Met de staart tussen de benen

Wie de afgelopen tijd de politiek een beetje gevolgd heeft, weet dat in principe iedere Nederlander er op achteruit gaat de komende jaren. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik me daar nooit erg veel zorgen over heb gemaakt. Het was gewoon een kwestie van kijken wat er binnen kwam en daar de kosten van afhalen. Sparen is nooit een kwaliteit geweest, maar rondkomen ging meestal wel goed. Tot de laatste jaren. Inmiddels hebben we een koopwoning. Die gaat de komende jaren flink wat extra geld kosten. Er moet straks verplicht worden afgelost. Gelukkig doen we dat al voor een gedeelte, maar toch gaan de kosten weer omhoog. Daarnaast hebben we inmiddels een gezin met 3 dochters. Daar hebben we zelf voor gekozen, wat dat betreft vraag ik ook geen medelijden, maar de kosten voor kinderen worden ook steeds hoger. Kleding wordt duurder, onderwijs wordt duurder en allerlei regelingen ter compensatie worden steeds verder beknot. De kinderopvang is al lang niet meer te betalen, dus daar hebben we eigenlijk nooit gebruik van gemaakt, maar of ik kan bijdragen aan de opleiding van mijn kinderen vraag ik me ernstig af. Het zijn en blijven meiden, dus de kosten voor kleding, schoenen, tasjes en persoonlijke verzorging gaan de pan uit rijzen. Toen ik begon met autorijden, was dat in een klein en zuinig autotje. Later ben ik vanwege de kosten op gas gaan rijden. Wederom door de handicap ben ik afhankelijk van mijn auto geworden. Zo heb ik ruimte nodig om in ieder geval mijn rolstoel mee te kunnen nemen. Ik heb het geluk een auto te kunnen leasen, maar ook daar betaal je maandelijks voor. Als ik de huidige brandstofprijzen zie, blijf ik toch schrikken. Gelukkig hoef ik voor de verzekering van de kinderen nog niet te betalen. Ze zijn gratis meeverzekerd met hun ouders. Dat die een premie betalen die de laatste jaren flink gestegen is, laten we maar buiten beschouwing. De nieuwe regering had een mooi plan, waardoor iedereen nog minder over zou houden en ik straks mijn eigen zorg niet meer zou kunnen betalen. Het eigen risico vliegt jaarlijks omhoog, terwijl we toch echt niet meer zijn gaan verdienen. De grap is dat er ieder jaar meer betaald moet worden van hetzelfde salaris. Sinds mijn handicap ben ik me daar pas echt goed bewust van geworden. Ik maak allerlei extra kosten, die door geen verzekering wordt gedekt. Daarnaast is het afsluiten van een nieuwe verzekering ook steeds moeilijker geworden. Ik betaal standaard ongeveer 30% meer dan Marloes. Mijn handicap is niet levensbedreigend. Tenzij je de verhoogde bloeddruk door de stress meerekent die je krijgt van alle regels bij verzekeraars. De grap is dat als je tegenwoordig een claim indient, je standaard nee te horen krijgt. Daarnaast is als motivatie om weer aan het werk te gaan, mijn salaris met ongeveer 15% gekort. Deze motivatie voelt voor mij meer als straf, maar dat geheel terzijde. Hoe het straks in de WIA zal gaan is nog niet helemaal duidelijk. Met een beetje pech gaan ze daar ook op korten. Maar goed, de regering wilde er het een en ander door rammen, maar is teruggefloten. Gelukkig maakt de partij waarop ik gestemd heb zich in de oppositie druk over deze zaken. De ellende is dat je op dit moment in Nederland ook zonder handicap er waarschijnlijk op achteruit gaat. Natuurlijk is het nodig om uit de crisis te komen, maar af en toe even klagen moet toch kunnen. Of niet? Groet Martijn