The End

 

Het wachten is voorbij. In de vorige blog schreef ik over Judgement Day en deze is inmiddels gepasseerd. Vorige week dinsdag heb ik een heel prettig gesprek met de arts gehad. Ondanks alle negatieve verhalen over het UWV, zijn mijn ervaringen nog steeds overwegend positief. 

In het gesprek nam de arts de tijd om mijn verhaal aan te horen. Samen zijn we de afgelopen 10 jaar doorgelopen. Ik had mijn vertrouwde map met alle medische informatie bij me, maar hij gaf aan mijn verhaal volledig te geloven en niets meer te hoeven zien. Normaliter duurt een gesprek met een bedrijfsarts ongeveer een uur, maar na ruim 20 minuten stonden Marloes en ik weer buiten. Een lichamelijk onderzoek vond hij niet nodig. Het zou mij onnodig belasten en verder niets toevoegen aan zijn verslag. Ook het invullen van een functionele mogelijkheden lijst, een zogenaamde FML, was overbodig. Dit zou in moeten houden dat ik ook niet naar een arbeidsdeskundige zou hoeven en in theorie direct in aanmerking zou komen voor een IVA. Een IVA is een uitkering waarbij je 80-100% bent afgekeurd en in principe vrijgesteld bent van re integratie verplichtingen. 

Eenmaal buiten kwam bij Marloes het besef al snel. Zij was aan de ene kant enorm opgelucht, maar bij mij was het besef er nog niet. Ik had geen idee hoe het nu verder zou gaan. Ook de kinderen reageerden vrij heftig op het nieuws. Het is toch een afsluiting van een belangrijke periode. Bij mij was het besef er nog steeds niet. Ik wilde alles eerst zwart op wit hebben.

Twee dagen na het gesprek zag ik op de app van PostNl dat er een brief van het UWV onderweg was. Dat roept bij mij direct weer een heftige reactie op. Het blijkt het verslag van de arts te zijn. Dat is duidelijk. Hij geeft letterlijk het volgende aan: "Duidelijk wordt uit het plausibele verhaal van klant en de overige bevindingen tijdens het spreekuur dat er sinds 13-12-2021 sprake is geweest van een situatie van geen benutbare mogelijkheden. Bovendien verwacht ik geen verbetering van de belastbaarheid meer." 

Eindelijk erkenning. Eindelijk rust en eindelijk niet meer vechten tegen een lijf dat niet meer wil en een geest die niet meer kan. Maar toch...

Geen idee hoe het nu verder moet. Op internet wordt ik niet veel wijzer. In principe ga je na de arts, naar de arbeidsdeskundige, maar daar zou in mijn geval geen sprake meer van zijn. Hoe het nu verder in zijn werk gaat weet ik niet. En dat zorgt ervoor dat ik mijn mond nog even hou. Wel heb ik contact met het UWV. Daar wordt me verteld dat ik nog even geduld moet hebben. Het UWV zal een beslissing gaan nemen en wanneer ik met een week of 2 niets heb gehoord, moet ik weer even bellen. Op internet staat dat ze hier vaak de termijn van 8 weken niet eens halen omdat ze met grote achterstand kampen. En de onzekerheid kruipt weer in mijn lijf. Voor mijn directe omgeving heb ik een kort lontje en ik merk dat ik me steeds meer zorgen maak. Ik hou de app van PostNL goed in de gaten, maar er gebeurt niets.

Tot vanmorgen. Wederom een bericht via de app. Er is post naar u onderweg. Het UWV heeft zijn beslissing genomen. Dat is wel erg snel krijg ik te horen. Zodra de post er is en is geopend, is het duidelijk. Ik krijg een IVA uitkering met terugwerkende kracht vanaf 13-12-2021. Dit zorgt ervoor dat ik op 13-12-2023 in principe zal stoppen bij Tactus en dat mijn leven er dan definitief anders uit zal gaan zien.

En nog steeds is het besef er nog niet echt. Ik weet dat ik nu in ieder geval rust ga krijgen. Er zijn nog een aantal praktische zaken die ik zal gaan moeten afronden, maar het belangrijkste is, dat de toekomst veilig is. Geen zorgen over inkomen, geen zorgen over het overvragen van mijn lijf en geest. Grappig genoeg zijn de gesprekken met de psycholoog ook vandaag afgerond. We zijn tot de conclusie gekomen dat ik zelfstandig verder moet en kan.

Ik zal met mijn werkgever nog een aantal zaken moeten regelen en daarna definitief afscheid nemen. Dat wordt moeilijk, maar wil ik zo snel mogelijk achter de rug hebben. Dan kan het gezin gaan rusten. Want ook Marloes is moe. Ik weet dat ze het zwaar heeft gehad en nog heeft. En dat ze dit nooit zal laten zien. Nu is het tijd om voor haar en mijn dames te zorgen. Eerst maar eens lekker op vakantie. 

Rust.