Al een tijdje nu heb ik geen blog geschreven. Dit komt omdat het een tijd lang erg goed is gegaan. Ik voel me beter, doe meer en hou daardoor minder tijd over om blogs te schrijven. Ik ben dit blog ooit gestart op "therapeutische" basis. En daarnaast blijk ik schrijven gewoon erg leuk te vinden. De afgelopen tijd dus even niet.
Ik ben tegen dezelfde problemen blijven aanrollen. Maar om jullie te vervelen met een koperdiefstal op kantoor, waardoor ik het pand niet meer binnen kon komen, vond ik wat ver gaan. Ook de parkeerperikelen zijn bekend, evenals hoe mensen je soms behandelen als je in een rolstoel zit. Toch heb ik weer wat gevonden, wat volgens mij even besproken moet worden.
De regering heeft weer vergaderd, en daar waar Schotland heeft geprobeerd onafhankelijk te worden maar niet slaagde, zijn ze in Nederland hard op weg om iedereen onafhankelijk te maken. Maar dan op de manier van, afhankelijkheid kan niet langer, zoek het zelf maar uit. De zorgpremies gaan omhoog, evenals de eigen bijdrage en het eigen risico. Nog even en ik moet boetes betalen omdat ik een handicap heb.
Nu ben ik erg van het eerlijk delen. Zo probeer ik al jaren mijn handicap te delen, maar niemand wil hierin meegaan. Toch heb ik een idee.
Met verschillende mensen heb ik het erover gehad dat ik graag mijn benen kwijt wil. En nee, dit is geen grap, maar een serieuze overweging. Haal mijn beide benen tot net boven de knie weg en waarschijnlijk is mijn probleem voor een groot gedeelte opgelost. Ten eerste kun je met twee protheses goed leren lopen. Hierdoor kom ik meer in beweging, kan ik dingen doen die nu niet mogelijk zijn en zal mijn algehele gezondheid verbeteren. Ik raak zelfs een flink aantal kilo's ineens kwijt. Alhoewel dit volgens Marloes niet telt.
Natuurlijk is er de kans op fantoompijn, maar pijn heb ik nu ook. Ik zou wel weer kunnen lopen. Daarnaast is afgelopen weken gebleken dat inmiddels ook mijn armen niet al te best meer zijn. Door rolstoelgebruik moet ik waarschijnlijk binnenkort aan mijn ellebogen geholpen worden.
Het gedeelte delen gaat waarschijnlijk niet helemaal op, dus mogen ze mijn benen hebben. Ik hoef er geen nieuwe voor terug. Misschien kan de KNVB ze in een vitrinekast zetten als waarschuwing voor jonge spelers. Of het ziekenhuis dat in eerste instantie niet al te zorgvuldig te werk is gegaan, als les middel.
Dus wie o wie wil mijn benen hebben? 35 jaar, en de laatste jaren nauwelijks gebruikt. Zeer goed onderhouden enzovoorts. Het zal wel een beetje snel moeten, want waarschijnlijk zijn protheses straks alleen nog maar voor de rijken en uitgevoerd in designer prints.
Groet
Martijn
vrijdag 19 september 2014
zondag 13 juli 2014
Leven met een gehandicapte
Vandaag zijn Marloes en ik 14 jaar getrouwd. En wat is er een hoop gebeurd getuige de foto.
Voor de grap zeg ik wel eens dat wij samen gelukkig getrouwd zijn. Ik ben getrouwd en Maloes is gelukkig. Realiteit is echter dat wij samen getrouwd en gelukkig zijn. Om je heen zie je steeds meer huwelijken uit elkaar knallen, maar het onze heeft stand gehouden. En dat terwijl er mensen waren die dachten dat het een "moetje" was. Er was er zelfs een die ons in de kerk succes wenste en zich hardop afvroeg hoe lang wij het zouden volhouden. Natuurlijk waren we jong toen we gingen trouwen. Mijn ouders hoefden net geen handtekening meer te zetten, ik was inmiddels 21.
In de afgelopen 14 jaar hebben we een hoop meegemaakt. En lang niet alles was positief. En daarover gaat dit blog. Over het naast elkaar staan, met elkaar leven en doorgaan ook als niets loopt zoals je had verwacht of gehoopt.
Bij onze eerste echte ontmoeting wist ik dat ik binnen een paar dagen onder het mes zou moeten. Geen leuk vooruitzicht, maar Loes stuurde direct een kaartje. Dat kaartje was het begin van onze relatie en ik heb het nog steeds. Inmiddels ben ik meerdere keren geopereerd en iedereen weet wat het eindresultaat daarvan is. Ik moet leven met een handicap. Wat daarbij vaak vergeten wordt is dat ook mijn gezin en dan voornamelijk Marloes ook moet leven met dezelfde handicap.
Dankzij mijn handicap kan ik natuurlijk een stuk minder dan voorheen. Mijn humeur kan nog al eens wisselen afhankelijk van de pijn en vermoeidheid. Iedere middag moet ik rusten omdat ik anders de dag niet doorkom. Daardoor komt er veel op de schouders van Marloes. Het grootste dele van het huishouden zal ze moeten doen en ook op het gebied van werk draait ze meer uren dan ik. Hulp daarbij wil ze eigenlijk niet aannemen en dat siert haar. Doordat ik minder ben gaan werken kan ik gelukkig het grootste deel van zorgen voor de kinderen op me nemen en dat geeft enige verlichting. Maar wat ik het meeste aan mijn vrouw respecteer is het feit dat ze bij me is gebleven ondanks alles. Toen ik bang was om de straat op te gaan, was Marloes er. Toen ik 's nachts geteisterd werd door angstdromen, was Marloes er. Toen ik zo depressief als een deur was, was Marloes er. Toen ik opnieuw moest leren lopen, Was Marloes er. Nooit klagen en altijd heeft ze mee gezocht naar de oplossing. Haar verbazing en verdriet was dan ook groot toen ik uiteindelijk in een rolstoel terecht kwam. Voor mij was dat een proces waarin ik naar rolstoelgebruik toe gegroeid was, voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. En ook daar kwamen we doorheen.
Dankzij mijn handicap kan ik natuurlijk een stuk minder dan voorheen. Mijn humeur kan nog al eens wisselen afhankelijk van de pijn en vermoeidheid. Iedere middag moet ik rusten omdat ik anders de dag niet doorkom. Daardoor komt er veel op de schouders van Marloes. Het grootste dele van het huishouden zal ze moeten doen en ook op het gebied van werk draait ze meer uren dan ik. Hulp daarbij wil ze eigenlijk niet aannemen en dat siert haar. Doordat ik minder ben gaan werken kan ik gelukkig het grootste deel van zorgen voor de kinderen op me nemen en dat geeft enige verlichting. Maar wat ik het meeste aan mijn vrouw respecteer is het feit dat ze bij me is gebleven ondanks alles. Toen ik bang was om de straat op te gaan, was Marloes er. Toen ik 's nachts geteisterd werd door angstdromen, was Marloes er. Toen ik zo depressief als een deur was, was Marloes er. Toen ik opnieuw moest leren lopen, Was Marloes er. Nooit klagen en altijd heeft ze mee gezocht naar de oplossing. Haar verbazing en verdriet was dan ook groot toen ik uiteindelijk in een rolstoel terecht kwam. Voor mij was dat een proces waarin ik naar rolstoelgebruik toe gegroeid was, voor haar kwam het als donderslag bij heldere hemel. En ook daar kwamen we doorheen.
Loes en ik praten veel. Ook over onze relatie. Je ziet relaties kapot gaan omdat een van de partners een handicap krijgt. Ik kan me dat goed voorstellen, zij niet. En dat is mijn geluk.
Natuurlijk is het niet alleen maar ellende, het leven met een gehandicapte. We kunnen altijd makkelijk parkeren. In een pretpark hoeven we nooit lang te wachten en ik heb altijd mijn eigen stoel bij me. Nee, zonder gekkigheid zijn er nog zat leuke zaken in het leven. Mijn jongste dochter zei het zaterdag nog. Ze vroeg zich af waarom ik de laatste tijd zoveel buiten kwam. Dit is natuurlijk een periode minder geweest en nu gaat dat steeds beter. We proberen ook zoveel mogelijk de "normale" dingen te doen. Zo gaan we over twee weken weer heerlijk kamperen. Even weg van de dagelijkse stress, lekker helemaal niets doen.
Maar waarom dit blog. Ik ben op zoek geweest naar een kado voor onze trouwdag. Nieuwe gordijnen of een tuinset, veel verder kwam ze niet. Ook daarbij verliest ze zichzelf nog wel eens uit het oog. Uiteindelijk kwamen we op een kledingbon. Ook een beetje saai. Sieraden wilde ze niet.Ik hou van je Marloes, maar met het uitzoeken van cadeaus mag je me het wel wat makkelijker maken. Met jullie als haar en mijn getuigen wil ik haar het volgende geven.
Marloes mag een weekend kiezen in een stad naar keuze. Daar mag ze shoppen tot ze erbij neervalt. Slapen in een hotel? Of liever thuis. Zij mag bepalen. Ik ga mee, maar nu niet anders dan als chauffeur, tassendrager en gesprekspartner tijdens het diner. Dus Marloes, zeg het maar...
Groet
Martijn
Ps. Natuurlijk heb ik wel een kleinigheidje voor wanneer ze vanmiddag thuis komt.
Ps. Natuurlijk heb ik wel een kleinigheidje voor wanneer ze vanmiddag thuis komt.
zondag 15 juni 2014
Vaderdag
Vandaag was het Vaderdag. Normaliter krijg ik dan ontbijt op bed. Insiders weten echter dat ik een hekel heb aan kruimels in bed, helemaal als deze worden aangevuld met koffie en sinaasappelvlekken. Aangezien we van het weekend weer eens hebben gekampeerd, bleef het ontbijt op bed me dus bespaard.
Nu hoor ik vaak dat ik maar mazzel heb met drie dochters. "Je zult wel op handen worden gedragen" krijg ik met enige regelmaat te horen. En natuurlijk klopt dat gedeeltelijk. Andere kant van de medaille is, dat ik in huis geen bal meer te vertellen heb (hoewel dat tijdens EK en WK anders is). Op Vaderdag ben ik het mannetje en zorgen de dames ervoor dat ik goed weet dat ze gek op me zijn.
Ook vanmorgen weer. Jip had een prachtige foto van zichzelf waar ze ondersteboven aan een klimrek hangt. Met natuurlijk de tekst "Papa, ik ben helemaal ondersteboven van je". Van Kris kreeg ik een zelfgemaakte medaille waarop staat "Mijn papa is de beste". Sam had dit jaar wat pech. Mevrouw heeft vorige week haar arm gebroken en kon dus zelf niets maken. En laat nou net Sam degene zijn die daar het meeste last van heeft. Gelukkig heb ik haar ervan kunnen overtuigen dat het echt niet erg is. En dus had mama ervoor gezorgd dat ze toch een kado had. Ik heb een prachtige armband gekregen. En tenslotte werd het feest afgesloten met een toetsenbord voor de Ipad, waarmee ik mijn blog makkelijker kan schrijven.
Wanneer ik terugdenk aan Vaderdag in de tijd dat ik zo jong was als mijn kinderen nu, dan komen inderdaad de zelfgemaakte kado's naar boven. Ik weet nog goed dat ik voor mijn vader ooit een boekenlegger heb geborduurd en die heeft jaren in een boek in het nachtkastje gelegen. Verder werd er in die tijd door iedereen gerookt en volgens mij heb ik aardig wat asbakken gekleid en juwelenkistjes bekleed.
Zoals gezegd waren we aan het kamperen en in de familie hebben we een aantal nieuwbakken vaders. Die dus voor het eerst Vaderdag hebben mogen vieren. En ook daar kwamen de zelfgemaakte kado's tevoorschijn vanmorgen.
Ik heb voor mijn vader dit jaar geen figuurzaag ter hand genomen. Ook is de klei in de kast gebleven, net als de lijm en aanverwante artikelen. Ik heb hem een mooi hoofdlampje gegeven. Het kwam vorige week ter sprake, dus echt moeilijk was het niet. De tekst "en dat je nog maar lang een lichtend voorbeeld mag zijn" werd een beetje weg gelachen, maar kwam wel degelijk uit mijn hart.
Het gaat niet om het kado. De commercie neemt een loopje met dit soort dagen en probeert zoveel mogelijk geld te verdienen met het principe Vaderdag. Toch vind ik Vaderdag altijd een mooi moment om even te zeggen "Papa, ik hou van je en waardeer alles wat je ooit voor me hebt gedaan".
Bij deze dus Papa,
groet
Martijn
Nu hoor ik vaak dat ik maar mazzel heb met drie dochters. "Je zult wel op handen worden gedragen" krijg ik met enige regelmaat te horen. En natuurlijk klopt dat gedeeltelijk. Andere kant van de medaille is, dat ik in huis geen bal meer te vertellen heb (hoewel dat tijdens EK en WK anders is). Op Vaderdag ben ik het mannetje en zorgen de dames ervoor dat ik goed weet dat ze gek op me zijn.
Ook vanmorgen weer. Jip had een prachtige foto van zichzelf waar ze ondersteboven aan een klimrek hangt. Met natuurlijk de tekst "Papa, ik ben helemaal ondersteboven van je". Van Kris kreeg ik een zelfgemaakte medaille waarop staat "Mijn papa is de beste". Sam had dit jaar wat pech. Mevrouw heeft vorige week haar arm gebroken en kon dus zelf niets maken. En laat nou net Sam degene zijn die daar het meeste last van heeft. Gelukkig heb ik haar ervan kunnen overtuigen dat het echt niet erg is. En dus had mama ervoor gezorgd dat ze toch een kado had. Ik heb een prachtige armband gekregen. En tenslotte werd het feest afgesloten met een toetsenbord voor de Ipad, waarmee ik mijn blog makkelijker kan schrijven.
Wanneer ik terugdenk aan Vaderdag in de tijd dat ik zo jong was als mijn kinderen nu, dan komen inderdaad de zelfgemaakte kado's naar boven. Ik weet nog goed dat ik voor mijn vader ooit een boekenlegger heb geborduurd en die heeft jaren in een boek in het nachtkastje gelegen. Verder werd er in die tijd door iedereen gerookt en volgens mij heb ik aardig wat asbakken gekleid en juwelenkistjes bekleed.
Zoals gezegd waren we aan het kamperen en in de familie hebben we een aantal nieuwbakken vaders. Die dus voor het eerst Vaderdag hebben mogen vieren. En ook daar kwamen de zelfgemaakte kado's tevoorschijn vanmorgen.
Ik heb voor mijn vader dit jaar geen figuurzaag ter hand genomen. Ook is de klei in de kast gebleven, net als de lijm en aanverwante artikelen. Ik heb hem een mooi hoofdlampje gegeven. Het kwam vorige week ter sprake, dus echt moeilijk was het niet. De tekst "en dat je nog maar lang een lichtend voorbeeld mag zijn" werd een beetje weg gelachen, maar kwam wel degelijk uit mijn hart.
Het gaat niet om het kado. De commercie neemt een loopje met dit soort dagen en probeert zoveel mogelijk geld te verdienen met het principe Vaderdag. Toch vind ik Vaderdag altijd een mooi moment om even te zeggen "Papa, ik hou van je en waardeer alles wat je ooit voor me hebt gedaan".
Bij deze dus Papa,
groet
Martijn
zondag 1 juni 2014
Achtbaan tester
Deze "vacature"" kwam ik tegen op Twitter. Er werd specifiek gevraagd om een achtbaan tester met een beperking. Doel is om in twee grote pretparken de achtbanen te testen en de toegankelijkheid wanneer je een beperking hebt.
De grap is dat ik ervaring heb opgedaan in een ander pretpark. Met het gezin zijn we een tijd geleden naar Slagharen geweest en daar was alles goed geregeld moet ik zeggen. bij alle verschillende attracties kon ik in principe via de uitgang naar binnen en waren er geen lange wachtrijen of instapproblemen. Hoe anders was het in Plopsa land in Belgie, waar ik na ruim anderhalf uur in de rij geweigerd werd in een attractie.
Ervaring heb ik dus al. Daarnaast is er nog een belangrijk punt dat in mijn voordeel spreekt. Ik ben vader van 3 kinderen. 3 dochters welteverstaan. Wat dat te maken heeft met het testen van achtbanen lijkt me duidelijk. Mijn leven is net een achtbaan met al die dames. Daarnaast maak ik dagelijks gebruik van mijn rolstoel, waardoor het achtbaan gevoel alleen maar word versterkt. Het zorgen voor voeding, opvoeding en het blussen van brandjes, zorgt soms voor dezelfde duizelingwekkende ervaring als in een achtbaan. Al met al dus niets onbekends voor iemand met een beperking.
Ten slotte hoef ik volgens mij alleen nog maar te vertellen dat ik uit ga van het positieve. Dus wanneer een bepaalde locatie niet goed toegankelijk mocht zijn voor een rolstoeler, dan kan ik nog steeds genieten van een ritje in de achtbaan. Kritisch wanneer het moet, maar zeker niet doordrammerig. Achtbaan tester lijkt zo te horen precies op het opvoeden van kinderen. Wanneer kan ik beginnen?
Groet
Martijn
De grap is dat ik ervaring heb opgedaan in een ander pretpark. Met het gezin zijn we een tijd geleden naar Slagharen geweest en daar was alles goed geregeld moet ik zeggen. bij alle verschillende attracties kon ik in principe via de uitgang naar binnen en waren er geen lange wachtrijen of instapproblemen. Hoe anders was het in Plopsa land in Belgie, waar ik na ruim anderhalf uur in de rij geweigerd werd in een attractie.
Ervaring heb ik dus al. Daarnaast is er nog een belangrijk punt dat in mijn voordeel spreekt. Ik ben vader van 3 kinderen. 3 dochters welteverstaan. Wat dat te maken heeft met het testen van achtbanen lijkt me duidelijk. Mijn leven is net een achtbaan met al die dames. Daarnaast maak ik dagelijks gebruik van mijn rolstoel, waardoor het achtbaan gevoel alleen maar word versterkt. Het zorgen voor voeding, opvoeding en het blussen van brandjes, zorgt soms voor dezelfde duizelingwekkende ervaring als in een achtbaan. Al met al dus niets onbekends voor iemand met een beperking.
Ten slotte hoef ik volgens mij alleen nog maar te vertellen dat ik uit ga van het positieve. Dus wanneer een bepaalde locatie niet goed toegankelijk mocht zijn voor een rolstoeler, dan kan ik nog steeds genieten van een ritje in de achtbaan. Kritisch wanneer het moet, maar zeker niet doordrammerig. Achtbaan tester lijkt zo te horen precies op het opvoeden van kinderen. Wanneer kan ik beginnen?
Groet
Martijn
zondag 25 mei 2014
Europa
22 mei was de dag van de verkiezingen voor Europa. Een lastig onderwerp, waar ik maar weinig grip op krijg. Waarop moest ik nu weer stemmen? Is Europa belangrijk voor Nederland, of is het puur geldverspilling? Even kort door de bocht, lijkt me samenwerking binnen Europa goed, zolang Nederland maar zijn eigen beleid kan blijven maken. Ik heb een hoop (onbekende) politici zien langskomen die allemaal iets anders te melden hadden. In ieder geval viel de PVV al snel af. Op het moment dat die mafketel in de Europese vlag gin knippen, was de boodschap duidelijk. Daarvoor ook al trouwens.
De ellende is dus dat de boel nog niet is geratificeerd. Mooi woord overigens. Ratificeren houdt niets anders in dan daadwerkelijk het verdrag gaan uitvoeren. Er zijn wereldwijd 155 landen die het verdrag hebben ondertekend, onder wie dus Nederland. Daarvan hebben 126 landen (onder wie de meeste Europese landen) het verdrag geratificeerd. De landen die dit nog niet hebben gedaan, zijn al wel aan het voorbereiden. Nederland niet. Die willen pas in 2015 gaan ratificeren en starten met voorbereiden.
Een van de dingen die ik wel heb gevonden tijdens deze Europa opleving, was het VN-verdrag voor gehandicapten. Niet direct Europees, maar nog een stukje groter. Dit VN-verdrag is bedoeld voor alle bij de VN aangesloten landen. Doel van het verdrag is vrijheid en gelijkheid voor mensen met een handicap.
In een vorig blog schreef ik over het feit dat Nederland gehandicapten zou discrimineren. Mijn mening blijft dat je daar met een positieve houding en het uitgaan van je eigen kracht, een hoop aan kunt doen. Nu blijkt dat Nederland inderdaad discrimineert. De grap is dat Nederland het VN-verdrag heeft ondertekend, maar nog steeds niet heeft geratificeerd. Sterker nog, op 30 maart 2007 is dit verdrag al ondertekend.
De ellende is dus dat de boel nog niet is geratificeerd. Mooi woord overigens. Ratificeren houdt niets anders in dan daadwerkelijk het verdrag gaan uitvoeren. Er zijn wereldwijd 155 landen die het verdrag hebben ondertekend, onder wie dus Nederland. Daarvan hebben 126 landen (onder wie de meeste Europese landen) het verdrag geratificeerd. De landen die dit nog niet hebben gedaan, zijn al wel aan het voorbereiden. Nederland niet. Die willen pas in 2015 gaan ratificeren en starten met voorbereiden.
Een land dat zo tolerant zegt te zijn als Nederland, ondertekend dus een verdrag om het vervolgens op de plan te leggen. Of zoals bij ambtenaren wel vaker gezegd word, onder op de stapel, of achter in de la. En dan wel de mond vol over mensenrechtenschending in andere landen. Nu hoor ik je denken dat dit niet te vergelijken is, maar naar mijn mening is het precies hetzelfde. Of misschien vallen gehandicapten niet onder de mensen?
Ik snap nu ook ineens waarom het zorgloket van de Gemeenten in Nederland geen idee hebben hoe om te gaan met zorgaanvragen. En nu ze nog veel meer taken hebben gekregen, zal het er niet beter op worden. Als ze dan ook dit VN-verdrag nog moeten gaan uitvoeren, zal het helemaal een puinhoop worden. Ik denk dat ik nu maar vast een nieuwe rolstoel en dergelijke ga bestellen. Dan heb ik 'm mogelijk voor 2048.
Bekijk het onderstaande kaartje maar eens. Daar staat wie het verdrag heeft ondertekend en welk land er daadwerkelijk wat mee doet.
Wil je weten hoe dit nu werkelijk in elkaar zit kijk dan even op http://www.rijksoverheid.nl/bestanden/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2008/03/18/vn-verdrag-inzake-de-rechten-van-personen-met-een-handicap/dmo-2833572b.pdf
Intussen ga ik maar eens rustig achteroverleunend mezelf verbazen.
Groet
Martijn
zondag 11 mei 2014
Doe ff normaal!
Afgelopen week kwam ik een bizar nieuwsonderwerp tegen in een van de vele journaals op tv. Ken je die oude Postbus 51 spotjes nog? Waarin je werd gewaarschuwd om niet zonder gordel de straat over te steken. Of zoiets dan toch.
In Nederland zijn deze filmpjes verdwenen. Dat kan een aantal oorzaken hebben. Ten eerste kan het geld ervoor op zijn. Of het zou kunnen zijn dat we in Nederland zo verstandig zijn geworden om inmiddels wel goed uit te kijken in het verkeer, met vuurwerk en het niet krijgen van soa's.
In Engeland echter bestaan deze filmpjes nog wel. En er is een nieuwe gelanceerd. Hoe om te gaan met iemand met een handicap. Het schijnt namelijk zo te zijn dat de gemiddelde "English Gentleman" niet weet hoe hij met bijvoorbeeld een rolstoeler om moet gaan. Awkward met een mooi Engels woord. Het betekend zoveel als onhandig.
Ik heb het filmpje nu een aantal keer gezien en ik blijf me kwaad maken. De boodschap is dat er veel onhandige momenten zijn in een mensenleven. Tot zover ben ik het er mee eens. Vervolgens willen ze je leren dat je niet voorover moet buigen naar iemand in een rolstoel. Gewoon rechtop blijven staan. Iemand zonder handen kun je best een "hand" geven. En je moet vooral je taalgebruik niet aanpassen aan iemand met een leerachterstand of verstandelijke beperking.
En vervolgens kun je aan het einde van het filmpje doorklikken naar uitleg hoe wel om te gaan met gehandicapten of een test doen om te zien hoe goed of verkeerd je bezig bent.
En laat daar nou juist het probleem zitten. Waarom moeten mensen met een handicap op een aparte manier benaderd worden. Want stel je toch eens voor dat je iemand per ongeluk voor het hoofd stoot. Dat je op je eigen onhandige manier een foutje maakt. Dan kun je natuurlijk niet als ieder ander mens sorry zeggen en van je fouten leren. Nee, je moet van tevoren goed oefenen voordat je iemand van deze bijzondere doelgroep nadert. Binnenkort zullen ze ook vast cursussen gaan geven om te leren omgaan met gehandicapten. Dan flikkert iemand de deur voor je gerolstoelde neus dicht en krijg je het excuus, "sorry, maar ik ben gezakt voor het gehandicapten examen".
Het ergste vond ik nog de beelden die ik daarna kreeg te zien van de supportbeurs. Deze beurs is er speciaal voor mensen met een beperking. De laatste ontwikkelingen op verschillende gebieden worden daar getoond. Een vertegenwoordiger van de gehandicapte Nederlander gaf daar te kennen dat dit ook in Nederland een goed plan zou zijn. En toe zakte mijn broek af, terwijl ik zat. Moet je voor de grap maar eens proberen, is nog best lastig.
Ik heb het in mijn blog al een aantal keer aangegeven. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Als jij het prettig vind om door je hurken te gaan bij iemand in een rolstoel is dat prima. Wil je blijven staan, ook goed. Wees respectvol en volgens mij is dan elk probleem zo de wereld uit. Ik ben daarom ook gek op kinderen. De vragen die zij stellen zijn eerlijk. Ik maak het zelfs wel eens mee dat kinderen van hun ouders moeten vragen waarom ik in een rolstoel zit. Beetje laf, maar ook daar kun je wat mee. Nee, het moge duidelijk zijn, ik ben geen voorstander van dit soort campagnes. Mij is respect voor anderen al op jonge leeftijd bijgebracht. En als iemand een beetje onhandig omgaat met mijn beperking zal ik de eerste zijn om er een grapje over te maken. Is het in dit land werkelijk al zover dat we de meest basale normen en waarden uit Postbus 51 spotjes moeten halen?
Al schrijvend kreeg ik wel een mooi idee. Gisteravond heeft Conchita gewonnen bij het songfestival. Deze vrouw met baard stond daar met een boodschap. Ilse en Waylon werden tweede met een prachtig nummer. Als ik nou volgend jaar deze boodschap verkondig bij het songfestival winnen we zeker.
Een baard heb ik namelijk al.
Groet
Martijn
In Nederland zijn deze filmpjes verdwenen. Dat kan een aantal oorzaken hebben. Ten eerste kan het geld ervoor op zijn. Of het zou kunnen zijn dat we in Nederland zo verstandig zijn geworden om inmiddels wel goed uit te kijken in het verkeer, met vuurwerk en het niet krijgen van soa's.
In Engeland echter bestaan deze filmpjes nog wel. En er is een nieuwe gelanceerd. Hoe om te gaan met iemand met een handicap. Het schijnt namelijk zo te zijn dat de gemiddelde "English Gentleman" niet weet hoe hij met bijvoorbeeld een rolstoeler om moet gaan. Awkward met een mooi Engels woord. Het betekend zoveel als onhandig.
Ik heb het filmpje nu een aantal keer gezien en ik blijf me kwaad maken. De boodschap is dat er veel onhandige momenten zijn in een mensenleven. Tot zover ben ik het er mee eens. Vervolgens willen ze je leren dat je niet voorover moet buigen naar iemand in een rolstoel. Gewoon rechtop blijven staan. Iemand zonder handen kun je best een "hand" geven. En je moet vooral je taalgebruik niet aanpassen aan iemand met een leerachterstand of verstandelijke beperking.
En vervolgens kun je aan het einde van het filmpje doorklikken naar uitleg hoe wel om te gaan met gehandicapten of een test doen om te zien hoe goed of verkeerd je bezig bent.
En laat daar nou juist het probleem zitten. Waarom moeten mensen met een handicap op een aparte manier benaderd worden. Want stel je toch eens voor dat je iemand per ongeluk voor het hoofd stoot. Dat je op je eigen onhandige manier een foutje maakt. Dan kun je natuurlijk niet als ieder ander mens sorry zeggen en van je fouten leren. Nee, je moet van tevoren goed oefenen voordat je iemand van deze bijzondere doelgroep nadert. Binnenkort zullen ze ook vast cursussen gaan geven om te leren omgaan met gehandicapten. Dan flikkert iemand de deur voor je gerolstoelde neus dicht en krijg je het excuus, "sorry, maar ik ben gezakt voor het gehandicapten examen".
Het ergste vond ik nog de beelden die ik daarna kreeg te zien van de supportbeurs. Deze beurs is er speciaal voor mensen met een beperking. De laatste ontwikkelingen op verschillende gebieden worden daar getoond. Een vertegenwoordiger van de gehandicapte Nederlander gaf daar te kennen dat dit ook in Nederland een goed plan zou zijn. En toe zakte mijn broek af, terwijl ik zat. Moet je voor de grap maar eens proberen, is nog best lastig.
Ik heb het in mijn blog al een aantal keer aangegeven. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Als jij het prettig vind om door je hurken te gaan bij iemand in een rolstoel is dat prima. Wil je blijven staan, ook goed. Wees respectvol en volgens mij is dan elk probleem zo de wereld uit. Ik ben daarom ook gek op kinderen. De vragen die zij stellen zijn eerlijk. Ik maak het zelfs wel eens mee dat kinderen van hun ouders moeten vragen waarom ik in een rolstoel zit. Beetje laf, maar ook daar kun je wat mee. Nee, het moge duidelijk zijn, ik ben geen voorstander van dit soort campagnes. Mij is respect voor anderen al op jonge leeftijd bijgebracht. En als iemand een beetje onhandig omgaat met mijn beperking zal ik de eerste zijn om er een grapje over te maken. Is het in dit land werkelijk al zover dat we de meest basale normen en waarden uit Postbus 51 spotjes moeten halen?
Al schrijvend kreeg ik wel een mooi idee. Gisteravond heeft Conchita gewonnen bij het songfestival. Deze vrouw met baard stond daar met een boodschap. Ilse en Waylon werden tweede met een prachtig nummer. Als ik nou volgend jaar deze boodschap verkondig bij het songfestival winnen we zeker.
Een baard heb ik namelijk al.
Groet
Martijn
maandag 5 mei 2014
Nummer 100
Mijn telefoon begon net te rammelen. Blog stond er in beeld. En bij het openen van het programma zie ik dat ik inmiddels 99 blogs heb geschreven en dat dit dus nummer 100 zou moeten worden. Leuk. En een mooi moment om eens terug te kijken. En laat dat nou net aansluiten op wat ik dit keer wilde meepakken in mijn blog.
Afgelopen week zag ik bij RTL late night, van Umberto Tan, een item over de Wings for life world run. Een evenement waarin er word hard gelopen voor hen die dit niet meer kunnen. Er zat een vrouw die een dwarslaesie had overgehouden aan een ongelooflijk brute aanval. Verschrikkelijk om te horen wat voor bizarre dingen mensen elkaar kunnen aandoen.
Wat deze vrouw vooral erg vond van haar handicap was het feit dat ze geen spontane dingen meer kan doen. Bij alles wat ze doet, moet ze nadenken en vooraf zaken regelen. Een ander voorbeeld dat ze gaf, was dat ze niet meer kon dragen wat ze graag wilde. En ook dat was een begrijpelijk punt. Maar wat me vooral opviel was dat ze aangaf dat Nederland mensen met een beperking discrimineert en dat we niet zijn ingericht op rolstoelers.
In principe moet ik het met haar eens zijn. Het is inderdaad zo dat Nederland niet is ingericht op mensen met een beperking. En inderdaad we worden gediscrimineerd. En toen barstte het los op de sociale media. Veel verhalen van mensen met een beperking die zich inderdaad gediscrimineerd voelen. En dan gaan mijn nekharen overeind staan. Nogmaals, ik begrijp deze gevoelens heel goed. En ook ik gebruik mijn blog om dit soort misstanden aan de kaak te stellen. Wel probeer ik dit met de nodige rationaliteit te doen. Een beetje humor, een snufje sarcasme en naar smaak wat zelfspot. Wat ik bij veel mensen met een beperking mis, is eigen kracht.
Het is heel makkelijk om te klagen over de dingen die niet goed zijn. En soms kan klagen zelfs zorgen voor verbetering. Wanneer je echter in het negatieve blijft hangen, zullen mensen je ook anders blijven behandelen. Wanneer je laat zien dat je ondanks je beperking niet anders bent, wil men best rekening met je houden. Wat daarbij vaak vergeten word is het respect naar anderen toe. Natuurlijk baal ik wanneer ik ergens een drempel over moet om binnen te komen. Er zijn zelfs plekken waar ik helemaal niet naar binnen kan. Maar wanneer je mensen hierop wijst en samen zoekt naar een oplossing, is die vaker wel dan niet voor handen. Ga ik lopen klagen, dan zal er hoogstwaarschijnlijk niets veranderen. Je gaat mensen irriteren en daarmee bereik je uiteindelijk niets.
Ik heb het voordeel dat ik niet geboren ben met een handicap. Nou ja, in dit geval dan. Ik kan me namelijk prima herinneren dat ik totaal niet bezig was met mensen met een beperking. Dat was voor mij een ver van mijn bed show. En dat is het voor het overgrote deel van de Nederlanders. Ze zijn er niet mee bezig, weten vaak ook niet hoe er mee om te gaan en kunnen zich maar moeilijk verplaatsen. Maar wanneer je met mensen praat hebben ze vaak wel begrip voor de situatie. En dan heb ik het over echt praten, niet smeken of klagen. Beide zijn in mijn ogen niet nodig.
Wat me opvalt is dat mensen met een beperking zich vaak automatisch onder mensen zonder beperking stellen. Daarmee zorg je ervoor dat je vanaf het begin geen gelijkwaardige relatie meer hebt. Ga uit van je eigen kracht en zorg ervoor dat je op gelijkwaardige manier communiceert. Een beperking maakt je nou eenmaal geen minder mens.
Groet
Martijn
Afgelopen week zag ik bij RTL late night, van Umberto Tan, een item over de Wings for life world run. Een evenement waarin er word hard gelopen voor hen die dit niet meer kunnen. Er zat een vrouw die een dwarslaesie had overgehouden aan een ongelooflijk brute aanval. Verschrikkelijk om te horen wat voor bizarre dingen mensen elkaar kunnen aandoen.
Wat deze vrouw vooral erg vond van haar handicap was het feit dat ze geen spontane dingen meer kan doen. Bij alles wat ze doet, moet ze nadenken en vooraf zaken regelen. Een ander voorbeeld dat ze gaf, was dat ze niet meer kon dragen wat ze graag wilde. En ook dat was een begrijpelijk punt. Maar wat me vooral opviel was dat ze aangaf dat Nederland mensen met een beperking discrimineert en dat we niet zijn ingericht op rolstoelers.
In principe moet ik het met haar eens zijn. Het is inderdaad zo dat Nederland niet is ingericht op mensen met een beperking. En inderdaad we worden gediscrimineerd. En toen barstte het los op de sociale media. Veel verhalen van mensen met een beperking die zich inderdaad gediscrimineerd voelen. En dan gaan mijn nekharen overeind staan. Nogmaals, ik begrijp deze gevoelens heel goed. En ook ik gebruik mijn blog om dit soort misstanden aan de kaak te stellen. Wel probeer ik dit met de nodige rationaliteit te doen. Een beetje humor, een snufje sarcasme en naar smaak wat zelfspot. Wat ik bij veel mensen met een beperking mis, is eigen kracht.
Het is heel makkelijk om te klagen over de dingen die niet goed zijn. En soms kan klagen zelfs zorgen voor verbetering. Wanneer je echter in het negatieve blijft hangen, zullen mensen je ook anders blijven behandelen. Wanneer je laat zien dat je ondanks je beperking niet anders bent, wil men best rekening met je houden. Wat daarbij vaak vergeten word is het respect naar anderen toe. Natuurlijk baal ik wanneer ik ergens een drempel over moet om binnen te komen. Er zijn zelfs plekken waar ik helemaal niet naar binnen kan. Maar wanneer je mensen hierop wijst en samen zoekt naar een oplossing, is die vaker wel dan niet voor handen. Ga ik lopen klagen, dan zal er hoogstwaarschijnlijk niets veranderen. Je gaat mensen irriteren en daarmee bereik je uiteindelijk niets.
Ik heb het voordeel dat ik niet geboren ben met een handicap. Nou ja, in dit geval dan. Ik kan me namelijk prima herinneren dat ik totaal niet bezig was met mensen met een beperking. Dat was voor mij een ver van mijn bed show. En dat is het voor het overgrote deel van de Nederlanders. Ze zijn er niet mee bezig, weten vaak ook niet hoe er mee om te gaan en kunnen zich maar moeilijk verplaatsen. Maar wanneer je met mensen praat hebben ze vaak wel begrip voor de situatie. En dan heb ik het over echt praten, niet smeken of klagen. Beide zijn in mijn ogen niet nodig.
Wat me opvalt is dat mensen met een beperking zich vaak automatisch onder mensen zonder beperking stellen. Daarmee zorg je ervoor dat je vanaf het begin geen gelijkwaardige relatie meer hebt. Ga uit van je eigen kracht en zorg ervoor dat je op gelijkwaardige manier communiceert. Een beperking maakt je nou eenmaal geen minder mens.
Groet
Martijn
zondag 27 april 2014
Enschede
Enschede, wereldstad in het Oosten. Of een stad met een zielig verhaal? Een beetje van beide zullen we maar zeggen.
Zoals ik eerder al schreef, heeft Enschede een hoop punten waar ik uitermate blij van kan worden. Zo mag ik het komende seizoen bij alle thuiswedstrijden van FC Twente aanschuiven. Daarnaast heb ik er vrienden wonen en, niet geheel onbelangrijk, ik werk er.
Enschede is altijd in beweging. En dat klinkt een stuk positiever dan het is. Zo word er altijd wel ergens aan de weg gewerkt. Met andere woorden, de boel ligt continu open en Enschede in of uit komen is op bepaalde tijdstippen nauwelijks te doen. Een ander probleem was altijd het parkeren. De prijzen kruipen er steeds meer richting die van Amsterdam. Als gehandicapte kon je nog wel voor half geld parkeren, maar de gemiddelde uitgaven daarvoor per jaar hadden ook een nieuwe rolstoel kunnen opleveren.
Maar vanaf begin dit jaar is het anders. Er zijn nog steeds veel te weinig invalidenparkeerplekken in Enschede. Wel hebben ze het parkeergeld voor mensen met een gehandicaptenparkeerkaart afgeschaft. Dit zorgt ervoor dat ik in Enschede inmiddels overal kan parkeren zonder te hoeven betalen. Een prima aanpassing lijkt me zo. Ik ben alleen bang dat mensen zonder kaart het dubbele zijn gaan betalen, waarmee de prijzen inmiddels met die van enkele Europese hoofdsteden te vergelijken zijn.
Je ziet er ook steeds meer scootmobielen. Die scheuren met hoge snelheid overal tussendoor. Wat opvalt is dat ook mijn doelgroep er gretig gebruik van maakt. Een voordeel is dat je onder invloed in ieder geval niet om kunt donderen, terwijl je wel anderen ondersteboven kunt knallen. Een klassieke win-win situatie dus.
Het probleem waar ik het eigenlijk over wil hebben, is het oprukkende probleem van de fiets met handicap. In eerste instantie dacht ik nog dat het ging om invalide bestuurders of bestuurders met invalide kinderen. Maar ik weet beter, de fiets zelf heeft de handicap. En daarmee ook recht op een eigen parkeerplek.
Het begon zoals je op deze foto kunt zien.
Een damesfiets met kinderzitjes. Een collega heeft haar excuses nog aangeboden, maar ik denk dat het probleem dieper zit. Dit ging niet om een moeder die vlug haar fiets ergens neer gooit, vermoeid door het rondrijden van haar kinderen. Ik ben bang dat de fiets teveel te lijden heeft gehad en hierdoor een handicap heeft opgelopen. Knarsende wiellagers, vergelijkbaar met mijn knieën. Een aantal dagen later vond ik het volgende beeld.
Een koppel gehandicapte fietsen. De rechter, een herenfiets voor de kenner, heeft duidelijk vanaf de geboorte als fiets al een handicap. Het gemis van een bagagedrager verleent hem natuurlijk alle recht om gebruik te maken van de geboden parkeerplek. De fiets aan de linkerkant doet mij echter denken aan iemand die bij de supermarkt de invalidenplek gebruikt, omdat "deze toch altijd vrij is". Maar ik kan er natuurlijk naast zitten.
Om het probleem op te lossen denk ik dat de gemeente Enschede diep in de buidel zal moeten tasten. Er zullen speciale plekken moeten worden gecreëerd voor gehandicapte fietsen. Bredere plaatsen vooral. En natuurlijk mogen de palen om vermoeid tegenaan te leunen niet ontbreken. En natuurlijk moeten dit soort plekken worden gerespecteerd, net als invalidenparkeerplekken voor auto's.
En ten slotte wil ik iedereen met een gehandicapte fiets oproepen om ze vooral te blijven beschouwen als "gewone" fietsen, met wat extra zorgvragen.
Groet
Martijn
Zoals ik eerder al schreef, heeft Enschede een hoop punten waar ik uitermate blij van kan worden. Zo mag ik het komende seizoen bij alle thuiswedstrijden van FC Twente aanschuiven. Daarnaast heb ik er vrienden wonen en, niet geheel onbelangrijk, ik werk er.
Enschede is altijd in beweging. En dat klinkt een stuk positiever dan het is. Zo word er altijd wel ergens aan de weg gewerkt. Met andere woorden, de boel ligt continu open en Enschede in of uit komen is op bepaalde tijdstippen nauwelijks te doen. Een ander probleem was altijd het parkeren. De prijzen kruipen er steeds meer richting die van Amsterdam. Als gehandicapte kon je nog wel voor half geld parkeren, maar de gemiddelde uitgaven daarvoor per jaar hadden ook een nieuwe rolstoel kunnen opleveren.
Maar vanaf begin dit jaar is het anders. Er zijn nog steeds veel te weinig invalidenparkeerplekken in Enschede. Wel hebben ze het parkeergeld voor mensen met een gehandicaptenparkeerkaart afgeschaft. Dit zorgt ervoor dat ik in Enschede inmiddels overal kan parkeren zonder te hoeven betalen. Een prima aanpassing lijkt me zo. Ik ben alleen bang dat mensen zonder kaart het dubbele zijn gaan betalen, waarmee de prijzen inmiddels met die van enkele Europese hoofdsteden te vergelijken zijn.
Je ziet er ook steeds meer scootmobielen. Die scheuren met hoge snelheid overal tussendoor. Wat opvalt is dat ook mijn doelgroep er gretig gebruik van maakt. Een voordeel is dat je onder invloed in ieder geval niet om kunt donderen, terwijl je wel anderen ondersteboven kunt knallen. Een klassieke win-win situatie dus.
Het probleem waar ik het eigenlijk over wil hebben, is het oprukkende probleem van de fiets met handicap. In eerste instantie dacht ik nog dat het ging om invalide bestuurders of bestuurders met invalide kinderen. Maar ik weet beter, de fiets zelf heeft de handicap. En daarmee ook recht op een eigen parkeerplek.
Het begon zoals je op deze foto kunt zien.
Een damesfiets met kinderzitjes. Een collega heeft haar excuses nog aangeboden, maar ik denk dat het probleem dieper zit. Dit ging niet om een moeder die vlug haar fiets ergens neer gooit, vermoeid door het rondrijden van haar kinderen. Ik ben bang dat de fiets teveel te lijden heeft gehad en hierdoor een handicap heeft opgelopen. Knarsende wiellagers, vergelijkbaar met mijn knieën. Een aantal dagen later vond ik het volgende beeld.
Een koppel gehandicapte fietsen. De rechter, een herenfiets voor de kenner, heeft duidelijk vanaf de geboorte als fiets al een handicap. Het gemis van een bagagedrager verleent hem natuurlijk alle recht om gebruik te maken van de geboden parkeerplek. De fiets aan de linkerkant doet mij echter denken aan iemand die bij de supermarkt de invalidenplek gebruikt, omdat "deze toch altijd vrij is". Maar ik kan er natuurlijk naast zitten.
Om het probleem op te lossen denk ik dat de gemeente Enschede diep in de buidel zal moeten tasten. Er zullen speciale plekken moeten worden gecreëerd voor gehandicapte fietsen. Bredere plaatsen vooral. En natuurlijk mogen de palen om vermoeid tegenaan te leunen niet ontbreken. En natuurlijk moeten dit soort plekken worden gerespecteerd, net als invalidenparkeerplekken voor auto's.
En ten slotte wil ik iedereen met een gehandicapte fiets oproepen om ze vooral te blijven beschouwen als "gewone" fietsen, met wat extra zorgvragen.
Groet
Martijn
maandag 21 april 2014
Hulp
Familie is voor mij erg belangrijk. Ik ben graag bij ze en heb ze graag over de vloer. Natuurlijk hebben we de paasdagen samen doorgebracht, net zoals we elkaar met kerst hebben gezien en alle afgelopen en komende verjaardagen. Daarnaast hebben we een nieuw neefje in de familie en er zijn nog 2 kindjes op komst en ook dan bezoek je elkaar. De grap is dat je met name rondom de feestdagen hoort dat dit soort bezoekjes verplicht en vaak vervelend zijn.
een van de dingen die ik de afgelopen jaren wel heb geleerd, is geen bezoekjes te gaan brengen omdat het moet. Ik vermijd liever dit soort dingen. Ik ga ergens graag naar toe, of ik ga niet. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar die laat ik voor het gemak even buiten beschouwing.
Het mooie van een sterke familieband, is dat je elkaar kunt helpen. Het probleem ligt 'm vaak in het vragen om hulp. Ik ben daar niet zo goed in. Sterker nog, ik ga vaak nog liever al proberend onderuit dan dat ik hulp vraag. Dat heeft ook met mijn handicap te maken. Ik wil niet zielig zijn of gevonden worden en kan daardoor prima zelf deuren openen vanuit mijn stoel. Van de andere kant is het openhouden van deuren voor een ander natuurlijk gewoon een beleefdheidsvorm, die opgaat voor iedereen inclusief de gehandicapte medemens.
Wij wonen in een oud huis. Zeg maar gerust een heel oud huis. En oude huizen vergen onderhoud. Omdat ik graag dingen zelf wil doen, blijft het onderhoud nogal eens liggen. Op een ladder om een dakkapel te schilderen hoort voor mij niet meer tot de mogelijkheden.
Inmiddels werd de lijst met reparaties wat langer. Aan de achterkant moesten nieuwe dakgoten komen. Daarbij was de schutting omgewaaid en waren er wat afwerkpunten die al een tijd lagen.
Enige tijd geleden bood mijn schoonvader aan om de schutting te komen vervangen. En de afgelopen twee weken is dit gerealiseerd. In diezelfde tijd zijn er nieuwe dakgoten aan het dak gekomen, zijn de kozijnen aan de voor- en achterkant afgewerkt en is er zijn er nog wat zaken netjes opgelost. Het leuke daarbij is dat ik nauwelijks heb hoeven vragen om hulp, het werd me aangeboden. Mijn familie weet inmiddels hoe ik in elkaar steek. En ach, ik sta ook graag klaar voor mijn familie. Mijn zusje is zwanger van een tweeling. Daarnaast heeft ze een nare scheiding achter de rug. Ik bel haar bijna dagelijks om haar te steunen of voor een gezellig babbeltje. Ik doe dus wat ik kan. Daarnaast mag ik graag autorijden. En dat weet de familie ook. Als er een chauffeur gezocht word, sta ik klaar.
Op deze plek mijn dankbaarheid kenbaar maken leek mij goed. Dat ik in mijn opgeknapte achtertuin, die met een prachtige schutting is afgesloten, met familie en vrienden weer heerlijk de barbecue kan opstoken is een waar genot. En dat daarbij het water weer gewoon via de goten wegloopt, is helemaal een feest. Dus voor iedere helper of gewoon familielid of vriend, bedankt.
een van de dingen die ik de afgelopen jaren wel heb geleerd, is geen bezoekjes te gaan brengen omdat het moet. Ik vermijd liever dit soort dingen. Ik ga ergens graag naar toe, of ik ga niet. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar die laat ik voor het gemak even buiten beschouwing.
Het mooie van een sterke familieband, is dat je elkaar kunt helpen. Het probleem ligt 'm vaak in het vragen om hulp. Ik ben daar niet zo goed in. Sterker nog, ik ga vaak nog liever al proberend onderuit dan dat ik hulp vraag. Dat heeft ook met mijn handicap te maken. Ik wil niet zielig zijn of gevonden worden en kan daardoor prima zelf deuren openen vanuit mijn stoel. Van de andere kant is het openhouden van deuren voor een ander natuurlijk gewoon een beleefdheidsvorm, die opgaat voor iedereen inclusief de gehandicapte medemens.
Wij wonen in een oud huis. Zeg maar gerust een heel oud huis. En oude huizen vergen onderhoud. Omdat ik graag dingen zelf wil doen, blijft het onderhoud nogal eens liggen. Op een ladder om een dakkapel te schilderen hoort voor mij niet meer tot de mogelijkheden.
Inmiddels werd de lijst met reparaties wat langer. Aan de achterkant moesten nieuwe dakgoten komen. Daarbij was de schutting omgewaaid en waren er wat afwerkpunten die al een tijd lagen.
Enige tijd geleden bood mijn schoonvader aan om de schutting te komen vervangen. En de afgelopen twee weken is dit gerealiseerd. In diezelfde tijd zijn er nieuwe dakgoten aan het dak gekomen, zijn de kozijnen aan de voor- en achterkant afgewerkt en is er zijn er nog wat zaken netjes opgelost. Het leuke daarbij is dat ik nauwelijks heb hoeven vragen om hulp, het werd me aangeboden. Mijn familie weet inmiddels hoe ik in elkaar steek. En ach, ik sta ook graag klaar voor mijn familie. Mijn zusje is zwanger van een tweeling. Daarnaast heeft ze een nare scheiding achter de rug. Ik bel haar bijna dagelijks om haar te steunen of voor een gezellig babbeltje. Ik doe dus wat ik kan. Daarnaast mag ik graag autorijden. En dat weet de familie ook. Als er een chauffeur gezocht word, sta ik klaar.
Op deze plek mijn dankbaarheid kenbaar maken leek mij goed. Dat ik in mijn opgeknapte achtertuin, die met een prachtige schutting is afgesloten, met familie en vrienden weer heerlijk de barbecue kan opstoken is een waar genot. En dat daarbij het water weer gewoon via de goten wegloopt, is helemaal een feest. Dus voor iedere helper of gewoon familielid of vriend, bedankt.
zaterdag 5 april 2014
Proefzitten
Proefzitten. Nee, dit gaat niet over het aanmeten van een nieuwe rolstoel. Dat zal op termijn wel gaan komen, maar niet eerder dan juni volgend jaar. Het gaat ook niet over een nieuwe stoel of bank voor in huis. Het heeft te maken met de, voor mij, universele verbinding, voetbal.
Afgelopen woensdag werd er een inhaalwedstrijd gespeeld door FC Twente tegen ADO Den Haag. En mijn vader en ik hadden kaarten. In een rolstoelvak wel te verstaan.
Mijn vader heeft aal enkele seizoenen een aantal jaarkaarten bij Twente. En zeker in het begin ging ik nog wel eens mee. De Europese wedstrijden worden altijd apart verkocht en vaak konden we op die manier een extra kaart bemachtigen. Probleem met deze plekken is, dat ze erg hoog in het stadion liggen. Dat betekend dus veel trappen lopen en dat zit er helaas niet meer in. Een aantal keer heb ik moeten afzeggen, en altijd met pijn in het hart.
Voetbal is altijd een dingetje geweest bij ons thuis. Standaard op zondag avond studio sport met de eredivisie. En in mijn jonge jaren hebben we een aantal wedstrijden bezocht. Zo zijn we eens in de kuip geweest en ook het oude Twente stadion hebben we van binnen gezien. En zoals ik net al aangaf het huidige stadion. Daarnaast heb ik natuurlijk zelf gevoetbald en ondanks dat mijn vader veel aan het werk was, kwam hij toch kijken als het even kon.
Bijna iedere jongen kent het gevoel om samen met je vader iets te doen. Samen hebben we een hoop dingen gedaan. Zo zijn er circuits bezocht, hebben we films gezien en welke kleine jongen wil nou niet mee met zijn vader naar het werk. Helaas is het werk van mijn vader niet iets wat we samen nog kunnen doen. Ik zie mezelf niet meer een ladder op klimmen om een dakkapel te bouwen. Of een keuken te plaatsen bijvoorbeeld. Dit hebben we overigens wel samen gedaan in mijn eigen huis.
Voetbal heeft mij uiteindelijk mijn handicap opgeleverd, maar blijkt ook nu weer een mooie manier te zijn om samen wat meer tijd door te brengen. De rolstoelplaatsen bij Twente zijn prima voor elkaar. Je zit mooi dicht op het veld en je "begeleider", mijn vader natuurlijk, zit direct achter je. Ik heb genoten van deze eerste wedstrijd en aan het aantal Whatsapp berichten dat hij heeft verstuurd, heeft ook mijn vader genoten. Op de terugweg hebben we de boel nog eens doorgenomen en de volgende dag belde hij met de mededeling dat voor komend seizoen de kaarten geregeld zijn.
Voetbal is oorlog, word wel eens geroepen. In mijn geval kijk ik daar toch iets anders naar. En nou maar hopen dat Twente beter gaat spelen dan afgelopen woensdag. Op naar een gezellig seizoen waar wij beiden twee vliegen in een klap slaan.
Groet
Martijn
Afgelopen woensdag werd er een inhaalwedstrijd gespeeld door FC Twente tegen ADO Den Haag. En mijn vader en ik hadden kaarten. In een rolstoelvak wel te verstaan.
Mijn vader heeft aal enkele seizoenen een aantal jaarkaarten bij Twente. En zeker in het begin ging ik nog wel eens mee. De Europese wedstrijden worden altijd apart verkocht en vaak konden we op die manier een extra kaart bemachtigen. Probleem met deze plekken is, dat ze erg hoog in het stadion liggen. Dat betekend dus veel trappen lopen en dat zit er helaas niet meer in. Een aantal keer heb ik moeten afzeggen, en altijd met pijn in het hart.
Voetbal is altijd een dingetje geweest bij ons thuis. Standaard op zondag avond studio sport met de eredivisie. En in mijn jonge jaren hebben we een aantal wedstrijden bezocht. Zo zijn we eens in de kuip geweest en ook het oude Twente stadion hebben we van binnen gezien. En zoals ik net al aangaf het huidige stadion. Daarnaast heb ik natuurlijk zelf gevoetbald en ondanks dat mijn vader veel aan het werk was, kwam hij toch kijken als het even kon.
Bijna iedere jongen kent het gevoel om samen met je vader iets te doen. Samen hebben we een hoop dingen gedaan. Zo zijn er circuits bezocht, hebben we films gezien en welke kleine jongen wil nou niet mee met zijn vader naar het werk. Helaas is het werk van mijn vader niet iets wat we samen nog kunnen doen. Ik zie mezelf niet meer een ladder op klimmen om een dakkapel te bouwen. Of een keuken te plaatsen bijvoorbeeld. Dit hebben we overigens wel samen gedaan in mijn eigen huis.
Voetbal heeft mij uiteindelijk mijn handicap opgeleverd, maar blijkt ook nu weer een mooie manier te zijn om samen wat meer tijd door te brengen. De rolstoelplaatsen bij Twente zijn prima voor elkaar. Je zit mooi dicht op het veld en je "begeleider", mijn vader natuurlijk, zit direct achter je. Ik heb genoten van deze eerste wedstrijd en aan het aantal Whatsapp berichten dat hij heeft verstuurd, heeft ook mijn vader genoten. Op de terugweg hebben we de boel nog eens doorgenomen en de volgende dag belde hij met de mededeling dat voor komend seizoen de kaarten geregeld zijn.
Voetbal is oorlog, word wel eens geroepen. In mijn geval kijk ik daar toch iets anders naar. En nou maar hopen dat Twente beter gaat spelen dan afgelopen woensdag. Op naar een gezellig seizoen waar wij beiden twee vliegen in een klap slaan.
Groet
Martijn
zaterdag 22 maart 2014
Politiek?
Lang heb ik getwijfeld, of ik over dit onderwerp wat zou schrijven. Tegen mijn eigen principes in ga ik er toch maar eens een blog aan wagen.
Geert Wilders. Zo, dat is eruit. Als het aan mij ligt krijgt deze man geen podium meer om zijn rare kunsten op te vertonen. Wanneer deze man doodgezwegen zou worden, bereiken we volgens mij meer dan wanneer we hem telkens publiciteit geven. Er bestaat namelijk geen slechte publiciteit. Door Wilders telkens de aandacht te geven, worden zijn aanhangers alleen maar meer bevestigd in de "discriminatie" tegen hun "leider". En daarmee draaien we de boel dus lekker om.
Laten we teruggaan naar de verkiezingen van afgelopen week. Ik ben lang zoekende geweest naar een partij waarop ik zou gaan stemmen. Het is niet makkelijker geworden met de economische crisis en de daarbij horende bezuinigingen. Daarbij moet je er ook op letten of je lokaal stemt, of op een partij die ook landelijk actief is. Ik heb wat kranten doorgespit en een stemwijzer gedaan. En daarnaast gekeken wat voor mijn gezin en mijzelf belangrijk is. Vorige keer schreef ik al over de zorgkosten en ook dat soort zaken heb ik geprobeerd mee te nemen.
Natuurlijk hebben we afgelopen woensdag gestemd. Zowel Marloes als ik zijn eruit gekomen. Toch hoor je dan achteraf dat er maar 53% van de mensen heeft gestemd. Dat is niet bijster veel. Want er word namelijk door ongeveer 100% van de mensen geklaagd. Van de week kwam ik de uitspraak "niet stemmen = niet zeiken" tegen. Eigenlijk ben ik het daar wel mee eens. Als je de moeite niet neemt om te gaan stemmen, dan moet je ook niet verwachten dat er wat veranderd. Dat het moeilijk kan zijn om een partij te kiezen is te begrijpen, maar anders gaat je stem ook naar een plek waar je hem mogelijk niet wil hebben.
Iedereen heeft de storm van kritiek gehoord tegen Wilders na zijn uitspraken over Marokkanen. En nu zien we ineens een hoop PVV-leden wegrennen. Wilders begint steeds meer op een clown te lijken. En dan praat ik niet over zijn rare pruik. De vergelijking met Hitler en aanverwante slechteriken is al veel gemaakt. En begrijpelijk. Maar ook daarmee krijgt hij weer aandacht. Aandacht die de man wat mij betreft niet verdient. Het grote probleem met Wilders is dat hij veel roept. Hij roept zaken die veel Nederlanders graag horen. Maar het probleem adequaat oplossen is er niet bij. Hij is gek op oneliners en daar blijft het ook bij. Geen excuses, nooit terugkrabbelen en maar blijven drukken op de zere plekken. En daarbij duldt hij geen tegenspraak. Of inspraak.
Persoonlijk vind ik Wilders en zijn hulpjes maar enge mensen. Hun standpunten zijn de mijne niet. Het uitzoeken van een bepaalde bevolkingsgroep en die systematisch proberen te verwijderen doet mij sterk aan andere tijden denken. Dat hij daarmee volledig voorbij gaat aan andere groepen, waaronder "de Nederlander" is ronduit gevaarlijk. En dat daarmee de economische crisis niet is opgelost, is overduidelijk. De mensen die PVV stemmen lijken dit vooral vanuit onvrede te doen. En wat is er makkelijker dan een zondebok zoeken voor de hoge werkeloosheid, de stijgende zorgkosten en de criminaliteit.
Genoeg aandacht voor deze man. Wat ik eigenlijk zeggen wil is heel simpel. Een wijs man zei mij ooit: "Als je met 1 vinger naar een ander wijst, wijs je er met 3 naar jezelf." In dit land zullen we het met elkaar moeten doen. Binnen alle verschillende culturen in dit land, zitten pareltjes. Er zitten onvermijdelijk ook rotte elementen, maar het uitsluiten van een bepaalde cultuur of bevolkingsgroep, lost niet de problemen op waar dit land voor staat. Het maakt ze juist groter.
Groet
Martijn
P.S. Voor het geval dat. Ik stel me niet verkiesbaar.
Geert Wilders. Zo, dat is eruit. Als het aan mij ligt krijgt deze man geen podium meer om zijn rare kunsten op te vertonen. Wanneer deze man doodgezwegen zou worden, bereiken we volgens mij meer dan wanneer we hem telkens publiciteit geven. Er bestaat namelijk geen slechte publiciteit. Door Wilders telkens de aandacht te geven, worden zijn aanhangers alleen maar meer bevestigd in de "discriminatie" tegen hun "leider". En daarmee draaien we de boel dus lekker om.
Laten we teruggaan naar de verkiezingen van afgelopen week. Ik ben lang zoekende geweest naar een partij waarop ik zou gaan stemmen. Het is niet makkelijker geworden met de economische crisis en de daarbij horende bezuinigingen. Daarbij moet je er ook op letten of je lokaal stemt, of op een partij die ook landelijk actief is. Ik heb wat kranten doorgespit en een stemwijzer gedaan. En daarnaast gekeken wat voor mijn gezin en mijzelf belangrijk is. Vorige keer schreef ik al over de zorgkosten en ook dat soort zaken heb ik geprobeerd mee te nemen.
Natuurlijk hebben we afgelopen woensdag gestemd. Zowel Marloes als ik zijn eruit gekomen. Toch hoor je dan achteraf dat er maar 53% van de mensen heeft gestemd. Dat is niet bijster veel. Want er word namelijk door ongeveer 100% van de mensen geklaagd. Van de week kwam ik de uitspraak "niet stemmen = niet zeiken" tegen. Eigenlijk ben ik het daar wel mee eens. Als je de moeite niet neemt om te gaan stemmen, dan moet je ook niet verwachten dat er wat veranderd. Dat het moeilijk kan zijn om een partij te kiezen is te begrijpen, maar anders gaat je stem ook naar een plek waar je hem mogelijk niet wil hebben.
Iedereen heeft de storm van kritiek gehoord tegen Wilders na zijn uitspraken over Marokkanen. En nu zien we ineens een hoop PVV-leden wegrennen. Wilders begint steeds meer op een clown te lijken. En dan praat ik niet over zijn rare pruik. De vergelijking met Hitler en aanverwante slechteriken is al veel gemaakt. En begrijpelijk. Maar ook daarmee krijgt hij weer aandacht. Aandacht die de man wat mij betreft niet verdient. Het grote probleem met Wilders is dat hij veel roept. Hij roept zaken die veel Nederlanders graag horen. Maar het probleem adequaat oplossen is er niet bij. Hij is gek op oneliners en daar blijft het ook bij. Geen excuses, nooit terugkrabbelen en maar blijven drukken op de zere plekken. En daarbij duldt hij geen tegenspraak. Of inspraak.
Persoonlijk vind ik Wilders en zijn hulpjes maar enge mensen. Hun standpunten zijn de mijne niet. Het uitzoeken van een bepaalde bevolkingsgroep en die systematisch proberen te verwijderen doet mij sterk aan andere tijden denken. Dat hij daarmee volledig voorbij gaat aan andere groepen, waaronder "de Nederlander" is ronduit gevaarlijk. En dat daarmee de economische crisis niet is opgelost, is overduidelijk. De mensen die PVV stemmen lijken dit vooral vanuit onvrede te doen. En wat is er makkelijker dan een zondebok zoeken voor de hoge werkeloosheid, de stijgende zorgkosten en de criminaliteit.
Genoeg aandacht voor deze man. Wat ik eigenlijk zeggen wil is heel simpel. Een wijs man zei mij ooit: "Als je met 1 vinger naar een ander wijst, wijs je er met 3 naar jezelf." In dit land zullen we het met elkaar moeten doen. Binnen alle verschillende culturen in dit land, zitten pareltjes. Er zitten onvermijdelijk ook rotte elementen, maar het uitsluiten van een bepaalde cultuur of bevolkingsgroep, lost niet de problemen op waar dit land voor staat. Het maakt ze juist groter.
Groet
Martijn
P.S. Voor het geval dat. Ik stel me niet verkiesbaar.
zaterdag 15 maart 2014
Kopzorgen
Joepie, de zorg gaat weer eens veranderen.
Dat was een mooi voorbeeld van sarcasme. Natuurlijk ben ik niet blij met wederom een verandering in de zorg. De afgelopen jaren is de zorgverzekering alleen maar duurder geworden. Het eigen risico gaat alleen maar verder omhoog en de kosten voor de zorg zijn daarbij ook alleen maar gestegen. Nu snap ik wel dat dit voor iedereen gelijk is, maar voor iemand met een chronische ziekte of handicap, is het er niet makkelijker op geworden.
Dat ik me überhaupt nog kan verzekeren is een wonder. Een tijd geleden hebben we de hypotheek aangepast en daarbij hoort natuurlijk een goede verzekering. Het berekenen van de premie blijft een bijzonder gebeuren.
Vraag 1: Bent u een man?
Antwoord: Ja (geloof ik tenminste)
Gevolg: Premie met 60% omhoog. Mannen sterven over het algemeen eerder (waarschijnlijk neemt de levensverwachting van de man nog verder af na het invullen van dit soort vragen, maar dat terzijde).
Vraag 2: Rookt U?
Antwoord: Ja (toen nog wel en wanneer je op een later tijdstip stopt, maar dit voor de premie niet meer uit. Die blijft onveranderd)
Gevolg: Premie met 80% omhoog. U sterft eerder dan een niet roker en dus kunt u minder lang premie ophoesten (letterlijk).
Vraag 3: Bent u onder behandeling van een specialist?
Antwoord: Nee, deze hebben inmiddels voldoende aan mij kapot gemaakt.
Gevolg: Premie met ongeveer 3000% omhoog. Ik mankeer namelijk wel wat. En in het kader van de gelijke rechten en dergelijke, moet he tekort aan premies in een keer bij mij teruggehaald worden (of zoiets).
Een handicap waaraan je dus in principe niet eerder zult sterven, zorgt toch voor een grote verhoging van de premies. En je ooit nog bij een andere verzekeraar aanmelden hoef je helemaal niet te overwegen. Je staat op de zwarte lijst en zelfs een wonder uit Lourdes zal je hier niet meer vanaf krijgen.
Natuurlijk heb ik niet alleen een verzekering bij de hypotheek, maar zijn er nog anderen. Al mijn premies zijn overigens een stuk hoger dan die van Marloes.
Dan de zorgverzekeraar. IZZ in mijn geval. De basiszorg mogen ze geloof ik niet weigeren. Alles daarboven natuurlijk wel. Pffff. ik probeer het niet eens meer. De lol begint wanneer ik mijn maandelijkse medicatie moet ophalen. Het hele jaar hoor je niets en eind december krijg je een rekening waarin je je eigen bijdrage ineens moet betalen. Waarom ze dat niet over die verschillende maanden verdelen is mij een raadsel.
Zij stuurden me eind februari een brief. Dat vanaf 1 januari (lekker op tijd dus) bepaalde zaken uit mijn noodzakelijke medicamenten alleen nog maar geleverd mogen worden door bij hun gecontracteerde leveranciers. De genoemde website heb ik bekeken en daar stond keurig mijn apotheek op. Dus mijn verbazing was niet vreemd, toen ik van hun een rekening kreeg dat bepaalde zaken niet meer werden vergoed. Deze hadden zij ingediend bij de IZZ en teruggekregen. Onbetaald wel te verstaan. Dus sturen ze de rekening naar mij met de vraag of ik zo spoedig mogelijk wil betalen. Zo niet, dan komt de deurwaarder. Vooral de vriendelijke toon is hartverwarmend.
Dus ik ben aan het bellen geslagen met IZZ. Ja hoor meneer, uw apotheek heeft gewoon een contract met ons. Er is wat onduidelijk geweest, maar als zij de rekening opnieuw indienen, dan word deze gewoon vergoed. Mooi, dus een telefoontje naar de apotheek. Neer hoor, zegt deze. Wij hebben bewust geen contract meer met de IZZ. Wij willen niet als administratiekantoor dienen voor de verzekeraars. Waarom ze de rekening dan toch in eerste instantie indienen bij de IZZ begrijp ik niet. Het riekt enigszins naar fraude. Of ik de rekening alsnog snel wil voldoen. Zij willen niet het administratiekantoor zijn, maar ik voel me zo langzamerhand een filantropische instelling met een regeling om apotheken en verzekeraars te sponsoren.
Ik ben er voor deze week mee gestopt. Ik ga volgende week verder.
En dan lees ik in de kranten dat de gemeente een gedeelte van de zorg op zich gaat nemen. Dezelfde mensen die nu ruim 8 weken nodig hebben om een aanvraag te beoordelen, waarvan de uitkomst al vast ligt. Dezelfde gemeente die bekend staat als de gemeente die elke aanvraag in eerste instantie afwijst. Dezelfde gemeente waar je eerst in beroep moet om te krijgen waar je in aanleg al recht op hebt. Dat gaat vast helemaal goed komen.
Groet
Martijn
P.S. Die laatste zin, kon wel eens een sarcastische ondertoon bevatten.
Dat was een mooi voorbeeld van sarcasme. Natuurlijk ben ik niet blij met wederom een verandering in de zorg. De afgelopen jaren is de zorgverzekering alleen maar duurder geworden. Het eigen risico gaat alleen maar verder omhoog en de kosten voor de zorg zijn daarbij ook alleen maar gestegen. Nu snap ik wel dat dit voor iedereen gelijk is, maar voor iemand met een chronische ziekte of handicap, is het er niet makkelijker op geworden.
Dat ik me überhaupt nog kan verzekeren is een wonder. Een tijd geleden hebben we de hypotheek aangepast en daarbij hoort natuurlijk een goede verzekering. Het berekenen van de premie blijft een bijzonder gebeuren.
Vraag 1: Bent u een man?
Antwoord: Ja (geloof ik tenminste)
Gevolg: Premie met 60% omhoog. Mannen sterven over het algemeen eerder (waarschijnlijk neemt de levensverwachting van de man nog verder af na het invullen van dit soort vragen, maar dat terzijde).
Vraag 2: Rookt U?
Antwoord: Ja (toen nog wel en wanneer je op een later tijdstip stopt, maar dit voor de premie niet meer uit. Die blijft onveranderd)
Gevolg: Premie met 80% omhoog. U sterft eerder dan een niet roker en dus kunt u minder lang premie ophoesten (letterlijk).
Vraag 3: Bent u onder behandeling van een specialist?
Antwoord: Nee, deze hebben inmiddels voldoende aan mij kapot gemaakt.
Gevolg: Premie met ongeveer 3000% omhoog. Ik mankeer namelijk wel wat. En in het kader van de gelijke rechten en dergelijke, moet he tekort aan premies in een keer bij mij teruggehaald worden (of zoiets).
Een handicap waaraan je dus in principe niet eerder zult sterven, zorgt toch voor een grote verhoging van de premies. En je ooit nog bij een andere verzekeraar aanmelden hoef je helemaal niet te overwegen. Je staat op de zwarte lijst en zelfs een wonder uit Lourdes zal je hier niet meer vanaf krijgen.
Natuurlijk heb ik niet alleen een verzekering bij de hypotheek, maar zijn er nog anderen. Al mijn premies zijn overigens een stuk hoger dan die van Marloes.
Dan de zorgverzekeraar. IZZ in mijn geval. De basiszorg mogen ze geloof ik niet weigeren. Alles daarboven natuurlijk wel. Pffff. ik probeer het niet eens meer. De lol begint wanneer ik mijn maandelijkse medicatie moet ophalen. Het hele jaar hoor je niets en eind december krijg je een rekening waarin je je eigen bijdrage ineens moet betalen. Waarom ze dat niet over die verschillende maanden verdelen is mij een raadsel.
Zij stuurden me eind februari een brief. Dat vanaf 1 januari (lekker op tijd dus) bepaalde zaken uit mijn noodzakelijke medicamenten alleen nog maar geleverd mogen worden door bij hun gecontracteerde leveranciers. De genoemde website heb ik bekeken en daar stond keurig mijn apotheek op. Dus mijn verbazing was niet vreemd, toen ik van hun een rekening kreeg dat bepaalde zaken niet meer werden vergoed. Deze hadden zij ingediend bij de IZZ en teruggekregen. Onbetaald wel te verstaan. Dus sturen ze de rekening naar mij met de vraag of ik zo spoedig mogelijk wil betalen. Zo niet, dan komt de deurwaarder. Vooral de vriendelijke toon is hartverwarmend.
Dus ik ben aan het bellen geslagen met IZZ. Ja hoor meneer, uw apotheek heeft gewoon een contract met ons. Er is wat onduidelijk geweest, maar als zij de rekening opnieuw indienen, dan word deze gewoon vergoed. Mooi, dus een telefoontje naar de apotheek. Neer hoor, zegt deze. Wij hebben bewust geen contract meer met de IZZ. Wij willen niet als administratiekantoor dienen voor de verzekeraars. Waarom ze de rekening dan toch in eerste instantie indienen bij de IZZ begrijp ik niet. Het riekt enigszins naar fraude. Of ik de rekening alsnog snel wil voldoen. Zij willen niet het administratiekantoor zijn, maar ik voel me zo langzamerhand een filantropische instelling met een regeling om apotheken en verzekeraars te sponsoren.
Ik ben er voor deze week mee gestopt. Ik ga volgende week verder.
En dan lees ik in de kranten dat de gemeente een gedeelte van de zorg op zich gaat nemen. Dezelfde mensen die nu ruim 8 weken nodig hebben om een aanvraag te beoordelen, waarvan de uitkomst al vast ligt. Dezelfde gemeente die bekend staat als de gemeente die elke aanvraag in eerste instantie afwijst. Dezelfde gemeente waar je eerst in beroep moet om te krijgen waar je in aanleg al recht op hebt. Dat gaat vast helemaal goed komen.
Groet
Martijn
P.S. Die laatste zin, kon wel eens een sarcastische ondertoon bevatten.
zondag 2 maart 2014
Kleine meisjes worden groot
Althans dat denken ze. En ik kan het weten. 3 dochters waarvan er een van 10, een van 8 en een van 5. En alle drie kopiëren ze vrouwen om zich heen. Dat begint natuurlijk dicht bij huis. Het is verbazingwekkend om te merken hoe snel kinderen kleine gedragingen van hun ouders overnemen. Zo hoor je ze al snel dezelfde telefoongesprekken door speelgoedtelefoons van je kinderen. Bepaalde uitspraken komen steeds weer terug en je moet dus sterk opletten op wat je zegt. Het blijft namelijk vreemd wanneer een kind van 5 kan vloeken als een bootwerker. Voor eventjes grappig, maar je moet er toch niet aan denken dat ze dit overal laten horen.
Marloes is niet iemand die erg van de make-up is. Het is een naturel beauty. En nee, ze heeft me niet onder schot gehouden om dit te schrijven. Dat de kinderen toch met make-up en andere zooi in aanraking komen, zullen we dan maar wijten aan school, vriendinnetjes en de media. Steeds jonger weten kinderen wat er te koop is. Via sociale media is er zelfs op kinderen gerichte reclame en dus moeten mijn dames daar ook aan.
En daar beginnen de eerste problemen. Alhoewel problemen, het zijn voornamelijk lachwekkende situaties voor vaders. Marloes gaat af en toe met een van de dames shoppen. Er moet natuurlijk kleding gekocht worden en de oudste zoekt haar kleding al een aantal jaren zelf uit. Dit begon rond een jaar of 7. In eerste instantie wilde ze bepaalde kleding niet meer aan en werd dit stiekem in de kast van haar jongere zusje gelegd. Het jongere zusje zag dit en is aan het kopiëren geslagen. Dit gebeurde echter al op 6 jarige leeftijd. En logischerwijs heeft de jongste dit ook gekopieerd. Alleen zij is pas 5.
Marloes is afgelopen week met Kris, die van 8, de stad in gegaan. Mevrouw had een handtas van een buurvrouw gekregen en dat ding moest mee natuurlijk. Daar stopte ze vervolgens haar telefoon (speelgoed) in, lippenbalsem, haarelastiekjes en natuurlijk een lijstje met wat er allemaal gekocht moest worden. Er zit nog net geen make-up in. Dat ze die rommel nu al op hun gezicht willen plamuren kan ik nog begrijpen, maar ze mogen er van mij nog niet mee de straat op. Wel zullen ze elke gelegenheid grijpen om zich "volwassen" voor te doen.
Hengelo heeft geen erg groot centrum, maar Marloes en Kris presteren het toch om koopavonden te vullen met het zoeken naar de juiste kleding. Alles word uit de rekken getrokken en als het even kan dan gaat er van alles mee een pashokje in. Ik heb al eens eerder geschreven dat dit voor mij een ware hel begint te worden en ik ga tegenwoordig niet eens meer mee. Ze willen me er overigens toch niet meer bij hebben.
Hoe leuk ze dit soort gedrag ook vinden het gaat mij allemaal een beetje te snel. Ik mag ze graag plagen, maar ik moet steeds beter opletten op wat ik zeg en doe. Soms komen ze ineens zo beneden na een sessie van plamuren, schuren en verkleden.
Wat ze daarbij nog niet hebben geleerd, is het opruimen van de zooi die ze hebben achtergelaten. het resultaat is nog het enige dat telt. Kleine meisjes worden groot.
Toch hoop ik dat ze nog heel lang mijn kleine meisjes blijven.
Groet
Martijn
Marloes is niet iemand die erg van de make-up is. Het is een naturel beauty. En nee, ze heeft me niet onder schot gehouden om dit te schrijven. Dat de kinderen toch met make-up en andere zooi in aanraking komen, zullen we dan maar wijten aan school, vriendinnetjes en de media. Steeds jonger weten kinderen wat er te koop is. Via sociale media is er zelfs op kinderen gerichte reclame en dus moeten mijn dames daar ook aan.
En daar beginnen de eerste problemen. Alhoewel problemen, het zijn voornamelijk lachwekkende situaties voor vaders. Marloes gaat af en toe met een van de dames shoppen. Er moet natuurlijk kleding gekocht worden en de oudste zoekt haar kleding al een aantal jaren zelf uit. Dit begon rond een jaar of 7. In eerste instantie wilde ze bepaalde kleding niet meer aan en werd dit stiekem in de kast van haar jongere zusje gelegd. Het jongere zusje zag dit en is aan het kopiëren geslagen. Dit gebeurde echter al op 6 jarige leeftijd. En logischerwijs heeft de jongste dit ook gekopieerd. Alleen zij is pas 5.
Marloes is afgelopen week met Kris, die van 8, de stad in gegaan. Mevrouw had een handtas van een buurvrouw gekregen en dat ding moest mee natuurlijk. Daar stopte ze vervolgens haar telefoon (speelgoed) in, lippenbalsem, haarelastiekjes en natuurlijk een lijstje met wat er allemaal gekocht moest worden. Er zit nog net geen make-up in. Dat ze die rommel nu al op hun gezicht willen plamuren kan ik nog begrijpen, maar ze mogen er van mij nog niet mee de straat op. Wel zullen ze elke gelegenheid grijpen om zich "volwassen" voor te doen.
Hengelo heeft geen erg groot centrum, maar Marloes en Kris presteren het toch om koopavonden te vullen met het zoeken naar de juiste kleding. Alles word uit de rekken getrokken en als het even kan dan gaat er van alles mee een pashokje in. Ik heb al eens eerder geschreven dat dit voor mij een ware hel begint te worden en ik ga tegenwoordig niet eens meer mee. Ze willen me er overigens toch niet meer bij hebben.
Hoe leuk ze dit soort gedrag ook vinden het gaat mij allemaal een beetje te snel. Ik mag ze graag plagen, maar ik moet steeds beter opletten op wat ik zeg en doe. Soms komen ze ineens zo beneden na een sessie van plamuren, schuren en verkleden.
Wat ze daarbij nog niet hebben geleerd, is het opruimen van de zooi die ze hebben achtergelaten. het resultaat is nog het enige dat telt. Kleine meisjes worden groot.
Toch hoop ik dat ze nog heel lang mijn kleine meisjes blijven.
Groet
Martijn
maandag 17 februari 2014
Feit of fabel
Er zijn veel verschillende verhalen over pijn. Waarschijnlijk heb ik inmiddels de meeste wel gehoord.
Er zijn in principe twee soorten pijn. Je hebt de acute pijn, die waarschuwt dat er iets mis is met je lijf. Wanneer je een vinger kneust of breekt, doet dit zeer en geeft je lijf aan dat je mogelijk een dokter moet gaan bezoeken. Soms is overigens de stand van ledematen voldoende. Wanneer het bot uit je lijf steekt, is niet alleen pijn een goede reden om een arts te gaan zien.
Daarnaast heb je zogenaamde chronische pijn. Deze vorm van pijn heeft geen echte functie meer in het lijf. Door een eerder trauma kan het zijn dat je lijf verkeerde signalen afgeeft, terwijl de waarschuwende functie verdwenen is. Het zit allemaal in je hoofd, werd mij in eerste instantie aangegeven door een van de vele chirurgen die ik de afgelopen jaren heb gezien. Daarmee gaat hij volledig aan het feit voorbij dat de pijn wel degelijk gevoeld word.
Het probleem is dat ik zowel acute pijn als chronische pijn in mijn lijf heb. Ja hoor, ik ben groot genoeg om beide vormen van pijn in een lijf te verenigen. Ik heb het lijf van een god, jammer dat het Boeddha is. Deze zin kwam ik ooit eens ergens tegen en ik blijf 'm geweldig vinden. Ellende met zowel chronische als acute pijn in een lijf, is dat soms moeilijk te zeggen is of je lijf verder achteruit gaat, of dat het een gevolg is van de chronische pijn. En dus kom je nogal eens bij de huisarts. Die mag me dan weer geruststellen. Zelf word je er echter ook steeds beter in.
Tot vanmorgen dan. Ineens kon ik mijn vingers, pols en elleboog aan de rechterkant nauwelijks nog bewegen. Dit natuurlijk gecombineerd met als speciale ingrediënt een flinke hoeveelheid pijn. Dit heeft een aantal uren aangehouden en inmiddels beweegt de boel weer redelijk, maar blijft de pijn vrij heftig.
Omdat de verwarming op kantoor niet werkte en het erg koud was zowel binnen als buiten, ging ik er vanuit dat het daar vandaan moest komen. Dus de kachel op sambal gezet, maar inmiddels nog steeds geen verbetering. Terwijl ik dit stuk schrijf, merk ik ook dat de pijn weer erger word. Veel beweging werkt dus niet.
Toch maar even Googelen. Kou en gewrichtspijn levert ongeveer 180000 resultaten op. Bijna allemaal geven ze aan dat er inderdaad een verband is tussen kou en pijn. De experts echter geven aan dat dit onzin is. Bij kou en slecht weer, blijven we meer binnen en daardoor worden gewrichten stijver en pijnlijker. In de warme zomer, hebben we minder stress dus daardoor voelen we de pijn minder.
Wie er nu gelijk heeft weet ik niet. Sterker nog het interesseert me ook geen bal eigenlijk. De vraag die ik moet beantwoorden is, of ik al dan niet weer naar de huisarts moet.
Groet
Martijn
Er zijn in principe twee soorten pijn. Je hebt de acute pijn, die waarschuwt dat er iets mis is met je lijf. Wanneer je een vinger kneust of breekt, doet dit zeer en geeft je lijf aan dat je mogelijk een dokter moet gaan bezoeken. Soms is overigens de stand van ledematen voldoende. Wanneer het bot uit je lijf steekt, is niet alleen pijn een goede reden om een arts te gaan zien.
Daarnaast heb je zogenaamde chronische pijn. Deze vorm van pijn heeft geen echte functie meer in het lijf. Door een eerder trauma kan het zijn dat je lijf verkeerde signalen afgeeft, terwijl de waarschuwende functie verdwenen is. Het zit allemaal in je hoofd, werd mij in eerste instantie aangegeven door een van de vele chirurgen die ik de afgelopen jaren heb gezien. Daarmee gaat hij volledig aan het feit voorbij dat de pijn wel degelijk gevoeld word.
Het probleem is dat ik zowel acute pijn als chronische pijn in mijn lijf heb. Ja hoor, ik ben groot genoeg om beide vormen van pijn in een lijf te verenigen. Ik heb het lijf van een god, jammer dat het Boeddha is. Deze zin kwam ik ooit eens ergens tegen en ik blijf 'm geweldig vinden. Ellende met zowel chronische als acute pijn in een lijf, is dat soms moeilijk te zeggen is of je lijf verder achteruit gaat, of dat het een gevolg is van de chronische pijn. En dus kom je nogal eens bij de huisarts. Die mag me dan weer geruststellen. Zelf word je er echter ook steeds beter in.
Tot vanmorgen dan. Ineens kon ik mijn vingers, pols en elleboog aan de rechterkant nauwelijks nog bewegen. Dit natuurlijk gecombineerd met als speciale ingrediënt een flinke hoeveelheid pijn. Dit heeft een aantal uren aangehouden en inmiddels beweegt de boel weer redelijk, maar blijft de pijn vrij heftig.
Omdat de verwarming op kantoor niet werkte en het erg koud was zowel binnen als buiten, ging ik er vanuit dat het daar vandaan moest komen. Dus de kachel op sambal gezet, maar inmiddels nog steeds geen verbetering. Terwijl ik dit stuk schrijf, merk ik ook dat de pijn weer erger word. Veel beweging werkt dus niet.
Toch maar even Googelen. Kou en gewrichtspijn levert ongeveer 180000 resultaten op. Bijna allemaal geven ze aan dat er inderdaad een verband is tussen kou en pijn. De experts echter geven aan dat dit onzin is. Bij kou en slecht weer, blijven we meer binnen en daardoor worden gewrichten stijver en pijnlijker. In de warme zomer, hebben we minder stress dus daardoor voelen we de pijn minder.
Wie er nu gelijk heeft weet ik niet. Sterker nog het interesseert me ook geen bal eigenlijk. De vraag die ik moet beantwoorden is, of ik al dan niet weer naar de huisarts moet.
Groet
Martijn
zondag 9 februari 2014
Omgaan met...
Leren omgaan met. Een veel gehoord stukje zin. Er word mij vaak gevraagd of ik het niet moeilijk vind om met mijn handicap om te gaan. Mensen kunnen zich blijkbaar maar moeilijk voorstellen hoe het is om een handicap te hebben. Waarschijnlijk heeft het er ook mee te maken dat het moeilijk voor te stellen is hoe je er zelf mee om zou gaan.
Natuurlijk is het moeilijk om met mijn handicap om te gaan. Ik zeg vaak dat ik het rijden in een rolstoel geen probleem vind. Dit heeft er juist voor gezorgd dat mijn beperkingen gedeeltelijk worden opgeheven. Ik heb voornamelijk problemen met de pijn in mijn lijf. De altijd aanwezige pijn, mijn metgezel. Daar ligt voor mij de grootste handicap. Daardoor ben ik altijd vermoeid en kan ik lang niet overal meer aan mee doen. De pijn die voor een groot gedeelte mijn leven bepaalt, en dat van de mensen van wie ik houd.
Toch denk ik dat ik inmiddels aardig met mijn beperkingen kan omgaan. Zelfs met de pijn. Natuurlijk heb ik ook slechte momenten, maar ik probeer het per dag te bekijken.
Lastiger word het wanneer je gaat kijken naar anderen. Wanneer ik weer eens genegeerd, of geschoffeerd word, dan krijg ik vaak te horen dat mensen niet weten hoe ze "ermee om moeten gaan". En daar wringt de schoen. Wanneer je in een rolstoel zit, ben je voor veel mensen ineens iets vreemds. Iets waar ze aan moeten wennen. Net als harde muziek, of vreemde kleuren. Je bent ineens geen mens meer, maar hebt altijd een toevoeging. Dat is die man in de rolstoel. Of die gehandicapte man. Als ze het woord man er al naast gebruiken. Het idee dat iemand met een beperking in eerste instantie ook gewoon mens is word even vergeten.
En dan zit je tijdens een feestje in je stoel en dan zie je van alles bij mensen gebeuren. Soms ben ik daar prima tegen gewapend en kan ik rake opmerkingen maken. Soms echter, word het mij teveel en voel ik me een indringer. Een indringer op een plek waar ik op dat moment gewoon hoor te zijn. Wanneer mensen over in plaats van met je praten. In het middelpunt van de belangstelling staan vind ik niet erg, maar dat je je daarbij eenzaam voelt lijkt me niet normaal.
Natuurlijk begrijp ik dat iedereen vooroordelen heeft en de eerste indruk erg belangrijk is. Toch is het vreemd dat het ook gebeurd met mensen die je al jaren kent. In mijn geval kennen ze me vaak zelfs als "loper". En ergens in dat proces ben ik blijkbaar veranderd.
Volgens mij is het niet zozeer dat ik veranderd ben, maar dat anderen steeds veranderen. Ik zou dan ook willen voorstellen om iemand met een beperking of die "anders" zijn, toch te proberen in eerste instantie als gelijke te zien. En daarnaast ook zo te behandelen. Dan zal ik beloven dat ook te proberen.
Groet
Martijn
Natuurlijk is het moeilijk om met mijn handicap om te gaan. Ik zeg vaak dat ik het rijden in een rolstoel geen probleem vind. Dit heeft er juist voor gezorgd dat mijn beperkingen gedeeltelijk worden opgeheven. Ik heb voornamelijk problemen met de pijn in mijn lijf. De altijd aanwezige pijn, mijn metgezel. Daar ligt voor mij de grootste handicap. Daardoor ben ik altijd vermoeid en kan ik lang niet overal meer aan mee doen. De pijn die voor een groot gedeelte mijn leven bepaalt, en dat van de mensen van wie ik houd.
Toch denk ik dat ik inmiddels aardig met mijn beperkingen kan omgaan. Zelfs met de pijn. Natuurlijk heb ik ook slechte momenten, maar ik probeer het per dag te bekijken.
Lastiger word het wanneer je gaat kijken naar anderen. Wanneer ik weer eens genegeerd, of geschoffeerd word, dan krijg ik vaak te horen dat mensen niet weten hoe ze "ermee om moeten gaan". En daar wringt de schoen. Wanneer je in een rolstoel zit, ben je voor veel mensen ineens iets vreemds. Iets waar ze aan moeten wennen. Net als harde muziek, of vreemde kleuren. Je bent ineens geen mens meer, maar hebt altijd een toevoeging. Dat is die man in de rolstoel. Of die gehandicapte man. Als ze het woord man er al naast gebruiken. Het idee dat iemand met een beperking in eerste instantie ook gewoon mens is word even vergeten.
En dan zit je tijdens een feestje in je stoel en dan zie je van alles bij mensen gebeuren. Soms ben ik daar prima tegen gewapend en kan ik rake opmerkingen maken. Soms echter, word het mij teveel en voel ik me een indringer. Een indringer op een plek waar ik op dat moment gewoon hoor te zijn. Wanneer mensen over in plaats van met je praten. In het middelpunt van de belangstelling staan vind ik niet erg, maar dat je je daarbij eenzaam voelt lijkt me niet normaal.
Natuurlijk begrijp ik dat iedereen vooroordelen heeft en de eerste indruk erg belangrijk is. Toch is het vreemd dat het ook gebeurd met mensen die je al jaren kent. In mijn geval kennen ze me vaak zelfs als "loper". En ergens in dat proces ben ik blijkbaar veranderd.
Volgens mij is het niet zozeer dat ik veranderd ben, maar dat anderen steeds veranderen. Ik zou dan ook willen voorstellen om iemand met een beperking of die "anders" zijn, toch te proberen in eerste instantie als gelijke te zien. En daarnaast ook zo te behandelen. Dan zal ik beloven dat ook te proberen.
Groet
Martijn
zaterdag 25 januari 2014
Slaapfeestje?
Sam was afgelopen december jarig. Ze is 10 geworden. En wat wilde onze bijna-puber voor feestje? Juist, een slaapfeestje. Zo werden dus 3 vriendinnen uitgenodigd en gisteren was D-day.
Ik heb het zwaar met alleen maar vrouwen in huis. Vrouwen zullen me nu uitlachen, mannen begrijpen direct waar ik het over heb. Ik klaag niet, alleen op dit blog, maar 3 extra dames was wel het toppunt.
Bij binnenkomst stond mijn woonkamer vol met tassen. Het leek erop dat de dames hier een maand of vier wilden blijven. Toch bleek dit niet het geval. Ze hadden kleding bij zich, daarnaast natuurlijk toiletspullen en pyjama's. Dat was bij de meeste genoeg om de eerste tas te vullen. Een van hen had zelfs een koffer op wieltjes bij zich. Dan neem je je spullen toch makkelijker mee, dan met het normale zeulen van de tas.
De andere tassen waren gevuld met luchtbedden. De woonkamer is grondig verbouwd en uiteindelijk konden de dames liggen. Het probleem was, dat ook dit soort jonge wezentjes, geen genoegen nemen met een simpel matrasje. Nee, het waren bijna allemaal tweepersoons uitvoeringen van ongeveer een halve meter dik. Dit om de fragiele botjes niet met de grond in aanraking te laten komen. Comfort boven alles.
Zelf een bed opdekken is er ook al niet meer bij. Daar zijn papa's voor. Ik had geluk dat een van de andere papa's een elektrische pomp had meegegeven.
Ik heb het zwaar met alleen maar vrouwen in huis. Vrouwen zullen me nu uitlachen, mannen begrijpen direct waar ik het over heb. Ik klaag niet, alleen op dit blog, maar 3 extra dames was wel het toppunt.
Bij binnenkomst stond mijn woonkamer vol met tassen. Het leek erop dat de dames hier een maand of vier wilden blijven. Toch bleek dit niet het geval. Ze hadden kleding bij zich, daarnaast natuurlijk toiletspullen en pyjama's. Dat was bij de meeste genoeg om de eerste tas te vullen. Een van hen had zelfs een koffer op wieltjes bij zich. Dan neem je je spullen toch makkelijker mee, dan met het normale zeulen van de tas.
De andere tassen waren gevuld met luchtbedden. De woonkamer is grondig verbouwd en uiteindelijk konden de dames liggen. Het probleem was, dat ook dit soort jonge wezentjes, geen genoegen nemen met een simpel matrasje. Nee, het waren bijna allemaal tweepersoons uitvoeringen van ongeveer een halve meter dik. Dit om de fragiele botjes niet met de grond in aanraking te laten komen. Comfort boven alles.
Zelf een bed opdekken is er ook al niet meer bij. Daar zijn papa's voor. Ik had geluk dat een van de andere papa's een elektrische pomp had meegegeven.
Natuurlijk moest er eerst gegeten worden. We hebben de dames zelf pizza laten maken. Altijd goed, lekker makkelijk en makkelijk lekker.
Na het eten werd er omgekleed. Ik zeg bewust omkleden, want gewoon een pyjama aan doen is er bij 9 en 10 jarigen niet meer bij. De pyjama's werden aangetrokken, haarstijlen werden aangepast op de nacht en de ideale houding voor de filmmarathon werd gezocht. Dit alles duurde ruim een half uur. Wanneer ik een pyjama aan doe, duurt dit gemiddeld zo'n 30 seconden en dat is inclusief handicap.
Na het eten werd er omgekleed. Ik zeg bewust omkleden, want gewoon een pyjama aan doen is er bij 9 en 10 jarigen niet meer bij. De pyjama's werden aangetrokken, haarstijlen werden aangepast op de nacht en de ideale houding voor de filmmarathon werd gezocht. Dit alles duurde ruim een half uur. Wanneer ik een pyjama aan doe, duurt dit gemiddeld zo'n 30 seconden en dat is inclusief handicap.
Van tevoren was bepaald welke films gekeken zouden worden. natuurlijk heb je er dan altijd 1 die toch wat anders wil. Tweede kamer debatten zijn er niets bij. Voordat de eerste film gestart was, had de klok al 8 uur geslagen. Om een lang verhaal kort te maken, tegen twaalven hadden we de marathon erop zitten. Zelf wilden Marloes en ik graag ook naar bed, maar de dames moesten eerst nog naar het toilet, de tanden poetsen en al die andere zaken die horen bij het avondritueel van bijna-pubers.
En daarmee kom ik bij mijn punt. Waarom noemen ze dit soort feestjes in vredesnaam slaapfeestjes? Er word niet geslapen. Alles behalve dat. Net na twaalven hadden wij de dames allemaal boven staan. Bij de buren was ook feest en toen de dames eenmaal stil waren, was daar natuurlijk wat van te horen. Vervolgens bleek er 1 bang voor de katten te zijn. Dus die hebben we opgesloten in de keuken, maar dat werkte niet. Ik bedoel de katten en niet het kind. Uiteindelijk hebben we de katten maar mee naar boven genomen. Tenslotte kwam er 1 met buikpijn, die gelukkig direct weer is gaan slapen daarna. Inmiddels was het net na 2 uur 's nachts.
Om 8 uur was het zootje weer wakker. Dan komt het ontbijt. De een wil thee, de ander melk, de volgende yoghi. Daarnaast wil de een een zacht, de ander een hard gekookt ei. Ook spiegeleieren enzovoorts. Na ongeveer een uur ontbijt, moet er aangekleed worden. Dat is dan de omgekeerde volgorde van de afgelopen avond. Ander haar, andere kleding en dergelijke. Gelukkig was het bijna 10 uur, het moment waarop de troepen weer huiswaarts zouden keren. Ik heb de bedden maar weer in de juiste tassen gepropt zodat ze ook daadwerkelijk om 10 klaar voor vertrek moesten zijn.
En toen wilde de dame met buikpijn toch graag nog wel een nachtje blijven. Dat hebben we maar niet gedaan.
Ik denk dat ik erachter ben wat ze met een slaapfeestje bedoelen. Dat de ouders na het feestje zoveel slaap hebben dat ze de rest van het weekend als zombies moeten doorbrengen. Leuk, tienerdochters.....
Groet
Martijn
zaterdag 11 januari 2014
2014
Ik heb twee weken Vakantie gehad. Ik heb geen blog geschreven, nauwelijks gewerkt en de kerstperiode weer overleefd. Bij deze voor iedereen de beste wensen voor 2014, al geloof ik dat dit al niet eens meer mag.
Ik was toe aan vakantie. Het is een raar jaar geweest. Een jaar van inleveren. Ik ben minder moeten gaan werken en heb dus ook financieel het een en ander mogen inleveren. Gelukkig loopt het bedrijf van Marloes goed dus we zijn weer ruimschoots gecompenseerd. Of dit in 2014 ook het geval zal zijn, is de vraag nog maar. Als ik de plannen van onze regering zo eens bekijk, dan ben ik bang dat de bezuinigingen voor de Chronisch zieken en Gehandicapten erg vervelend gaan uitpakken. De grap is
dat wij niet om onze ziekte of handicap hebben gevraagd, maar wel dubbel zo hard worden "gestraft".
Ook lichamelijk is het een stuk achteruit gegaan afgelopen jaar. Door mijn huisarts werd ik vergeleken met zijn 40 jaar oude Volkswagen Kever. Die piepjes, kraakjes en rammeltjes horen er gewoon bij. Daarmee doelde hij op mijn gewrichten in mijn bovenlijf, waar ik inmiddels al langere tijd flink last van heb. Gelukkig hou ik van oude auto's en ben ik niet vergeleken met een Prius met kappotte accu's. Dus ik zal opnieuw door de pijn heen moeten bijten en mijn vrolijke gezicht weer opzetten. Ik ben over het algemeen erg positief, maar dit jaar was er toch wel een waar ik voor mijn gevoel veel heb moeten opgeven en aanpassen. Soms word ik daar moedeloos van, maar je gaat toch door. Ik wil ook geen zeurpiet zijn, maar soms is het nodig om even goed van je af te schreeuwen, mopperen en zeiken. Sorry daarvoor.
Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Er zijn weer een hoop mooie dingen gebeurd en ook 2014 kan een topjaar worden. Zo verwacht mijn zusje een tweeling. Haar nieuwe partner is een geweldige kerel en ik heb inmiddels mijn zusje weer terug. Het lijkt me heerlijk om straks mijn kleine neefje en nichtje te kunnen knuffelen. Tevens is mijn schoonzusje zwanger en ook daar moet natuurlijk geknuffeld worden. Daarnaast ga ik enorm genieten van mijn eigen harem. Mijn 4 dames zorgen er wel voor dat ik niet kan stil zitten. Omdat we geen winter hebben gehad dit jaar en we niet zeker weten of die nog komen gaat, moeten er natuurlijk weer nieuwe kleren en schoenen worden gekocht. En dan het liefst passend bij het voorjaar. De komende weken zullen we er dus flink op uit moeten.
Tevens zal 2014 het jaar zijn waarin ik mijn tweede boek ga uitbrengen. Het thema is bedacht en Marloes kan starten met het ontwerp. Nu nog een goede titel verzinnen
en iemand zoeken die een mooi voorwoord zou kunnen schrijven.
Nogmaals allemaal een goed 2014.
Groet
Martijn
Ik was toe aan vakantie. Het is een raar jaar geweest. Een jaar van inleveren. Ik ben minder moeten gaan werken en heb dus ook financieel het een en ander mogen inleveren. Gelukkig loopt het bedrijf van Marloes goed dus we zijn weer ruimschoots gecompenseerd. Of dit in 2014 ook het geval zal zijn, is de vraag nog maar. Als ik de plannen van onze regering zo eens bekijk, dan ben ik bang dat de bezuinigingen voor de Chronisch zieken en Gehandicapten erg vervelend gaan uitpakken. De grap is
dat wij niet om onze ziekte of handicap hebben gevraagd, maar wel dubbel zo hard worden "gestraft".
Ook lichamelijk is het een stuk achteruit gegaan afgelopen jaar. Door mijn huisarts werd ik vergeleken met zijn 40 jaar oude Volkswagen Kever. Die piepjes, kraakjes en rammeltjes horen er gewoon bij. Daarmee doelde hij op mijn gewrichten in mijn bovenlijf, waar ik inmiddels al langere tijd flink last van heb. Gelukkig hou ik van oude auto's en ben ik niet vergeleken met een Prius met kappotte accu's. Dus ik zal opnieuw door de pijn heen moeten bijten en mijn vrolijke gezicht weer opzetten. Ik ben over het algemeen erg positief, maar dit jaar was er toch wel een waar ik voor mijn gevoel veel heb moeten opgeven en aanpassen. Soms word ik daar moedeloos van, maar je gaat toch door. Ik wil ook geen zeurpiet zijn, maar soms is het nodig om even goed van je af te schreeuwen, mopperen en zeiken. Sorry daarvoor.
Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel. Er zijn weer een hoop mooie dingen gebeurd en ook 2014 kan een topjaar worden. Zo verwacht mijn zusje een tweeling. Haar nieuwe partner is een geweldige kerel en ik heb inmiddels mijn zusje weer terug. Het lijkt me heerlijk om straks mijn kleine neefje en nichtje te kunnen knuffelen. Tevens is mijn schoonzusje zwanger en ook daar moet natuurlijk geknuffeld worden. Daarnaast ga ik enorm genieten van mijn eigen harem. Mijn 4 dames zorgen er wel voor dat ik niet kan stil zitten. Omdat we geen winter hebben gehad dit jaar en we niet zeker weten of die nog komen gaat, moeten er natuurlijk weer nieuwe kleren en schoenen worden gekocht. En dan het liefst passend bij het voorjaar. De komende weken zullen we er dus flink op uit moeten.
Tevens zal 2014 het jaar zijn waarin ik mijn tweede boek ga uitbrengen. Het thema is bedacht en Marloes kan starten met het ontwerp. Nu nog een goede titel verzinnen
en iemand zoeken die een mooi voorwoord zou kunnen schrijven.
Nogmaals allemaal een goed 2014.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)