Rolstoelvierdaagse 4

Zo, de rolstoelvierdaagse zit erop. Ik ben moe en ga nu lekker vakantie vieren. Eerst dit blog en daarmee een belangrijk hoofdstuk afsluiten. Doel was om in 4 dagen 120 kilometer te rijden. We hebben er nu ruim 136 gereden. Iets meer dus, maar dat mag de pret niet drukken.

Ik heb verteld over de deelnemers, de organisatie en de materialen waarmee gereden werd. Vandaag wil ik het hebben over het gevoel van de rolstoelvierdaagse. Ik moet bekennen dat me die vanmiddag pas goed duidelijk is geworden. Ach, je denkt alles te weten en iedere keer verras je jezelf.

Wat er in eerste instantie gebeurde was hetzelfde als de afeglopen 3 dagen. We starten vroeg vandaag. Om 9 uur staan we aan de start, maar door miscommunnicatie bij de organisatie kunnen we pas om half 10 van start. Het startschot komt pas uit het pistool als wij de eerste straat al uit zijn. Het is warm vandaag, niet gewoon warm, maar klef en vochtig. Mijn maatje heeft last van buikloop en daardoor ligt het tempo wat lager in het begin. Geen probleem natuurlijk, samen uit, samen thuis. Al moet ik haar over de finish duwen, afronden zullen we het. In een van de aanmoedigingen van familie kwam naar voren toe dat als ik het niet meer op spierkracht zou kunnen, ik het op wilskracht moest doen. Ik heb toen aangegeven dat ik het desnoods op bijtkracht zou doen. Dus op mijn tandvlees.
De grap is, dat 4 weken geleden ik een schouderblessure opliep, waardoor ik waarschijnlijk helemaal niet mee zou kunnen rijden. Gelukkig heb ik van mijn schouder geen last gehad.

Het einde van de tocht was ongeveer 3 kilometer voor het start en finish punt. Daar moest iedereen voor half 3 binnen zijn. Eenmaal verzameld, zouden we onder begeleiding van de fanfare de intocht gaan houden. Een bijzonder moment. In eerste instantie speelde de fanfare een soort overwinningsstuk voor ons en vervolgens ging het op weg door de stad.
In Nijmegen heb je met de wandelvierdaagse op de laatste dag het uitdelen van gladiolen, hier is dat niet anders. Compleet Delden was uitgelopen om ons toe te juichen, te klappen bloemen aan te bieden. De tas aan mijn stoel was aan het einde zo zwaar, dat wanneer ik uit de stoel zou stappen, het ding zou omdonderen.

Het ging in een slakkentempo (wat veel mensen prima vinden passen bij gehandicapten), door het centrum. Iedereen stond te klappen voor alle deelnemers. Op een gegeven moment zag ik Marloes en de kinderen. Ze stonden nog een meter of 50 weg. Zij zagen mij niet, en ik hen ook niet meer. Ik schoot volledig vol. Ik heb mijn tranen maar de vrije loop gelaten en ben Marloes in de armen gereden. De ellende van de afgelopen 3 jaar kwam eruit. Ik had een hekel aan die stoel gekregen. Ik had een hekel aan mijn lichaam, omdat het niet meer deed wat ik wilde. Voor mijn gevoel heb ik zoveel moeten inleveren. Zo ben ik minder gaan werken, moet ik alles plannen en blijf ik altijd pijn houden. En om dan zo'n tocht uit te rijden, was een fantastisch gevoel. Wat alle deelnemers hebben laten zien, is dat iemand met een beperking meer kan dan mensen soms verwachten. Ook voor mijzelf was dit gevoel zo.

De ellende was, dat ik er echter nog niet was. Ik heb de jongste op schoot genomen en Marloes en de oudste twee zijn de rest van de tocht meegelopen naar de finish. Ondertussen bleef de telefoon maar berichten aankondigen. Heel veel steun vanuit het hele land. Een prima motivatie om door te gaan. En tot mijn stomme verbazing stonden er vlak bij de finish 3 collega's op me te wachten. Met een prachtige bos bloemen namens het hele team. Die tranen kwamen er nog eens bovenop. Mensen hebben daarvoor afspraken moeten verzetten en zien je dan hooguit een minuut. Maar alles om je een hart onder de riem te steken. In een woord Geweldig.

Ik heb genoten van deze rolstoelvierdaagse. Natuurlijk was het zwaar. Eenmaal in de flow van het moment, is dat best 4 dagen vol te houden. Nu ben ik leeg. Ik kan mijn handen op het toetsenbord leggen, maar daarmee is dan ook alles gezegd. Zondag gaan we op vakantie en tot die tijd doe ik niets (hoeft dan ook niet van Marloes, ik krijg alle vrijheid om te herstellen).

Stiekem ben ik best trots op de prestatie. Het kruisje krijgt een mooi plaatsje in huis.

Bij de eerste deelname krijg je dit kruisje. Daarna krijg je een pin met het nummer van je deelname erop. Die kan dan op het kruisje gemaakt worden. Ik ben van plan er nog heel wat te gaan verzamelen. Ik heb genoten. Niet alleen van de tocht, maar ook van de vrijwilligers, de organisatie, de fantastische deelnemers, maar vooral van het feit dat ik deze tocht heb durven maken.

Groet
Martijn

Rolstoelvierdaagse 3

Zo, dat was dag 3. En wederom ruim 30 kilometer. Schreef ik gisteren nog dat ik begreep wat wielrenners bedoelen met het hebben van goede benen, dan weet ik nu wat ze bedoelen met slechte benen. De start was zwaar, erg zwaar. Ik had voor het eerst spierpijn en ook mijn polsen voelden niet echt lekker. Maar na een kilometer of 5 ging het ineens een stuk beter. Een zogenaamd dieseltje. Eerst warmlopen en daarna niet meer te stoppen.

Het weer was wederom goed. Veel zon en warmte, nauwelijks wind. Natuurlijk vooraf de waarschuwingen weer door de organisatie en vandaag maar 2 rustpunten en geen extra sapposten. Wel auto's van de organisatie met extra waterflessen die onderweg werden uitgedeeld. Ik heb deze niet nodig gehad, ik had geleerd van gisteren. Met voldoende water en sap ben ik op pad gegaan en ook tijdens de rustperiodes heb ik extra gedronken. En wonder boven wonder, kan ik nog steeds mijn armen optillen.

We hebben het uitgerekend vandaag en we hebben inmiddels ruim 100 kilometer gereden. En dat in 3 dagen tijd! Stiekem ben ik best trots op mezelf. Mijn moeder reed vandaag mee en ook die heeft genoten. Wederom met mijn maatje en een fotograaf vandaag een mooi tempo neergezet. We waren wederom vroeger aan de finish dan gisteren. Ik begin nu al zin te krijgen in de laatste etappe.

En nu even een veer in het achterste van de organisatie steken. Er rijden ruim 200 handbikers. Natuurlijk zijn er een aantal afgevallen, maar de groep is nog steeds erg groot. De groep vrijwilligers is ongeveer even groot. Ruim 200 vrijwilligers werken mee aan de rolstoelvierdaagse. Er is een startpost waar continu mensen aan het werk zijn. Dan is er bij elk rustpunt een peleton aan vrijwilligers. We worden elektronisch gevolgd en bij de start, bij elk rustpunt en bij de finish wordt je digitaal afgemeld. Zo kunnen ze dus goed zien wie er allemaal meerijden en of iedereen veilig terug is gekomen. Daarnaast zorgen zij voor een goede doorstroming op deze rustpunten. Daarnaast staan er vrijwilligers op elk kruispunt of straathoek waar auto's rijden. Alles wordt tegengehouden en er wordt voor gezorgd dat wij ongestoord en veilig kunnen doorrijden. Van jong tot oud (zeer oud bij het laatste kruispunt vandaag) staan ze de hele dag het verkeer te regelen. Geweldig geregeld.
Ook rijden er organisaties als Welzorg en Double Performance mee ter ondersteuning. Daarnaast is ook het Rode Kruis aanwezig om eventueel eerste hulp te verlenen.

Het mooiste onderdeel van de tocht moet echter nog komen. We starten morgen een stuk vroeger om op tijd aan te komen bij de finish. De tocht stopt op een andere plek. Daar verzameld iedereen zich en gaat dan in een lange optocht naar de finish bij de sporthal. Het inhalen van de deelnemers schijnt een bijzonder spektakel te zijn. Ergens tussen kwart voor 4 en 4 uur zullen we dan aankomen bij de sporthal. Ik ben benieuwd hoe druk het daar zal zijn? Als ik de verhalen moet geloven van de afgelopen jaren is het een groot feest. Muziek, bloemen en natuurlijk het uitreiken van het aandenken.

Ik weet wel dat ik verslaafd ben geraakt. Het is nog steeds prettig om bergop af te zien. Dat is wat ik vroeger ook altijd in sport vond. De grenzen opzoeken en soms er iets overheen gaan. Zorgen dat je verder komt. Ik ga ervan uit dat de rolstoelvierdaagse nog vele jaren georganiseerd gaat worden. En ik zal een vaste deelnemer worden.

Groet
Martijn

Rolstoelvierdaagse 2

Zo, de tweede dag zit erop. Het was warm vandaag, erg warm. Geen wind en temperaturen van rond de 30 graden. Nou ben ik niet zo'n zon aanbidder, maar als je in beweging bent merk je het niet heel erg. Dat komt pas bij stilstand en voornamelijk na de finish thuis.
Er werd dan ook uitgebreid gewaarschuwd vooral goed op te letten voldoende water te drinken. Er waren wederom extra sapposten ingericht langs de route. Je zag mensen ook inderdaad langer bij de rustpunten blijven en wat extra vocht tot zich nemen.

Ik voelde me voor de start al goed. Nu begrijp ik wat wielrenners bedoelen met het hebben van goede benen tijdens een meerdaags evenement. De eerste dag was zwaar, maar viel niet tegen. Vandaag was echter een dag dat ik bij wijze van spreken fluitend het grootste deel van de tocht heb afgelegd. Mijn maatje had vandaag een zwaardere dag en gezamenlijk hebben we wat korte extra stops gemaakt om de armen even te laten rusten. Deze waren voor mij ook erg prettig en samen uit, samen thuis. Wederom hadden we een fietser bij ons. Mijn vader heeft de hele tocht meegereden. En net als mijn zusje kon ook hij het goed vinden met mijn maatje, dus hebben we met z'n drieen een tempo neergezet.
Mijn vader is eigen baas en vaak erg druk en het was prettig om een aantal uren met hem op deze wijze door te brengen. We hebben het over van alles en nog wat kunnen hebben en toch is het ons gelukt om bijna een uur eerder aan te komen dan gisteren. De grap was dat de tocht ongeveer 36 kilometer lang was, in plaats van de beloofde 30, maar dat zal op de laatste dag waarschijnlijk weer gecompenseerd worden. Mijn vader reed voor ons uit over de finish om ons daarna onder applaus te ontvangen. Een erg mooi gebaar.

Gisteren gaf ik al aan dat er veel verschillende soorten handbikes rondrijden. De echt snelle deelnemers hebben professionele gevaarten waar ze in z'n geheel op liggen. Die apparaten hebben een groot aantal versnellingen en door hun stroomlijn en lage zwaartepunt kunnen zij hoge snelheden halen. In de groep waarin ik zelf rijd, kom je dit soort handbikes minder vaak tegen. Wel zijn er verschillende bikes uit een stuk, waar de deelnemer op zit in plaats van ligt. Ook hiermee kan prima snelheid gemaakt worden. Wij rijden met zogenaamde aankoppel handbikes en natuurlijk komen wij ook goed vooruit. Deze handbikes worden aangekoppeld aan de reguliere rolstoel en is meer te vergelijken met een gewone fiets. Het grote verschil zit in de aandrijving met de handen. Ter vergelijk is het zo dat wanneer wij 30 kilomter rijden, je met beenkracht tussen de 70 en 90 kilomter rijdt. Je armen zijn gewoonweg niet sterker.
Het is mooi om te zien hoe een ieder met deze vierdaagse bezig is. Sommigen hebben practhig materiaal, terwijl er Dus zelf in elkaar gelast en beschilderd. Dit maakt overigens maar weinig uit. Doel van de tocht is om met lotgenoten een prestatie neer te zetten. Iets waar ik best tegen op heb gezien, maar waar ik nu de meerwaarde van zie. Iedereen is gelijk. Iedereen heeft een beperking en iedereen ploetert zich door de vierdaagse heen. En toch is er alleen maar plezier te zien. Er wordt door iedereen met elkaar gepraat en het is zo lekker om niet telkens te hoeven uitleggen wat je beperking is. Natuurlijk komt ook dat aan bod, maar op een heel andere manier.
Ik heb mensen zien rondrijden zonder benen (nou heb je die voor een handbike ook niet echt nodig), mensen met maar 1 arm (daardoor wordt handbiken ineens een nog grotere aandoening) en zelfs mensen die niet anders kunnen dan liggen. Allemaal komen ze aan de finish met of zonder hulp. Een van de meest fantastische deelnemers die ik heb gezien, was een oudere heer die de, zo als ik het altijd noem, verpleeghuisbeweging maakt. Deze man gebruikt 1 voet om te steppen en 1 hand om zijn rolstoel voort te bewegen. Hij rijdt de 15 kilometer en is vaak nog bezig als wij de 30 er al op hebben zitten. Toch heb ik een enorm respect voor de man. Hij groet iedereen vriendelijk en gaat langzaam maar gestaag door naar de finish. Zo heeft ook hij de helft van de afstand al gehad.

Nu is het uitrusten en voorbereiden voor morgen. Inmiddels heb ik weer een oude wielerbroek uit de kast getrokken. Het ziet er snel uit, maar zal voor de eindtijd niets uitmaken. Ik zit waarschijnlijk wel een stuk beter in mijn stoel. Ook moet ik beter letten op dat ik voldoende water naar binnen krijg. Vanmiddag bij thuiskomst had ik een gevalletje uitdroging te pakken. Trillen, rammelen, misselijk en uiteindelijk koppijn. Dat is nu over en ik weet nu dat ik tijdens de rit meer moet drinken. Maar goed, al doende leert men. Vandaag schijnt de zwaarste route te zijn geweest. Flink wat bruggen en heuveltjes die in de laagste versnelling maar net te bedwingen waren. De Alpe d'Huez zal ik voorlopig niet rijden. Ik heb zin in de tocht van morgen. Op naar de volgende 30 kilometer, op naar de finish.

Groet
Martijn

Rolstoelvierdaagse 1

Vandaag de eerste dag van de rolstoelvierdaagse in Delden. Dit groots opgezette spektakel voor rolstoelers en handbikers wordt alweer voor de 26e keer georganiseerd. In mijn geval houdt de tocht in dat ik 4 dagen achtereen 30 kilometer met de handbike door het Twentse landschap mag rollen. De komende dagen wil ik jullie hiervan op de hoogte brengen en vandaag was dus de start.

Ik wist van tevoren eigenlijk niet zo goed wat ik ervan kon verwachten. Maar voor aanvang had ik natuurlijk wel mijn ideeen. De grap is dat ik had vewacht dat er een grote groep mensen aanwezig zou zijn, maar de ongeveer 250 handbikers die vanmorgen met mij gestart zijn had ik niet verwacht. Natuurlijk ben ik gestart met Murphy. Mijn startbewijs was niet over de post gekomen. Na overleg met iemand van de organisatie, zou het bij de start voor me klaar gelegd worden. Helaas was dat ook niet helemaal gelukt, maar de dame in kwestie was aanwezig, wist van de afspraken en alsnog werd ik ingeschreven zonder problemen.
Van tevoren had Marloes me al uitgelachen om het feit dat ik met een oranje vlaggetje op de stoel zou moeten rondrijden. Ook mijn collega's hebben verschillende keren gedreigd zo'n geval op mijn stoel te zetten. Nou zij hebben hun zin gekregen. In verband met veiligheid en zichtbaarheid heeft iedere handbiker zo'n vlaggetje op de stoel. Als je van grote afstand kijjk, kun je ons nog verwarren met een groep schoolkinderen die een fietsexamen moet doen, maar de scholen hebben vakantie en de meeste klassen hebben niet zo veel leerlingen als dat er vanmorgen van start gingen.
Naast een vlaggetje kreeg ik een polsbandje om. Hiermee werd ik electronisch ingelogd en de komende 4 dagen word op verschillende punten bijgehouden of ik voorbij gekomen ben, zodat ze duidelijk hebben dat ik ook daadwerkelijk de afstanden heb gereden.

De start verliep wat traag. Ruim 190 mensen hadden zich van tevoren aangemeld, maar daar kwamen er vandaag nog heel wat bij. Die moesten allemaal worden ingeschreven. Ik schoof om iets voor 10 uur aan in de rij, en bleek uiteindelijk de op 1 na laatste te zijn die zich meldde voor de 30 kilometer. Hiermee was de start direct een half uur vertraagd. De komende dagen zal dit echter geen probleem meer zijn en kunnen we gewoon op tijd starten.

Van tevoren zag ik er best tegenop moet ik bekennen. Om rond te moeten rijden tussen allemaal mensen met een beperking had voor mij iets confronterends. Ik heb ook weinig mensen in mijn omgeving met een beperking en wil ook niet daarom in het middelpunt van de belangstelling staan. Er moet altijd rekening met je gehouden worden en dat is niet altijd een prettig gevoel. Helaas heb ik daardoor geen goede voorbereiding gehad. Ik had niet getraind en toen ik eindelijk aan het trainen wilde, ging mijn schouder protesteren. De arts en fysio gaven aan dat ik waarschijnlijk niet zou kunnen meerijden, maar gelukkig genees ik redelijk snel. Nu, thuis achter de pc zittende, voel ik mijn schouder wel, maar het is te doen.

Maar goed, de tocht zelf was fantastisch. Mijn zusje is meegereden op de fiets. Bedankt daarvoor Suus! Iedereen mag een begeleider meenemen en ik vond het een prettig idee om niet alleen te hoeven rijden. De grap is dat je natuurlijk nooit alleen rijd, maar je snapt wel wat ik bedoel. Al vrij snel kwam ik mijn badminton maatje tegen en met een kleine groep hebben we het grootste deel van de tocht gereden. Het was prachtig weer, misschien wel wat te warm zelfs. Goed ingesmeerd dus, voldoende drinken mee en ook de organisatie had goed opgelet. Er waren voldoende rustpunten waar drinken voorhanden was. Als deelnemer is alles voor je geregeld. Ook ontstaan er spontane acties langs de route. Zo was er een veehouder met melkkoeien, die verse melk wilde uitdelen aan de deelnemers. Dit mocht echter niet van Campina, dus werd het melk uit pakken. Ook erg lekker. De hel straat had verlengsnoeren geregeld en zo stond er een koelkast te snorren om de boel koel te houden. En er waren meer boerderijen waar koud water was klaargezet en waar ouders en kinderen van alles aanboden.

Wat me vooral is opgevallen is het enthousiasme waarmee je begroet wordt door fietsers en automobilisten. Terwijl die laatste je normaliter proberen uit je stoel te rijden. Allemaal duimpjes omhoog en aanmoedigingen. Ook bij de start en de finish stonden mensen te klappen en te juichen. Ook nu wordt er gebeld en krijg ik sms berichten van mensen die je willen steunen en aanmoedigen. Ik moet zeggen dat dit soort reacties de tocht nog een mooiere onderneming maakt.

Op naar morgen. Vannacht slapen zal waarschijnlijk wel lukken. Morgen rijdt mijn vader de 30 kilometer mee. 's Avonds zal ik opnieuw proberen de dag te beschrijven en aan bod laten komen wat voor voertuigen allemaal meerijden.

Groet
Martijn

Vakantie

Eindelijk! De vakantie is officieel begonnen. De kinderen waren het al weken beu, Marloes was na al het gezeur met het UWV ook redelijk toe aan rust (of een opname in een psychiatrisch ziekenhuis) en ook ik begon zo langzamerhand wat moe te worden.

Tja, het is een bewogen jaartje geweest. De kinderen gaan inmiddels allemaal naar school. Trots kan ik wel melden dat de oudste 2 prima rapporten hadden. Goede inzet en netjes gewerkt. Van wie ze dat nou toch hebben is me een raadsel. Leren lezen, schrijven, rekenen en het maken van CITO-toetsen is niet altijd makkelijk. Gelukkig vinden ze het allemaal over het algemeen leuk op school en dat compenseert een hoop. Het vreemde blijft wel dat ik het idee heb dat kinderen tegenwoordig veel meer moeten leren op school dan wij zelf, toen we die leeftijd hadden. Daarbij wordt er op het onderwijs nogal wat bezuinigd en dat zorgt ervoor dat kinderen steeds meer zelf moeten doen. Maar goed, allemaal door naar de volgende klas en een nieuw schooljaar.

Afgelopen vakantie eindigde voornamelijk voor Marloes niet echt prettig. De eerste werkdag was ook direct de laatste. Door de slechte economie moest het bedrijf haar laten gaan. Helaas voor het bedrijf is de ellende daarmee niet verholpen en zijn inmiddels nog 3 aan het lijstje toegevoegd. En wanneer je dan iets voor jezelf wilt beginnen, dan blijkt het UWV geen zak voor je te doen. Doe je zelf wat, zoals Marloes die een eigen bedrijf op heeft gezet, dan draaien ze dat na 6 maanden gewoon de nek om. Sorry mevrouw, maar het is niet voldoende winstgevend. Nee gek he, in het huidige economische klimaat. Ga maar gewoon solliciteren. Dat er geen vacatures zijn om te solliciteren maakt niet uit. Maar langzamerhand komt er weer licht aan de horizon. Marloes blijft netwerken en het lijkt erop dat er hier en daar weer wat werk haar kant op komt. Knap hoe ze maar blijft volhouden.

En dan mijn eigen persoontje. Ik was al een tijdje gedeeltelijk in de ziektewet. Ik ben gestart met een behandeling bij een psycholoog en de diagnose PTSS kwam naar voren. Alles was erop gericht om mij weer volledig aan het werk te krijgen. Dat dit geen haalbare kaart was, was voor veel mensen al langer duidelijk. Voor mij natuurlijk niet. Van nature heb ik geen plaat voor mijn kop, maar een complete houthandel.
Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat het echt niet meer ging. En daarom is er in overleg met de bedrijfsarts, mijn werkgever, het UWV (andere afdeling dan die waar Marloes mee te maken heeft), de psycholoog en niet in de laatste plaats het thuisfront, besloten dat ik minder moest gaan werken. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op 50% van 32 uur. Dus 16 uur verdeeld over 4 dagen. Op woensdag een zogenaamde medische rustdag.
En ik moet bekennen dat het nog nooit zo goed is geweest. Het werk kan ik weer aan. Soms is het zwaar, andere keren gaat het wat beter, maar er zit weer uitdaging en zelfs toekomst in. Ik heb het plezier weer terug in zowel werk als prive, en dat was al weer even geleden. Het gaat zelfs zo goed dat ik na mijn vakantie nog 1 afspraak met de psycholoog heb. We gaan de boel afsluiten. Ik ben genezen, alhoewel dat een term is die volgens mij niet helemaal opgaat. Waar het om gaat is dat ik de touwtjes weer in handen heb. Ik ben weer enthousiast en ik onderneem weer zaken.

Nu is het dus vakantie. 3 weken geen werk en lekker rust. Maar ik heb besloten om het eens anders aan te pakken. De eerste week van mijn vakantie doe ik mee aan de rolstoel vierdaagse in Delden. Dit evenement voor rolstoelers wordt voor de 26e keer georganiseerd en dit jaar rol ik mee. Van dinsdag tot en met vrijdag ga ik dagelijks 30 kilometer met mijn handbike rijden.
Ik wil bij deze dan ook iedereen uitnodigen om ons te komen aanmoedigen langs de route. Vooral de vrijdag moet het bij aankomst een groot feest worden. Voor meer informatie kun je natuurlijk even kijken op www.rolstoelvierdaagse.nl. Daar vind je de route en wat de vierdaagse nou precies in houdt.

Ik ga proberen jullie dagelijks van mijn vorderingen op de hoogte te houden. Dat is als ik tenminste mijn armen nog kan gebruiken na een dag stevig doorrollen.

Een voordeel hebben we dit jaar wel. De afgelopen jaren waren er wat collega's die niet gelijk met mij op vakantie meer durfden. We hadden niets dan regen en ander slecht weer de afgelopen jaren, maar dit jaar lijkt in ieder geval de eerste week erg goed te worden. Dus wie weet, zijn we ook van die vloek af.

Verder rest mij niets dan een ieder een fijne vakantie te wensen en hopelijk tot ziens in Delden!

Groet
Martijn

Studio 100 terreur

Ieder mens met kinderen geboren na 2000 heeft er last van. De studio 100 terreur. Het begon klein met Samson en Gert. Maar Gertje wilde meer en besloot voor zichzelf te gaan beginnen. En toen was het hek van de dam. Kabouter Plop en zijn paddo-vriendjes, K3, die teruggingen naar K2 en uiteindelijk toch weer K3 werden, Piet Piraat en zijn kromme schuit en natuurlijk Bumba. Allemaal fantastisch programma's voor kinderen. Mijn kinderen zijn groot fan geworden. Ook hier in huis zijn er nogal wat films, bordjes, bekers, broodtrommels en tekenboeken van Studio 100 te vinden.

Maar wat doet Studio 100 in een blog over rolstoelgebruik? Die link is simpel. Afgelopen week werd op tv een item uitgezonden over een groep mensen uit Nederland, die naar Plopsaland de Coo in de Belgische Ardennen wilde. Het ging hierbij om een groep van 5 kinderen in een rolstoel en drie kinderen die wel konden lopen, maar met een verstandelijke beperking. De begeleiding van deze kinderen had hen willen verrassen met een uitstapje tijdens een vakantieweek. Er was wat heen en weer geschreven, maar het park zou rolstoelvriendelijk zijn en de kinderen konden overal aan meedoen. Helaas bleek het bij aankomst allemaal iets anders te liggen.
De meeste attracties waren verboden terrein voor kinderen in een rolstoel. Bij sommigen konden ze niets eens komen. Maar ook de kinderen met een verstandelijke beperking mochten niet in de attracties. Dit alles in het kader van de veiligheid. De Duitse TÜV had de boel gekeurd en heeft besloten dat rolstoelers en kinderen met een verstandelijke beperking een gevaar opleveren in attracties. Het park reageerde zelf ook. Ze gaven aan dat ze volledig volgens de regels hebben gehandeld en dat ze alleen maar willen denken aan de veiligheid van de kinderen.

Vorig jaar waren wij met het hele gezin op vakantie in de Ardennen. En je raad het al, ook wij hebben een bezoek gebracht aan Plopsaland. De kinderen vonden het geweldig. Jip, de jongste, werd voor binnenkomst al geknuffeld door Bumba. Het kind werd helemaal gek. Maar bij de kassa ging het al mis. We hadden een kortingskaart voor het gezin. Die telde echter niet omdat ik in een rolstoel zat. Ik mocht wel tegen gereduceerd tarief naar binnen, maar de korting was ineens verdwenen. Maar je wil je kinderen niet teleurstellen, dus wij naar binnen toe.
Het park op zich zag er prachtig uit, maar inderdaad waren bepaalde gedeelten niet te bereiken voor rolstoelers. Geen probleem, er waren zat attracties waar we wel konden komen en we waren tenslotte daar voor de kinderen.
Totdat Kris iets had gezien wat papa ook wel leuk zou vinden. Het park lag, zoals gezegd, in de Ardennen, niet ver van het circuit van Spa. Ik ben een groot race fan en er was een kartbaan, in de vorm van Spa. Iets kleiner, maar wel leuk. In de namaak formule 1 auto kon 1 kind met papa of mama meerijden. Kris wilde graag met papa een paar rondjes rijden. Dus hup de rij in. Na bijna anderhalf uur in de rij, waren we bijna aan de beurt. Kris wilde eigenlijk niet langer wachten, maar het was niet anders.
Toen we dan eindelijk aan de beurt waren, werd mij in het Frans verzocht te vertrekken. Ook nadat ik had uitgelegd dat ik een geldig rijbewijs heb en best een stukje kan lopen en staan, bleef het antwoord Non. De grap is dat er over het hele park Nederlands wordt gesproken, behalve bij deze attractie. Maar noch in het Nederlands, noch in het Frans mochten Kris en ik in de attractie. Kris natuurlijk volledig in tranen. Ik vooral erg boos. Het ergste was nog wel dat die gasten ons de hele weg naar de attractie toe hadden gevolgd en al lang gezien hadden dat ik me in een rolstoel verplaatste. Ik heb me ingehouden en me voorgenomen eenmaal thuis een boze brief te sturen. En net als in het eerder genoemde item op tv reageerde de organisatie met de mededeling dat alles uit het oogpunt van veiligheid werd gedaan. Geen excuses, maar een arrogante houding en een zeer onpersoonlijke benadering.

Toch vraag ik me af hoe het zit met het beleid voor de acteurs. Volgens mij is er bij Piet Piraat ook een gehandicapte. Steven Stil is zijn naam. Hij kan niet praten, maar mag wel overal aan meedoen. Volgens mij is dat meten met twee maten.

Het Vlaams heeft helaas voor altijd zijn charme verloren.

Groet
Martijn

Kledingkeuze

Vanmorgen stond ik weer eens voor de kledingkast. Niet dat daarin veel te zien is, maar toch. Er liggen een aantal shirts, een aantal broeken en een aantal truien in. Natuurlijk heb ik wat overhemden, maar die hangen ergens anders. Aangezien het warm is vandaag, wordt het shirt. Natuurlijk een zwart shirt met opdruk (in denk niet eens dat ik anderen heb). In dit geval het shirt met 2 mogelijkheden. Geschikt en ongeschikt. Geschikt is in dit geval aangevinkt. Marloes heeft deze ooit voor me gekocht om me op te beuren. En dat is haar aardig gelukt.

Vervolgens ben ik de auto in gegaan op weg naar een afspraak in Apeldoorn. Een uurtje rijden en lekker de tijd om rustig muziek te luisteren en wat voor me uit te denken. Vanmorgen begon met het nieuwe album van de Heideroosjes. Goede muziek om na een slechte nacht toch wakker te blijven. Hun teksten zijn ook bedoeld om na te denken. Als er iets is om tegen te ageren hebben de Heideroosjes er wel een nummer over geschreven. De moderne variant van het protestlied. En natuurlijk kon ik weer lekker voor me uit denken.

Automatisch kwam ik door de muziek terug op mijn kledingkeuze van die ochtend. Het shirt met opdruk heeft al voor wat beroering gezorgd. De grap is dat mensen je eerst beoordelen en dan de tekst op je shirt bekijken. En altijd zijn er mensen die hun commentaar graag met je willen delen.

De eerste keer dat ik werd aangesproken op dat shirt, was in de C1000. Ik liep toen nog vaak door de winkel. Kruk in mijn rechter- en een mandje in mijn linkerhand. Ik wil een pak melk pakken en buig me voor iemand langs. Deze jongen (een jaar of 18 waarschijnlijk) keek mij aan en vervolgens naar mijn shirt. Vervolgens moest hij erg lachen. Waarschijnlijk fronste ik daarbij (wat met die diepe geul in mijn voorhoofd altijd goed werkt) waarop hij het nodig vond een en ander te verduidelijken. Het kwam er in het kort op neer dat ik lef had dit shirt te dragen. Terwijl ik met een kruk loop, toch een shirt aan met Geschikt erop.

De volgende situatie die ik met het shirt had, ging nog een stapje verder. Marloes en ik waren op de supportbeurs in Utrecht. De jaarbeurs wordt dan volgepropt met allerlei fabrikanten die hun producten en innovaties aanprijzen op het gebied van mensen met een beperking. Er staan diverse rolstoelboeren, kledingfabrikanten en hulpmiddelenbouwers.
Marloes en ik hadden 2 vrijkaarten gekregen (ik als gehandicapte en zij als mijn begeleider). Het was druk in Utrecht. Op een gegeven moment wilde we even wat eten. Je kunt dan voor een fortuin een broodje kopen in de jaarbeurs, voor een derde hypotheek heb je er ook nog 2 blikjes cola bij, maar goed. Terwijl wij daar stonden te wachten, begon een vrouw mij te fotograferen. Ik vroeg me nog af of ze nog nooit iemand in een rolstoel hadden gezien, maar dat leek me sterk op deze beurs. Uiteindelijk is ze klaar met foto's maken en komt ze naar me toe. Ze vond het goed dat ik zo'n statement maakte met mijn shirt. Ze wilde de foto's graag aan haar familie en vrienden laten zien.

In beide situaties ben ik gewoon verder gegaan met mijn bezigheden, maar vanmorgen in de auto, bedacht ik me ineens hoe belachelijk dit soort opmerkingen eigenlijk zijn. Alsof ik met mijn handicap een statement zou moeten maken. Alsof het abnormaal is dat iemand met een handicap zichzelf geschikt kan vinden. Dit houdt dus in, dat deze mensen je eigenlijk al het stempel ongeschikt hebben gegeven voordat ze je kennen.
Voor deze mensen heb ik een goedbedoeld advies: zie je mij, of wie dan ook, weer eens rijden in een shirt dat vragen oproept. HOU GEWOON JE MOND.

Groet
Martijn