The End

 

Het wachten is voorbij. In de vorige blog schreef ik over Judgement Day en deze is inmiddels gepasseerd. Vorige week dinsdag heb ik een heel prettig gesprek met de arts gehad. Ondanks alle negatieve verhalen over het UWV, zijn mijn ervaringen nog steeds overwegend positief. 

In het gesprek nam de arts de tijd om mijn verhaal aan te horen. Samen zijn we de afgelopen 10 jaar doorgelopen. Ik had mijn vertrouwde map met alle medische informatie bij me, maar hij gaf aan mijn verhaal volledig te geloven en niets meer te hoeven zien. Normaliter duurt een gesprek met een bedrijfsarts ongeveer een uur, maar na ruim 20 minuten stonden Marloes en ik weer buiten. Een lichamelijk onderzoek vond hij niet nodig. Het zou mij onnodig belasten en verder niets toevoegen aan zijn verslag. Ook het invullen van een functionele mogelijkheden lijst, een zogenaamde FML, was overbodig. Dit zou in moeten houden dat ik ook niet naar een arbeidsdeskundige zou hoeven en in theorie direct in aanmerking zou komen voor een IVA. Een IVA is een uitkering waarbij je 80-100% bent afgekeurd en in principe vrijgesteld bent van re integratie verplichtingen. 

Eenmaal buiten kwam bij Marloes het besef al snel. Zij was aan de ene kant enorm opgelucht, maar bij mij was het besef er nog niet. Ik had geen idee hoe het nu verder zou gaan. Ook de kinderen reageerden vrij heftig op het nieuws. Het is toch een afsluiting van een belangrijke periode. Bij mij was het besef er nog steeds niet. Ik wilde alles eerst zwart op wit hebben.

Twee dagen na het gesprek zag ik op de app van PostNl dat er een brief van het UWV onderweg was. Dat roept bij mij direct weer een heftige reactie op. Het blijkt het verslag van de arts te zijn. Dat is duidelijk. Hij geeft letterlijk het volgende aan: "Duidelijk wordt uit het plausibele verhaal van klant en de overige bevindingen tijdens het spreekuur dat er sinds 13-12-2021 sprake is geweest van een situatie van geen benutbare mogelijkheden. Bovendien verwacht ik geen verbetering van de belastbaarheid meer." 

Eindelijk erkenning. Eindelijk rust en eindelijk niet meer vechten tegen een lijf dat niet meer wil en een geest die niet meer kan. Maar toch...

Geen idee hoe het nu verder moet. Op internet wordt ik niet veel wijzer. In principe ga je na de arts, naar de arbeidsdeskundige, maar daar zou in mijn geval geen sprake meer van zijn. Hoe het nu verder in zijn werk gaat weet ik niet. En dat zorgt ervoor dat ik mijn mond nog even hou. Wel heb ik contact met het UWV. Daar wordt me verteld dat ik nog even geduld moet hebben. Het UWV zal een beslissing gaan nemen en wanneer ik met een week of 2 niets heb gehoord, moet ik weer even bellen. Op internet staat dat ze hier vaak de termijn van 8 weken niet eens halen omdat ze met grote achterstand kampen. En de onzekerheid kruipt weer in mijn lijf. Voor mijn directe omgeving heb ik een kort lontje en ik merk dat ik me steeds meer zorgen maak. Ik hou de app van PostNL goed in de gaten, maar er gebeurt niets.

Tot vanmorgen. Wederom een bericht via de app. Er is post naar u onderweg. Het UWV heeft zijn beslissing genomen. Dat is wel erg snel krijg ik te horen. Zodra de post er is en is geopend, is het duidelijk. Ik krijg een IVA uitkering met terugwerkende kracht vanaf 13-12-2021. Dit zorgt ervoor dat ik op 13-12-2023 in principe zal stoppen bij Tactus en dat mijn leven er dan definitief anders uit zal gaan zien.

En nog steeds is het besef er nog niet echt. Ik weet dat ik nu in ieder geval rust ga krijgen. Er zijn nog een aantal praktische zaken die ik zal gaan moeten afronden, maar het belangrijkste is, dat de toekomst veilig is. Geen zorgen over inkomen, geen zorgen over het overvragen van mijn lijf en geest. Grappig genoeg zijn de gesprekken met de psycholoog ook vandaag afgerond. We zijn tot de conclusie gekomen dat ik zelfstandig verder moet en kan.

Ik zal met mijn werkgever nog een aantal zaken moeten regelen en daarna definitief afscheid nemen. Dat wordt moeilijk, maar wil ik zo snel mogelijk achter de rug hebben. Dan kan het gezin gaan rusten. Want ook Marloes is moe. Ik weet dat ze het zwaar heeft gehad en nog heeft. En dat ze dit nooit zal laten zien. Nu is het tijd om voor haar en mijn dames te zorgen. Eerst maar eens lekker op vakantie. 

Rust.

Judgement Day

 

Bij de titel van dit blog moet ik altijd aan dit plaatje denken. Een van de weinige filmseries waar de tweede film daadwerkelijk beter was dan de eerste. En dan vergeten we voor het gemak even de andere delen. Natuurlijk heeft de film niets met de realiteit te maken, maar Judgement Day komt er voor mij aan. 

Officieel ben ik in december van dit jaar 2 jaar ziek. Als je aan het einde van die periode niet aan het werk bent, dan zal het UWV je gaan keuren om te kijken wat er nog mogelijk is. In mijn geval is de kans dat ik aan het werk kom erg klein geworden. Hoewel ik heel graag zou willen, lichamelijk maar ook psychisch ben ik helaas niet meer in staat om mijn oude werk op te pakken. Het UWV bepaalt en daar is mogelijk de vergelijking met de Terminator te trekken. Alleen zien ze er iets anders uit en hebben ze een minder mooi accent.

Terug naar Judgement Day. Ik kreeg afgelopen week een telefoontje van het UWV. Ik werd opgeroepen voor een herkeuring. Voor mij kwam dat als donderslag bij heldere hemel. Ik ging uit van december en daar werk ik naar toe. Maar nu wordt het niet 13 december, maar 13 juni. 6 maanden eerder. 

Ik heb na het telefoontje toch nog maar even contact gezocht met het UWV. Geen idee waar deze oproep vandaan is gekomen. Mijn werkgever wilde me graag eerder laten beoordelen, maar dit was volgens het UWV niet mogelijk. En nu ineens wel? 

Het blijkt echter voort te komen uit het feit dat ik een wijziging in mijn situatie heb doorgegeven. En dat is ruim een jaar geleden. Daarna zijn ze verplicht te onderzoeken of de wijzigingen of veranderingen je werkvermogen hebben veranderd. Ze weten dus wel dat ik al langere tijd in de ziektewet zit. En natuurlijk kwam de vraag daar ook naar voren, of ik hier, in theorie, volledig afgekeurd zou kunnen worden. En dat blijkt dus het geval. Met andere woorden, 13 juni wordt een heel belangrijke dag.

De uitkomst lijkt vrij duidelijk, maar in mijn hoofd is dit allerminst zo. De bedrijfsarts heeft al aangegeven dat het UWV het ziektepercentage moet verhogen omdat mijn klachten flink zijn verergerd. Het gaat om al bestaande klachten die ervoor zorgen dat ik niet meer kan werken. Mijn werkgever zegt hetzelfde en ook om mij heen ziet eigenlijk iedereen geen mogelijkheden meer om te gaan werken. En als ik heel eerlijk ben, zie ik ook geen mogelijkheden meer. Hoe graag ik ook anders zou willen.

En toch zit in mijn hoofd de irrationele angst dat het UWV wat anders gaat zeggen. Dat ik weer aan het werk moet, terwijl dit niet mogelijk is. Dat ik gedwongen wordt om weer over al mijn grenzen heen te gaan en mezelf lichamelijk en psychisch nog verder te belasten. Ik heb natuurlijk direct melding gemaakt van het gesprek bij mijn werkgever. De HRM afdeling wil voor die tijd nog met me in gesprek. Ik wil eigenlijk alleen nog maar mijn dossier. Zodat de berichten van de bedrijfsarts mee kunnen naar het UWV. 

Vandaar de term Judgement Day. De 13e zal een heel belangrijke dag worden. Ik hoop dat het goed uit pakt en dat ik meer rust ga krijgen en mogelijk op termijn weer wat kan opbouwen. Ondanks dat ik niet meer dagelijks aan het werk kan zijn in de zorg, denk ik zeker dat ik nog een meerwaarde kan hebben. Op welke manier en in welke hoedanigheid weet ik niet. Toch zie ik mezelf in een vrijwillig kader echt nog wel wat doen. Of zoals de Terminator het ooit al zei:

"I'll be back"