Gisteravond vlak voor het naar bed gaan zaten Marloes en ik de Nederlandse tv-zenders nog even langs te zappen. We kwamen uit bij Gypsy Weddings. Een verschrikkelijk programma over mensen die er een andere cultuur op na houden en daar erg trots op zijn. Niets mis mee wat mij betreft, maar er viel me wel het een en ander op.
De opzet van het programma is om bruifloften en de eerste communie uit deze cultuur in beeld te brengen. Dat gebeurd daar traditiegetrouw met een heleboel make-up en volledige sprookjeskostuums. De dames zien er allemaal uit als prinsessen. En dan niet zoals Maxima, maar zoals die gevallen van Disney. Dat begint dus op een leeftijd van een jaar of 8 bij de eerste heilige communie. Daarna op uiterlijk 17 jarige leeftijd nog een keer op hun eigen bruiloft. De gedachte erachter is dat deze dames zich nog een keer prinses kunnen voelen, voordat ze als poetssloof aan de bak moeten. De meeste gaan tot een jaar of 12 naar school en gaan daarna het huishouden doen. En daar stopt het ook. Opleidingen zijn niet geaccepteerd, sterker nog, de meest kunnen niet eens lezen en schrijven. De mannen gaan ook niet veel langer naar school, maar gaan wel aan het werk.
De manier waarop de jongens hun bruiden vragen is helemaal bijzonder. Volgens mij noemen wij dat tegenwoordig op z'n minst aanranding. Doel is om een meisje mee te sleuren en een kus te eisen. Deze krijgen ze pas nadat ze wat geweld hebben toegepast, maar dan heb je ook een goede basis voor een huwelijk.
Dat de meisjes eruitzien, vanaf een jaar of 4, alsof ze van een tippelplek zijn weggelopen maakt de boel alleen maar verwarrender.
Marloes en ik hebben 3 dochters en wij willen ons niet voorstellen dat onze dames op deze manier hun leven zouden moeten leiden. Maar verschilt het eigenlijk wel zo veel van de andere culturen die we zo goed kennen, of zelfs bekritiseren.
Iedereen kent de verhalen over Moslims. Of deze allemaal waar zijn weet ik niet, maar ook daar is in sommige gevallen sprake van onderdrukking van vrouwen. Gesluierd of volledig in burka en soms zelfs besneden. Ook daar wil ik me liever geen voorstelling van maken.
Maar zoek het nog eens wat dichter bij huis. Wat dacht je van de zogenaamde protestante kerken? Ook daar worden vrouwen onderdrukt. Ze hebben een sterk van tevoren bepaalde rol en probeer daar vooral niet over te klagen. Je wordt direct uitgebannen.
En zelfs de katholieken kunnen hier nog erg sterk in zijn. Natuurlijk is de afgelopen jaren veel veranderd, maar als je het goed bekijkt dan zal het onderdrukken van vrouwen niet snel veranderen.
We hebben een tijdje terug de "Da Vinci code" gehad. Daaruit zou moeten blijken dat het hele christelijke geloof rondom vrouwen draaide en dat zij veel belangrijker waren dan dat het nu lijkt. Toch waren het weer de mannen die de overhand kregen en de vrouwen terug hun verdomhoekje in hebben geschopt.
Feminisme is een term die me weinig zegt. Mijn hele leven wordt geregeerd door vrouwen. Wat wil je ook anders met een vrouw en 3 dochters. Ik heb er werkelijk geen problemen mee. Dankzij mijn handicap kan ik steeds minder en ik laat met alle liefde me leiden door de dames. Gelijke rechten in ieder geval, terwijl ik zelfs denk dat de rechten van vrouwen in ons huishouden groter zijn. Zou dit zonder handicap anders zijn? Wie zal het zeggen.
Maar er is eigenlijk maar één logische conclusie. Een echte feministe die ook thuis wat te zeggen wil hebben en als een godin behandeld wil worden. Die moet op zoek naar een gehandicapte partner. Alle problemen ineens de deur uit.
Groet
Martijn
zondag 28 oktober 2012
vrijdag 19 oktober 2012
Hij is terug!
Hij is er weer. Onze grote vriend Murphy is terug. Leek het allemaal erg lekker te gaan, ineens komt alles weer tegelijk.
Zoals ik al eerder schreef is mijn lichaam niet echt in topconditie. Er is een schouderprobleem bijgekomen. De orthopeed werd ingeschakeld en de tocht daar naar toe wil ik je niet onthouden.
Het begon al met het maken van een afspraak. Deze kon niet eerder dan vandaag, terwijl we toch een week of 6 geleden al een verwijzing hadden verstuurd. Nu heb ik veel ervaring met orthopeden, maar ik werd bij een nieuwe ingedeeld.
Bij binnenkomst moet je je melden bij een secretaresse. Deze vrouw had waarschijnlijk ook zin in een vrije dag, met andere woorden ze was niet te genieten. Een ponskaartje was al lang niet meer nodig, sorry hoor. De dokter had een uitloop van ruim een half uur. Ok vervelend, maar niet anders dan vroeger. De manier waarop het echter naar mijn hoofd geslingerd werd, deed me bijna denken dat het mijn schuld was dat de dokter zo laat was. Waarom dit niet kan zal ik dadelijk verder verklaren.
In de wachtkamer heb ik geprobeerd me rustig te houden. Terwijl de secretaresse de een na de andere gast afbekte, tikte de tijd rustig verder. Na ruim 3 kwartier mocht ik naar binnen. Best snel, het record staat op ruim 4 en half uur.
De orthopeed zelf had het inderdaad druk. Hij vroeg zich toch af waarom ik in een rolstoel zat. Ja verontschuldigde hij zichzelf, hij had nog maar een stukje van het dossier gelezen.
De verwijzing was digitaal doorgestuurd door de huisarts en deze orthopeed reageerde daar toch wat verwonderd op. Hij begon de verwijzing ter plekke voor te lezen. Hij vond het leuk om met moeilijke woorden te gooien, maar in dit geval wist ik wat het betekende. En dat was direct de eerste fout. Je moet een orthopeed nooit te slim af willen zijn.
Mijn schouder werd betast en is inmiddels blauw. Naar wat rare bewegingen en een hoop gekreun en gegil van mijn kant, besloot hij dat de klachten echt waren.
De huisarts had er al 2 spuiten in gezet, maar hij wilde er nog meer in rammen. Want huisartsen weten meestal niet hoe en waar ze prikken. Dat hij daarmee elke huisarts in Nederland onderuit haalt deerde hem niet. Er moest opnieuw gespoten worden.
De naald ging erin en daarna deed hij een Prins Claus imitatie. Heftig schudden en trillen met de naald, om de boel maar goed verspreid te krijgen. Dit schijnt niet echt nodig te zijn, maar is vast prettig om te doen bij wijsneus patientjes.
Over 4 weken moet ik terug. Volgens de secretaresse kan dit niet en is over 6 weken beter. Ik ben de discussie maar niet aan gegaan. Ik had weinig zin in nog meer prikken. Toch ga ik die krijgen. Hij wil ook een prik naast mijn sleutelbeen geven. Dit doet hij niet zelf, want meer dan de helft gaat mis. Beetje vreemde uitspraak voor een arts, maar dit soort prikken worden met behulp van röntgen gedaan, zodat de succeskans wat wordt verhoogd.
Ik wilde snel vluchten, maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Ik kon mijn arm nauwelijks meer optillen om mijn parkeerkaartje te betalen. Uiteindelijk is dit toch gelukt en ben ik weer thuis.
Nog eens 6 weken niet sporten en rust houden en dan gaat hij waarschijnlijk weer met naalden in de weer. Al met al dus geen bal opgeschoten, alleen opgezadeld met Murphy.
Groet
Martijn
Zoals ik al eerder schreef is mijn lichaam niet echt in topconditie. Er is een schouderprobleem bijgekomen. De orthopeed werd ingeschakeld en de tocht daar naar toe wil ik je niet onthouden.
Het begon al met het maken van een afspraak. Deze kon niet eerder dan vandaag, terwijl we toch een week of 6 geleden al een verwijzing hadden verstuurd. Nu heb ik veel ervaring met orthopeden, maar ik werd bij een nieuwe ingedeeld.
Bij binnenkomst moet je je melden bij een secretaresse. Deze vrouw had waarschijnlijk ook zin in een vrije dag, met andere woorden ze was niet te genieten. Een ponskaartje was al lang niet meer nodig, sorry hoor. De dokter had een uitloop van ruim een half uur. Ok vervelend, maar niet anders dan vroeger. De manier waarop het echter naar mijn hoofd geslingerd werd, deed me bijna denken dat het mijn schuld was dat de dokter zo laat was. Waarom dit niet kan zal ik dadelijk verder verklaren.
In de wachtkamer heb ik geprobeerd me rustig te houden. Terwijl de secretaresse de een na de andere gast afbekte, tikte de tijd rustig verder. Na ruim 3 kwartier mocht ik naar binnen. Best snel, het record staat op ruim 4 en half uur.
De orthopeed zelf had het inderdaad druk. Hij vroeg zich toch af waarom ik in een rolstoel zat. Ja verontschuldigde hij zichzelf, hij had nog maar een stukje van het dossier gelezen.
De verwijzing was digitaal doorgestuurd door de huisarts en deze orthopeed reageerde daar toch wat verwonderd op. Hij begon de verwijzing ter plekke voor te lezen. Hij vond het leuk om met moeilijke woorden te gooien, maar in dit geval wist ik wat het betekende. En dat was direct de eerste fout. Je moet een orthopeed nooit te slim af willen zijn.
Mijn schouder werd betast en is inmiddels blauw. Naar wat rare bewegingen en een hoop gekreun en gegil van mijn kant, besloot hij dat de klachten echt waren.
De huisarts had er al 2 spuiten in gezet, maar hij wilde er nog meer in rammen. Want huisartsen weten meestal niet hoe en waar ze prikken. Dat hij daarmee elke huisarts in Nederland onderuit haalt deerde hem niet. Er moest opnieuw gespoten worden.
De naald ging erin en daarna deed hij een Prins Claus imitatie. Heftig schudden en trillen met de naald, om de boel maar goed verspreid te krijgen. Dit schijnt niet echt nodig te zijn, maar is vast prettig om te doen bij wijsneus patientjes.
Over 4 weken moet ik terug. Volgens de secretaresse kan dit niet en is over 6 weken beter. Ik ben de discussie maar niet aan gegaan. Ik had weinig zin in nog meer prikken. Toch ga ik die krijgen. Hij wil ook een prik naast mijn sleutelbeen geven. Dit doet hij niet zelf, want meer dan de helft gaat mis. Beetje vreemde uitspraak voor een arts, maar dit soort prikken worden met behulp van röntgen gedaan, zodat de succeskans wat wordt verhoogd.
Ik wilde snel vluchten, maar dat was natuurlijk niet mogelijk. Ik kon mijn arm nauwelijks meer optillen om mijn parkeerkaartje te betalen. Uiteindelijk is dit toch gelukt en ben ik weer thuis.
Nog eens 6 weken niet sporten en rust houden en dan gaat hij waarschijnlijk weer met naalden in de weer. Al met al dus geen bal opgeschoten, alleen opgezadeld met Murphy.
Groet
Martijn
vrijdag 12 oktober 2012
Iets met bomen
Volgens mij kent iedereen de uitdrukking "door de bomen het bos niet meer zien". Zo'n momentje heb ik nu. En moet je nagaan dat ik met mijn rolstoel nauwelijks het bos in kan komen. En met de herfst door de modder al helemaal niet. Dus bomen zien wordt al lastiger.
Het gaat om het volgende. Op 23 september 1995 was de start van mijn handicap. Die zaterdagmiddag op het voetbalveld ging het mis. Een nop in mijn knie betekende het einde van mijn sportiviteit. Niet dat de gevolgen op dat moment al duidelijk waren, verre van dat zelfs.
Na de eerste operatie ben ik vol goede moed weer aan het sporten gegaan. Eerst bij een fysiotherapeut en daarna zelfs weer een paar keer op het voetbalveld. Om een lang verhaal kort te maken. Sporten zat er niet meer in en de gevolgen werden steeds ernstiger. Zo zeer zelfs dat een rolstoel de laatste stap bleek in een lang proces. Om het nog leuker te maken is inmiddels mijn schouder ook aan de gang en mag ik volgende week vrijdag weer naar een orthopeed. Ditmaal eentje die ik nog niet ken. Mooi moment om te onderzoeken of er een zwarte lijst is waar ze moeilijke patienten op plaatsen. Of ben ik nou een beetje te sarcastisch?
Het is zo dat wanneer je in competitieverband voetbal speelt, je verzekerd bent via de KNVB. Mijn vader had alle oude papieren bewaard en begin mei van dit jaar heb ik een claim ingediend. Ik heb hier bewust bijna 17 jaar mee gewacht, omdat ik niet verwacht had een handicap over te houden aan een potje voetbal. Je probeert door te gaan en de moeites daarvan heb ik al eerder beschreven.
Uiteindelijk dien je dus een claim in. Het gaat hierbij om een bedrag (welk bedrag is onduidelijk), die als een soort tegemoetkoming in de kosten is. Of eigenlijk de inkomsten die je misloopt door een handicap. Maar goed, het eerste dat de verzekeraar roept is dat ze moeten onderzoeken of de termijn voor de claim niet is verlopen. 17 jaar vonden ze toch wel erg lang. Dat ik al die jaren naar een handicap heb toegewerkt en dat pas de laatste 3 a 4 jaar echt duidelijk is wat de gevolgen zijn, wordt vergeten. Tja, als een verzekeraar ook maar de geringste twijfel vinden kan, zullen ze niet uitkeren.
Nou was ik terdege voorbereid en heb hen al mijn medische dossiers gestuurd. Het duurde vervolgens weken lang waarin ik niets hoorde. Na opnieuw een mailtje van mijn kant, gaven ze aan dat ik een brief had gekregen. Die was naar het adres van 17 jaar geleden gestuurd. Niet dat ik mijn adres niet had doorgegeven, dat staat namelijk onder elke mail die ik ze heb gestuurd. Het kwam op het volgende neer. Ze willen toestemming om bij de revalidatiearts van het Roessingh mijn dossier op te vragen. Ik heb ze toestemming gegeven en ook de naam van een revalidatiearts in het ziekenhuis. Niet dat die iets te maken hebben met mijn handicap. Zij waren onderdeel in het stompzinnig ontkennen van een handicap. Daarna kreeg ik een brief waarin de verzekeraar aangaf dat het ongeveer 2 maanden kon duren voordat ik bericht zou krijgen.
We zijn inmiddels ruim 3 maanden verder en nog steeds krijg ik alleen maar te horen dat ik binnenkort bericht krijg. Geen termijn of data, alleen maar binnenkort. Gelukkig ben ik goed verzekerd en ik heb maar eens contact opgenomen met de rechtsbijstandverzekering.
Deze mensen zouden mij moeten kunnen bijstaan in dit verhaal en op zijn minst wat druk kunnen zetten op de verzekeraar. Maar nee. De rechtsbijstand wil eerst mijn dossier hebben. Dat heb ik dus maar weer eens verstuurd. Daar gaan ze binnenkort (natuurlijk) bekijken of wanneer ik de claim had kúnnen indienen. Want als dat punt in hun ogen ligt voordat ik verzekerd was bij hen, dan kan ik rechtsbijstand vergeten. Weet iemand nog een rechtsbijstandverzekering die je kunt inzetten bij problemen met je rechtsbijstandverzekering?
Oftewel....iets met bomen...
Groet
Martijn
Het gaat om het volgende. Op 23 september 1995 was de start van mijn handicap. Die zaterdagmiddag op het voetbalveld ging het mis. Een nop in mijn knie betekende het einde van mijn sportiviteit. Niet dat de gevolgen op dat moment al duidelijk waren, verre van dat zelfs.
Na de eerste operatie ben ik vol goede moed weer aan het sporten gegaan. Eerst bij een fysiotherapeut en daarna zelfs weer een paar keer op het voetbalveld. Om een lang verhaal kort te maken. Sporten zat er niet meer in en de gevolgen werden steeds ernstiger. Zo zeer zelfs dat een rolstoel de laatste stap bleek in een lang proces. Om het nog leuker te maken is inmiddels mijn schouder ook aan de gang en mag ik volgende week vrijdag weer naar een orthopeed. Ditmaal eentje die ik nog niet ken. Mooi moment om te onderzoeken of er een zwarte lijst is waar ze moeilijke patienten op plaatsen. Of ben ik nou een beetje te sarcastisch?
Het is zo dat wanneer je in competitieverband voetbal speelt, je verzekerd bent via de KNVB. Mijn vader had alle oude papieren bewaard en begin mei van dit jaar heb ik een claim ingediend. Ik heb hier bewust bijna 17 jaar mee gewacht, omdat ik niet verwacht had een handicap over te houden aan een potje voetbal. Je probeert door te gaan en de moeites daarvan heb ik al eerder beschreven.
Uiteindelijk dien je dus een claim in. Het gaat hierbij om een bedrag (welk bedrag is onduidelijk), die als een soort tegemoetkoming in de kosten is. Of eigenlijk de inkomsten die je misloopt door een handicap. Maar goed, het eerste dat de verzekeraar roept is dat ze moeten onderzoeken of de termijn voor de claim niet is verlopen. 17 jaar vonden ze toch wel erg lang. Dat ik al die jaren naar een handicap heb toegewerkt en dat pas de laatste 3 a 4 jaar echt duidelijk is wat de gevolgen zijn, wordt vergeten. Tja, als een verzekeraar ook maar de geringste twijfel vinden kan, zullen ze niet uitkeren.
Nou was ik terdege voorbereid en heb hen al mijn medische dossiers gestuurd. Het duurde vervolgens weken lang waarin ik niets hoorde. Na opnieuw een mailtje van mijn kant, gaven ze aan dat ik een brief had gekregen. Die was naar het adres van 17 jaar geleden gestuurd. Niet dat ik mijn adres niet had doorgegeven, dat staat namelijk onder elke mail die ik ze heb gestuurd. Het kwam op het volgende neer. Ze willen toestemming om bij de revalidatiearts van het Roessingh mijn dossier op te vragen. Ik heb ze toestemming gegeven en ook de naam van een revalidatiearts in het ziekenhuis. Niet dat die iets te maken hebben met mijn handicap. Zij waren onderdeel in het stompzinnig ontkennen van een handicap. Daarna kreeg ik een brief waarin de verzekeraar aangaf dat het ongeveer 2 maanden kon duren voordat ik bericht zou krijgen.
We zijn inmiddels ruim 3 maanden verder en nog steeds krijg ik alleen maar te horen dat ik binnenkort bericht krijg. Geen termijn of data, alleen maar binnenkort. Gelukkig ben ik goed verzekerd en ik heb maar eens contact opgenomen met de rechtsbijstandverzekering.
Deze mensen zouden mij moeten kunnen bijstaan in dit verhaal en op zijn minst wat druk kunnen zetten op de verzekeraar. Maar nee. De rechtsbijstand wil eerst mijn dossier hebben. Dat heb ik dus maar weer eens verstuurd. Daar gaan ze binnenkort (natuurlijk) bekijken of wanneer ik de claim had kúnnen indienen. Want als dat punt in hun ogen ligt voordat ik verzekerd was bij hen, dan kan ik rechtsbijstand vergeten. Weet iemand nog een rechtsbijstandverzekering die je kunt inzetten bij problemen met je rechtsbijstandverzekering?
Oftewel....iets met bomen...
Groet
Martijn
vrijdag 5 oktober 2012
Oppassen!
Afgelopen 2 weken waren druk. Vorig weekend heb ik met het gezin en de hele schoonfamilie op een vakantiepark doorgebracht. We zaten ergens in het noorden van het land. Het gedeelte van Nederland waar stapels stenen het hoogtepunt zijn. Deze zogenaamde hunebedden zeggen mij weinig en als je er 1 hebt gezien heb je ze allemaal gezien. Ik weet wel dat ik daarmee de geschiedenis van Nederland geen recht doen, maar het is niet anders. Zo'n weekend is erg vermoeiend. Je kunt je voorstellen dat de hele dag eten en drinken en tussendoor het zwembad bezoeken geen makkelijke opgave is. Laat staan als je dat vanuit een rolstoel moet doen.
Maar het weekend daarvoor was het pas echt druk. Marloes was een weekendje weg met mijn moeder en zusje. En dus moest ik oppassen. Nou noem je dat bij je eigen kinderen geen oppassen, maar dat geheel terzijde. Marloes is op vrijdagmiddag vertrokken en aan mij de eer om de dames op tijd het bed in te krijgen. Op tijd naar bed was nodig. De zaterdagochtend was het namelijk om half 6 alweer opstaan. De eerste voorlichting voor de Intersport stond op het programma. Daarvoor moesten de kinderen gevoed, gewassen en gekleed worden en zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen is dat bij dames nogal een gedoe.
Nadat ik ik de dames had gevoerd was het tijd voor het wassen en aantrekken van kleding. Dit ging nog redelijk, de kleding was vrij snel gekozen en alleen de jongste heeft nog wat hulp nodig bij het aankleden. Daarna begon echter het drama van haren kammen, tanden poetsen en gezichten poetsen. Ik moet bekennen dat de dames prima mee hebben gewerkt en we waren daadwerkelijk op tijd vertrokken.
De kinderen zouden bij opa gedumpt worden. Mijn moeder had een heel dagprogramma afgesproken met mijn vader en samen zouden we ons vermaken met de kinderen. Hoe de dag er uit zou gaan zien was mij niet duidelijk. Dat ook mijn vader geen idee had was een grote verassing. Wij stonden om kwart over 7 op de stoep en hij kwam net uit bed. Een exacte tijd was niet afgesproken. Ik ben maar wat koffie gaan zetten en de kinderen zijn aan het tekenen geslagen. Ach het is een kwestie van aanpassen en inspelen op de situatie.
Ik stond vervolgens netjes om kwart voor 8 bij de Intersport. Ook hier was het aanpassen en inspelen op de situatie. Ik was als gastspreker aanwezig bij een verkooptraining. De groep waar we die dag mee te maken hadden, waren de vaste medewerkers. Het gaat hierbij om mensen die er al jaren werken en de gedachte "wie zal mij nog wat leren" was de waarschuwing vooraf. Achteraf gezien niet nodig.
Ik ben mijn verhaal begonnen met wat er eerder gebeurde bij Intersport. Ik kan me voorstellen dat mijn verhaal verschillende reacties oproept. En inderdaad er waren mensen die zich schaamden voor het gedrag van hun collega, terwijl anderen het idee hadden dat dit soort zaken niet gebeuren. Om de boel wat losser te maken ben ik met de groep de winkel door gegaan. Ik heb ze zelf laten proberen in mijn stoel een pashokje in te rijden. Erin ging nog wel, maar iets passen en er weer uit rijden was helemaal niet te doen. Daarmee was het ijs gebroken en heb ik een geweldige ochtend gehad. De groep was erg geinteresseerd in het verhaal en er kwamen concrete vragen die van toepassing waren op hun werk. De boodschap is naar mijn idee goed overgekomen "behandel een ieder zoals je zelf ook behandelt wilt worden". Wel stoer van de managers dat ze dit hebben aangedurfd.
Het leuke is dat ik een week later terug was bij Intersport. Ik had wat kadobonnen gehad en die wilde ik verzilveren. Ik werd vriendelijke begroet en ook de manager hebben nog even kort gesproken. We gaan verder en binnenkort zal ik de tweede groep zien in een verkooptraining. Het gaat dan om de "jongeren". Een groep mensen die parttime werken en stagiaires. Een nieuwe uitdaging.
Terug naar de bewuste zaterdag. Na de training ben ik naar opa gegaan om de rest van de dag te vullen. We hadden beiden geen programma en dus hebben we de boel maar aangepast. We hebben rustig gegeten en vervolgens zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ik slaap eigenlijk elke middag omdat de pijn en vermoeidheid gedurende de dag te groot worden. Dit schoonheidsslaapje heb ik die middag natuurlijk ook geprobeerd. De dames heb ik voor en film gezet en zelf ben ik op de bank neergestreken. Het werd helaas niets. De dames vonden het wel leuk om papa een hele dag voor zichzelf te hebben. Deze onverdeelde aandacht hebben ze goed gebruikt. 's Avonds was het patat met tv. Niet echt verantwoord, wel erg gezellig. En op zondag was mama weer thuis.
Al met al een druk weekend waarin ik erg druk ben geweest. Oppassen op je eigen kinderen bestaat niet. Een half jaar geleden was me dit niet gelukt en wat dat betreft was het een heerlijk weekend. Dat ik daarbij ook nog eens zie dat de kinderen ervan genieten maakt het helemaal goed. Toch moet ik oppassen. Oppassen dat ik niet te enthousiast wordt. Want hoe leuk het ook was, ik heb er 3 dagen last van gehad.
Groet
Martijn
Maar het weekend daarvoor was het pas echt druk. Marloes was een weekendje weg met mijn moeder en zusje. En dus moest ik oppassen. Nou noem je dat bij je eigen kinderen geen oppassen, maar dat geheel terzijde. Marloes is op vrijdagmiddag vertrokken en aan mij de eer om de dames op tijd het bed in te krijgen. Op tijd naar bed was nodig. De zaterdagochtend was het namelijk om half 6 alweer opstaan. De eerste voorlichting voor de Intersport stond op het programma. Daarvoor moesten de kinderen gevoed, gewassen en gekleed worden en zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen is dat bij dames nogal een gedoe.
Nadat ik ik de dames had gevoerd was het tijd voor het wassen en aantrekken van kleding. Dit ging nog redelijk, de kleding was vrij snel gekozen en alleen de jongste heeft nog wat hulp nodig bij het aankleden. Daarna begon echter het drama van haren kammen, tanden poetsen en gezichten poetsen. Ik moet bekennen dat de dames prima mee hebben gewerkt en we waren daadwerkelijk op tijd vertrokken.
De kinderen zouden bij opa gedumpt worden. Mijn moeder had een heel dagprogramma afgesproken met mijn vader en samen zouden we ons vermaken met de kinderen. Hoe de dag er uit zou gaan zien was mij niet duidelijk. Dat ook mijn vader geen idee had was een grote verassing. Wij stonden om kwart over 7 op de stoep en hij kwam net uit bed. Een exacte tijd was niet afgesproken. Ik ben maar wat koffie gaan zetten en de kinderen zijn aan het tekenen geslagen. Ach het is een kwestie van aanpassen en inspelen op de situatie.
Ik stond vervolgens netjes om kwart voor 8 bij de Intersport. Ook hier was het aanpassen en inspelen op de situatie. Ik was als gastspreker aanwezig bij een verkooptraining. De groep waar we die dag mee te maken hadden, waren de vaste medewerkers. Het gaat hierbij om mensen die er al jaren werken en de gedachte "wie zal mij nog wat leren" was de waarschuwing vooraf. Achteraf gezien niet nodig.
Ik ben mijn verhaal begonnen met wat er eerder gebeurde bij Intersport. Ik kan me voorstellen dat mijn verhaal verschillende reacties oproept. En inderdaad er waren mensen die zich schaamden voor het gedrag van hun collega, terwijl anderen het idee hadden dat dit soort zaken niet gebeuren. Om de boel wat losser te maken ben ik met de groep de winkel door gegaan. Ik heb ze zelf laten proberen in mijn stoel een pashokje in te rijden. Erin ging nog wel, maar iets passen en er weer uit rijden was helemaal niet te doen. Daarmee was het ijs gebroken en heb ik een geweldige ochtend gehad. De groep was erg geinteresseerd in het verhaal en er kwamen concrete vragen die van toepassing waren op hun werk. De boodschap is naar mijn idee goed overgekomen "behandel een ieder zoals je zelf ook behandelt wilt worden". Wel stoer van de managers dat ze dit hebben aangedurfd.
Het leuke is dat ik een week later terug was bij Intersport. Ik had wat kadobonnen gehad en die wilde ik verzilveren. Ik werd vriendelijke begroet en ook de manager hebben nog even kort gesproken. We gaan verder en binnenkort zal ik de tweede groep zien in een verkooptraining. Het gaat dan om de "jongeren". Een groep mensen die parttime werken en stagiaires. Een nieuwe uitdaging.
Terug naar de bewuste zaterdag. Na de training ben ik naar opa gegaan om de rest van de dag te vullen. We hadden beiden geen programma en dus hebben we de boel maar aangepast. We hebben rustig gegeten en vervolgens zijn we ieder onze eigen weg gegaan. Ik slaap eigenlijk elke middag omdat de pijn en vermoeidheid gedurende de dag te groot worden. Dit schoonheidsslaapje heb ik die middag natuurlijk ook geprobeerd. De dames heb ik voor en film gezet en zelf ben ik op de bank neergestreken. Het werd helaas niets. De dames vonden het wel leuk om papa een hele dag voor zichzelf te hebben. Deze onverdeelde aandacht hebben ze goed gebruikt. 's Avonds was het patat met tv. Niet echt verantwoord, wel erg gezellig. En op zondag was mama weer thuis.
Al met al een druk weekend waarin ik erg druk ben geweest. Oppassen op je eigen kinderen bestaat niet. Een half jaar geleden was me dit niet gelukt en wat dat betreft was het een heerlijk weekend. Dat ik daarbij ook nog eens zie dat de kinderen ervan genieten maakt het helemaal goed. Toch moet ik oppassen. Oppassen dat ik niet te enthousiast wordt. Want hoe leuk het ook was, ik heb er 3 dagen last van gehad.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)