Ja, ook gehandicapten zijn maar gewone mensen. Dat is logisch zul je denken, maar de afgelopen periode is dat voor mij nogal de vraag geweest. Ik ben nogal bezig geweest met het accepteren van mijn handicap. Hierdoor was het "gewoon mens" zijn, af en toe wat moeilijker. Gelukkig kan ik zeggen dat ik inmiddels weer tot de doelgroep behoor.
Daarom vandaag een wat korter stukje. Ik ben namelijk druk. Net als een normaal mens, heb ik te maken met verantwoordelijkheden. Van het weekend is Marloes weg en ik ben alleen met mijn 3 dochters. Dat wordt druk! Geeft niets, maar naast dat ik met hen van alles wil doen, heb ik ook de voorlichting nog bij de Intersport. Ik ga meedraaien in hun verkooptraining en ben me daar momenteel druk voor aan het voorbereiden.
De grap is, dat ik het weer heerlijk vind om 3 dagen met mijn dochters te hebben. Ook zij genieten van de aandacht. Omdat Marloes met mijn moeder en zusje een weekend weggaat, is opa ook alleen thuis. En dus is de zaterdag vol gepland met het bakken van koekjes, het eten van visjes op de markt en het bakken van pizza voor de avond. En deze pizza wordt geheel zelf gemaakt.
Vroeg op de ochtend moet ik dan naar de Intersport toe en daarna wordt het non-stop "gewone mensen" activiteiten, heerlijk!
Ook voor de Intersport zat ik te worstelen met het gewone mensen thema. De ervaring daar was vervelend en te wijten aan het feit dat ik in een rolstoel zit. Veel mensen weten nu eenmaal niet hoe ze daar mee om moeten gaan. Dat geld overigens niet alleen voor rolstoelers, maar ook voor ouderen, kinderen en wat voor doelgroepen er allemaal zijn. Mijn doel is dan ook niet om iemand onderuit te halen, maar om juist de "gewone mens" achter de handicap te tonen. Vreemd eigenlijk dat dit nodig is, maar mensen beoordelen nou eenmaal direct op het eerste wat ze zien. Geheid dat ik mezelf daar soms ook schuldig aan maak.
De conclusie van dit stukje is eigenlijk dat ik de afgelopen tijd weer geleerd heb om "gewoon" mens te zijn. Ik hoop ook dat ik dit kan gaan uitstralen morgenochtend. Gek genoeg ben ik voor mijn kinderen en vrouw nooit anders geweest.
Toch lekker om te kunnen zeggen dat ik me weer gewoon "mens" voel!
Groet
Martijn
vrijdag 21 september 2012
vrijdag 14 september 2012
Werken, werken en nog eens werken
Nee, de titel van vandaag is geen klacht. Wel een constatering die me wel bevalt. Natuurlijk heb ik de afgelopen periode moeten minderen met werk. Ik ben terug gegaan naar ongeveer 50%. Waarschijnlijk zal ik vanaf aanstaande maart voor het gedeelte dat ik niet meer werken kan, dan ook worden afgekeurd. Een begrip waar ik in het begin erg bang voor was.
Bij mijn eerste werkgever waren mijn knieproblemen al bekend. Al voordat ik met de stage begon aldaar, liep ik met een stok. Vervolgens een tijdje niet en daarna een periode met 2 stokken. Tegen het einde van mijn periode daar, werden de knieklachten steeds erger. Mijn werkgever gaf toen al aan, dat ik moest oppassen. Hij was bang mij te verliezen door deze knieproblemen. Er zou uiteindelijk de kans bestaan dat ik zou worden afgekeurd. Hij vroeg zich toen al af hoe het verder zou gaan.
Op dat moment heb ik geroepen dat ik me voor geen goud zou laten afkeuren. Dit heb ik volgehouden bij mijn huidige werkgever. Ook daar waren verschillende mensen die aangaven dat volledig werken geen haalbare kaart meer zou zijn. Ook toen wilde ik er niets van horen. Ik ben in behandeling gegaan bij een psychotherapeut en moest noodgedwongen minder gaan werken. In de plannen die voor het UWV werden geschreven kwam naar voren dat de bedrijfsarts en mijn leidinggevende, zich afvroegen of volledig terugkeren een optie was. Ik wilde dit wel en er was niet over te praten.
De rest van het verhaal is bekend. Uiteindelijk heb ik ingestemd met het minder werken en het blijkt de beste beslissing van mijn leven te zijn geweest.
Maar ben ik ook echt minder gaan werken? De grap is dat mijn handicap een hoop werk met zich mee brengt. Dan heb ik het niet over reguliere arbeid, maar het zorgt wel voor een hoop extra denkwerk en vaak ook een hoop extra handelingen. Even snel weg, is er niet meer bij. Ik moet van tevoren kijken of ik ergens wel komen kan met mijn stoel. Door de vermoeidheid en de constante pijn, moet ik mijn dagen goed indelen. Doe ik dit niet, dan heb ik daar de volgende dagen alleen maar meer last van.
Een andere vorm van extra werk zit in het schrijven van dit blog. Ik schrijf in principe iedere vrijdag een stuk. Daarnaast heb ik in eigen beheer een boek uitgegeven. Dit was in eerste instantie een bundeling van het blog. Het loopt goed. De eerste 50 zijn verkocht. Ik ben druk bezig met het maken van reclame en dat is op zich ook een hoop werk. De boodschap van mijn blog en mijn boek is duidelijk. Ik wil proberen mensen bewust te maken van hoe het is te leven met een beperking.
Het volgende boek is in de maak. Daar komen niet alleen stukken in te staan die hier op het blog te lezen zijn, maar ook verhalen die speciaal voor het boek gemaakt worden.
Daarnaast heeft mijn grote mond (op dit blog tenminste) ook voor extra werk gezorgd. In een eerder stuk gaf ik aan bij de intersport mee te gaan draaien in de verkooptraining. Dit om te kijken of ik kan helpen bij het omgaan met mensen met een beperking. Nu blijkt dit soms een struikelblok voor verkopers te zijn. Momenteel ben ik druk bezig om voor hen een verhaal voor te bereiden.
Zo zie je maar dat een handicap een hoop extra werk met zich mee brengt. Maar, zoals al eerder gezegd, is dit absoluut geen klacht. Ik kan mijn handicap nu op een manier gebruiken waar anderen, maar ook ikzelf wat aan heb.
Laat mij maar lekker werken.
Groet
Martijn
Bij mijn eerste werkgever waren mijn knieproblemen al bekend. Al voordat ik met de stage begon aldaar, liep ik met een stok. Vervolgens een tijdje niet en daarna een periode met 2 stokken. Tegen het einde van mijn periode daar, werden de knieklachten steeds erger. Mijn werkgever gaf toen al aan, dat ik moest oppassen. Hij was bang mij te verliezen door deze knieproblemen. Er zou uiteindelijk de kans bestaan dat ik zou worden afgekeurd. Hij vroeg zich toen al af hoe het verder zou gaan.
Op dat moment heb ik geroepen dat ik me voor geen goud zou laten afkeuren. Dit heb ik volgehouden bij mijn huidige werkgever. Ook daar waren verschillende mensen die aangaven dat volledig werken geen haalbare kaart meer zou zijn. Ook toen wilde ik er niets van horen. Ik ben in behandeling gegaan bij een psychotherapeut en moest noodgedwongen minder gaan werken. In de plannen die voor het UWV werden geschreven kwam naar voren dat de bedrijfsarts en mijn leidinggevende, zich afvroegen of volledig terugkeren een optie was. Ik wilde dit wel en er was niet over te praten.
De rest van het verhaal is bekend. Uiteindelijk heb ik ingestemd met het minder werken en het blijkt de beste beslissing van mijn leven te zijn geweest.
Maar ben ik ook echt minder gaan werken? De grap is dat mijn handicap een hoop werk met zich mee brengt. Dan heb ik het niet over reguliere arbeid, maar het zorgt wel voor een hoop extra denkwerk en vaak ook een hoop extra handelingen. Even snel weg, is er niet meer bij. Ik moet van tevoren kijken of ik ergens wel komen kan met mijn stoel. Door de vermoeidheid en de constante pijn, moet ik mijn dagen goed indelen. Doe ik dit niet, dan heb ik daar de volgende dagen alleen maar meer last van.
Een andere vorm van extra werk zit in het schrijven van dit blog. Ik schrijf in principe iedere vrijdag een stuk. Daarnaast heb ik in eigen beheer een boek uitgegeven. Dit was in eerste instantie een bundeling van het blog. Het loopt goed. De eerste 50 zijn verkocht. Ik ben druk bezig met het maken van reclame en dat is op zich ook een hoop werk. De boodschap van mijn blog en mijn boek is duidelijk. Ik wil proberen mensen bewust te maken van hoe het is te leven met een beperking.
Het volgende boek is in de maak. Daar komen niet alleen stukken in te staan die hier op het blog te lezen zijn, maar ook verhalen die speciaal voor het boek gemaakt worden.
Daarnaast heeft mijn grote mond (op dit blog tenminste) ook voor extra werk gezorgd. In een eerder stuk gaf ik aan bij de intersport mee te gaan draaien in de verkooptraining. Dit om te kijken of ik kan helpen bij het omgaan met mensen met een beperking. Nu blijkt dit soms een struikelblok voor verkopers te zijn. Momenteel ben ik druk bezig om voor hen een verhaal voor te bereiden.
Zo zie je maar dat een handicap een hoop extra werk met zich mee brengt. Maar, zoals al eerder gezegd, is dit absoluut geen klacht. Ik kan mijn handicap nu op een manier gebruiken waar anderen, maar ook ikzelf wat aan heb.
Laat mij maar lekker werken.
Groet
Martijn
vrijdag 7 september 2012
Gehandicapte gezocht
Gisteren voelde ik me genaaid. Nou heb ik op zich niets tegen genaaid worden, maar ik wil er wel bij worden gekust. En dat gebeurde nu niet.
Even uitleggen wat er gebeurde. Ik werk al langere tijd voor dezelfde baas. In eerdere stukken heb ik al aangegeven dat er een hoop onduidelijkheid is over het aankomende WIA traject. Het hele traject rondom mijn handicap is voor mijn werkgever, maar soms ook voor mij zelf, een hoop abracadabra.
Er zijn veel zaken die ik zelf heb moeten regelen. Nu vind ik dat geen probleem, ik mankeer ten slotte alleen iets aan mijn gewrichten. Mijn hoofd is er daar geen van. Daarnaast krijg ik enorm veel hulp op de afdeling waar ik werk. Ga ik echter wat dieper de organisatie in, dan wordt het al moeilijker. Op dat moment is een vraag stellen ineens een probleem geworden. Gelukkig heb ik een aantal mensen achter me staan die me goed op weg helpen. Zo is er een nieuwe lease-auto in aantocht en zijn er wat kleine zaken aan het pand aangepast. Dat heeft echter niets met de instelling zelf te maken en des te meer met de leidinggevenden direct om mij heen.
De route naar de WIA is me inmiddels duidelijk. Hoe de WIA er zelf uit ziet en wat ik ga overhouden is een raadsel. Toch zijn dat geen onbelangrijke zaken. Ik weet dat ik er wat op achteruit zal gaan. Hoeveel is echter niet duidelijk. De een geeft aan dat de WIA stopt en ik het moet gaan doen met het geld dat ik verdien in de overgebleven uren. De ander geeft aan dat ik ergens anders een aanvullend bedrag zal gaan krijgen. Deze vraag is de afgelopen maanden een aantal keer bij mijn personeelsfunctionaris neergelegd. Ik krijg echter het idee dat ze maar weinig moeite doet om een en ander duidelijk te krijgen.
Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er niet meer mensen in een rolstoel rondrijden bij onze werkgever. Of dat er mensen de WIA in gegaan zijn. Het antwoord is daarop steevast nee. Wel geeft ze telkens aan met haar collega's te zullen overleggen, waar we vervolgens weer niets van horen. Nu spraken we haar direct na de vakantie weer. Wederom kreeg ik dezelfde antwoorden. Nee, de WIA was onduidelijk. Het UWV geeft geen informatie. Ik moest zelf maar een afspraak maken. Hier wilde ze dan wel graag bij zitten, zodat ze wat meer info zou hebben voor eventuele volgende collega's. Uiteindelijk heeft mijn baas doorgdrukt dat er door haar een afspraak gepland gaat worden om mijn oude vragen alsnog beantwoord te krijgen. De verbazing blijft bij mijn collega's en mij zelf groot. Het moet voor een grote organisatie toch mogelijk zijn om meer informatie van het UWV te krijgen en een duidelijk beleid te schrijven gericht op de WIA. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik de enige ben van deze grote groep mensen die werkt voor mijn werkgever.
En tot mijn verbazing veranderde er gisteren iets. Mijn boekje verkoopt goed. Zo krijg ik ook bestellingen van collega's die ervan hebben gelezen op het intranet van de werkgever. De laatste die bestelde was benieuwd naar de verhalen en het zou leuk zijn om die te bekijken samen met een collega in een rolstoel.
Ik viel bijna uit de mijne van verbazing. Iemand in een rolstoel? Dat zou toch niet kunnen? Ik heb toch het alleenrecht op rolstoelgebruik binnen onze organisatie? Zou ik nu voor mijn positie als knuffelgehandicapte moeten vrezen?
Ik ben in de telefoon geklommen en heb de betreffende collega gebeld. Niet om haar duidelijk te maken dat ik de enige rolstoeller wilde zijn, maar om eens te vragen of zij wel van mijn bestaan wist en hoe haar ervaringen met de organisatie op zich zijn.
Het werd een leuk gesprek. Haar problemen zijn letterlijk de mijne. Ook hier kapotte gewrichten ooit begonnen in een knie. Daarna complicaties na een operatie en vervolgens rolstoelgebruik, met af en toe kleine stukjes lopen. Ook altijd pijn. Het enige verschil is dat zij in het geheel is afgekeurd. Een keuze die ik gelukkig nog niet heb hoeven maken (alhoewel het wel is voorgesteld door sommigen). We hebben ruim een half uur gesproken over de WIA. Die is me inmiddels helemaal duidelijk. Ik weet hoe deze werkt en hoe het er in principe in mijn situatie uit gaat zien.
Vervolgens hebben we ook nog gesproken over de aanpassingen aan de werkplek en de houding van de werkgever. Zij is volledig afgekeurd, maar werkt wel nog. De weerstand die ik af en toe tegenkom is ook bij haar goed bekend. Aanpassingen worden niet gedaan of in ieder geval erg moeilijk gemaakt onder het motto: "je gaat er toch niet meer uren door werken".
De conclusie van dit deel van het gesprek, is dat het erg belangrijk is om een goede leidinggevende te hebben. Wat dat betreft ben ik gezegend.
Na dit gesprek heb ik direct de chef gebeld. Ook die wist van verbazing niet wat ze zeggen moest. Het vreemde blijft dat mijn vragen wel degelijk te beantwoorden waren door de personeelsdienst. Er is letterlijk een gelijk verhaal aan het mijne waar ze lering uit hadden kunnen trekken. Het overleg tussen collega's binnen de personeelsdienst is volgens mij niet al te best. De personeelsadviseur van mijn andere rollende collega en de mijne hebben als het goed is regelmatig contact gehad over mijn casus. Dat er geen lichtje is gaan branden bij een van beiden is mij een raadsel. Of mijn adviseur heeft nooit iets uitgezocht en me steeds aan het lijntje gehouden of ze kunnen daar hun eigen reet niet vinden al hadden ze een gedetailleerde kaart.
Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door de personeelsdienst was al vrij groot en is door dit voorval van groot naar enorm gegroeid. Mijn leidinggevende heeft een mail gestuurd met naam en de mededeling dat ik inmiddels weet hoe de WIA werkt. Tot op heden geen reactie. Natuurlijk zou ik bijna zeggen.
Ik hoop dat dit soort zaken in de toekomst kan worden voorkomen. Ik zal het in ieder geval bij de OR neerleggen en toch ook eens gaan zoeken naar een contactpersoon bij personeelszaken die wel luisteren wil. Onvermoeid rollen we door.
Groet
Martijn
Even uitleggen wat er gebeurde. Ik werk al langere tijd voor dezelfde baas. In eerdere stukken heb ik al aangegeven dat er een hoop onduidelijkheid is over het aankomende WIA traject. Het hele traject rondom mijn handicap is voor mijn werkgever, maar soms ook voor mij zelf, een hoop abracadabra.
Er zijn veel zaken die ik zelf heb moeten regelen. Nu vind ik dat geen probleem, ik mankeer ten slotte alleen iets aan mijn gewrichten. Mijn hoofd is er daar geen van. Daarnaast krijg ik enorm veel hulp op de afdeling waar ik werk. Ga ik echter wat dieper de organisatie in, dan wordt het al moeilijker. Op dat moment is een vraag stellen ineens een probleem geworden. Gelukkig heb ik een aantal mensen achter me staan die me goed op weg helpen. Zo is er een nieuwe lease-auto in aantocht en zijn er wat kleine zaken aan het pand aangepast. Dat heeft echter niets met de instelling zelf te maken en des te meer met de leidinggevenden direct om mij heen.
De route naar de WIA is me inmiddels duidelijk. Hoe de WIA er zelf uit ziet en wat ik ga overhouden is een raadsel. Toch zijn dat geen onbelangrijke zaken. Ik weet dat ik er wat op achteruit zal gaan. Hoeveel is echter niet duidelijk. De een geeft aan dat de WIA stopt en ik het moet gaan doen met het geld dat ik verdien in de overgebleven uren. De ander geeft aan dat ik ergens anders een aanvullend bedrag zal gaan krijgen. Deze vraag is de afgelopen maanden een aantal keer bij mijn personeelsfunctionaris neergelegd. Ik krijg echter het idee dat ze maar weinig moeite doet om een en ander duidelijk te krijgen.
Ik heb haar meerdere keren gevraagd of er niet meer mensen in een rolstoel rondrijden bij onze werkgever. Of dat er mensen de WIA in gegaan zijn. Het antwoord is daarop steevast nee. Wel geeft ze telkens aan met haar collega's te zullen overleggen, waar we vervolgens weer niets van horen. Nu spraken we haar direct na de vakantie weer. Wederom kreeg ik dezelfde antwoorden. Nee, de WIA was onduidelijk. Het UWV geeft geen informatie. Ik moest zelf maar een afspraak maken. Hier wilde ze dan wel graag bij zitten, zodat ze wat meer info zou hebben voor eventuele volgende collega's. Uiteindelijk heeft mijn baas doorgdrukt dat er door haar een afspraak gepland gaat worden om mijn oude vragen alsnog beantwoord te krijgen. De verbazing blijft bij mijn collega's en mij zelf groot. Het moet voor een grote organisatie toch mogelijk zijn om meer informatie van het UWV te krijgen en een duidelijk beleid te schrijven gericht op de WIA. Ik kan me nog steeds niet voorstellen dat ik de enige ben van deze grote groep mensen die werkt voor mijn werkgever.
En tot mijn verbazing veranderde er gisteren iets. Mijn boekje verkoopt goed. Zo krijg ik ook bestellingen van collega's die ervan hebben gelezen op het intranet van de werkgever. De laatste die bestelde was benieuwd naar de verhalen en het zou leuk zijn om die te bekijken samen met een collega in een rolstoel.
Ik viel bijna uit de mijne van verbazing. Iemand in een rolstoel? Dat zou toch niet kunnen? Ik heb toch het alleenrecht op rolstoelgebruik binnen onze organisatie? Zou ik nu voor mijn positie als knuffelgehandicapte moeten vrezen?
Ik ben in de telefoon geklommen en heb de betreffende collega gebeld. Niet om haar duidelijk te maken dat ik de enige rolstoeller wilde zijn, maar om eens te vragen of zij wel van mijn bestaan wist en hoe haar ervaringen met de organisatie op zich zijn.
Het werd een leuk gesprek. Haar problemen zijn letterlijk de mijne. Ook hier kapotte gewrichten ooit begonnen in een knie. Daarna complicaties na een operatie en vervolgens rolstoelgebruik, met af en toe kleine stukjes lopen. Ook altijd pijn. Het enige verschil is dat zij in het geheel is afgekeurd. Een keuze die ik gelukkig nog niet heb hoeven maken (alhoewel het wel is voorgesteld door sommigen). We hebben ruim een half uur gesproken over de WIA. Die is me inmiddels helemaal duidelijk. Ik weet hoe deze werkt en hoe het er in principe in mijn situatie uit gaat zien.
Vervolgens hebben we ook nog gesproken over de aanpassingen aan de werkplek en de houding van de werkgever. Zij is volledig afgekeurd, maar werkt wel nog. De weerstand die ik af en toe tegenkom is ook bij haar goed bekend. Aanpassingen worden niet gedaan of in ieder geval erg moeilijk gemaakt onder het motto: "je gaat er toch niet meer uren door werken".
De conclusie van dit deel van het gesprek, is dat het erg belangrijk is om een goede leidinggevende te hebben. Wat dat betreft ben ik gezegend.
Na dit gesprek heb ik direct de chef gebeld. Ook die wist van verbazing niet wat ze zeggen moest. Het vreemde blijft dat mijn vragen wel degelijk te beantwoorden waren door de personeelsdienst. Er is letterlijk een gelijk verhaal aan het mijne waar ze lering uit hadden kunnen trekken. Het overleg tussen collega's binnen de personeelsdienst is volgens mij niet al te best. De personeelsadviseur van mijn andere rollende collega en de mijne hebben als het goed is regelmatig contact gehad over mijn casus. Dat er geen lichtje is gaan branden bij een van beiden is mij een raadsel. Of mijn adviseur heeft nooit iets uitgezocht en me steeds aan het lijntje gehouden of ze kunnen daar hun eigen reet niet vinden al hadden ze een gedetailleerde kaart.
Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door de personeelsdienst was al vrij groot en is door dit voorval van groot naar enorm gegroeid. Mijn leidinggevende heeft een mail gestuurd met naam en de mededeling dat ik inmiddels weet hoe de WIA werkt. Tot op heden geen reactie. Natuurlijk zou ik bijna zeggen.
Ik hoop dat dit soort zaken in de toekomst kan worden voorkomen. Ik zal het in ieder geval bij de OR neerleggen en toch ook eens gaan zoeken naar een contactpersoon bij personeelszaken die wel luisteren wil. Onvermoeid rollen we door.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)