Veel mensen zullen bekend zijn met de filmserie Mission Impossible. Wie Tom Cruise door één raam heeft zien springen kent inmiddels alle films uit de serie. En weet ook dat de missie helemaal niet onmogelijk is.
Nu blijkt dat mijn eigen missie ook niet onmogelijk is. Vorige week had ik het nog over de wereldverbeteraar of de idealist. En ja, nog steeds maak ik me schuldig aan idealisme. En laat dat nou net de mogelijke missie zijn.
Het conflict met de Intersport is bekend (zo niet dan lees het stuk Smeergeld nog maar eens). Vorige week gaf ik aan dat ik met de filiaalmanager van Intersport Hengelo om tafel zou gaan en deze week was het dan zo ver. Afgelopen woensdag om stipt half twaalf meldde ik me bij de balie en vroeg naar de filiaalmanager. Hij werd gebeld en niet veel later hebben we elkaar de hand geschud.
Bij het gesprek kwam nog een tweede manager zitten. Geen gladde jongens in snelle pakken, maar twee vriendelijke gasten in spijkerbroek en t-shirt. Mannen die erg waren geschrokken van mijn verhaal en zich oprecht afvroegen wat zíj konden veranderen om dit niet vaker te laten voorkomen.
Ik kreeg de tijd om rustig mijn verhaal te doen. Daar was alle begrip voor. Ik merkte ook wel wat van schaamte en de betrokken personeelsleden bleken ook al te zijn aangesproken. De situatie wordt voornamelijk gebruikt als leermoment. Ik heb van een aantal mensen gehoord dat ze het knap van me vonden da tik daadwerkelijk naar Intersport heb geschreven. Dat ik daarna bij ze op gesprek zou gaan had blijkbaar niemand verwacht. De beide managers eigenlijk ook niet. Ik vind echter dat als je een klacht hebt en je wilt daadwerkelijk wat veranderen dat dit dan ook van twee kanten moet komen. Dit heeft uiteindelijk gezorgd voor een leuk gesprek.
Er is me uitgelegd hoe zij werken. Nu blijkt er ook ruimte voor verkooptrainingen en cursussen te zijn. De vraag kwam of ze mijn blog en brief mochten gebruiken om hun personeel verder te trainen. Daar kon ik geen nee tegen zeggen. Mijn blog is trouwens openbaar dus al had ik nee willen zeggen, had het weinig uitgemaakt. Maar wat verderop in het gesprek kwam het naar voren dat het misschien nog beter zou zijn, als ik onderdeel zou worden van een bijeenkomst met het personeel. Ik heb hierop direct aangegeven dat dat nu net mijn doel is. Ik zou graag hun personeel laten zien hoe het is om rolstoelgebonden te zijn en op welke manier je daar het beste mee om kan gaan.
We hebben afgesproken om eind augustus om tafel te gaan om een en ander verder door te spreken. Ik ben inmiddels gestart met het in elkaar zetten van een mooi programma. De grap is dat ik als drugsexpert heel veel training en opleiding heb verzorgd. Ik weet niet of ik mezelf mag betitelen als expert op het gebied van rolstoelgebondenheid, maar ik denk dat ik aardig in de buurt kom. De grap is dat ik met ze heb afgesproken dit niet alleen in Hengelo te doen, maar direct maar op alle 9 vestigingen die zij beheren.
Opnieuw moet ik dus mijn eerdere conclusie aanpassen. Ik blijf voet zetten in de Intersport, waarschijnlijk zelfs meer dan ooit tevoren.
Groet
Martijn
vrijdag 29 juni 2012
vrijdag 22 juni 2012
De Wereldverbeteraar
Een wereldverbeteraar wordt ook wel omschreven als idealist. Ik denk dat het woord idealist een betere klank heeft dan wereldverbeteraar. De hele wereld verbeteren is wat veel ineens, terwijl een idealist zich kan richten op kleine stukjes van diezelfde wereld.
Ben ik een wereldverbeteraar? Een idealist op bepaald gebied zeker, maar ik denk dat dit voor minstens 99% van de mensen op gaat. Volgens een collega ben ik in ieder geval goed op weg met een nieuwe Toyota Prius op komst. Hij zit me iedere keer dat ik hem zie, te plagen met het feit dat het gaat om een "groene" auto. Waarschijnlijk verwacht hij dat ik vanaf dan ook ga lopen in biologisch katoenen kleding, lid word van greenpeace en allerlei andere activiteiten ga doen om onze wereld te redden van vervuiling.
Al ik eerlijk ben, is de keuze voor de Prius gemaakt om puur financiele redenen. Dat ik daarnaast bijdraag aan een schoner milieu is zeker mooi meegenomen. De vraag of de productie van een Prius niet vele malen vervuilender is dan die van de huidige auto, vergeten we voor het gemak maar even.
Terug naar de wereldverbeteraar. Zou het werk dat ik doe de wereld daadwerkelijk verbeteren? Of is het een druppel op een gloeiende plaat? Ik ben van mening dat het in ieder geval iets veranderd, al is het maar lokaal. Aan de andere kant, is het werk dat ik nu doe, het enige dat ik kan. En dat heeft weinig met idealisme te maken.
Toch heb ik ook mijn idealen. Zo ben ik dit blog gestart om het een en ander van me af te schrijven, maar ook om een stukje bewustzijn te creëren. Bewustzijn bij mensen die geen gebruik hoeven te maken van een rolstoel of die niet te maken hebben met een beperking. Daarnaast hoop ik dat mensen die net als ik wel een handicap hebben, de verhalen met een glimlach herkennen. Zo heb ik destijds ook het stuk geschreven met de titel "Smeergeld". Daarin beschreef ik hoe ik werd behandeld bij de Intersport. De conclusie van het stuk was dat ik nooit meer bij de Intersport zou komen.
Ik heb veel reacties gehad op dat stuk. Voornamelijk van mensen die me vertelden het stuk door te sturen naar de leiding van Intersport. Al was het alleen maar om een signaal af te geven. Ik heb dat heel lang uitgesteld. Ik denk dat ik bang was voor een nieuwe nare reactie vanuit Intersport. Het is niet altijd makkelijk om je ziel bloot te leggen. De ellende is dat iemand er dan makkelijk op kan gaan staan.
Afgelopen week heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken (ik realiseer me dat dit best een vreemd spreekwoord is voor iemand in een rolstoel). Ik heb een mail gestuurd met mijn stuk naar Intersport Nederland. En dinsdagmiddag ging de telefoon.
Aan de telefoon had ik de vestigingsmanager van de Intersport in Hengelo. De man gaf aan de mail maandagavond doorgestuurd gekregen te hebben. Hij voelde zich op zijn zachtst gezegd vervelend. Hij bood duizendmaal excuses, maar was blij dat ik toch de boel had aangezwengeld. Dit soort signalen krijgen ze niet vaak, maar hij gaf aan dit wel belangrijk te vinden.
En toen kwam de vraag. Hij zou graag willen dat ik met hem kijk naar hoe dit in de toekomst voorkomen kan worden. Hij zou graag met me om tafel willen om te horen welke impact de actie van zijn personeel op mij heeft gehad. En daarnaast zou hij graag willen dat ik help bij het voorkomen van dit soort incidenten in de toekomst.
Ik moet zeggen dat ik het een stoere actie vind van deze manager. Hij had ook een excuusbriefje kunnen sturen en daarmee het verhaal afronden. Ik vind het van lef getuigen dat hij de discussie aan wil en actief wil werken naar een oplossing. En daarmee zijn we terug bij mijn idealisme. Ik loop al langer met de gedachte om iets te doen met mijn handicap. De problemen waar ik tegenaan loop, zullen voor anderen met een beperking niet anders zijn. Ik zou mijn handicap graag positief willen inzetten. En nu wordt me daar blijkbaar een kans voor geboden.
Volgende week woensdag heb ik een gesprek met de betreffende manager. Hij bood aan om bij mij thuis te komen, maar ik zal hem op zijn kantoor ontmoeten. En daarmee is mijn eerdere conclusie dat ik nooit meer bij de Intersport zou komen, volledig onderuit gehaald, maar voor een goed doel.
Groet
Martijn
Ben ik een wereldverbeteraar? Een idealist op bepaald gebied zeker, maar ik denk dat dit voor minstens 99% van de mensen op gaat. Volgens een collega ben ik in ieder geval goed op weg met een nieuwe Toyota Prius op komst. Hij zit me iedere keer dat ik hem zie, te plagen met het feit dat het gaat om een "groene" auto. Waarschijnlijk verwacht hij dat ik vanaf dan ook ga lopen in biologisch katoenen kleding, lid word van greenpeace en allerlei andere activiteiten ga doen om onze wereld te redden van vervuiling.
Al ik eerlijk ben, is de keuze voor de Prius gemaakt om puur financiele redenen. Dat ik daarnaast bijdraag aan een schoner milieu is zeker mooi meegenomen. De vraag of de productie van een Prius niet vele malen vervuilender is dan die van de huidige auto, vergeten we voor het gemak maar even.
Terug naar de wereldverbeteraar. Zou het werk dat ik doe de wereld daadwerkelijk verbeteren? Of is het een druppel op een gloeiende plaat? Ik ben van mening dat het in ieder geval iets veranderd, al is het maar lokaal. Aan de andere kant, is het werk dat ik nu doe, het enige dat ik kan. En dat heeft weinig met idealisme te maken.
Toch heb ik ook mijn idealen. Zo ben ik dit blog gestart om het een en ander van me af te schrijven, maar ook om een stukje bewustzijn te creëren. Bewustzijn bij mensen die geen gebruik hoeven te maken van een rolstoel of die niet te maken hebben met een beperking. Daarnaast hoop ik dat mensen die net als ik wel een handicap hebben, de verhalen met een glimlach herkennen. Zo heb ik destijds ook het stuk geschreven met de titel "Smeergeld". Daarin beschreef ik hoe ik werd behandeld bij de Intersport. De conclusie van het stuk was dat ik nooit meer bij de Intersport zou komen.
Ik heb veel reacties gehad op dat stuk. Voornamelijk van mensen die me vertelden het stuk door te sturen naar de leiding van Intersport. Al was het alleen maar om een signaal af te geven. Ik heb dat heel lang uitgesteld. Ik denk dat ik bang was voor een nieuwe nare reactie vanuit Intersport. Het is niet altijd makkelijk om je ziel bloot te leggen. De ellende is dat iemand er dan makkelijk op kan gaan staan.
Afgelopen week heb ik toch de stoute schoenen aangetrokken (ik realiseer me dat dit best een vreemd spreekwoord is voor iemand in een rolstoel). Ik heb een mail gestuurd met mijn stuk naar Intersport Nederland. En dinsdagmiddag ging de telefoon.
Aan de telefoon had ik de vestigingsmanager van de Intersport in Hengelo. De man gaf aan de mail maandagavond doorgestuurd gekregen te hebben. Hij voelde zich op zijn zachtst gezegd vervelend. Hij bood duizendmaal excuses, maar was blij dat ik toch de boel had aangezwengeld. Dit soort signalen krijgen ze niet vaak, maar hij gaf aan dit wel belangrijk te vinden.
En toen kwam de vraag. Hij zou graag willen dat ik met hem kijk naar hoe dit in de toekomst voorkomen kan worden. Hij zou graag met me om tafel willen om te horen welke impact de actie van zijn personeel op mij heeft gehad. En daarnaast zou hij graag willen dat ik help bij het voorkomen van dit soort incidenten in de toekomst.
Ik moet zeggen dat ik het een stoere actie vind van deze manager. Hij had ook een excuusbriefje kunnen sturen en daarmee het verhaal afronden. Ik vind het van lef getuigen dat hij de discussie aan wil en actief wil werken naar een oplossing. En daarmee zijn we terug bij mijn idealisme. Ik loop al langer met de gedachte om iets te doen met mijn handicap. De problemen waar ik tegenaan loop, zullen voor anderen met een beperking niet anders zijn. Ik zou mijn handicap graag positief willen inzetten. En nu wordt me daar blijkbaar een kans voor geboden.
Volgende week woensdag heb ik een gesprek met de betreffende manager. Hij bood aan om bij mij thuis te komen, maar ik zal hem op zijn kantoor ontmoeten. En daarmee is mijn eerdere conclusie dat ik nooit meer bij de Intersport zou komen, volledig onderuit gehaald, maar voor een goed doel.
Groet
Martijn
vrijdag 15 juni 2012
Te hard van stapel lopen
Ik besef met terdege dat de titel misschien niet helemaal op mij van toepassing is. Misschien zou te hard van stapel rollen een betere versie zijn. Maar ja, ik heb (nog) niet de macht om eigenhandig spreekwoorden aan te passen. Daarmee is het spreekwoord dan ook nog maar toepasbaar voor een klein gedeelte van de Nederlandse bevolking en volgens mij is dat nu juist niet de bedoeling.
Het gaat goed! Punt.
Eigenlijk zou het daarbij moeten blijven, maar de wet van Murphy schrijft voor dat het altijd anders gaat. Maar toch gaat het goed. Ik voel me een stuk beter dan ik me de afgelopen jaren heb gevoeld. Ok, ik heb er wel het een en ander voor moeten doen. En niet alleen ik heb offers moeten brengen. Wat dacht je van mijn gezin. Marloes heeft altijd alles gedaan om de boel vlot te blijven trekken. En ook de kinderen zullen het waarschijnlijk niet altijd makkelijk hebben gehad met de situatie. En daarvoor dank. Dank voor de onvoorwaardelijke steun.
Langzaam begin ik mezelf weer te herkennen. Ik heb weer lol in de dingen die ik doe en maak zelfs weer voorzichtig plannen voor de toekomst.
Het gaat zo goed dat ik weer met alle wielen in mijn eigen valkuil gereden ben. En ik moet bekennen dat dit niets nieuws voor me is. Van nature ben ik positief ingesteld. En ik merk dat ik daar nu weer voordeel van heb. Ook ben ik altijd haantje de voorste geweest. Ik wilde vroeger al tv kijken en tegelijkertijd het gesprek van de volwassenen volgen. Meestal lukte me dit prima. Door het slaapgebrek en de pijn is het zo dat multitasken een onmogelijkheid is geworden. Nou schijnt het voor mannen sowieso al een probleem te zijn, dus da's dubbelop.
Op het werk loopt het naar mijn idee ook een stuk beter. Ik ben zelfverzekerd en heb mijn zaken redelijk op orde. Het feit dat ik ervoor gekozen heb om mezelf te laten afkeuren voor 50%, is een enorme opluchting geweest. Daardoor ben ik niet volledig opgebrand wanneer ik thuis kom. De woensdag is een dag om me weer op te laden voor de laatste 2 werkdagen en ook dat werkt redelijk goed.
Het grootste voordeel is echter dat het thuis ook een stuk beter loopt. Ik kan de drukte van het gezinsleven weer veel beter aan. Zo goed zelfs, dat ik rustig weer overal heen ga. Met de dames de stad in, naar verjaardagen, sportclubs en kinderverjaardagen worden weer de hele dag door gevierd. De afgelopen 3 weken hebben we zelfs verschillende loge's gehad.
En toen ging het toch weer mis. Ik ben te hard van stapel gelopen. Op maandagavond was ik moe. Zo moe dat ik zat te trillen op mijn stoel. Ik kon ook niet meer ophouden. Hierdoor werd de pijn ook een stuk erger. Dat zorgde er weer voor dat ik nog slechter slaap en op dinsdag was het gerammel al vanaf de middag gestart. Maar ik weet wat het probleem is. Ik ben te hard van stapel gelopen. In het verleden kon ik dit ook al doen. Als ik ergens enthousiast over ben, wil ik er vol voor gaan. En wat is er nou beter dan enthousiast zijn over je eigen leven? Woensdag kwam ik niet echt tot rust. Wel heb ik er met mijn therapeut uitgebreid over gesproken. Donderdag wilde ik me in eerste instantie ziek melden. Ik ben toch gegaan en heb mijn lijstje afgewerkt. Dat gaf grote voldoening en nog meer vermoeidheid.
Gelukkig is er ook een oplossing voor het probleem. Rust. Het lijkt een beetje op teruggaan naar je kindertijd, waarin rust, reinheid en regelmaat belangrijk waren. Ik zal moeten accepteren dat ik niet alles meer kan, maar af en toe de grenzen opzoeken en overschrijden is fantastisch. En gelukkig heb ik de komende paar weken nog voldoende tijd om rust te nemen. Ik verschuil me gewoon achter het EK voetbal. Waarschijnlijk zonder Nederland, maar ik kan altijd nog een ander team uitzoeken om aan te gaan moedigen.
Groet
Martijn
Het gaat goed! Punt.
Eigenlijk zou het daarbij moeten blijven, maar de wet van Murphy schrijft voor dat het altijd anders gaat. Maar toch gaat het goed. Ik voel me een stuk beter dan ik me de afgelopen jaren heb gevoeld. Ok, ik heb er wel het een en ander voor moeten doen. En niet alleen ik heb offers moeten brengen. Wat dacht je van mijn gezin. Marloes heeft altijd alles gedaan om de boel vlot te blijven trekken. En ook de kinderen zullen het waarschijnlijk niet altijd makkelijk hebben gehad met de situatie. En daarvoor dank. Dank voor de onvoorwaardelijke steun.
Langzaam begin ik mezelf weer te herkennen. Ik heb weer lol in de dingen die ik doe en maak zelfs weer voorzichtig plannen voor de toekomst.
Het gaat zo goed dat ik weer met alle wielen in mijn eigen valkuil gereden ben. En ik moet bekennen dat dit niets nieuws voor me is. Van nature ben ik positief ingesteld. En ik merk dat ik daar nu weer voordeel van heb. Ook ben ik altijd haantje de voorste geweest. Ik wilde vroeger al tv kijken en tegelijkertijd het gesprek van de volwassenen volgen. Meestal lukte me dit prima. Door het slaapgebrek en de pijn is het zo dat multitasken een onmogelijkheid is geworden. Nou schijnt het voor mannen sowieso al een probleem te zijn, dus da's dubbelop.
Op het werk loopt het naar mijn idee ook een stuk beter. Ik ben zelfverzekerd en heb mijn zaken redelijk op orde. Het feit dat ik ervoor gekozen heb om mezelf te laten afkeuren voor 50%, is een enorme opluchting geweest. Daardoor ben ik niet volledig opgebrand wanneer ik thuis kom. De woensdag is een dag om me weer op te laden voor de laatste 2 werkdagen en ook dat werkt redelijk goed.
Het grootste voordeel is echter dat het thuis ook een stuk beter loopt. Ik kan de drukte van het gezinsleven weer veel beter aan. Zo goed zelfs, dat ik rustig weer overal heen ga. Met de dames de stad in, naar verjaardagen, sportclubs en kinderverjaardagen worden weer de hele dag door gevierd. De afgelopen 3 weken hebben we zelfs verschillende loge's gehad.
En toen ging het toch weer mis. Ik ben te hard van stapel gelopen. Op maandagavond was ik moe. Zo moe dat ik zat te trillen op mijn stoel. Ik kon ook niet meer ophouden. Hierdoor werd de pijn ook een stuk erger. Dat zorgde er weer voor dat ik nog slechter slaap en op dinsdag was het gerammel al vanaf de middag gestart. Maar ik weet wat het probleem is. Ik ben te hard van stapel gelopen. In het verleden kon ik dit ook al doen. Als ik ergens enthousiast over ben, wil ik er vol voor gaan. En wat is er nou beter dan enthousiast zijn over je eigen leven? Woensdag kwam ik niet echt tot rust. Wel heb ik er met mijn therapeut uitgebreid over gesproken. Donderdag wilde ik me in eerste instantie ziek melden. Ik ben toch gegaan en heb mijn lijstje afgewerkt. Dat gaf grote voldoening en nog meer vermoeidheid.
Gelukkig is er ook een oplossing voor het probleem. Rust. Het lijkt een beetje op teruggaan naar je kindertijd, waarin rust, reinheid en regelmaat belangrijk waren. Ik zal moeten accepteren dat ik niet alles meer kan, maar af en toe de grenzen opzoeken en overschrijden is fantastisch. En gelukkig heb ik de komende paar weken nog voldoende tijd om rust te nemen. Ik verschuil me gewoon achter het EK voetbal. Waarschijnlijk zonder Nederland, maar ik kan altijd nog een ander team uitzoeken om aan te gaan moedigen.
Groet
Martijn
vrijdag 8 juni 2012
Oranjekoorts
Het EK heeft Nederland in zijn greep. Hele straten kleuren oranje. Er zijn nieuwe liedjes uitgebracht en supermarkten stunten met verschillende oranje aanbiedingen en artikelen. Ons huis staat inmiddels ook vol met de geluksvogeltjes van C1000 en mijn dochters hebben bandjes van de Plus om. Daarnaast zijn er ook in Hengelo hele wijken die oranje kleuren. Hele straten hangen vol vlaggetjes en spandoeken. De sfeer begint er al aardig in te zitten.
Iedere avond hebben verschillende zenders allerlei analisten aan tafel zitten. De een is nog negatiever dan de ander. Het Nederlands elftal zal nooit door de "poule des doods" komen. Iedereen lijkt het er over eens dat het dit jaar al in de groepsfase over is. Dus eigenlijk hoeven we er niet eens meer aan te beginnen.
Hoe leeft het voetbal nou in een vrouwen huishouden. Deze vraag zou ik simpel kunnen beantwoorden met één simpel woord: NIET!
Wanneer er voetbalwedstrijden worden uitgezonden, dan mag ik af en toe een aantal minuten zien. Maar dan alleen tijdens de reclame van de programma's die door de dames worden gekeken. En in die rol heb ik me geschikt. Ik kan er inmiddels niet meer mee zitten. Er is daarnaast een afspraak dat ik het formulie 1 seizoen wel in z'n geheel kan zien. De reden dat de dames daarmee ingestemd hebben is volgens mij, puur en alleen om het feit dat er op zondag toch weinig op tv is. De kwalificatie van die races worden op zaterdag uitgezonden en die mis ik vaker wel dan niet, wat mijn eerdere stelling alleen maar versterkt.
En toch lukt het me ieder WK en EK weer. Een aantal weken lang is ons huis een plek waar voetbal en testosteron vrijelijk rondwaren. De wuppies en gogo's staan opgesteld onder de tv. De oranje shirts hangen klaar en alle acties worden gevolgd. En dan heb ik het voor elkaar. Ik kan als ik dat wil iedere wedstrijd volgen. En niet alleen die van het Nederlands elftal, ik mag ze allemaal zien. Alsof de dames ineens een aantal weken lang medelijden hebben met papa en de niet aflatende stroom roze artikelen. IK MAG HET EK KIJKEN.
Maar je vraagt je misschien af wat dit met mijn handicap te maken heeft? Maar heel weinig moet ik toegeven. Toch als je onderstaande foto goed bekijkt, stá ik voor Oranje. Volgens mij wordt dit een fantastisch EK. Of we nou in de eerste ronde eruit gaan of niet, ik heb er zin in.
Groet
Martijn
Iedere avond hebben verschillende zenders allerlei analisten aan tafel zitten. De een is nog negatiever dan de ander. Het Nederlands elftal zal nooit door de "poule des doods" komen. Iedereen lijkt het er over eens dat het dit jaar al in de groepsfase over is. Dus eigenlijk hoeven we er niet eens meer aan te beginnen.
Hoe leeft het voetbal nou in een vrouwen huishouden. Deze vraag zou ik simpel kunnen beantwoorden met één simpel woord: NIET!
Wanneer er voetbalwedstrijden worden uitgezonden, dan mag ik af en toe een aantal minuten zien. Maar dan alleen tijdens de reclame van de programma's die door de dames worden gekeken. En in die rol heb ik me geschikt. Ik kan er inmiddels niet meer mee zitten. Er is daarnaast een afspraak dat ik het formulie 1 seizoen wel in z'n geheel kan zien. De reden dat de dames daarmee ingestemd hebben is volgens mij, puur en alleen om het feit dat er op zondag toch weinig op tv is. De kwalificatie van die races worden op zaterdag uitgezonden en die mis ik vaker wel dan niet, wat mijn eerdere stelling alleen maar versterkt.
En toch lukt het me ieder WK en EK weer. Een aantal weken lang is ons huis een plek waar voetbal en testosteron vrijelijk rondwaren. De wuppies en gogo's staan opgesteld onder de tv. De oranje shirts hangen klaar en alle acties worden gevolgd. En dan heb ik het voor elkaar. Ik kan als ik dat wil iedere wedstrijd volgen. En niet alleen die van het Nederlands elftal, ik mag ze allemaal zien. Alsof de dames ineens een aantal weken lang medelijden hebben met papa en de niet aflatende stroom roze artikelen. IK MAG HET EK KIJKEN.
Maar je vraagt je misschien af wat dit met mijn handicap te maken heeft? Maar heel weinig moet ik toegeven. Toch als je onderstaande foto goed bekijkt, stá ik voor Oranje. Volgens mij wordt dit een fantastisch EK. Of we nou in de eerste ronde eruit gaan of niet, ik heb er zin in.
Groet
Martijn
vrijdag 1 juni 2012
Losse stoeptegel?
Er hangen in Hengelo verschillende borden met de tekst "Losse stoeptegel? bel de gemeente". Daarmee bedoelen ze in Hengelo dat je kunt bellen wanneer er een tegel gevaarlijk losligt. Dit waarschijnlijk om claims van Amerikaans niveau te voorkomen. Het gebeurd namenlijk regelmatig dat oude vandagen met fiets en al onderuit gaan, wanneer een tegel los ligt op een fietspad. Dat is natuurlijk gevaarlijk. Losse stoeptegels zijn ook voor rolstoelers best een probleem.
Ik ben gaan kijken naar waar en hoe ik dit kan melden. Je kunt een app downloaden. BuitenBeter.nl is een landelijke site, die de app heeft ontwikkeld. Hengelo was de eerste gemeente in Overijssel die zich hier bij heeft aangesloten. De site geeft zelf het volgende aan:
"Zie je een probleem buiten op straat of in de buurt? Die lantaarnpaal nog steeds niet gerepareerd? Een vies bushokje, vuilniszakken ergens gedumpt of een fietspad met enorme gaten? Laat het snel en simpel weten met BuitenBeter."
"Deze app helpt je om gemakkelijk problemen, irritaties en verbeteringen bekend te maken bij je gemeente. Gemeenten willen namelijk graag een schone, veilige en goede leefomgeving realiseren, voor jou. Daarvoor is jouw opmerkzaamheid en feedback zeer waardevol."
"Voorheen was het behoorlijk ingewikkeld om iets door te geven, maar daar is nu verandering in gekomen. BuitenBeter! Waar eerst alleen de echte volharder het meldpunt van de gemeente wist te vinden, ben jij nu aan zet. Binnen vier stappen en tellen heb je locatie, probleem en foto gemeld. Hoef jij je er geen zorgen meer over te maken. Als het nodig is vraagt de gemeente je extra duidelijkheid en natuurlijk, indien mogelijk wordt het opgelost.
Zo kan het dus ook: snel, makkelijk en meteen melden op de plek en het moment dat jij iets ziet wat niet deugt of beter kan."
Wat vooral opvalt is de op 2 na laatste zin. Daarin wordt aangegeven dat de gemeente om extra duidelijk kan vragen en INDIEN MOGELIJK het probleem oplost. Nou ben ik gaan terugdenken aan al de vloekende tochtjes die ik in Hengelo al heb moeten ondernemen en ik heb besloten dat deze app voor mij niet gaat werken. Ik zou namelijk continu met de telefoon in mijn hand zitten om foto's te moeten maken van situaties die voor mij gevaarlijk of moeilijk zijn. Daardoor kan ik alleen nog maar rondjes rijden, want met 1 hand een rolstoel bedienen is nou eenmaal niet mogelijk.
Ik ben benieuwd of ook het probleem van glasscherven gemeld kan worden. In Hengelo zijn ze beroemd om hun spontane glasprojecten over trottoirs en wegen. En niet alleen in de weekenden, maar ook van maandag tot en met donderdag.
Daarnaast zou ik toch moeten starten met een foto van de ingang van het gemeentehuis. Je moet daar een helling op rijden. Dat is op zich geen probleem en nog goed voor de armspieren ook. De ellende is echter dat ze die met een klein formaat kinderkopjes hebben bedekt, waar je wielen alle kanten op sturen, behalve de goede.
Daarnaast heeft Hengelo door de hele binnenstad een soort afwateringssysteem liggen. Deze stalen geultjes zijn nog gevaarlijker dan losse stoeptegels. Jip is meer dan eens gelanceerd van mijn schoot, omdat de stoel ineens stil stond in zo'n gootje.
Ook een leuk rijtje foto's zou de gemeente van me krijgen van de verschillende stoepranden in Hengelo. Die zijn voor een gewone rolstoel veel te hoog en de op- en afritjes zitten vaak op plaatsen die niet echt logisch gekozen zijn. Zo kun je ergens de stoep af, maar aan de andere kant er niet meer op. Daardoor ben je verplicht de rijbaan te volgen en een kilometer of wat verderop kun je de stoep weer op. Dat je vervolgens in tegengestelde richting het hele stuk weer terug moet, mag op de koop worden toegenomen.
Nee, volgens mij is deze app niet geschikt voor mensen met een rolstoel. Ik denk dat de gemeente Hengelo dan ook een nieuwe aan het maken is speciaal voor ons. Dit ding zal dan BeterBinnen gaan heten en het doel moge duidelijk zijn.
Groet
Martijn
Ik ben gaan kijken naar waar en hoe ik dit kan melden. Je kunt een app downloaden. BuitenBeter.nl is een landelijke site, die de app heeft ontwikkeld. Hengelo was de eerste gemeente in Overijssel die zich hier bij heeft aangesloten. De site geeft zelf het volgende aan:
"Zie je een probleem buiten op straat of in de buurt? Die lantaarnpaal nog steeds niet gerepareerd? Een vies bushokje, vuilniszakken ergens gedumpt of een fietspad met enorme gaten? Laat het snel en simpel weten met BuitenBeter."
"Deze app helpt je om gemakkelijk problemen, irritaties en verbeteringen bekend te maken bij je gemeente. Gemeenten willen namelijk graag een schone, veilige en goede leefomgeving realiseren, voor jou. Daarvoor is jouw opmerkzaamheid en feedback zeer waardevol."
"Voorheen was het behoorlijk ingewikkeld om iets door te geven, maar daar is nu verandering in gekomen. BuitenBeter! Waar eerst alleen de echte volharder het meldpunt van de gemeente wist te vinden, ben jij nu aan zet. Binnen vier stappen en tellen heb je locatie, probleem en foto gemeld. Hoef jij je er geen zorgen meer over te maken. Als het nodig is vraagt de gemeente je extra duidelijkheid en natuurlijk, indien mogelijk wordt het opgelost.
Zo kan het dus ook: snel, makkelijk en meteen melden op de plek en het moment dat jij iets ziet wat niet deugt of beter kan."
Wat vooral opvalt is de op 2 na laatste zin. Daarin wordt aangegeven dat de gemeente om extra duidelijk kan vragen en INDIEN MOGELIJK het probleem oplost. Nou ben ik gaan terugdenken aan al de vloekende tochtjes die ik in Hengelo al heb moeten ondernemen en ik heb besloten dat deze app voor mij niet gaat werken. Ik zou namelijk continu met de telefoon in mijn hand zitten om foto's te moeten maken van situaties die voor mij gevaarlijk of moeilijk zijn. Daardoor kan ik alleen nog maar rondjes rijden, want met 1 hand een rolstoel bedienen is nou eenmaal niet mogelijk.
Ik ben benieuwd of ook het probleem van glasscherven gemeld kan worden. In Hengelo zijn ze beroemd om hun spontane glasprojecten over trottoirs en wegen. En niet alleen in de weekenden, maar ook van maandag tot en met donderdag.
Daarnaast zou ik toch moeten starten met een foto van de ingang van het gemeentehuis. Je moet daar een helling op rijden. Dat is op zich geen probleem en nog goed voor de armspieren ook. De ellende is echter dat ze die met een klein formaat kinderkopjes hebben bedekt, waar je wielen alle kanten op sturen, behalve de goede.
Daarnaast heeft Hengelo door de hele binnenstad een soort afwateringssysteem liggen. Deze stalen geultjes zijn nog gevaarlijker dan losse stoeptegels. Jip is meer dan eens gelanceerd van mijn schoot, omdat de stoel ineens stil stond in zo'n gootje.
Ook een leuk rijtje foto's zou de gemeente van me krijgen van de verschillende stoepranden in Hengelo. Die zijn voor een gewone rolstoel veel te hoog en de op- en afritjes zitten vaak op plaatsen die niet echt logisch gekozen zijn. Zo kun je ergens de stoep af, maar aan de andere kant er niet meer op. Daardoor ben je verplicht de rijbaan te volgen en een kilometer of wat verderop kun je de stoep weer op. Dat je vervolgens in tegengestelde richting het hele stuk weer terug moet, mag op de koop worden toegenomen.
Nee, volgens mij is deze app niet geschikt voor mensen met een rolstoel. Ik denk dat de gemeente Hengelo dan ook een nieuwe aan het maken is speciaal voor ons. Dit ding zal dan BeterBinnen gaan heten en het doel moge duidelijk zijn.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)