Net als in de film....

Van de week zat ik een film te kijken. Nou doe ik dat graag. Ik kijk veel films, veel beters heb ik toch niet te doen (alhoewel, met 4 dames in huis ben je altijd bezig). In deze bewuste film zat weer eens een gehandicapte. Die kom je werkelijk overal tegen. Nooit in grote hoeveelheden, maar ook in de film bestaan ze.

Afhankelijk van wat voor soort film je kijkt, wordt de handicap gebruikt. In deze film was iemand een hand verloren. Hiervoor in de plaats had hij een haak gekregen en dat terwijl ze tegenwoordig fantastische kunsthanden kunnen maken. De grap is dat de arm met haak ongeveer 30 centimeter langer was dan de gezonde arm. Vreemd toch? Alhoewel, in de film had hij in eerste instantie nog wel een hand. Een aantal minuten later was de hand weg, de wond genezen, de arm dus ruim 30 cm gegroeid en de haak gemonteerd. Volgens mij niet helemaal waarheidsgetrouw, maar toch.

Ook in de film Avatar rolt vrolijk een gehandicapte rond. Deze man wil net als iedere rolstoeler weer lopen. Het verschil tussen film en werkelijkheid is dat in film dit ook daadwerkelijk kan. Nou moet ik zeggen dat ik heb zitten tweifelen of deze man nu daadwerkelijk een rolstoeler was, maar wat onderzoek op internet gaf al snel een negatief antwoord hierop. Hij speelde het wel knap. De bewegingen in een rolstoel deden heel natuurlijk aan. Dat kost aardig wat oefening, weet ik uit ervaring. Hoeveel tafels, stoelen en deurposten ik geraakt heb in het begin is moeilijk uit te leggen. Voorover kiepen bij stoeprandjes en bijna achterover donderen bij het optillen van de voorwielen, het hoort er allemaal bij. Deze man kende de trucjes en zo niet, dan was het goed met computers aangepast.

Helaas scheelt het er vaak nogal aan met gehandicapten op tv. Ik kan me nog goed de film "The bone collector" herinneren. Hierin speelt Denzel Washongton een agent die een hoge dwarsleasie oploopt. Hij baalt hiervan en kan er maar moeilijk mee omgaan. Hij denkt eraan een einde te maken aan zijn leven. Hij kan eigenlijk alleen nog maar zijn wijsvinger bewegen en zijn hoofd. De manier waarop hij zijn hoofd echter beweegt is ietwat ongeloofwaardig. Een leuke film, maar wel een met een echte "film-gehandicapte". De beste gehandicapte die ik ook in een film ben tegengekomen blijft toch Leonardo DiCaprio. Hij speelde een verstandelijk beperkte jongen in "What's eating Gilbert Grape". DiCaprio was nog onbekend en wij waren er bijna van overtuigd dat het hier daadwerkelijk om iemand met een verstandelijke beperking ging.

Conclusie van het verhaal is eigenlijk dat het gehandicapt zijn in een film vele malen makkelijker is dan in het echte leven. Al ben je de hele film gehandicapt, dan nog duurt je handicap nooit langer dan ongeveer anderhalf uur.

Groet
Martijn

Muse

Yes, we gaan naar Muse. Na een aantal keer mis gegrepen te hebben, kunnen we er komend jaar naar toe. Na een nieuw album, nu ook een nieuwe tour. Muse speelt ook in Nederland. Ergens in December was de boel al uitverkocht. Maar in juni 2013 komen ze opnieuw naar Nederland. Marloes is lid van het een of andere Muse-clubje en mocht al een dag eerder kaartjes kopen. Helaas geen rolstoelplaatsen, die worden pas op de eerste verkoopdag verkocht. Helaas zijn er maar 35 rolstoelplekken en 35 begeleiders. En dat op 50.000 mensen. Dat is een percentage van 0,07. Ik ben benieuwd of dat klopt met het aantal Nederlanders dat een handicap heeft. Een van mijn collega's heeft me vanmorgen uitgelegd dat je als gehandicapte sowieso niet van Muse mag houden. Maar goed, Marloes heeft een rolstoel en begeleiders kaart te pakken en direct daarop was de boel weer uitverkocht. Marloes had vanmorgen voor 10 uur dan ook al de laptop, de Imac en de Ipad paraat. Maar dan komt de dag van het concert. "Normale" mensen springen in de trein naar Amsterdam, gaan naar het concert en gaan met de trein weer naar huis. In mijn geval is het maar goed dat de concertdatum nog wat verder weg ligt. Als ik met de trein wil, moet ik nu ongeveer een aanvraag gaan indienen bij de NS voor zowel de heen als de terugreis. En dan schriftelijk, in 3-voud en met stempels van de koniging. Zoniet, dan wordt de boel niet eens in behandeling genomen. De slogan "met de trein zou je er al zijn" is helaas niet van toepassing als je gehandicapt bent. Overstappen is absoluut niet toegestaan en je kunt lekker in de koude halletjes blijven zitten omdat je met de rolstoel natuurlijk nooit de coupe in kunt. Met de auto kan natuurlijk ook. Benzinekosten heb ik gelukkig niet, parkeerkosten daarentegen des te meer. We hebben even op de site gekeken. Gehandicapten kunnen dichtbij parkeren. Mooi, maar niet zoals in de rest van Nederland gratis, nee, een dagtarief van 20 Euro. Dan blijft natuurlijk het feit over dat we een zootje kinderen hebben. Nee, dat is geen handicap, meer een oude hobby van me. Omdat het op schooldagen is, kunnen we ze niet meenemen. Dat zou trouwens het concert waarschijnlijk niet ten goede komen. Mijn ouders hebben direct aangegeven de kinderen te laten logeren en voor school en dergelijke te zorgen. Geweldig toch. Dus, komend jaar op 4 juni, zitten Marloes en ik, op de beste plekken bij Muse. Voor nu, prettig weekend. Groet Martijn

Lamme zondag

Iedereen kent het gevoel wel. Een druk weekend gehad en dan op zaterdagavond iets te laat het bed in. Bij ons was het rond een uur of 2 voordat we de kussens raakten. Dat is natuurlijk niet erg, maar de jaren lijken wel te gaan tellen. Toen ik een jaar of 20 was had ik daar totaal geen moeite mee. Inmiddels ligt dit iets ingewikkelder. De drukte begon gister ochtend al. Sinterklaas zou het land in komen. Het begon al vroeg, ik ben de Sinterklaas inkopen gaan doen. De kinderen zijn de hele week al nerveus. De intocht zou wel eens problemen kunnen gaan opleveren. Natuurlijk was er weer van alles mis. Ditmaal deed de stoomboot van de Sint het niet. Dus werd een hele rits kleine bootjes aan elkaar geknoopt. Natuurlijk is alles goed gekomen. Het paard was er op tijd en alles leek weer goed in Roermond. De komende tijd moet het Sinterklaasjournaal natuurlijk gevuld worden, dus de Sint is nu zijn geld kwijt. Zijn staf en boek zijn er dit keer wel. Ik verwacht dat het wel goed komt. De oudste zit op het punt dat geloven steeds moeilijker wordt. Dus moeten wij ook steeds moeilijkere toeren uithalen om de boel in goede banen te leiden. Het blijft leuk om je kinderen de eerste 9 a 10 jaren van hun leven voor te liegen. Maar goed. Terug naar de lamme zondag. Vroeger was het lang opblijven geen enkel probleem. Dan sliepen we gewoon tot een uur of 1 uit en was alles vergeten. Maar vergeet de intocht van zaterdag niet. Sinterklaas riep op tv dat alle kinderen hun schoen mochten zetten. Dus ook hier stonden de schoenen weer klaar. Met tekeningen, wortels, madarijnen, verlanglijsten en balen hooi voor het paard (ja, Kris in een echt Penny meisje). Dat betekend dus ook dat de kinderen 's ochtends vroeg en zenuwachtig wakker worden. Het begon al rond een uur of 4. Jip wilde naar beneden. Het kwam erop neer dat ik de rest van de nacht (een uurtje of 3 nog) in haar bed heb mogen doorbrengen. Om 7 uur was het op en renden de dames naar beneden. Inderdaad zwarte piet was geweest. Er zat snoepgoed in de schoenen. En bedankt he! Chocolade op de vroege ochtend is een recept voor chaos en wanorde. De kinderen hebben gestuiterd tot ergens in de middag. Niet dat het daarmee afgelopen was. De rest van de dag, hebben de dames in pyjama, liedjes en filmpjes van Jochem Myjer gekeken. En daar wordt het nou ook niet echt rustiger van. De oogjes van pa en ma zakken steeds verder naar beneden. Ook de wallen onder de ogen lijken met het uur te groeien. Gelukkig staat er nog maar weinig op het programma. De dames moeten zo nog even worden gedouchet. Dan is het eten en op tijd naar bed. Papa kijkt vanavond nog even lekker naar de formule 1. En ook voor ons zal de dag vroeg eindigen. Zo, en nu maar eens een pizza bestellen. Groet Martijn

Met de staart tussen de benen

Wie de afgelopen tijd de politiek een beetje gevolgd heeft, weet dat in principe iedere Nederlander er op achteruit gaat de komende jaren. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik me daar nooit erg veel zorgen over heb gemaakt. Het was gewoon een kwestie van kijken wat er binnen kwam en daar de kosten van afhalen. Sparen is nooit een kwaliteit geweest, maar rondkomen ging meestal wel goed. Tot de laatste jaren. Inmiddels hebben we een koopwoning. Die gaat de komende jaren flink wat extra geld kosten. Er moet straks verplicht worden afgelost. Gelukkig doen we dat al voor een gedeelte, maar toch gaan de kosten weer omhoog. Daarnaast hebben we inmiddels een gezin met 3 dochters. Daar hebben we zelf voor gekozen, wat dat betreft vraag ik ook geen medelijden, maar de kosten voor kinderen worden ook steeds hoger. Kleding wordt duurder, onderwijs wordt duurder en allerlei regelingen ter compensatie worden steeds verder beknot. De kinderopvang is al lang niet meer te betalen, dus daar hebben we eigenlijk nooit gebruik van gemaakt, maar of ik kan bijdragen aan de opleiding van mijn kinderen vraag ik me ernstig af. Het zijn en blijven meiden, dus de kosten voor kleding, schoenen, tasjes en persoonlijke verzorging gaan de pan uit rijzen. Toen ik begon met autorijden, was dat in een klein en zuinig autotje. Later ben ik vanwege de kosten op gas gaan rijden. Wederom door de handicap ben ik afhankelijk van mijn auto geworden. Zo heb ik ruimte nodig om in ieder geval mijn rolstoel mee te kunnen nemen. Ik heb het geluk een auto te kunnen leasen, maar ook daar betaal je maandelijks voor. Als ik de huidige brandstofprijzen zie, blijf ik toch schrikken. Gelukkig hoef ik voor de verzekering van de kinderen nog niet te betalen. Ze zijn gratis meeverzekerd met hun ouders. Dat die een premie betalen die de laatste jaren flink gestegen is, laten we maar buiten beschouwing. De nieuwe regering had een mooi plan, waardoor iedereen nog minder over zou houden en ik straks mijn eigen zorg niet meer zou kunnen betalen. Het eigen risico vliegt jaarlijks omhoog, terwijl we toch echt niet meer zijn gaan verdienen. De grap is dat er ieder jaar meer betaald moet worden van hetzelfde salaris. Sinds mijn handicap ben ik me daar pas echt goed bewust van geworden. Ik maak allerlei extra kosten, die door geen verzekering wordt gedekt. Daarnaast is het afsluiten van een nieuwe verzekering ook steeds moeilijker geworden. Ik betaal standaard ongeveer 30% meer dan Marloes. Mijn handicap is niet levensbedreigend. Tenzij je de verhoogde bloeddruk door de stress meerekent die je krijgt van alle regels bij verzekeraars. De grap is dat als je tegenwoordig een claim indient, je standaard nee te horen krijgt. Daarnaast is als motivatie om weer aan het werk te gaan, mijn salaris met ongeveer 15% gekort. Deze motivatie voelt voor mij meer als straf, maar dat geheel terzijde. Hoe het straks in de WIA zal gaan is nog niet helemaal duidelijk. Met een beetje pech gaan ze daar ook op korten. Maar goed, de regering wilde er het een en ander door rammen, maar is teruggefloten. Gelukkig maakt de partij waarop ik gestemd heb zich in de oppositie druk over deze zaken. De ellende is dat je op dit moment in Nederland ook zonder handicap er waarschijnlijk op achteruit gaat. Natuurlijk is het nodig om uit de crisis te komen, maar af en toe even klagen moet toch kunnen. Of niet? Groet Martijn

Bijna goed

Gistermiddag had ik met team waarin ik werk een uitje. Doordat ik een rolstoel zit is natuurlijk niet alles mogelijk. De voorbereidingen waren al een tijdje bezig. Ik moet zeggen dat ik overal bij ben betrokken. We wisten niet wat het zou gaan worden, maar vooraf werd me gevraagd wat ik wel en niet zou kunnen.
Zo was de vraag of ik zou kunnen quadrijden al met ja beantwoord. Paintbal zou wat moeilijker worden en een marathon lopen behoorde in het geheel niet tot de mogelijkheden. Verschillende collega's wilden mij graag zien parachute springen met rolstoel en ook het rijden in een achtbaan in mijn eigen stoel moest worden uitgeprobeerd. Helaas overigens heeft deze laatste optie het niet verder dan de voorbereiding geschopt.

Uiteindelijk werd duidelijk dat we "ik hou van Holland" zouden gaan spelen. Daarnaast zouden we tussen door gezellig wat eten en drinken. Met de keuze van de locatie was wederom goed rekening gehouden met mijn beperkingen. Er was van tevoren gebeld met de vraag of ik goed binnen zou kunnen komen. Er was zelfs nagedacht over het sanitair.

Om 3 uur moesten we ons melden in Enter. Midden tussen de weilanden met koeien was een oude boerderij omgebouwd. Hier worden verschillende activiteiten georganiseerd voor bedrijven. Ook kun je er waarschijnlijk bruiloften en dergelijke vieren. Het was rotweer, dus wilde ik zo snel mogelijk binnen zijn. Rolstoelen en water zijn geen goede combinatie.
Probleem is echter dat de parkeerplaats erg ver van het gebouw af ligt. Daarnaast was de boel volgestort met grind wat het rijden in een rolstoel niet makkelijker maakt. Bij binnenkomst heb ik dus een tweetal prachtige moddersporen getrokken, waar een tractor jaloers op zou zijn.

Gestart met het wassen van de handjes dus maar. Ik kon het lichtknopje niet vinden. Tja, je bent gehandicapt of niet toch? Na het wassen der handen kon het feest beginnen. Ik moet zeggen dat de avond erg leuk was. We hebben erg gelachen. Het eten was erg goed, zelfs een stuk beter dan ik had verwacht.

Uiteindelijk moest ik natuurlijk ook een keer van het toilet gebruik maken. Nog steeds geen lichtknopje te vinden. Ik had gehoopt dat er inmiddels een gegroeid zou zijn, maar helaas. Samen met een collega nog even gezocht, zonder resultaat. Het toilet gebruiken in het donker leek me voor de schoonmakers niet prettig, dus zijn we maar gaan vragen hoe het zat. Het bleek dat toevallig beide lampjes kapot waren.

Om een lang verhaal kort te maken. De lampen werden direct vervangen. Ook de opmerking over het parkeerterrein werd positief ontvangen. Er komt direct een bordje dat je met een handicap naast het pand mag parkeren op een verhard pad. Al met al dus een club mensen die direct met je mee willen denken en er ook naar handelen. Voor mij weer eens een bevestiging van de gedachte dat wanneer je mensen om medewerking vraagt, je deze ook kunt krijgen.

Wij hebben een topavond gehad in Enter bij het Rheins (www.het-rheins.nl). Het spelletje "ik hou van Holland" hebben we gewonnen. En dat terwijl ik teamcaptain was.

Groet
Martijn