Langs de zijlijn

Inmiddels al weer een hele tijd geleden kwam ik op Twitter een oproep tegen om mee te werken aan Spaghetti. Direct aangemeld, ik ben nog altijd gek op eten. Het bleek echter niet om een maaltijd te gaan, maar om een boek. Voor en door revalidanten. In dit boek, samengesteld door Jan Beerling, was het de bedoeling om foto's en verhalen van revalidanten op te nemen.

Het proces van schrijven en het maken van de foto's was erg leuk. Er waren een aantal schrijfsessies georganiseerd onder leiding van een schrijfcoach. Ik had mijn verhalen al snel klaar. De foto daarentegen was een ander verhaal. Ik wilde graag op een bepaalde manier op de foto. Dit zou in de buitenlucht met de kinderen moeten gebeuren en helaas kennen we allemaal het weer in Nederland. Na een aantal afspraken die niet door konden gaan, is de foto uiteindelijk toch gemaakt.

En toen begon het wachten. Het Roessingh, de revalidatiekliniek die het boek wilde laten maken, zou ons allen moeten uitnodigen voor de boekpresentatie. Ik kreeg begin december een telefoontje van de fotograaf. In dat gesprek bleek al snel dat ik niet was uitgenodigd door het Roessingh, ondanks herhaaldelijk mailcontact. En dat bleek de voorbode voor nog een aantal opmerkelijke wijzigingen in het hele traject.
In het telefoongesprek met de fotograaf, gaf deze aan dat bij de presentatie een van mijn stukken zou worden voorgedragen door niemand minder dan Gerda Havertong. Een jeugdheld uit sesamstraat zou verschillende stukken uit het boek voordragen. Natuurlijk ben ik direct gaan rondbellen naar familie om ze ook uit te nodigen voor de presentatie. Omdat in de stukken ook de kinderen genoemd worden en ze de foto's zouden laten zien, mochten ook de dames mee. Die hebben normaliter niets aan een boekpresentatie, maar ze wilden graag mee.

Vlak voor de presentatie heb ik het boek kunnen inzien. Het eindproduct is prachtig geworden. Een mooi boek, met prachtige foto's en goede verhalen. Geen negatief of zielig boek, maar een waarin mensen met een beperking in hun kracht worden getoond en zichzelf tonen. We zijn allemaal tevreden met het resultaat, maar toch liep het tijdens de presentatie niet helemaal zoals verwacht.

In het boek zijn wat leuke interactieve zaken gestopt en die kwamen tijdens de presentatie natuurlijk aan bod. Gerda Havertong heeft inderdaad wat stukken voorgelezen, maar het mijne kwam niet voorbij. Navraag achteraf leerde dat zij 4 stukken voorlezen te veel vond en heeft gekozen om er dan maar 3 te doen. Dat dit niet aan mij is verteld was een foutje. Dat kan natuurlijk gebeuren en is op zich niet erg. Het boek draait zeker niet om mij alleen, maar een beetje jammer vond ik het wel. Voornamelijk voor de kinderen, die toch bijna 2 uur hebben moeten stil zitten en zijn. Die waren erg boos en vonden mij maar zielig. Dat werd nog erger op het moment dat de deelnemers naar voren moesten komen om bloemen en het boek in ontvangst te nemen. De organisatie ging aan mij voorbij. Ik kreeg geen bloemen en ook geen boek. Natuurlijk heb ik daar wat van gezegd en toen vroegen ze zich af of ik misschien had geholpen bij een van de fotolocaties. Op het moment dat ik aangaf dat ik in het boek zelf sta, werd er wat vreemd gekeken. Ik kreeg uiteindelijk toch een boek, maar geen bloemen. Ook de foto, met ALLE deelnemers, de het Roessingh die avond via Twitter de lucht in stuurde klopte niet geheel. 3 rolstoelers, waaronder ik, stonden niet op de foto. Verschillende reacties van mijn kant werden niet beantwoord, een gemiste kans van het Roessingh.
Op de terugweg in de auto hebben de kinderen besloten om nooit meer naar Sesamstraat te kijken!
Ik zat, letterlijk, langs de zijlijn toe te kijken.

Daar blijft het echter niet bij. Op de ochtend van de presentatie werd ik gebeld door TV Oost. Of ik aan tafel wilde bij een van hun programma's om te praten over het boek. In een leuk gesprek werd me van alles gevraagd over het boek, mijn blog en mijn eigen eerste boek. Dat moest ik ook meenemen en ik dacht daar mooi een beetje reclame voor Spaghetti en mezelf te kunnen maken. In de bevestigingsmail stond een en ander nog eens mooi onder elkaar gezet.

Aangekomen bij de studio op donderdag, stond buiten een van mijn collega's te wachten. In de mail stond dat ook zij aan tafel zou gaan. Dus met gezonde spanning naar binnen, je komt tenslotte niet dagelijks op tv.
Bij de receptie werd ons gevraagd of we voor het publiek kwamen? We hebben de mail erbij gepakt, maar na een kort overleg met iemand van de redactie bleek dat we niet aan tafel zouden zitten. We moesten wel in de make-up omdat er mogelijk nog vragen gesteld zouden kunnen worden. Ik heb overwogen om naar huis te gaan, maar ik bleef mezelf voorhouden dat het boek een gezamenlijk project is en dat mijn eigen boek op een andere manier zijn aandacht nog wel krijgt.

De uitzending zelf was leuk. Er zijn verschillende momenten geweest waarop ik in beeld was. Hier thuis was het een groot feest. De foto uit het boek is in beeld geweest, dus mijn dames wanen zich nu BN-ers. Vragen hoefde ik niet te beantwoorden. Dus wederom zat ik letterlijk langs de zijlijn. En dat werd nog erger. Eenmaal op de parkeerplaats brak de voetsteun van mijn rolstoel in zijn geheel af, waardoor ik nu helemaal nergens meer kan komen. Welzorg geeft aan dat het onderdeel op 10 januari word verwacht, dus tot die tijd kan ik vanaf de zijlijn toekijken.

Terugkijkend was het toch een leuke ervaring. Het boek is en blijft prachtig alleen de manier waarop er met ons is omgegaan vind ik niet helemaal respectvol. En dat juist een organisatie als het Roessingh ''vergeet" om een drietal rolstoelers op de foto te zetten en bij commentaar vervolgens niet te reageren vind ik ronduit onbeschoft.

Ik ben er wel uit waar ik de presentatie van mijn tweede boek zal gaan houden. In het stadion van PSV. Waarom daar? Gisteravond heeft PSV weer verloren en het zou mij niet verbazen wanneer ze de trainer er daar uit smijten. Ik ben inmiddels expert in het zitten aan de zijlijn en dat is wat een trainer voornamelijk doet. Dus het trainerschap van PSV in combinatie met mijn volgende boek lijkt me een duidelijke keuze. Nou die gasten van Philips nog overtuigen.

Groet
Martijn

Vrouwen

Vrijdagavond rond een uur of 9 ging de telefoon. Een oudtante uit Brabant belde. Deze dame van 91 jaar oud, vroeg zich af waar mijn tweede boek blijft. Ze wil dit graag lezen. In een ver verleden heeft ze voor een grote krant gewerkt en ze probeert me te bewegen ooit een roman te gaan schrijven. Dat lijkt me overigens fantastisch om te proberen, maar daar stap je niet zomaar in. Ik zou graag eens een cursus romanschrijven gaan volgen, maar dat is iets voor de toekomst.

Ik kon haar wel vertellen waar mijn volgende boek over zal gaan. Het zal wederom een bundel van mijn blog worden, aangevuld met materiaal dat daar niet te vinden is. Het onderwerp van deze bundel zijn de vrouwen in mijn leven. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat dat er een hoop zijn.

Let op, ik ga geen handleiding schrijven. Ik heb niet de illusie dat ik vrouwen beter begrijp dan anderen. Wel heb ik veel ervaring met vrouwen. Alleen mijn eigen gezin bestaat al uit vier vrouwen. En die begrijp ik soms absoluut niet. Wel leveren ze voldoende materiaal op om tien boeken mee vol te plempen. Op dit moment zijn de oudste twee weer aan het ruziën. Terwijl ze drie minuten geleden nog heel gezellig samen aan het spelen waren. Natuurlijk doen jongetjes dit ook, maar daar is na een minuut of wat over. Bij Sam en Kris en Jip natuurlijk ook, is het zo dat een ruzie iedere keer verder word uitgebouwd met ruzies uit het verleden. Zaken die iedereen allang vergeten zou zijn, komen spontaan weer naar boven.
Wanneer de oudste twee ruziën, dan komt de jongste vaak een knuffel halen. En zo proberen ze alle drie bij papa in de gunst te komen. Een heel bijzonder proces.

En daar komt bij dat Sam bijna tien is. Op zich is dat niet bijzonder, maar in haar geval is de pubertijd gestart. Ook dat is niet bijzonder, maar wel erg vervelend/grappig/lastig/moeilijk/irritant (doorhalen wat niet van toepassing is). Bij haar weet je bij het opstaan 's ochtends of het een goede of een slechte dag zal worden. Wanneer ze beneden komt en direct haar zusjes stijf scheld, dan kun je ervan uit gaan dat dit de rest van de dag zo zal door gaan. En haar zusjes zullen dan blijven proberen haar het bloed onder de nagels vandaan te halen.

De andere kant van het verhaal is natuurlijk hun moeder. Ik hou met heel mijn hart van Marloes, maar ook die kan ik af en toe wel achter het behang trappen. De term PMS is ook op haar van toepassing. Dit houd in dat ik af en toe het gevoel heb door een mijnenveld te moeten laveren. En dat is te voet al bijna niet te doen, laat staan met een rolstoel. Ik trap dan ook regelmatig op mijnen, maar dat is waarschijnlijk volledig mijn eigen schuld.

Nu lijkt de toon van dit verhaal niet al te positief. Toch zou ik het niet anders willen. Mijn hele leven trek ik al met vrouwen op. Ondanks dat ik ze niet snap, heb ik er wel een hoop van geleerd. En de term vrouwtje zal ik echt niet meer gebruiken. Wel kan ik genieten van de kerels die dit wel proberen en vervolgens volledig worden afgebrand. Mijn nieuwe boek zal dus opgedragen worden aan de vrouw in het algemeen en worden gekleurd door een aantal vrouwen in het bijzonder.

Groet
Martijn