Plee Perikelen

Wees niet bang. Nee en Nee. Nee, ik zal het niet gaan hebben over mijn toiletgewoonten en Nee, ik zal het ook niet gaan hebben over het verbannen worden uit het toilet door mijn horde dames in huis. De toiletten waar ik het vandaag over wil hebben zijn niet bij mij thuis, maar op allerlei andere plekken.

De meeste mensen hebben wel een idee bij het begrip toilet. Een wc-pot, een wastafel met of zonder spiegel en een handdoek (al dan niet in een automaat). Toch is er veel verschil te merken tussen de verschillende toiletten. Voor mijn werk kom ik op veel verschillende plekken. Gebruik maken van een toilet is daarbij soms niet te vermijden. Het blijft wel een avontuur.

Er zijn niet heel veel plekken waar toiletten voor gehandicapten zijn. Gelukkig kan ik nog steeds vrij makkelijk mijn stoel uit en het gebruik van een normaal toilet lukt dan ook wel. Toch is het prettig als er her en der handgrepen bevestigd zijn waaraan ik me vast kan houden. Vooral van het toilet opstaan wordt zo een stuk makkelijker. Maar de plekken waar sanitair is waar gehandicapten geburik van kunnen maken, is niet altijd wat het lijkt.

Zo is er in Enschede, in een van de panden van de gemeente waar ik met regelmaat kom, een invalidentoilet aanwezig. Mooi zou je denken, maar dat is niet het hele verhaal. De ruimte is namelijk tevens in gebruik als kleedruimte voor het schoonmaak personeel. Zo staan er een aantal kluisjes en hangen er verschillende jassen. Het leuke is, dat zij met een sleutel de deur kunnen openen, ook als deze van binnen op slot is gedraaid. Verder staan er verschillende dweilen en bezems en een rolstoel. Waarom die stoel er staat is mij een raadsel, ik neem meestal die van mij zelf mee. Gevolg is dat er wat moeilijker te draaien is in de ruimte en dat het gemak van een grote ruimte waar je met rolstoel en al naar binnen kunt, teniet wordt gedaan.

Ook bij mijn werkgever zijn er een aantal locaties waar een invalidentoilet is geinstalleerd. Het hoofdkantoor is helemaal opgeknapt en van alle gemakken voorzien. Zo is er dus op de begane grond een invalidentoilet. Omdat deze maar weinig wordt gebruikt, heeft het al snel een andere bestemming gekregen. Tegenwoordig wordt het gebruikt als opslag van schone handdoeken voor de automaat en wc-papier. De eerste keer dat ik er gebruik van wilde maken, moest het hok met spoed worden ontdaan van dozen en grootverpakkingen. Inmiddels is het wat verbeterd. Er staat minder rommel in, maar nog steeds teveel om met stoel en al te kunnen draaien onder de wasbak. En ook voor mij is het lastig om een deur te openen terwijl ik met mijn rug er naartoe sta.
Een ander voobeeld ligt in een van de klinieken. Ook daar is een mooie ruimte. Nu wordt deze ook voor andere doeleinden gebruikt, maar dat terzijde. Omdat het makkelijk is om wat bergruimte te hebben en niet de vloer vol te stouwen, is een plank aan de muur bevestigd. Mooie oplossing. De vloer is vrij, ik kan rondjes rijden, geen probleem dus. Helaas. De plank is voor een rolstoeler op hoofd hoogte. Helaas nauwelijks te zien, dus naar binnen rijden is het risico nemen om gescalpeerd te worden.
Het vreemdste voorbeeld is echter op mijn eigen kantoor te vinden. Na lange tijd is het toilet aangepast. Er zijn een aantal beugels gekomen bij het toilet. Daarnaast is er een beugel gemonteerd naast het urinoir. Deze aanpassingen zitten er nu een maand of 3 a 4 en geheel tot tevredenheid. Het zorgt voor een stuk gemak.
Tot ik afgelopen week onderstaande situatie aantrof

Ik stel me dan voor hoe dat gaat. De schoonmakers die een aantal keer per week langskomen die hebben die beugels ook zien hangen. Waarschijnlijk hebben ze al die maanden geprobeerd de beugel te openen om de wc-rollen er op te hangen. Na veel proberen hebben ze uiteindelijk besloten om het op deze wijze op te lossen. Wat ze precies gedacht hebben is me onduidelijk. Wat ik wel weet is dat ze niet helder hebben gehad waarvoor deze beugel dient. Op deze manier heb ik er weinig aan. We hebben in ieder geval een primeur. Wij zijn het eerste kantoor waar zelfs het urinoir is voorzien van wc-papier.

Groet
Martijn

Boeken

Afgelopen april schreef ik over het boekenbal. Rond die tijd was mijn verjaardag. Marloes had me een eerste versie kado gedaan van mijn eerste boek. Een verzameling van mijn blog. Dit eerste boekje heb ik aan verschillende mensen laten zien en er bleek best interesse voor te zijn. Dus zijn we op zoek gegaan naar uitgevers en drukkers.

Dat dit geen makkelijk proces zou worden hadden we ergens wel verwacht. Je kunt je werk wel naar een uitgever sturen, maar de kans dat je boeken daadwerkelijk gedrukt gaan worden is maar klein. Uitgeverijen verwachten nogal wat van schrijvers. Er wordt niet zomaar een oplage van je boek gedrukt. En natuurlijk is het de vraag nog maar of er een markt is voor datgene wat je hebt geschreven.
Na onderzoek blijkt dat er wel een markt voor is. Dat dit geen grote markt is verbaasde me niet heel erg. Dat er echter niet meer mensen zijn die op soortgelijke wijze hun handicap beschrijven verbaasde me des te meer. Natuurlijk wordt er best over handicaps geschreven, alleen is de toon vaak erg negatief. Ga maar eens zoeken op internet naar een forum over rolstoelgebruik. Hierin wordt voornamelijk geprotesteerd tegen alle zaken die niet kloppen. Daarin wordt niet meer naar een eigen aandeel gekeken. Het lijkt alsof "de gehandicapte" een aparte diersoort is, die met uitsterven wordt bedreigd. En daar moet vooral heel voorzichtig mee omgesprongen worden. Dus zit ze liever niet in de weg, zorg voor zo min mogelijk obstakels en geef ze overal gelijk in.
Naar mijn idee sta ik daar toch echt wat anders in en dat probeer ik in mijn schrijfsels ook naar voren te bregen.
Dat er dus een markt is, is duidelijk. Een grote uitgever lijkt geen optie, dus duiken we opnieuw het internet op. En daar kom je direct de eerste internetuitgevers tegen. In eerste instantie ziet het er allemaal erg mooi uit. Je kunt je boek via hen laten drukken. Zij zorgen ervoor dat op de eigen site reclame wordt gemaakt en op die manier kun je dan je boek aan de man brengen. Natuurlijk hangt hier een prijskaartje aan. Wil je je boek geregistreerd hebben middels een ISBN nummer, dan zijn de kosten nog wat hoger. De kosten waren dermate hoog, dat die voor ons niet haalbaar zijn.
Verder kijken dan maar. Er is een nieuw principe op internet ontstaan. Je zet een gedeelte van je boek online en daar kunnen mensen dan een aandeel in kopen. Je moet zorgen dat je een bepaald aantal aandelen verkoopt. Gebeurd dit binnen een vastgestelde tijd, dan wordt je boek daadwerkelijk uitgebracht. Op dat moment kun je zelfs wat gaan verdienen. Het aantal aandelen dat je moet verkopen is vreselijk hoog en je vraagt mensen te investeren in een boek, dat 9 van de 10 keer helemaal niet wordt uitgebracht. Weg investering dus. Ander bijkomende probleempje, is dat je je eigen boek nergens anders meer mag uitbrengen. De rechten geef je namelijk over aan de uitgever. Zij bepalen vervolgens wat er met je schrijfsels gebeurd.

Dan blijft er dus nog maar 1 optie over. Je boek volledig in eigen beheer uitbrengen. Gelukkig kan Marloes goed met de computer overweg en heeft ze een prachtig ontwerp gemaakt voor mijn boek. Daarnaast hebben we een drukker gevonden waar we ook in kleine oplage boeken kunnen bestellen. Zelfs de kosten blijven redelijk binnen de perken. En dus hebben we afgelopen week de eerste 50 exemplaren besteld. Nu kan ik eindelijk mijn beloften aan mijn familie, vrienden en collega's gaan inlossen. De verkoop gaat daadwerkelijk starten en al die mensen die hebben aangegeven graag een exemplaar te willen hebben, kan ik nu ook daadwerkelijk een boek aanbieden. Uiterlijk 7 september heb ik ze binnen. Spannend!

Groet
Martijn

Achtervolgingswaanzin

De vakantie zit erop. Sterker nog, de eerste week werk is alweer gedaan. Ik ben lekker uitgerust.
Dat was ook wel nodig ook na de rolstoelvierdaagse. Ik heb een week lang mijn armen niet kunnen optillen van de spierpijn. Daarnaast was ik emotioneel gesloopt.
Het was een fantastisch evenement dat eigenlijk de afsluiting van een periode betekende. Ik heb hier al geschreven dat ik de afgelopen jaren veel heb moeten inleveren en dat ik met het volbrengen van de rolstoelvierdaagse, eindelijk het gevoel had weer op de goede weg te zijn. Het was een overwinning op verschillende gebieden en ik heb er van genoten. Niet lleen heb ik genoten, ik ben ook verslaafd geraakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik de komende jaren de rolstoelvierdaagse ga inpassen in onze vakantieplannen. Ook Marloes wil graag meefietsen en ik verwacht dat de kinderen hier ook een hoop lol aan gaan beleven.
Ik schreef al dat het een afsluiting van een periode was. Dit werd afgelopen woensdag nogmaals extra benadrukt door het laatste officiele gesprek met de psycholoog. Deze man heeft voor mij heel veel betekend op het moment dat ik het het meest nodig had. Alleen zag ik de oplossingen niet meer en hij heeft mij helpen sturen tot waar ik nu ben. Administratief wordt de behandeling nu afgesloten, maar we blijven contact houden de komende tijd. Wanneer er iets is heb ik altijd een adres waar ik terecht kan.

De vakantie hebben we goed besteed dit jaar. We hebben gebruik kunnen maken van de 2e woning van mijn schoonouders nete over de Duitse grens. In een woord geweldig. Alles gelijkvloers, geen drempels of bovenverdiepingen, een gigantisch grote tuin, met zwembad en goed weer. Vooral dat laatste was alweer een aantal jaar geleden voor ons. De kinderen hebben voornamelijk gezwommen en Marloes heeft van zowel het zwembad als de zon genoten. Ik ben heerlijk in mijn hangmat in de schaduw gaan liggen en heb een aantal boeken verslonden. Verder natuurlijk voldoende lekker eten en drinken en dan praat je al snel over een geslaagde vakantie.

Van tevoren hadden we al onderzocht wat er in de omgeving te doen was. Kinderen moet je nu eenmaal af en toe vermaken. We hadden geen planning gemaakt, maar gekozen voor een ongedwongen gebeuren. Natuurlijk werd er 's ochtends vers ontbijt gehaald, maar dat was eigenlijk de enige vaste activiteit. De grap is, dat de kinderen zo tevreden waren met het zwembad en spelletjes spelen in de achtertuin, dat we nauwelijks de deur zijn uitgeweest. En dat is mooi, ze hebben nu nog 2 weken vakantie thuis en zo blijft er nog wat over om hier iets bijzonders te doen.

We zijn een keer een stadje in geweest. Er was markt en de dames wilden shoppen. Dat blijkt vanaf een jaar of 7 een eerste levensbehoefte te zijn voor vrouwen en dan hebben ze een chauffeur nodig. Eenmaal in het stadje viel me iets op. Het lijkt wel of er in Duitsland helemaal geen rolstoelers zijn. Natuurlijk zie je wel oude vandagen die rondgeduwd worden, maar zelfstandige rolstoelers had ik tot die dag nog niet gezien.
Rolstoelers groeten elkaar, het lijkt een beetje op de groet van motorrijders. Ik zat ergens te wachten (waarschijnlijk voor een kledingzaak waar de dames de collectie aan het bekijken en passen waren). Even later kwamen we de bewuste rolstoeler weer tegen op de markt. De man bekeek mijn stoel en mij eens, maar zei niets. Nou ben ik best gewend dat er gekeken wordt naar mensen in een rolstoel, maar niet door iemand die zelf in een rolstoel zit. We zijn gewoon door gegaan met onze stadstocht. Het vreemde was dat de man iedere keer achter ons aan kwam. Bij iedere winkel waar wij naar binnen gingen reed hij langs, draaide nog een keer om en ging een winkel verder staan wachten. Mijn dochters wilden de man al vragen wat er aan de hand was, maar hier heb ik ze maar van weerhouden. Net doen of er niets aan de hand is, kan soms een heel goede oplossing zijn. Achtervolgingswaanzin is eigenlijk de ziekelijke gedachte dat je voortdurend wordt gevolgd. Ik heb het woord op een iets andere manier willen gebruiken. Meer in de zin van de waanzin van dit soort achtervolgingen. Ik begrijp dat in sommige landen een handicap nog steeds niet wordt geaccepteerd. het zou een schande voor de familie zijn en deze mensen moeten maar zo min mogelijk op straat. Maar als de doelgroep het voor zichzelf op deze manier gaat verpesten, dan snap ik valide mens in dit geval wel. Marloes en ik vroegen ons al af of de man misschien iets wilde vragen. Mogelijk vond hij mijn stoel mooi. Ik heb nou eenmaal het voorrecht om in een maatstoel rond te rijden, iets wat lang niet voor elke gehandicapte is weggelegd. De kinderen waren het zo langzamerhand ook beu. Ik had net besloten dat ik de man zou aanspreken bij de volgende winkel, maar we hebben hem niet meer gezien.
Zat het in mijn verbeelding? Of zou de maatschappij hem vlug weer hebben opgesloten op een zolderkamertje?

Groet
Martijn