Tja, bovenstaande titel zou tenminste de bedoeling moeten zijn. Wat onze huidige regering aan het doen is, i mij volledig onduidelijk. Natuurlijk ben ik maar een simpele (gehandicapte) reclasseringswerker, maar de plannen om te bezuinigen worden nu wel erg bizar.
Zo is er de participatiewet. Hier heb ik al het een en ander over geschreven, nog niet zo lang geleden. De plannen zijn inmiddels flink aangepast, maar veel beter ziet het er niet uit. Een klein voorbeeld is dat bijvoorbeeld een groot gedeelte van alle sociale werkplekken dreigen te verdwijnen en het uitrollen van de zorg alleen maar moeilijker word. De verantwoordelijkheden worden totaal verlegd en niemand lijkt meer zekerheid te hebben over de zorg die hij of zij nodig heeft.
Maar waar ik het eigenlijk over wil hebben is het Masterplan van Teeven. Ik heb al eerder aangegeven dat ik deze beste man niet begrijp. Misschien was dat nog wat zwak uitgedrukt, maar inmiddels is hij, en ik overigens ook, het spoor volledig bijster.
De geplande sluiting van 26 gevangenissen en het naar huis sturen met enkelbandjes, zogenaamd elektronisch arrest, was de eerste uitrol van het plan. Natuurlijk kwam hier veel commentaar op. Er is sterk geprotesteerd door met name het personeel van de verschillende inrichtingen. Wat me daarbij is opgevallen is dat er maar weinig andere partijen hebben meegedaan met de protesten. De reclassering waarvoor ik werk, heeft maar weinig van zich laten horen. Natuurlijk zijn wij blij, dat dit ons niet gebeurd, maar de samenwerking met de verschillende gevangenissen en de daaruit voortvloeiende productie (tja, bij ons draait het ook voornamelijk om geld) lijkt tijdelijk geen issue. Ook de gemeenten die ineens veel meer gedetineerden terug zien keren naar de gemeente van herkomst, heb ik eigenlijk niet gehoord. Zo zijn er meer partijen die volgens mij hun stem hadden moeten laten horen, maar helaas.
Er was natuurlijk wel protest en Teeven heeft zijn keutel ingetrokken. De plannen werden aangepast en met de nieuwe vorm zijn veel meer mensen tevreden. Het enkelbandje is verdwenen en er hoeven nog maar 19 gevangenissen dicht. Dat stelt dus helemaal niets meer voor....toch? Nee dus! Teeven heeft zo belachelijk hoog ingezet, dat bij het tweede plan nog steeds chaos en ellende word gecreëerd, maar dat niemand er nog echt tegen kan protsteren, het is namelijk allemaal al naar beneden bijgesteld.
Met 19 gesloten gevangenissen sluit bijna de helft van alle gevangenissen in Nederland. Dat levert de staat waarschijnlijk een aardige besparing op. Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het hier vooral gaat om korte termijnpolitiek. De bezuiniging houd geen stand. Er zullen veel meer kosten gemaakt moeten gaan worden.
Een jaar of 10 geleden hebben we een berekening gemaakt voor wat een gemiddelde verslaafde de maatschappij per jaar kost. We kwamen toen uit op 375.000 euro. Per jaar, per persoon. Een van mijn cliënten, die ruim 22 jaar verslaafd was geweest, riep toen dat hij dus 8 en een kwart miljoen waard was. Dat hij bedoelde dat de maatschappij dat aan hem had moeten uitgeven ging er even niet in. Hij wilde geld zien, terwijl hij dit eigenlijk zou moeten terugbetalen.
Wanneer Teeven echter zijn plan doorzet, zal de criminaliteit echter verder stijgen. Er zijn minder plekken in gevangenissen, waardoor minder mensen tijd kunnen uitzitten. Hij wil ook graag harder straffen, dus de mensen die er zitten zullen er langer zijn. Waarschijnlijk krijgen we dadelijk wachtlijsten voor de gevangenis.
Misschien kunnen we dan meer mensen gaan behandelen? Helaas, ook hier heeft Teeven een stokje voor gestoken. Gedeeltelijk te danken aan de participatiewet, maar voornamelijk door het sluiten van onder andere TBS klinieken. Behandelingen moeten korter en op minder plekken. Dus ook hier schieten de wachtlijsten door het plafond. Met als gevolg dat mensen op straat verloederen en nog meer geld gaan kosten. Weg besparing.
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de kosten om het personeel van verschillende gevangenissen te herplaatsen. Doel is om binnen justitie te blijven werken. Je ziet nu al grote leegloop in verschillende gevangenissen, waardoor het werk minder goed uitgevoerd word, wat weer tot gevolg heeft dat mensen minder goed terechtkomen en voor de rest van dit relaas, verwijs ik naar de vorige alinea.
Om terug te komen op het personeel. Justitie is een werkgever die zijn personeel in principe niet meer laat gaan. Maar om te bezuinigen, zul je ook hier moeten knippen. De vraag is hoeveel extra werklozen dit gaat opleveren. Die natuurlijk ook weer geld kosten. Dit geld komt uit een ander potje, dus dat zal Teeven waarschijnlijk weinig interesseren.
Nog een klein puntje, is de zogenaamde kapitaalvernietiging. Als je ziet dat er verschillende gevangenissen de afgelopen jaren voor ettelijke miljoenen verbouwd zijn, om aan de moderne eisen te voldoen, dan is dat in ieder geval weggegooid geld geweest. Een gevangenis leent zich niet echt voor iets anders, dus veel van deze gebouwen zal moeten verdwijnen. Wederom weggegooid geld.
Het masterplan van Teeven, is mijn bescheiden mening, dus niet echt een geslaagd plan. Ik merk ook dat ik daadwerkelijk boos ben. Als ik mensen die met en voor justitie werken op de werkvloer spreek, dan hoor ik die boosheid ook bij hen. Bezuinigen moet nu eenmaal, zover wil ik nog wel gaan. De kosten die op de lange termijn gemaakt gaan worden, vind ik niet verantwoord. Het geschuif met belastinggeld vind ik vreemd. Natuurlijk hoeft Teeven zich geen zorgen te maken om andere potjes dan dat van justitie. Maar waar hij zijn straatje voor de komende jaren heeft schoongeveegd, flikkert hij de zooi bij een ander op de stoep. Er zullen veel mensen gaan lijden onder deze beslissingen en je zult zien dat ze in de loop der jaren allemaal moeten worden teruggedraaid. Wat opnieuw en nog meer geld gaat kosten. Tegen die tijd is hij allang geen minister meer. Ik weet niet hoe oud de man is, maar of hij dit bij leven nog mee gaan maken is waarschijnlijk zelfs de vraag. De ellende is dat ik dan hoogstwaarschijnlijk nog steeds door justitieland rol en samen met al die collega's zijn puinhopen mag opruimen. Teeven, bedankt!
Groet
Martijn
vrijdag 21 juni 2013
zaterdag 15 juni 2013
Discriminatie
Discriminatie. Een naar fenomeen waar veel om te doen is. In de politiek bijvoorbeeld, word gesproken over een Marokkanenprobleem. Dat ze hiermee alle Marokkanen over een kam scheren maakt blijkbaar niet uit.
Ook worden mensen uit onder andere Polen, veelal gezien als crimineel, terwijl hier geen enkele grond voor is. En zitten volgens vele onze gevangenissen niet vol met Marokkanen, Turken en Antilianen? Ik werk in deze gevangenissen en neem maar van mij aan dat het allemaal wat genuanceerder ligt. Natuurlijk zijn deze bevolkingsgroepen vertegenwoordigd, maar ook de "gewone Nederlander" vult voldoende cellen.
De andere kant van de spreekwoordelijke medaille, komt naar voren wanneer mensen zich gediscrimineerd voelen, terwijl hier helemaal geen sprake van is.
Ik heb voor de politie als drugsexpert veel autobaancontroles meegemaakt. 's Nachts gaat de hele A1 dicht en al het verkeer word omgeleid en gecontroleerd. Ik heb daar meer dan eens gehoord dat een bestuurder vond dat hij gediscrimineerd werd. Meestal ging het dan om afkomst en soms om het type auto. Het feit dat ze meer dan 140 kilometer per uur reden, waar 70 is toegestaan werd voor het gemak even vergeten. Dat dit vaak ook nog onder invloed van middelen gebeurde met een telefoon aan het oor en zonder gordel, laten we buiten beschouwing.
Een soortgelijk voorbeeld maakten Marloes en ik vorige week ook mee. Wij zijn naar een concert van Muse geweest in de Amsterdam Arena. In een woord Geweldig.
Voor het eerst hadden we een rolstoel- en begeleidersplaats gereserveerd. We zouden helemaal aan de overkant van het podium zitten op een van de ringen. Mooie plaatsen, maar wel ver weg.
In de Amsterdam Arena lopen de stewards keurig in pak. Niet zoals hier in een fluorescerend hesje. Overal werden we naar toe begeleid. In eerste instantie werden we naar boven gebracht. Met een aantal rolstoelers de lift in. Boven aangekomen bleek echter dat ze de rolstoel plekken op een andere manier hadden ingevuld voor dit concert. Een wat gezette dame in een ouderwetse duwstoel vond het nodig om boos naar de steward te roepen dat ze gediscrimineerd werd omdat ze in een rolstoel zat. Blijkbaar begreep ze niet dat de man gewoon zijn werk deed en ons naar de plekken op onze kaartjes wilde brengen. Maar goed, volgens mij had het niets met discriminatie te maken.
Uiteindelijk bleken ze een platform vlak naast het podium te hebben gebouwd. We zaten op nog geen 20 meter afstand met perfect zicht op Muse. Maar ook dit was niet naar de zin van sommigen. Ok, de plekken waren redelijk goed, maar voor het toilet moest je een helling af en weer op. Hier werd je geholpen door verschillende stewards, maar het was natuurlijk een aantal meter verderop. Het viel me mee dat de eerder genoemde dame geen claim indiende voor nieuwe banden, door teveel gereden meters.
Wat er echter naast ons gebeurde vond ik bizar. Een stelletje, hij in een elektrische rolstoel, zij op zijn schoot, schoof naast ons aan. Dat je bij dit soort evenementen geen eigen eten en drinken mag meenemen is bekend. De tas van Marloes werd dan ook gecontroleerd. Deze twee hadden de boel echter goed verstopt in en op de rolstoel. Toen ze werden betrapt, begrepen ze er ineens niets meer van. De stewards hebben zich in alle mogelijk bochten gewrongen om deze twee van eten en drinken te voorzien. Dat de vrouw nog redelijk kon lopen, zagen ook zij pas op het moment dat het concert al afgelopen was.
En dit soort gasten verpesten het voor de hele groep gehandicapten. Net als het Marokkanenprobleem, of de stelende Polen, is het altijd een relatief kleine groep die het beeld bepalen. Natuurlijk worden gehandicapten soms gediscrimineerd. Ook is het logisch dat wij niet overal bij kunnen komen. Ik ben daarom dankbaar dat in de Amsterdam Arena is nagedacht over de mogelijkheden en onmogelijkheden van mensen met een beperking. Maar als je als gehandicapte respect wil krijgen, zul je anderen ook met respect moeten behandelen. Of zou dit een beperking op zich zijn?
Groet
Martijn
Ook worden mensen uit onder andere Polen, veelal gezien als crimineel, terwijl hier geen enkele grond voor is. En zitten volgens vele onze gevangenissen niet vol met Marokkanen, Turken en Antilianen? Ik werk in deze gevangenissen en neem maar van mij aan dat het allemaal wat genuanceerder ligt. Natuurlijk zijn deze bevolkingsgroepen vertegenwoordigd, maar ook de "gewone Nederlander" vult voldoende cellen.
De andere kant van de spreekwoordelijke medaille, komt naar voren wanneer mensen zich gediscrimineerd voelen, terwijl hier helemaal geen sprake van is.
Ik heb voor de politie als drugsexpert veel autobaancontroles meegemaakt. 's Nachts gaat de hele A1 dicht en al het verkeer word omgeleid en gecontroleerd. Ik heb daar meer dan eens gehoord dat een bestuurder vond dat hij gediscrimineerd werd. Meestal ging het dan om afkomst en soms om het type auto. Het feit dat ze meer dan 140 kilometer per uur reden, waar 70 is toegestaan werd voor het gemak even vergeten. Dat dit vaak ook nog onder invloed van middelen gebeurde met een telefoon aan het oor en zonder gordel, laten we buiten beschouwing.
Een soortgelijk voorbeeld maakten Marloes en ik vorige week ook mee. Wij zijn naar een concert van Muse geweest in de Amsterdam Arena. In een woord Geweldig.
Voor het eerst hadden we een rolstoel- en begeleidersplaats gereserveerd. We zouden helemaal aan de overkant van het podium zitten op een van de ringen. Mooie plaatsen, maar wel ver weg.
In de Amsterdam Arena lopen de stewards keurig in pak. Niet zoals hier in een fluorescerend hesje. Overal werden we naar toe begeleid. In eerste instantie werden we naar boven gebracht. Met een aantal rolstoelers de lift in. Boven aangekomen bleek echter dat ze de rolstoel plekken op een andere manier hadden ingevuld voor dit concert. Een wat gezette dame in een ouderwetse duwstoel vond het nodig om boos naar de steward te roepen dat ze gediscrimineerd werd omdat ze in een rolstoel zat. Blijkbaar begreep ze niet dat de man gewoon zijn werk deed en ons naar de plekken op onze kaartjes wilde brengen. Maar goed, volgens mij had het niets met discriminatie te maken.
Uiteindelijk bleken ze een platform vlak naast het podium te hebben gebouwd. We zaten op nog geen 20 meter afstand met perfect zicht op Muse. Maar ook dit was niet naar de zin van sommigen. Ok, de plekken waren redelijk goed, maar voor het toilet moest je een helling af en weer op. Hier werd je geholpen door verschillende stewards, maar het was natuurlijk een aantal meter verderop. Het viel me mee dat de eerder genoemde dame geen claim indiende voor nieuwe banden, door teveel gereden meters.
Wat er echter naast ons gebeurde vond ik bizar. Een stelletje, hij in een elektrische rolstoel, zij op zijn schoot, schoof naast ons aan. Dat je bij dit soort evenementen geen eigen eten en drinken mag meenemen is bekend. De tas van Marloes werd dan ook gecontroleerd. Deze twee hadden de boel echter goed verstopt in en op de rolstoel. Toen ze werden betrapt, begrepen ze er ineens niets meer van. De stewards hebben zich in alle mogelijk bochten gewrongen om deze twee van eten en drinken te voorzien. Dat de vrouw nog redelijk kon lopen, zagen ook zij pas op het moment dat het concert al afgelopen was.
En dit soort gasten verpesten het voor de hele groep gehandicapten. Net als het Marokkanenprobleem, of de stelende Polen, is het altijd een relatief kleine groep die het beeld bepalen. Natuurlijk worden gehandicapten soms gediscrimineerd. Ook is het logisch dat wij niet overal bij kunnen komen. Ik ben daarom dankbaar dat in de Amsterdam Arena is nagedacht over de mogelijkheden en onmogelijkheden van mensen met een beperking. Maar als je als gehandicapte respect wil krijgen, zul je anderen ook met respect moeten behandelen. Of zou dit een beperking op zich zijn?
Groet
Martijn
zondag 2 juni 2013
Delen
Er word mij vaak gezegd, dat ik gezegend ben met mijn 3 dochters. Een huis vol vrouwen, die papa op handen dragen. Natuurlijk, soms gaat het daadwerkelijk zo. Dan is het inderdaad een cornflakes-gezinnetje, waar iedereen lacht en lief is voor elkaar. Soms gaat het echter anders, dan komt de realiteit om de hoek kijken. Ook interessant, maar absoluut niet geschikt om te gebruiken voor reclamefilmpjes.
Door mijn handicap bijvoorbeeld, slaap ik erg slecht. Veel wakker, pijn en onrust in mijn benen, kortom, geen goede voorbereiding op de dagen. Dat is dan ook een van de redenen dat ik maar halve dagen kan werken en lang niet meer overal aan deel kan nemen. Dat is niet anders en heb ik uiteindelijk geaccepteerd.
Het is niet zo dat ik niet gezocht heb naar een oplossing. Ik ben met een ergotherapeute op de slaapkamer bezig geweest. Niet op de manier die bij de meeste van jullie nu naar boven komt, maar om te onderzoeken of er in de houding of in het materiaal nog wat te verbeteren is. Om een lang verhaal kort te maken, er is niets veranderd.
Het bed waar Marloes en ik in slapen, heb ik gekregen van een oom en tante en is een fantastisch bed. Helaas niet voor mijn benen, maar nieuwe bedden en matrassen zijn tegenwoordig onbetaalbaar, dus hier moeten we het mee doen. Dat gaat over het algemeen redelijk, totdat de dames besluiten mij van het laatste restje nachtrust te beroven.
Eerlijk alles delen probeer ik mijn dochters bij te brengen, echter nemen ze dat soms te letterlijk. Afgelopen nacht was het weer zo ver. Eerst werd Kris wakker na een enge droom. Of ze tussen Marloes en mij in mocht liggen. Dat is voor mij vaak het signaal om uit bed te gaan en alles te proberen om het kind weer in haar eigen bed te krijgen. Kris slaapt namelijk op zijn zachtst gezegd onrustig. Knieën in mijn rug, armen in mijn gezicht en als ze echt haar best doet, lig ik uit mijn eigen bed.
Vannacht was blijkbaar een erg enge droom, want ze was met geen tien paarden terug haar eigen bed in te krijgen. Dan heb ik dus twee keuzes. Of in mijn eigen bed proberen haar trappen te ontwijken, of in haar bed gaan liggen. Haar bed is natuurlijk niet berekend op mijn gewicht en handicap, dus een echt prettige nacht zal het niet meer worden.
Ik ben toch blij dat ik gekozen heb voor haar bed. Het leverde me een aantal pijnlijke momenten op met kramp in handen, enkels en knieën, maar Marloes had het nog slechter getroffen. Jip heeft namelijk het vermogen om wakker te worden van het kleinste geluid. Tenminste wanneer het haar een voordeel kan opleveren. Wetende dat mama moe is, heeft mevrouw besloten vannacht zich bij haar oudere zus te voegen, in ons bed.
De conclusie van het verhaal is, dat de kinderen heerlijk uitgeslapen aan de dag beginnen. Papa en mama zitten nu brak op de bank, alsof we een aantal nachten hebben doorgehaald met heel veel drank. Ik kan me niet herinneren wanneer wij voor het laatst zover zijn doorgezakt, het gevoel is echter hetzelfde. We zullen maar zeggen dat ze daarvoor de zondag hebben uitgevonden.
Prettig weekend.
groet
Martijn
Door mijn handicap bijvoorbeeld, slaap ik erg slecht. Veel wakker, pijn en onrust in mijn benen, kortom, geen goede voorbereiding op de dagen. Dat is dan ook een van de redenen dat ik maar halve dagen kan werken en lang niet meer overal aan deel kan nemen. Dat is niet anders en heb ik uiteindelijk geaccepteerd.
Het is niet zo dat ik niet gezocht heb naar een oplossing. Ik ben met een ergotherapeute op de slaapkamer bezig geweest. Niet op de manier die bij de meeste van jullie nu naar boven komt, maar om te onderzoeken of er in de houding of in het materiaal nog wat te verbeteren is. Om een lang verhaal kort te maken, er is niets veranderd.
Het bed waar Marloes en ik in slapen, heb ik gekregen van een oom en tante en is een fantastisch bed. Helaas niet voor mijn benen, maar nieuwe bedden en matrassen zijn tegenwoordig onbetaalbaar, dus hier moeten we het mee doen. Dat gaat over het algemeen redelijk, totdat de dames besluiten mij van het laatste restje nachtrust te beroven.
Eerlijk alles delen probeer ik mijn dochters bij te brengen, echter nemen ze dat soms te letterlijk. Afgelopen nacht was het weer zo ver. Eerst werd Kris wakker na een enge droom. Of ze tussen Marloes en mij in mocht liggen. Dat is voor mij vaak het signaal om uit bed te gaan en alles te proberen om het kind weer in haar eigen bed te krijgen. Kris slaapt namelijk op zijn zachtst gezegd onrustig. Knieën in mijn rug, armen in mijn gezicht en als ze echt haar best doet, lig ik uit mijn eigen bed.
Vannacht was blijkbaar een erg enge droom, want ze was met geen tien paarden terug haar eigen bed in te krijgen. Dan heb ik dus twee keuzes. Of in mijn eigen bed proberen haar trappen te ontwijken, of in haar bed gaan liggen. Haar bed is natuurlijk niet berekend op mijn gewicht en handicap, dus een echt prettige nacht zal het niet meer worden.
Ik ben toch blij dat ik gekozen heb voor haar bed. Het leverde me een aantal pijnlijke momenten op met kramp in handen, enkels en knieën, maar Marloes had het nog slechter getroffen. Jip heeft namelijk het vermogen om wakker te worden van het kleinste geluid. Tenminste wanneer het haar een voordeel kan opleveren. Wetende dat mama moe is, heeft mevrouw besloten vannacht zich bij haar oudere zus te voegen, in ons bed.
De conclusie van het verhaal is, dat de kinderen heerlijk uitgeslapen aan de dag beginnen. Papa en mama zitten nu brak op de bank, alsof we een aantal nachten hebben doorgehaald met heel veel drank. Ik kan me niet herinneren wanneer wij voor het laatst zover zijn doorgezakt, het gevoel is echter hetzelfde. We zullen maar zeggen dat ze daarvoor de zondag hebben uitgevonden.
Prettig weekend.
groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)