Pijn

Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb. De reden daarvoor is helaas weer lichamelijke achteruitgang. Door dystrofie in mijn linkerhand na een carpaaltunnelsyndroom operatie functioneert de boel helaas niet meer helemaal zoals het moet. Waar de klachten verminderd hadden moeten zijn, zijn dus juist erger geworden en heb ik de komende maanden fysio- en ergotherapie nodig. Daarnaast heb ik inmiddels aangepast bestek en zijn we aan het kijken hoe we het leven met simpele hulpmiddelen wat makkelijker kunnen maken.

Er is veel veranderd de afgelopen tijd. Ik heb officieel afscheid genomen van mijn collega's en dit was een gedenkwaardige avond. Ik heb genoten en wil allecollega's van hieruit nogmaals danken voor de bijna 19 geweldige jaren. Het was heerlijk om jullie weer te zien en ik zal dit contact nog meer missen dan het werk. Het werk dat ik overigens altijd met heel veel plezier heb gedaan. 

Inmiddels heb ik ook officieel afscheid genomen van Tactus. Ik heb lang getwijfeld of ik dit blog wel zou willen schrijven, maar heb dus besloten het wel te doen. Het afscheid nemen van Tactus is juist helemaal niet plezierig geweest. 

Afgelopen weken stond er het een en ander in de krant over een zorginstelling die zijn cliënten en personeel in de kou had laten zitten. Natuurlijk een heel slechte zaak, waar heel veel mensen, terecht, boos over zijn. Maar Tactus is voor zijn eigen personeel helaas geen haar beter.

De reclassering, de afdeling waar ik al die jaren voor heb gewerkt, was een fantastische afdeling. Maar vanaf het moment dat ik deels arbeidsongeschikt raakte, is het een moeizame samenwerking gebleken. Ik heb heel veel verschillende contactpersonen van de afdeling HRM gehad en eigenlijk heb ik toch alles zelf moeten doen. Dat begon al met mijn eerste aanvraag bij het UWV. Ik zou deels afgekeurd moeten worden en dan is het zo dat er verzuimdossiers opgemaakt moeten worden door de organisatie waar je voor werkt. Deze waren er echter niet. En toen ik daadwerkelijk gedeeltelijk was afgekeurd kwamen de volgende problemen om de hoek. Ik wil starten met wat wel gelukt is. Er moest een nieuwe rolstoel aangemeten worden, maar de gemeente wilde hier niets mee. Na veel heen en weer mailen, bellen en faxen, kon de toenmalige circuitmanager het niet langer aanzien en heeft uit een speciaal budget een rolstoel voor me laten bouwen. En er zelfs voor gezorgd dat het ding vanuit Denemarken een stuk sneller in Nederland kwam dan gepland.

Vervolgens moest er een toilet aangepast worden. Evenals een toegangsdeur. De aanvraag werd uiteindelijk door Tactus gedaan, maar afgekeurd door het UWV. Ze waren een aantal zaken vergeten mee te sturen met de aanvraag. Ik heb uiteindelijk zelf gebeld met het UWV en toen was het snel geregeld. De deur werd aangepast en mijn vader heeft uiteindelijk het toilet aangepast. Zo ook de lease-auto. De eerste werd aangepast met een speciale stoel, een handgreep en de middenconsole. Het contract werd naar 5 jaar getrokken en dit zou bij een volgende weer zo zijn. Lang verhaal kort, na 4 jaar moest ik mijn tweede lease-auto inleveren en er was geen mogelijkheid meer voor een nieuwe. Hier heb ik alles geprobeerd, maar ik kreeg overal te horen dat er geen mogelijkheden waren. Tactus en het UWV wezen wel lekker naar elkaar, maar ik moest zelf voor een andere auto zorgen. 

En zo zijn er meer voorbeelden. Ik zal niet alles benoemen, maar ik zou jullie graag meenemen door de laatste 2 jaar. Op de verjaardag van Sam ben ik vertrokken richting Duitsland om een dag later geopereerd te worden aan mijn nek. En hoe dat is afgelopen is geloof ik inmiddels wel duidelijk. Al bij de start van mijn ziekteperiode liep het niet soepel. Het contact leek maar van 1 kant te komen. Tot april van dat jaar dacht ik dat ik weer gewoon aan het werk zou kunnen. In een gesprek met de bedrijfsarts werd duidelijk dat dit niet het geval is. Hij adviseerde me om dit door te geven aan het UWV. De afspraken bij de bedrijfsarts heb ik ook steeds zelf moeten aanvragen. Intussen zat ik thuis en hoorde ik niets. Na april kon ik het systeem van Tactus niet meer in, waardoor ik dus mijn eigen dossier niet meer kon zien en er geen informatie mijn kant op kwam. Hier heb ik een gesprek over aangevraagd met mijn direct leidinggevende en de contactpersonen van de HRM afdeling. Dat gesprek is gedaan via Teams en er werd beterschap beloofd. Het was inderdaad vervelend dat ik geen contact had gehad en mijn dossier zou op orde gebracht gaan worden. Inmiddels werd wel duidelijk dat ik waarschijnlijk niet meer aan het werk zou kunnen. We praten dan over juni 2022. 

Er veranderde helaas niets. Ik bleef zelf contact zoeken en mijn situatie doorgeven. Inmiddels was ik een traumabehandeling voor PTSS gestart en heb ik maar weer een gesprek met de bedrijfsarts aangevraagd. Omdat ik zo beperkt was wilde ik dit graag telefonisch. Dat was onmogelijk en ik werd opgeroepen om naar Deventer te komen. Eenmaal daar gaf de bedrijfsarts aan dat hij eigenlijk een telefonische afspraak met mij had. Hij kwam mij toevallig tegen in het pand in Deventer omdat hij een kop koffie ging halen.

Zo ging het door tot juni 2023. Nauwelijks contact, informatie van 1 kant. Hoe vaak ik ook had doorgegeven dat ze mij via mijn persoonlijke mailadres konden bereiken, bleef alles in het reguliere systeem staan. Ik heb dus nooit de onderdelen van het plan van aanpak kunnen tekenen. 1 keer heb ik een krabbel gezet onder een plan van aanpak, maar daar is nooit meer een update op geweest. En toen kwam er een brief van het UWV. Ik zou een herkeuring krijgen. Het was onduidelijk door wie deze was aangevraagd. Tactus wilde dat ik eerder werd gekeurd zodat zij niet de hele twee jaar ziekte hoefde te wachten. Met mijn contactpersoon van HRM heb ik doorgenomen dat het gesprek plaats zou gaan vinden. Zij wisten van niets en er is dan ook geen informatie van de bedrijfsarts gestuurd of een verzuimdossier. Zelf heb ik wel het een en ander opgevraagd en meegenomen. Omdat ik het systeem niet meer in kon, is dit een hoop knip en plakwerk geworden. Achteraf blijkt de wijziging die ik in april 2022 heb doorgegeven dit in gang heeft gezet. 

Zoals ik in eerdere blogs al heb geschreven werd ik met terugwerkende kracht afgekeurd. En dat leverde de volgende bijzondere situatie op.

Ik had al een deel uitkering. Je levert salaris in wanneer je wordt afgekeurd, dus ik verdiende 50% van mijn oude salaris bij Tactus door de uren die ik werkte. Die andere 50% kreeg ik dus via het UWV in de vorm van een wia uitkering. Dit gaat om 70% van je laatst verdiende loon. Technisch verhaal, maar bij het volledig afgekeurd worden krijg je een uitkering die ongeveer 75% van je laatst verdiende loon is. Ik kreeg met terugwerkende kracht vanaf 1 december 2021 een uitkering waarbij ik volledig en duurzaam ben afgekeurd. Dus belde het UWV mij met de mededeling dat ze een bedrag gingen overmaken. Een groot bedrag. Je kunt het zelf ongeveer berekenen, maar dat is minder interessant. 

Ik heb nog contact gehad met het UWV of dat bedrag niet veel te veel was, omdat ik natuurlijk tijdens mijn ziekteperiode mijn loon voor een deel doorbetaald had gekregen. Hun eenvoudige antwoord was, het bedrag klopt, je werkgever mag dit bedrag aftrekken van wat zij hebben betaald. Dat mag, maar hoeft niet, dat moet je maar uitzoeken met je werkgever.

Ik heb het geld apart gezet op de spaarrekening zodat hier bij de eindafrekening naar gekeken kon worden. En toen ging het helemaal fout. Ik werd gebeld door mijn contactpersoon van HRM, op een vrijdagmiddag. Hij had twee vervelende mededelingen. De eerste was dat de woensdag daarop zijn laatste werkdag zou zijn en dat hij mijn casus moest overdragen aan een ander. De tweede was dat ze dat geld graag wilden hebben, maar dat zij op een bedrag uitkwamen dat bijna twee keer zo hoog was, als wat ik had gekregen.

Ik beloof je dat je wereld dan even instort. Er werd een berekening gestuurd en daaruit bleek dat ze alles wat ze betaald hadden vanaf het moment dat ik ziek werd, terug wilden vorderen. Dat dit wettelijk onmogelijk is wilden ze niet horen. Nadat ik met het UWV contact had gehad en allerlei documenten naar hen had gestuurd, werd mij verteld dat er nog naar gekeken zou worden. Ik heb op de dinsdag daarop nog een laatste telefoontje gehad. We praten nog steeds over juni 2023. Ik had gelijk, het bedrag zou dichter liggen bij het bedrag dat ik had gekregen. Er moest in december een eindafrekening gemaakt worden, maar daar zou mijn nieuwe contactpersoon bovenop zitten. 

Inmiddels was het 11 november en had ik nog steeds niet gehoord. Omdat 13 december de laatste dag zou zijn en Tactus mij daarna zou willen ontslaan, ben ik gaan mailen. Eerst via de salarisadministratie, want dat was de laatste met wie ik contact had gehad. En in de reactie daarop bleek dat ik inmiddels weer een nieuwe contactpersoon bij HRM had en dat de op korte termijn contact met me zou opnemen. En inderdaad ik werd gebeld, door een voor mij, onbekende dame. Ik heb mijn ongenoegen geuit en gevraagd wanneer ik een voorstel kon verwachten. Hierop werd mij aangegeven dat ze op zo kort mogelijke termijn contact ging opnemen met het UWV, want daar lag de fout. Zij hadden mij nooit dat geld mogen geven. Ik was zelf al met Marloes en mijn vader aan het uitzoeken geslagen. Wij hebben een berekening gemaakt en een mail gestuurd waarin we ons ongenoegen hebben aangegeven en de vraag waarom Tactus alles 5 weken heeft laten liggen, Daarbij heb ik excuses gevraagd van de contactpersoon van HRM, die ik overigens tot de dag van vandaag nog niet heb gehad.

En ook hier zal ik niet letterlijk alle mails opnoemen, wij hebben een mail met een voorstel gestuurd. Hierop ben ik gebeld door de huidige circuitmanager van de reclasseringsafdeling. De strekking van het gesprek was duizendmaal excuus. Dit had nooit zo mogen gaan. En vervolgens de letterlijke woorden, "we hebben besloten dat je het geld mag houden." Dat was een geruststelling en ik was blij dat er in ieder geval toe is gegeven dat er fouten zijn gemaakt. Ik zou diezelfde dag nog een voorstel voor de transitievergoeding krijgen en de openstaande vakantie uren en andere zaken. 

Dit voorstel kwam en ik ben er in eerste instantie niet mee akkoord gegaan. Na wat heen en weer gemail, zijn we akkoord gegaan. Op woensdag 29 november ben ik voor de laatste keer naar Deventer gereden. Ik heb mijn laptop en telefoon ingeleverd en afscheid genomen. Klaar.

Totdat ik op maandag in een winkel sta en er een mail binnen komt. Hoe ik dacht dat geld van het UWV terug te gaan betalen? Dat heeft me waarschijnlijk weer een jaar van mijn leven gekost. Ik was boos en dat is zacht uitgedrukt. Er lag een getekende overeenkomst met daarin afspraken over wat er wel en niet betaald moest worden. Wat mij betreft was het simpel. Je houdt je maar aan de gemaakte afspraken en anders gaan we naar de rechtbank. En inderdaad, een uur later had ik antwoord. Zij konden geen aanspraak meer maken op het geld van het UWV. De vaststellingsovereenkomst zou worden nagekomen. 

Ik heb een fantastisch tijd bij Tactus gehad. Voornamelijk door mijn collega's en zeker ook door mijn werk. Helaas heb je binnen Tactus met een arbeidsbeperking weinig hulp en moet je alles zelf regelen. Ik hoop dan ook dat ze leren van dit "dossier". En dat ze leren dat er achter het personeelsnummer een mens zit. Een persoon waar je je in zou kunnen verdiepen. Ik voel me absoluut niet gewaardeerd door de organisatie waar ik al die jaren met veel plezier voor heb gewerkt. Waardering kun je uitten op diverse manieren. Mijn verhaal is afgesloten en blijkbaar zijn de mensen bij HRM boos. Ik heb geen contactpersoon meer en vragen mag ik naar een algemeen mailadres sturen. Zelfs mijn kerstpakket heb ik niet meer gehad. 

Voor mij is het klaar, fijne kerstdagen en een goed 2024.

Martijn 

Einde vakantie?

 

De vakantie is voorbij. Twee weken in de regen in Luxemburg en nog een week in de regen thuis. Deze week is het prachtig weer en is Marloes weer aan het werk gegaan. Ook voor de kinderen begint het normale leven weer. Bijbaantjes starten weer en langzaam werken zij ook toe naar school.

Is mijn vakantie dan ook voorbij? Ik hoor en lees wel eens dat mensen met een uitkering altijd vakantie hebben. Maar of dat nou echt zo is? Zo voelt het in ieder geval niet.

Ik ben sinds een paar weken definitief afscheid aan het nemen van mijn werkgever. De app groep met collega's heb ik verlaten en als het goed is heb ik binnenkort een gesprek over een afscheid. In mijn ogen is dat een noodzakelijke stap om een en ander goed en volledig af te sluiten. Mijn laptop en telefoon liggen klaar om opgehaald te worden en mijn kluisje in Enschede is leeg gehaald. Inmiddels krijg ik geen salaris meer van Tactus en zijn er een heleboel kleine zaken die geregeld moeten worden. Zo moet de verzekeraar op de hoogte gebracht worden dat ik niet langer in dienst ben en zijn er allerlei financiële afhandelingen. 

Het is vreemd om na een vakantie niet meer aan het werk te kunnen. Ik had dat graag anders gezien, maar dat is inmiddels wel duidelijk. Steeds meer komt het besef dat werken klaar is. Ik vind het erg moeilijk om dat gevoel toe te laten. Van binnen kan ik soms schreeuwen, maar van buiten laat ik er maar weinig van zien. Dat is pijnlijk en zal nog wel even nodig hebben. Het gevoel van niet langer nuttig zijn is lastig. Er zal dus gezocht moeten worden naar een "zinvolle daginvulling". Maar hoe dat er precies uit moet zien weet ik nog niet.

Ondanks dat het pijn doet, blijf ik positief. Ik heb een aantal zaken die ik wil gaan uitzoeken voor de toekomst. Dingen waar ik enthousiast van kan worden en die misschien goed in te passen zijn binnen mijn nieuwe beperkte mogelijkheden. Eerst moet mijn lichaam nog een keer in de steigers en dat dwingt me tot rust. Daarna ga ik de mogelijkheden en beperkingen goed onderzoeken en hoop ik een mooie invulling aan mijn tijd te kunnen gaan geven. 

Voor nu kan ik er nog niets over zeggen, maar ik ben, zoals gezegd, enthousiast en kijk met een goed gevoel vooruit.

En nu?

 

En nu? dat is de grote vraag op dit moment. Sinds 3 weken ben ik officieel afgekeurd. Of afgevuurd zoals de telefoon van Marloes met autocorrect ervan maakte. Het zal vast voor een hoop rust zorgen blijkt nog een holle frase te zijn. Ik ervaar nog niet meer rust. Heel af en toe komt het besef binnen en ben ik eigenlijk alleen maar verdrietig. En natuurlijk geeft het rust. In de zin van niet meer nadenken over bezoeken aan de bedrijfsarts, proberen weer aan het werk te gaan en uit te zoeken hoe werk en leven met mijn beperkingen te combineren. 

Blijkbaar was het voor het UWV erg duidelijk. In 8 dagen ben ik van ziektewet naar IVA gegaan. 8 Dagen waarin ik een arts heb gezien en alle beslissingen op papier zijn genomen. De zaak was helder. En dat geeft wel rust. Het feit dat ik niet langer hoef uit te leggen wat ik mankeer. Ik voel me voor het eerst sinds lange tijd echt serieus genomen en begrepen. 

Daarmee kwam ook een eerste stukje besef, dat ik nooit meer werken zal. Tenminste niet op de plek en met dezelfde intensiteit zoals ik dat altijd gedaan heb. Er was een reünie van de locatie waar ik gestart ben binnen Tactus. Veel van mijn huidige collega's hebben daar ook gewerkt. En omdat het oordeel van het UWV binnen was, heb ik kunnen vertellen hoe de vlag erbij hangt. Dat was moeilijk, maar er was vooral veel begrip.  Ik heb daar lang gezeten en daarna nog 4 dagen lang pijn gehad. Maar dat was het me meer dan waard. De interactie met collega's ga ik zeker missen. Waarschijnlijk nog meer dan het werk zelf. Het stukje waardering van collega's, maar ook het gevoel wat toe te kunnen voegen is erg belangrijk. 

En nu? In mijn hoofd ben ik alweer met van alles bezig. Ik wil dit en ik wil dat. Maar eigenlijk moet ik nu vooral gaan bijkomen. Het traject met de psycholoog is afgerond. Ik had al niet zo'n heel goede klik en in overleg hebben we er een punt achter gezet. Maar wat dan? Ik zie mezelf erg graag in een vrijwillig kader wat voor anderen betekenen. Hoe weet ik nog niet. 

Geheel in lijn met Murphy's law is het zo dat ik nog maar weer een keer onder het mes moet. Dit gaat lang duren helaas omdat ik voor een onderzoek nog in een regulier ziekenhuis moet zijn. En de wachtlijsten zijn lang. Dus kan ik pas na onze vakantie terecht voor een gesprek. Het aangevraagde onderzoek zal pas daarna plaatsvinden. Als de betreffende neuroloog dat nodig vind. Bijzondere constructie en in eerste instantie baalde ik daar enorm van.

In eerste instantie dan. Inmiddels heb ik een pas op de plaats gemaakt en zie ik dat deze vertraging mij dwingt om rust te nemen. Voelt dat goed? Nee, natuurlijk niet. Het liefste wil ik door in de hoogste versnelling, maar dat zal ik moeten afleren. Dus ik ga nu nog niet zoeken naar vrijwilligerswerk, of allerlei hobby's opstarten. Eerst lekker met mijn gezin op vakantie, daarna een operatie en als ik hersteld ben, kijken we verder.  

The End

 

Het wachten is voorbij. In de vorige blog schreef ik over Judgement Day en deze is inmiddels gepasseerd. Vorige week dinsdag heb ik een heel prettig gesprek met de arts gehad. Ondanks alle negatieve verhalen over het UWV, zijn mijn ervaringen nog steeds overwegend positief. 

In het gesprek nam de arts de tijd om mijn verhaal aan te horen. Samen zijn we de afgelopen 10 jaar doorgelopen. Ik had mijn vertrouwde map met alle medische informatie bij me, maar hij gaf aan mijn verhaal volledig te geloven en niets meer te hoeven zien. Normaliter duurt een gesprek met een bedrijfsarts ongeveer een uur, maar na ruim 20 minuten stonden Marloes en ik weer buiten. Een lichamelijk onderzoek vond hij niet nodig. Het zou mij onnodig belasten en verder niets toevoegen aan zijn verslag. Ook het invullen van een functionele mogelijkheden lijst, een zogenaamde FML, was overbodig. Dit zou in moeten houden dat ik ook niet naar een arbeidsdeskundige zou hoeven en in theorie direct in aanmerking zou komen voor een IVA. Een IVA is een uitkering waarbij je 80-100% bent afgekeurd en in principe vrijgesteld bent van re integratie verplichtingen. 

Eenmaal buiten kwam bij Marloes het besef al snel. Zij was aan de ene kant enorm opgelucht, maar bij mij was het besef er nog niet. Ik had geen idee hoe het nu verder zou gaan. Ook de kinderen reageerden vrij heftig op het nieuws. Het is toch een afsluiting van een belangrijke periode. Bij mij was het besef er nog steeds niet. Ik wilde alles eerst zwart op wit hebben.

Twee dagen na het gesprek zag ik op de app van PostNl dat er een brief van het UWV onderweg was. Dat roept bij mij direct weer een heftige reactie op. Het blijkt het verslag van de arts te zijn. Dat is duidelijk. Hij geeft letterlijk het volgende aan: "Duidelijk wordt uit het plausibele verhaal van klant en de overige bevindingen tijdens het spreekuur dat er sinds 13-12-2021 sprake is geweest van een situatie van geen benutbare mogelijkheden. Bovendien verwacht ik geen verbetering van de belastbaarheid meer." 

Eindelijk erkenning. Eindelijk rust en eindelijk niet meer vechten tegen een lijf dat niet meer wil en een geest die niet meer kan. Maar toch...

Geen idee hoe het nu verder moet. Op internet wordt ik niet veel wijzer. In principe ga je na de arts, naar de arbeidsdeskundige, maar daar zou in mijn geval geen sprake meer van zijn. Hoe het nu verder in zijn werk gaat weet ik niet. En dat zorgt ervoor dat ik mijn mond nog even hou. Wel heb ik contact met het UWV. Daar wordt me verteld dat ik nog even geduld moet hebben. Het UWV zal een beslissing gaan nemen en wanneer ik met een week of 2 niets heb gehoord, moet ik weer even bellen. Op internet staat dat ze hier vaak de termijn van 8 weken niet eens halen omdat ze met grote achterstand kampen. En de onzekerheid kruipt weer in mijn lijf. Voor mijn directe omgeving heb ik een kort lontje en ik merk dat ik me steeds meer zorgen maak. Ik hou de app van PostNL goed in de gaten, maar er gebeurt niets.

Tot vanmorgen. Wederom een bericht via de app. Er is post naar u onderweg. Het UWV heeft zijn beslissing genomen. Dat is wel erg snel krijg ik te horen. Zodra de post er is en is geopend, is het duidelijk. Ik krijg een IVA uitkering met terugwerkende kracht vanaf 13-12-2021. Dit zorgt ervoor dat ik op 13-12-2023 in principe zal stoppen bij Tactus en dat mijn leven er dan definitief anders uit zal gaan zien.

En nog steeds is het besef er nog niet echt. Ik weet dat ik nu in ieder geval rust ga krijgen. Er zijn nog een aantal praktische zaken die ik zal gaan moeten afronden, maar het belangrijkste is, dat de toekomst veilig is. Geen zorgen over inkomen, geen zorgen over het overvragen van mijn lijf en geest. Grappig genoeg zijn de gesprekken met de psycholoog ook vandaag afgerond. We zijn tot de conclusie gekomen dat ik zelfstandig verder moet en kan.

Ik zal met mijn werkgever nog een aantal zaken moeten regelen en daarna definitief afscheid nemen. Dat wordt moeilijk, maar wil ik zo snel mogelijk achter de rug hebben. Dan kan het gezin gaan rusten. Want ook Marloes is moe. Ik weet dat ze het zwaar heeft gehad en nog heeft. En dat ze dit nooit zal laten zien. Nu is het tijd om voor haar en mijn dames te zorgen. Eerst maar eens lekker op vakantie. 

Rust.

Judgement Day

 

Bij de titel van dit blog moet ik altijd aan dit plaatje denken. Een van de weinige filmseries waar de tweede film daadwerkelijk beter was dan de eerste. En dan vergeten we voor het gemak even de andere delen. Natuurlijk heeft de film niets met de realiteit te maken, maar Judgement Day komt er voor mij aan. 

Officieel ben ik in december van dit jaar 2 jaar ziek. Als je aan het einde van die periode niet aan het werk bent, dan zal het UWV je gaan keuren om te kijken wat er nog mogelijk is. In mijn geval is de kans dat ik aan het werk kom erg klein geworden. Hoewel ik heel graag zou willen, lichamelijk maar ook psychisch ben ik helaas niet meer in staat om mijn oude werk op te pakken. Het UWV bepaalt en daar is mogelijk de vergelijking met de Terminator te trekken. Alleen zien ze er iets anders uit en hebben ze een minder mooi accent.

Terug naar Judgement Day. Ik kreeg afgelopen week een telefoontje van het UWV. Ik werd opgeroepen voor een herkeuring. Voor mij kwam dat als donderslag bij heldere hemel. Ik ging uit van december en daar werk ik naar toe. Maar nu wordt het niet 13 december, maar 13 juni. 6 maanden eerder. 

Ik heb na het telefoontje toch nog maar even contact gezocht met het UWV. Geen idee waar deze oproep vandaan is gekomen. Mijn werkgever wilde me graag eerder laten beoordelen, maar dit was volgens het UWV niet mogelijk. En nu ineens wel? 

Het blijkt echter voort te komen uit het feit dat ik een wijziging in mijn situatie heb doorgegeven. En dat is ruim een jaar geleden. Daarna zijn ze verplicht te onderzoeken of de wijzigingen of veranderingen je werkvermogen hebben veranderd. Ze weten dus wel dat ik al langere tijd in de ziektewet zit. En natuurlijk kwam de vraag daar ook naar voren, of ik hier, in theorie, volledig afgekeurd zou kunnen worden. En dat blijkt dus het geval. Met andere woorden, 13 juni wordt een heel belangrijke dag.

De uitkomst lijkt vrij duidelijk, maar in mijn hoofd is dit allerminst zo. De bedrijfsarts heeft al aangegeven dat het UWV het ziektepercentage moet verhogen omdat mijn klachten flink zijn verergerd. Het gaat om al bestaande klachten die ervoor zorgen dat ik niet meer kan werken. Mijn werkgever zegt hetzelfde en ook om mij heen ziet eigenlijk iedereen geen mogelijkheden meer om te gaan werken. En als ik heel eerlijk ben, zie ik ook geen mogelijkheden meer. Hoe graag ik ook anders zou willen.

En toch zit in mijn hoofd de irrationele angst dat het UWV wat anders gaat zeggen. Dat ik weer aan het werk moet, terwijl dit niet mogelijk is. Dat ik gedwongen wordt om weer over al mijn grenzen heen te gaan en mezelf lichamelijk en psychisch nog verder te belasten. Ik heb natuurlijk direct melding gemaakt van het gesprek bij mijn werkgever. De HRM afdeling wil voor die tijd nog met me in gesprek. Ik wil eigenlijk alleen nog maar mijn dossier. Zodat de berichten van de bedrijfsarts mee kunnen naar het UWV. 

Vandaar de term Judgement Day. De 13e zal een heel belangrijke dag worden. Ik hoop dat het goed uit pakt en dat ik meer rust ga krijgen en mogelijk op termijn weer wat kan opbouwen. Ondanks dat ik niet meer dagelijks aan het werk kan zijn in de zorg, denk ik zeker dat ik nog een meerwaarde kan hebben. Op welke manier en in welke hoedanigheid weet ik niet. Toch zie ik mezelf in een vrijwillig kader echt nog wel wat doen. Of zoals de Terminator het ooit al zei:

"I'll be back"

Feestje

 Gisteravond had ik een afscheidsfeestje. Een collega heeft een andere baan gevonden en zal de reclassering verlaten. Ik zit inmiddels anderhalf jaar thuis, maar probeer toch zoveel mogelijk contact te houden met het team en zeker dit soort sociale evenementen te bezoeken. Ook al weet ik dat ik de dagen daarna meer pijn zal hebben en de tijd nodig heb om te herstellen. Dat heb ik er graag voor over.

Wat ik me niet realiseerde is dat de impact van dit soort gelegenheden veel meer met me doet dan ik dacht. De dagen voor het feest was ik prikkelbaar met een kort lontje en heel erg moe. Geen idee waar dat vandaan kwam. Ik kon niet benoemen waardoor ik me zo voelde, maar dat er iets niet goed zat afgelopen week was wel duidelijk. 

Het feestje zelf was een eigenlijk als vanouds. Gezellig met collega's praten over van alles en nog wat. Natuurlijk heb ik het einde van het feest niet meegemaakt en was ik al weer thuis terwijl de rest nog lekker aan het feesten was. Toen ik vertrok zat er buiten nog een groepje collega's te roken. Naast de vragen over hoe het met me gaat en de opmerking dat het fijn was dat ik er toch even was, werd me ineens duidelijk waarom ik me de afgelopen week zo rot heb gevoeld. 

Ik ben bij het groepje collega's gaan zitten en heb daar eerst, op de voor mij zo bekende wijze, met flauwe grapjes de boel gecamoufleerd. Er werden herinneringen opgehaald aan onze begintijd bij Tactus. En toen beseft ik eigenlijk dat ik ook afscheid aan het nemen ben. Er is in juni nog een feestje. En in december van dit jaar stopt het voor mij, zoals het er nu uit ziet. Daarmee zal een belangrijk deel van mijn leven worden afgesloten. 

Iedereen heeft wel slechte herinneringen of ervaringen. Die draag je met je mee en soms komen die ter sprake. Wat ik gisteren merkte is dat ook de leuke herinneringen en anekdotes pijn doen. Het schuurt, want ik weet dat er geen nieuwe bij komen. Mijn wereld is behoorlijk gekrompen en dat zal nog wel even doorzetten. Waarschijnlijk is werk voor mij een afgesloten hoofdstuk. 

Ik wil op termijn graag weer wat oppakken, maar zoals een reguliere baan zal het nooit meer zijn. Dus ook het intensieve contact met collega's komt niet meer terug. Dat merkte ik gisteren al. De gesprekken over het werk worden toch anders als je er niet meer direct bij betrokken bent. Dit raakt me meer dan ik in eerste instantie wil toegeven. Het voelt alsof ik iets verloren ben voordat het werkelijk verdwenen is. In december komt daar pas definitief duidelijkheid in en daar kan ik nu al tegen opzien. 

Van de andere kant, feestjes kunnen wel heel gezellig zijn.

Ik ben er nog

Vanmorgen kreeg ik een bericht dat ik vandaag 18 jaar in dienst ben bij Tactus. En dat op de dag van de arbeid. En dat werk heb ik altijd met veel plezier gedaan. Nou ja, altijd is natuurlijk niet helemaal waar, maar over het algemeen was ik erg blij met mijn werk. 

Inmiddels ben ik bijna anderhalf jaar thuis. Mijn wereldje is een stuk kleiner geworden. Door de lichamelijke beperkingen kom ik een stuk minder buiten en is de actieradius behoorlijk beperkt. En daar waar ik op mijn werk ongeveer 90 procent van mijn tijd in gesprek was met mensen, is dit nu volledig weg gevallen. Natuurlijk was ik maar een klein onderdeel van een groter team. Toch voelde ik me binnen dit team gewaardeerd. De interactie met collega's, organisaties en cliënten gaf me een goed gevoel. Het werken onder tijdsdruk, het oplossen van een crisis, het meedenken en meewerken met anderen heb ik altijd leuk gevonden. Op die manier heb je het gevoel dat je er toe doet. Dat je een klein verschil kunt maken voor en met anderen. Met veel verschillende mensen op verschillende locaties. Ik had de vrijheid om mijn eigen agenda te bepalen.

Op dit moment bepaalt mijn lichaam echter mijn agenda. Dat lijf van mij heeft een hoop rust nodig. Ook mijn geest verlangt af en toe naar rust. Ook het gevoel er toe te doen blijft belangrijk, maar is eigenlijk verdwenen. Dat zorgt soms voor frustratie en met regelmaat voel ik me onbegrepen. 

Ik snap best dat het lastig is om iemand echt te begrijpen. Ik kan jullie een inkijkje in mijn brein geven, maar niet meer dan dat. De vraag is of anderen ooit echt beseffen wat je doormaakt. Daarbij is het lastig om te begrijpen wat er met iemand aan de hand is, wanneer je aan de buitenkant een ogenschijnlijk gezonde man ziet. Juist dat zorgt voor heel vervelende situaties.

Een tijdje geleden werd mij gevraagd wat voor werk ik doe. Ik heb natuurlijk verteld dat ik als reclasseringswerker werkte, maar nu al bijna anderhalf jaar thuis zit. De letterlijke reactie van deze persoon was "dat lijkt mij ook wel wat, heerlijk hele dagen thuis". Ik weet niet wat er in het hoofd van deze persoon omgaat, of hoe deze dat voor zich ziet. Waarschijnlijk wordt er gedacht dat ziek thuis zijn een soort vakantie is. In mijn geval is het niet zo dat ik de hele dag in trainingspak, Netflix aan het kijken ben. Ik heb ook Videoland en Prime, maar dat terzijde. Voor mij is het een dagelijks gevecht. Ik wil heel graag werken, maar ik kan het niet meer. Dit soort vooroordelen komen helaas vaak voor. Ik hoor regelmatig opmerkingen wanneer ik mijn auto op een invalide parkeerplaats zet. Want hoe kan een veertiger in een luxe auto gehandicapt zijn? Inmiddels leg ik het niet meer uit, maar wordt ik boos. Mensen oordelen, terwijl ze geen idee van de werkelijke situatie hebben. 

Helaas werkt dat ook door in mijn hoofd. Ik voel me steeds minder waard. Voor mijn gevoel sta ik buitenspel en heb ik weinig waarde in de maatschappij. Ik ben deels rolstoelafhankelijk. Door de operaties aan mijn nek is het echter heel moeilijk geworden om de rolstoel te gebruiken. Het zorgt voor extra klachten. Dus ben ik gedwongen meer te lopen. Ik krijg dan soms de opmerking dat het zo fijn me voor me is dat het beter gaat. Geen vraag, maar een constatering. En als ik dit dan probeer uit te leggen, krijg ik het gevoel niet gehoord te worden. Mensen kunnen het zich moeilijk voorstellen. Andersom werkt het ook zo. Als ik ergens loop, hoop ik inmiddels geen bekenden meer tegen te komen omdat ik dan weer het verhaal moet uitleggen. En daarbij de angst dat ik niet geloofd wordt. Ik ben onzeker en voel me vaak niet serieus genomen. 

Ik ben mezelf opnieuw aan het uitvinden. Er is veel veranderd en dat zal niet gaan stoppen. Maar ik ben er nog. Ik ga dus ook door. Ik wil me graag weer onderdeel van de maatschappij voelen. Waardevol zijn voor mezelf en voor anderen. Maar ook anderen een inkijkje geven in een hoofd met PTSS. Daarom ben ik begonnen aan een boek hierover. Schrijven vergt helaas veel van mijn lichaam, dus snel zal het niet gaan. Doel is om voor het einde van het jaar de ruwe versie klaar te hebben. Ik hoop dat ik uiteindelijk daarmee bewustwording en een stuk herkenning kan creëren. 

Want ik ben er nog.

Niet alleen

De mensen die mij kennen, kunnen dit eerste stukje overslaan. De rest moet het misschien maar even lezen, zodat de titel straks ook te begrijpen is. Mijn gezin bestaat naast mij en mijn PTSS, uit mijn vrouw Marloes en mijn 3 dochters Sam, Kris en Jip. Loes en ik zijn bijna 27 jaar samen, waarvan bijna 23 getrouwd. De kinderen zijn inmiddels 19, 17 en 14 jaar oud. Mijn gezin heeft dus mijn beperking zien starten en verslechteren. En vooral mijn gevecht daarmee hebben ze gezien.

PTSS heb je dus nooit alleen. Ik wil mijn kinderen absoluut niet belasten met mijn beperkingen. Helaas kun je dit niet voorkomen. En voor Marloes is dit nog veel moeilijker. Je kunt je voorstellen dat ik niet alles meer kan. Er moet helaas vaak rekening gehouden worden met de beperkingen. En ondanks dat ik met name de kinderen er niet mee wil belasten, willen ze toch graag voor me zorgen. Dat dit hun taak niet is wordt natuurlijk besproken, maar toch vinden ze helpen heel natuurlijk. En dat wringt af en toe.

Bij PTSS hoort in mijn geval ook een groot schuldgevoel. Het voelt alsof het mijn schuld is dat ik minder kan. Alsof ik het gezin tot last ben. Dat is het moeilijkste en pijnlijkste gevoel dat er bestaat. Omdat je er niet onderuit kunt. Ik wordt continu met mijn gezin geconfronteerd en dus ook met mijn beperkingen. 

Iedere keer dat ik me heb moeten aanpassen aan de situatie hebben mijn kinderen en partner dat ook moeten doen. Toen ik eindelijk zover was dat ik een rolstoel wilde gaan gebruiken, moest dat proces bij hen nog starten. Omdat mijn onzekerheid en strijd zich voornamelijk in mijn hoofd afspeelt. En dan moet je soms voor je gezin kiezen. 

Ik ga absoluut soms over mijn grenzen heen. Vaak onbewust, maar af en toe heel bewust. Om dingen te kunnen blijven doen. Als ik na een concert met Marloes een aantal dagen extra veel pijn heb en minder kan, is het me dat meer dan waard. En ook naar de kinderen werkt dit zo. Ik ben met Kris in Parijs geweest afgelopen jaar. Ik heb daarna twee weken nauwelijks kunnen bewegen. En dat maakt me dan niet uit. Met hulpmiddelen werkt het net zo. We hebben allemaal moeten wennen aan mijn rolstoel en handbike. Inmiddels is dat geen issue meer. Maar afgelopen week heb ik mijn nekbrace gekregen. Die moet voor wat rust in de spieren gaan zorgen. Helaas heb ik er thuis nog niet veel aan. Ik kan er op de bank nauwelijks mee zitten. Er is een stoel besteld, dus binnenkort is dat probleem opgelost. Ik ga de brace echter ook gebruiken als ik lang rechtop moet zitten. Zo wilde ik afgelopen weekend bij een wedstrijd van FC Twente de brace gebruiken. Jip, de jongste, ging met mij mee, maar zij gaf in de auto aan dat ze de brace maar eng vind en dat ze er nog lang niet aan gewend is. Op de vraag of ze mij die dag liever zonder zag, kwamen de tranen. En dus heb ik de brace daar niet gedragen. Natuurlijk had ik meer last, maar Jip heeft wat extra tijd gehad om te wennen aan weer een veranderde situatie. En dat is net zo belangrijk. 

PTSS heb je dus nooit alleen.

Muziek

Music soothes the savage beast. Vrij vertaald gaat het erom dat muziek zelfs agressie zou kunnen wegnemen. En in mijn geval klopt dit ook wel. Het zorgt voor rust en ik kan me door muziek letterlijk beter voelen. Toen ik de laatste keer in revalidatiekliniek het Roessingh zat, was de laatste opdracht van de psycholoog, een brief aan mezelf. Ik heb daarin een busreis beschreven langs verschillende haltes. Natuurlijk hoorde bij iedere halte een bepaald nummer. Als iemand die brief lezen wil, vraag gerust.

Muziek is een belangrijk onderdeel in mijn leven. Al op jonge leeftijd werd in huis muziek gemaakt met ons. Een van mijn eerste herinneringen is dat mijn moeder na de lunch gitaar speelde. Daarnaast werden er regelmatig lp's gedraaid. In de jaren 60 en 70 had je Beatles en Rolling Stones fans. Ik ben duidelijk opgegroeid met de Beatles. En nog steeds mag ik die graag horen. 

Ieder gezin moet wat mij betreft ook een ultiem auto nummer hebben. Ik vergeet nooit meer dat mijn vader Back Home van de Golden Earring, altijd een stuk harder draaide in de auto. Op cassette natuurlijk. De cd was nog niet geboren. Bij ons is het Highway to Hell geworden van AC/DC. Ach ja, gitaren hebben een duidelijke invloed gehad.

Vanaf mijn pubertijd ging al mijn geld op aan muziek. Ik had mazzel en kon cd's goedkoop krijgen en zo verzamelde ik al snel een aardige collectie. Inmiddels is dit uitgebreid naar lp's, maar daar over straks verder. Niet alleen cd's kocht ik graag, ik maakte ook zelf muziek. Ik ben begonnen met een heel goedkoop elektrisch gitaartje. Daar kreeg ik 4 gratis lessen bij. En toen was ik verkocht. In de ochtend had ik een krantenwijk en zodra ik thuis was ging de versterker aan en werd er gespeeld. En ook na school en in de weekenden was ik vrijwel altijd met muziek bezig. 

Het spelen werd wat minder toen ik ging studeren, maar verleren doe je het niet. Totdat een aantal jaren geleden mijn armen en handen steeds slechter werden. Ik kon de snelheid die ik voorheen had, niet meer halen. Het pakken van akkoorden en ook het spelen van losse noten werd steeds minder. En inmiddels kan ik helemaal niet meer spelen. Mijn gitaar staat bij mijn oudste dochter en die speelt er af en toe op. Ik heb overwogen om het ding te verkopen. Het doet toch pijn om er naar te kijken. Ondanks dat het een prachtige vrij zeldzame gitaar is. Maar afscheid nemen kan ik niet en wil ik ook eigenlijk niet. Het is apart hoeveel gevoel een ding kan oproepen. Ik voel echt verdriet wanneer ik deze gitaar in mijn handen heb. Dat is ook de reden dat ik getwijfeld heb om 'm te verkopen. Maar ik heb geleerd verdriet niet meer uit de weg te gaan. Het mag af en toe pijn doen. En hoe graag ik ook zou willen spelen, ik weet dat dit nooit meer gaat gebeuren. En natuurlijk zal ik best nog geluid uit de gitaar kunnen krijgen, maar mijn PTSS wil niet meer. Het zal niet meer zijn wat het ooit was. Het geluid van de gitaar blijft echter wel trekken. Zoveel zelfs, dat ik afgelopen jaar zelf nog een gitaar gebouwd heb. Een compleet bouwpakket. Leuk om te doen, maar zelf spelen daarop lukt dus niet. Deze hangt nu bij mijn jongste dochter aan de muur. En ook zij speelt er af en toe op. En wie weet zal ik dit in de toekomst nog eens herhalen.

Dus moet ik het ergens anders zoeken. Muziek luisteren gaat gelukkig wel nog prima. Zoals gezegd heb ik enorme ladingen cd's en die gaan de deur ook niet uit. Ondanks dat we inmiddels een Spotify account hebben. Heerlijk om al je muziek onderweg bij je te hebben. Toch luister ik het liefst naar mijn vinyl. Een aantal jaar geleden heb ik de complete collectie van een oom overgenomen nadat zij kleiner zijn gaan wonen. En zo is mijn liefde voor vinyl snel gegroeid. Als er iets nieuws uit komt wat ik echt graag wil horen, zal ik het op vinyl bestellen. Het mooie van vinyl is, dat je eigenlijk verplicht wordt om te blijven luisteren. Even doorspoelen zit er niet in en dat is juist wat mijn PTSS nodig heeft. Even een pas op de plaats, even rust. Lang heb ik mezelf dit niet gegund. Maar inmiddels vind ik er de rust weer voor. En kan ik zelfs af en toe er weer echt van genieten. Op 14 april komt Metallica met een nieuw album. Dat is al vorig jaar besteld en zal over zeer korte tijd op de platenspeler liggen. Ik kan niet wachten.

Dankbaar

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik veel fantastische mensen om me heen heb. Daar ben ik dankbaar voor. Toch komt daar ook de PTSS weer om de hoek kijken. Alhoewel het probleem in mijn geval mogelijk dieper ligt. Het accepteren van hulp is lastig. Sterker nog, ik denk dat ik maar 1 ding moeilijker vindt dat het accepteren van hulp en dat is het vragen om hulp. 

Ik wil anderen graag helpen. Dat zit er al lang in. Waarschijnlijk is dat ook 1 van de redenen waarom ik uiteindelijk in de zorg terecht ben gekomen. Het helpen van anderen is ook makkelijker. Je hoeft in ieder geval niet met jezelf bezig te zijn. 

Binnen ons gezin helpen we elkaar. Dat gaat vanzelf. Toch moet ik daar als vader mee oppassen. De kinderen moeten niet voor mij gaan zorgen. Ze helpen hier en daar, maar veel belangrijker vindt ik het dat ze begrijpen wat er aan de hand is. Ik probeer mijn kinderen dan ook zo min mogelijk te belasten met mijn problemen en beperkingen. En toch krijgen ze er meer dan genoeg van mee. Je wilt je kinderen niet tot last zijn, maar soms ben je dat toch. En daar wringt dan de schoen. Ik heb eerder geschreven over schuldgevoel. En naar mijn kinderen voel ik me vaak schuldig. Mijn PTSS vergroot dat nog eens lekker uit en dat zorgt soms voor wrijving. Ook naar Marloes is dit soms lastig. Het liefst zou ze mij alles uit handen nemen, maar dat kan natuurlijk niet. Ik kan er enorm van balen als zij grote klussen in en om het huis doet en ik op afstand moet toekijken. En dan komt het schuldgevoel weer om de hoek kijken. 

Ook mijn familie bied mij met regelmaat hulp aan en ook deze neem ik lang niet altijd aan. De reden is het zelfde. Ik ben enorm dankbaar dat ze me willen helpen, maar vaak gaat mijn gevoel de andere kant op. Ik wil geen "schuld" bij een ander hebben. Ik kan eigenlijk niets terug doen is dan mijn gevoel. Rationeel weet ik best dat het zo niet werkt, maar dit soort gedachten houden mij tegen. Dat innerlijke gevecht is lastig, maar ik probeer eraan te werken.

Het vragen om hulp is nog veel lastiger. Soms doe ik dat, maar ik heb dan altijd het gevoel dat ik me moet blijven verantwoorden. Waarschijnlijk vinden mensen het heerlijk om een ander te helpen, net zoals ik dat zelf ervaar. Het gekke is dat ik me prima realiseer dat wanneer ik geen hulp vraag of aanneem, dat mensen het ook minder vaak aanbieden. Er is ons regelmatig gezegd dat wij het goed voor elkaar hebben en dat wij altijd zo zelfstandig zijn geweest. De waarheid is echter dat ik het zonder hulp van mijn fantastische vrouw, geweldige kinderen en heerlijke familie nooit had gered. Dus als ik hulp niet direct accepteer of er niet om vraag, dan is dat dus geen arrogantie of onwil. Het is puur mijn onvermogen om met mijn eigen gevoel om te gaan. En daar wordt aan gewerkt.

Positief

Mijn laatste blogs lopen niet over van positiviteit. Daar ben ik me echt wel van bewust. Geen grapjes meer zoals in de voorgaande jaren. Toen ik nadacht over een nieuw reeks blogs, heb ik dit met meerdere mensen besproken. Wat ik daarvan heb onthouden is dat me geadviseerd is om vooral eerlijk te blijven. Dus niet de sarcastische stukken zoals een aantal jaren geleden. 

Volgens mij is me dat aardig gelukt. Ik heb geprobeerd mezelf open te stellen en een eerlijk, soms hard, verhaal neer te zetten. En ook terug te horen gekregen dat mensen hier verdrietig van worden. En dat mag. Het is geen leuke boodschap die ik verkondig. Het zijn geen grappige anekdotes die ik deel. Het zijn zeker geen vrolijke zaken die zich in mijn hoofd afspelen.

Daarom toch een positief stuk. Er zijn gelukkig nog een heleboel positieve zaken te noemen. Ik heb een geweldig gezin en een heel fijne familie. Die staan onvoorwaardelijk aan mijn zijde. Welke rare zijstap ik ook probeer te maken, zij buigen met me mee. En ook humor en sarcasme blijven een belangrijk iets. Ik ben groot fan van galgenhumor. Ik pas het alleen op een andere manier toe. Ik zal niet meer overal een grap van maken, maar binnenshuis worden er echt wel harde grappen gemaakt. En dat moet ook om wat lucht te krijgen. Maar wat me vooral overeind houdt, is toch wel mijn positieve instelling. Gek genoeg heb ik altijd wel iets positiefs weten te halen uit alles wat er gebeurde. En nog steeds zie ik een toekomst voor me die niet alleen maar negatief is. 

Er is nog veel onduidelijk, maar ik weet wel welke kant ik op wil. Daarvoor moeten echter nog een aantal stappen gezet worden. Ik verlies het doel niet uit het oog. Op dit moment heb ik genoeg aan mezelf en heb ik soms moeite om overeind te blijven. Maar ik weet dat alles wat ik doe, ervoor gaat zorgen dat ik in de toekomst weer met een echte lach op mijn gezicht door het leven hobbel. Het masker mag dan aan de kant en zal netjes in een kast opgeborgen worden. Wat mijn plannen zijn zal ik later uitleggen. Belangrijk is dat ik daarin naar mezelf blijf kijken en de ruimte neem die ik nodig heb. Al laat mijn PTSS mij soms hevig twijfelen, ik blijf vooruit kijken.

Schaamte

Iedereen heeft wel een guilty pleasure. Bijvoorbeeld een lied waar je je stiekem een beetje voor schaamt. En nu verwachten jullie natuurlijk dat ik ga zeggen wat mijn guilty pleasure is op muziek gebied. Helaas, dat hou ik lekker voor mezelf. De schaamte waar ik het over heb, heeft een rechtstreekse verbinding met  PTSS en zit op een ander niveau. Het gaat niet om muziek, maar bijvoorbeeld om zaken die mijn leven makkelijker zouden moeten maken.

Schaamte is een gevecht binnen jezelf. Een beetje schaamte schijnt prima te zijn, maar in mijn geval is het overheersend geworden. De functie van normale schaamte is overstegen en ik heb er last van. Het gekke is dat ook hier weer de mening van andere heel erg belangrijk wordt in mijn hoofd. Ik zou heel graag "normaal" zijn. Daarmee bedoel ik, dat ik graag zou willen doen wat anderen ook kunnen. En rationeel gezien weet ik best dat ik dat allang doe. Ik leef mijn leven zoals anderen dat doen. Met mijn goede en slechte momenten, maar toch zit er een verschil. 

Ik heb heel veel moeite om mezelf toe te staan gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn. Dat klinkt wat vaag, maar ik zal het verduidelijken. Toen mijn beenfunctie achteruit ging, heb ik uiteindelijk een rolstoel gekregen. De stap daar naar toe was al enorm groot, maar ook toen ik eenmaal een rolstoel had, was ik nog geen "roller". Binnen het gezin was het iets makkelijker, maar ook dan koos ik soms voor om de rolstoel niet te gebruiken. Ook als ik met mijn ouders weg was, wilde ik dit niet. Een aantal van mijn collega's kunnen het zich nog wel herinneren. Ik stapte vanaf het parkeerdek de kantoorruimte binnen met mijn rolstoel aan de hand en ging er dan pas in zitten. De acceptatie, maar vooral de angst dat ik als minderwaardig gezien zou worden, hield me tegen.

En dat doe ik nog steeds. De rolstoel heb ik inmiddels redelijk onder controle, maar ik benut nog steeds niet alle mogelijkheden. Zo is het op dit moment dat ik thuis mijn drinken door een rietje drink. Buiten de veilige omgeving van mijn huis zal ik dit in principe niet doen. Terwijl de voordelen groot zijn. Ik hoef mijn hoofd minder omhoog te brengen bij elke slok, wat weer minder pijn oplevert. Aan de andere kant zegt mijn hoofd dat rietjes voor kinderen op feestjes zijn. Ook is het vasthouden van een glas soms lastig. Dus heb ik eigenlijk iets nodig met een handvat voor extra grip. Heel logisch, maar in een restaurant vraag je dat niet. En om een tuimelbeker, zoals de kinderen vroeger hadden, mee te nemen is een heel aantal bruggen te ver.

Nou is het zo dat ik deze maand naar een orthesebouwer ga om een nekbrace te laten aanmeten. De ergotherapeut zei mij in eerste instantie al dat dit maatwerk zou moeten zijn. Voor het draagcomfort, maar zeker ook voor het uiterlijk. En hij heeft gelijk. Als ik met een bouwsteiger om mijn nek moet lopen, zal ik zoveel mogelijk vermijden het ding te dragen. Dus het oog wil ook wat. En ook hier zal het een lange weg zijn naar accepteren. Voordat ik mezelf realiseer dat mensen mij echt niet anders zien als ik uit een rietje drink of met een brace loop. Net zoals ze geen problemen met mijn rolstoel hebben. Dat probleem ligt bij mij.

Maar door het uit te spreken zal het mogelijk makkelijker worden. Het ligt nu op, de digitale, straat. Ik kan me niet meer verschuilen. Dus als ik me weer aan het verantwoorden ben, laat me dan maar. Mijn PTSS heeft overal een mening over. En ik moet leren dat dit mijn mening is en niet de mening van een ander. Schaamte is een gevecht binnen jezelf.

Meer zand

Wat vindt mijn PTSS daarvan is het thema van mijn blogs. In mijn laatste blog schreef ik over zand in de machine. De grap is, dat na dat blog er ineens veel gebeurde. 

In eerste instantie kreeg ik vanuit Duitsland geen reactie op mijn email berichten. Daarop nog maar een mail gestuurd als laatste poging. Inmiddels had ik voor mezelf besloten dat ik de nekbrace zelf zou gaan betalen. Daar had ik inmiddels ook hulp bij aangeboden gekregen van diverse mensen en in het bijzonder mijn ouders. De verklaring van de medisch specialist was kort maar bondig. Letterlijk een bericht van 2 regels waarin hij stelt dat een nekbrace wenselijk is gezien mijn situatie. Samen met de rapportage van de ergotherapeut zou dit voldoende moeten zijn voor de verzekeraar. 

Ook het UWV heeft gebeld nadat het blog geschreven was. Niet dat ik de illusie heb dat het UWV mijn blog leest, maar het is wel toevallig. Net als overigens met de Duitse chirurg. Ik ga er niet van uit dat hij blogs en verhalen van patiënten leest en daarop reageert. Terug naar het UWV. Wederom telefonisch contact en om een lang verhaal kort te maken, ik hoef niet te betalen. Ik heb teveel terug gekregen, maar dat was hun fout en ik hoef niets terug te betalen. Opluchting dus. 

Zelfs mijn werkgever heeft wat van zich laten horen. Helaas geen persoonlijk contact. Blijkbaar is er een evaluatie geschreven en een afspraak bij de bedrijfsarts gepland. Ik zal vast nog een brief krijgen met een definitieve afspraak. Ik kwam hier achter door een bericht in een app die we in corona tijd hebben gebruikt. Helaas kan ik daar alleen in zien dat er acties gaande zijn. De evaluatie zelf kan ik niet zien en ik kan ook nergens op reageren. Mijn mailbox hebben ze nog steeds niet weten te vinden. 

Al met al positieve ontwikkelingen, toch? Mijn PTSS denkt daar helaas anders over. Rationeel gezien weet ik prima dat de vooruitzichten goed zijn. Toch blijf ik piekeren en kan ik bang zijn voor de toekomst. Is het bericht van de specialist wel voldoende voor de verzekeraar? Gaat mijn inkomen straks niet nog verder achteruit? Kunnen we de vaste lasten wel blijven betalen? Wat zal de verzekeraar denken nu ik weer met een declaratie kom? Inmiddels kan ik daar steeds beter mee omgaan, maar onzekerheid en angst spelen helaas wel een grote rol in mijn leven. En dat is met mijn werk nog veel erger. Het contact is tot op heden voornamelijk van mijn kant gekomen. Nu lees ik dat er een evaluatie is gedaan en een afspraak met de bedrijfsarts is gepland. De evaluatie moet ik ondertekenen, maar dat kan dus niet. Ik kan het hele ding niet zien. Dan begint het bij mij te knagen. Wat heb ik fout gedaan? Waarom hoor ik niets? Wat kan ik doen om wel goed op de hoogte gehouden te worden? En onvermijdelijk komt dan naar boven dat ik me afvraag wat mensen van me vinden. Stel ik me aan? 

Het nare met PTSS is dat je gedachten een eigen leven gaan leiden. Nogmaals, rationeel weet is echt wel beter, maar gevoelsmatig is het een heel ander verhaal. Ik heb mezelf nooit toegestaan om echt te voelen wat zaken met mij doen. Daar heb ik het afgelopen half jaar een start mee gemaakt en ik sta nog helemaal aan het begin. Opmerkingen als "het komt allemaal wel goed" zijn aan iemand met PTSS niet besteed. Want het komt niet meer goed. Ik ben bezig met diep onderzoek in en naar mezelf. Alles om weer op eigen benen te staan. En daar hoort helaas ook bij dat ik moet leren accepteren dat mensen hun afspraken soms niet nakomen. Of dat ze zo reageren als dat ik verwacht. En laat dat nou juist zijn waar mijn PTSS een hekel aan heeft.

Zand in de machine

Zand in de machine. Een uitspraak die je letterlijk kunt nemen. Ik stel me daar altijd tandwielen bij voor die niet meer draaien doordat er teveel zand in zit. Of suiker in de tank. Dat schijnt een motor ook te slopen. En nee, ik heb het niet over mijn gewrichten die aanvoelen alsof er zand tussen zit, maar over het gevoel dat alles tot stilstand is gekomen. Alsof ik op een dood punt ben aanbeland. 

Gisteren ben ik voor de laatste keer naar de fysiotherapeut geweest. Een jaar lang had ik recht op behandeling middels een zogenaamde chronische indicatie. In de moderne verzekeringswereld is een chronische indicatie alleen te krijgen na een operatie. Daarnaast zijn er nog een paar uitzonderingen, maar een chronische beperking waarvoor fysiotherapie nodig is, valt daar dan helaas weer niet onder. Dat klinkt vreemd, maar is het natuurlijk niet. Want zo gaat het met heel veel dingen.

Murphy's law heb ik in het verleden al vaker genoemd en deze is nog steeds van toepassing. Want naast het stoppen van de fysiotherapie, stoppen er momenteel wel meer dingen. 

Ik zou bijvoorbeeld een aangepaste halskraag moeten gaan dragen. Deze moet op maat gemaakt gaan worden volgens mijn ergotherapeut. Daarvoor moet de verzekeraar, ja daar zijn ze weer, toestemming voor geven. Voordat deze toestemming geven heb ik een verklaring van een medisch specialist nodig. En daar ben ik nou juist uitbehandeld. Maar goed, toch maar een mail gestuurd naar Duitsland. Inmiddels zijn we ruim een week verder en heb ik nog altijd geen verklaring. En dus ook geen halskraag. 

Dan onze grote vrienden van het UWV. Ik heb me netjes ziek gemeld in december 2021. Heb van hen ook diverse brieven gehad in verband met het feit dat ik inmiddels een jaar ziek ben. Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van het UWV met de mededeling dat ik de jackpot had gewonnen. Ik zou een groot bedrag krijgen omdat mijn WIA uitkering al die tijd te laag is gezet. Vreemd, maar bij het UWV gebeuren dit soort dingen aan de lopende band. Op de vraag of ik de komende tijd nog meer ging verdienen bij mijn werkgever, moest ik lachen. Aangegeven dat ik inmiddels al een jaar thuis ben. Geen probleem, mijn uitkering zou met een paar honderd euro per maand omhoog gaan en ik krijg ieder half jaar een bedrag ter compensatie. 

En 's middags gaat de telefoon weer. Het UWV. Ze had het toch nog eens nagekeken en inderdaad ik had met netjes ziek gemeld. Dat was allemaal prima geregeld. Op een klein dingetje na. Murphy's law. De afdeling die mijn WIA betalingen doet, was niet op de hoogte. Ik krijg dus geen bedrag en ook mijn uitkering gaat niet omhoog. Ze moeten het opnieuw berekenen. Dat zal wel weer een aantal weken gaan duren en met mijn geluk, zal ik waarschijnlijk wel weer het een en ander moeten terugbetalen. Dus ook hier is het weer wachten.

En dan natuurlijk mijn werk. Er zijn een aantal collega's die ik met regelmaat spreek. Veelal via de app. Soms komt er iemand langs en soms ga ik naar een feestje, of bijeenkomst of bbq. Gezellig. Mijn warme gevoelens voor mijn werk houden daar helaas wel op. Het contact komt van 1 kant. Ik heb geen idee wat de regels exact zijn, maar van mijn werkgever hoor ik niets. Dan heb ik het niet over mijn direct leidinggevende, maar alles daarboven. En voor een zorginstelling vind ik dat redelijk schokkend. Alle contact komt van mijn kant. Het is zo dat vlak voordat ik ziek werd, het digitale systeem op de schop is gegaan. Als je dus een tijdje thuis bent, kun je nergens meer bij. En dan mis je belangrijke berichten met betrekking tot arbeidsvoorwaarden, de ontwikkeling van de organisatie en belangrijke gebeurtenissen. Daarvoor heb ik mijn privémail doorgegeven, maar daar heb ik tot op heden nog niets op ontvangen. Ik gebruik mijn oude telefoon omdat daar nog een app op staat vanuit de corona periode. Daarmee kan ik in ieder geval zien of ik naar de bedrijfsarts moet. Helaas werkt ook deze app nauwelijks, want reageren op berichten kan, maar deze berichten worden dan niet gelezen.

Zand in de machine, daarmee ben ik dit verhaal gestart. En zo voelt het. Als vastlopen op zaken die eigenlijk gewoon geregeld moeten kunnen worden. Dat frustreert en zorgt bij mij voor onzekerheid. Maar goed, laten we nog maar eens oefenen in geduld hebben.

Maandagochtend

Stilstand is achteruitgang, is het gezegde. En eigenlijk ben ik het daar wel mee eens. Zeker op het gebied van PTSS en psychische stoornissen is dat van belang. Er zijn momenten dat ik het liefst de hele dag in bed zou blijven, maar dat is geen optie. Ik heb natuurlijk niet alleen de verantwoordelijkheid voor mezelf, maar voel me ook verantwoordelijk voor mijn gezin.

Ik sta dus iedere ochtend om half 7 op. In het weekend wat later, maar daar ben ik vaak ook de eerste. Dat heeft twee redenen. Ten eerste voel ik me in de ochtend lichamelijk vaak beter dan in de middag. Daarnaast heb ik vrij snel het gevoel dat ik nutteloos ben. Door iedere ochtend mee op te staan en ervoor te zorgen dat de dames met gesmeerd brood de deur uit gaan en Loes en ik gezamenlijk koffie hebben gedronken, voel ik me nuttig. 

Zodra iedereen dan verdwenen is, kan ik me bezig gaan houden met de rest van de dag. Dus wat kleine huishoudelijke dingen en natuurlijk de persoonlijke hygiëne. Dat kost allemaal een hoop tijd en tussendoor moet ik vaak gaan zitten om mijn nek te ontlasten. 

De maandagochtend is alleen anders. Ik heb een ongelooflijke hekel aan de maandochtend. Zo rond een uur of 9 is iedereen het huis uit en ben ik alleen. Alleen met mijn gedachten en gevoelens. ik zou niets liever doen dan weer gewoon aan het werk te gaan. Op maandagochtend na de koffie in de auto springen en naar verschillende projecten rijden. Om daar met collega's en cliënten aan het werk te kunnen. De maandagochtend was tot ruim een jaar geleden een prima ochtend. Ik heb altijd met heel veel plezier gewerkt en dat hield op 13 december 2021, de verjaardag van Sam, van de een op de andere dag op.

Ik werk sinds 2005 voor Tactus en ik moet zeggen dat ik daar een hoop heb meegemaakt. Ik ben in die tijd vaak geopereerd, heb in een revalidatiekliniek gezeten en heb mijn functie een aantal keer moeten aanpassen om te kunnen blijven werken. In 2014 ben ik voor 50% afgekeurd, maar werken deed ik. En ik had er plezier in. In die 18 jaar ben ik vaak veel te snel weer aan het werk gegaan. Niet omdat ik daartoe gedwongen werd, maar omdat ik daar plezier in had. En ook na de laatste operatie had ik verwacht weer aan het werk te gaan. 

Op 17 december stuur ik mijn chef een appje waarin ik aangeef dat het allemaal wat langer gaat duren. Half januari lijkt dan niet haalbaar meer. Helaas blijkt dat ik op 18 januari opnieuw onder het mes moet. Op 7 februari geef ik aan enorm te balen dat ik nog minimaal 2 weken niet kan en mag werken. Daarna zal ik snel weer willen opbouwen. En inderdaad op 3 maart lijkt het de goede kant op te gaan. Begin april is het echter nog niet verbeterd en ben ik al geruime tijd thuis. Dus wordt er een gesprek aangevraagd bij de bedrijfsarts. Daar wordt voor het eerst gesproken over afkeuren. Voor mij voelt dat als opgeven, maar die kant lijkt het wel op te gaan. Ik merk daar voor het eerst dat ik moe ben, maar voel vooral angst. 

Om een lang verhaal kort te maken. Voorlopig ben ik arbeidsongeschikt. Ik mag best werken en ik wil heel graag werken, maar het lukt gewoon niet. De klachten zijn erger geworden en momenteel wordt er gekeken of het mogelijk is om een op maat gemaakte nekbrace aan te laten schaffen. En daarmee zou ik nog steeds niet aan het werk kunnen. Deze is puur en alleen bedoeld om mijn nek en hoofd gedurende de dag af en toe rust te gunnen. En dat mijn hoofd rust nodig heeft is inmiddels wel duidelijk. 

Afgelopen week was er een bbq bij een van mijn collega's thuis. Hij woont op een paar 100 meter afstand, dus ik ben gegaan. En het was gezellig. Dan merk ik weer wat ik mis. Het contact met collega's, kantoorhumor, maar bovenal het gevoel mee te doen en gewaardeerd te worden. De bbq was op vrijdag en dus voelde de zaterdagochtend weer als een maandagochtend. Door de corona leek het ook nog of ik een kater had. 

Wat heb ik een ongelooflijke hekel aan maandagochtend. 

Masker

Ik dacht altijd een ongelooflijke hekel te hebben aan alles wat nep is. En dan blijkt dat je zelf ook nep bent. Een hard oordeel, dat mogelijk niet helemaal terecht is. Want nep suggereert dat je weet wat "echt" is. En dat was bij mij nou net niet het geval. Hou vol, ik zal het verduidelijken.

Zodra de diagnose PTSS er (voor de tweede keer) lag, kon er gezocht gaan worden naar een passende behandeling. En zo bevind je je dan in Enschede in een kamertje van het psycho trauma team van Mediant. 

Inmiddels is de behandeling bij Mediant afgerond. De nachtmerries zijn een stuk minder, evenals de herbelevingen. En toch blijft er nog genoeg over om te behandelen. Een van de dingen die naar voren is gekomen, is dat ik enorm grappig ben. Hard, keihard soms, maar vooral met een grote grijns en altijd een opmerking voor in de mond. En daar gaat het nou juist mis. Dat ben ik dus niet. Langzamerhand kom ik erachter dat hoe harder ik lach, hoe slechter het gaat. 

Tijdens de gesprekken met de psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik al op redelijk jonge leeftijd mezelf geleerd heb te beschermen. En dat kun je op verschillende manier doen. Ik ga grappen maken. Hoe harder de grap hoe beter. En ik heb heel lang gedacht dat ik daarmee de ellende kon relativeren. Dat ik daadwerkelijk goed in mijn vel zat. Dat moest toch? Als je altijd lacht, moet je wel gelukkig zijn. En gelukkig ben ik nou juist niet. Ik zou graag zeggen dat ik gelukkig ben, maar dan zou ik liegen. En weer mezelf bedonderen. 

In de ogen van een ander zal ik vast overgekomen zijn als iemand die zijn zaakjes voor elkaar heeft. En dat was precies wat ik wilde. Hoewel ik altijd heb geroepen dat de mening van een ander er niet toe doet, blijkt dat nu juist heel erg belangrijk voor mij te zijn. De mening van een ander doet er teveel toe. Ik kan me zorgen maken over hoe anderen mij bekijken. Ik kon uit een gezin en een familie waarin doorzetten als het moeilijk is, normaal is. En daar heb ik veel aan gehad. Maar wat als je niet meer door kunt gaan? Als je je realiseert dat het niet meer gaat? Hoe zal er dan naar me gekeken worden. Dat zijn dingen waar ik in de nacht wakker van kan liggen. 

Als je kijkt op tv, de krant en het internet hoe er gesproken wordt over mensen met een uitkering. De negativiteit die daar naar voren komt, doet mij pijn. En maakt me onzeker. En nou weet ik wel dat iedereen met name op internet kan roepen wat hij wil, in de veilige omgeving vanachter een laptop. Mensen die worden afgekeurd zijn aanstellers en hebben een schop onder hun hol nodig. Dat soort dingen lees ik regelmatig. En dan gaat het malen. Heb ik een schop onder mijn hol nodig? Daar wordt ik onzeker van. 

En dus gaat het masker op en probeer ik mezelf weer te verdedigen. Ik probeer het uit te leggen en ga van binnen kapot als iemand niet lijkt te begrijpen hoe ik me voel en wat dit soort commentaren met me doen. En dan komen de grappen weer.

Dus de komende tijd wil ik leren wat er nou werkelijk in mijn lijf omgaat. Accepteren van mijn beperkingen, maar nog veel meer het accepteren van mezelf. Mijn verdriet eindelijk maar eens voelen en toelaten. Dat ik daarvoor eerst moet toegeven dat ik eigenlijk een hekel aan mijn lijf heb en mezelf niets gun is een van de lastigste dingen die ik ooit heb moeten doen.

Mag ik genieten van leuke dingen? Je zult dit automatisch met ja beantwoorden, maar ik doe het niet. Ik geniet niet omdat ik bang ben dat een ander daar wat van vindt. Ik heb het recht niet om te genieten van leuke dingen. Dus gaat het masker weer op en speel ik dat ik geniet. 

Stap 1 is voor mij dit proces herkennen en durven benoemen. Dus bij deze heb ik mijn masker eventjes neergelegd.

Groet

Martijn

Wat vindt mijn PTSS daarvan

Na een tweetal operaties aan mijn nek in december 2020 en januari 2021 merkte ik dat ik steeds slechter ging functioneren. PTSS wordt als volgt omschreven:

Een PTSS kenmerkt zich door vier groepen verschijnselen die ontstaan als u een psychotrauma heeft doorgemaakt.

1. U heeft gevoelens van spanning en onrust die u voor de gebeurtenis niet had
Dit soort gevoelens uiten zich via woede-uitbarstingen, agressie of prikkelbaarheid, slecht slapen, concentratieproblemen, heel wakker en alert zijn en heftig schrikken van onverwachte dingen.

2. U beleeft de traumatische gebeurtenis steeds opnieuw in uw gedachten
In uw hoofd speelt zich steeds opnieuw de film van de traumatische gebeurtenis af. Dat heet een herbeleving, en dat komt niet alleen in nachtmerries en akelige dromen voor, maar ook overdag. U moet steeds maar weer aan de gebeurtenis denken en kan details niet uit het hoofd zetten. Soms handelt u alsof u nog midden in de gebeurtenis zit; het hier en nu is dan even heel ver weg. Als u in een situatie terecht komt die u doet denken aan de traumatische gebeurtenis, kunt u heel angstig worden, of andere heftige emoties voelen. Uw hart gaat sneller kloppen, of u begint te zweten. Dat kan ook als u ineens iets ruikt of er op een andere manier aan wordt herinnerd door een voorwerp, een datum etc.

3. U probeert prikkels te vermijden die u doen denken aan de traumatische gebeurtenis
U probeert te vermijden dat u opnieuw met emoties wordt overspoeld. Mogelijk gaat u daarom situaties uit de weg die u teveel herinneren aan de traumatische gebeurtenis. Sommige mensen krijgen geheugenverlies voor (delen van) de traumatische gebeurtenis, terwijl hun geheugen verder normaal functioneert.

4. U heeft minder belangstelling voor anderen en voelt minder emoties
U heeft minder interesse in de dingen die u vroeger wel leuk vond, in andere mensen, of in de toekomst. Dat wordt gevoelsarmoede genoemd. Het is moeilijker om uw gevoelens te laten zien, of het voelt alsof u bent vervreemd van de anderen. Alsof u er niet meer bij hoort. Deze verschijnselen kunnen sterk op een depressie lijken.

Naast deze vier verschijnselen van PTSS komen ook vaak schuldgevoelens voor, of ingehouden kwaadheid. Iemand kan zich bijvoorbeeld schuldig voelen omdat hij de traumatische gebeurtenis overleefd heeft, terwijl dierbare anderen omgekomen zijn. Bij mishandeling en seksueel misbruik komt het nogal eens voor dat het slachtoffer zichzelf daarvan de schuld geeft. Ingehouden kwaadheid komt vaak tot uiting als een verwijt aan anderen of aan autoriteiten dat zij niet genoeg hebben gedaan om de gebeurtenis te voorkomen.

Een stukje voorgeschiedenis is wel belangrijk. Ik had een nekhernia, waar ze in Nederland in eerste instantie niets aan wilde doen. Een second opinion in Zwolle veranderde dit. Ik zou geopereerd gaan worden, maar corona gooide roet in het eten. De operatie werd volledig afgezegd. Middels wachtlijstbemiddeling ben ik in Duitsland terecht gekomen. De eerste operatie ging niet goed. Het blokje dat in plaats van de tussenwervelschijf is geplaatst, bleef niet zitten. Dit verschoof en drukte op mijn slokdarm en luchtpijp. Heel beangstigend. De tweede operatie was bedoeld om een nieuw blokje te plaatsen of eventueel te schroeven. Mijn botstructuur is echter zo zacht dat ook dit niet haalbaar is. Hierdoor is mijn nek blijvend instabiel en heb ik veel last van zenuwpijnen en uitval in armen en handen. Soms zelfs in mijn benen. Daarnaast is er veel hoofdpijn bij gekomen.

En dan blijkt ineens dat normaal leven heel erg moeilijk wordt. Iedere nacht had ik nachtmerries. Ik werd zwetend en huilend wakker. Na de eerste operatie ben ik 9 uur van de film kwijt. Marloes kon ook niemand bereiken en uiteindelijk bleek dat ik ruim 6 uur op de intensive care heb gelegen. Waarom is nog steeds niet duidelijk. Maar daar droomde ik 's nachts over. Iedere keer had ik het gevoel dat ik stikte. De avond voordat ik naar huis ging kwam de arts langs. Ik moest heel voorzichtig zijn en wanneer ik last kreeg moest ik direct een ambulance bellen en met spoed geopereerd worden. Het verschuivende blokje kon gevaarlijk zijn.  

Na 4 weken ging ik terug. Hij was niet tevreden, maar waarschijnlijk moest ik het allemaal toch wat meer tijd geven. Dit duurde nog geen 24 uur. Hij heeft Marloes gebeld en haar gezegd dat ik met spoed terug moest komen om het blokje te laten verwijderen. En daar gingen we weer. 3 uur rijden naar een plek waar mijn gezin en familie niet mochten komen door corona. 

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik gek op lekker eten ben. In het ziekenhuis in Duitsland kreeg ik iedere dag goed eten. Geen opgewarmde prak, maar daadwerkelijk vers gekookte gerechten. Bijna dagelijks met een verse salade met balsamico en tomaat. Maar eenmaal thuis was de geur van balsamico voldoende om volledig terug te zijn in het ziekenhuis. Terug op de afdeling waar ik me slecht verstaanbaar kon maken en waar ik mee eenzamer voelde dan ooit tevoren.

Een kort lontje had ik ook, en heb ik af en toe nog. Snel overprikkeld, heel snel moe en eigenlijk altijd aan. Het idee dat er ieder moment iets kan gebeuren. Met andere woorden werd het tijd voor hulp. 

Lang verhaal kort, ik kwam bij Mediant terecht bij het psycho trauma team. EMDR volgde en gesprekken met een psycholoog. Het directe trauma is redelijk onder controle. De komende jaren zal ik zeker nog psychische begeleiding nodig hebben en daar zoeken we momenteel naar. 

Inmiddels ben ik al ruim een jaar thuis. Ik verwacht helaas niet ooit weer aan het werk te kunnen. Hoeveel pijn het me ook doet om dat voor het eerst eerlijk te kunnen zeggen. Ik zal op zoek moeten naar andere zingeving. En dus zal ik de komende tijd met regelmaat een blog schrijven over wat PTSS voor invloed kan hebben op een mensenleven. Ik zie het als therapie en hoop dat ook een ander er wat aan kan hebben. Ik hoop een stuk begrip te kweken voor de keuzes die ik soms (noodgedwongen) moet maken, maar ook voor de gevolgen van PTSS in het algemeen. 

Helaas gaat het typen niet snel en moet ik met grote regelmaat stoppen omdat mijn vingers niet meer meewerken. Ik probeer wekelijks wat te posten.

Groet

Martijn