Gadgets

Ik ben een groot fan van gadgets. Zo heb ik een Iphone, heeft mijn vrouw een Apple Imac, bedien ik de lampen thuis op afstand, maak ik gebruik van een mediaspeler om films en muziek te streamen en meer van dat soort gadgets en leuke termen. Ik mag graag met gadgets bezig zijn en als het even kan probeer ik redelijk op de hoogte te zijn van de laatste ontwikkelingen. Zo kijk ik bijvoorbeeld graag naar TopGear op tv en ook Discovery Channel komt regelmatig voorbij.
Dit is door mijn handicap niet minder geworden. Maar wat ik de afgelopen tijd ben tegengekomen is echt bizar.
Ik heb een mooie op maat gemaakte rolstoel uit Denemarken. Het merk Wolturnus staat voor kwaliteit, maar zoals je kunt zien heeft deze stoel een laag gadget gehalte.

Deze stoel heeft geen GPS navigatie, airco, vleugels of zelfs maar lichtmetalen velgen (deze zijn namelijk van carbon fiber).
Nee bij Discovery kwam ik het volgende tegen.

Deze zogenaamde tankchair is daadwerkelijk gebouwd. Geen photoshop, maar daadwerkelijk een rolstoel voor een Amerikaan die graag het bos in wilde om te kunnen blijven jagen en vissen. Lijkt me aardig om ook eens in rond te toeren. Natuurlijk zullen ze het op kantoor niet echt waarderen wanneer ik de vloerbedekking in zijn geheel eruit rij, maar veel tegenstand zul je in deze stoel niet hebben.

Het mooiste voorbeeld van gadgets op een rolstoel kwam ik echter vorige week in een film tegen. Ik zat naar Johnny English Reborn te kijken en daarin stapt Rowan Atkinson (ook bekend als Mister Bean) in een rolstoel. Deze heeft de geheim agent echter van een andere agent gejat.

Deze stoel heeft wat extra vermogen. Het ding zou, geloof ik tenminste, ruim 100 kilometer per uur kunnen rijden. Lijkt me heerlijk om mee van en naar het werk te rijden. Natuurlijk zaten er nog wat andere James Bond-achtige gadgets op. Je kunt je hier zelf wel een voorstelling van maken.

Ach voor mij blijft het waarschijnlijk bij dromen. Ik moet mezelf nog gewoon op de ouderwetse manier voortbewegen, maar toch....
Het blijft leuk om te zien dat ze zelfs in Hollywood aan de gehandicapte medemens denken door de gadget gekte ook hier door te voeren.

Groet
Martijn

Help, een gehandicapte!

Als gehandicapte (en in mijn geval als rolstoeler) maak je de vreemdste reacties van mensen mee. Natuurlijk gaan de mensen die dicht bij me staan op een "normale" manier met me om. Ook collega's weten hoe het werkt. Nu ben ik iemand die zelf altijd de hardste grappen maakt over mijn handicap, al is het maar om het ijs te breken.
Toch zijn de mensen die mij niet kennen grofweg in 3 groepen te verdelen.
1. De "och wat zielig" groep.
2. De "oh wat eng" groep.
3. De "ze willen toch alles zelf doen" groep.

De eerste groep is makkelijk. Iedereen voelt wel wat bij het zien van een gehandicapte. Waarschijnlijk is een van de eerste gedachten "Ik ben blij dat hij het heeft en niet ik". Een logische reactie. Waarschijnlijk schaamt groep 1 zich zo voor deze gedachten dat direct een reactie in werking treed. Zo proberen ze met alle mogelijke moeite je handicap niet te benoemen. Wel willen ze je overal mee helpen. Zo had ik een tijdje geleden een bbq met mensen met wie ik in het verleden veel heb gewerkt. Nu waren de partners daar ook bij. Erg gezellig totdat het daadwerkelijke eten begon. Ik zette een bordje op schoot, afgeladen met vlees en brood. Ik had alleen nog wat saus nodig om de boel mee weg te krijgen. Vervolgens vraag ik aan een van de partners of zij me de saus wil doorgeven. Hierop wordt een aantal keer geslikt. Vervolgens vraagt ze me of ze mijn bord even moet vasthouden, waarop ik haar verzeker dat dit niet nodig is. Lopen gaat moeizaam, eten kan ik nog prima. Vervolgens wilde ze de saus voor me op mijn bord deponeren. Ik ben de kwaadste niet en houd haar mijn bord voor. De vraag die ik daarna echter kreeg, stel ik mijn dochter van 8 al niet eens meer. "Zal ik je vlees even snijden?" Ik dacht dat ik ter plekke zou stikken van verontwaardiging. Maar goed je slikt wat weg (je wilt natuurlijk wel genieten van je maaltijd) en gaat door.
Een ander voorbeeld kom ik vaker tegen. Mensen die plaats voor je gaan maken, en dat ook luid verkondigen, terwijl ter plekke een vooroorlogs vliegdekschip kan keren. Totaal overbodig en wachten gaat me goed af. Ik zit tenslotte toch al.

De tweede groep is al wat moeilijker. In een winkel vragen of iemand iets voor je wil pakken waar je zelf niet bij kan, levert wel steevast dezelfde reactie op. Mensen kijken je aan alsof ze voor het eerst iemand in een stoel met wielen zien zitten. Je ziet ze denken "Waar is zijn begeleider?" Vervolgens wordt je genegeerd en rennen ze weg. Dit zijn ook de mensen die liever een blokje omlopen dan te dicht langs je heen te gaan. Alsof je ineens gaat kwijlen als ze dichter dan een meter naderen. Bij deze groep heb ik altijd de neiging om te roepen of ze nog nooit een gehandicapte hebben gezien. Ook dit doe je niet, je verbijt je frustratie en pleurt vervolgens alles op internet!
Ook leuk zijn mensen die je niet meer rechtstreeks aanspreken omdat ze bang zijn je te kwetsen. Dit zijn vaak mensen die je een beetje kent. Vooral leuk als je met je vrouw op stap bent. "Hoe is het nou met hem." Meestal ga ik maar wat tweets lezen op de Iphone of zoiets. Daarnaast kom ik bijvoorbeeld al jaren in dezelfde bajes voor mijn werk. Iedere week rol ik daar binnen. Nu is er een pasjessysteem waardoor ze me niet hoeven aan te spreken. Echter dit ligt eruit momenteel. Ik was binnen met een collega en we wilden terug naar Almelo. Hij moet dan zijn bezoekerspas inleveren. Ik heb deze dus niet nodig, maar de portier had dit niet door. Aan mijn collega wordt gevraagd of "hij" geen pasje heeft. Bedenk zelf maar wat je ervan vindt. Neem daarbij wel in acht dat ik al bijna 7 jaar minimaal 2 keer per maand in die gevangenis te vinden ben.

De derde groep is de meest irritante. Die hebben het vaste geloof dat een gehandicapte niet geholpen wil worden en juist alles zelf wil ondervinden. Nu hoor ik die verhalen ook wel. Sterker nog ik ben ooit zelf eens door een blinde man weggestuurd nadat ik hem wilde behoeden voor een val van 5 meter nadat station Hengelo weer eens helemaal open lag.
Deze groep gooit de deur voor je neus dicht, dat kun je immers zelf wel. Het enige wat ze daarbij volledig uit het oog verliezen is de normale omgang tussen mensen. Ik houd overal deuren open, laat mensen oversteken in het verkeer en ben beleefd tegen onbekenden. Dit is een eigenschap die ik waarschijnlijk ontwikkelt heb in mijn jaren voor de handicap. Ik hoop dan ook altijd op die manier zelf behandeld te worden. Dat was tot op het moment van de rolstoel ook geen probleem. Volgens mij is het heel makkelijk op te lossen. Zie een gehandicapte niet langer als loslopend onbegeleid wild en behandel hen zoals je zelf ook wilt worden behandeld. Wees niet te bang om me voor het hoofd te stoten. Ik zit zo laag, dat het meeste er toch overheen gaat.

Groet
Martijn

Rolstoelpiet

Mijn kinderen geloven! Sterker nog, boven de Grote Sinterklaas is niets. Althans in de periode van november tot net voor kerst. Er wordt geen Sinterklaasjournaal gemist, er wordt hartstochtelijk gezongen voor de kachel en iedere kraakje in of op (ons meer dan 100 jaar oude) huis, is bewijs van het feit dat zwarte piet er is. Ze zien ze zelfs door de straat lopen. Prachtig ook voor de ouders natuurlijk, dit eeuwige spel met gelovende kinderen.
Zoals ieder jaar, ging er ook dit jaar in het Sinterklaasjournaal van alles mis. Is het boek niet kwijt, dan is de staf wel weg. Is de staf niet weg, dan is de hoofdpiet blind. Is de hoofdpiet niet blind, dan zitten de hoeven van het paard wel verkeerd om. Nee, altijd is pakjesavond in gevaar. Zo ook dit jaar. Er is een piet kwijt. Wel worden er sporen gevonden. Dit jaar twee aan elkaar paralel lopende lijnen, die naar de ontbrekende piet moeten leiden. De grap is dat heel Nederland op zoek is gegaan. Niemand wist hoe het zat, totdat mijn dochters de oplossing hadden. Papa, papa, klonk het hard. Wij weten wie de piet is die nog naar het huis moet komen! Die zit in een rolstoel. Hij maakt net zulke sporen als jij. Samen gekeken en inderdaad de sporen lijken afkomstig van de achterwielen van een rolstoel. Wat wel knap is van deze piet, is dat hij overal op zijn achterwielen doorheen rijdt. Nergens zijn de binnensporen van de voorwieltjes te vinden, maar toch. Samen met Sam, de oudste, zelfs een filmpje ingestuurd naar het Sinterklaasjournaal, dat wij de oplossing wisten. Nooit meer iets van teruggehoord. Logisch ook achteraf gezien, het was nog te vroeg, de rolstoelpiet werd pas een aantal dagen later geintroduceerd. Sam was erg verdrietig dat we niet samen op tv kwamen. Ach een brief van Sinterklaas 's ochtends, deed wonderen.
De rolstoelpiet had het niet makkelijk dit jaar. Hij werd door de andere pieten flink gepest en dwarsgezeten. Dat hij altijd overal een oplossing voor vond, dat werd veelal over het hoofd gezien. Sinterklaas ontfermde zich echter persoonlijk over de rolstoelpiet en uiteindelijk is alles goed gekomen. Toch wil ik hem via deze weg nog eens extra bedanken. Iedere keer namelijk als rolstoelpiet werd gekleineerd door zijn mede pieten, kwamen mijn dochters mij troosten omdat het niet eerlijk was dat een rolstoeler zo werd behandeld. Zij vinden een rolstoel heel normaal en zien (nu al beter dan zelfs de hoofdpiet) geen problemen maar juist mogelijkheden. Zo is de middelste standaard op mijn schoot te vinden bij een tochtje door de stad (scheelt haar weer lopen). Dus het gedrag van de andere pieten werd door mijn dochters niet gewaardeerd. Waar het wel voor heeft gezorgd, is dat mijn dochters dichter bij me staan dan ooit en de rolstoel sinds december 2011 helemaal vanzelfsprekend is in ons huishouden.

Groet
Martijn

LAF

Zit ik vanmorgen bij de tandarts peentjes te zweten totdat ik aan de beurt ben, zie ik het volgende. Er ligt een blad op tafel in de wachtkamer. De LAF (een jubileum uitgave maar dat terzijde). De Life After Footbal is een blad voor voetballiefhebbers over oudvoetballers. Veel reclames van Porsche en dure kleding en horloges. Daarnaast natuurlijk de onbetaalbare gadgets en niet te vergeten de interviews met oud voetballers. De grap is dat deze helden allemaal een mooie bestemming hebben gevonden na het voetbal. Voor deze mensen is dit realiteit. En toch..... en toch.... zouden ze een reportage over mij moeten maken.
Martijnopwielen after footbal. Footbal, of gewoon voetbal is namelijk de reden dat ik mezelf op wielen door het leven rol. Kijk ik naar buiten, dan zie ik geen Porsche, maar een doorsnee Ford Focus. Zelfs in een laffe doorsnee blauwe kleur. Om mijn pols geen Rolex of ander duur klokje. Nee, ik bekijk de tijd om mijn Iphone. Ja een Iphone, maar geen 4S, maar een "oude" 4. Maat en merkkleding is aan mij niet besteed en ook gadgets zijn onbereikbaar geworden voor een vader van 3. Ja 3 dames wel te verstaan. Dames die nu benul van mode beginnen te krijgen en met de eerste kindergadgets aan komen zetten. Prachtig hoor, maar Life After Footbal is voor niet profs volgens mij toch wat anders dan wat de mannen van LAF laten zien. Helemaal als de gewone man er nog een handicap aan overhoudt ook. Maar...
Het blad was prachtig vormgegeven. De interviews waren interessant en voetbal blijft toch een van de mooiste spelletjes ooit, waar zelfs ik bij tijd en wijle nog veel plezier aan beleef.

Groet
Martijn

De Baas

De baas? Een hond heeft een baas! Dit is een veel gehoorde uitspraak. In Nederland gaat deze uitspraak helaas niet op. Nederland is het land van de bazen. Kijk maar eens naar wat er allemaal voor je wordt beslist en aan wie je allemaal verantwoording hebt af te leggen. Op zich is dit niets nieuws, maar het zorgt wel voor aparte situaties.
Om het maar eens te betrekken op mezelf. Ik werk in de verslavingszorg bij een van Nederlands grootste organisaties. Op zich is dat prima. Ik heb een direct leidinggevende en een leidinggevende die het onderdeel waar ik voor werk leid. Deze 2 mensen zijn dus mijn directe bazen. Zij hebben de start van mijn handicap meegekregen en proberen mij op elke mogelijke wijze te helpen en ondersteunen.
Als gehandicapte heb je echter meer bazen. Zo is er de Gemeente. In mijn geval de gemeente Hengelo, waar zij beslissen hoe ik met mijn handicap dien om te gaan, evenals het UWV. Maar wanneer ik verantwoording moet afleggen (zoals het betalen van bijvoorbeeld gemeentelijke belastingen) dan weten ze me snel te vinden. Wanneer ik echter hulp zoek (waarbij je normaliter op je baas kunt terugvallen) geven zij niet thuis. Zo heeft het mij verschrikkelijk veel moeite gekost om voorzieningen van de gemeente te krijgen om "te kunnen blijven deelnemen aan de maatschappij". Nu wil ik best graag vechten af en toe, maar om bij iedere aanvraag direct een bezwaarschrift te moeten schrijven is in mijn ogen een beetje overdreven. Bij iedere aanvraag heeft de gemeente tijd om te reageren. Deze termijn wordt nooit gehaald, dus je krijgt standaard een brief met verleningen van de aanvraag tijd op uitzonderlijke redenen (de uitzonderlijke reden zal toch niet toevallig met de werktijden van ambtenaren te maken hebben?). Je wordt dan al snel doorgestuurd naar de volgende. Bij de aanvraag voor een rolstoel kwam direct de vraag, werk je nog? Blijkbaar is het niet geaccepteerd om als gehandicapte aan het werk te zijn. Ja, ik werk nog. Dan moet het UWV je rolstoel vergoeden. Wij kunnen nog wat aanpassingen doen aan de huidige stoel, maar een goede stoel moet je bij het UWV aanvragen. Ok, ik naar het UWV. Nee meneer, wij vergoeden wel wat aanpassingen aan uw auto. Daarnaast kan uw werkgever subsidie aanvragen om aanpassingen op ue werkplek te realiseren. Voor een rolstoel, dus persoonlijk vervoer, moet u toch echt bij de gemeente zijn.
Hierop sprong mijn direct leidinggevende voor me in de bres. Er werd vanuit een potje "onvoorziene uitgaven" een prachtige rolstoel op maat voor me besteld. Waarschijnlijk eentje waarmee ik tien keer langer kan rijden dan de (goedkoopst adequate) oplossing van de gemeente. Fantastisch. Maar goed, dan komen de eerste problemen. Het pand waarin ik werk is niet rolstoel geschikt. Dat kan gebeuren, dus moet er aangepast worden. Het UWV vergoed de boel, dus probleem opgelost? Nee dus. Het probleem begon bij mij al bij binnenkomst. De deur was te zwaar en regelmatig zat ik met mijn handen vast tussen de hoepel van de rolstoel en de metalen deurpost. Ik werd een graag geziene gast bij de EHBO post. Probleem met handen is, dat ik ze echt nodig heb. Niet alleen om mezelf voort te kunnen bewegen, maar ook om te kunnen rappoteren (een belangrijk onderdeel van ons werk). Dus werd er een deur aangevraagd. Dit gaat dan in eerste instantie via de werkgever. Alleen personeelszaken begrijpt niet wat het is om in een rolstoel te rijden. 1200 man personeel en 1 in een rolstoel. De deur moest worden vervangen, maar de reden was nogal onduidelijk. Dus de aanvraag zou afgekeurd worden door het UWV. Gelukkig belde het UWV en kon ik uitleggen hoe het zat. Prima, toestemming klaar plaatsen maar. Nee dus. Na ruim 9 maanden zat er een deur in. Oprijplaten en dergelijke werden nog 3 maanden later geregeld. Ook de afwerking liet nog wat langer op zich wachten. Maar na mijn laatste vakantie was de boel klaar. Ik kom aan, steek de sleutel in het slot om de deur automatisch te laten openen, en.... Niets. De deur had een storing. Nu blijft dit een probleem maar goed.
Natuurlijk moet er nog meer worden veranderd. Zo moet er een aangepast toilet komen en zijn er een aantal binnendeuren die vervangen moeten worden. Dit zou gebeuren in de grote verbouwing die gepland stond (let wel we praten weer een jaar terug).
Nu wordt er helaas flink bezuinigd in de zorg en alle verbouwingen zijn opgeschort voor onbepaalde tijd. Het UWV zit klaar, maar er gebeurd niets. Zelfs de bedrijfsarts schrijft het in zijn evaluaties, tevergeefs. Nou snap ik ook wel dat het moeilijk is je te verplaatsen in iemand met een handicap, maar van een zorginstelling zou je toch meer verwachten. Vragen of aanpassingen wel echt nodig zijn kunnen wel gesteld worden, maar de uitvoering laat nog even op zich wachten. Volgens mij vraag ik geen onzinnige zaken, maar een aantal aanpassingen om mijn werk goed te kunnen blijven uitvoeren.
De grap is dat de organisatie veel doet aan ontwikkeling voor clienten. Het moet allemaal meer en beter en eerlijk gezegd zijn ze daar erg goed in. De ontwikkelingen volgen elkaar in snel tempo op, maar toch steekt het dat mijn direct leidinggevenden iedere vergadering opnieuw moeten aangeven wat er moet gebeuren.
Ach, als ik de baas zou zijn.......

Groet
Martijn

Bajes

Gisteravond in het nieuws was een reportage over de Koepel(gevangenis) in Breda. Aangezien ik daar een aantal jaar heb gewoond en de koepel een nogal opvallend gebouw is, deed mij dit terugdenken aan vroeger. Het pand staat op de monumentenlijst (daar zou ik ook op moeten staan). Nu zijn in Nederland meer oude gebouwen en ook een aantal oude gevangenissen. Voor mijn werk kom ik regelmatig in deze gevangenissen. Voornamelijk in Hoogeveen. Dit is overigens geen oude bajes.
Het nieuwsitem deed mij terugdenken aan een bezoek aan de streng beveiligde inrichting (ander woord voor bajes) in Vught. Ik kreeg een rondleiding over het terrein. Hier staat geheel in het midden een ommuurd gedeelte voor de grootste gevaarlijken van Nederland. Net op dat moment begint mijn rolstoel te kraken en zak ik rechtsvoor zover naar voren, dat ik er nog net niet uitval. Ik kijk verwonderd naar beneden en zie dat mijn voorwieltje er volledig af is gevallen. De moeren waren er uitgetrild. Niet dat de stoel oud was of slecht onderhouden, maar toch. Gelukkig waren de werkzalen in de buurt en mijn begeleider sprong op een fiets (zo groot is het terrein in Vught) en reed weg om moeren te halen. Hij kwam een kwartiertje later terug met een aantal borgmoeren. Deze draai je erop en die komen in principe nooit meer los.
De betreffende rolstoel was een niet op maat gemaakte Quickie Argon (voor wie het wat zegt), mij vriendelijk verstrekt door de gemeente. Omdat de stoel niet aan de eisen voldeed heb ik niet lang daarna een andere verstrekt gekregen (door mijn werkgever, waarvoor nog steeds dank). Ik ben waarschijnlijk de enige rolstoeler in Nederland die kan zeggen dat hij zijn stoel met bajesmoeren aan elkaar is gehouden.

Groet
Martijn

Dankwoord

Ja, beginnen met een dankwoord. Lijkt misschien een beetje vreemd, maar in dit geval wel noodzakelijk. Marloes (mijn vrouw ;-)) en ik zijn al tijden lang aan het praten over het schrijven van stukjes. Het opzetten van een blog is iets waar al eerder over werd gesproken. Marloes gaf aan, laat ik er eens een ontwerpen. Zo gezegd zo gedaan. Marloes heeft Blogger opnieuw ingericht en geheel 2012 verantwoord gemaakt. Een mooie achtergrond en duidelijke indeling, die aangeven waar mijn blog uit is ontstaan. Dus Marloes, Bedankt!!
De komende tijd wil ik mensen deelgenoot maken van mijn reis op wielen. En nee, ik ga niet langdurig op vakantie, maar ik wil (waarschijnlijk met mijn bekende sarcasme) mensen vertellen hoe de wereld eruit ziet, wanneer je in een rolstoel zit. Dit start dus met een lager zicht. Je moet altijd omhoog kijken wanneer je in deze "grote mensen" wereld iets wilt zien of doen. Voor mijzelf zal dit therapeutisch moeten werken, hopelijk voor de lezer niet. Ik zou graag zien dat die met plezier mijn stukjes lezen en misschien een klein beetje begrijpen waar je tegen aan rolt als rolstoeler. Geen belerend verhaal, maar gewoon het delen van ervaringen op een leuke manier.

Groet
Martijn