Schaamte

Iedereen heeft wel een guilty pleasure. Bijvoorbeeld een lied waar je je stiekem een beetje voor schaamt. En nu verwachten jullie natuurlijk dat ik ga zeggen wat mijn guilty pleasure is op muziek gebied. Helaas, dat hou ik lekker voor mezelf. De schaamte waar ik het over heb, heeft een rechtstreekse verbinding met  PTSS en zit op een ander niveau. Het gaat niet om muziek, maar bijvoorbeeld om zaken die mijn leven makkelijker zouden moeten maken.

Schaamte is een gevecht binnen jezelf. Een beetje schaamte schijnt prima te zijn, maar in mijn geval is het overheersend geworden. De functie van normale schaamte is overstegen en ik heb er last van. Het gekke is dat ook hier weer de mening van andere heel erg belangrijk wordt in mijn hoofd. Ik zou heel graag "normaal" zijn. Daarmee bedoel ik, dat ik graag zou willen doen wat anderen ook kunnen. En rationeel gezien weet ik best dat ik dat allang doe. Ik leef mijn leven zoals anderen dat doen. Met mijn goede en slechte momenten, maar toch zit er een verschil. 

Ik heb heel veel moeite om mezelf toe te staan gebruik te maken van de mogelijkheden die er zijn. Dat klinkt wat vaag, maar ik zal het verduidelijken. Toen mijn beenfunctie achteruit ging, heb ik uiteindelijk een rolstoel gekregen. De stap daar naar toe was al enorm groot, maar ook toen ik eenmaal een rolstoel had, was ik nog geen "roller". Binnen het gezin was het iets makkelijker, maar ook dan koos ik soms voor om de rolstoel niet te gebruiken. Ook als ik met mijn ouders weg was, wilde ik dit niet. Een aantal van mijn collega's kunnen het zich nog wel herinneren. Ik stapte vanaf het parkeerdek de kantoorruimte binnen met mijn rolstoel aan de hand en ging er dan pas in zitten. De acceptatie, maar vooral de angst dat ik als minderwaardig gezien zou worden, hield me tegen.

En dat doe ik nog steeds. De rolstoel heb ik inmiddels redelijk onder controle, maar ik benut nog steeds niet alle mogelijkheden. Zo is het op dit moment dat ik thuis mijn drinken door een rietje drink. Buiten de veilige omgeving van mijn huis zal ik dit in principe niet doen. Terwijl de voordelen groot zijn. Ik hoef mijn hoofd minder omhoog te brengen bij elke slok, wat weer minder pijn oplevert. Aan de andere kant zegt mijn hoofd dat rietjes voor kinderen op feestjes zijn. Ook is het vasthouden van een glas soms lastig. Dus heb ik eigenlijk iets nodig met een handvat voor extra grip. Heel logisch, maar in een restaurant vraag je dat niet. En om een tuimelbeker, zoals de kinderen vroeger hadden, mee te nemen is een heel aantal bruggen te ver.

Nou is het zo dat ik deze maand naar een orthesebouwer ga om een nekbrace te laten aanmeten. De ergotherapeut zei mij in eerste instantie al dat dit maatwerk zou moeten zijn. Voor het draagcomfort, maar zeker ook voor het uiterlijk. En hij heeft gelijk. Als ik met een bouwsteiger om mijn nek moet lopen, zal ik zoveel mogelijk vermijden het ding te dragen. Dus het oog wil ook wat. En ook hier zal het een lange weg zijn naar accepteren. Voordat ik mezelf realiseer dat mensen mij echt niet anders zien als ik uit een rietje drink of met een brace loop. Net zoals ze geen problemen met mijn rolstoel hebben. Dat probleem ligt bij mij.

Maar door het uit te spreken zal het mogelijk makkelijker worden. Het ligt nu op, de digitale, straat. Ik kan me niet meer verschuilen. Dus als ik me weer aan het verantwoorden ben, laat me dan maar. Mijn PTSS heeft overal een mening over. En ik moet leren dat dit mijn mening is en niet de mening van een ander. Schaamte is een gevecht binnen jezelf.