Schade

Wie mijn Facebook een beetje in de gaten heeft gehouden, weet dat ik weer eens in gevecht ben geweest met de gemeente Hengelo. Ook in mijn laatste blog heb ik geschreven over de aanvraag van mijn invalideparkeerkaart. De ellende is dat het aanvragen van voorzieningen de afgelopen jaren alleen maar moeilijker is geworden.
Maar toch heb ik 'm gekregen. In eerste instantie kreeg ik bericht dat de parkeerkaart was toegewezen. De toon van deze brief, kwam erop neer dat ik eigenlijk de gemeente op mijn blote knieën zou moeten bedanken. Probleem is dat ik niet op mijn knieën kan zitten, maar dat terzijde. Bij deze toekenning zat een retourenveloppe. En dan gaat het mis. Ik moet 2 pasfoto's sturen, zodat de kaart gemaakt kan worden. De pasfoto's van tegenwoordig moeten aan allerlei strenge eisen voldoen. Je mag niet meer lachen, maar met een gemeente aanvraag is dat niet zo'n probleem. Huilen is overigens ook niet toegestaan. Je beide oren moeten te zien zijn. Vincent van Gogh zou nooit meer iets hebben kunnen aanvragen. Daarbij moet een foto aan bepaalde afmetingen voldoen en moet je op een specifieke afstand van de randen van de foto staan. Als je hiervoor naar de fotograaf gaat, kun je een tweede hypotheek opnemen, dus Marloes zou dit wel even zelf doen.
Op internet hebben we de regels gevonden en na het uitdraaien van de foto's hebben we de boel verstuurd. Ik zou dan bericht krijgen wanneer ik de kaart kon komen ophalen.

En toen begon het lange wachten. Na ruim een week kreeg ik een brief. Waarom ze niet even hebben gebeld, of gemaild weet ik niet. Ze vragen wel iedere keer waar je overdag te bereiken bent, om vervolgens heel ouderwets een brief te sturen. Waarmee je dus een vertraging van minimaal 2 dagen hebt. De rest van de wachttijd zal komen doordat ze bij de gemeente niet langer weten hoe ze dit soort kaarten moeten maken. Het plastificeren duurde 3 dagen. Waarschijnlijk hebben ze daar met 4 ambtenaren de gebruiksaanwijzing voor dat apparaat moeten doorlezen. Evenals de gebruiksaanwijzing van de kaart zelf. Als je goed kijkt op onderstaande foto, dan weten ze bij de gemeente waarschijnlijk niet wat de voor- of achterkant van de kaart is. Iemand heeft er voor de duidelijkheid een stickertje op geplakt, dat door de eerder genoemde ambtenaren gewoon is mee geplastificeerd. Misschien dachten ze bij de gemeente dat het voor mij dan duidelijker zou zijn. De bijgeleverde folder en de 5 jaar eerdere ervaring zou inderdaad voor iemand met een handicap waarschijnlijk onvoldoende zijn.

 

 

Het ophalen was een emotioneel moment. Nou ja, eigenlijk begonnen de emoties pas na het ophalen, tijdens het eerste gebruik. Ik had een afspraak gepland via internet. Dan ben je direct aan de beurt. Ik dacht de kaart mooi voor mijn werk even vlug op te halen, maar dat was natuurlijk niet wat er gebeurde. Ik zat netjes te wachten totdat mijn nummer op het scherm zou verschijnen. Ik was de enige wachtende, maar toch kregen de 2 dames achter hun balies het voor elkaar mij bijna een kwartier te laten wachten. Eerst werd er koffie gehaald, gedronken, de weekendbespreking gedaan en verteld over de vrije dagen die een van beiden had opgenomen. Ze wilde die dagen eigenlijk weg, maar ze zou thuis blijven om de zolder op te knappen. Wat ik met deze informatie moet weet ik nog niet. Wel had ik bijna een visitekaartje van mijn vader gegeven, zodat zij weg kon, hij het werk op zolder kon doen en ik mijn kaart eindelijk zou krijgen!

 

Toen ik eindelijk aan de beurt was, kreeg ik mijn kaart, na mezelf geïdentificeerd te hebben. Daarnaast moest ik natuurlijk de brief meenemen die ze eerder hadden gestuurd. Deze is niet bekeken, maar direct weg gegooid. Ik heb gevraagd of ik mijn oude kaart daar kon achterlaten. Dat ik die moest inleveren stond niet in de brief, maar achteraf bleek dat ik de nieuwe kaart niet eens had meegekregen zonder de oude in te leveren. Na nog wat gezever over de prijzen van de kaart per gemeente te hebben aangehoord, ben ik snel aan het werk gegaan.

 

In Enschede bij de eerste keer parkeren werd het me bijna te machtig. Maar ik heb toch mijn afspraak eerst weten te doen. Bij het wegrijden echter was ik door emoties overmand. Door het waas dat mijn tranen veroorzaakte heb ik echter een paaltje gemist en mijn auto daar vakkundig op geparkeerd. Dus de schade uit de titel slaat daarop. Een mooie deuk was mijn deel. Gelukkig valt de schade mee en word de boel weer netjes gerepareerd, maar de gemeente zorgt met hun nieuwe WMO beleid voor levensgevaarlijke situaties. Mijn auto is het eerste slachtoffer. Ik ga denk ik maar eens een formulier invullen om de schade vergoed te krijgen van de gemeente.

Groet
Martijn

Machtsmisbruik

Ik heb een nieuwe dictator gevonden. Ditmaal niet van een bananenrepubliek of een of ander omgegooid regime. Nee, deze is werkzaam bij de gemeente Hengelo.

Mijn invalideparkeerkaart is op 1 oktober verlopen. Daar kwam ik ruim een maand geleden achter, dus ik heb een nieuwe aangevraagd. De ellende is, dat dit 2 maanden voor het einde had moeten zijn. Ik was hiervan niet op de hoogte, maar volgens de gemeente had ik dit moeten weten en heb ik bewust het risico genomen enige tijd zonder kaart te zitten.
Ik heb al eerder een kaart gehad en volgens mij is een herindicatie voor een nieuwe kaart geen hogere wiskunde. Bij de gemeente denken ze daar echter anders over. Daar zien ze het als raketwetenschap. Daarbij blijkt dat raketwetenschappers niet langer met het gewone volk communiceren, laat staan met gehandicapten.

De gemeente neemt de tijd om te onderzoeken of ik eerst door een arts gezien moet worden. Die moet dan bepalen of ik wel recht heb op een nieuwe parkeerkaart. En daar nemen ze uitgebreid de tijd voor. Na 4 weken ben ik gaan bellen. De eerste keer was vorige week vrijdag. Ik zou op maandag teruggebeld worden. Dit gebeurde echter niet. Dus ik heb op dinsdagochtend wederom gebeld. De betreffende consulent was niet aanwezig, maar zou mij terugbellen. Natuurlijk gebeurde ook dit niet. Woensdag hetzelfde verhaal. De man bleek niet aan het werk die dat, maar ik zou de volgende dag gebeld worden. Afgesproken dat ik het ook die dag zelf nog een keer zou proberen. De man van het zorgloket die ik toen echter aan de telefoon kreeg, was El Dictator himself. Deze idioot met stijve penis in de pantalon, ging mij even duidelijk maken dat ik de eerder genoemde consulent niet te spreken zou krijgen. Ja, hij was aan het werk en bereikbaar en nee, doorverbinden had geen zin. Het onderzoek liep nog en ik moest maar gewoon geduld hebben. Dat ik daarbij inmiddels zonder geldige parkeerkaart zit, scheen de man niet te begrijpen. Wel gaf hij grinnikend aan dat ik vooral mijn verlopen kaart niet moet gebruiken, want de boete zou 340 Euro bedragen. Het plezier waarmee hij mij leek te dwarsbomen, zorgde ervoor dat ik mijn tanden in z'n geheel heb stuk geknarst. Na mijn tong te hebben afgebeten en viermaal te hebben herkauwt, heb ik maar opgehangen. Ik ben niet met hem in discussie gegaan, wat hij graag had gewild. Want de "wet en regelgeving"" geeft hem natuurlijk gelijk.

En toch. Wanneer de gemeente in zijn eigen gegevens gaat kijken, zien ze dat ik een rolstoel (tenminste het onderhoud) gebruik. Daarnaast hebben ze mij een handbike verstrekt en zijn er aanpassingen aan mijn woning aangevraagd. Dat ik daarmee slecht ter been ben en dientengevolge recht zou kunnen hebben op een invalideparkeerkaart (die ik daarvoor al eens eerder had toegewezen gekregen) blijkt niet te rijmen. Nee, het wiel moet telkens opnieuw worden uitgevonden. Ik heb besloten te wachten om deze gasten niet tegen me in het harnas te jagen. Dan voelen ze zich namelijk op hun (waarschijnlijk enorm kleine) pik getrapt, en word mijn aanvraag afgewezen. Ik ben benieuwd of deze kerel na mijn verstandige reactie zijn macht nog verder gaat misbruiken door de toegestane tijd in zijn geheel te benutten alvorens ik bericht ga krijgen.

Groet
Martijn