Veel mensen zijn bekend met de wet van Murphy. Simpel gezegd komt het erop neer dat als er iets mis kan gaan, het ook een keer mis gaat. In ons geval gebeurde dit afgelopen weekend weer eens. Ik loop slecht, alhoewel dat misschien een understatement is. Mijn vrouw daarentegen kan prima lopen en zij neemt mij dan ook veel werk uit handen. Om te demonstreren hoe goed ze kan lopen, stelde ze afgelopen zaterdagavond voor om een wandeling met mijn moeder en zusje te gaan maken. Op zich niets mis mee. We waren met z'n allen aan het kamperen en mijn vader en ik bleven bij het wagenpark om ervoor te zorgen dat de kinderen, in geval van enge dromen, dorst, kou of welke reden dan ook om wakker te worden, niet alleen zouden zijn.
In de laatste 100 meter krijgt Marloes het voor elkaar om haar voet verkeerd neer te zetten in een kuiltje in de weg en gaat daarbij door haar enkel. Nou is Marloes niet iemand die snel last heeft van pijntjes en eigenlijk altijd doorgaat, maar nu kon ze daadwerkelijk niet meer lopen. Ik heb direct mijn krukken versteld zodat zij ermee kon lopen en haar enkel in verband gezet (met een mooi visgraatmotief zodat mijn 2 jaar opleiding tot verpleegkundige niet geheel voor niets zijn geweest).
Die nacht heeft Marloes van de pijn dus niet kunnen slapen en de volgende ochtend zijn we terug naar huis gegaan. Ineens moest ik dus alles doen, met als gevolg dat we beiden meer pijn hadden dan ons lief was.
Thuis hebben we gebeld met de huisartsenpost. Daar vertrouwden ze de boel niet. De volgende dag moest er opnieuw naar de huisarts worden gegaan en werd een doorverwijzing naar het ziekenhuis geregeld. Na een tweetal foto's bleek de boel niet gebroken, maar wel gescheurd, verrekt, gekneusd en wat je al niet meer met een enkel kan doen. Nu hobbelen we beide door het huis en waarschijnlijk is het voor omstanders een schattig gezicht. Erg praktisch is het niet. Maar wij zijn dus tijdelijk de firma Krom en Kreupel. Maar voordat we deze naam laten vastleggen en een website en dergelijke starten, bedacht ik me dat er nog veel meer firma's zijn die deze naam veel meer verdienen dan wij. In ons geval is Marloes over een week of wat weer goed ter been en kan ik weer gewoon in mijn stoel blijven zitten.
Het UWV daarentegen blijft zo'n partij die Krom en Kreupel is en volgens mij met geen mogelijkheid nog te "genezen" is. Voorafgaand aan het hemelvaart weekend had Marloes een gesprek aldaar. Ze is enige tijd geleden zonder werk komen te zitten en heeft geprobeerd om haar eigen bedrijf op te zetten. Het UWV vond het noodzakelijk dat ze daarvoor een startersperiode zou krijgen van een half jaar. In die tijd hoefde Marloes dus niet te solliciteren en had ze alle tijd om zich volledig te richten op haar eigen zaak. Dat Marloes daarnaast heeft aangegeven te willen blijven werken voor een baas momenteel doet voor het UWV ineens niet meer ter zake. Maar goed, het half jaar is om en dus moet er een evaluatie komen. Niet dat het UWV hierin actie heeft ondernomen. We hebben zelf moeten bellen. Bij het UWV krijg je echter niemand meer aan de telefoon en dus moet er gemaild worden. Dat moet dan via de werkmap. Dit digitale loket werkt meestal niet. Je moet inloggen met Digi-D en dan maar hopen dat je er in kunt "werken". Sterker nog: de digitale werkmap is zo slecht dat het UWV ruim 100 mensen extra wil aannemen om hun klanten alles uit te leggen. Aan de andere kant moet wel meer dan de helft van alle kantoren dicht, maar dat terzijde.
Uiteindelijk krijgen we het voor elkaar om een gesprek met de werkcoach te krijgen. Marloes zag de bui al hangen en vroeg mij of ik mee wilde gaan naar het gesprek.
En inderdaad het werd een heel vervelend gesprek. Merel (achternaam laat ik weg in verband met privacy, of het feit dat ik deze gewoon mijn bek niet meer uit kan krijgen) stelde zich nogal onvriendelijk op. De startersperiode was voorbij en dus moest Marloes kiezen: Stoppen met het eigen bedrijf, of doorgaan en geen uitkering meer krijgen. Hierover viel niet te discussieren. Alles werd afgedaan met de opmerking dat de "wet en regelgeving" bepalend waren. Het feit dat Marloes altijd was blijven solliciteren en dit kon ondersteunen met bewijzen, deed niets aan het verhaal af. Dat ze nog steeds beschikbaar was voor het aantal uren dat het UWV haar uitkering geeft, veranderde ook niets. Zelfs in beroep gaan had geen opschortende werking.
Op de vraag van mij, Marloes was inmiddels zeer verdrietig en nam niet langer deel aan het gesprek, wat het UWV dan zou kunnen doen om haar te helpen met het vinden van werk, werd het gesprek pas echt naar. Merel vond dat ik sarcastisch was en mijn toon beviel haar niet. Ik werd boos, maar kon me toch inhouden. Ik heb dezelfde vraag nogmaals gesteld, met daarbij de opmerking dat het UWV toch bedoeld is om mensen weer aan het werk te houden. Waar ik dan aan dacht? Die vraag heb ik maar teruggekaatst. Ik ga ervan uit dat zij toch moet weten wat het UWV te bieden heeft. Vervolgens kreeg ik een opsomming van wat het UWV allemaal niet meer kan of mag doen. Geen opleiding, geen reintergratie trajecten, eigenlijk mogen ze alleen nog vacatures doorsturen. Dat was het afgelopen half jaar echter niet voorgekomen, omdat er in de branche waarin Marloes werkzaam is, geen werk te vinden is. En dus zijn we terug bij af. Marloes mag niet zelf proberen werk te maken. We konden nog niet leven van de inkomsten, maar de opdrachten kwamen wel binnen langzamerhand. Mijn idee is verreken dit dan met de uitgekeerde gelden. Nee, de "wet en regelgeving" staan dat niet toe. Marloes moet dus 1 keer per week solliciteren op banen die er niet zijn. Ze mag geen activiteiten doen die met haar eigen bedrijf te maken hebben. Al het werk is passend tegenwoordig, dus Marloes kon bij de belastingdienst achter de telefoon gaan zitten. We hebben aangegeven dat Marloes graag wil werken, maar dat we de komende tijd toch echt willen gebruiken om werk te vinden waarvoor ze is opgeleid en dat ze graag doet. Andere dingen kunnen altijd nog.
Daarnaast moest haar bedrijf opgezegd worden voor de 20e van deze maand. Wanneer dit niet gebeurd zou zijn, zou haar uitkering gekort worden. Wij hebben ons netjes aan de voorwaarden gehouden, maar het beloofde werkplan, waarin al deze nieuwe voorwaarden staan omschreven hebben wij van Merel van het UWV nog steeds niet ontvangen. Een klachtbrief is onderweg naar het UWV. Over de firma Krom en Kreupel gesproken. Het gekke is dat mijn contacten met het UWV tot op heden prima verlopen. Ok toegegeven, het is een bureaucratisch gedoe, dat over veel te veel schijven loopt, maar er wordt in ieder geval naar me geluisterd.
En om dit stuk af te sluiten, er zijn meer organisaties waarbij Krom en Kreupel van toepassing is. Ik heb al eerder geschreven over mijn werkgever en dan voornamelijk de personeelsdienst. In eerdere gesprekken zou het een en ander voor me uitgezocht worden. Dit was inmiddels bijna 3 maanden geleden. Dus een week of 3 terug heb ik er maar weer eens een mail aan gewaagd. Hierop werd niet gereageerd. Mijn leidinggevende heeft toen maar weer eens gebeld en wat denk je?... ja hoor, dezelfde dag nog bericht terug. Helaas met exact dezelfde inhoud als het laatste gesprek. Alle vragen kunnen wel ergens uitgezocht worden, maar tot op heden is dat niet gebeurd. En dat terwijl op de afdeling waar ik werk alles mogelijk is.
En toch zijn er ook positieve zaken. De belastingdienst heeft betaald en ook het vakantiegeld was er weer. Nou ja... Mijn vakantiegeld is niet helemaal goed berekend. Ze hebben nu 30 procent ingehouden. Dit in verband met de veranderde werksituatie en de "motivatiekorting" op mijn loon omdat ik een jaar in de ziektewet zit. Dus wederom gebeld en inderdaad het lijkt niet helemaal te kloppen. We gaan het uitzoeken en we bellen je terug. Natuurlijk heb ik daar tot op heden ook nog niets van vernomen. Je hoeft geen medelijden met ons te hebben, we redden het wel. Soms is gewoon even lekker mopperen op deze plek al erg prettig. Maar geheel in lijn met de wet van Murphy zijn we vanaf vorige week maandag aan de gang. Ik ben benieuwd wat dit weekend voor ons in petto heeft.
Groet
Martijn
vrijdag 25 mei 2012
vrijdag 11 mei 2012
Getuigen
Getuigen heb je nodig voor je huwelijk of je kunt getuige zijn van bijvoorbeeld een ongeval. Maar nee, ik heb het over getuigen in de rechtbank. En in dit geval als getuige-deskundige. Voor mijn werk wordt ik regelmatig opgeroepen als getuige-deskundige. Klanten (of clienten, boeven, patienten of justitiabelen) die onder mijn begeleiding vallen, moeten met regelmaat voor de rechtbank verschijnen. Mij wordt dan gevraagd als getuige-deskundige op te treden en mijn professionele mening te geven over de gang van zaken. Daarin fungeer je dus als adviseur voor de rechtbank.
In het geval dat ik vandaag wil vertellen, werd ik als getuige-deskundige opgeroepen voor het gerechtshof Arnhem. Hier gaan zaken naar toe die in hoger beroep dienen. Wanneer mijn klanten het niet eens zijn met de uitspraak van een "gewone" rechtbank, dan kunnen ze hiertegen in beroep bij het hof.
De klant heeft een langdurige maatregel. Hij valt onder mijn begeleiding en niet alles gaat zoals het moet. Zijn advocaat wilde dat hij uit de maatregel gezet zou worden en dat hij weer een vrij man zou zijn. Wij wilden dit echter niet. De advocaat vond dat ik mijn werk niet goed had gedaan en daarom werd ik opgeroepen, zodat hij een lijst met 26 vragen kon stellen. Nou ja vragen, beschuldigingen is misschien een beter woord. Volgens de papieren leek het erop dat ik terecht moest staan, maar later meer over de uitkomsten van de zitting.
Het begon al bij binnenkomst. Ik was maar net op tijd, door het slechte weer van gisteren, het ombouwen van de parkeerplaatsen tot kermis en het feit dat er voor een van de grootste rechtbanken van het land, maar één invaliden parkeerplaats is. En die was natuurlijk bezet. Ik moest dus een aardig eindje door de stromende regen rollen. De grip op de wielen is dan minimaal, dus dat duurt wat langer dan gewoon. Maar goed, eenmaal aangekomen bij de rechtbank moet je nog binnen zien te komen. De rechtbank in Arnhem is een prachtig pand, maar niet erg toegankelijk voor rolstoelers. Er is een aparte ingang. Er hangt een groot bord boven een deur waarop staat "mindervaliden ingang". Ik rol daar dus vol goede moed naar toe. In kleine letters staat op dat bord "30 meter verder". Leuke grap. 30 meter verder zo'n zelfde soort deur, met gelijk bord alleen zonder kleine letters.
Ik druk op de knop en er wordt gevraagd wat ik kom doen. Ik wil iets zeggen in de trant van "ik kom voor mijn balletlessen", maar geef aan dat ik voor een zitting kom. Dan kom je in een sluis terecht, moet je met een rolstoellift ongeveer een meter omhoog en kom je bij de eerste 3 bewakers. Ik moet mijn tas inleveren, mijn pakje sigaretten binnenstebuiten keren en er wordt gevraagd of ik nog mobiele telefoons op zak heb. Ik geef aan dat ik geen mobiel op zak heb (die zitten namelijk alle 2 in mijn tas die op dat moment onder de scanner ligt). Vervolgens mag ik naar binnen.
Ik meld me bij de eerste balie, wordt doorgestuurd naar de 2e balie en kom uiteindelijk uit bij de 3e balie die hoort bij de rechtszaal waar ik zijn moet. Een dame staat me uiterst vriendelijk te woord. Grote glimlach, ik sta op de lijst en alles lijkt te kloppen. Er is maar een klein probleempje.... de zitting loopt meer dan een uur uit. Bij het plannen van de zitting is rekening gehouden met mijn beperking en dus gepland in de ochtend. Dit gaan we nu nooit meer halen. Ik geef aan dat dit wel een probleem wodt, waarop iemand van de parketpolitie aanbied om daar maar een dutje te gaan doen. Grapje natuurlijk, maar op de vraag of hij me dan naar huis brengt gaat hij verder niet in. De ellende is dat de pijn naarmate de dag vordert steeds erger wordt. Daarnaast slaat de vermoeidheid toe en heb ik mijn medicatie nodig. De rechtbank is echter niet te vermurwen en ik moet blijven (desnoods totdat ik een ons weeg).
Gelukkig hoef ik niet alleen te wachten. Mijn collega van de gevangenis is inmiddels ook ter plaatse. Er wordt ons verteld waar het restaurant is en waar we kunnen roken. Eenmaal beneden blijkt het restaurant voor rolstoelers niet bereikbaar. Alleen maar trappen en geen enkele mogelijkheid om daar te komen. Daar zit je dan, midden in de hal van de rechtbank in Arnhem.
Dan maar terug naar buiten om te roken en even bij te praten. Opnieuw door de poortjes naar buiten, dezelfde weg als ik ben gekomen. Zij gaat mee en dat was tevens de laatste keer. Na een sigaretje en het doorspreken van de zaak, gaan we op zoek naar koffie. Die is gelukkig niet alleen in het restaurant te krijgen. Bij de balie blijkt dat ze aan het inlopen zijn. Wel moeten we goed letten op de parkeermeter, want er wordt veel gecontroleerd. Dat betekend dus opnieuw naar buiten voor het bijvullen van de meter.
Ik ga weer door de poort met lift. Inmiddels zit er ruim 7 euro in de parkeerautomaat en het eind lijkt nog niet in zicht.
Voor de laatste keer naar binnen toe. Ik druk op de bel en wacht. Lang dit keer. De bewaker (inmiddels weer een ander) snauwt me boos toe "Alweer?". Ik blijf beleefd en geef aan dat de boel uitloopt en dat ik de parkeermeter moest vullen. Weer moet ik alles laten zien en ik wordt inmiddels voor de 2e keer gefouilleerd. Waarschijnlijk kicken deze mensen daarop, want erg zorgvuldig gebeurd het niet. Drie klopjes op de borst, twee op de rug en één op mijn kont. De vorige nam mijn armen nog wel mee, maar mijn benen zijn niet gecontroleerd. Ook mijn stoel niet. Die had ik dus vol wapens, drugs en andere zaken kunnen stoppen. Niet dat ik daar behoefte aan heb, maar toch.
De zitting zelf was een lachertje. De voorzitter van de rechtbank (zeg maar 1 van de zoveel rechters), wilde de zaak zo snel mogelijk afhandelen. Binnen een kwartier moest de advocaat zijn vragen hebben gesteld. Ik heb geen enkele vraag gekregen. De rechtbank moest lunchen en uiteindelijk stonden we dus goed kwart voor 2 weer buiten. Het jammere is dat ik een dag later nog steeds extra last van mijn lijf heb, voor een zaak waar we eigenlijk helemaal niet nodig bij waren. De rechtbank en zeker het hof, heeft daar echter totaal geen boodschap aan. Sterker nog, wanneer ik niet op een oproep als getuige-deskundige reageer ben ik strafbaar. Fout parkeren is ook strafbaar, maar daar helpt de rechtbank je dan niet aan herinneren.
Groet
Martijn
In het geval dat ik vandaag wil vertellen, werd ik als getuige-deskundige opgeroepen voor het gerechtshof Arnhem. Hier gaan zaken naar toe die in hoger beroep dienen. Wanneer mijn klanten het niet eens zijn met de uitspraak van een "gewone" rechtbank, dan kunnen ze hiertegen in beroep bij het hof.
De klant heeft een langdurige maatregel. Hij valt onder mijn begeleiding en niet alles gaat zoals het moet. Zijn advocaat wilde dat hij uit de maatregel gezet zou worden en dat hij weer een vrij man zou zijn. Wij wilden dit echter niet. De advocaat vond dat ik mijn werk niet goed had gedaan en daarom werd ik opgeroepen, zodat hij een lijst met 26 vragen kon stellen. Nou ja vragen, beschuldigingen is misschien een beter woord. Volgens de papieren leek het erop dat ik terecht moest staan, maar later meer over de uitkomsten van de zitting.
Het begon al bij binnenkomst. Ik was maar net op tijd, door het slechte weer van gisteren, het ombouwen van de parkeerplaatsen tot kermis en het feit dat er voor een van de grootste rechtbanken van het land, maar één invaliden parkeerplaats is. En die was natuurlijk bezet. Ik moest dus een aardig eindje door de stromende regen rollen. De grip op de wielen is dan minimaal, dus dat duurt wat langer dan gewoon. Maar goed, eenmaal aangekomen bij de rechtbank moet je nog binnen zien te komen. De rechtbank in Arnhem is een prachtig pand, maar niet erg toegankelijk voor rolstoelers. Er is een aparte ingang. Er hangt een groot bord boven een deur waarop staat "mindervaliden ingang". Ik rol daar dus vol goede moed naar toe. In kleine letters staat op dat bord "30 meter verder". Leuke grap. 30 meter verder zo'n zelfde soort deur, met gelijk bord alleen zonder kleine letters.
Ik druk op de knop en er wordt gevraagd wat ik kom doen. Ik wil iets zeggen in de trant van "ik kom voor mijn balletlessen", maar geef aan dat ik voor een zitting kom. Dan kom je in een sluis terecht, moet je met een rolstoellift ongeveer een meter omhoog en kom je bij de eerste 3 bewakers. Ik moet mijn tas inleveren, mijn pakje sigaretten binnenstebuiten keren en er wordt gevraagd of ik nog mobiele telefoons op zak heb. Ik geef aan dat ik geen mobiel op zak heb (die zitten namelijk alle 2 in mijn tas die op dat moment onder de scanner ligt). Vervolgens mag ik naar binnen.
Ik meld me bij de eerste balie, wordt doorgestuurd naar de 2e balie en kom uiteindelijk uit bij de 3e balie die hoort bij de rechtszaal waar ik zijn moet. Een dame staat me uiterst vriendelijk te woord. Grote glimlach, ik sta op de lijst en alles lijkt te kloppen. Er is maar een klein probleempje.... de zitting loopt meer dan een uur uit. Bij het plannen van de zitting is rekening gehouden met mijn beperking en dus gepland in de ochtend. Dit gaan we nu nooit meer halen. Ik geef aan dat dit wel een probleem wodt, waarop iemand van de parketpolitie aanbied om daar maar een dutje te gaan doen. Grapje natuurlijk, maar op de vraag of hij me dan naar huis brengt gaat hij verder niet in. De ellende is dat de pijn naarmate de dag vordert steeds erger wordt. Daarnaast slaat de vermoeidheid toe en heb ik mijn medicatie nodig. De rechtbank is echter niet te vermurwen en ik moet blijven (desnoods totdat ik een ons weeg).
Gelukkig hoef ik niet alleen te wachten. Mijn collega van de gevangenis is inmiddels ook ter plaatse. Er wordt ons verteld waar het restaurant is en waar we kunnen roken. Eenmaal beneden blijkt het restaurant voor rolstoelers niet bereikbaar. Alleen maar trappen en geen enkele mogelijkheid om daar te komen. Daar zit je dan, midden in de hal van de rechtbank in Arnhem.
Dan maar terug naar buiten om te roken en even bij te praten. Opnieuw door de poortjes naar buiten, dezelfde weg als ik ben gekomen. Zij gaat mee en dat was tevens de laatste keer. Na een sigaretje en het doorspreken van de zaak, gaan we op zoek naar koffie. Die is gelukkig niet alleen in het restaurant te krijgen. Bij de balie blijkt dat ze aan het inlopen zijn. Wel moeten we goed letten op de parkeermeter, want er wordt veel gecontroleerd. Dat betekend dus opnieuw naar buiten voor het bijvullen van de meter.
Ik ga weer door de poort met lift. Inmiddels zit er ruim 7 euro in de parkeerautomaat en het eind lijkt nog niet in zicht.
Voor de laatste keer naar binnen toe. Ik druk op de bel en wacht. Lang dit keer. De bewaker (inmiddels weer een ander) snauwt me boos toe "Alweer?". Ik blijf beleefd en geef aan dat de boel uitloopt en dat ik de parkeermeter moest vullen. Weer moet ik alles laten zien en ik wordt inmiddels voor de 2e keer gefouilleerd. Waarschijnlijk kicken deze mensen daarop, want erg zorgvuldig gebeurd het niet. Drie klopjes op de borst, twee op de rug en één op mijn kont. De vorige nam mijn armen nog wel mee, maar mijn benen zijn niet gecontroleerd. Ook mijn stoel niet. Die had ik dus vol wapens, drugs en andere zaken kunnen stoppen. Niet dat ik daar behoefte aan heb, maar toch.
De zitting zelf was een lachertje. De voorzitter van de rechtbank (zeg maar 1 van de zoveel rechters), wilde de zaak zo snel mogelijk afhandelen. Binnen een kwartier moest de advocaat zijn vragen hebben gesteld. Ik heb geen enkele vraag gekregen. De rechtbank moest lunchen en uiteindelijk stonden we dus goed kwart voor 2 weer buiten. Het jammere is dat ik een dag later nog steeds extra last van mijn lijf heb, voor een zaak waar we eigenlijk helemaal niet nodig bij waren. De rechtbank en zeker het hof, heeft daar echter totaal geen boodschap aan. Sterker nog, wanneer ik niet op een oproep als getuige-deskundige reageer ben ik strafbaar. Fout parkeren is ook strafbaar, maar daar helpt de rechtbank je dan niet aan herinneren.
Groet
Martijn
vrijdag 4 mei 2012
Koninginnedag
Koninginnedag 2012 zit er weer op. Een mooie vrije maandag. Het weer was fantastisch. En wat moet je dan doen in een huishouden vol vrouwen? Natuurlijk, je gaat de stad in. Zoals gezegd, het was heerlijk zonnig en warm, dus het centrum van Hengelo zou wel eens erg druk kunnen zijn. Op een of andere manier lijken vrouwen hier minder last van te hebben en wordt het mooie weer juist gebruikt als excuus om de stad in te kunnen.
Wij wonen lekker dicht bij het centrum. Dat was zelfs bij de koop van onze woning een argument. De makelaar gaf aan dat het huis een prachtige stadstuin had en dat zoiets dicht bij het centrum vrij uniek was. Volgens mij complete onzin, want in de straat waar wij wonen (en alle straten eromheen) hebben de huizen tuinen. Vaak zelfs nog een stuk groter dan de onze, maar dat terzijde.
Doordat we dicht bij het centrum wonen, kunnen we te voet. Nou ja, in mijn geval niet natuurlijk, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Na ongeveer 150 meter is Jip moe en wordt ik weer gebruikt als levende taxi. Alleen dan komt direct het eerste probleem van een wat grotere stad naar voren.
Ook in Hengelo wordt tegenwordig Koninginnenacht gevierd. Dit feest wordt al langer in de grote steden in Nederland gevierd, maar heeft zijn weg inmiddels ook naar het verre oosten gevonden. Dat betekend veel en harde muziek, een hoop feestende en dansende mensen en natuurlijk heel veel alcohol. Die alcohol is het probleem niet, maar wel de glazen waarin deze geserveerd wordt. Normaliter gaat na het leegdrinken het glas terug op de bar. Maar wanneer je de hele nacht al aan het feesten bent, kan het zijn dat je coordinatie niet helemaal meer in orde is. Een glas beland dan al snel naast de bar, of net buiten het terras, of in een heel andere straat, stoep of tuin. Het vervelende is dan dat het benevelde brein niet meer registreert dat het glas moet worden opgeruimd. Ook de stadsdiensten hebben een vrije dag, dus de straten worden niet ontdaan van scherven. De ellende is dat ik met het stoeltje al slalommend het centrum van Hengelo probeer te bereiken. Dit zonder mijn bandjes volledig aan stukken te laten scheuren door het glas dat her en der verspreid ligt. Nu gebeurd dit niet alleen tijdens dit soort feestdagen, Hengelo heeft een reputatie op het gebied van glas op straat. Het jammere is dat je niet meer om je heen kunt kijken zonder je banden lek te rijden, dus tenenstaren is een passende uitdrukking.
Na het profiel van mijn banden te hebben gereden door het slalommen, hebben we toch het eerste onderdeel van koninginnedag bereikt. De rommelmarkt! De dames zelf willen volgend jaar ook op de rommelmarkt staan. Dat houdt dus in dat Marloes en ik om 4 uur 's ochtends moeten opstaan om onze oude zooi op straat te gooien op een kleedje. De kinderen houden een hele dag waarschijnlijk nog niet vol, wat erop neer komt, dat mijn stoel op de rem wordt gezet en dat ik er bij mag blijven om de kostbaarheden te bewaken. Om ervoor te zorgen dat ik het wel de hele dag volhoud, steken ze waarschijnlijk een stok door mijn wielen, maar heb vooral geen medelijden.
Rommelmarkten blijven een geweldig fenomeen. Moeders en vaders die aan potentiele kopers uitleggen waarom ze toch vooral hun spullen moeten kopen. Volgens mij veranderen de spullen van de rommelmarkt ook nooit. Het ene jaar gekocht, het volgende jaar zelf op de deken gelegd om weer te verkopen. En dat proces hoeft natuurlijk nooit te stoppen. Ook leuk zijn de kinderen die dan naast de deken met zooi staan en hun instrumenten te staan misbruiken. Valse gitaren en violen, maar ook niet geheel zuivere dwars- en blokfluiten. Er wordt geld voor gegeven en heeft mij meer dan eens de neiging gegeven ernaast te gaan staan. Een bordje om de nek en een beetje zielig kijken. Misschien levert het nog wat op.
Maar het allerleukst blijven toch de mensen die je wat proberen aan te smeren op dit soort dagen. Ik denk dat we een paar honderd mensen met flyers, pamfletten en petities hebben gezien. En ja, hoe moet je dan omgaan met iemand in een rolstoel? Kun je die een flyer in zijn handen proppen? Rolt waarschijnlijk wat lastig. Daarbij bestaat de kans dat hij er wat over vragen gaat. Kunnen we hem dan wel verstaan? Moeilijk moeilijk. Om en voorbeeld te noemen, Kris wil graag gaan paardrijden. De vereniging waar dat kan, die krijgt veel subsidie. Deze zal mogelijk stopgezet gaan worden en hierom waren ze op zoek naar handtekeningen. Omdat ik laag bij de grond zit, had ik het bord met info al gezien. De dame die handtekeningen stond te verzamelen kon niet naar beneden kijken. Hoe ik het ook probeerde, ik kreeg geen contact. Ik heb Marloes het maar laten opknappen, zij heeft een handtekening gezet en daarmee was onze plicht weer gedaan. Mijn handtekening hebben ze niet gevraagd, maar ja ik had mijn handen dan ook vol aan mijn wielen.
Het laatste onderdeel van de tocht was de kermis. Voor kinderen natuurlijk geweldig. Het is maar een kleine kermis, maar de prijzen waren die van een groot pretpark. Eigenlijk te gek voor woorden wat ze tegenwoordig voor en attractie durven te vragen. Jip wilde in de draaimolen, Sam in de botsauto's en Kris in de zweefmolen. Nu hebben ze voor iedere attractie een aantal houten vlonders gelegd. Waarschijnlijk voor de regen zodat mensen geen natte voeten krijgen, maar stiekem sprong me de gedachte door het hoofd dat ze die vlonders voor mij hadden neergelegd. Zodat ik niet te dichtbij kon komen.
De terugreis verliep net als de heenreis slalommend. Als extra hindernis moest ik nu ook nog proberen over de kabels van de kermis te komen. Op 2 wielen, en soms op 1, ging dit overigens prima. De dames hadden een topdag gehad.... en ik toch ook wel.
Groet
Martijn
Wij wonen lekker dicht bij het centrum. Dat was zelfs bij de koop van onze woning een argument. De makelaar gaf aan dat het huis een prachtige stadstuin had en dat zoiets dicht bij het centrum vrij uniek was. Volgens mij complete onzin, want in de straat waar wij wonen (en alle straten eromheen) hebben de huizen tuinen. Vaak zelfs nog een stuk groter dan de onze, maar dat terzijde.
Doordat we dicht bij het centrum wonen, kunnen we te voet. Nou ja, in mijn geval niet natuurlijk, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Na ongeveer 150 meter is Jip moe en wordt ik weer gebruikt als levende taxi. Alleen dan komt direct het eerste probleem van een wat grotere stad naar voren.
Ook in Hengelo wordt tegenwordig Koninginnenacht gevierd. Dit feest wordt al langer in de grote steden in Nederland gevierd, maar heeft zijn weg inmiddels ook naar het verre oosten gevonden. Dat betekend veel en harde muziek, een hoop feestende en dansende mensen en natuurlijk heel veel alcohol. Die alcohol is het probleem niet, maar wel de glazen waarin deze geserveerd wordt. Normaliter gaat na het leegdrinken het glas terug op de bar. Maar wanneer je de hele nacht al aan het feesten bent, kan het zijn dat je coordinatie niet helemaal meer in orde is. Een glas beland dan al snel naast de bar, of net buiten het terras, of in een heel andere straat, stoep of tuin. Het vervelende is dan dat het benevelde brein niet meer registreert dat het glas moet worden opgeruimd. Ook de stadsdiensten hebben een vrije dag, dus de straten worden niet ontdaan van scherven. De ellende is dat ik met het stoeltje al slalommend het centrum van Hengelo probeer te bereiken. Dit zonder mijn bandjes volledig aan stukken te laten scheuren door het glas dat her en der verspreid ligt. Nu gebeurd dit niet alleen tijdens dit soort feestdagen, Hengelo heeft een reputatie op het gebied van glas op straat. Het jammere is dat je niet meer om je heen kunt kijken zonder je banden lek te rijden, dus tenenstaren is een passende uitdrukking.
Na het profiel van mijn banden te hebben gereden door het slalommen, hebben we toch het eerste onderdeel van koninginnedag bereikt. De rommelmarkt! De dames zelf willen volgend jaar ook op de rommelmarkt staan. Dat houdt dus in dat Marloes en ik om 4 uur 's ochtends moeten opstaan om onze oude zooi op straat te gooien op een kleedje. De kinderen houden een hele dag waarschijnlijk nog niet vol, wat erop neer komt, dat mijn stoel op de rem wordt gezet en dat ik er bij mag blijven om de kostbaarheden te bewaken. Om ervoor te zorgen dat ik het wel de hele dag volhoud, steken ze waarschijnlijk een stok door mijn wielen, maar heb vooral geen medelijden.
Rommelmarkten blijven een geweldig fenomeen. Moeders en vaders die aan potentiele kopers uitleggen waarom ze toch vooral hun spullen moeten kopen. Volgens mij veranderen de spullen van de rommelmarkt ook nooit. Het ene jaar gekocht, het volgende jaar zelf op de deken gelegd om weer te verkopen. En dat proces hoeft natuurlijk nooit te stoppen. Ook leuk zijn de kinderen die dan naast de deken met zooi staan en hun instrumenten te staan misbruiken. Valse gitaren en violen, maar ook niet geheel zuivere dwars- en blokfluiten. Er wordt geld voor gegeven en heeft mij meer dan eens de neiging gegeven ernaast te gaan staan. Een bordje om de nek en een beetje zielig kijken. Misschien levert het nog wat op.
Maar het allerleukst blijven toch de mensen die je wat proberen aan te smeren op dit soort dagen. Ik denk dat we een paar honderd mensen met flyers, pamfletten en petities hebben gezien. En ja, hoe moet je dan omgaan met iemand in een rolstoel? Kun je die een flyer in zijn handen proppen? Rolt waarschijnlijk wat lastig. Daarbij bestaat de kans dat hij er wat over vragen gaat. Kunnen we hem dan wel verstaan? Moeilijk moeilijk. Om en voorbeeld te noemen, Kris wil graag gaan paardrijden. De vereniging waar dat kan, die krijgt veel subsidie. Deze zal mogelijk stopgezet gaan worden en hierom waren ze op zoek naar handtekeningen. Omdat ik laag bij de grond zit, had ik het bord met info al gezien. De dame die handtekeningen stond te verzamelen kon niet naar beneden kijken. Hoe ik het ook probeerde, ik kreeg geen contact. Ik heb Marloes het maar laten opknappen, zij heeft een handtekening gezet en daarmee was onze plicht weer gedaan. Mijn handtekening hebben ze niet gevraagd, maar ja ik had mijn handen dan ook vol aan mijn wielen.
Het laatste onderdeel van de tocht was de kermis. Voor kinderen natuurlijk geweldig. Het is maar een kleine kermis, maar de prijzen waren die van een groot pretpark. Eigenlijk te gek voor woorden wat ze tegenwoordig voor en attractie durven te vragen. Jip wilde in de draaimolen, Sam in de botsauto's en Kris in de zweefmolen. Nu hebben ze voor iedere attractie een aantal houten vlonders gelegd. Waarschijnlijk voor de regen zodat mensen geen natte voeten krijgen, maar stiekem sprong me de gedachte door het hoofd dat ze die vlonders voor mij hadden neergelegd. Zodat ik niet te dichtbij kon komen.
De terugreis verliep net als de heenreis slalommend. Als extra hindernis moest ik nu ook nog proberen over de kabels van de kermis te komen. Op 2 wielen, en soms op 1, ging dit overigens prima. De dames hadden een topdag gehad.... en ik toch ook wel.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)