Bij schizofrenie denken mensen vaak aan een meerdere persoonlijkheden. Dat dit eigenlijk niet klopt, moeten we maar even voor lief nemen. Het lijkt dan meer op MPS (geen PMS wat een heel ander vervelend syndroom is). Het hebben van een handicap heeft bij mij ook gezorgd voor meerdere persoonlijkheden.
Soms lijkt het zelfs wel of ik twee verschillende personen ben. Of speel. Acda en de Munnik hebben een nummer "Een Spaanse Moslim groet zijn god", waarin ze zingen over twee personen. Zoek het maar eens op. De grap is dat deze beide persoonlijkheden bijna letterlijk op mij slaan.
Ik ben nu ongeveer 6 jaar rolstoelgebonden. Dat betekent echter niet dat ik niet kan lopen. Ben je dan een rolstoeler of een loper? Die vraag heeft mij lang bezig gehouden. Dat schijnt alles te maken te hebben met acceptatie. Een tijd geleden had ik een gesprek met iemand met een incomplete dwarslaesie. Hij vertelde mij lachend dat het probleem met rolstoelers die kunnen lopen is, dat ze nooit lijken te accepteren dat ze rolstoelgebonden zijn. Hij heeft geen keuze en ik heb die wel. En juist die keuze zorgt ervoor dat je volledig over je grenzen heen gaat. Een mooi voorbeeld daarvan is het Hemelvaartweekend. In dat weekend gaan we ieder jaar met mijn ouders en zusje kamperen. De afstanden naar het toiletgebouw, of de winkel gebruik ik altijd de rolstoel. De rest van de dag zit ik veel, maar voornamelijk in een campingstoel. Voor de barbecue zit ik op een krukje en af en toe sta ik. Zo'n weekend levert me veel extra pijn op. De dagen daarna slaap ik slecht en heb ik veel last. Terwijl wanneer ik in mijn stoel blijf zitten, ik mezelf een hoop ellende bespaar. En dat moet dus anders. Ik zal moeten accepteren dat ik volledig rolstoelgebonden ben.
Dus stap ik voor elke gelegenheid in mijn rolstoel. Wanneer ik de kinderen naar school breng en ophaal, zit ik in mijn stoel. Vanmorgen moest ik de jongste van het zwembad halen en ook dat heb ik in de stoel gedaan. De grap is dat je altijd reacties verwacht of rare gezichten. Dat is mijn onzekerheid. Die waren er gelukkig niet. En anders maar wel, ook dat hoort bij accepteren. Jip vond het echter minder leuk. De rolstoel is een geaccepteerd voorwerp in ons huishouden, maar voornamelijk buiten. Toch snappen ze me wel en lijken zij er makkelijker mee om te gaan dan ik.
Ik kan dus nu met recht zeggen rolstoelgebonden te zijn. En ik heb "schizofrenie" zonder medicatie overwonnen.
Groet
Martijn
