Delen

Er word mij vaak gezegd, dat ik gezegend ben met mijn 3 dochters. Een huis vol vrouwen, die papa op handen dragen. Natuurlijk, soms gaat het daadwerkelijk zo. Dan is het inderdaad een cornflakes-gezinnetje, waar iedereen lacht en lief is voor elkaar. Soms gaat het echter anders, dan komt de realiteit om de hoek kijken. Ook interessant, maar absoluut niet geschikt om te gebruiken voor reclamefilmpjes.

Door mijn handicap bijvoorbeeld, slaap ik erg slecht. Veel wakker, pijn en onrust in mijn benen, kortom, geen goede voorbereiding op de dagen. Dat is dan ook een van de redenen dat ik maar halve dagen kan werken en lang niet meer overal aan deel kan nemen. Dat is niet anders en heb ik uiteindelijk geaccepteerd.
Het is niet zo dat ik niet gezocht heb naar een oplossing. Ik ben met een ergotherapeute op de slaapkamer bezig geweest. Niet op de manier die bij de meeste van jullie nu naar boven komt, maar om te onderzoeken of er in de houding of in het materiaal nog wat te verbeteren is. Om een lang verhaal kort te maken, er is niets veranderd.

Het bed waar Marloes en ik in slapen, heb ik gekregen van een oom en tante en is een fantastisch bed. Helaas niet voor mijn benen, maar nieuwe bedden en matrassen zijn tegenwoordig onbetaalbaar, dus hier moeten we het mee doen. Dat gaat over het algemeen redelijk, totdat de dames besluiten mij van het laatste restje nachtrust te beroven.
Eerlijk alles delen probeer ik mijn dochters bij te brengen, echter nemen ze dat soms te letterlijk. Afgelopen nacht was het weer zo ver. Eerst werd Kris wakker na een enge droom. Of ze tussen Marloes en mij in mocht liggen. Dat is voor mij vaak het signaal om uit bed te gaan en alles te proberen om het kind weer in haar eigen bed te krijgen. Kris slaapt namelijk op zijn zachtst gezegd onrustig. Knieën in mijn rug, armen in mijn gezicht en als ze echt haar best doet, lig ik uit mijn eigen bed.

Vannacht was blijkbaar een erg enge droom, want ze was met geen tien paarden terug haar eigen bed in te krijgen. Dan heb ik dus twee keuzes. Of in mijn eigen bed proberen haar trappen te ontwijken, of in haar bed gaan liggen. Haar bed is natuurlijk niet berekend op mijn gewicht en handicap, dus een echt prettige nacht zal het niet meer worden.
Ik ben toch blij dat ik gekozen heb voor haar bed. Het leverde me een aantal pijnlijke momenten op met kramp in handen, enkels en knieën, maar Marloes had het nog slechter getroffen. Jip heeft namelijk het vermogen om wakker te worden van het kleinste geluid. Tenminste wanneer het haar een voordeel kan opleveren. Wetende dat mama moe is, heeft mevrouw besloten vannacht zich bij haar oudere zus te voegen, in ons bed.

De conclusie van het verhaal is, dat de kinderen heerlijk uitgeslapen aan de dag beginnen. Papa en mama zitten nu brak op de bank, alsof we een aantal nachten hebben doorgehaald met heel veel drank. Ik kan me niet herinneren wanneer wij voor het laatst zover zijn doorgezakt, het gevoel is echter hetzelfde. We zullen maar zeggen dat ze daarvoor de zondag hebben uitgevonden.
Prettig weekend.

groet
Martijn