is me inmiddels duidelijk. Hoe de WIA er zelf uit ziet en wat ik ga overhouden is een raadsel. Toch zijn dat geen onbelangrijke zaken. Ik weet dat ik er wat op achteruit zal gaan. Hoeveel is echter niet duidelijk. De een geeft aan dat de WIA stopt en ik het moet gaan doen met het geld dat ik verdien in de overgebleven uren. De ander geeft aan dat ik ergens anders een aanvullend bedrag zal gaan krijgen. Deze vraag is de afgelopen maanden een aantal keer bij mijn personeelsfunctionaris neergelegd. Ik krijg echter het idee dat ze maar weinig moeite doet om een en ander duidelijk te krijgen.
Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er niet meer mensen in een rolstoel rondrijden bij onze werkgever. Of dat er mensen de WIA in gegaan zijn. Het antwoord is daarop steevast nee. Wel geeft ze telkens aan met haar collega's te zullen overleggen, waar we vervolgens weer niets van horen. Nu spraken we haar direct na de vakantie weer. Wederom kreeg ik dezelfde antwoorden. Nee, de WIA was onduidelijk. Het UWV geeft geen informatie. Ik moest zelf maar een afspraak maken. Hier wilde ze dan wel graag bij zitten, zodat ze wat meer info zou hebben voor eventuele volgende collega's. Uiteindelijk heeft mijn baas doorgdrukt dat er door haar een afspraak gepland gaat worden om mijn oude vragen alsnog beantwoord te krijgen. De verbazing blijft bij mijn collega's en mij zelf groot. Het moet voor een grote organisatie toch mogelijk zijn om meer informatie van het UWV te krijgen en een duidelijk beleid te schrijven gericht op de WIA. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik de enige ben van deze grote groep mensen die werkt voor mijn werkgever.
En tot mijn verbazing veranderde er gisteren iets. Mijn boekje verkoopt goed. Zo krijg ik ook bestellingen van collega's die ervan hebben gelezen op het intranet van de werkgever. De laatste die bestelde was benieuwd naar de verhalen en het zou leuk zijn om die te bekijken samen met een collega in een rolstoel.
Ik viel bijna uit de mijne van verbazing. Iemand in een rolstoel? Dat zou toch niet kunnen? Ik heb toch het alleenrecht op rolstoelgebruik binnen onze organisatie? Zou ik nu voor mijn positie als knuffelgehandicapte moeten vrezen?
Ik ben in de telefoon geklommen en heb de betreffende collega gebeld. Niet om haar duidelijk te maken dat ik de enige rolstoeller wilde zijn, maar om eens te vragen of zij wel van mijn bestaan wist en hoe haar ervaringen met de organisatie op zich zijn.
Het werd een leuk gesprek. Haar problemen zijn letterlijk de mijne. Ook hier kapotte gewrichten ooit begonnen in een knie. Daarna complicaties na een operatie en vervolgens rolstoelgebruik, met af en toe kleine stukjes lopen. Ook altijd pijn. Het enige verschil is dat zij in het geheel is afgekeurd. Een keuze die ik gelukkig nog niet heb hoeven maken (alhoewel het wel is voorgesteld door sommigen). We hebben ruim een half uur gesproken over de WIA. Die is me inmiddels helemaal duidelijk. Ik weet hoe deze werkt en hoe het er in principe in mijn situatie uit gaat zien.
Vervolgens hebben we ook nog gesproken over de aanpassingen aan de werkplek en de houding van de werkgever. Zij is volledig afgekeurd, maar werkt wel nog. De weerstand die ik af en toe tegenkom is ook bij haar goed bekend. Aanpassingen worden niet gedaan of in ieder geval erg moeilijk gemaakt onder het motto: "je gaat er toch niet meer uren door werken".
De conclusie van dit deel van het gesprek, is dat het erg belangrijk is om een goede leidinggevende te hebben. Wat dat betreft ben ik gezegend.
Na dit gesprek heb ik direct de chef gebeld. Ook die wist van verbazing niet wat ze zeggen moest. Het vreemde blijft dat mijn vragen wel degelijk te beantwoorden waren door de personeelsdienst. Er is letterlijk een gelijk verhaal aan het mijne waar ze lering uit hadden kunnen trekken. Het overleg tussen collega's binnen de personeelsdienst is volgens mij niet al te best. De personeelsadviseur van mijn andere rollende collega en de mijne hebben als het goed is regelmatig contact gehad over mijn casus. Dat er geen lichtje is gaan branden bij een van beiden is mij een raadsel. Of mijn adviseur heeft nooit iets uitgezocht en me steeds aan het lijntje gehouden of ze kunnen daar hun eigen reet niet vinden al hadden ze een gedetailleerde kaart.
Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door de personeelsdienst was al vrij groot en is door dit voorval van groot naar enorm gegroeid. Mijn leidinggevende heeft een mail gestuurd met naam en de mededeling dat ik inmiddels weet hoe de WIA werkt. Tot op heden geen reactie. Natuurlijk zou ik bijna zeggen.
Ik hoop dat dit soort zaken in de toekomst kan worden voorkomen. Ik zal het in ieder geval bij de OR neerleggen en toch ook eens gaan zoeken naar een contactpersoon bij personeelszaken die wel luisteren wil. Onvermoeid rollen we door.
Groet
Martijn
Even uitleggen wat er gebeurde. Ik werk al langere tijd voor dezelfde baas. In eerdere stukken heb ik al aangegeven dat er een hoop onduidelijkheid is over het aankomende WIA traject. Het hele traject rondom mijn handicap is voor mijn werkgever, maar soms ook voor mij zelf, een hoop abracadabra.
Er zijn veel zaken die ik zelf heb moeten regelen. Nu vind ik dat geen probleem, ik mankeer ten slotte alleen iets aan mijn gewrichten. Mijn hoofd is er daar geen van. Daarnaast krijg ik enorm veel hulp op de afdeling waar ik werk. Ga ik echter wat dieper de organisatie in, dan wordt het al moeilijker. Op dat moment is een vraag stellen ineens een probleem geworden. Gelukkig heb ik een aantal mensen achter me staan die me goed op weg helpen. Zo is er een nieuwe lease-auto in aantocht en zijn er wat kleine zaken aan het pand aangepast. Dat heeft echter niets met de instelling zelf te maken en des te meer met de leidinggevenden direct om mij heen.
De route naar de WIA is me inmiddels duidelijk. Hoe de WIA er zelf uit ziet en wat ik ga overhouden is een raadsel. Toch zijn dat geen onbelangrijke zaken. Ik weet dat ik er wat op achteruit zal gaan. Hoeveel is echter niet duidelijk. De een geeft aan dat de WIA stopt en ik het moet gaan doen met het geld dat ik verdien in de overgebleven uren. De ander geeft aan dat ik ergens anders een aanvullend bedrag zal gaan krijgen. Deze vraag is de afgelopen maanden een aantal keer bij mijn personeelsfunctionaris neergelegd. Ik krijg echter het idee dat ze maar weinig moeite doet om een en ander duidelijk te krijgen.
Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er niet meer mensen in een rolstoel rondrijden bij onze werkgever. Of dat er mensen de WIA in gegaan zijn. Het antwoord is daarop steevast nee. Wel geeft ze telkens aan met haar collega's te zullen overleggen, waar we vervolgens weer niets van horen. Nu spraken we haar direct na de vakantie weer. Wederom kreeg ik dezelfde antwoorden. Nee, de WIA was onduidelijk. Het UWV geeft geen informatie. Ik moest zelf maar een afspraak maken. Hier wilde ze dan wel graag bij zitten, zodat ze wat meer info zou hebben voor eventuele volgende collega's. Uiteindelijk heeft mijn baas doorgdrukt dat er door haar een afspraak gepland gaat worden om mijn oude vragen alsnog beantwoord te krijgen. De verbazing blijft bij mijn collega's en mij zelf groot. Het moet voor een grote organisatie toch mogelijk zijn om meer informatie van het UWV te krijgen en een duidelijk beleid te schrijven gericht op de WIA. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik de enige ben van deze grote groep mensen die werkt voor mijn werkgever.
En tot mijn verbazing veranderde er gisteren iets. Mijn boekje verkoopt goed. Zo krijg ik ook bestellingen van collega's die ervan hebben gelezen op het intranet van de werkgever. De laatste die bestelde was benieuwd naar de verhalen en het zou leuk zijn om die te bekijken samen met een collega in een rolstoel.
Ik viel bijna uit de mijne van verbazing. Iemand in een rolstoel? Dat zou toch niet kunnen? Ik heb toch het alleenrecht op rolstoelgebruik binnen onze organisatie? Zou ik nu voor mijn positie als knuffelgehandicapte moeten vrezen?
Ik ben in de telefoon geklommen en heb de betreffende collega gebeld. Niet om haar duidelijk te maken dat ik de enige rolstoeller wilde zijn, maar om eens te vragen of zij wel van mijn bestaan wist en hoe haar ervaringen met de organisatie op zich zijn.
Het werd een leuk gesprek. Haar problemen zijn letterlijk de mijne. Ook hier kapotte gewrichten ooit begonnen in een knie. Daarna complicaties na een operatie en vervolgens rolstoelgebruik, met af en toe kleine stukjes lopen. Ook altijd pijn. Het enige verschil is dat zij in het geheel is afgekeurd. Een keuze die ik gelukkig nog niet heb hoeven maken (alhoewel het wel is voorgesteld door sommigen). We hebben ruim een half uur gesproken over de WIA. Die is me inmiddels helemaal duidelijk. Ik weet hoe deze werkt en hoe het er in principe in mijn situatie uit gaat zien.
Vervolgens hebben we ook nog gesproken over de aanpassingen aan de werkplek en de houding van de werkgever. Zij is volledig afgekeurd, maar werkt wel nog. De weerstand die ik af en toe tegenkom is ook bij haar goed bekend. Aanpassingen worden niet gedaan of in ieder geval erg moeilijk gemaakt onder het motto: "je gaat er toch niet meer uren door werken".
De conclusie van dit deel van het gesprek, is dat het erg belangrijk is om een goede leidinggevende te hebben. Wat dat betreft ben ik gezegend.
Na dit gesprek heb ik direct de chef gebeld. Ook die wist van verbazing niet wat ze zeggen moest. Het vreemde blijft dat mijn vragen wel degelijk te beantwoorden waren door de personeelsdienst. Er is letterlijk een gelijk verhaal aan het mijne waar ze lering uit hadden kunnen trekken. Het overleg tussen collega's binnen de personeelsdienst is volgens mij niet al te best. De personeelsadviseur van mijn andere rollende collega en de mijne hebben als het goed is regelmatig contact gehad over mijn casus. Dat er geen lichtje is gaan branden bij een van beiden is mij een raadsel. Of mijn adviseur heeft nooit iets uitgezocht en me steeds aan het lijntje gehouden of ze kunnen daar hun eigen reet niet vinden al hadden ze een gedetailleerde kaart.
Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door de personeelsdienst was al vrij groot en is door dit voorval van groot naar enorm gegroeid. Mijn leidinggevende heeft een mail gestuurd met naam en de mededeling dat ik inmiddels weet hoe de WIA werkt. Tot op heden geen reactie. Natuurlijk zou ik bijna zeggen.
Ik hoop dat dit soort zaken in de toekomst kan worden voorkomen. Ik zal het in ieder geval bij de OR neerleggen en toch ook eens gaan zoeken naar een contactpersoon bij personeelszaken die wel luisteren wil. Onvermoeid rollen we door.
Groet
Martijn
vrijdag 31 augustus 2012
Plee Perikelen
Wees niet bang. Nee en Nee. Nee, ik zal het niet gaan hebben over mijn toiletgewoonten en Nee, ik zal het ook niet gaan hebben over het verbannen worden uit het toilet door mijn horde dames in huis. De toiletten waar ik het vandaag over wil hebben zijn niet bij mij thuis, maar op allerlei andere plekken.
De meeste mensen hebben wel een idee bij het begrip toilet. Een wc-pot, een wastafel met of zonder spiegel en een handdoek (al dan niet in een automaat). Toch is er veel verschil te merken tussen de verschillende toiletten. Voor mijn werk kom ik op veel verschillende plekken. Gebruik maken van een toilet is daarbij soms niet te vermijden. Het blijft wel een avontuur.
Er zijn niet heel veel plekken waar toiletten voor gehandicapten zijn. Gelukkig kan ik nog steeds vrij makkelijk mijn stoel uit en het gebruik van een normaal toilet lukt dan ook wel. Toch is het prettig als er her en der handgrepen bevestigd zijn waaraan ik me vast kan houden. Vooral van het toilet opstaan wordt zo een stuk makkelijker. Maar de plekken waar sanitair is waar gehandicapten geburik van kunnen maken, is niet altijd wat het lijkt.
Zo is er in Enschede, in een van de panden van de gemeente waar ik met regelmaat kom, een invalidentoilet aanwezig. Mooi zou je denken, maar dat is niet het hele verhaal. De ruimte is namelijk tevens in gebruik als kleedruimte voor het schoonmaak personeel. Zo staan er een aantal kluisjes en hangen er verschillende jassen. Het leuke is, dat zij met een sleutel de deur kunnen openen, ook als deze van binnen op slot is gedraaid. Verder staan er verschillende dweilen en bezems en een rolstoel. Waarom die stoel er staat is mij een raadsel, ik neem meestal die van mij zelf mee. Gevolg is dat er wat moeilijker te draaien is in de ruimte en dat het gemak van een grote ruimte waar je met rolstoel en al naar binnen kunt, teniet wordt gedaan.
Ook bij mijn werkgever zijn er een aantal locaties waar een invalidentoilet is geinstalleerd. Het hoofdkantoor is helemaal opgeknapt en van alle gemakken voorzien. Zo is er dus op de begane grond een invalidentoilet. Omdat deze maar weinig wordt gebruikt, heeft het al snel een andere bestemming gekregen. Tegenwoordig wordt het gebruikt als opslag van schone handdoeken voor de automaat en wc-papier. De eerste keer dat ik er gebruik van wilde maken, moest het hok met spoed worden ontdaan van dozen en grootverpakkingen. Inmiddels is het wat verbeterd. Er staat minder rommel in, maar nog steeds teveel om met stoel en al te kunnen draaien onder de wasbak. En ook voor mij is het lastig om een deur te openen terwijl ik met mijn rug er naartoe sta.
Een ander voobeeld ligt in een van de klinieken. Ook daar is een mooie ruimte. Nu wordt deze ook voor andere doeleinden gebruikt, maar dat terzijde. Omdat het makkelijk is om wat bergruimte te hebben en niet de vloer vol te stouwen, is een plank aan de muur bevestigd. Mooie oplossing. De vloer is vrij, ik kan rondjes rijden, geen probleem dus. Helaas. De plank is voor een rolstoeler op hoofd hoogte. Helaas nauwelijks te zien, dus naar binnen rijden is het risico nemen om gescalpeerd te worden.
Het vreemdste voorbeeld is echter op mijn eigen kantoor te vinden. Na lange tijd is het toilet aangepast. Er zijn een aantal beugels gekomen bij het toilet. Daarnaast is er een beugel gemonteerd naast het urinoir. Deze aanpassingen zitten er nu een maand of 3 a 4 en geheel tot tevredenheid. Het zorgt voor een stuk gemak.
Tot ik afgelopen week onderstaande situatie aantrof
Ik stel me dan voor hoe dat gaat. De schoonmakers die een aantal keer per week langskomen die hebben die beugels ook zien hangen. Waarschijnlijk hebben ze al die maanden geprobeerd de beugel te openen om de wc-rollen er op te hangen. Na veel proberen hebben ze uiteindelijk besloten om het op deze wijze op te lossen. Wat ze precies gedacht hebben is me onduidelijk. Wat ik wel weet is dat ze niet helder hebben gehad waarvoor deze beugel dient. Op deze manier heb ik er weinig aan. We hebben in ieder geval een primeur. Wij zijn het eerste kantoor waar zelfs het urinoir is voorzien van wc-papier.
Groet
Martijn
De meeste mensen hebben wel een idee bij het begrip toilet. Een wc-pot, een wastafel met of zonder spiegel en een handdoek (al dan niet in een automaat). Toch is er veel verschil te merken tussen de verschillende toiletten. Voor mijn werk kom ik op veel verschillende plekken. Gebruik maken van een toilet is daarbij soms niet te vermijden. Het blijft wel een avontuur.
Er zijn niet heel veel plekken waar toiletten voor gehandicapten zijn. Gelukkig kan ik nog steeds vrij makkelijk mijn stoel uit en het gebruik van een normaal toilet lukt dan ook wel. Toch is het prettig als er her en der handgrepen bevestigd zijn waaraan ik me vast kan houden. Vooral van het toilet opstaan wordt zo een stuk makkelijker. Maar de plekken waar sanitair is waar gehandicapten geburik van kunnen maken, is niet altijd wat het lijkt.
Zo is er in Enschede, in een van de panden van de gemeente waar ik met regelmaat kom, een invalidentoilet aanwezig. Mooi zou je denken, maar dat is niet het hele verhaal. De ruimte is namelijk tevens in gebruik als kleedruimte voor het schoonmaak personeel. Zo staan er een aantal kluisjes en hangen er verschillende jassen. Het leuke is, dat zij met een sleutel de deur kunnen openen, ook als deze van binnen op slot is gedraaid. Verder staan er verschillende dweilen en bezems en een rolstoel. Waarom die stoel er staat is mij een raadsel, ik neem meestal die van mij zelf mee. Gevolg is dat er wat moeilijker te draaien is in de ruimte en dat het gemak van een grote ruimte waar je met rolstoel en al naar binnen kunt, teniet wordt gedaan.
Ook bij mijn werkgever zijn er een aantal locaties waar een invalidentoilet is geinstalleerd. Het hoofdkantoor is helemaal opgeknapt en van alle gemakken voorzien. Zo is er dus op de begane grond een invalidentoilet. Omdat deze maar weinig wordt gebruikt, heeft het al snel een andere bestemming gekregen. Tegenwoordig wordt het gebruikt als opslag van schone handdoeken voor de automaat en wc-papier. De eerste keer dat ik er gebruik van wilde maken, moest het hok met spoed worden ontdaan van dozen en grootverpakkingen. Inmiddels is het wat verbeterd. Er staat minder rommel in, maar nog steeds teveel om met stoel en al te kunnen draaien onder de wasbak. En ook voor mij is het lastig om een deur te openen terwijl ik met mijn rug er naartoe sta.
Een ander voobeeld ligt in een van de klinieken. Ook daar is een mooie ruimte. Nu wordt deze ook voor andere doeleinden gebruikt, maar dat terzijde. Omdat het makkelijk is om wat bergruimte te hebben en niet de vloer vol te stouwen, is een plank aan de muur bevestigd. Mooie oplossing. De vloer is vrij, ik kan rondjes rijden, geen probleem dus. Helaas. De plank is voor een rolstoeler op hoofd hoogte. Helaas nauwelijks te zien, dus naar binnen rijden is het risico nemen om gescalpeerd te worden.
Het vreemdste voorbeeld is echter op mijn eigen kantoor te vinden. Na lange tijd is het toilet aangepast. Er zijn een aantal beugels gekomen bij het toilet. Daarnaast is er een beugel gemonteerd naast het urinoir. Deze aanpassingen zitten er nu een maand of 3 a 4 en geheel tot tevredenheid. Het zorgt voor een stuk gemak.
Tot ik afgelopen week onderstaande situatie aantrof
Ik stel me dan voor hoe dat gaat. De schoonmakers die een aantal keer per week langskomen die hebben die beugels ook zien hangen. Waarschijnlijk hebben ze al die maanden geprobeerd de beugel te openen om de wc-rollen er op te hangen. Na veel proberen hebben ze uiteindelijk besloten om het op deze wijze op te lossen. Wat ze precies gedacht hebben is me onduidelijk. Wat ik wel weet is dat ze niet helder hebben gehad waarvoor deze beugel dient. Op deze manier heb ik er weinig aan. We hebben in ieder geval een primeur. Wij zijn het eerste kantoor waar zelfs het urinoir is voorzien van wc-papier.
Groet
Martijn
vrijdag 24 augustus 2012
Boeken
Afgelopen april schreef ik over het boekenbal. Rond die tijd was mijn verjaardag. Marloes had me een eerste versie kado gedaan van mijn eerste boek. Een verzameling van mijn blog. Dit eerste boekje heb ik aan verschillende mensen laten zien en er bleek best interesse voor te zijn. Dus zijn we op zoek gegaan naar uitgevers en drukkers.
Dat dit geen makkelijk proces zou worden hadden we ergens wel verwacht. Je kunt je werk wel naar een uitgever sturen, maar de kans dat je boeken daadwerkelijk gedrukt gaan worden is maar klein. Uitgeverijen verwachten nogal wat van schrijvers. Er wordt niet zomaar een oplage van je boek gedrukt. En natuurlijk is het de vraag nog maar of er een markt is voor datgene wat je hebt geschreven.
Na onderzoek blijkt dat er wel een markt voor is. Dat dit geen grote markt is verbaasde me niet heel erg. Dat er echter niet meer mensen zijn die op soortgelijke wijze hun handicap beschrijven verbaasde me des te meer. Natuurlijk wordt er best over handicaps geschreven, alleen is de toon vaak erg negatief. Ga maar eens zoeken op internet naar een forum over rolstoelgebruik. Hierin wordt voornamelijk geprotesteerd tegen alle zaken die niet kloppen. Daarin wordt niet meer naar een eigen aandeel gekeken. Het lijkt alsof "de gehandicapte" een aparte diersoort is, die met uitsterven wordt bedreigd. En daar moet vooral heel voorzichtig mee omgesprongen worden. Dus zit ze liever niet in de weg, zorg voor zo min mogelijk obstakels en geef ze overal gelijk in.
Naar mijn idee sta ik daar toch echt wat anders in en dat probeer ik in mijn schrijfsels ook naar voren te bregen.
Dat er dus een markt is, is duidelijk. Een grote uitgever lijkt geen optie, dus duiken we opnieuw het internet op. En daar kom je direct de eerste internetuitgevers tegen. In eerste instantie ziet het er allemaal erg mooi uit. Je kunt je boek via hen laten drukken. Zij zorgen ervoor dat op de eigen site reclame wordt gemaakt en op die manier kun je dan je boek aan de man brengen. Natuurlijk hangt hier een prijskaartje aan. Wil je je boek geregistreerd hebben middels een ISBN nummer, dan zijn de kosten nog wat hoger. De kosten waren dermate hoog, dat die voor ons niet haalbaar zijn.
Verder kijken dan maar. Er is een nieuw principe op internet ontstaan. Je zet een gedeelte van je boek online en daar kunnen mensen dan een aandeel in kopen. Je moet zorgen dat je een bepaald aantal aandelen verkoopt. Gebeurd dit binnen een vastgestelde tijd, dan wordt je boek daadwerkelijk uitgebracht. Op dat moment kun je zelfs wat gaan verdienen. Het aantal aandelen dat je moet verkopen is vreselijk hoog en je vraagt mensen te investeren in een boek, dat 9 van de 10 keer helemaal niet wordt uitgebracht. Weg investering dus. Ander bijkomende probleempje, is dat je je eigen boek nergens anders meer mag uitbrengen. De rechten geef je namelijk over aan de uitgever. Zij bepalen vervolgens wat er met je schrijfsels gebeurd.
Dan blijft er dus nog maar 1 optie over. Je boek volledig in eigen beheer uitbrengen. Gelukkig kan Marloes goed met de computer overweg en heeft ze een prachtig ontwerp gemaakt voor mijn boek. Daarnaast hebben we een drukker gevonden waar we ook in kleine oplage boeken kunnen bestellen. Zelfs de kosten blijven redelijk binnen de perken. En dus hebben we afgelopen week de eerste 50 exemplaren besteld. Nu kan ik eindelijk mijn beloften aan mijn familie, vrienden en collega's gaan inlossen. De verkoop gaat daadwerkelijk starten en al die mensen die hebben aangegeven graag een exemplaar te willen hebben, kan ik nu ook daadwerkelijk een boek aanbieden. Uiterlijk 7 september heb ik ze binnen. Spannend!
Groet
Martijn
Dat dit geen makkelijk proces zou worden hadden we ergens wel verwacht. Je kunt je werk wel naar een uitgever sturen, maar de kans dat je boeken daadwerkelijk gedrukt gaan worden is maar klein. Uitgeverijen verwachten nogal wat van schrijvers. Er wordt niet zomaar een oplage van je boek gedrukt. En natuurlijk is het de vraag nog maar of er een markt is voor datgene wat je hebt geschreven.
Na onderzoek blijkt dat er wel een markt voor is. Dat dit geen grote markt is verbaasde me niet heel erg. Dat er echter niet meer mensen zijn die op soortgelijke wijze hun handicap beschrijven verbaasde me des te meer. Natuurlijk wordt er best over handicaps geschreven, alleen is de toon vaak erg negatief. Ga maar eens zoeken op internet naar een forum over rolstoelgebruik. Hierin wordt voornamelijk geprotesteerd tegen alle zaken die niet kloppen. Daarin wordt niet meer naar een eigen aandeel gekeken. Het lijkt alsof "de gehandicapte" een aparte diersoort is, die met uitsterven wordt bedreigd. En daar moet vooral heel voorzichtig mee omgesprongen worden. Dus zit ze liever niet in de weg, zorg voor zo min mogelijk obstakels en geef ze overal gelijk in.
Naar mijn idee sta ik daar toch echt wat anders in en dat probeer ik in mijn schrijfsels ook naar voren te bregen.
Dat er dus een markt is, is duidelijk. Een grote uitgever lijkt geen optie, dus duiken we opnieuw het internet op. En daar kom je direct de eerste internetuitgevers tegen. In eerste instantie ziet het er allemaal erg mooi uit. Je kunt je boek via hen laten drukken. Zij zorgen ervoor dat op de eigen site reclame wordt gemaakt en op die manier kun je dan je boek aan de man brengen. Natuurlijk hangt hier een prijskaartje aan. Wil je je boek geregistreerd hebben middels een ISBN nummer, dan zijn de kosten nog wat hoger. De kosten waren dermate hoog, dat die voor ons niet haalbaar zijn.
Verder kijken dan maar. Er is een nieuw principe op internet ontstaan. Je zet een gedeelte van je boek online en daar kunnen mensen dan een aandeel in kopen. Je moet zorgen dat je een bepaald aantal aandelen verkoopt. Gebeurd dit binnen een vastgestelde tijd, dan wordt je boek daadwerkelijk uitgebracht. Op dat moment kun je zelfs wat gaan verdienen. Het aantal aandelen dat je moet verkopen is vreselijk hoog en je vraagt mensen te investeren in een boek, dat 9 van de 10 keer helemaal niet wordt uitgebracht. Weg investering dus. Ander bijkomende probleempje, is dat je je eigen boek nergens anders meer mag uitbrengen. De rechten geef je namelijk over aan de uitgever. Zij bepalen vervolgens wat er met je schrijfsels gebeurd.
Dan blijft er dus nog maar 1 optie over. Je boek volledig in eigen beheer uitbrengen. Gelukkig kan Marloes goed met de computer overweg en heeft ze een prachtig ontwerp gemaakt voor mijn boek. Daarnaast hebben we een drukker gevonden waar we ook in kleine oplage boeken kunnen bestellen. Zelfs de kosten blijven redelijk binnen de perken. En dus hebben we afgelopen week de eerste 50 exemplaren besteld. Nu kan ik eindelijk mijn beloften aan mijn familie, vrienden en collega's gaan inlossen. De verkoop gaat daadwerkelijk starten en al die mensen die hebben aangegeven graag een exemplaar te willen hebben, kan ik nu ook daadwerkelijk een boek aanbieden. Uiterlijk 7 september heb ik ze binnen. Spannend!
Groet
Martijn
vrijdag 17 augustus 2012
Achtervolgingswaanzin
De vakantie zit erop. Sterker nog, de eerste week werk is alweer gedaan. Ik ben lekker uitgerust.
Dat was ook wel nodig ook na de rolstoelvierdaagse. Ik heb een week lang mijn armen niet kunnen optillen van de spierpijn. Daarnaast was ik emotioneel gesloopt.
Het was een fantastisch evenement dat eigenlijk de afsluiting van een periode betekende. Ik heb hier al geschreven dat ik de afgelopen jaren veel heb moeten inleveren en dat ik met het volbrengen van de rolstoelvierdaagse, eindelijk het gevoel had weer op de goede weg te zijn. Het was een overwinning op verschillende gebieden en ik heb er van genoten. Niet lleen heb ik genoten, ik ben ook verslaafd geraakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik de komende jaren de rolstoelvierdaagse ga inpassen in onze vakantieplannen. Ook Marloes wil graag meefietsen en ik verwacht dat de kinderen hier ook een hoop lol aan gaan beleven.
Ik schreef al dat het een afsluiting van een periode was. Dit werd afgelopen woensdag nogmaals extra benadrukt door het laatste officiele gesprek met de psycholoog. Deze man heeft voor mij heel veel betekend op het moment dat ik het het meest nodig had. Alleen zag ik de oplossingen niet meer en hij heeft mij helpen sturen tot waar ik nu ben. Administratief wordt de behandeling nu afgesloten, maar we blijven contact houden de komende tijd. Wanneer er iets is heb ik altijd een adres waar ik terecht kan.
De vakantie hebben we goed besteed dit jaar. We hebben gebruik kunnen maken van de 2e woning van mijn schoonouders nete over de Duitse grens. In een woord geweldig. Alles gelijkvloers, geen drempels of bovenverdiepingen, een gigantisch grote tuin, met zwembad en goed weer. Vooral dat laatste was alweer een aantal jaar geleden voor ons. De kinderen hebben voornamelijk gezwommen en Marloes heeft van zowel het zwembad als de zon genoten. Ik ben heerlijk in mijn hangmat in de schaduw gaan liggen en heb een aantal boeken verslonden. Verder natuurlijk voldoende lekker eten en drinken en dan praat je al snel over een geslaagde vakantie.
Van tevoren hadden we al onderzocht wat er in de omgeving te doen was. Kinderen moet je nu eenmaal af en toe vermaken. We hadden geen planning gemaakt, maar gekozen voor een ongedwongen gebeuren. Natuurlijk werd er 's ochtends vers ontbijt gehaald, maar dat was eigenlijk de enige vaste activiteit. De grap is, dat de kinderen zo tevreden waren met het zwembad en spelletjes spelen in de achtertuin, dat we nauwelijks de deur zijn uitgeweest. En dat is mooi, ze hebben nu nog 2 weken vakantie thuis en zo blijft er nog wat over om hier iets bijzonders te doen.
We zijn een keer een stadje in geweest. Er was markt en de dames wilden shoppen. Dat blijkt vanaf een jaar of 7 een eerste levensbehoefte te zijn voor vrouwen en dan hebben ze een chauffeur nodig. Eenmaal in het stadje viel me iets op. Het lijkt wel of er in Duitsland helemaal geen rolstoelers zijn. Natuurlijk zie je wel oude vandagen die rondgeduwd worden, maar zelfstandige rolstoelers had ik tot die dag nog niet gezien.
Rolstoelers groeten elkaar, het lijkt een beetje op de groet van motorrijders. Ik zat ergens te wachten (waarschijnlijk voor een kledingzaak waar de dames de collectie aan het bekijken en passen waren). Even later kwamen we de bewuste rolstoeler weer tegen op de markt. De man bekeek mijn stoel en mij eens, maar zei niets. Nou ben ik best gewend dat er gekeken wordt naar mensen in een rolstoel, maar niet door iemand die zelf in een rolstoel zit. We zijn gewoon door gegaan met onze stadstocht. Het vreemde was dat de man iedere keer achter ons aan kwam. Bij iedere winkel waar wij naar binnen gingen reed hij langs, draaide nog een keer om en ging een winkel verder staan wachten. Mijn dochters wilden de man al vragen wat er aan de hand was, maar hier heb ik ze maar van weerhouden. Net doen of er niets aan de hand is, kan soms een heel goede oplossing zijn. Achtervolgingswaanzin is eigenlijk de ziekelijke gedachte dat je voortdurend wordt gevolgd. Ik heb het woord op een iets andere manier willen gebruiken. Meer in de zin van de waanzin van dit soort achtervolgingen. Ik begrijp dat in sommige landen een handicap nog steeds niet wordt geaccepteerd. het zou een schande voor de familie zijn en deze mensen moeten maar zo min mogelijk op straat. Maar als de doelgroep het voor zichzelf op deze manier gaat verpesten, dan snap ik valide mens in dit geval wel. Marloes en ik vroegen ons al af of de man misschien iets wilde vragen. Mogelijk vond hij mijn stoel mooi. Ik heb nou eenmaal het voorrecht om in een maatstoel rond te rijden, iets wat lang niet voor elke gehandicapte is weggelegd. De kinderen waren het zo langzamerhand ook beu. Ik had net besloten dat ik de man zou aanspreken bij de volgende winkel, maar we hebben hem niet meer gezien.
Zat het in mijn verbeelding? Of zou de maatschappij hem vlug weer hebben opgesloten op een zolderkamertje?
Groet
Martijn
Dat was ook wel nodig ook na de rolstoelvierdaagse. Ik heb een week lang mijn armen niet kunnen optillen van de spierpijn. Daarnaast was ik emotioneel gesloopt.
Het was een fantastisch evenement dat eigenlijk de afsluiting van een periode betekende. Ik heb hier al geschreven dat ik de afgelopen jaren veel heb moeten inleveren en dat ik met het volbrengen van de rolstoelvierdaagse, eindelijk het gevoel had weer op de goede weg te zijn. Het was een overwinning op verschillende gebieden en ik heb er van genoten. Niet lleen heb ik genoten, ik ben ook verslaafd geraakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik de komende jaren de rolstoelvierdaagse ga inpassen in onze vakantieplannen. Ook Marloes wil graag meefietsen en ik verwacht dat de kinderen hier ook een hoop lol aan gaan beleven.
Ik schreef al dat het een afsluiting van een periode was. Dit werd afgelopen woensdag nogmaals extra benadrukt door het laatste officiele gesprek met de psycholoog. Deze man heeft voor mij heel veel betekend op het moment dat ik het het meest nodig had. Alleen zag ik de oplossingen niet meer en hij heeft mij helpen sturen tot waar ik nu ben. Administratief wordt de behandeling nu afgesloten, maar we blijven contact houden de komende tijd. Wanneer er iets is heb ik altijd een adres waar ik terecht kan.
De vakantie hebben we goed besteed dit jaar. We hebben gebruik kunnen maken van de 2e woning van mijn schoonouders nete over de Duitse grens. In een woord geweldig. Alles gelijkvloers, geen drempels of bovenverdiepingen, een gigantisch grote tuin, met zwembad en goed weer. Vooral dat laatste was alweer een aantal jaar geleden voor ons. De kinderen hebben voornamelijk gezwommen en Marloes heeft van zowel het zwembad als de zon genoten. Ik ben heerlijk in mijn hangmat in de schaduw gaan liggen en heb een aantal boeken verslonden. Verder natuurlijk voldoende lekker eten en drinken en dan praat je al snel over een geslaagde vakantie.
Van tevoren hadden we al onderzocht wat er in de omgeving te doen was. Kinderen moet je nu eenmaal af en toe vermaken. We hadden geen planning gemaakt, maar gekozen voor een ongedwongen gebeuren. Natuurlijk werd er 's ochtends vers ontbijt gehaald, maar dat was eigenlijk de enige vaste activiteit. De grap is, dat de kinderen zo tevreden waren met het zwembad en spelletjes spelen in de achtertuin, dat we nauwelijks de deur zijn uitgeweest. En dat is mooi, ze hebben nu nog 2 weken vakantie thuis en zo blijft er nog wat over om hier iets bijzonders te doen.
We zijn een keer een stadje in geweest. Er was markt en de dames wilden shoppen. Dat blijkt vanaf een jaar of 7 een eerste levensbehoefte te zijn voor vrouwen en dan hebben ze een chauffeur nodig. Eenmaal in het stadje viel me iets op. Het lijkt wel of er in Duitsland helemaal geen rolstoelers zijn. Natuurlijk zie je wel oude vandagen die rondgeduwd worden, maar zelfstandige rolstoelers had ik tot die dag nog niet gezien.
Rolstoelers groeten elkaar, het lijkt een beetje op de groet van motorrijders. Ik zat ergens te wachten (waarschijnlijk voor een kledingzaak waar de dames de collectie aan het bekijken en passen waren). Even later kwamen we de bewuste rolstoeler weer tegen op de markt. De man bekeek mijn stoel en mij eens, maar zei niets. Nou ben ik best gewend dat er gekeken wordt naar mensen in een rolstoel, maar niet door iemand die zelf in een rolstoel zit. We zijn gewoon door gegaan met onze stadstocht. Het vreemde was dat de man iedere keer achter ons aan kwam. Bij iedere winkel waar wij naar binnen gingen reed hij langs, draaide nog een keer om en ging een winkel verder staan wachten. Mijn dochters wilden de man al vragen wat er aan de hand was, maar hier heb ik ze maar van weerhouden. Net doen of er niets aan de hand is, kan soms een heel goede oplossing zijn. Achtervolgingswaanzin is eigenlijk de ziekelijke gedachte dat je voortdurend wordt gevolgd. Ik heb het woord op een iets andere manier willen gebruiken. Meer in de zin van de waanzin van dit soort achtervolgingen. Ik begrijp dat in sommige landen een handicap nog steeds niet wordt geaccepteerd. het zou een schande voor de familie zijn en deze mensen moeten maar zo min mogelijk op straat. Maar als de doelgroep het voor zichzelf op deze manier gaat verpesten, dan snap ik valide mens in dit geval wel. Marloes en ik vroegen ons al af of de man misschien iets wilde vragen. Mogelijk vond hij mijn stoel mooi. Ik heb nou eenmaal het voorrecht om in een maatstoel rond te rijden, iets wat lang niet voor elke gehandicapte is weggelegd. De kinderen waren het zo langzamerhand ook beu. Ik had net besloten dat ik de man zou aanspreken bij de volgende winkel, maar we hebben hem niet meer gezien.
Zat het in mijn verbeelding? Of zou de maatschappij hem vlug weer hebben opgesloten op een zolderkamertje?
Groet
Martijn
vrijdag 27 juli 2012
Rolstoelvierdaagse 4
Zo, de rolstoelvierdaagse zit erop. Ik ben moe en ga nu lekker vakantie vieren. Eerst dit blog en daarmee een belangrijk hoofdstuk afsluiten. Doel was om in 4 dagen 120 kilometer te rijden. We hebben er nu ruim 136 gereden. Iets meer dus, maar dat mag de pret niet drukken.
Ik heb verteld over de deelnemers, de organisatie en de materialen waarmee gereden werd. Vandaag wil ik het hebben over het gevoel van de rolstoelvierdaagse. Ik moet bekennen dat me die vanmiddag pas goed duidelijk is geworden. Ach, je denkt alles te weten en iedere keer verras je jezelf.
Wat er in eerste instantie gebeurde was hetzelfde als de afeglopen 3 dagen. We starten vroeg vandaag. Om 9 uur staan we aan de start, maar door miscommunnicatie bij de organisatie kunnen we pas om half 10 van start. Het startschot komt pas uit het pistool als wij de eerste straat al uit zijn. Het is warm vandaag, niet gewoon warm, maar klef en vochtig. Mijn maatje heeft last van buikloop en daardoor ligt het tempo wat lager in het begin. Geen probleem natuurlijk, samen uit, samen thuis. Al moet ik haar over de finish duwen, afronden zullen we het. In een van de aanmoedigingen van familie kwam naar voren toe dat als ik het niet meer op spierkracht zou kunnen, ik het op wilskracht moest doen. Ik heb toen aangegeven dat ik het desnoods op bijtkracht zou doen. Dus op mijn tandvlees.
De grap is, dat 4 weken geleden ik een schouderblessure opliep, waardoor ik waarschijnlijk helemaal niet mee zou kunnen rijden. Gelukkig heb ik van mijn schouder geen last gehad.
Het einde van de tocht was ongeveer 3 kilometer voor het start en finish punt. Daar moest iedereen voor half 3 binnen zijn. Eenmaal verzameld, zouden we onder begeleiding van de fanfare de intocht gaan houden. Een bijzonder moment. In eerste instantie speelde de fanfare een soort overwinningsstuk voor ons en vervolgens ging het op weg door de stad.
In Nijmegen heb je met de wandelvierdaagse op de laatste dag het uitdelen van gladiolen, hier is dat niet anders. Compleet Delden was uitgelopen om ons toe te juichen, te klappen bloemen aan te bieden. De tas aan mijn stoel was aan het einde zo zwaar, dat wanneer ik uit de stoel zou stappen, het ding zou omdonderen.
Het ging in een slakkentempo (wat veel mensen prima vinden passen bij gehandicapten), door het centrum. Iedereen stond te klappen voor alle deelnemers. Op een gegeven moment zag ik Marloes en de kinderen. Ze stonden nog een meter of 50 weg. Zij zagen mij niet, en ik hen ook niet meer. Ik schoot volledig vol. Ik heb mijn tranen maar de vrije loop gelaten en ben Marloes in de armen gereden. De ellende van de afgelopen 3 jaar kwam eruit. Ik had een hekel aan die stoel gekregen. Ik had een hekel aan mijn lichaam, omdat het niet meer deed wat ik wilde. Voor mijn gevoel heb ik zoveel moeten inleveren. Zo ben ik minder gaan werken, moet ik alles plannen en blijf ik altijd pijn houden. En om dan zo'n tocht uit te rijden, was een fantastisch gevoel. Wat alle deelnemers hebben laten zien, is dat iemand met een beperking meer kan dan mensen soms verwachten. Ook voor mijzelf was dit gevoel zo.
De ellende was, dat ik er echter nog niet was. Ik heb de jongste op schoot genomen en Marloes en de oudste twee zijn de rest van de tocht meegelopen naar de finish. Ondertussen bleef de telefoon maar berichten aankondigen. Heel veel steun vanuit het hele land. Een prima motivatie om door te gaan. En tot mijn stomme verbazing stonden er vlak bij de finish 3 collega's op me te wachten. Met een prachtige bos bloemen namens het hele team. Die tranen kwamen er nog eens bovenop. Mensen hebben daarvoor afspraken moeten verzetten en zien je dan hooguit een minuut. Maar alles om je een hart onder de riem te steken. In een woord Geweldig.
Ik heb genoten van deze rolstoelvierdaagse. Natuurlijk was het zwaar. Eenmaal in de flow van het moment, is dat best 4 dagen vol te houden. Nu ben ik leeg. Ik kan mijn handen op het toetsenbord leggen, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Zondag gaan we op vakantie en tot die tijd doe ik niets (hoeft dan ook niet van Marloes, ik krijg alle vrijheid om te herstellen).
Stiekem ben ik best trots op de prestatie. Het kruisje krijgt een mooi plaatsje in huis.
Bij de eerste deelname krijg je dit kruisje. Daarna krijg je een pin met het nummer van je deelname erop. Die kan dan op het kruisje gemaakt worden. Ik ben van plan er nog heel wat te gaan verzamelen. Ik heb genoten. Niet alleen van de tocht, maar ook van de vrijwilligers, de organisatie, de fantastische deelnemers, maar vooral van het feit dat ik deze tocht heb durven maken.
Groet
Martijn
Ik heb verteld over de deelnemers, de organisatie en de materialen waarmee gereden werd. Vandaag wil ik het hebben over het gevoel van de rolstoelvierdaagse. Ik moet bekennen dat me die vanmiddag pas goed duidelijk is geworden. Ach, je denkt alles te weten en iedere keer verras je jezelf.
Wat er in eerste instantie gebeurde was hetzelfde als de afeglopen 3 dagen. We starten vroeg vandaag. Om 9 uur staan we aan de start, maar door miscommunnicatie bij de organisatie kunnen we pas om half 10 van start. Het startschot komt pas uit het pistool als wij de eerste straat al uit zijn. Het is warm vandaag, niet gewoon warm, maar klef en vochtig. Mijn maatje heeft last van buikloop en daardoor ligt het tempo wat lager in het begin. Geen probleem natuurlijk, samen uit, samen thuis. Al moet ik haar over de finish duwen, afronden zullen we het. In een van de aanmoedigingen van familie kwam naar voren toe dat als ik het niet meer op spierkracht zou kunnen, ik het op wilskracht moest doen. Ik heb toen aangegeven dat ik het desnoods op bijtkracht zou doen. Dus op mijn tandvlees.
De grap is, dat 4 weken geleden ik een schouderblessure opliep, waardoor ik waarschijnlijk helemaal niet mee zou kunnen rijden. Gelukkig heb ik van mijn schouder geen last gehad.
Het einde van de tocht was ongeveer 3 kilometer voor het start en finish punt. Daar moest iedereen voor half 3 binnen zijn. Eenmaal verzameld, zouden we onder begeleiding van de fanfare de intocht gaan houden. Een bijzonder moment. In eerste instantie speelde de fanfare een soort overwinningsstuk voor ons en vervolgens ging het op weg door de stad.
In Nijmegen heb je met de wandelvierdaagse op de laatste dag het uitdelen van gladiolen, hier is dat niet anders. Compleet Delden was uitgelopen om ons toe te juichen, te klappen bloemen aan te bieden. De tas aan mijn stoel was aan het einde zo zwaar, dat wanneer ik uit de stoel zou stappen, het ding zou omdonderen.
Het ging in een slakkentempo (wat veel mensen prima vinden passen bij gehandicapten), door het centrum. Iedereen stond te klappen voor alle deelnemers. Op een gegeven moment zag ik Marloes en de kinderen. Ze stonden nog een meter of 50 weg. Zij zagen mij niet, en ik hen ook niet meer. Ik schoot volledig vol. Ik heb mijn tranen maar de vrije loop gelaten en ben Marloes in de armen gereden. De ellende van de afgelopen 3 jaar kwam eruit. Ik had een hekel aan die stoel gekregen. Ik had een hekel aan mijn lichaam, omdat het niet meer deed wat ik wilde. Voor mijn gevoel heb ik zoveel moeten inleveren. Zo ben ik minder gaan werken, moet ik alles plannen en blijf ik altijd pijn houden. En om dan zo'n tocht uit te rijden, was een fantastisch gevoel. Wat alle deelnemers hebben laten zien, is dat iemand met een beperking meer kan dan mensen soms verwachten. Ook voor mijzelf was dit gevoel zo.
De ellende was, dat ik er echter nog niet was. Ik heb de jongste op schoot genomen en Marloes en de oudste twee zijn de rest van de tocht meegelopen naar de finish. Ondertussen bleef de telefoon maar berichten aankondigen. Heel veel steun vanuit het hele land. Een prima motivatie om door te gaan. En tot mijn stomme verbazing stonden er vlak bij de finish 3 collega's op me te wachten. Met een prachtige bos bloemen namens het hele team. Die tranen kwamen er nog eens bovenop. Mensen hebben daarvoor afspraken moeten verzetten en zien je dan hooguit een minuut. Maar alles om je een hart onder de riem te steken. In een woord Geweldig.
Ik heb genoten van deze rolstoelvierdaagse. Natuurlijk was het zwaar. Eenmaal in de flow van het moment, is dat best 4 dagen vol te houden. Nu ben ik leeg. Ik kan mijn handen op het toetsenbord leggen, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Zondag gaan we op vakantie en tot die tijd doe ik niets (hoeft dan ook niet van Marloes, ik krijg alle vrijheid om te herstellen).
Stiekem ben ik best trots op de prestatie. Het kruisje krijgt een mooi plaatsje in huis.
Bij de eerste deelname krijg je dit kruisje. Daarna krijg je een pin met het nummer van je deelname erop. Die kan dan op het kruisje gemaakt worden. Ik ben van plan er nog heel wat te gaan verzamelen. Ik heb genoten. Niet alleen van de tocht, maar ook van de vrijwilligers, de organisatie, de fantastische deelnemers, maar vooral van het feit dat ik deze tocht heb durven maken.
Groet
Martijn
donderdag 26 juli 2012
Rolstoelvierdaagse 3
Zo, dat was dag 3. En wederom ruim 30 kilometer. Schreef ik gisteren nog dat ik begreep wat wielrenners bedoelen met het hebben van goede benen, dan weet ik nu wat ze bedoelen met slechte benen. De start was zwaar, erg zwaar. Ik had voor het eerst spierpijn en ook mijn polsen voelden niet echt lekker. Maar na een kilometer of 5 ging het ineens een stuk beter. Een zogenaamd dieseltje. Eerst warmlopen en daarna niet meer te stoppen.
Het weer was wederom goed. Veel zon en warmte, nauwelijks wind. Natuurlijk vooraf de waarschuwingen weer door de organisatie en vandaag maar 2 rustpunten en geen extra sapposten. Wel auto's van de organisatie met extra waterflessen die onderweg werden uitgedeeld. Ik heb deze niet nodig gehad, ik had geleerd van gisteren. Met voldoende water en sap ben ik op pad gegaan en ook tijdens de rustperiodes heb ik extra gedronken. En wonder boven wonder, kan ik nog steeds mijn armen optillen.
We hebben het uitgerekend vandaag en we hebben inmiddels ruim 100 kilometer gereden. En dat in 3 dagen tijd! Stiekem ben ik best trots op mezelf. Mijn moeder reed vandaag mee en ook die heeft genoten. Wederom met mijn maatje en een fotograaf vandaag een mooi tempo neergezet. We waren wederom vroeger aan de finish dan gisteren. Ik begin nu al zin te krijgen in de laatste etappe.
En nu even een veer in het achterste van de organisatie steken. Er rijden ruim 200 handbikers. Natuurlijk zijn er een aantal afgevallen, maar de groep is nog steeds erg groot. De groep vrijwilligers is ongeveer even groot. Ruim 200 vrijwilligers werken mee aan de rolstoelvierdaagse. Er is een startpost waar continu mensen aan het werk zijn. Dan is er bij elk rustpunt een peleton aan vrijwilligers. We worden elektronisch gevolgd en bij de start, bij elk rustpunt en bij de finish wordt je digitaal afgemeld. Zo kunnen ze dus goed zien wie er allemaal meerijden en of iedereen veilig terug is gekomen. Daarnaast zorgen zij voor een goede doorstroming op deze rustpunten. Daarnaast staan er vrijwilligers op elk kruispunt of straathoek waar auto's rijden. Alles wordt tegengehouden en er wordt voor gezorgd dat wij ongestoord en veilig kunnen doorrijden. Van jong tot oud (zeer oud bij het laatste kruispunt vandaag) staan ze de hele dag het verkeer te regelen. Geweldig geregeld.
Ook rijden er organisaties als Welzorg en Double Performance mee ter ondersteuning. Daarnaast is ook het Rode Kruis aanwezig om eventueel eerste hulp te verlenen.
Het mooiste onderdeel van de tocht moet echter nog komen. We starten morgen een stuk vroeger om op tijd aan te komen bij de finish. De tocht stopt op een andere plek. Daar verzameld iedereen zich en gaat dan in een lange optocht naar de finish bij de sporthal. Het inhalen van de deelnemers schijnt een bijzonder spektakel te zijn. Ergens tussen kwart voor 4 en 4 uur zullen we dan aankomen bij de sporthal. Ik ben benieuwd hoe druk het daar zal zijn? Als ik de verhalen moet geloven van de afgelopen jaren is het een groot feest. Muziek, bloemen en natuurlijk het uitreiken van het aandenken.
Ik weet wel dat ik verslaafd ben geraakt. Het is nog steeds prettig om bergop af te zien. Dat is wat ik vroeger ook altijd in sport vond. De grenzen opzoeken en soms er iets overheen gaan. Zorgen dat je verder komt. Ik ga ervan uit dat de rolstoelvierdaagse nog vele jaren georganiseerd gaat worden. En ik zal een vaste deelnemer worden.
Groet
Martijn
Het weer was wederom goed. Veel zon en warmte, nauwelijks wind. Natuurlijk vooraf de waarschuwingen weer door de organisatie en vandaag maar 2 rustpunten en geen extra sapposten. Wel auto's van de organisatie met extra waterflessen die onderweg werden uitgedeeld. Ik heb deze niet nodig gehad, ik had geleerd van gisteren. Met voldoende water en sap ben ik op pad gegaan en ook tijdens de rustperiodes heb ik extra gedronken. En wonder boven wonder, kan ik nog steeds mijn armen optillen.
We hebben het uitgerekend vandaag en we hebben inmiddels ruim 100 kilometer gereden. En dat in 3 dagen tijd! Stiekem ben ik best trots op mezelf. Mijn moeder reed vandaag mee en ook die heeft genoten. Wederom met mijn maatje en een fotograaf vandaag een mooi tempo neergezet. We waren wederom vroeger aan de finish dan gisteren. Ik begin nu al zin te krijgen in de laatste etappe.
En nu even een veer in het achterste van de organisatie steken. Er rijden ruim 200 handbikers. Natuurlijk zijn er een aantal afgevallen, maar de groep is nog steeds erg groot. De groep vrijwilligers is ongeveer even groot. Ruim 200 vrijwilligers werken mee aan de rolstoelvierdaagse. Er is een startpost waar continu mensen aan het werk zijn. Dan is er bij elk rustpunt een peleton aan vrijwilligers. We worden elektronisch gevolgd en bij de start, bij elk rustpunt en bij de finish wordt je digitaal afgemeld. Zo kunnen ze dus goed zien wie er allemaal meerijden en of iedereen veilig terug is gekomen. Daarnaast zorgen zij voor een goede doorstroming op deze rustpunten. Daarnaast staan er vrijwilligers op elk kruispunt of straathoek waar auto's rijden. Alles wordt tegengehouden en er wordt voor gezorgd dat wij ongestoord en veilig kunnen doorrijden. Van jong tot oud (zeer oud bij het laatste kruispunt vandaag) staan ze de hele dag het verkeer te regelen. Geweldig geregeld.
Ook rijden er organisaties als Welzorg en Double Performance mee ter ondersteuning. Daarnaast is ook het Rode Kruis aanwezig om eventueel eerste hulp te verlenen.
Het mooiste onderdeel van de tocht moet echter nog komen. We starten morgen een stuk vroeger om op tijd aan te komen bij de finish. De tocht stopt op een andere plek. Daar verzameld iedereen zich en gaat dan in een lange optocht naar de finish bij de sporthal. Het inhalen van de deelnemers schijnt een bijzonder spektakel te zijn. Ergens tussen kwart voor 4 en 4 uur zullen we dan aankomen bij de sporthal. Ik ben benieuwd hoe druk het daar zal zijn? Als ik de verhalen moet geloven van de afgelopen jaren is het een groot feest. Muziek, bloemen en natuurlijk het uitreiken van het aandenken.
Ik weet wel dat ik verslaafd ben geraakt. Het is nog steeds prettig om bergop af te zien. Dat is wat ik vroeger ook altijd in sport vond. De grenzen opzoeken en soms er iets overheen gaan. Zorgen dat je verder komt. Ik ga ervan uit dat de rolstoelvierdaagse nog vele jaren georganiseerd gaat worden. En ik zal een vaste deelnemer worden.
Groet
Martijn
woensdag 25 juli 2012
Rolstoelvierdaagse 2
Zo, de tweede dag zit erop. Het was warm vandaag, erg warm. Geen wind en temperaturen van rond de 30 graden. Nou ben ik niet zo'n zon aanbidder, maar als je in beweging bent merk je het niet heel erg. Dat komt pas bij stilstand en voornamelijk na de finish thuis.
Er werd dan ook uitgebreid gewaarschuwd vooral goed op te letten voldoende water te drinken. Er waren wederom extra sapposten ingericht langs de route. Je zag mensen ook inderdaad langer bij de rustpunten blijven en wat extra vocht tot zich nemen.
Ik voelde me voor de start al goed. Nu begrijp ik wat wielrenners bedoelen met het hebben van goede benen tijdens een meerdaags evenement. De eerste dag was zwaar, maar viel niet tegen. Vandaag was echter een dag dat ik bij wijze van spreken fluitend het grootste deel van de tocht heb afgelegd. Mijn maatje had vandaag een zwaardere dag en gezamenlijk hebben we wat korte extra stops gemaakt om de armen even te laten rusten. Deze waren voor mij ook erg prettig en samen uit, samen thuis. Wederom hadden we een fietser bij ons. Mijn vader heeft de hele tocht meegereden. En net als mijn zusje kon ook hij het goed vinden met mijn maatje, dus hebben we met z'n drieen een tempo neergezet.
Mijn vader is eigen baas en vaak erg druk en het was prettig om een aantal uren met hem op deze wijze door te brengen. We hebben het over van alles en nog wat kunnen hebben en toch is het ons gelukt om bijna een uur eerder aan te komen dan gisteren. De grap was dat de tocht ongeveer 36 kilometer lang was, in plaats van de beloofde 30, maar dat zal op de laatste dag waarschijnlijk weer gecompenseerd worden. Mijn vader reed voor ons uit over de finish om ons daarna onder applaus te ontvangen. Een erg mooi gebaar.
Gisteren gaf ik al aan dat er veel verschillende soorten handbikes rondrijden. De echt snelle deelnemers hebben professionele gevaarten waar ze in z'n geheel op liggen. Die apparaten hebben een groot aantal versnellingen en door hun stroomlijn en lage zwaartepunt kunnen zij hoge snelheden halen. In de groep waarin ik zelf rijd, kom je dit soort handbikes minder vaak tegen. Wel zijn er verschillende bikes uit een stuk, waar de deelnemer op zit in plaats van ligt. Ook hiermee kan prima snelheid gemaakt worden. Wij rijden met zogenaamde aankoppel handbikes en natuurlijk komen wij ook goed vooruit. Deze handbikes worden aangekoppeld aan de reguliere rolstoel en is meer te vergelijken met een gewone fiets. Het grote verschil zit in de aandrijving met de handen. Ter vergelijk is het zo dat wanneer wij 30 kilomter rijden, je met beenkracht tussen de 70 en 90 kilomter rijdt. Je armen zijn gewoonweg niet sterker.
Het is mooi om te zien hoe een ieder met deze vierdaagse bezig is. Sommigen hebben practhig materiaal, terwijl er Dus zelf in elkaar gelast en beschilderd. Dit maakt overigens maar weinig uit. Doel van de tocht is om met lotgenoten een prestatie neer te zetten. Iets waar ik best tegen op heb gezien, maar waar ik nu de meerwaarde van zie. Iedereen is gelijk. Iedereen heeft een beperking en iedereen ploetert zich door de vierdaagse heen. En toch is er alleen maar plezier te zien. Er wordt door iedereen met elkaar gepraat en het is zo lekker om niet telkens te hoeven uitleggen wat je beperking is. Natuurlijk komt ook dat aan bod, maar op een heel andere manier.
Ik heb mensen zien rondrijden zonder benen (nou heb je die voor een handbike ook niet echt nodig), mensen met maar 1 arm (daardoor wordt handbiken ineens een nog grotere aandoening) en zelfs mensen die niet anders kunnen dan liggen. Allemaal komen ze aan de finish met of zonder hulp. Een van de meest fantastische deelnemers die ik heb gezien, was een oudere heer die de, zo als ik het altijd noem, verpleeghuisbeweging maakt. Deze man gebruikt 1 voet om te steppen en 1 hand om zijn rolstoel voort te bewegen. Hij rijdt de 15 kilometer en is vaak nog bezig als wij de 30 er al op hebben zitten. Toch heb ik een enorm respect voor de man. Hij groet iedereen vriendelijk en gaat langzaam maar gestaag door naar de finish. Zo heeft ook hij de helft van de afstand al gehad.
Nu is het uitrusten en voorbereiden voor morgen. Inmiddels heb ik weer een oude wielerbroek uit de kast getrokken. Het ziet er snel uit, maar zal voor de eindtijd niets uitmaken. Ik zit waarschijnlijk wel een stuk beter in mijn stoel. Ook moet ik beter letten op dat ik voldoende water naar binnen krijg. Vanmiddag bij thuiskomst had ik een gevalletje uitdroging te pakken. Trillen, rammelen, misselijk en uiteindelijk koppijn. Dat is nu over en ik weet nu dat ik tijdens de rit meer moet drinken. Maar goed, al doende leert men. Vandaag schijnt de zwaarste route te zijn geweest. Flink wat bruggen en heuveltjes die in de laagste versnelling maar net te bedwingen waren. De Alpe d'Huez zal ik voorlopig niet rijden. Ik heb zin in de tocht van morgen. Op naar de volgende 30 kilometer, op naar de finish.
Groet
Martijn
Er werd dan ook uitgebreid gewaarschuwd vooral goed op te letten voldoende water te drinken. Er waren wederom extra sapposten ingericht langs de route. Je zag mensen ook inderdaad langer bij de rustpunten blijven en wat extra vocht tot zich nemen.
Ik voelde me voor de start al goed. Nu begrijp ik wat wielrenners bedoelen met het hebben van goede benen tijdens een meerdaags evenement. De eerste dag was zwaar, maar viel niet tegen. Vandaag was echter een dag dat ik bij wijze van spreken fluitend het grootste deel van de tocht heb afgelegd. Mijn maatje had vandaag een zwaardere dag en gezamenlijk hebben we wat korte extra stops gemaakt om de armen even te laten rusten. Deze waren voor mij ook erg prettig en samen uit, samen thuis. Wederom hadden we een fietser bij ons. Mijn vader heeft de hele tocht meegereden. En net als mijn zusje kon ook hij het goed vinden met mijn maatje, dus hebben we met z'n drieen een tempo neergezet.
Mijn vader is eigen baas en vaak erg druk en het was prettig om een aantal uren met hem op deze wijze door te brengen. We hebben het over van alles en nog wat kunnen hebben en toch is het ons gelukt om bijna een uur eerder aan te komen dan gisteren. De grap was dat de tocht ongeveer 36 kilometer lang was, in plaats van de beloofde 30, maar dat zal op de laatste dag waarschijnlijk weer gecompenseerd worden. Mijn vader reed voor ons uit over de finish om ons daarna onder applaus te ontvangen. Een erg mooi gebaar.
Gisteren gaf ik al aan dat er veel verschillende soorten handbikes rondrijden. De echt snelle deelnemers hebben professionele gevaarten waar ze in z'n geheel op liggen. Die apparaten hebben een groot aantal versnellingen en door hun stroomlijn en lage zwaartepunt kunnen zij hoge snelheden halen. In de groep waarin ik zelf rijd, kom je dit soort handbikes minder vaak tegen. Wel zijn er verschillende bikes uit een stuk, waar de deelnemer op zit in plaats van ligt. Ook hiermee kan prima snelheid gemaakt worden. Wij rijden met zogenaamde aankoppel handbikes en natuurlijk komen wij ook goed vooruit. Deze handbikes worden aangekoppeld aan de reguliere rolstoel en is meer te vergelijken met een gewone fiets. Het grote verschil zit in de aandrijving met de handen. Ter vergelijk is het zo dat wanneer wij 30 kilomter rijden, je met beenkracht tussen de 70 en 90 kilomter rijdt. Je armen zijn gewoonweg niet sterker.
Het is mooi om te zien hoe een ieder met deze vierdaagse bezig is. Sommigen hebben practhig materiaal, terwijl er Dus zelf in elkaar gelast en beschilderd. Dit maakt overigens maar weinig uit. Doel van de tocht is om met lotgenoten een prestatie neer te zetten. Iets waar ik best tegen op heb gezien, maar waar ik nu de meerwaarde van zie. Iedereen is gelijk. Iedereen heeft een beperking en iedereen ploetert zich door de vierdaagse heen. En toch is er alleen maar plezier te zien. Er wordt door iedereen met elkaar gepraat en het is zo lekker om niet telkens te hoeven uitleggen wat je beperking is. Natuurlijk komt ook dat aan bod, maar op een heel andere manier.
Ik heb mensen zien rondrijden zonder benen (nou heb je die voor een handbike ook niet echt nodig), mensen met maar 1 arm (daardoor wordt handbiken ineens een nog grotere aandoening) en zelfs mensen die niet anders kunnen dan liggen. Allemaal komen ze aan de finish met of zonder hulp. Een van de meest fantastische deelnemers die ik heb gezien, was een oudere heer die de, zo als ik het altijd noem, verpleeghuisbeweging maakt. Deze man gebruikt 1 voet om te steppen en 1 hand om zijn rolstoel voort te bewegen. Hij rijdt de 15 kilometer en is vaak nog bezig als wij de 30 er al op hebben zitten. Toch heb ik een enorm respect voor de man. Hij groet iedereen vriendelijk en gaat langzaam maar gestaag door naar de finish. Zo heeft ook hij de helft van de afstand al gehad.
Nu is het uitrusten en voorbereiden voor morgen. Inmiddels heb ik weer een oude wielerbroek uit de kast getrokken. Het ziet er snel uit, maar zal voor de eindtijd niets uitmaken. Ik zit waarschijnlijk wel een stuk beter in mijn stoel. Ook moet ik beter letten op dat ik voldoende water naar binnen krijg. Vanmiddag bij thuiskomst had ik een gevalletje uitdroging te pakken. Trillen, rammelen, misselijk en uiteindelijk koppijn. Dat is nu over en ik weet nu dat ik tijdens de rit meer moet drinken. Maar goed, al doende leert men. Vandaag schijnt de zwaarste route te zijn geweest. Flink wat bruggen en heuveltjes die in de laagste versnelling maar net te bedwingen waren. De Alpe d'Huez zal ik voorlopig niet rijden. Ik heb zin in de tocht van morgen. Op naar de volgende 30 kilometer, op naar de finish.
Groet
Martijn
dinsdag 24 juli 2012
Rolstoelvierdaagse 1
Vandaag de eerste dag van de rolstoelvierdaagse in Delden. Dit groots opgezette spektakel voor rolstoelers en handbikers wordt alweer voor de 26e keer georganiseerd. In mijn geval houdt de tocht in dat ik 4 dagen achtereen 30 kilometer met de handbike door het Twentse landschap mag rollen. De komende dagen wil ik jullie hiervan op de hoogte brengen en vandaag was dus de start.
Ik wist van tevoren eigenlijk niet zo goed wat ik ervan kon verwachten. Maar voor aanvang had ik natuurlijk wel mijn ideeen. De grap is dat ik had vewacht dat er een grote groep mensen aanwezig zou zijn, maar de ongeveer 250 handbikers die vanmorgen met mij gestart zijn had ik niet verwacht. Natuurlijk ben ik gestart met Murphy. Mijn startbewijs was niet over de post gekomen. Na overleg met iemand van de organisatie, zou het bij de start voor me klaar gelegd worden. Helaas was dat ook niet helemaal gelukt, maar de dame in kwestie was aanwezig, wist van de afspraken en alsnog werd ik ingeschreven zonder problemen.
Van tevoren had Marloes me al uitgelachen om het feit dat ik met een oranje vlaggetje op de stoel zou moeten rondrijden. Ook mijn collega's hebben verschillende keren gedreigd zo'n geval op mijn stoel te zetten. Nou zij hebben hun zin gekregen. In verband met veiligheid en zichtbaarheid heeft iedere handbiker zo'n vlaggetje op de stoel. Als je van grote afstand kijjk, kun je ons nog verwarren met een groep schoolkinderen die een fietsexamen moet doen, maar de scholen hebben vakantie en de meeste klassen hebben niet zo veel leerlingen als dat er vanmorgen van start gingen.
Naast een vlaggetje kreeg ik een polsbandje om. Hiermee werd ik electronisch ingelogd en de komende 4 dagen word op verschillende punten bijgehouden of ik voorbij gekomen ben, zodat ze duidelijk hebben dat ik ook daadwerkelijk de afstanden heb gereden.
De start verliep wat traag. Ruim 190 mensen hadden zich van tevoren aangemeld, maar daar kwamen er vandaag nog heel wat bij. Die moesten allemaal worden ingeschreven. Ik schoof om iets voor 10 uur aan in de rij, en bleek uiteindelijk de op 1 na laatste te zijn die zich meldde voor de 30 kilometer. Hiermee was de start direct een half uur vertraagd. De komende dagen zal dit echter geen probleem meer zijn en kunnen we gewoon op tijd starten.
Van tevoren zag ik er best tegenop moet ik bekennen. Om rond te moeten rijden tussen allemaal mensen met een beperking had voor mij iets confronterends. Ik heb ook weinig mensen in mijn omgeving met een beperking en wil ook niet daarom in het middelpunt van de belangstelling staan. Er moet altijd rekening met je gehouden worden en dat is niet altijd een prettig gevoel. Helaas heb ik daardoor geen goede voorbereiding gehad. Ik had niet getraind en toen ik eindelijk aan het trainen wilde, ging mijn schouder protesteren. De arts en fysio gaven aan dat ik waarschijnlijk niet zou kunnen meerijden, maar gelukkig genees ik redelijk snel. Nu, thuis achter de pc zittende, voel ik mijn schouder wel, maar het is te doen.
Maar goed, de tocht zelf was fantastisch. Mijn zusje is meegereden op de fiets. Bedankt daarvoor Suus! Iedereen mag een begeleider meenemen en ik vond het een prettig idee om niet alleen te hoeven rijden. De grap is dat je natuurlijk nooit alleen rijd, maar je snapt wel wat ik bedoel. Al vrij snel kwam ik mijn badminton maatje tegen en met een kleine groep hebben we het grootste deel van de tocht gereden. Het was prachtig weer, misschien wel wat te warm zelfs. Goed ingesmeerd dus, voldoende drinken mee en ook de organisatie had goed opgelet. Er waren voldoende rustpunten waar drinken voorhanden was. Als deelnemer is alles voor je geregeld. Ook ontstaan er spontane acties langs de route. Zo was er een veehouder met melkkoeien, die verse melk wilde uitdelen aan de deelnemers. Dit mocht echter niet van Campina, dus werd het melk uit pakken. Ook erg lekker. De hel straat had verlengsnoeren geregeld en zo stond er een koelkast te snorren om de boel koel te houden. En er waren meer boerderijen waar koud water was klaargezet en waar ouders en kinderen van alles aanboden.
Wat me vooral is opgevallen is het enthousiasme waarmee je begroet wordt door fietsers en automobilisten. Terwijl die laatste je normaliter proberen uit je stoel te rijden. Allemaal duimpjes omhoog en aanmoedigingen. Ook bij de start en de finish stonden mensen te klappen en te juichen. Ook nu wordt er gebeld en krijg ik sms berichten van mensen die je willen steunen en aanmoedigen. Ik moet zeggen dat dit soort reacties de tocht nog een mooiere onderneming maakt.
Op naar morgen. Vannacht slapen zal waarschijnlijk wel lukken. Morgen rijdt mijn vader de 30 kilometer mee. 's Avonds zal ik opnieuw proberen de dag te beschrijven en aan bod laten komen wat voor voertuigen allemaal meerijden.
Groet
Martijn
Ik wist van tevoren eigenlijk niet zo goed wat ik ervan kon verwachten. Maar voor aanvang had ik natuurlijk wel mijn ideeen. De grap is dat ik had vewacht dat er een grote groep mensen aanwezig zou zijn, maar de ongeveer 250 handbikers die vanmorgen met mij gestart zijn had ik niet verwacht. Natuurlijk ben ik gestart met Murphy. Mijn startbewijs was niet over de post gekomen. Na overleg met iemand van de organisatie, zou het bij de start voor me klaar gelegd worden. Helaas was dat ook niet helemaal gelukt, maar de dame in kwestie was aanwezig, wist van de afspraken en alsnog werd ik ingeschreven zonder problemen.
Van tevoren had Marloes me al uitgelachen om het feit dat ik met een oranje vlaggetje op de stoel zou moeten rondrijden. Ook mijn collega's hebben verschillende keren gedreigd zo'n geval op mijn stoel te zetten. Nou zij hebben hun zin gekregen. In verband met veiligheid en zichtbaarheid heeft iedere handbiker zo'n vlaggetje op de stoel. Als je van grote afstand kijjk, kun je ons nog verwarren met een groep schoolkinderen die een fietsexamen moet doen, maar de scholen hebben vakantie en de meeste klassen hebben niet zo veel leerlingen als dat er vanmorgen van start gingen.
Naast een vlaggetje kreeg ik een polsbandje om. Hiermee werd ik electronisch ingelogd en de komende 4 dagen word op verschillende punten bijgehouden of ik voorbij gekomen ben, zodat ze duidelijk hebben dat ik ook daadwerkelijk de afstanden heb gereden.
De start verliep wat traag. Ruim 190 mensen hadden zich van tevoren aangemeld, maar daar kwamen er vandaag nog heel wat bij. Die moesten allemaal worden ingeschreven. Ik schoof om iets voor 10 uur aan in de rij, en bleek uiteindelijk de op 1 na laatste te zijn die zich meldde voor de 30 kilometer. Hiermee was de start direct een half uur vertraagd. De komende dagen zal dit echter geen probleem meer zijn en kunnen we gewoon op tijd starten.
Van tevoren zag ik er best tegenop moet ik bekennen. Om rond te moeten rijden tussen allemaal mensen met een beperking had voor mij iets confronterends. Ik heb ook weinig mensen in mijn omgeving met een beperking en wil ook niet daarom in het middelpunt van de belangstelling staan. Er moet altijd rekening met je gehouden worden en dat is niet altijd een prettig gevoel. Helaas heb ik daardoor geen goede voorbereiding gehad. Ik had niet getraind en toen ik eindelijk aan het trainen wilde, ging mijn schouder protesteren. De arts en fysio gaven aan dat ik waarschijnlijk niet zou kunnen meerijden, maar gelukkig genees ik redelijk snel. Nu, thuis achter de pc zittende, voel ik mijn schouder wel, maar het is te doen.
Maar goed, de tocht zelf was fantastisch. Mijn zusje is meegereden op de fiets. Bedankt daarvoor Suus! Iedereen mag een begeleider meenemen en ik vond het een prettig idee om niet alleen te hoeven rijden. De grap is dat je natuurlijk nooit alleen rijd, maar je snapt wel wat ik bedoel. Al vrij snel kwam ik mijn badminton maatje tegen en met een kleine groep hebben we het grootste deel van de tocht gereden. Het was prachtig weer, misschien wel wat te warm zelfs. Goed ingesmeerd dus, voldoende drinken mee en ook de organisatie had goed opgelet. Er waren voldoende rustpunten waar drinken voorhanden was. Als deelnemer is alles voor je geregeld. Ook ontstaan er spontane acties langs de route. Zo was er een veehouder met melkkoeien, die verse melk wilde uitdelen aan de deelnemers. Dit mocht echter niet van Campina, dus werd het melk uit pakken. Ook erg lekker. De hel straat had verlengsnoeren geregeld en zo stond er een koelkast te snorren om de boel koel te houden. En er waren meer boerderijen waar koud water was klaargezet en waar ouders en kinderen van alles aanboden.
Wat me vooral is opgevallen is het enthousiasme waarmee je begroet wordt door fietsers en automobilisten. Terwijl die laatste je normaliter proberen uit je stoel te rijden. Allemaal duimpjes omhoog en aanmoedigingen. Ook bij de start en de finish stonden mensen te klappen en te juichen. Ook nu wordt er gebeld en krijg ik sms berichten van mensen die je willen steunen en aanmoedigen. Ik moet zeggen dat dit soort reacties de tocht nog een mooiere onderneming maakt.
Op naar morgen. Vannacht slapen zal waarschijnlijk wel lukken. Morgen rijdt mijn vader de 30 kilometer mee. 's Avonds zal ik opnieuw proberen de dag te beschrijven en aan bod laten komen wat voor voertuigen allemaal meerijden.
Groet
Martijn
vrijdag 20 juli 2012
Vakantie
Eindelijk! De vakantie is officieel begonnen. De kinderen waren het al weken beu, Marloes was na al het gezeur met het UWV ook redelijk toe aan rust (of een opname in een psychiatrisch ziekenhuis) en ook ik begon zo langzamerhand wat moe te worden.
Tja, het is een bewogen jaartje geweest. De kinderen gaan inmiddels allemaal naar school. Trots kan ik wel melden dat de oudste 2 prima rapporten hadden. Goede inzet en netjes gewerkt. Van wie ze dat nou toch hebben is me een raadsel. Leren lezen, schrijven, rekenen en het maken van CITO-toetsen is niet altijd makkelijk. Gelukkig vinden ze het allemaal over het algemeen leuk op school en dat compenseert een hoop. Het vreemde blijft wel dat ik het idee heb dat kinderen tegenwoordig veel meer moeten leren op school dan wij zelf, toen we die leeftijd hadden. Daarbij wordt er op het onderwijs nogal wat bezuinigd en dat zorgt ervoor dat kinderen steeds meer zelf moeten doen. Maar goed, allemaal door naar de volgende klas en een nieuw schooljaar.
Afgelopen vakantie eindigde voornamelijk voor Marloes niet echt prettig. De eerste werkdag was ook direct de laatste. Door de slechte economie moest het bedrijf haar laten gaan. Helaas voor het bedrijf is de ellende daarmee niet verholpen en zijn inmiddels nog 3 aan het lijstje toegevoegd. En wanneer je dan iets voor jezelf wilt beginnen, dan blijkt het UWV geen zak voor je te doen. Doe je zelf wat, zoals Marloes die een eigen bedrijf op heeft gezet, dan draaien ze dat na 6 maanden gewoon de nek om. Sorry mevrouw, maar het is niet voldoende winstgevend. Nee gek he, in het huidige economische klimaat. Ga maar gewoon solliciteren. Dat er geen vacatures zijn om te solliciteren maakt niet uit. Maar langzamerhand komt er weer licht aan de horizon. Marloes blijft netwerken en het lijkt erop dat er hier en daar weer wat werk haar kant op komt. Knap hoe ze maar blijft volhouden.
En dan mijn eigen persoontje. Ik was al een tijdje gedeeltelijk in de ziektewet. Ik ben gestart met een behandeling bij een psycholoog en de diagnose PTSS kwam naar voren. Alles was erop gericht om mij weer volledig aan het werk te krijgen. Dat dit geen haalbare kaart was, was voor veel mensen al langer duidelijk. Voor mij natuurlijk niet. Van nature heb ik geen plaat voor mijn kop, maar een complete houthandel.
Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het echt niet meer ging. En daarom is er in overleg met de bedrijfsarts, mijn werkgever, het UWV (andere afdeling dan die waar Marloes mee te maken heeft), de psycholoog en niet in de laatste plaats het thuisfront, besloten dat ik minder moest gaan werken. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op 50% van 32 uur. Dus 16 uur verdeeld over 4 dagen. Op woensdag een zogenaamde medische rustdag.
En ik moet bekennen dat het nog nooit zo goed is geweest. Het werk kan ik weer aan. Soms is het zwaar, andere keren gaat het wat beter, maar er zit weer uitdaging en zelfs toekomst in. Ik heb het plezier weer terug in zowel werk als prive, en dat was al weer even geleden. Het gaat zelfs zo goed dat ik na mijn vakantie nog 1 afspraak met de psycholoog heb. We gaan de boel afsluiten. Ik ben genezen, alhoewel dat een term is die volgens mij niet helemaal opgaat. Waar het om gaat is dat ik de touwtjes weer in handen heb. Ik ben weer enthousiast en ik onderneem weer zaken.
Nu is het dus vakantie. 3 weken geen werk en lekker rust. Maar ik heb besloten om het eens anders aan te pakken. De eerste week van mijn vakantie doe ik mee aan de rolstoel vierdaagse in Delden. Dit evenement voor rolstoelers wordt voor de 26e keer georganiseerd en dit jaar rol ik mee. Van dinsdag tot en met vrijdag ga ik dagelijks 30 kilometer met mijn handbike rijden.
Ik wil bij deze dan ook iedereen uitnodigen om ons te komen aanmoedigen langs de route. Vooral de vrijdag moet het bij aankomst een groot feest worden. Voor meer informatie kun je natuurlijk even kijken op www.rolstoelvierdaagse.nl. Daar vind je de route en wat de vierdaagse nou precies in houdt.
Ik ga proberen jullie dagelijks van mijn vorderingen op de hoogte te houden. Dat is als ik tenminste mijn armen nog kan gebruiken na een dag stevig doorrollen.
Een voordeel hebben we dit jaar wel. De afgelopen jaren waren er wat collega's die niet gelijk met mij op vakantie meer durfden. We hadden niets dan regen en ander slecht weer de afgelopen jaren, maar dit jaar lijkt in ieder geval de eerste week erg goed te worden. Dus wie weet, zijn we ook van die vloek af.
Verder rest mij niets dan een ieder een fijne vakantie te wensen en hopelijk tot ziens in Delden!
Groet
Martijn
Tja, het is een bewogen jaartje geweest. De kinderen gaan inmiddels allemaal naar school. Trots kan ik wel melden dat de oudste 2 prima rapporten hadden. Goede inzet en netjes gewerkt. Van wie ze dat nou toch hebben is me een raadsel. Leren lezen, schrijven, rekenen en het maken van CITO-toetsen is niet altijd makkelijk. Gelukkig vinden ze het allemaal over het algemeen leuk op school en dat compenseert een hoop. Het vreemde blijft wel dat ik het idee heb dat kinderen tegenwoordig veel meer moeten leren op school dan wij zelf, toen we die leeftijd hadden. Daarbij wordt er op het onderwijs nogal wat bezuinigd en dat zorgt ervoor dat kinderen steeds meer zelf moeten doen. Maar goed, allemaal door naar de volgende klas en een nieuw schooljaar.
Afgelopen vakantie eindigde voornamelijk voor Marloes niet echt prettig. De eerste werkdag was ook direct de laatste. Door de slechte economie moest het bedrijf haar laten gaan. Helaas voor het bedrijf is de ellende daarmee niet verholpen en zijn inmiddels nog 3 aan het lijstje toegevoegd. En wanneer je dan iets voor jezelf wilt beginnen, dan blijkt het UWV geen zak voor je te doen. Doe je zelf wat, zoals Marloes die een eigen bedrijf op heeft gezet, dan draaien ze dat na 6 maanden gewoon de nek om. Sorry mevrouw, maar het is niet voldoende winstgevend. Nee gek he, in het huidige economische klimaat. Ga maar gewoon solliciteren. Dat er geen vacatures zijn om te solliciteren maakt niet uit. Maar langzamerhand komt er weer licht aan de horizon. Marloes blijft netwerken en het lijkt erop dat er hier en daar weer wat werk haar kant op komt. Knap hoe ze maar blijft volhouden.
En dan mijn eigen persoontje. Ik was al een tijdje gedeeltelijk in de ziektewet. Ik ben gestart met een behandeling bij een psycholoog en de diagnose PTSS kwam naar voren. Alles was erop gericht om mij weer volledig aan het werk te krijgen. Dat dit geen haalbare kaart was, was voor veel mensen al langer duidelijk. Voor mij natuurlijk niet. Van nature heb ik geen plaat voor mijn kop, maar een complete houthandel.
Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het echt niet meer ging. En daarom is er in overleg met de bedrijfsarts, mijn werkgever, het UWV (andere afdeling dan die waar Marloes mee te maken heeft), de psycholoog en niet in de laatste plaats het thuisfront, besloten dat ik minder moest gaan werken. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op 50% van 32 uur. Dus 16 uur verdeeld over 4 dagen. Op woensdag een zogenaamde medische rustdag.
En ik moet bekennen dat het nog nooit zo goed is geweest. Het werk kan ik weer aan. Soms is het zwaar, andere keren gaat het wat beter, maar er zit weer uitdaging en zelfs toekomst in. Ik heb het plezier weer terug in zowel werk als prive, en dat was al weer even geleden. Het gaat zelfs zo goed dat ik na mijn vakantie nog 1 afspraak met de psycholoog heb. We gaan de boel afsluiten. Ik ben genezen, alhoewel dat een term is die volgens mij niet helemaal opgaat. Waar het om gaat is dat ik de touwtjes weer in handen heb. Ik ben weer enthousiast en ik onderneem weer zaken.
Nu is het dus vakantie. 3 weken geen werk en lekker rust. Maar ik heb besloten om het eens anders aan te pakken. De eerste week van mijn vakantie doe ik mee aan de rolstoel vierdaagse in Delden. Dit evenement voor rolstoelers wordt voor de 26e keer georganiseerd en dit jaar rol ik mee. Van dinsdag tot en met vrijdag ga ik dagelijks 30 kilometer met mijn handbike rijden.
Ik wil bij deze dan ook iedereen uitnodigen om ons te komen aanmoedigen langs de route. Vooral de vrijdag moet het bij aankomst een groot feest worden. Voor meer informatie kun je natuurlijk even kijken op www.rolstoelvierdaagse.nl. Daar vind je de route en wat de vierdaagse nou precies in houdt.
Ik ga proberen jullie dagelijks van mijn vorderingen op de hoogte te houden. Dat is als ik tenminste mijn armen nog kan gebruiken na een dag stevig doorrollen.
Een voordeel hebben we dit jaar wel. De afgelopen jaren waren er wat collega's die niet gelijk met mij op vakantie meer durfden. We hadden niets dan regen en ander slecht weer de afgelopen jaren, maar dit jaar lijkt in ieder geval de eerste week erg goed te worden. Dus wie weet, zijn we ook van die vloek af.
Verder rest mij niets dan een ieder een fijne vakantie te wensen en hopelijk tot ziens in Delden!
Groet
Martijn
vrijdag 13 juli 2012
Studio 100 terreur
Ieder mens met kinderen geboren na 2000 heeft er last van. De studio 100 terreur. Het begon klein met Samson en Gert. Maar Gertje wilde meer en besloot voor zichzelf te gaan beginnen. En toen was het hek van de dam. Kabouter Plop en zijn paddo-vriendjes, K3, die teruggingen naar K2 en uiteindelijk toch weer K3 werden, Piet Piraat en zijn kromme schuit en natuurlijk Bumba. Allemaal fantastisch programma's voor kinderen. Mijn kinderen zijn groot fan geworden. Ook hier in huis zijn er nogal wat films, bordjes, bekers, broodtrommels en tekenboeken van Studio 100 te vinden.
Maar wat doet Studio 100 in een blog over rolstoelgebruik? Die link is simpel. Afgelopen week werd op tv een item uitgezonden over een groep mensen uit Nederland, die naar Plopsaland de Coo in de Belgische Ardennen wilde. Het ging hierbij om een groep van 5 kinderen in een rolstoel en drie kinderen die wel konden lopen, maar met een verstandelijke beperking. De begeleiding van deze kinderen had hen willen verrassen met een uitstapje tijdens een vakantieweek. Er was wat heen en weer geschreven, maar het park zou rolstoelvriendelijk zijn en de kinderen konden overal aan meedoen. Helaas bleek het bij aankomst allemaal iets anders te liggen.
De meeste attracties waren verboden terrein voor kinderen in een rolstoel. Bij sommigen konden ze niets eens komen. Maar ook de kinderen met een verstandelijke beperking mochten niet in de attracties. Dit alles in het kader van de veiligheid. De Duitse TÜV had de boel gekeurd en heeft besloten dat rolstoelers en kinderen met een verstandelijke beperking een gevaar opleveren in attracties. Het park reageerde zelf ook. Ze gaven aan dat ze volledig volgens de regels hebben gehandeld en dat ze alleen maar willen denken aan de veiligheid van de kinderen.
Vorig jaar waren wij met het hele gezin op vakantie in de Ardennen. En je raad het al, ook wij hebben een bezoek gebracht aan Plopsaland. De kinderen vonden het geweldig. Jip, de jongste, werd voor binnenkomst al geknuffeld door Bumba. Het kind werd helemaal gek. Maar bij de kassa ging het al mis. We hadden een kortingskaart voor het gezin. Die telde echter niet omdat ik in een rolstoel zat. Ik mocht wel tegen gereduceerd tarief naar binnen, maar de korting was ineens verdwenen. Maar je wil je kinderen niet teleurstellen, dus wij naar binnen toe.
Het park op zich zag er prachtig uit, maar inderdaad waren bepaalde gedeelten niet te bereiken voor rolstoelers. Geen probleem, er waren zat attracties waar we wel konden komen en we waren tenslotte daar voor de kinderen.
Totdat Kris iets had gezien wat papa ook wel leuk zou vinden. Het park lag, zoals gezegd, in de Ardennen, niet ver van het circuit van Spa. Ik ben een groot race fan en er was een kartbaan, in de vorm van Spa. Iets kleiner, maar wel leuk. In de namaak formule 1 auto kon 1 kind met papa of mama meerijden. Kris wilde graag met papa een paar rondjes rijden. Dus hup de rij in. Na bijna anderhalf uur in de rij, waren we bijna aan de beurt. Kris wilde eigenlijk niet langer wachten, maar het was niet anders.
Toen we dan eindelijk aan de beurt waren, werd mij in het Frans verzocht te vertrekken. Ook nadat ik had uitgelegd dat ik een geldig rijbewijs heb en best een stukje kan lopen en staan, bleef het antwoord Non. De grap is dat er over het hele park Nederlands wordt gesproken, behalve bij deze attractie. Maar noch in het Nederlands, noch in het Frans mochten Kris en ik in de attractie. Kris natuurlijk volledig in tranen. Ik vooral erg boos. Het ergste was nog wel dat die gasten ons de hele weg naar de attractie toe hadden gevolgd en al lang gezien hadden dat ik me in een rolstoel verplaatste. Ik heb me ingehouden en me voorgenomen eenmaal thuis een boze brief te sturen. En net als in het eerder genoemde item op tv reageerde de organisatie met de mededeling dat alles uit het oogpunt van veiligheid werd gedaan. Geen excuses, maar een arrogante houding en een zeer onpersoonlijke benadering.
Toch vraag ik me af hoe het zit met het beleid voor de acteurs. Volgens mij is er bij Piet Piraat ook een gehandicapte. Steven Stil is zijn naam. Hij kan niet praten, maar mag wel overal aan meedoen. Volgens mij is dat meten met twee maten.
Het Vlaams heeft helaas voor altijd zijn charme verloren.
Groet
Martijn
Maar wat doet Studio 100 in een blog over rolstoelgebruik? Die link is simpel. Afgelopen week werd op tv een item uitgezonden over een groep mensen uit Nederland, die naar Plopsaland de Coo in de Belgische Ardennen wilde. Het ging hierbij om een groep van 5 kinderen in een rolstoel en drie kinderen die wel konden lopen, maar met een verstandelijke beperking. De begeleiding van deze kinderen had hen willen verrassen met een uitstapje tijdens een vakantieweek. Er was wat heen en weer geschreven, maar het park zou rolstoelvriendelijk zijn en de kinderen konden overal aan meedoen. Helaas bleek het bij aankomst allemaal iets anders te liggen.
De meeste attracties waren verboden terrein voor kinderen in een rolstoel. Bij sommigen konden ze niets eens komen. Maar ook de kinderen met een verstandelijke beperking mochten niet in de attracties. Dit alles in het kader van de veiligheid. De Duitse TÜV had de boel gekeurd en heeft besloten dat rolstoelers en kinderen met een verstandelijke beperking een gevaar opleveren in attracties. Het park reageerde zelf ook. Ze gaven aan dat ze volledig volgens de regels hebben gehandeld en dat ze alleen maar willen denken aan de veiligheid van de kinderen.
Vorig jaar waren wij met het hele gezin op vakantie in de Ardennen. En je raad het al, ook wij hebben een bezoek gebracht aan Plopsaland. De kinderen vonden het geweldig. Jip, de jongste, werd voor binnenkomst al geknuffeld door Bumba. Het kind werd helemaal gek. Maar bij de kassa ging het al mis. We hadden een kortingskaart voor het gezin. Die telde echter niet omdat ik in een rolstoel zat. Ik mocht wel tegen gereduceerd tarief naar binnen, maar de korting was ineens verdwenen. Maar je wil je kinderen niet teleurstellen, dus wij naar binnen toe.
Het park op zich zag er prachtig uit, maar inderdaad waren bepaalde gedeelten niet te bereiken voor rolstoelers. Geen probleem, er waren zat attracties waar we wel konden komen en we waren tenslotte daar voor de kinderen.
Totdat Kris iets had gezien wat papa ook wel leuk zou vinden. Het park lag, zoals gezegd, in de Ardennen, niet ver van het circuit van Spa. Ik ben een groot race fan en er was een kartbaan, in de vorm van Spa. Iets kleiner, maar wel leuk. In de namaak formule 1 auto kon 1 kind met papa of mama meerijden. Kris wilde graag met papa een paar rondjes rijden. Dus hup de rij in. Na bijna anderhalf uur in de rij, waren we bijna aan de beurt. Kris wilde eigenlijk niet langer wachten, maar het was niet anders.
Toen we dan eindelijk aan de beurt waren, werd mij in het Frans verzocht te vertrekken. Ook nadat ik had uitgelegd dat ik een geldig rijbewijs heb en best een stukje kan lopen en staan, bleef het antwoord Non. De grap is dat er over het hele park Nederlands wordt gesproken, behalve bij deze attractie. Maar noch in het Nederlands, noch in het Frans mochten Kris en ik in de attractie. Kris natuurlijk volledig in tranen. Ik vooral erg boos. Het ergste was nog wel dat die gasten ons de hele weg naar de attractie toe hadden gevolgd en al lang gezien hadden dat ik me in een rolstoel verplaatste. Ik heb me ingehouden en me voorgenomen eenmaal thuis een boze brief te sturen. En net als in het eerder genoemde item op tv reageerde de organisatie met de mededeling dat alles uit het oogpunt van veiligheid werd gedaan. Geen excuses, maar een arrogante houding en een zeer onpersoonlijke benadering.
Toch vraag ik me af hoe het zit met het beleid voor de acteurs. Volgens mij is er bij Piet Piraat ook een gehandicapte. Steven Stil is zijn naam. Hij kan niet praten, maar mag wel overal aan meedoen. Volgens mij is dat meten met twee maten.
Het Vlaams heeft helaas voor altijd zijn charme verloren.
Groet
Martijn
vrijdag 6 juli 2012
Kledingkeuze
Vanmorgen stond ik weer eens voor de kledingkast. Niet dat daarin veel te zien is, maar toch. Er liggen een aantal shirts, een aantal broeken en een aantal truien in. Natuurlijk heb ik wat overhemden, maar die hangen ergens anders. Aangezien het warm is vandaag, wordt het shirt. Natuurlijk een zwart shirt met opdruk (in denk niet eens dat ik anderen heb). In dit geval het shirt met 2 mogelijkheden. Geschikt en ongeschikt. Geschikt is in dit geval aangevinkt. Marloes heeft deze ooit voor me gekocht om me op te beuren. En dat is haar aardig gelukt.
Vervolgens ben ik de auto in gegaan op weg naar een afspraak in Apeldoorn. Een uurtje rijden en lekker de tijd om rustig muziek te luisteren en wat voor me uit te denken. Vanmorgen begon met het nieuwe album van de Heideroosjes. Goede muziek om na een slechte nacht toch wakker te blijven. Hun teksten zijn ook bedoeld om na te denken. Als er iets is om tegen te ageren hebben de Heideroosjes er wel een nummer over geschreven. De moderne variant van het protestlied. En natuurlijk kon ik weer lekker voor me uit denken.
Automatisch kwam ik door de muziek terug op mijn kledingkeuze van die ochtend. Het shirt met opdruk heeft al voor wat beroering gezorgd. De grap is dat mensen je eerst beoordelen en dan de tekst op je shirt bekijken. En altijd zijn er mensen die hun commentaar graag met je willen delen.
De eerste keer dat ik werd aangesproken op dat shirt, was in de C1000. Ik liep toen nog vaak door de winkel. Kruk in mijn rechter- en een mandje in mijn linkerhand. Ik wil een pak melk pakken en buig me voor iemand langs. Deze jongen (een jaar of 18 waarschijnlijk) keek mij aan en vervolgens naar mijn shirt. Vervolgens moest hij erg lachen. Waarschijnlijk fronste ik daarbij (wat met die diepe geul in mijn voorhoofd altijd goed werkt) waarop hij het nodig vond een en ander te verduidelijken. Het kwam er in het kort op neer dat ik lef had dit shirt te dragen. Terwijl ik met een kruk loop, toch een shirt aan met Geschikt erop.
De volgende situatie die ik met het shirt had, ging nog een stapje verder. Marloes en ik waren op de supportbeurs in Utrecht. De jaarbeurs wordt dan volgepropt met allerlei fabrikanten die hun producten en innovaties aanprijzen op het gebied van mensen met een beperking. Er staan diverse rolstoelboeren, kledingfabrikanten en hulpmiddelenbouwers.
Marloes en ik hadden 2 vrijkaarten gekregen (ik als gehandicapte en zij als mijn begeleider). Het was druk in Utrecht. Op een gegeven moment wilde we even wat eten. Je kunt dan voor een fortuin een broodje kopen in de jaarbeurs, voor een derde hypotheek heb je er ook nog 2 blikjes cola bij, maar goed. Terwijl wij daar stonden te wachten, begon een vrouw mij te fotograferen. Ik vroeg me nog af of ze nog nooit iemand in een rolstoel hadden gezien, maar dat leek me sterk op deze beurs. Uiteindelijk is ze klaar met foto's maken en komt ze naar me toe. Ze vond het goed dat ik zo'n statement maakte met mijn shirt. Ze wilde de foto's graag aan haar familie en vrienden laten zien.
In beide situaties ben ik gewoon verder gegaan met mijn bezigheden, maar vanmorgen in de auto, bedacht ik me ineens hoe belachelijk dit soort opmerkingen eigenlijk zijn. Alsof ik met mijn handicap een statement zou moeten maken. Alsof het abnormaal is dat iemand met een handicap zichzelf geschikt kan vinden. Dit houdt dus in, dat deze mensen je eigenlijk al het stempel ongeschikt hebben gegeven voordat ze je kennen.
Voor deze mensen heb ik een goedbedoeld advies: zie je mij, of wie dan ook, weer eens rijden in een shirt dat vragen oproept. HOU GEWOON JE MOND.
Groet
Martijn
Vervolgens ben ik de auto in gegaan op weg naar een afspraak in Apeldoorn. Een uurtje rijden en lekker de tijd om rustig muziek te luisteren en wat voor me uit te denken. Vanmorgen begon met het nieuwe album van de Heideroosjes. Goede muziek om na een slechte nacht toch wakker te blijven. Hun teksten zijn ook bedoeld om na te denken. Als er iets is om tegen te ageren hebben de Heideroosjes er wel een nummer over geschreven. De moderne variant van het protestlied. En natuurlijk kon ik weer lekker voor me uit denken.
Automatisch kwam ik door de muziek terug op mijn kledingkeuze van die ochtend. Het shirt met opdruk heeft al voor wat beroering gezorgd. De grap is dat mensen je eerst beoordelen en dan de tekst op je shirt bekijken. En altijd zijn er mensen die hun commentaar graag met je willen delen.
De eerste keer dat ik werd aangesproken op dat shirt, was in de C1000. Ik liep toen nog vaak door de winkel. Kruk in mijn rechter- en een mandje in mijn linkerhand. Ik wil een pak melk pakken en buig me voor iemand langs. Deze jongen (een jaar of 18 waarschijnlijk) keek mij aan en vervolgens naar mijn shirt. Vervolgens moest hij erg lachen. Waarschijnlijk fronste ik daarbij (wat met die diepe geul in mijn voorhoofd altijd goed werkt) waarop hij het nodig vond een en ander te verduidelijken. Het kwam er in het kort op neer dat ik lef had dit shirt te dragen. Terwijl ik met een kruk loop, toch een shirt aan met Geschikt erop.
De volgende situatie die ik met het shirt had, ging nog een stapje verder. Marloes en ik waren op de supportbeurs in Utrecht. De jaarbeurs wordt dan volgepropt met allerlei fabrikanten die hun producten en innovaties aanprijzen op het gebied van mensen met een beperking. Er staan diverse rolstoelboeren, kledingfabrikanten en hulpmiddelenbouwers.
Marloes en ik hadden 2 vrijkaarten gekregen (ik als gehandicapte en zij als mijn begeleider). Het was druk in Utrecht. Op een gegeven moment wilde we even wat eten. Je kunt dan voor een fortuin een broodje kopen in de jaarbeurs, voor een derde hypotheek heb je er ook nog 2 blikjes cola bij, maar goed. Terwijl wij daar stonden te wachten, begon een vrouw mij te fotograferen. Ik vroeg me nog af of ze nog nooit iemand in een rolstoel hadden gezien, maar dat leek me sterk op deze beurs. Uiteindelijk is ze klaar met foto's maken en komt ze naar me toe. Ze vond het goed dat ik zo'n statement maakte met mijn shirt. Ze wilde de foto's graag aan haar familie en vrienden laten zien.
In beide situaties ben ik gewoon verder gegaan met mijn bezigheden, maar vanmorgen in de auto, bedacht ik me ineens hoe belachelijk dit soort opmerkingen eigenlijk zijn. Alsof ik met mijn handicap een statement zou moeten maken. Alsof het abnormaal is dat iemand met een handicap zichzelf geschikt kan vinden. Dit houdt dus in, dat deze mensen je eigenlijk al het stempel ongeschikt hebben gegeven voordat ze je kennen.
Voor deze mensen heb ik een goedbedoeld advies: zie je mij, of wie dan ook, weer eens rijden in een shirt dat vragen oproept. HOU GEWOON JE MOND.
Groet
Martijn
vrijdag 29 juni 2012
Mission impossible?
Veel mensen zullen bekend zijn met de filmserie Mission Impossible. Wie Tom Cruise door één raam heeft zien springen kent inmiddels alle films uit de serie. En weet ook dat de missie helemaal niet onmogelijk is.
Nu blijkt dat mijn eigen missie ook niet onmogelijk is. Vorige week had ik het nog over de wereldverbeteraar of de idealist. En ja, nog steeds maak ik me schuldig aan idealisme. En laat dat nou net de mogelijke missie zijn.
Het conflict met de Intersport is bekend (zo niet dan lees het stuk Smeergeld nog maar eens). Vorige week gaf ik aan dat ik met de filiaalmanager van Intersport Hengelo om tafel zou gaan en deze week was het dan zo ver. Afgelopen woensdag om stipt half twaalf meldde ik me bij de balie en vroeg naar de filiaalmanager. Hij werd gebeld en niet veel later hebben we elkaar de hand geschud.
Bij het gesprek kwam nog een tweede manager zitten. Geen gladde jongens in snelle pakken, maar twee vriendelijke gasten in spijkerbroek en t-shirt. Mannen die erg waren geschrokken van mijn verhaal en zich oprecht afvroegen wat zíj konden veranderen om dit niet vaker te laten voorkomen.
Ik kreeg de tijd om rustig mijn verhaal te doen. Daar was alle begrip voor. Ik merkte ook wel wat van schaamte en de betrokken personeelsleden bleken ook al te zijn aangesproken. De situatie wordt voornamelijk gebruikt als leermoment. Ik heb van een aantal mensen gehoord dat ze het knap van me vonden da tik daadwerkelijk naar Intersport heb geschreven. Dat ik daarna bij ze op gesprek zou gaan had blijkbaar niemand verwacht. De beide managers eigenlijk ook niet. Ik vind echter dat als je een klacht hebt en je wilt daadwerkelijk wat veranderen dat dit dan ook van twee kanten moet komen. Dit heeft uiteindelijk gezorgd voor een leuk gesprek.
Er is me uitgelegd hoe zij werken. Nu blijkt er ook ruimte voor verkooptrainingen en cursussen te zijn. De vraag kwam of ze mijn blog en brief mochten gebruiken om hun personeel verder te trainen. Daar kon ik geen nee tegen zeggen. Mijn blog is trouwens openbaar dus al had ik nee willen zeggen, had het weinig uitgemaakt. Maar wat verderop in het gesprek kwam het naar voren dat het misschien nog beter zou zijn, als ik onderdeel zou worden van een bijeenkomst met het personeel. Ik heb hierop direct aangegeven dat dat nu net mijn doel is. Ik zou graag hun personeel laten zien hoe het is om rolstoelgebonden te zijn en op welke manier je daar het beste mee om kan gaan.
We hebben afgesproken om eind augustus om tafel te gaan om een en ander verder door te spreken. Ik ben inmiddels gestart met het in elkaar zetten van een mooi programma. De grap is dat ik als drugsexpert heel veel training en opleiding heb verzorgd. Ik weet niet of ik mezelf mag betitelen als expert op het gebied van rolstoelgebondenheid, maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom. De grap is dat ik met ze heb afgesproken dit niet alleen in Hengelo te doen, maar direct maar op alle 9 vestigingen die zij beheren.
Opnieuw moet ik dus mijn eerdere conclusie aanpassen. Ik blijf voet zetten in de Intersport, waarschijnlijk zelfs meer dan ooit tevoren.
Groet
Martijn
Nu blijkt dat mijn eigen missie ook niet onmogelijk is. Vorige week had ik het nog over de wereldverbeteraar of de idealist. En ja, nog steeds maak ik me schuldig aan idealisme. En laat dat nou net de mogelijke missie zijn.
Het conflict met de Intersport is bekend (zo niet dan lees het stuk Smeergeld nog maar eens). Vorige week gaf ik aan dat ik met de filiaalmanager van Intersport Hengelo om tafel zou gaan en deze week was het dan zo ver. Afgelopen woensdag om stipt half twaalf meldde ik me bij de balie en vroeg naar de filiaalmanager. Hij werd gebeld en niet veel later hebben we elkaar de hand geschud.
Bij het gesprek kwam nog een tweede manager zitten. Geen gladde jongens in snelle pakken, maar twee vriendelijke gasten in spijkerbroek en t-shirt. Mannen die erg waren geschrokken van mijn verhaal en zich oprecht afvroegen wat zíj konden veranderen om dit niet vaker te laten voorkomen.
Ik kreeg de tijd om rustig mijn verhaal te doen. Daar was alle begrip voor. Ik merkte ook wel wat van schaamte en de betrokken personeelsleden bleken ook al te zijn aangesproken. De situatie wordt voornamelijk gebruikt als leermoment. Ik heb van een aantal mensen gehoord dat ze het knap van me vonden da tik daadwerkelijk naar Intersport heb geschreven. Dat ik daarna bij ze op gesprek zou gaan had blijkbaar niemand verwacht. De beide managers eigenlijk ook niet. Ik vind echter dat als je een klacht hebt en je wilt daadwerkelijk wat veranderen dat dit dan ook van twee kanten moet komen. Dit heeft uiteindelijk gezorgd voor een leuk gesprek.
Er is me uitgelegd hoe zij werken. Nu blijkt er ook ruimte voor verkooptrainingen en cursussen te zijn. De vraag kwam of ze mijn blog en brief mochten gebruiken om hun personeel verder te trainen. Daar kon ik geen nee tegen zeggen. Mijn blog is trouwens openbaar dus al had ik nee willen zeggen, had het weinig uitgemaakt. Maar wat verderop in het gesprek kwam het naar voren dat het misschien nog beter zou zijn, als ik onderdeel zou worden van een bijeenkomst met het personeel. Ik heb hierop direct aangegeven dat dat nu net mijn doel is. Ik zou graag hun personeel laten zien hoe het is om rolstoelgebonden te zijn en op welke manier je daar het beste mee om kan gaan.
We hebben afgesproken om eind augustus om tafel te gaan om een en ander verder door te spreken. Ik ben inmiddels gestart met het in elkaar zetten van een mooi programma. De grap is dat ik als drugsexpert heel veel training en opleiding heb verzorgd. Ik weet niet of ik mezelf mag betitelen als expert op het gebied van rolstoelgebondenheid, maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom. De grap is dat ik met ze heb afgesproken dit niet alleen in Hengelo te doen, maar direct maar op alle 9 vestigingen die zij beheren.
Opnieuw moet ik dus mijn eerdere conclusie aanpassen. Ik blijf voet zetten in de Intersport, waarschijnlijk zelfs meer dan ooit tevoren.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)