Het is alweer even geleden dat ik een blog geschreven heb. De reden daarvoor is helaas weer lichamelijke achteruitgang. Door dystrofie in mijn linkerhand na een carpaaltunnelsyndroom operatie functioneert de boel helaas niet meer helemaal zoals het moet. Waar de klachten verminderd hadden moeten zijn, zijn dus juist erger geworden en heb ik de komende maanden fysio- en ergotherapie nodig. Daarnaast heb ik inmiddels aangepast bestek en zijn we aan het kijken hoe we het leven met simpele hulpmiddelen wat makkelijker kunnen maken.
Er is veel veranderd de afgelopen tijd. Ik heb officieel afscheid genomen van mijn collega's en dit was een gedenkwaardige avond. Ik heb genoten en wil allecollega's van hieruit nogmaals danken voor de bijna 19 geweldige jaren. Het was heerlijk om jullie weer te zien en ik zal dit contact nog meer missen dan het werk. Het werk dat ik overigens altijd met heel veel plezier heb gedaan.
Inmiddels heb ik ook officieel afscheid genomen van Tactus. Ik heb lang getwijfeld of ik dit blog wel zou willen schrijven, maar heb dus besloten het wel te doen. Het afscheid nemen van Tactus is juist helemaal niet plezierig geweest.
Afgelopen weken stond er het een en ander in de krant over een zorginstelling die zijn cliënten en personeel in de kou had laten zitten. Natuurlijk een heel slechte zaak, waar heel veel mensen, terecht, boos over zijn. Maar Tactus is voor zijn eigen personeel helaas geen haar beter.
De reclassering, de afdeling waar ik al die jaren voor heb gewerkt, was een fantastische afdeling. Maar vanaf het moment dat ik deels arbeidsongeschikt raakte, is het een moeizame samenwerking gebleken. Ik heb heel veel verschillende contactpersonen van de afdeling HRM gehad en eigenlijk heb ik toch alles zelf moeten doen. Dat begon al met mijn eerste aanvraag bij het UWV. Ik zou deels afgekeurd moeten worden en dan is het zo dat er verzuimdossiers opgemaakt moeten worden door de organisatie waar je voor werkt. Deze waren er echter niet. En toen ik daadwerkelijk gedeeltelijk was afgekeurd kwamen de volgende problemen om de hoek. Ik wil starten met wat wel gelukt is. Er moest een nieuwe rolstoel aangemeten worden, maar de gemeente wilde hier niets mee. Na veel heen en weer mailen, bellen en faxen, kon de toenmalige circuitmanager het niet langer aanzien en heeft uit een speciaal budget een rolstoel voor me laten bouwen. En er zelfs voor gezorgd dat het ding vanuit Denemarken een stuk sneller in Nederland kwam dan gepland.
Vervolgens moest er een toilet aangepast worden. Evenals een toegangsdeur. De aanvraag werd uiteindelijk door Tactus gedaan, maar afgekeurd door het UWV. Ze waren een aantal zaken vergeten mee te sturen met de aanvraag. Ik heb uiteindelijk zelf gebeld met het UWV en toen was het snel geregeld. De deur werd aangepast en mijn vader heeft uiteindelijk het toilet aangepast. Zo ook de lease-auto. De eerste werd aangepast met een speciale stoel, een handgreep en de middenconsole. Het contract werd naar 5 jaar getrokken en dit zou bij een volgende weer zo zijn. Lang verhaal kort, na 4 jaar moest ik mijn tweede lease-auto inleveren en er was geen mogelijkheid meer voor een nieuwe. Hier heb ik alles geprobeerd, maar ik kreeg overal te horen dat er geen mogelijkheden waren. Tactus en het UWV wezen wel lekker naar elkaar, maar ik moest zelf voor een andere auto zorgen.
En zo zijn er meer voorbeelden. Ik zal niet alles benoemen, maar ik zou jullie graag meenemen door de laatste 2 jaar. Op de verjaardag van Sam ben ik vertrokken richting Duitsland om een dag later geopereerd te worden aan mijn nek. En hoe dat is afgelopen is geloof ik inmiddels wel duidelijk. Al bij de start van mijn ziekteperiode liep het niet soepel. Het contact leek maar van 1 kant te komen. Tot april van dat jaar dacht ik dat ik weer gewoon aan het werk zou kunnen. In een gesprek met de bedrijfsarts werd duidelijk dat dit niet het geval is. Hij adviseerde me om dit door te geven aan het UWV. De afspraken bij de bedrijfsarts heb ik ook steeds zelf moeten aanvragen. Intussen zat ik thuis en hoorde ik niets. Na april kon ik het systeem van Tactus niet meer in, waardoor ik dus mijn eigen dossier niet meer kon zien en er geen informatie mijn kant op kwam. Hier heb ik een gesprek over aangevraagd met mijn direct leidinggevende en de contactpersonen van de HRM afdeling. Dat gesprek is gedaan via Teams en er werd beterschap beloofd. Het was inderdaad vervelend dat ik geen contact had gehad en mijn dossier zou op orde gebracht gaan worden. Inmiddels werd wel duidelijk dat ik waarschijnlijk niet meer aan het werk zou kunnen. We praten dan over juni 2022.
Er veranderde helaas niets. Ik bleef zelf contact zoeken en mijn situatie doorgeven. Inmiddels was ik een traumabehandeling voor PTSS gestart en heb ik maar weer een gesprek met de bedrijfsarts aangevraagd. Omdat ik zo beperkt was wilde ik dit graag telefonisch. Dat was onmogelijk en ik werd opgeroepen om naar Deventer te komen. Eenmaal daar gaf de bedrijfsarts aan dat hij eigenlijk een telefonische afspraak met mij had. Hij kwam mij toevallig tegen in het pand in Deventer omdat hij een kop koffie ging halen.
Zo ging het door tot juni 2023. Nauwelijks contact, informatie van 1 kant. Hoe vaak ik ook had doorgegeven dat ze mij via mijn persoonlijke mailadres konden bereiken, bleef alles in het reguliere systeem staan. Ik heb dus nooit de onderdelen van het plan van aanpak kunnen tekenen. 1 keer heb ik een krabbel gezet onder een plan van aanpak, maar daar is nooit meer een update op geweest. En toen kwam er een brief van het UWV. Ik zou een herkeuring krijgen. Het was onduidelijk door wie deze was aangevraagd. Tactus wilde dat ik eerder werd gekeurd zodat zij niet de hele twee jaar ziekte hoefde te wachten. Met mijn contactpersoon van HRM heb ik doorgenomen dat het gesprek plaats zou gaan vinden. Zij wisten van niets en er is dan ook geen informatie van de bedrijfsarts gestuurd of een verzuimdossier. Zelf heb ik wel het een en ander opgevraagd en meegenomen. Omdat ik het systeem niet meer in kon, is dit een hoop knip en plakwerk geworden. Achteraf blijkt de wijziging die ik in april 2022 heb doorgegeven dit in gang heeft gezet.
Zoals ik in eerdere blogs al heb geschreven werd ik met terugwerkende kracht afgekeurd. En dat leverde de volgende bijzondere situatie op.
Ik had al een deel uitkering. Je levert salaris in wanneer je wordt afgekeurd, dus ik verdiende 50% van mijn oude salaris bij Tactus door de uren die ik werkte. Die andere 50% kreeg ik dus via het UWV in de vorm van een wia uitkering. Dit gaat om 70% van je laatst verdiende loon. Technisch verhaal, maar bij het volledig afgekeurd worden krijg je een uitkering die ongeveer 75% van je laatst verdiende loon is. Ik kreeg met terugwerkende kracht vanaf 1 december 2021 een uitkering waarbij ik volledig en duurzaam ben afgekeurd. Dus belde het UWV mij met de mededeling dat ze een bedrag gingen overmaken. Een groot bedrag. Je kunt het zelf ongeveer berekenen, maar dat is minder interessant.
Ik heb nog contact gehad met het UWV of dat bedrag niet veel te veel was, omdat ik natuurlijk tijdens mijn ziekteperiode mijn loon voor een deel doorbetaald had gekregen. Hun eenvoudige antwoord was, het bedrag klopt, je werkgever mag dit bedrag aftrekken van wat zij hebben betaald. Dat mag, maar hoeft niet, dat moet je maar uitzoeken met je werkgever.
Ik heb het geld apart gezet op de spaarrekening zodat hier bij de eindafrekening naar gekeken kon worden. En toen ging het helemaal fout. Ik werd gebeld door mijn contactpersoon van HRM, op een vrijdagmiddag. Hij had twee vervelende mededelingen. De eerste was dat de woensdag daarop zijn laatste werkdag zou zijn en dat hij mijn casus moest overdragen aan een ander. De tweede was dat ze dat geld graag wilden hebben, maar dat zij op een bedrag uitkwamen dat bijna twee keer zo hoog was, als wat ik had gekregen.
Ik beloof je dat je wereld dan even instort. Er werd een berekening gestuurd en daaruit bleek dat ze alles wat ze betaald hadden vanaf het moment dat ik ziek werd, terug wilden vorderen. Dat dit wettelijk onmogelijk is wilden ze niet horen. Nadat ik met het UWV contact had gehad en allerlei documenten naar hen had gestuurd, werd mij verteld dat er nog naar gekeken zou worden. Ik heb op de dinsdag daarop nog een laatste telefoontje gehad. We praten nog steeds over juni 2023. Ik had gelijk, het bedrag zou dichter liggen bij het bedrag dat ik had gekregen. Er moest in december een eindafrekening gemaakt worden, maar daar zou mijn nieuwe contactpersoon bovenop zitten.
Inmiddels was het 11 november en had ik nog steeds niet gehoord. Omdat 13 december de laatste dag zou zijn en Tactus mij daarna zou willen ontslaan, ben ik gaan mailen. Eerst via de salarisadministratie, want dat was de laatste met wie ik contact had gehad. En in de reactie daarop bleek dat ik inmiddels weer een nieuwe contactpersoon bij HRM had en dat de op korte termijn contact met me zou opnemen. En inderdaad ik werd gebeld, door een voor mij, onbekende dame. Ik heb mijn ongenoegen geuit en gevraagd wanneer ik een voorstel kon verwachten. Hierop werd mij aangegeven dat ze op zo kort mogelijke termijn contact ging opnemen met het UWV, want daar lag de fout. Zij hadden mij nooit dat geld mogen geven. Ik was zelf al met Marloes en mijn vader aan het uitzoeken geslagen. Wij hebben een berekening gemaakt en een mail gestuurd waarin we ons ongenoegen hebben aangegeven en de vraag waarom Tactus alles 5 weken heeft laten liggen, Daarbij heb ik excuses gevraagd van de contactpersoon van HRM, die ik overigens tot de dag van vandaag nog niet heb gehad.
En ook hier zal ik niet letterlijk alle mails opnoemen, wij hebben een mail met een voorstel gestuurd. Hierop ben ik gebeld door de huidige circuitmanager van de reclasseringsafdeling. De strekking van het gesprek was duizendmaal excuus. Dit had nooit zo mogen gaan. En vervolgens de letterlijke woorden, "we hebben besloten dat je het geld mag houden." Dat was een geruststelling en ik was blij dat er in ieder geval toe is gegeven dat er fouten zijn gemaakt. Ik zou diezelfde dag nog een voorstel voor de transitievergoeding krijgen en de openstaande vakantie uren en andere zaken.
Dit voorstel kwam en ik ben er in eerste instantie niet mee akkoord gegaan. Na wat heen en weer gemail, zijn we akkoord gegaan. Op woensdag 29 november ben ik voor de laatste keer naar Deventer gereden. Ik heb mijn laptop en telefoon ingeleverd en afscheid genomen. Klaar.
Totdat ik op maandag in een winkel sta en er een mail binnen komt. Hoe ik dacht dat geld van het UWV terug te gaan betalen? Dat heeft me waarschijnlijk weer een jaar van mijn leven gekost. Ik was boos en dat is zacht uitgedrukt. Er lag een getekende overeenkomst met daarin afspraken over wat er wel en niet betaald moest worden. Wat mij betreft was het simpel. Je houdt je maar aan de gemaakte afspraken en anders gaan we naar de rechtbank. En inderdaad, een uur later had ik antwoord. Zij konden geen aanspraak meer maken op het geld van het UWV. De vaststellingsovereenkomst zou worden nagekomen.
Ik heb een fantastisch tijd bij Tactus gehad. Voornamelijk door mijn collega's en zeker ook door mijn werk. Helaas heb je binnen Tactus met een arbeidsbeperking weinig hulp en moet je alles zelf regelen. Ik hoop dan ook dat ze leren van dit "dossier". En dat ze leren dat er achter het personeelsnummer een mens zit. Een persoon waar je je in zou kunnen verdiepen. Ik voel me absoluut niet gewaardeerd door de organisatie waar ik al die jaren met veel plezier voor heb gewerkt. Waardering kun je uitten op diverse manieren. Mijn verhaal is afgesloten en blijkbaar zijn de mensen bij HRM boos. Ik heb geen contactpersoon meer en vragen mag ik naar een algemeen mailadres sturen. Zelfs mijn kerstpakket heb ik niet meer gehad.
Voor mij is het klaar, fijne kerstdagen en een goed 2024.
Martijn
