Inmiddels al weer een hele tijd geleden kwam ik op Twitter een oproep tegen om mee te werken aan Spaghetti. Direct aangemeld, ik ben nog altijd gek op eten. Het bleek echter niet om een maaltijd te gaan, maar om een boek. Voor en door revalidanten. In dit boek, samengesteld door Jan Beerling, was het de bedoeling om foto's en verhalen van revalidanten op te nemen.
Het proces van schrijven en het maken van de foto's was erg leuk. Er waren een aantal schrijfsessies georganiseerd onder leiding van een schrijfcoach. Ik had mijn verhalen al snel klaar. De foto daarentegen was een ander verhaal. Ik wilde graag op een bepaalde manier op de foto. Dit zou in de buitenlucht met de kinderen moeten gebeuren en helaas kennen we allemaal het weer in Nederland. Na een aantal afspraken die niet door konden gaan, is de foto uiteindelijk toch gemaakt.
En toen begon het wachten. Het Roessingh, de revalidatiekliniek die het boek wilde laten maken, zou ons allen moeten uitnodigen voor de boekpresentatie. Ik kreeg begin december een telefoontje van de fotograaf. In dat gesprek bleek al snel dat ik niet was uitgenodigd door het Roessingh, ondanks herhaaldelijk mailcontact. En dat bleek de voorbode voor nog een aantal opmerkelijke wijzigingen in het hele traject.
In het telefoongesprek met de fotograaf, gaf deze aan dat bij de presentatie een van mijn stukken zou worden voorgedragen door niemand minder dan Gerda Havertong. Een jeugdheld uit sesamstraat zou verschillende stukken uit het boek voordragen. Natuurlijk ben ik direct gaan rondbellen naar familie om ze ook uit te nodigen voor de presentatie. Omdat in de stukken ook de kinderen genoemd worden en ze de foto's zouden laten zien, mochten ook de dames mee. Die hebben normaliter niets aan een boekpresentatie, maar ze wilden graag mee.
Vlak voor de presentatie heb ik het boek kunnen inzien. Het eindproduct is prachtig geworden. Een mooi boek, met prachtige foto's en goede verhalen. Geen negatief of zielig boek, maar een waarin mensen met een beperking in hun kracht worden getoond en zichzelf tonen. We zijn allemaal tevreden met het resultaat, maar toch liep het tijdens de presentatie niet helemaal zoals verwacht.
In het boek zijn wat leuke interactieve zaken gestopt en die kwamen tijdens de presentatie natuurlijk aan bod. Gerda Havertong heeft inderdaad wat stukken voorgelezen, maar het mijne kwam niet voorbij. Navraag achteraf leerde dat zij 4 stukken voorlezen te veel vond en heeft gekozen om er dan maar 3 te doen. Dat dit niet aan mij is verteld was een foutje. Dat kan natuurlijk gebeuren en is op zich niet erg. Het boek draait zeker niet om mij alleen, maar een beetje jammer vond ik het wel. Voornamelijk voor de kinderen, die toch bijna 2 uur hebben moeten stil zitten en zijn. Die waren erg boos en vonden mij maar zielig. Dat werd nog erger op het moment dat de deelnemers naar voren moesten komen om bloemen en het boek in ontvangst te nemen. De organisatie ging aan mij voorbij. Ik kreeg geen bloemen en ook geen boek. Natuurlijk heb ik daar wat van gezegd en toen vroegen ze zich af of ik misschien had geholpen bij een van de fotolocaties. Op het moment dat ik aangaf dat ik in het boek zelf sta, werd er wat vreemd gekeken. Ik kreeg uiteindelijk toch een boek, maar geen bloemen. Ook de foto, met ALLE deelnemers, de het Roessingh die avond via Twitter de lucht in stuurde klopte niet geheel. 3 rolstoelers, waaronder ik, stonden niet op de foto. Verschillende reacties van mijn kant werden niet beantwoord, een gemiste kans van het Roessingh.
Op de terugweg in de auto hebben de kinderen besloten om nooit meer naar Sesamstraat te kijken!
Ik zat, letterlijk, langs de zijlijn toe te kijken.
Daar blijft het echter niet bij. Op de ochtend van de presentatie werd ik gebeld door TV Oost. Of ik aan tafel wilde bij een van hun programma's om te praten over het boek. In een leuk gesprek werd me van alles gevraagd over het boek, mijn blog en mijn eigen eerste boek. Dat moest ik ook meenemen en ik dacht daar mooi een beetje reclame voor Spaghetti en mezelf te kunnen maken. In de bevestigingsmail stond een en ander nog eens mooi onder elkaar gezet.
Aangekomen bij de studio op donderdag, stond buiten een van mijn collega's te wachten. In de mail stond dat ook zij aan tafel zou gaan. Dus met gezonde spanning naar binnen, je komt tenslotte niet dagelijks op tv.
Bij de receptie werd ons gevraagd of we voor het publiek kwamen? We hebben de mail erbij gepakt, maar na een kort overleg met iemand van de redactie bleek dat we niet aan tafel zouden zitten. We moesten wel in de make-up omdat er mogelijk nog vragen gesteld zouden kunnen worden. Ik heb overwogen om naar huis te gaan, maar ik bleef mezelf voorhouden dat het boek een gezamenlijk project is en dat mijn eigen boek op een andere manier zijn aandacht nog wel krijgt.
De uitzending zelf was leuk. Er zijn verschillende momenten geweest waarop ik in beeld was. Hier thuis was het een groot feest. De foto uit het boek is in beeld geweest, dus mijn dames wanen zich nu BN-ers. Vragen hoefde ik niet te beantwoorden. Dus wederom zat ik letterlijk langs de zijlijn. En dat werd nog erger. Eenmaal op de parkeerplaats brak de voetsteun van mijn rolstoel in zijn geheel af, waardoor ik nu helemaal nergens meer kan komen. Welzorg geeft aan dat het onderdeel op 10 januari word verwacht, dus tot die tijd kan ik vanaf de zijlijn toekijken.
Terugkijkend was het toch een leuke ervaring. Het boek is en blijft prachtig alleen de manier waarop er met ons is omgegaan vind ik niet helemaal respectvol. En dat juist een organisatie als het Roessingh ''vergeet" om een drietal rolstoelers op de foto te zetten en bij commentaar vervolgens niet te reageren vind ik ronduit onbeschoft.
Ik ben er wel uit waar ik de presentatie van mijn tweede boek zal gaan houden. In het stadion van PSV. Waarom daar? Gisteravond heeft PSV weer verloren en het zou mij niet verbazen wanneer ze de trainer er daar uit smijten. Ik ben inmiddels expert in het zitten aan de zijlijn en dat is wat een trainer voornamelijk doet. Dus het trainerschap van PSV in combinatie met mijn volgende boek lijkt me een duidelijke keuze. Nou die gasten van Philips nog overtuigen.
Groet
Martijn
vrijdag 13 december 2013
zondag 1 december 2013
Vrouwen
Vrijdagavond rond een uur of 9 ging de telefoon. Een oudtante uit Brabant belde. Deze dame van 91 jaar oud, vroeg zich af waar mijn tweede boek blijft. Ze wil dit graag lezen. In een ver verleden heeft ze voor een grote krant gewerkt en ze probeert me te bewegen ooit een roman te gaan schrijven. Dat lijkt me overigens fantastisch om te proberen, maar daar stap je niet zomaar in. Ik zou graag eens een cursus romanschrijven gaan volgen, maar dat is iets voor de toekomst.
Ik kon haar wel vertellen waar mijn volgende boek over zal gaan. Het zal wederom een bundel van mijn blog worden, aangevuld met materiaal dat daar niet te vinden is. Het onderwerp van deze bundel zijn de vrouwen in mijn leven. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat dat er een hoop zijn.
Let op, ik ga geen handleiding schrijven. Ik heb niet de illusie dat ik vrouwen beter begrijp dan anderen. Wel heb ik veel ervaring met vrouwen. Alleen mijn eigen gezin bestaat al uit vier vrouwen. En die begrijp ik soms absoluut niet. Wel leveren ze voldoende materiaal op om tien boeken mee vol te plempen. Op dit moment zijn de oudste twee weer aan het ruziën. Terwijl ze drie minuten geleden nog heel gezellig samen aan het spelen waren. Natuurlijk doen jongetjes dit ook, maar daar is na een minuut of wat over. Bij Sam en Kris en Jip natuurlijk ook, is het zo dat een ruzie iedere keer verder word uitgebouwd met ruzies uit het verleden. Zaken die iedereen allang vergeten zou zijn, komen spontaan weer naar boven.
Wanneer de oudste twee ruziën, dan komt de jongste vaak een knuffel halen. En zo proberen ze alle drie bij papa in de gunst te komen. Een heel bijzonder proces.
En daar komt bij dat Sam bijna tien is. Op zich is dat niet bijzonder, maar in haar geval is de pubertijd gestart. Ook dat is niet bijzonder, maar wel erg vervelend/grappig/lastig/moeilijk/irritant (doorhalen wat niet van toepassing is). Bij haar weet je bij het opstaan 's ochtends of het een goede of een slechte dag zal worden. Wanneer ze beneden komt en direct haar zusjes stijf scheld, dan kun je ervan uit gaan dat dit de rest van de dag zo zal door gaan. En haar zusjes zullen dan blijven proberen haar het bloed onder de nagels vandaan te halen.
De andere kant van het verhaal is natuurlijk hun moeder. Ik hou met heel mijn hart van Marloes, maar ook die kan ik af en toe wel achter het behang trappen. De term PMS is ook op haar van toepassing. Dit houd in dat ik af en toe het gevoel heb door een mijnenveld te moeten laveren. En dat is te voet al bijna niet te doen, laat staan met een rolstoel. Ik trap dan ook regelmatig op mijnen, maar dat is waarschijnlijk volledig mijn eigen schuld.
Nu lijkt de toon van dit verhaal niet al te positief. Toch zou ik het niet anders willen. Mijn hele leven trek ik al met vrouwen op. Ondanks dat ik ze niet snap, heb ik er wel een hoop van geleerd. En de term vrouwtje zal ik echt niet meer gebruiken. Wel kan ik genieten van de kerels die dit wel proberen en vervolgens volledig worden afgebrand. Mijn nieuwe boek zal dus opgedragen worden aan de vrouw in het algemeen en worden gekleurd door een aantal vrouwen in het bijzonder.
Groet
Martijn
Ik kon haar wel vertellen waar mijn volgende boek over zal gaan. Het zal wederom een bundel van mijn blog worden, aangevuld met materiaal dat daar niet te vinden is. Het onderwerp van deze bundel zijn de vrouwen in mijn leven. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat dat er een hoop zijn.
Let op, ik ga geen handleiding schrijven. Ik heb niet de illusie dat ik vrouwen beter begrijp dan anderen. Wel heb ik veel ervaring met vrouwen. Alleen mijn eigen gezin bestaat al uit vier vrouwen. En die begrijp ik soms absoluut niet. Wel leveren ze voldoende materiaal op om tien boeken mee vol te plempen. Op dit moment zijn de oudste twee weer aan het ruziën. Terwijl ze drie minuten geleden nog heel gezellig samen aan het spelen waren. Natuurlijk doen jongetjes dit ook, maar daar is na een minuut of wat over. Bij Sam en Kris en Jip natuurlijk ook, is het zo dat een ruzie iedere keer verder word uitgebouwd met ruzies uit het verleden. Zaken die iedereen allang vergeten zou zijn, komen spontaan weer naar boven.
Wanneer de oudste twee ruziën, dan komt de jongste vaak een knuffel halen. En zo proberen ze alle drie bij papa in de gunst te komen. Een heel bijzonder proces.
En daar komt bij dat Sam bijna tien is. Op zich is dat niet bijzonder, maar in haar geval is de pubertijd gestart. Ook dat is niet bijzonder, maar wel erg vervelend/grappig/lastig/moeilijk/irritant (doorhalen wat niet van toepassing is). Bij haar weet je bij het opstaan 's ochtends of het een goede of een slechte dag zal worden. Wanneer ze beneden komt en direct haar zusjes stijf scheld, dan kun je ervan uit gaan dat dit de rest van de dag zo zal door gaan. En haar zusjes zullen dan blijven proberen haar het bloed onder de nagels vandaan te halen.
De andere kant van het verhaal is natuurlijk hun moeder. Ik hou met heel mijn hart van Marloes, maar ook die kan ik af en toe wel achter het behang trappen. De term PMS is ook op haar van toepassing. Dit houd in dat ik af en toe het gevoel heb door een mijnenveld te moeten laveren. En dat is te voet al bijna niet te doen, laat staan met een rolstoel. Ik trap dan ook regelmatig op mijnen, maar dat is waarschijnlijk volledig mijn eigen schuld.
Nu lijkt de toon van dit verhaal niet al te positief. Toch zou ik het niet anders willen. Mijn hele leven trek ik al met vrouwen op. Ondanks dat ik ze niet snap, heb ik er wel een hoop van geleerd. En de term vrouwtje zal ik echt niet meer gebruiken. Wel kan ik genieten van de kerels die dit wel proberen en vervolgens volledig worden afgebrand. Mijn nieuwe boek zal dus opgedragen worden aan de vrouw in het algemeen en worden gekleurd door een aantal vrouwen in het bijzonder.
Groet
Martijn
zondag 17 november 2013
Snoep
Hij is er weer. Sinterklaas is weer in het land. Wederom natuurlijk met de nodige problemen, maar het is toch maar weer gelukt. Na een aankomst in Groningen, waar de staf weer enige tijd kwijt was, is de Sint op de trein gestapt en naar Hengelo gereden. En voor een keer reed de trein wel op tijd.
Natuurlijk moet je met 2 "gelovers" moet je natuurlijk naar de intocht. Sam, de oudste, speelt het spel goed mee. Af en toe een verspreking, maar de anderen hebben nog niets door. Jip is 5 en gelooft alles wat haar word voorgelogen. Die herkent ook geen anderen in Zwarte Piet en Sinterklaas.
Kris daarentegen vond dat Pietje Paniek toch wel erg veel op Jochem Myjer lijkt. En dan komen onvermijdelijk de vragen. Gelukkig loste Jochem het zelf mooi op via Twitter. Daar schreef hij dat hij in Groningen naar de intocht zou gaan, om zijn Spaanse neef te zien. Probleem opgelost. Kris had zelfs nog ruzie in de klas over dit weetje.
Het blijft bizar om te zien hoe kinderen fantaseren om Sinterklaas in leven te houden. De meest rare theorieën worden geloofd en verder uitgebreid. Het feit dat Sinterklaas in elke stad om 2 uur 's middags aan kan komen, geloven ze ook direct.
In Hengelo kwam de Sint dus met de trein aan en vervolgens zou hij op zijn paard de stad door gaan. We hadden een goed plek gekozen om de optocht te kunnen zien. De Sint kwam inderdaad met zijn paard en draaide nog een extra rondje om goed naar alle kindjes te kunnen zwaaien.
En natuurlijk waren er veel Zwarte Pieten. Gelukkig lijkt de discussie in Hengelo niet plaats te vinden. Er waren geen protesten en er zijn ook geen Pieten in elkaar geslagen. Deze dreiging schijnt er in het westen van het land wel te zijn.
En Zwarte Piet had natuurlijk weer zakken vol snoep bij zich. 1 ding moet ik wel kwijt. Zijn de kinderen van tegenwoordig zo verschrikkelijk brutaal geworden, of was dit vroeger ook al zo? Ze nemen van huis uit zakken mee, die ze openhouden voor Zwarte Piet. Gooi maar vol, lijken ze te zeggen. Dan blijkt dat ze op verschillende plekken de stoet onderscheppen om nogmaals de zakken te laten vullen. Hier doen wij dus niet aan mee. Als je veel snoep wilt, dan moet je een rolstoeler meenemen. Zwarte Piet schept er een groot genoegen in, om bij rolstoelers de schoot vol te gooien met snoepgoed. De kinderen hebben natuurlijk niet heel grote handen, mijn schoot daarentegen kan een hoop meer snoep bevatten. En toen de eerste Piet eenmaal de rolstoeler had gevonden, volgde de rest al snel. Met als resultaat dat de kinderen tot volgend jaar kerstmis pepernoten, schuimpjes en tumtum kunnen eten.
Groet
Martijn
Natuurlijk moet je met 2 "gelovers" moet je natuurlijk naar de intocht. Sam, de oudste, speelt het spel goed mee. Af en toe een verspreking, maar de anderen hebben nog niets door. Jip is 5 en gelooft alles wat haar word voorgelogen. Die herkent ook geen anderen in Zwarte Piet en Sinterklaas.
Kris daarentegen vond dat Pietje Paniek toch wel erg veel op Jochem Myjer lijkt. En dan komen onvermijdelijk de vragen. Gelukkig loste Jochem het zelf mooi op via Twitter. Daar schreef hij dat hij in Groningen naar de intocht zou gaan, om zijn Spaanse neef te zien. Probleem opgelost. Kris had zelfs nog ruzie in de klas over dit weetje.
Het blijft bizar om te zien hoe kinderen fantaseren om Sinterklaas in leven te houden. De meest rare theorieën worden geloofd en verder uitgebreid. Het feit dat Sinterklaas in elke stad om 2 uur 's middags aan kan komen, geloven ze ook direct.
In Hengelo kwam de Sint dus met de trein aan en vervolgens zou hij op zijn paard de stad door gaan. We hadden een goed plek gekozen om de optocht te kunnen zien. De Sint kwam inderdaad met zijn paard en draaide nog een extra rondje om goed naar alle kindjes te kunnen zwaaien.
En natuurlijk waren er veel Zwarte Pieten. Gelukkig lijkt de discussie in Hengelo niet plaats te vinden. Er waren geen protesten en er zijn ook geen Pieten in elkaar geslagen. Deze dreiging schijnt er in het westen van het land wel te zijn.
En Zwarte Piet had natuurlijk weer zakken vol snoep bij zich. 1 ding moet ik wel kwijt. Zijn de kinderen van tegenwoordig zo verschrikkelijk brutaal geworden, of was dit vroeger ook al zo? Ze nemen van huis uit zakken mee, die ze openhouden voor Zwarte Piet. Gooi maar vol, lijken ze te zeggen. Dan blijkt dat ze op verschillende plekken de stoet onderscheppen om nogmaals de zakken te laten vullen. Hier doen wij dus niet aan mee. Als je veel snoep wilt, dan moet je een rolstoeler meenemen. Zwarte Piet schept er een groot genoegen in, om bij rolstoelers de schoot vol te gooien met snoepgoed. De kinderen hebben natuurlijk niet heel grote handen, mijn schoot daarentegen kan een hoop meer snoep bevatten. En toen de eerste Piet eenmaal de rolstoeler had gevonden, volgde de rest al snel. Met als resultaat dat de kinderen tot volgend jaar kerstmis pepernoten, schuimpjes en tumtum kunnen eten.
Groet
Martijn
zaterdag 2 november 2013
Nog een keer
En ja hoor, daar is 'tie weer! De gemeente Hengelo. Waarschijnlijk voorlopig voor de laatste keer. De ellende met de invalideparkeerkaart is duidelijk. Maar er is een nieuw hoofdstuk aan toegevoegd.
Nog even terug naar de gehandicapten parkeerkaart. Ik was volgens de gemeente te laat met aanvragen. Toch was allang duidelijk dat ik gewoon recht heb op deze kaart en hebben ze de termijnen onnodig lang gemaakt. Maar goed zo werkt het bij de gemeente nu eenmaal. Sterker nog, bij eerdere aanvragen kreeg ik al eerste een ontvangstbevestiging. Een week later kwam dan de brief waarin stond dat ze niet aan de wettelijke termijn van 6 weken zouden kunnen voldoen, dus dan hebben ze een dubbele termijn. Deze kreeg ik overigens niet bij de aanvraag van de parkeerkaart, maar toch duurde het nog 8 weken voordat ik de kaart daadwerkelijk in handen had.
In de tussentijd heb ik nog een aanvraag gedaan. Wie mijn Facebook regelmatig ziet, weet dat ik een tijdje een Swiss-trac heb mogen gebruiken van de Nederlandse importeur. De Swiss-trac is een elektrisch aangedreven wagentje dat je aan de voorkant van je rolstoel koppelt. Hiermee kun je dan langere afstanden rijden. Op zich niet veel anders dan een scootmobiel zul je zeggen, maar hiermee kun je bijvoorbeeld ook het bos door, het strand op, door grindbakken rijden en zelfs sneeuw is geen enkel probleem. Ook de kids rijden maar wat graag mee.
Dit soort apparaten is duur en dus voor mij niet direct aan te schaffen. Iedereen die een wat groter gezin heeft, weet wat dat kost. Sparen en geld overhouden voor "luxe-artikelen" als een Swiss-trac zit er dan gewoon niet in. Gelukkig is daar de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) die hulp bied. De Swiss-trac zorgt er namelijk voor dat ik met mijn gezin veel meer kan doen. Mobiliteit voor mij alleen is geen probleem. Ik heb voldoende aan mijn rolstoel. De problemen die mijn handicap mijn gezin opleveren zijn echter minder makkelijk op te lossen. Ik sta letterlijk altijd aan de zijlijn en met deze oplossing is het een stuk makkelijker geworden om de rol als vader en echtgenoot beter en vooral completer in te vullen.
Ik heb dus op 22 september een aanvraag ingediend. Eerst gebeld om een consulent te spreken om een en ander uit te leggen. Dit was niet mogelijk. Wanneer ik een schriftelijke aanvraag zou indienen, dan zou de consulent vanzelf contact opnemen. En dit gebeurde inderdaad afgelopen maandag al.
Er waren dus in dit geval maar 5 werkdagen nodig. Dat lijkt een stuk beter dan 8 weken, maar is het helaas niet.
Ze belden namelijk om de aanvraag af te wijzen. Ik kon kort vertellen waarvoor ik de Swiss-trac nodig zou hebben. Dat de boel werd afgewezen was al duidelijk, maar toch mocht ik mijn zegje nog doen. Beetje vreemd. De argumenten van de gemeente waren dat ik best in het bos kon komen. Niet overal, maar veel was wel bereikbaar. Grindpaden, zand en ook sneeuw moet ik dan maar vermijden. Daarnaast heb ik al een handbike en daarmee heeft de gemeente voldoende gedaan. Kortom ik kan fluiten naar de Swiss-trac.
Het vreemde in dit geval vind ik wel dat de gemeente voor een toekenning van een aanvraag 8 weken nodig heeft, terwijl een afwijzing in 5 dagen is gedaan. Het word dus zoeken naar andere oplossingen. Als iemand nog 6000 euro heeft liggen.....
Groet
Martijn
Nog even terug naar de gehandicapten parkeerkaart. Ik was volgens de gemeente te laat met aanvragen. Toch was allang duidelijk dat ik gewoon recht heb op deze kaart en hebben ze de termijnen onnodig lang gemaakt. Maar goed zo werkt het bij de gemeente nu eenmaal. Sterker nog, bij eerdere aanvragen kreeg ik al eerste een ontvangstbevestiging. Een week later kwam dan de brief waarin stond dat ze niet aan de wettelijke termijn van 6 weken zouden kunnen voldoen, dus dan hebben ze een dubbele termijn. Deze kreeg ik overigens niet bij de aanvraag van de parkeerkaart, maar toch duurde het nog 8 weken voordat ik de kaart daadwerkelijk in handen had.
In de tussentijd heb ik nog een aanvraag gedaan. Wie mijn Facebook regelmatig ziet, weet dat ik een tijdje een Swiss-trac heb mogen gebruiken van de Nederlandse importeur. De Swiss-trac is een elektrisch aangedreven wagentje dat je aan de voorkant van je rolstoel koppelt. Hiermee kun je dan langere afstanden rijden. Op zich niet veel anders dan een scootmobiel zul je zeggen, maar hiermee kun je bijvoorbeeld ook het bos door, het strand op, door grindbakken rijden en zelfs sneeuw is geen enkel probleem. Ook de kids rijden maar wat graag mee.
Dit soort apparaten is duur en dus voor mij niet direct aan te schaffen. Iedereen die een wat groter gezin heeft, weet wat dat kost. Sparen en geld overhouden voor "luxe-artikelen" als een Swiss-trac zit er dan gewoon niet in. Gelukkig is daar de WMO (Wet Maatschappelijke Ondersteuning) die hulp bied. De Swiss-trac zorgt er namelijk voor dat ik met mijn gezin veel meer kan doen. Mobiliteit voor mij alleen is geen probleem. Ik heb voldoende aan mijn rolstoel. De problemen die mijn handicap mijn gezin opleveren zijn echter minder makkelijk op te lossen. Ik sta letterlijk altijd aan de zijlijn en met deze oplossing is het een stuk makkelijker geworden om de rol als vader en echtgenoot beter en vooral completer in te vullen.
Ik heb dus op 22 september een aanvraag ingediend. Eerst gebeld om een consulent te spreken om een en ander uit te leggen. Dit was niet mogelijk. Wanneer ik een schriftelijke aanvraag zou indienen, dan zou de consulent vanzelf contact opnemen. En dit gebeurde inderdaad afgelopen maandag al.
Er waren dus in dit geval maar 5 werkdagen nodig. Dat lijkt een stuk beter dan 8 weken, maar is het helaas niet.
Ze belden namelijk om de aanvraag af te wijzen. Ik kon kort vertellen waarvoor ik de Swiss-trac nodig zou hebben. Dat de boel werd afgewezen was al duidelijk, maar toch mocht ik mijn zegje nog doen. Beetje vreemd. De argumenten van de gemeente waren dat ik best in het bos kon komen. Niet overal, maar veel was wel bereikbaar. Grindpaden, zand en ook sneeuw moet ik dan maar vermijden. Daarnaast heb ik al een handbike en daarmee heeft de gemeente voldoende gedaan. Kortom ik kan fluiten naar de Swiss-trac.
Het vreemde in dit geval vind ik wel dat de gemeente voor een toekenning van een aanvraag 8 weken nodig heeft, terwijl een afwijzing in 5 dagen is gedaan. Het word dus zoeken naar andere oplossingen. Als iemand nog 6000 euro heeft liggen.....
Groet
Martijn
vrijdag 25 oktober 2013
Schade
Wie mijn Facebook een beetje in de gaten heeft gehouden, weet dat ik weer eens in gevecht ben geweest met de gemeente Hengelo. Ook in mijn laatste blog heb ik geschreven over de aanvraag van mijn invalideparkeerkaart. De ellende is dat het aanvragen van voorzieningen de afgelopen jaren alleen maar moeilijker is geworden.
Maar toch heb ik 'm gekregen. In eerste instantie kreeg ik bericht dat de parkeerkaart was toegewezen. De toon van deze brief, kwam erop neer dat ik eigenlijk de gemeente op mijn blote knieën zou moeten bedanken. Probleem is dat ik niet op mijn knieën kan zitten, maar dat terzijde. Bij deze toekenning zat een retourenveloppe. En dan gaat het mis. Ik moet 2 pasfoto's sturen, zodat de kaart gemaakt kan worden. De pasfoto's van tegenwoordig moeten aan allerlei strenge eisen voldoen. Je mag niet meer lachen, maar met een gemeente aanvraag is dat niet zo'n probleem. Huilen is overigens ook niet toegestaan. Je beide oren moeten te zien zijn. Vincent van Gogh zou nooit meer iets hebben kunnen aanvragen. Daarbij moet een foto aan bepaalde afmetingen voldoen en moet je op een specifieke afstand van de randen van de foto staan. Als je hiervoor naar de fotograaf gaat, kun je een tweede hypotheek opnemen, dus Marloes zou dit wel even zelf doen.
Op internet hebben we de regels gevonden en na het uitdraaien van de foto's hebben we de boel verstuurd. Ik zou dan bericht krijgen wanneer ik de kaart kon komen ophalen.
En toen begon het lange wachten. Na ruim een week kreeg ik een brief. Waarom ze niet even hebben gebeld, of gemaild weet ik niet. Ze vragen wel iedere keer waar je overdag te bereiken bent, om vervolgens heel ouderwets een brief te sturen. Waarmee je dus een vertraging van minimaal 2 dagen hebt. De rest van de wachttijd zal komen doordat ze bij de gemeente niet langer weten hoe ze dit soort kaarten moeten maken. Het plastificeren duurde 3 dagen. Waarschijnlijk hebben ze daar met 4 ambtenaren de gebruiksaanwijzing voor dat apparaat moeten doorlezen. Evenals de gebruiksaanwijzing van de kaart zelf. Als je goed kijkt op onderstaande foto, dan weten ze bij de gemeente waarschijnlijk niet wat de voor- of achterkant van de kaart is. Iemand heeft er voor de duidelijkheid een stickertje op geplakt, dat door de eerder genoemde ambtenaren gewoon is mee geplastificeerd. Misschien dachten ze bij de gemeente dat het voor mij dan duidelijker zou zijn. De bijgeleverde folder en de 5 jaar eerdere ervaring zou inderdaad voor iemand met een handicap waarschijnlijk onvoldoende zijn.
Groet
Martijn
Maar toch heb ik 'm gekregen. In eerste instantie kreeg ik bericht dat de parkeerkaart was toegewezen. De toon van deze brief, kwam erop neer dat ik eigenlijk de gemeente op mijn blote knieën zou moeten bedanken. Probleem is dat ik niet op mijn knieën kan zitten, maar dat terzijde. Bij deze toekenning zat een retourenveloppe. En dan gaat het mis. Ik moet 2 pasfoto's sturen, zodat de kaart gemaakt kan worden. De pasfoto's van tegenwoordig moeten aan allerlei strenge eisen voldoen. Je mag niet meer lachen, maar met een gemeente aanvraag is dat niet zo'n probleem. Huilen is overigens ook niet toegestaan. Je beide oren moeten te zien zijn. Vincent van Gogh zou nooit meer iets hebben kunnen aanvragen. Daarbij moet een foto aan bepaalde afmetingen voldoen en moet je op een specifieke afstand van de randen van de foto staan. Als je hiervoor naar de fotograaf gaat, kun je een tweede hypotheek opnemen, dus Marloes zou dit wel even zelf doen.
Op internet hebben we de regels gevonden en na het uitdraaien van de foto's hebben we de boel verstuurd. Ik zou dan bericht krijgen wanneer ik de kaart kon komen ophalen.
En toen begon het lange wachten. Na ruim een week kreeg ik een brief. Waarom ze niet even hebben gebeld, of gemaild weet ik niet. Ze vragen wel iedere keer waar je overdag te bereiken bent, om vervolgens heel ouderwets een brief te sturen. Waarmee je dus een vertraging van minimaal 2 dagen hebt. De rest van de wachttijd zal komen doordat ze bij de gemeente niet langer weten hoe ze dit soort kaarten moeten maken. Het plastificeren duurde 3 dagen. Waarschijnlijk hebben ze daar met 4 ambtenaren de gebruiksaanwijzing voor dat apparaat moeten doorlezen. Evenals de gebruiksaanwijzing van de kaart zelf. Als je goed kijkt op onderstaande foto, dan weten ze bij de gemeente waarschijnlijk niet wat de voor- of achterkant van de kaart is. Iemand heeft er voor de duidelijkheid een stickertje op geplakt, dat door de eerder genoemde ambtenaren gewoon is mee geplastificeerd. Misschien dachten ze bij de gemeente dat het voor mij dan duidelijker zou zijn. De bijgeleverde folder en de 5 jaar eerdere ervaring zou inderdaad voor iemand met een handicap waarschijnlijk onvoldoende zijn.
Het ophalen was een emotioneel moment. Nou ja, eigenlijk begonnen de emoties pas na het ophalen, tijdens het eerste gebruik. Ik had een afspraak gepland via internet. Dan ben je direct aan de beurt. Ik dacht de kaart mooi voor mijn werk even vlug op te halen, maar dat was natuurlijk niet wat er gebeurde. Ik zat netjes te wachten totdat mijn nummer op het scherm zou verschijnen. Ik was de enige wachtende, maar toch kregen de 2 dames achter hun balies het voor elkaar mij bijna een kwartier te laten wachten. Eerst werd er koffie gehaald, gedronken, de weekendbespreking gedaan en verteld over de vrije dagen die een van beiden had opgenomen. Ze wilde die dagen eigenlijk weg, maar ze zou thuis blijven om de zolder op te knappen. Wat ik met deze informatie moet weet ik nog niet. Wel had ik bijna een visitekaartje van mijn vader gegeven, zodat zij weg kon, hij het werk op zolder kon doen en ik mijn kaart eindelijk zou krijgen!
Toen ik eindelijk aan de beurt was, kreeg ik mijn kaart, na mezelf geïdentificeerd te hebben. Daarnaast moest ik natuurlijk de brief meenemen die ze eerder hadden gestuurd. Deze is niet bekeken, maar direct weg gegooid. Ik heb gevraagd of ik mijn oude kaart daar kon achterlaten. Dat ik die moest inleveren stond niet in de brief, maar achteraf bleek dat ik de nieuwe kaart niet eens had meegekregen zonder de oude in te leveren. Na nog wat gezever over de prijzen van de kaart per gemeente te hebben aangehoord, ben ik snel aan het werk gegaan.
In Enschede bij de eerste keer parkeren werd het me bijna te machtig. Maar ik heb toch mijn afspraak eerst weten te doen. Bij het wegrijden echter was ik door emoties overmand. Door het waas dat mijn tranen veroorzaakte heb ik echter een paaltje gemist en mijn auto daar vakkundig op geparkeerd. Dus de schade uit de titel slaat daarop. Een mooie deuk was mijn deel. Gelukkig valt de schade mee en word de boel weer netjes gerepareerd, maar de gemeente zorgt met hun nieuwe WMO beleid voor levensgevaarlijke situaties. Mijn auto is het eerste slachtoffer. Ik ga denk ik maar eens een formulier invullen om de schade vergoed te krijgen van de gemeente.
Groet
Martijn
vrijdag 4 oktober 2013
Machtsmisbruik
Ik heb een nieuwe dictator gevonden. Ditmaal niet van een bananenrepubliek of een of ander omgegooid regime. Nee, deze is werkzaam bij de gemeente Hengelo.
Mijn invalideparkeerkaart is op 1 oktober verlopen. Daar kwam ik ruim een maand geleden achter, dus ik heb een nieuwe aangevraagd. De ellende is, dat dit 2 maanden voor het einde had moeten zijn. Ik was hiervan niet op de hoogte, maar volgens de gemeente had ik dit moeten weten en heb ik bewust het risico genomen enige tijd zonder kaart te zitten.
Ik heb al eerder een kaart gehad en volgens mij is een herindicatie voor een nieuwe kaart geen hogere wiskunde. Bij de gemeente denken ze daar echter anders over. Daar zien ze het als raketwetenschap. Daarbij blijkt dat raketwetenschappers niet langer met het gewone volk communiceren, laat staan met gehandicapten.
De gemeente neemt de tijd om te onderzoeken of ik eerst door een arts gezien moet worden. Die moet dan bepalen of ik wel recht heb op een nieuwe parkeerkaart. En daar nemen ze uitgebreid de tijd voor. Na 4 weken ben ik gaan bellen. De eerste keer was vorige week vrijdag. Ik zou op maandag teruggebeld worden. Dit gebeurde echter niet. Dus ik heb op dinsdagochtend wederom gebeld. De betreffende consulent was niet aanwezig, maar zou mij terugbellen. Natuurlijk gebeurde ook dit niet. Woensdag hetzelfde verhaal. De man bleek niet aan het werk die dat, maar ik zou de volgende dag gebeld worden. Afgesproken dat ik het ook die dag zelf nog een keer zou proberen. De man van het zorgloket die ik toen echter aan de telefoon kreeg, was El Dictator himself. Deze idioot met stijve penis in de pantalon, ging mij even duidelijk maken dat ik de eerder genoemde consulent niet te spreken zou krijgen. Ja, hij was aan het werk en bereikbaar en nee, doorverbinden had geen zin. Het onderzoek liep nog en ik moest maar gewoon geduld hebben. Dat ik daarbij inmiddels zonder geldige parkeerkaart zit, scheen de man niet te begrijpen. Wel gaf hij grinnikend aan dat ik vooral mijn verlopen kaart niet moet gebruiken, want de boete zou 340 Euro bedragen. Het plezier waarmee hij mij leek te dwarsbomen, zorgde ervoor dat ik mijn tanden in z'n geheel heb stuk geknarst. Na mijn tong te hebben afgebeten en viermaal te hebben herkauwt, heb ik maar opgehangen. Ik ben niet met hem in discussie gegaan, wat hij graag had gewild. Want de "wet en regelgeving"" geeft hem natuurlijk gelijk.
En toch. Wanneer de gemeente in zijn eigen gegevens gaat kijken, zien ze dat ik een rolstoel (tenminste het onderhoud) gebruik. Daarnaast hebben ze mij een handbike verstrekt en zijn er aanpassingen aan mijn woning aangevraagd. Dat ik daarmee slecht ter been ben en dientengevolge recht zou kunnen hebben op een invalideparkeerkaart (die ik daarvoor al eens eerder had toegewezen gekregen) blijkt niet te rijmen. Nee, het wiel moet telkens opnieuw worden uitgevonden. Ik heb besloten te wachten om deze gasten niet tegen me in het harnas te jagen. Dan voelen ze zich namelijk op hun (waarschijnlijk enorm kleine) pik getrapt, en word mijn aanvraag afgewezen. Ik ben benieuwd of deze kerel na mijn verstandige reactie zijn macht nog verder gaat misbruiken door de toegestane tijd in zijn geheel te benutten alvorens ik bericht ga krijgen.
Groet
Martijn
Mijn invalideparkeerkaart is op 1 oktober verlopen. Daar kwam ik ruim een maand geleden achter, dus ik heb een nieuwe aangevraagd. De ellende is, dat dit 2 maanden voor het einde had moeten zijn. Ik was hiervan niet op de hoogte, maar volgens de gemeente had ik dit moeten weten en heb ik bewust het risico genomen enige tijd zonder kaart te zitten.
Ik heb al eerder een kaart gehad en volgens mij is een herindicatie voor een nieuwe kaart geen hogere wiskunde. Bij de gemeente denken ze daar echter anders over. Daar zien ze het als raketwetenschap. Daarbij blijkt dat raketwetenschappers niet langer met het gewone volk communiceren, laat staan met gehandicapten.
De gemeente neemt de tijd om te onderzoeken of ik eerst door een arts gezien moet worden. Die moet dan bepalen of ik wel recht heb op een nieuwe parkeerkaart. En daar nemen ze uitgebreid de tijd voor. Na 4 weken ben ik gaan bellen. De eerste keer was vorige week vrijdag. Ik zou op maandag teruggebeld worden. Dit gebeurde echter niet. Dus ik heb op dinsdagochtend wederom gebeld. De betreffende consulent was niet aanwezig, maar zou mij terugbellen. Natuurlijk gebeurde ook dit niet. Woensdag hetzelfde verhaal. De man bleek niet aan het werk die dat, maar ik zou de volgende dag gebeld worden. Afgesproken dat ik het ook die dag zelf nog een keer zou proberen. De man van het zorgloket die ik toen echter aan de telefoon kreeg, was El Dictator himself. Deze idioot met stijve penis in de pantalon, ging mij even duidelijk maken dat ik de eerder genoemde consulent niet te spreken zou krijgen. Ja, hij was aan het werk en bereikbaar en nee, doorverbinden had geen zin. Het onderzoek liep nog en ik moest maar gewoon geduld hebben. Dat ik daarbij inmiddels zonder geldige parkeerkaart zit, scheen de man niet te begrijpen. Wel gaf hij grinnikend aan dat ik vooral mijn verlopen kaart niet moet gebruiken, want de boete zou 340 Euro bedragen. Het plezier waarmee hij mij leek te dwarsbomen, zorgde ervoor dat ik mijn tanden in z'n geheel heb stuk geknarst. Na mijn tong te hebben afgebeten en viermaal te hebben herkauwt, heb ik maar opgehangen. Ik ben niet met hem in discussie gegaan, wat hij graag had gewild. Want de "wet en regelgeving"" geeft hem natuurlijk gelijk.
En toch. Wanneer de gemeente in zijn eigen gegevens gaat kijken, zien ze dat ik een rolstoel (tenminste het onderhoud) gebruik. Daarnaast hebben ze mij een handbike verstrekt en zijn er aanpassingen aan mijn woning aangevraagd. Dat ik daarmee slecht ter been ben en dientengevolge recht zou kunnen hebben op een invalideparkeerkaart (die ik daarvoor al eens eerder had toegewezen gekregen) blijkt niet te rijmen. Nee, het wiel moet telkens opnieuw worden uitgevonden. Ik heb besloten te wachten om deze gasten niet tegen me in het harnas te jagen. Dan voelen ze zich namelijk op hun (waarschijnlijk enorm kleine) pik getrapt, en word mijn aanvraag afgewezen. Ik ben benieuwd of deze kerel na mijn verstandige reactie zijn macht nog verder gaat misbruiken door de toegestane tijd in zijn geheel te benutten alvorens ik bericht ga krijgen.
Groet
Martijn
zondag 29 september 2013
Discriminatie
Toen ik van de week bovenstaand bericht las, was mijn eerste reactie WTF! Deze (Engelse) afkorting gebruik ik voor het eerst, maar de meeste mensen zullen wel weten wat hij voluit moet betekenen. Het was sowieso de week van de discriminatie. Het begon met de algemene beschouwingen. Wilders voelde zich gediscrimineerd en ik heb ook met enige verbazing dat hele verhaal gevolgd.
Vervolgens werd duidelijk dat de financiële tegemoetkoming voor mensen met een chronische ziekte of handicap gaat komen te vervallen. De extra ziektekosten moeten dus weer gewoon uit eigen zak betaald worden, terwijl het eigen risico bij ons standaard halverwege het jaar al verbruikt is. Daarbij word dat ook steeds hoger, dus worden we weer dubbel gepakt.
Maar het feit dat zelfs Sinterklaas geen gehandicapten meer op zijn boot wil hebben, was voor mij de spreekwoordelijke druppel die de emmer deed overlopen. In een eerder blog heb ik geschreven over de rolstoelpiet en hoe geweldig ze daarmee de bestaande problematiek van gehandicapten aan hebben gepakt. Maar nee, dat was maar wat schijnheilig geneuzel, weg met de gehandicapten. Waarschijnlijk krijgt de Sint geen subsidie meer van het UWV voor gehandicapte pieten en zijn de kosten voor tilliften richting schoorsteen de pan aan het uit rijzen. Of zou het werken bij Sinterklaas vallen onder de zogenaamde beschermde werplekken? Is de pakjesboot en het pakhuis, stiekem een sociale werkplaats? Want ook die gaan er enorm op achteruit.
Wat nog waarschijnlijker is, is dat de gemeente vanaf nu veel meer verantwoordelijkheid krijgt. De Sint komt natuurlijk in alle Nederlandse gemeenten en daar zal wel besloten zijn de subsidies of voorzieningen voor de betreffende gehandicapte te stoppen. Het zou ook maar zo kunnen zijn dat de hoofdpiet keurig een aanvraag heeft ingediend, maar dat de verschillende gemeenten vooral naar elkaar wijzen en dat de stukken nog "in behandeling" zijn.
Na het nogmaals zorgvuldig doorlezen van het stuk, blijkt dat de fout bij de NTR ligt. Deze televisie makers willen graag alleen professionals aan boord. En dus geen verstandelijk gehandicapte zwarte piet die zijn halve leven al deze rol speelt in de betreffende gemeente. Met een handicap kun je volgens de NTR waarschijnlijk in zijn geheel geen professional zijn. Ik vraag me af of er ook zo naar mij gekeken word binnen de verslavingszorg? Verder is het natuurlijk vreemd dat er om professionals gevraagd word in een kinderfeest.
Ik ben wel blij dat het niet bij de Sint zelf vandaan komt. Dan had ik mijn kinderen namelijk direct moeten uitleggen dat Sinterklaas niet bestaat en dan hadden ze moeten gaan geloven in de Paashaas of de tandenfee.
Groet
Martijn
vrijdag 13 september 2013
Fratsen
Geen fratsen is een bekende uitspraak. Doe maar normaal, dan
doe je al gek genoeg, hoort ook in dit rijtje. Fratsen is dus eigenlijk raar gedrag.
Geef mij maar Fratsen, het liefst iedere dag. Het verschil zit ‘m in de hoofdletter F. Met hoofdletter praten we namelijk over een band die ik jaren geleden leerde kennen en die eigenlijk al zo’n 17 jaar terug een laatste concert heeft gegeven. En toen 4 jaar geleden nogmaals en afgelopen vrijdag opnieuw. Ze willen nu niet weer bijna 4 jaar wachten op een volgend definitief afscheidsconcert, dus waarschijnlijk kan ik binnenkort opnieuw van ze genieten.
Let vooral ook op de rol pleepapier.
Het concert zelf was top. Ook hier werd creatief gekeken naar oplossingen, helaas hebben ze me niet hoger kunnen plaatsen. Het is wat lastig om ook maar iets op het podium te zien als je in een rolstoel zit. Ik stond behoorlijk vooraan, maar werkelijk iedereen is groter dan ik ben. Het verschil tussen staan en zitten word duidelijk door de 2e foto die door een vriend is genomen die naast me stond.
De eerste foto is dus mijn uitzicht, de tweede is wat de rest van het publiek kon zien. Niet dat dit de sfeer ook maar enigszins heeft bedorven. Ik heb werkelijk een top avond gehad. De muziek was fantastisch, de band ouderwets goed en ik ben een hoop bekenden tegen gekomen. Dat is een van de voordelen van Fratsen. Je voelt je niet oud tussen het publiek. Dat is namelijk gewoon meegegroeid met de band. Zij zijn bijna 20 jaar ouder en zo ook wij het publiek.
Nu maar hopen dat ze niet te lang wachten met wederom een afscheidsconcert. Of een afscheidstour, of een reünie of wat je ook maar kunt bedenken.
Groet
Martijn
Geef mij maar Fratsen, het liefst iedere dag. Het verschil zit ‘m in de hoofdletter F. Met hoofdletter praten we namelijk over een band die ik jaren geleden leerde kennen en die eigenlijk al zo’n 17 jaar terug een laatste concert heeft gegeven. En toen 4 jaar geleden nogmaals en afgelopen vrijdag opnieuw. Ze willen nu niet weer bijna 4 jaar wachten op een volgend definitief afscheidsconcert, dus waarschijnlijk kan ik binnenkort opnieuw van ze genieten.
Muziek is altijd een uitlaatklep geweest. Ik heb jarenlang
zelf gitaar gespeeld en liedjes gezongen. In bandjes, maar ook gewoon thuis.
Natuurlijk liep ik vroeger met mijn gitaar over de campings in Frankrijk en de
liedjes van Fratsen werden standaard gespeeld. Het doet me dan ook nu nog
denken aan leuke en goede tijden. Muziek waar ik wat mee heb. Sterker nog,
Marloes en ik hebben elkaar leren kennen op het afscheidsconcert van Fratsen.
En natuurlijk zijn we samen naar het benefietconcert van 4 jaar geleden
geweest. En afgelopen weekend was er weer een feestje. Het pand van Janna, een bekend pand waarin onder andere al 40 jaar voor de jeugd van alles te doen is, en tevens de titel van een van de liedjes van Fratsen, vierde feest. In verband met het 40 jarig bestaan was er 4 dagen feest. Een van deze dagen zou afgesloten gaan worden door een concert van Fratsen, die daar ooit zijn begonnen.
Dus op naar Diepenheim, niet meer dan een vlekje op de kaart. Maar wel een vlekje waar altijd wat te beleven is. Het feit dat een jongeren soos al 40 jaar bestaat is op zich al bijzonder, dat daarvoor het dorp 4 dagen lang veranderd in een feest is bizar. Naar het schijnt is in Diepenheim eigenlijk altijd wat te beleven en praten we hier gewoon over een van de meest creatieve dorpen van Nederland. En die creativiteit kwam mij goed van pas.
Net als alle niet gehandicapten moet ook ik af en toe naar het toilet. En dat ik geen 7 liter luier wil dragen heb ik vorige keer al uitgelegd. Dus op zoek naar een invalidetoilet. In het monumentale Pand van Janna, was er daadwerkelijk een aanwezig. Volgestouwd met elektronica een kabeltjes weliswaar. De organisatie ging echter direct aan het schoonmaken en binnen een mum van tijd, kon ik op een normale manier afwateren.
Het concert zelf was top. Ook hier werd creatief gekeken naar oplossingen, helaas hebben ze me niet hoger kunnen plaatsen. Het is wat lastig om ook maar iets op het podium te zien als je in een rolstoel zit. Ik stond behoorlijk vooraan, maar werkelijk iedereen is groter dan ik ben. Het verschil tussen staan en zitten word duidelijk door de 2e foto die door een vriend is genomen die naast me stond.
De eerste foto is dus mijn uitzicht, de tweede is wat de rest van het publiek kon zien. Niet dat dit de sfeer ook maar enigszins heeft bedorven. Ik heb werkelijk een top avond gehad. De muziek was fantastisch, de band ouderwets goed en ik ben een hoop bekenden tegen gekomen. Dat is een van de voordelen van Fratsen. Je voelt je niet oud tussen het publiek. Dat is namelijk gewoon meegegroeid met de band. Zij zijn bijna 20 jaar ouder en zo ook wij het publiek.
Nu maar hopen dat ze niet te lang wachten met wederom een afscheidsconcert. Of een afscheidstour, of een reünie of wat je ook maar kunt bedenken.
Groet
Martijn
vrijdag 30 augustus 2013
Nieuw pand
Vanmiddag ging ik mijn jongste dochter van school halen. Marloes zou dit eigenlijk doen, maar die was erg druk met haar werk. Ik moest dus rechtstreeks vanuit een vergadering in Enschede, flink doorrijden om op tijd in Hengelo te zijn. Nu moeten gehandicapten ook naar het toilet. Nou ja, niet allemaal. Gisteren hoorde ik in een discussie op tv vertellen dat er gehandicapten en ouderen zijn die luiers dragen die 7 liter zooi kunnen opnemen en dus langer dan 24 uur gedragen kunnen worden. Gelukkig is dat bij mij niet het geval. Maar goed, ik moest dus naar het toilet. Het schooltje waar mijn dochters hun lessen krijgen, is maar klein. Toiletten zijn er voor de kinderen voldoende, maar er is maar 1 personeelstoilet. Tot mijn grote verbazing was dit toilet volledig aangepast. Handgrepen, volop ruimte, verlaagde wasbak en eigenlijk alle aanpassingen die in een goed invalidetoilet aanwezig zijn. Nu weet ik dat er geen rolstoelende meesters en juffen zijn, maar toch is hier al over nagedacht. Hoe anders is het op mijn eigen werkplek.
Ik heb al eerder geschreven over de ellende van pand aanpassingen de afgelopen tijden. Uiteindelijk hebben mijn direct leidinggevende en ik er zelf voor gezorgd dat de boel gerealiseerd werd. Maar nu gaan we verhuizen naar een ander pand. Een duur pand, dat jarenlang gebruikt is door de Rabobank. Dus waarschijnlijk veel marmer en van alle gemakken voorzien.
Ik ben al een aantal jaren binnen het bedrijf bezig om mee te helpen bij het monitoren van de bestaande panden. Helaas hebben ze me nog steeds niet gevraagd mee te denken of te kijken naar de bereikbaarheid voor gehandicapten. Maar met het nieuwe pand in gedachten, heb ik wederom een poging ondernomen.
Mijn direct leidinggevende heeft verschillende vergaderingen gehad over het nieuwe pand en de conclusie van mijn inbreng was, dat ze met me om tafel zouden gaan om te onderzoeken waar de mogelijkheden en moeilijkheden liggen. Helaas werd er maar geen contact opgenomen. De direct leidinggevende heeft hier echter alles aan gedaan, het hoofd van facilitaire zaken daarentegen heeft nooit wat van zich laten horen. En ik ben toch op 3 verschillende emailadressen bereikbaar. Daarnaast heb ik een vast nummer op kantoor en 2 mobiele telefoons. Ook per post weet mijn werkgever me te vinden, dus tenslotte kwam ik tot de conclusie dat mijn inbreng mogelijk wel eens ongewenst zou kunnen zijn.
En inderdaad, de laatste ontwikkeling is, dat ze niet met mij in gesprek willen. Dat ligt overigens niet aan mij, maar wanneer ze met mij in gesprek willen, dan moeten ze dat ook met alle andere werknemers. En dat zou teveel zijn. Nu is het volgens mij zo dat niet al mijn collega's in het bezit zijn van een rolstoel, maar dat terzijde.
Toch zou ik graag het pand zien om te kijken of er zaken zijn die moeten worden aangepast, maar een afspraak daar voor maken blijkt erg moeilijk. Waarschijnlijk gaat het wel lukken, maar dan pas nadat alle verbouw perikelen voorbij zijn. Dus op het moment dat aanpassingen een hoop geld en tijd gaan kosten.
Een klein lichtpuntje, is dat er nog een rolstoelbewoner het pand in moet kunnen. Zij is er wel al geweest en heeft direct een aantal punten op papier weten te zetten waar rekening mee moet worden gehouden. Zo schijnt er maar 1 aangepast toilet te zijn en is het maar te hopen dat onze afdeling op die verdieping geplaatst gaat worden. Daarnaast is er maar 1 lift waar net een rolstoel in past, de andere is te klein. En verder zijn ze bij de Rabobank dol op trapjes. Er schijnen er nogal wat te zijn voordat je binnen bent. Daar is dan een rolstoelliftje naast gezet, wat er in ieder geval voor moet zorgen dat we bij de voordeur kunnen komen.
Bij de voordeur ontstaat echter direct het eerste probleem. Een prachtige glazen draaideur geeft toegang tot het pand, maar daar is met een rolstoel niet door te komen.
Ook parkeerproblemen zullen er komen. Er is maar 1 invalideparkeerplaats. Daar moet er dus minimaal 1 bij. Überhaupt zijn er te weinig parkeerplekken om alle werknemers met de auto te laten komen, maar met een rolstoel door de binnenstad van Enschede te moeten scheuren om vervolgens een pand nauwelijks in te kunnen komen, lijkt me niet direct de meest vriendelijke opstelling van een werkgever.
Ik wil het allemaal niet te negatief stellen. De reden waarom juist dit pand is gekozen is me volledig helder. Ik zie ook absoluut voordelen van het zogenaamde flex-werken. Waar ik met mijn verstand niet bij kan, is het feit dat ze 2 werknemers hebben in een rolstoel, die al deze problemen van tevoren al hadden kunnen benoemen. Volgens mij word het tijd om de afdeling die hierover gaat, zelf eens een dagje in een rolstoel te zetten om ze te laten ondervinden hoe lastig de normaalste dingen kunnen zijn. Vragen beantwoorden we dan niet, we moeten natuurlijk wel realistisch blijven.
Ik ben erg benieuwd hoe het nieuwe pand er daadwerkelijk uit gaat zien. Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik inderdaad met een 7 liter luier ergens in een bezemkast gestopt ga worden. Ik zal dan in ieder geval niet alleen zijn, er is nog een rolstoeler met wie ik mijn hok zal moeten delen.
Groet
Martijn
Ik heb al eerder geschreven over de ellende van pand aanpassingen de afgelopen tijden. Uiteindelijk hebben mijn direct leidinggevende en ik er zelf voor gezorgd dat de boel gerealiseerd werd. Maar nu gaan we verhuizen naar een ander pand. Een duur pand, dat jarenlang gebruikt is door de Rabobank. Dus waarschijnlijk veel marmer en van alle gemakken voorzien.
Ik ben al een aantal jaren binnen het bedrijf bezig om mee te helpen bij het monitoren van de bestaande panden. Helaas hebben ze me nog steeds niet gevraagd mee te denken of te kijken naar de bereikbaarheid voor gehandicapten. Maar met het nieuwe pand in gedachten, heb ik wederom een poging ondernomen.
Mijn direct leidinggevende heeft verschillende vergaderingen gehad over het nieuwe pand en de conclusie van mijn inbreng was, dat ze met me om tafel zouden gaan om te onderzoeken waar de mogelijkheden en moeilijkheden liggen. Helaas werd er maar geen contact opgenomen. De direct leidinggevende heeft hier echter alles aan gedaan, het hoofd van facilitaire zaken daarentegen heeft nooit wat van zich laten horen. En ik ben toch op 3 verschillende emailadressen bereikbaar. Daarnaast heb ik een vast nummer op kantoor en 2 mobiele telefoons. Ook per post weet mijn werkgever me te vinden, dus tenslotte kwam ik tot de conclusie dat mijn inbreng mogelijk wel eens ongewenst zou kunnen zijn.
En inderdaad, de laatste ontwikkeling is, dat ze niet met mij in gesprek willen. Dat ligt overigens niet aan mij, maar wanneer ze met mij in gesprek willen, dan moeten ze dat ook met alle andere werknemers. En dat zou teveel zijn. Nu is het volgens mij zo dat niet al mijn collega's in het bezit zijn van een rolstoel, maar dat terzijde.
Toch zou ik graag het pand zien om te kijken of er zaken zijn die moeten worden aangepast, maar een afspraak daar voor maken blijkt erg moeilijk. Waarschijnlijk gaat het wel lukken, maar dan pas nadat alle verbouw perikelen voorbij zijn. Dus op het moment dat aanpassingen een hoop geld en tijd gaan kosten.
Een klein lichtpuntje, is dat er nog een rolstoelbewoner het pand in moet kunnen. Zij is er wel al geweest en heeft direct een aantal punten op papier weten te zetten waar rekening mee moet worden gehouden. Zo schijnt er maar 1 aangepast toilet te zijn en is het maar te hopen dat onze afdeling op die verdieping geplaatst gaat worden. Daarnaast is er maar 1 lift waar net een rolstoel in past, de andere is te klein. En verder zijn ze bij de Rabobank dol op trapjes. Er schijnen er nogal wat te zijn voordat je binnen bent. Daar is dan een rolstoelliftje naast gezet, wat er in ieder geval voor moet zorgen dat we bij de voordeur kunnen komen.
Bij de voordeur ontstaat echter direct het eerste probleem. Een prachtige glazen draaideur geeft toegang tot het pand, maar daar is met een rolstoel niet door te komen.
Ook parkeerproblemen zullen er komen. Er is maar 1 invalideparkeerplaats. Daar moet er dus minimaal 1 bij. Überhaupt zijn er te weinig parkeerplekken om alle werknemers met de auto te laten komen, maar met een rolstoel door de binnenstad van Enschede te moeten scheuren om vervolgens een pand nauwelijks in te kunnen komen, lijkt me niet direct de meest vriendelijke opstelling van een werkgever.
Ik wil het allemaal niet te negatief stellen. De reden waarom juist dit pand is gekozen is me volledig helder. Ik zie ook absoluut voordelen van het zogenaamde flex-werken. Waar ik met mijn verstand niet bij kan, is het feit dat ze 2 werknemers hebben in een rolstoel, die al deze problemen van tevoren al hadden kunnen benoemen. Volgens mij word het tijd om de afdeling die hierover gaat, zelf eens een dagje in een rolstoel te zetten om ze te laten ondervinden hoe lastig de normaalste dingen kunnen zijn. Vragen beantwoorden we dan niet, we moeten natuurlijk wel realistisch blijven.
Ik ben erg benieuwd hoe het nieuwe pand er daadwerkelijk uit gaat zien. Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik inderdaad met een 7 liter luier ergens in een bezemkast gestopt ga worden. Ik zal dan in ieder geval niet alleen zijn, er is nog een rolstoeler met wie ik mijn hok zal moeten delen.
Groet
Martijn
zaterdag 10 augustus 2013
Ik wil niks!
Ken je dat
gevoel? Niks willen. De Heideroosjes hebben daar een prachtig nummer over
geschreven. Veel harde en snelle gitaarmuziek en een hoop geschreeuw. De tekst
werkt in dit geval:
Natuurlijk wil mijn vrouw ook graag aandacht. Dat word met 3 kinderen al een stuk lastiger en later op de avond hebben we daadwerkelijk wat tijd voor elkaar. Totdat tenminste de oudste besluit dat ze juist dan niet meer kan slapen en ons verder komt lastigvallen.
Ik wil
niks,
ik wil helemaal niks.
Ik wil niks,
ik schijt op alles wat ik moet.
Het gevoel
dat iedereen iets van je wil hebben we allemaal wel eens. Thuis vragen je
kinderen en partner continu om aandacht. Vooral de kinderen weten niets meer te
doen zo aan het eind van de vakantie. Ze willen dan ook graag terug naar
school. Daarbij zijn het dames en op een of andere manier hebben ze het idee
dat ik precies weet wat ze de hele dag moeten doen. Nu heb ik geen idee en
alles wat ik voorstel word met een diepe zucht afgewezen.Natuurlijk wil mijn vrouw ook graag aandacht. Dat word met 3 kinderen al een stuk lastiger en later op de avond hebben we daadwerkelijk wat tijd voor elkaar. Totdat tenminste de oudste besluit dat ze juist dan niet meer kan slapen en ons verder komt lastigvallen.
Op het werk
is het precies zo. Je werkgever wil altijd meer productie en natuurlijk zijn er
collega’s met vragen. Dat hoort erbij en is helemaal niet erg, maar soms komt
toch dat idee, ik wil niks.
Ook met
klanten (of clienten, afhankelijk van de werksector) gaat het niet altijd zoals
je zou willen. Mensen doen ineens onvoorspelbare dingen en je bent meer bezig
met crisismanagement dan dat je aan je normale werk toekomt.
Dan kun je
je rust gaan zoeken op televisie, radio of internet. Maar ook daar zijn er
altijd mensen die wat van je willen. Als je alleen al kijkt naar alle reclames
word er zoveel van je gevraagd dat een enorme burnout altijd op de loer ligt.
En de kleine stukjes programma tussen de reclames door bevatten hetzelfde
element. Iedereen wil je zijn of haar
waarheid naar binnen rammen. Vaak onder
het mom van vrijheid van meningsuiting.
Nou mijn
mening is, Ik wil niks. Gewoon een dag niks. Geen vragen, geen gezeur, geen
verplichtingen. Waarschijnlijk doe ik nu precies hetzelfde als wat ik hiervoor
heb beschreven. Vandaag wil ik niks. Ik
ga maar eens lekker het hele album van de Heideroosjes luisteren. En
waarschijnlijk willen die ook weer van alles.
Groet
Martijn
zondag 4 augustus 2013
Model voor 1 dag
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik 3 dochters heb. En dat ik daar de vreemdste dingen van moet doorstaan. Alles in huis is zo ongeveer roze en ik weet inmiddels meer van make-up dat de gemiddelde Ici Paris verkoopster. Dat neem ik allemaal voor lief, het blijven tenslotte toch je kinderen. Daarnaast schijnt het zo te zijn dat de man het geslacht bepaalt bij zijn nageslacht, dus het is mijn eigen schuld ook nog eens.
Make-up en kleding wordt voor de dames steeds belangrijker. Het is nog niet zo dat ze met plamuurmessen aan de gang zijn om zich iedere ochtend toonbaar te maken, maar in de zomer gaan ze niet zonder nagellak de deur uit. Daarnaast word kleding tegenwoordig zelf uitgezocht en wanneer bepaalde items niet bij elkaar passen heb ik het altijd gedaan.
Nu is het zo dat veel kleine meisjes wel fotomodel willen zijn. Die kans hebben ze dan vandaag gekregen. In een eerdere column heb ik al geschreven dat we bezig zijn met een boekwerk vanuit het Roessingh. Dit foto en verhalenboek word geschreven door en voor revalidanten. Ik mag dus ook mee doen. De geschreven stukken waren al snel klaar, de foto leverde wat meer problemen op.
Ik had, na veel en lang nadenken, een idee voor een foto. Ik wil niet als gehandicapte op de foto, terwijl ik deze ook niet direct wil verbergen. Zeg maar de niet gehandicapte gehandicapte.
Ik laat hier bewust een regel wit, zodat je over bovenstaande zin nog een keer kunt nadenken.
En nog een, om dat te verwerken.
Ik wilde dus graag met de kinderen op de foto. De rolstoel zou wel in beeld zijn, maar niet een prominente rol innemen. Ik wil de nadruk leggen op het feit dat ik vader, echtgenoot, werknemer en weet ik wat niet meer ben. Ik bén geen handicap, maar heb er een. Het is dus een onderdeel van mij, maar niet wie ik ben. Vandaar dat ik op de foto met de kinderen wilde stoeien terwijl de stoel op de achtergrond blijft.
Wat dat betreft was het lot ons niet gunstig gezind. Er waren al twee afspraken afgezegd in verband met stevig onweer. Daarnaast bleek de eerste locatie niet langer beschikbaar, dus moest er wat anders gevonden worden. De fotograaf zit net als ik in een rolstoel, maar hij kan er niet uit zoals ik dat wel kan. Dit zorgt ervoor dat de locaties wat zorgvuldiger gekozen moeten worden. Uiteindelijk hadden we een plek en een tijd.
De dames waren zenuwachtig en vroegen zich af of er ook een visagiste aanwezig zou zijn. Dat was niet het geval en voor de dames toch wel een kleine teleurstelling. De fotoshoot ging overigens erg snel. Binnen een kwartier waren er voldoende leuke foto's gemaakt waaruit gekozen kon worden. En de dames hadden papa in elkaar kunnen slaan, zonder dat ik wat terug kon doen.
Een groot voordeel van je eigen dochters als model gebruiken, is de prijs. Die van mij zijn nog tevreden met een ijsje naar afloop.
Groet
Martijn
Make-up en kleding wordt voor de dames steeds belangrijker. Het is nog niet zo dat ze met plamuurmessen aan de gang zijn om zich iedere ochtend toonbaar te maken, maar in de zomer gaan ze niet zonder nagellak de deur uit. Daarnaast word kleding tegenwoordig zelf uitgezocht en wanneer bepaalde items niet bij elkaar passen heb ik het altijd gedaan.
Nu is het zo dat veel kleine meisjes wel fotomodel willen zijn. Die kans hebben ze dan vandaag gekregen. In een eerdere column heb ik al geschreven dat we bezig zijn met een boekwerk vanuit het Roessingh. Dit foto en verhalenboek word geschreven door en voor revalidanten. Ik mag dus ook mee doen. De geschreven stukken waren al snel klaar, de foto leverde wat meer problemen op.
Ik had, na veel en lang nadenken, een idee voor een foto. Ik wil niet als gehandicapte op de foto, terwijl ik deze ook niet direct wil verbergen. Zeg maar de niet gehandicapte gehandicapte.
Ik laat hier bewust een regel wit, zodat je over bovenstaande zin nog een keer kunt nadenken.
En nog een, om dat te verwerken.
Ik wilde dus graag met de kinderen op de foto. De rolstoel zou wel in beeld zijn, maar niet een prominente rol innemen. Ik wil de nadruk leggen op het feit dat ik vader, echtgenoot, werknemer en weet ik wat niet meer ben. Ik bén geen handicap, maar heb er een. Het is dus een onderdeel van mij, maar niet wie ik ben. Vandaar dat ik op de foto met de kinderen wilde stoeien terwijl de stoel op de achtergrond blijft.
Wat dat betreft was het lot ons niet gunstig gezind. Er waren al twee afspraken afgezegd in verband met stevig onweer. Daarnaast bleek de eerste locatie niet langer beschikbaar, dus moest er wat anders gevonden worden. De fotograaf zit net als ik in een rolstoel, maar hij kan er niet uit zoals ik dat wel kan. Dit zorgt ervoor dat de locaties wat zorgvuldiger gekozen moeten worden. Uiteindelijk hadden we een plek en een tijd.
De dames waren zenuwachtig en vroegen zich af of er ook een visagiste aanwezig zou zijn. Dat was niet het geval en voor de dames toch wel een kleine teleurstelling. De fotoshoot ging overigens erg snel. Binnen een kwartier waren er voldoende leuke foto's gemaakt waaruit gekozen kon worden. En de dames hadden papa in elkaar kunnen slaan, zonder dat ik wat terug kon doen.
Een groot voordeel van je eigen dochters als model gebruiken, is de prijs. Die van mij zijn nog tevreden met een ijsje naar afloop.
Groet
Martijn
vrijdag 26 juli 2013
Vakantie
Het is al weer een aantal weken geleden dat het laatste blog geschreven werd. We zijn er even lekker tussenuit geweest. Het zou een drukke vakantie gaan worden. Eerst 2 weken kamperen met het gezin en vervolgens nog een week lang de rolstoelvierdaagse in Delden rijden.
Van tevoren werd ik door collega's al flink gepest. De laatste jaren heb ik voornamelijk regen gehad in de vakanties en niemand durfde meer tegelijkertijd met ons vakantie op te nemen. Dit jaar is echter een ander verhaal gebleken. De eerste echte regenbui is net afgelopen en de straten zijn al weer bijna helemaal droog. Het is prachtig zonnig weer geweest, om niet te zeggen heet.
Te heet zelfs om de rolstoelvierdaagse te rijden. De blessure in mijn schouder lijkt een stuk beter te zijn en ik had er enorm veel zin in. Op de dag voor de vierdaagse heb ik nog een aantal nieuwe spullen aangeschaft om de warmte enigszins aan te kunnen. Bij thuiskomst echter bleek dat de rolstoelvierdaagse was afgelast. De organisatie was in overleg met een arts tot de conclusie gekomen dat het te warm met een te hoge luchtvochtigheid zou zijn, om de deelnemers verantwoord het parcours op te sturen. En daarmee bleef er een week vakantie over waarin we wat anders moesten verzinnen. Deze week zit er inmiddels bijna op en het was inderdaad warm.
De afgelopen weken ben ik natuurlijk tegen verschillende zaken aangerold, waar ik verschillende blogs mee zou kunnen vullen. De grap is eigenlijk dat het positieve toch overheerst. We hebben een heerlijke vakantie gehad. De camping waar we zaten was goed georganiseerd. De kinderen hebben zich prima vermaakt. We hebben goed gegeten, gerust, gespeeld en nog wat meer gegeten. Een camping is natuurlijk niet direct een plek voor rolstoelers, maar ook daar was hier prima rekening mee gehouden.
Zo had ik een eigen badkamer ter beschikking. Uitgerust met een douche met douchestoel, verschillende handgrepen en andere hulpmiddelen. Deze was alleen met een sleutel te openen en daardoor eigenlijk altijd voor mij bereikbaar. De boel was erg schoon en dat heb ik op campings wel eens anders gezien. De paden tussen de verschillende velden door waren bijna allemaal verhard dus rollen was ook geen probleem. Daarnaast waren alle andere plekken op de camping, inclusief het zwembad, prima bereikbaar met een rolstoel. Dus die zorg was er niet. Sterker nog, ik heb inmiddels eelt op mijn handen door de vele kilometers die ik heb moeten rollen.
Als ik dan toch een puntje van kritiek zou moeten uitten, dan waren het sommige medekampeerders. Naast ons stond een gezin uit Utrecht. De vader van dit gezin was een soort blanke B.A. Oftewel heel veel metaal rond zijn nek en pols. Daarnaast was zijn kledingkeuze, zelfs voor op een camping, op z'n zachtst gezegd bijzonder.
Het meest vervelende was echter zijn blik. Iedere keer als ik in of uit mijn rolstoel stapte zag ik de man kijken. Hij snapte er niets van. Na een aantal keer halleluja geroepen te hebben bij het uit de stoel komen, verwachte ik toch wel een reactie. Maar nee, meneer bleef kijken.
Ik heb mijn kinderen geleerd dat wanneer ze iets niet snappen of iets geks zien, ze daar op een nette manier naar kunnen vragen. Dat verwacht je van een volwassen man ook. Uiteindelijk kwam zijn zoontje van 5 met een aantal vragen, die duidelijk van papa kwamen.
Natuurlijk was hij niet de enige die flink heeft gekeken. Op een camping in een rolstoel rondrijden is nu eenmaal niet echt alledaags. Mijn instelling was dit jaar net als het weer, zonnig. Met andere woorden, ik heb me er niets van aangetrokken.
Het was dus een heerlijke vakantie, met zo mogelijk nog beter weer. Jammer dat de rolstoelvierdaagse niet is doorgegaan, maar ons doel is om ook volgend jaar het op deze manier te doen. Eerst met goed weer op vakantie en dan daarna de rolstoelvierdaagse. Inschrijven voor volgend jaar is nog niet mogelijk, maar zodra dit kan, ben ik er weer bij.
Groet
Martijn
Van tevoren werd ik door collega's al flink gepest. De laatste jaren heb ik voornamelijk regen gehad in de vakanties en niemand durfde meer tegelijkertijd met ons vakantie op te nemen. Dit jaar is echter een ander verhaal gebleken. De eerste echte regenbui is net afgelopen en de straten zijn al weer bijna helemaal droog. Het is prachtig zonnig weer geweest, om niet te zeggen heet.
Te heet zelfs om de rolstoelvierdaagse te rijden. De blessure in mijn schouder lijkt een stuk beter te zijn en ik had er enorm veel zin in. Op de dag voor de vierdaagse heb ik nog een aantal nieuwe spullen aangeschaft om de warmte enigszins aan te kunnen. Bij thuiskomst echter bleek dat de rolstoelvierdaagse was afgelast. De organisatie was in overleg met een arts tot de conclusie gekomen dat het te warm met een te hoge luchtvochtigheid zou zijn, om de deelnemers verantwoord het parcours op te sturen. En daarmee bleef er een week vakantie over waarin we wat anders moesten verzinnen. Deze week zit er inmiddels bijna op en het was inderdaad warm.
De afgelopen weken ben ik natuurlijk tegen verschillende zaken aangerold, waar ik verschillende blogs mee zou kunnen vullen. De grap is eigenlijk dat het positieve toch overheerst. We hebben een heerlijke vakantie gehad. De camping waar we zaten was goed georganiseerd. De kinderen hebben zich prima vermaakt. We hebben goed gegeten, gerust, gespeeld en nog wat meer gegeten. Een camping is natuurlijk niet direct een plek voor rolstoelers, maar ook daar was hier prima rekening mee gehouden.
Zo had ik een eigen badkamer ter beschikking. Uitgerust met een douche met douchestoel, verschillende handgrepen en andere hulpmiddelen. Deze was alleen met een sleutel te openen en daardoor eigenlijk altijd voor mij bereikbaar. De boel was erg schoon en dat heb ik op campings wel eens anders gezien. De paden tussen de verschillende velden door waren bijna allemaal verhard dus rollen was ook geen probleem. Daarnaast waren alle andere plekken op de camping, inclusief het zwembad, prima bereikbaar met een rolstoel. Dus die zorg was er niet. Sterker nog, ik heb inmiddels eelt op mijn handen door de vele kilometers die ik heb moeten rollen.
Als ik dan toch een puntje van kritiek zou moeten uitten, dan waren het sommige medekampeerders. Naast ons stond een gezin uit Utrecht. De vader van dit gezin was een soort blanke B.A. Oftewel heel veel metaal rond zijn nek en pols. Daarnaast was zijn kledingkeuze, zelfs voor op een camping, op z'n zachtst gezegd bijzonder.
Het meest vervelende was echter zijn blik. Iedere keer als ik in of uit mijn rolstoel stapte zag ik de man kijken. Hij snapte er niets van. Na een aantal keer halleluja geroepen te hebben bij het uit de stoel komen, verwachte ik toch wel een reactie. Maar nee, meneer bleef kijken.
Ik heb mijn kinderen geleerd dat wanneer ze iets niet snappen of iets geks zien, ze daar op een nette manier naar kunnen vragen. Dat verwacht je van een volwassen man ook. Uiteindelijk kwam zijn zoontje van 5 met een aantal vragen, die duidelijk van papa kwamen.
Natuurlijk was hij niet de enige die flink heeft gekeken. Op een camping in een rolstoel rondrijden is nu eenmaal niet echt alledaags. Mijn instelling was dit jaar net als het weer, zonnig. Met andere woorden, ik heb me er niets van aangetrokken.
Het was dus een heerlijke vakantie, met zo mogelijk nog beter weer. Jammer dat de rolstoelvierdaagse niet is doorgegaan, maar ons doel is om ook volgend jaar het op deze manier te doen. Eerst met goed weer op vakantie en dan daarna de rolstoelvierdaagse. Inschrijven voor volgend jaar is nog niet mogelijk, maar zodra dit kan, ben ik er weer bij.
Groet
Martijn
vrijdag 21 juni 2013
Regeren is vooruitzien?
Tja, bovenstaande titel zou tenminste de bedoeling moeten zijn. Wat onze huidige regering aan het doen is, i mij volledig onduidelijk. Natuurlijk ben ik maar een simpele (gehandicapte) reclasseringswerker, maar de plannen om te bezuinigen worden nu wel erg bizar.
Zo is er de participatiewet. Hier heb ik al het een en ander over geschreven, nog niet zo lang geleden. De plannen zijn inmiddels flink aangepast, maar veel beter ziet het er niet uit. Een klein voorbeeld is dat bijvoorbeeld een groot gedeelte van alle sociale werkplekken dreigen te verdwijnen en het uitrollen van de zorg alleen maar moeilijker word. De verantwoordelijkheden worden totaal verlegd en niemand lijkt meer zekerheid te hebben over de zorg die hij of zij nodig heeft.
Maar waar ik het eigenlijk over wil hebben is het Masterplan van Teeven. Ik heb al eerder aangegeven dat ik deze beste man niet begrijp. Misschien was dat nog wat zwak uitgedrukt, maar inmiddels is hij, en ik overigens ook, het spoor volledig bijster.
De geplande sluiting van 26 gevangenissen en het naar huis sturen met enkelbandjes, zogenaamd elektronisch arrest, was de eerste uitrol van het plan. Natuurlijk kwam hier veel commentaar op. Er is sterk geprotesteerd door met name het personeel van de verschillende inrichtingen. Wat me daarbij is opgevallen is dat er maar weinig andere partijen hebben meegedaan met de protesten. De reclassering waarvoor ik werk, heeft maar weinig van zich laten horen. Natuurlijk zijn wij blij, dat dit ons niet gebeurd, maar de samenwerking met de verschillende gevangenissen en de daaruit voortvloeiende productie (tja, bij ons draait het ook voornamelijk om geld) lijkt tijdelijk geen issue. Ook de gemeenten die ineens veel meer gedetineerden terug zien keren naar de gemeente van herkomst, heb ik eigenlijk niet gehoord. Zo zijn er meer partijen die volgens mij hun stem hadden moeten laten horen, maar helaas.
Er was natuurlijk wel protest en Teeven heeft zijn keutel ingetrokken. De plannen werden aangepast en met de nieuwe vorm zijn veel meer mensen tevreden. Het enkelbandje is verdwenen en er hoeven nog maar 19 gevangenissen dicht. Dat stelt dus helemaal niets meer voor....toch? Nee dus! Teeven heeft zo belachelijk hoog ingezet, dat bij het tweede plan nog steeds chaos en ellende word gecreëerd, maar dat niemand er nog echt tegen kan protsteren, het is namelijk allemaal al naar beneden bijgesteld.
Met 19 gesloten gevangenissen sluit bijna de helft van alle gevangenissen in Nederland. Dat levert de staat waarschijnlijk een aardige besparing op. Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het hier vooral gaat om korte termijnpolitiek. De bezuiniging houd geen stand. Er zullen veel meer kosten gemaakt moeten gaan worden.
Een jaar of 10 geleden hebben we een berekening gemaakt voor wat een gemiddelde verslaafde de maatschappij per jaar kost. We kwamen toen uit op 375.000 euro. Per jaar, per persoon. Een van mijn cliënten, die ruim 22 jaar verslaafd was geweest, riep toen dat hij dus 8 en een kwart miljoen waard was. Dat hij bedoelde dat de maatschappij dat aan hem had moeten uitgeven ging er even niet in. Hij wilde geld zien, terwijl hij dit eigenlijk zou moeten terugbetalen.
Wanneer Teeven echter zijn plan doorzet, zal de criminaliteit echter verder stijgen. Er zijn minder plekken in gevangenissen, waardoor minder mensen tijd kunnen uitzitten. Hij wil ook graag harder straffen, dus de mensen die er zitten zullen er langer zijn. Waarschijnlijk krijgen we dadelijk wachtlijsten voor de gevangenis.
Misschien kunnen we dan meer mensen gaan behandelen? Helaas, ook hier heeft Teeven een stokje voor gestoken. Gedeeltelijk te danken aan de participatiewet, maar voornamelijk door het sluiten van onder andere TBS klinieken. Behandelingen moeten korter en op minder plekken. Dus ook hier schieten de wachtlijsten door het plafond. Met als gevolg dat mensen op straat verloederen en nog meer geld gaan kosten. Weg besparing.
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de kosten om het personeel van verschillende gevangenissen te herplaatsen. Doel is om binnen justitie te blijven werken. Je ziet nu al grote leegloop in verschillende gevangenissen, waardoor het werk minder goed uitgevoerd word, wat weer tot gevolg heeft dat mensen minder goed terechtkomen en voor de rest van dit relaas, verwijs ik naar de vorige alinea.
Om terug te komen op het personeel. Justitie is een werkgever die zijn personeel in principe niet meer laat gaan. Maar om te bezuinigen, zul je ook hier moeten knippen. De vraag is hoeveel extra werklozen dit gaat opleveren. Die natuurlijk ook weer geld kosten. Dit geld komt uit een ander potje, dus dat zal Teeven waarschijnlijk weinig interesseren.
Nog een klein puntje, is de zogenaamde kapitaalvernietiging. Als je ziet dat er verschillende gevangenissen de afgelopen jaren voor ettelijke miljoenen verbouwd zijn, om aan de moderne eisen te voldoen, dan is dat in ieder geval weggegooid geld geweest. Een gevangenis leent zich niet echt voor iets anders, dus veel van deze gebouwen zal moeten verdwijnen. Wederom weggegooid geld.
Het masterplan van Teeven, is mijn bescheiden mening, dus niet echt een geslaagd plan. Ik merk ook dat ik daadwerkelijk boos ben. Als ik mensen die met en voor justitie werken op de werkvloer spreek, dan hoor ik die boosheid ook bij hen. Bezuinigen moet nu eenmaal, zover wil ik nog wel gaan. De kosten die op de lange termijn gemaakt gaan worden, vind ik niet verantwoord. Het geschuif met belastinggeld vind ik vreemd. Natuurlijk hoeft Teeven zich geen zorgen te maken om andere potjes dan dat van justitie. Maar waar hij zijn straatje voor de komende jaren heeft schoongeveegd, flikkert hij de zooi bij een ander op de stoep. Er zullen veel mensen gaan lijden onder deze beslissingen en je zult zien dat ze in de loop der jaren allemaal moeten worden teruggedraaid. Wat opnieuw en nog meer geld gaat kosten. Tegen die tijd is hij allang geen minister meer. Ik weet niet hoe oud de man is, maar of hij dit bij leven nog mee gaan maken is waarschijnlijk zelfs de vraag. De ellende is dat ik dan hoogstwaarschijnlijk nog steeds door justitieland rol en samen met al die collega's zijn puinhopen mag opruimen. Teeven, bedankt!
Groet
Martijn
Zo is er de participatiewet. Hier heb ik al het een en ander over geschreven, nog niet zo lang geleden. De plannen zijn inmiddels flink aangepast, maar veel beter ziet het er niet uit. Een klein voorbeeld is dat bijvoorbeeld een groot gedeelte van alle sociale werkplekken dreigen te verdwijnen en het uitrollen van de zorg alleen maar moeilijker word. De verantwoordelijkheden worden totaal verlegd en niemand lijkt meer zekerheid te hebben over de zorg die hij of zij nodig heeft.
Maar waar ik het eigenlijk over wil hebben is het Masterplan van Teeven. Ik heb al eerder aangegeven dat ik deze beste man niet begrijp. Misschien was dat nog wat zwak uitgedrukt, maar inmiddels is hij, en ik overigens ook, het spoor volledig bijster.
De geplande sluiting van 26 gevangenissen en het naar huis sturen met enkelbandjes, zogenaamd elektronisch arrest, was de eerste uitrol van het plan. Natuurlijk kwam hier veel commentaar op. Er is sterk geprotesteerd door met name het personeel van de verschillende inrichtingen. Wat me daarbij is opgevallen is dat er maar weinig andere partijen hebben meegedaan met de protesten. De reclassering waarvoor ik werk, heeft maar weinig van zich laten horen. Natuurlijk zijn wij blij, dat dit ons niet gebeurd, maar de samenwerking met de verschillende gevangenissen en de daaruit voortvloeiende productie (tja, bij ons draait het ook voornamelijk om geld) lijkt tijdelijk geen issue. Ook de gemeenten die ineens veel meer gedetineerden terug zien keren naar de gemeente van herkomst, heb ik eigenlijk niet gehoord. Zo zijn er meer partijen die volgens mij hun stem hadden moeten laten horen, maar helaas.
Er was natuurlijk wel protest en Teeven heeft zijn keutel ingetrokken. De plannen werden aangepast en met de nieuwe vorm zijn veel meer mensen tevreden. Het enkelbandje is verdwenen en er hoeven nog maar 19 gevangenissen dicht. Dat stelt dus helemaal niets meer voor....toch? Nee dus! Teeven heeft zo belachelijk hoog ingezet, dat bij het tweede plan nog steeds chaos en ellende word gecreëerd, maar dat niemand er nog echt tegen kan protsteren, het is namelijk allemaal al naar beneden bijgesteld.
Met 19 gesloten gevangenissen sluit bijna de helft van alle gevangenissen in Nederland. Dat levert de staat waarschijnlijk een aardige besparing op. Toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat het hier vooral gaat om korte termijnpolitiek. De bezuiniging houd geen stand. Er zullen veel meer kosten gemaakt moeten gaan worden.
Een jaar of 10 geleden hebben we een berekening gemaakt voor wat een gemiddelde verslaafde de maatschappij per jaar kost. We kwamen toen uit op 375.000 euro. Per jaar, per persoon. Een van mijn cliënten, die ruim 22 jaar verslaafd was geweest, riep toen dat hij dus 8 en een kwart miljoen waard was. Dat hij bedoelde dat de maatschappij dat aan hem had moeten uitgeven ging er even niet in. Hij wilde geld zien, terwijl hij dit eigenlijk zou moeten terugbetalen.
Wanneer Teeven echter zijn plan doorzet, zal de criminaliteit echter verder stijgen. Er zijn minder plekken in gevangenissen, waardoor minder mensen tijd kunnen uitzitten. Hij wil ook graag harder straffen, dus de mensen die er zitten zullen er langer zijn. Waarschijnlijk krijgen we dadelijk wachtlijsten voor de gevangenis.
Misschien kunnen we dan meer mensen gaan behandelen? Helaas, ook hier heeft Teeven een stokje voor gestoken. Gedeeltelijk te danken aan de participatiewet, maar voornamelijk door het sluiten van onder andere TBS klinieken. Behandelingen moeten korter en op minder plekken. Dus ook hier schieten de wachtlijsten door het plafond. Met als gevolg dat mensen op straat verloederen en nog meer geld gaan kosten. Weg besparing.
Dan hebben we het nog niet eens gehad over de kosten om het personeel van verschillende gevangenissen te herplaatsen. Doel is om binnen justitie te blijven werken. Je ziet nu al grote leegloop in verschillende gevangenissen, waardoor het werk minder goed uitgevoerd word, wat weer tot gevolg heeft dat mensen minder goed terechtkomen en voor de rest van dit relaas, verwijs ik naar de vorige alinea.
Om terug te komen op het personeel. Justitie is een werkgever die zijn personeel in principe niet meer laat gaan. Maar om te bezuinigen, zul je ook hier moeten knippen. De vraag is hoeveel extra werklozen dit gaat opleveren. Die natuurlijk ook weer geld kosten. Dit geld komt uit een ander potje, dus dat zal Teeven waarschijnlijk weinig interesseren.
Nog een klein puntje, is de zogenaamde kapitaalvernietiging. Als je ziet dat er verschillende gevangenissen de afgelopen jaren voor ettelijke miljoenen verbouwd zijn, om aan de moderne eisen te voldoen, dan is dat in ieder geval weggegooid geld geweest. Een gevangenis leent zich niet echt voor iets anders, dus veel van deze gebouwen zal moeten verdwijnen. Wederom weggegooid geld.
Het masterplan van Teeven, is mijn bescheiden mening, dus niet echt een geslaagd plan. Ik merk ook dat ik daadwerkelijk boos ben. Als ik mensen die met en voor justitie werken op de werkvloer spreek, dan hoor ik die boosheid ook bij hen. Bezuinigen moet nu eenmaal, zover wil ik nog wel gaan. De kosten die op de lange termijn gemaakt gaan worden, vind ik niet verantwoord. Het geschuif met belastinggeld vind ik vreemd. Natuurlijk hoeft Teeven zich geen zorgen te maken om andere potjes dan dat van justitie. Maar waar hij zijn straatje voor de komende jaren heeft schoongeveegd, flikkert hij de zooi bij een ander op de stoep. Er zullen veel mensen gaan lijden onder deze beslissingen en je zult zien dat ze in de loop der jaren allemaal moeten worden teruggedraaid. Wat opnieuw en nog meer geld gaat kosten. Tegen die tijd is hij allang geen minister meer. Ik weet niet hoe oud de man is, maar of hij dit bij leven nog mee gaan maken is waarschijnlijk zelfs de vraag. De ellende is dat ik dan hoogstwaarschijnlijk nog steeds door justitieland rol en samen met al die collega's zijn puinhopen mag opruimen. Teeven, bedankt!
Groet
Martijn
zaterdag 15 juni 2013
Discriminatie
Discriminatie. Een naar fenomeen waar veel om te doen is. In de politiek bijvoorbeeld, word gesproken over een Marokkanenprobleem. Dat ze hiermee alle Marokkanen over een kam scheren maakt blijkbaar niet uit.
Ook worden mensen uit onder andere Polen, veelal gezien als crimineel, terwijl hier geen enkele grond voor is. En zitten volgens vele onze gevangenissen niet vol met Marokkanen, Turken en Antilianen? Ik werk in deze gevangenissen en neem maar van mij aan dat het allemaal wat genuanceerder ligt. Natuurlijk zijn deze bevolkingsgroepen vertegenwoordigd, maar ook de "gewone Nederlander" vult voldoende cellen.
De andere kant van de spreekwoordelijke medaille, komt naar voren wanneer mensen zich gediscrimineerd voelen, terwijl hier helemaal geen sprake van is.
Ik heb voor de politie als drugsexpert veel autobaancontroles meegemaakt. 's Nachts gaat de hele A1 dicht en al het verkeer word omgeleid en gecontroleerd. Ik heb daar meer dan eens gehoord dat een bestuurder vond dat hij gediscrimineerd werd. Meestal ging het dan om afkomst en soms om het type auto. Het feit dat ze meer dan 140 kilometer per uur reden, waar 70 is toegestaan werd voor het gemak even vergeten. Dat dit vaak ook nog onder invloed van middelen gebeurde met een telefoon aan het oor en zonder gordel, laten we buiten beschouwing.
Een soortgelijk voorbeeld maakten Marloes en ik vorige week ook mee. Wij zijn naar een concert van Muse geweest in de Amsterdam Arena. In een woord Geweldig.
Voor het eerst hadden we een rolstoel- en begeleidersplaats gereserveerd. We zouden helemaal aan de overkant van het podium zitten op een van de ringen. Mooie plaatsen, maar wel ver weg.
In de Amsterdam Arena lopen de stewards keurig in pak. Niet zoals hier in een fluorescerend hesje. Overal werden we naar toe begeleid. In eerste instantie werden we naar boven gebracht. Met een aantal rolstoelers de lift in. Boven aangekomen bleek echter dat ze de rolstoel plekken op een andere manier hadden ingevuld voor dit concert. Een wat gezette dame in een ouderwetse duwstoel vond het nodig om boos naar de steward te roepen dat ze gediscrimineerd werd omdat ze in een rolstoel zat. Blijkbaar begreep ze niet dat de man gewoon zijn werk deed en ons naar de plekken op onze kaartjes wilde brengen. Maar goed, volgens mij had het niets met discriminatie te maken.
Uiteindelijk bleken ze een platform vlak naast het podium te hebben gebouwd. We zaten op nog geen 20 meter afstand met perfect zicht op Muse. Maar ook dit was niet naar de zin van sommigen. Ok, de plekken waren redelijk goed, maar voor het toilet moest je een helling af en weer op. Hier werd je geholpen door verschillende stewards, maar het was natuurlijk een aantal meter verderop. Het viel me mee dat de eerder genoemde dame geen claim indiende voor nieuwe banden, door teveel gereden meters.
Wat er echter naast ons gebeurde vond ik bizar. Een stelletje, hij in een elektrische rolstoel, zij op zijn schoot, schoof naast ons aan. Dat je bij dit soort evenementen geen eigen eten en drinken mag meenemen is bekend. De tas van Marloes werd dan ook gecontroleerd. Deze twee hadden de boel echter goed verstopt in en op de rolstoel. Toen ze werden betrapt, begrepen ze er ineens niets meer van. De stewards hebben zich in alle mogelijk bochten gewrongen om deze twee van eten en drinken te voorzien. Dat de vrouw nog redelijk kon lopen, zagen ook zij pas op het moment dat het concert al afgelopen was.
En dit soort gasten verpesten het voor de hele groep gehandicapten. Net als het Marokkanenprobleem, of de stelende Polen, is het altijd een relatief kleine groep die het beeld bepalen. Natuurlijk worden gehandicapten soms gediscrimineerd. Ook is het logisch dat wij niet overal bij kunnen komen. Ik ben daarom dankbaar dat in de Amsterdam Arena is nagedacht over de mogelijkheden en onmogelijkheden van mensen met een beperking. Maar als je als gehandicapte respect wil krijgen, zul je anderen ook met respect moeten behandelen. Of zou dit een beperking op zich zijn?
Groet
Martijn
Ook worden mensen uit onder andere Polen, veelal gezien als crimineel, terwijl hier geen enkele grond voor is. En zitten volgens vele onze gevangenissen niet vol met Marokkanen, Turken en Antilianen? Ik werk in deze gevangenissen en neem maar van mij aan dat het allemaal wat genuanceerder ligt. Natuurlijk zijn deze bevolkingsgroepen vertegenwoordigd, maar ook de "gewone Nederlander" vult voldoende cellen.
De andere kant van de spreekwoordelijke medaille, komt naar voren wanneer mensen zich gediscrimineerd voelen, terwijl hier helemaal geen sprake van is.
Ik heb voor de politie als drugsexpert veel autobaancontroles meegemaakt. 's Nachts gaat de hele A1 dicht en al het verkeer word omgeleid en gecontroleerd. Ik heb daar meer dan eens gehoord dat een bestuurder vond dat hij gediscrimineerd werd. Meestal ging het dan om afkomst en soms om het type auto. Het feit dat ze meer dan 140 kilometer per uur reden, waar 70 is toegestaan werd voor het gemak even vergeten. Dat dit vaak ook nog onder invloed van middelen gebeurde met een telefoon aan het oor en zonder gordel, laten we buiten beschouwing.
Een soortgelijk voorbeeld maakten Marloes en ik vorige week ook mee. Wij zijn naar een concert van Muse geweest in de Amsterdam Arena. In een woord Geweldig.
Voor het eerst hadden we een rolstoel- en begeleidersplaats gereserveerd. We zouden helemaal aan de overkant van het podium zitten op een van de ringen. Mooie plaatsen, maar wel ver weg.
In de Amsterdam Arena lopen de stewards keurig in pak. Niet zoals hier in een fluorescerend hesje. Overal werden we naar toe begeleid. In eerste instantie werden we naar boven gebracht. Met een aantal rolstoelers de lift in. Boven aangekomen bleek echter dat ze de rolstoel plekken op een andere manier hadden ingevuld voor dit concert. Een wat gezette dame in een ouderwetse duwstoel vond het nodig om boos naar de steward te roepen dat ze gediscrimineerd werd omdat ze in een rolstoel zat. Blijkbaar begreep ze niet dat de man gewoon zijn werk deed en ons naar de plekken op onze kaartjes wilde brengen. Maar goed, volgens mij had het niets met discriminatie te maken.
Uiteindelijk bleken ze een platform vlak naast het podium te hebben gebouwd. We zaten op nog geen 20 meter afstand met perfect zicht op Muse. Maar ook dit was niet naar de zin van sommigen. Ok, de plekken waren redelijk goed, maar voor het toilet moest je een helling af en weer op. Hier werd je geholpen door verschillende stewards, maar het was natuurlijk een aantal meter verderop. Het viel me mee dat de eerder genoemde dame geen claim indiende voor nieuwe banden, door teveel gereden meters.
Wat er echter naast ons gebeurde vond ik bizar. Een stelletje, hij in een elektrische rolstoel, zij op zijn schoot, schoof naast ons aan. Dat je bij dit soort evenementen geen eigen eten en drinken mag meenemen is bekend. De tas van Marloes werd dan ook gecontroleerd. Deze twee hadden de boel echter goed verstopt in en op de rolstoel. Toen ze werden betrapt, begrepen ze er ineens niets meer van. De stewards hebben zich in alle mogelijk bochten gewrongen om deze twee van eten en drinken te voorzien. Dat de vrouw nog redelijk kon lopen, zagen ook zij pas op het moment dat het concert al afgelopen was.
En dit soort gasten verpesten het voor de hele groep gehandicapten. Net als het Marokkanenprobleem, of de stelende Polen, is het altijd een relatief kleine groep die het beeld bepalen. Natuurlijk worden gehandicapten soms gediscrimineerd. Ook is het logisch dat wij niet overal bij kunnen komen. Ik ben daarom dankbaar dat in de Amsterdam Arena is nagedacht over de mogelijkheden en onmogelijkheden van mensen met een beperking. Maar als je als gehandicapte respect wil krijgen, zul je anderen ook met respect moeten behandelen. Of zou dit een beperking op zich zijn?
Groet
Martijn
zondag 2 juni 2013
Delen
Er word mij vaak gezegd, dat ik gezegend ben met mijn 3 dochters. Een huis vol vrouwen, die papa op handen dragen. Natuurlijk, soms gaat het daadwerkelijk zo. Dan is het inderdaad een cornflakes-gezinnetje, waar iedereen lacht en lief is voor elkaar. Soms gaat het echter anders, dan komt de realiteit om de hoek kijken. Ook interessant, maar absoluut niet geschikt om te gebruiken voor reclamefilmpjes.
Door mijn handicap bijvoorbeeld, slaap ik erg slecht. Veel wakker, pijn en onrust in mijn benen, kortom, geen goede voorbereiding op de dagen. Dat is dan ook een van de redenen dat ik maar halve dagen kan werken en lang niet meer overal aan deel kan nemen. Dat is niet anders en heb ik uiteindelijk geaccepteerd.
Het is niet zo dat ik niet gezocht heb naar een oplossing. Ik ben met een ergotherapeute op de slaapkamer bezig geweest. Niet op de manier die bij de meeste van jullie nu naar boven komt, maar om te onderzoeken of er in de houding of in het materiaal nog wat te verbeteren is. Om een lang verhaal kort te maken, er is niets veranderd.
Het bed waar Marloes en ik in slapen, heb ik gekregen van een oom en tante en is een fantastisch bed. Helaas niet voor mijn benen, maar nieuwe bedden en matrassen zijn tegenwoordig onbetaalbaar, dus hier moeten we het mee doen. Dat gaat over het algemeen redelijk, totdat de dames besluiten mij van het laatste restje nachtrust te beroven.
Eerlijk alles delen probeer ik mijn dochters bij te brengen, echter nemen ze dat soms te letterlijk. Afgelopen nacht was het weer zo ver. Eerst werd Kris wakker na een enge droom. Of ze tussen Marloes en mij in mocht liggen. Dat is voor mij vaak het signaal om uit bed te gaan en alles te proberen om het kind weer in haar eigen bed te krijgen. Kris slaapt namelijk op zijn zachtst gezegd onrustig. Knieën in mijn rug, armen in mijn gezicht en als ze echt haar best doet, lig ik uit mijn eigen bed.
Vannacht was blijkbaar een erg enge droom, want ze was met geen tien paarden terug haar eigen bed in te krijgen. Dan heb ik dus twee keuzes. Of in mijn eigen bed proberen haar trappen te ontwijken, of in haar bed gaan liggen. Haar bed is natuurlijk niet berekend op mijn gewicht en handicap, dus een echt prettige nacht zal het niet meer worden.
Ik ben toch blij dat ik gekozen heb voor haar bed. Het leverde me een aantal pijnlijke momenten op met kramp in handen, enkels en knieën, maar Marloes had het nog slechter getroffen. Jip heeft namelijk het vermogen om wakker te worden van het kleinste geluid. Tenminste wanneer het haar een voordeel kan opleveren. Wetende dat mama moe is, heeft mevrouw besloten vannacht zich bij haar oudere zus te voegen, in ons bed.
De conclusie van het verhaal is, dat de kinderen heerlijk uitgeslapen aan de dag beginnen. Papa en mama zitten nu brak op de bank, alsof we een aantal nachten hebben doorgehaald met heel veel drank. Ik kan me niet herinneren wanneer wij voor het laatst zover zijn doorgezakt, het gevoel is echter hetzelfde. We zullen maar zeggen dat ze daarvoor de zondag hebben uitgevonden.
Prettig weekend.
groet
Martijn
Door mijn handicap bijvoorbeeld, slaap ik erg slecht. Veel wakker, pijn en onrust in mijn benen, kortom, geen goede voorbereiding op de dagen. Dat is dan ook een van de redenen dat ik maar halve dagen kan werken en lang niet meer overal aan deel kan nemen. Dat is niet anders en heb ik uiteindelijk geaccepteerd.
Het is niet zo dat ik niet gezocht heb naar een oplossing. Ik ben met een ergotherapeute op de slaapkamer bezig geweest. Niet op de manier die bij de meeste van jullie nu naar boven komt, maar om te onderzoeken of er in de houding of in het materiaal nog wat te verbeteren is. Om een lang verhaal kort te maken, er is niets veranderd.
Het bed waar Marloes en ik in slapen, heb ik gekregen van een oom en tante en is een fantastisch bed. Helaas niet voor mijn benen, maar nieuwe bedden en matrassen zijn tegenwoordig onbetaalbaar, dus hier moeten we het mee doen. Dat gaat over het algemeen redelijk, totdat de dames besluiten mij van het laatste restje nachtrust te beroven.
Eerlijk alles delen probeer ik mijn dochters bij te brengen, echter nemen ze dat soms te letterlijk. Afgelopen nacht was het weer zo ver. Eerst werd Kris wakker na een enge droom. Of ze tussen Marloes en mij in mocht liggen. Dat is voor mij vaak het signaal om uit bed te gaan en alles te proberen om het kind weer in haar eigen bed te krijgen. Kris slaapt namelijk op zijn zachtst gezegd onrustig. Knieën in mijn rug, armen in mijn gezicht en als ze echt haar best doet, lig ik uit mijn eigen bed.
Vannacht was blijkbaar een erg enge droom, want ze was met geen tien paarden terug haar eigen bed in te krijgen. Dan heb ik dus twee keuzes. Of in mijn eigen bed proberen haar trappen te ontwijken, of in haar bed gaan liggen. Haar bed is natuurlijk niet berekend op mijn gewicht en handicap, dus een echt prettige nacht zal het niet meer worden.
Ik ben toch blij dat ik gekozen heb voor haar bed. Het leverde me een aantal pijnlijke momenten op met kramp in handen, enkels en knieën, maar Marloes had het nog slechter getroffen. Jip heeft namelijk het vermogen om wakker te worden van het kleinste geluid. Tenminste wanneer het haar een voordeel kan opleveren. Wetende dat mama moe is, heeft mevrouw besloten vannacht zich bij haar oudere zus te voegen, in ons bed.
De conclusie van het verhaal is, dat de kinderen heerlijk uitgeslapen aan de dag beginnen. Papa en mama zitten nu brak op de bank, alsof we een aantal nachten hebben doorgehaald met heel veel drank. Ik kan me niet herinneren wanneer wij voor het laatst zover zijn doorgezakt, het gevoel is echter hetzelfde. We zullen maar zeggen dat ze daarvoor de zondag hebben uitgevonden.
Prettig weekend.
groet
Martijn
vrijdag 24 mei 2013
Asociaal
Asociaal gedrag, ik heb er al vaker over geschreven. Regelmatig word ik geconfronteerd met bezette gehandicapte parkeerplaatsen. Veelal door mensen die hier eigenlijk geen gebruik van mogen maken. Een mooi voorbeeld hiervan is een kliniek waar ik al jaren kom.
In Warnsveld, vlak bij Zutphen, ligt een psychiatrisch centrum met verschillende gebouwen. In een van deze gebouwen bezoek ik regelmatig clienten en parkeren is hier al jaren een problem. Vlak voor het gebouw liggen 3 invalideparkeerplaatsen, maar deze waren continu bezet.
Deze situatie trof ik daar eigenlijk altijd. De mooi Mercedes is van de directeur van de organisatie. Toch vreemd, dat de directeur van een zorginstelling niet het fatsoen heeft om hierop te letten. Of zou dat aan mij liggen?
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb het besproken. De term bespreekbaar maken is typisch hulpverlenerstaal, maar goed af en toe moet je wat. Er zou een oplossing gezocht gaan worden en daar heb ik het maar even bij gelaten.
Een aantal weken later kwam ik weer op het terrein en zie het resultaat:
Ik heb de verantwoordelijke bedankt. Ik was verbaasd. En nog verbaasder over het feit dat je om zoiets basaals, verbaasd zou moeten zijn. Ik kon in ieder geval rustig uitstappen en stond dus mooi dicht bij het pand waar ik zijn moest.
Wat schetste de afgelopen week echter mijn verbazing? Ik kwam wederom bij de kliniek en trof de parkeerplek toen zo aan:
Direct viel me op dat er een auto op de invalideplek stond. Dat gebeurd, echter deze had geen parkeerkaart. Nou komt dat wel vaker voor, dan maar een van de andere plekken gebruiken. Maar, zoals je op de foto kunt zien, zijn die ook weg.
De receptionists leefden al weken mee met het verhaal. Het feit dat er 2 invalideplekken waren verdwenen kwam voor hen ook als een totale verassing. De auto die op de invalideplek was bekend bij de receptive en de eigenaar had last van luiheid. Dat hij hiervoor geen invalideparkeerkaart heeft gekregen, is waarschijnlijk logisch.
Hoe het precies is gegaan blijft onduidelijk. Het lijkt er echter op dat de directie van de kliniek toch graag direct voor de deur wil parkeren. Dat hiervoor de invalideplekken moesten verdwijnen is een jammerlijk neveneffect. Ik heb er eigenlijk maar 1 woord voor.
Asociaal.
Groet
Martijn
In Warnsveld, vlak bij Zutphen, ligt een psychiatrisch centrum met verschillende gebouwen. In een van deze gebouwen bezoek ik regelmatig clienten en parkeren is hier al jaren een problem. Vlak voor het gebouw liggen 3 invalideparkeerplaatsen, maar deze waren continu bezet.
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb het besproken. De term bespreekbaar maken is typisch hulpverlenerstaal, maar goed af en toe moet je wat. Er zou een oplossing gezocht gaan worden en daar heb ik het maar even bij gelaten.
Een aantal weken later kwam ik weer op het terrein en zie het resultaat:
Ik heb de verantwoordelijke bedankt. Ik was verbaasd. En nog verbaasder over het feit dat je om zoiets basaals, verbaasd zou moeten zijn. Ik kon in ieder geval rustig uitstappen en stond dus mooi dicht bij het pand waar ik zijn moest.
Wat schetste de afgelopen week echter mijn verbazing? Ik kwam wederom bij de kliniek en trof de parkeerplek toen zo aan:
Direct viel me op dat er een auto op de invalideplek stond. Dat gebeurd, echter deze had geen parkeerkaart. Nou komt dat wel vaker voor, dan maar een van de andere plekken gebruiken. Maar, zoals je op de foto kunt zien, zijn die ook weg.
De receptionists leefden al weken mee met het verhaal. Het feit dat er 2 invalideplekken waren verdwenen kwam voor hen ook als een totale verassing. De auto die op de invalideplek was bekend bij de receptive en de eigenaar had last van luiheid. Dat hij hiervoor geen invalideparkeerkaart heeft gekregen, is waarschijnlijk logisch.
Hoe het precies is gegaan blijft onduidelijk. Het lijkt er echter op dat de directie van de kliniek toch graag direct voor de deur wil parkeren. Dat hiervoor de invalideplekken moesten verdwijnen is een jammerlijk neveneffect. Ik heb er eigenlijk maar 1 woord voor.
Asociaal.
Groet
Martijn
zaterdag 4 mei 2013
Design, part Deux
Mijn blog van vorige week, waarin ik mijn kinderen heb omschreven als de Porsche 911, heeft nadien voor nogal wat discussie gezorgd. Zo hebben collega's onderzocht welk model het 6 maanden oude dochtertje van een van hen is. Ze zijn er niet uit gekomen. De conclusie van hun verhaal was, dat het om een luidruchtig model gaat, dat nog niet al te hard vooruit wil. Een beetje als een auto van 500 euro, met 5000 euro aan accesoires.
Maar goed, de discussie gaat verder. Iedereen die wel eens TopGear op tv heeft gezien of het blad heeft gelezen, weet dat snelle auto's vaak nog sneller worden gemaakt door zogenaamde tuners. AMG maakt de snelste auto's van Mercedes nog net wat sneller en helaas vaak ook gevaarlijker. En daar kwamen Marloes en ik de afgelopen avonden op uit.
Iedereen die kinderen heeft, kent het verschijnsel, jouw en mijn kinderen. Wanneer de kinderen bijvoorbeeld veel herrie maken, dan zijn het ineens de kinderen van Marloes. Wanneer ze daarentegen goed hun best doen, dan zijn ze van mij. Zo worden alle eigenschappen aan een van beide ouders gekoppeld. Ik heb echter de oplossing gevonden. Ik weet nu helemaal hoe het in elkaar zit en het mooiste van het verhaal is, dat de slechte eigenschappen absoluut niet van mij kunnen komen.
Bij de voortplanting bepaalt de man het geslacht. Niet dat we daar bewust iets in te kiezen hebben, maar toch. Al het andere word door de vrouw ingebracht. De man is in weze de ontwerper (volgens Kluun maken echte mannen, vrouwen). Zie het maar als Ferdinand Porsche die de eerste 911 heeft ontworpen. Nogmaals een fantastische auto, die in de loop der jaren maar weinig is veranderd. Het ontwerpteam van Porsche werkt nog steeds vanuit het eerste (perfecte) model. Net als bij ons. Sam was het eerste model en Jip en Kris zijn daar van afgeleid.
Het probleem komt pas wanneer een perfect model, door anderen onder handen word genomen. Ik las laatst een mooi artikel over een auto-tuner, die de oude Porsche 911 nieuw leven in blaast. Het uiterlijk blijft hetzelfde, de prestaties en daarmee de inhoud zijn sterk aangepast. En dat je daarmee niet per definitie een betere auto hebt hoort er blijkbaar bij. Waarom zou je een perfect model dan ook aanpassen?
Toch is dat wat er ook bij mensen gebeurt. Mannen bepalen het geslacht en daarna is het afwachten geblazen. In ons geval heeft dat 3 prachtige meiden opgeleverd, waar ik af en toe knettergek van word. Het zijn echt dametjes en kunnen af en toe ook echte krengetjes zijn. Maar ik kan het allemaal afschuiven op Marloes. Zij is het namelijk geweest die als een echte tuner, de inhoud heeft bepaald en aangepast. Niet dat ik veel te klagen heb, maar het is blijft een makkelijk middel discussies te winnen. En laat dat nou net zijn wat een man in een vrouwenhuishouden af en toe nodig heeft.
TopGear is uitgebreid genoemd hier, maar van de week zat ik bij de bandenboer te wachten op mijn zomerbanden, toen ik in het Maart nummer een artikel las. Richard Hammond heeft in maart gereden in een Citroen DS. Compleet met foto's en artikel. De grap is dat mijn blog van exact dezelfde tijd is. Volgens mij wordt het tijd om maar eens te gaan solliciteren bij TopGear. Iets van een rollende reporter ofzo.
Groet
Martijn
Maar goed, de discussie gaat verder. Iedereen die wel eens TopGear op tv heeft gezien of het blad heeft gelezen, weet dat snelle auto's vaak nog sneller worden gemaakt door zogenaamde tuners. AMG maakt de snelste auto's van Mercedes nog net wat sneller en helaas vaak ook gevaarlijker. En daar kwamen Marloes en ik de afgelopen avonden op uit.
Iedereen die kinderen heeft, kent het verschijnsel, jouw en mijn kinderen. Wanneer de kinderen bijvoorbeeld veel herrie maken, dan zijn het ineens de kinderen van Marloes. Wanneer ze daarentegen goed hun best doen, dan zijn ze van mij. Zo worden alle eigenschappen aan een van beide ouders gekoppeld. Ik heb echter de oplossing gevonden. Ik weet nu helemaal hoe het in elkaar zit en het mooiste van het verhaal is, dat de slechte eigenschappen absoluut niet van mij kunnen komen.
Bij de voortplanting bepaalt de man het geslacht. Niet dat we daar bewust iets in te kiezen hebben, maar toch. Al het andere word door de vrouw ingebracht. De man is in weze de ontwerper (volgens Kluun maken echte mannen, vrouwen). Zie het maar als Ferdinand Porsche die de eerste 911 heeft ontworpen. Nogmaals een fantastische auto, die in de loop der jaren maar weinig is veranderd. Het ontwerpteam van Porsche werkt nog steeds vanuit het eerste (perfecte) model. Net als bij ons. Sam was het eerste model en Jip en Kris zijn daar van afgeleid.
Het probleem komt pas wanneer een perfect model, door anderen onder handen word genomen. Ik las laatst een mooi artikel over een auto-tuner, die de oude Porsche 911 nieuw leven in blaast. Het uiterlijk blijft hetzelfde, de prestaties en daarmee de inhoud zijn sterk aangepast. En dat je daarmee niet per definitie een betere auto hebt hoort er blijkbaar bij. Waarom zou je een perfect model dan ook aanpassen?
Toch is dat wat er ook bij mensen gebeurt. Mannen bepalen het geslacht en daarna is het afwachten geblazen. In ons geval heeft dat 3 prachtige meiden opgeleverd, waar ik af en toe knettergek van word. Het zijn echt dametjes en kunnen af en toe ook echte krengetjes zijn. Maar ik kan het allemaal afschuiven op Marloes. Zij is het namelijk geweest die als een echte tuner, de inhoud heeft bepaald en aangepast. Niet dat ik veel te klagen heb, maar het is blijft een makkelijk middel discussies te winnen. En laat dat nou net zijn wat een man in een vrouwenhuishouden af en toe nodig heeft.
TopGear is uitgebreid genoemd hier, maar van de week zat ik bij de bandenboer te wachten op mijn zomerbanden, toen ik in het Maart nummer een artikel las. Richard Hammond heeft in maart gereden in een Citroen DS. Compleet met foto's en artikel. De grap is dat mijn blog van exact dezelfde tijd is. Volgens mij wordt het tijd om maar eens te gaan solliciteren bij TopGear. Iets van een rollende reporter ofzo.
Groet
Martijn
zaterdag 27 april 2013
Design
Daar gaan we weer. Auto's, maar dan toch even helemaal anders.
Ik ben een auto liefhebber, zoveel is wel duidelijk geworden. En dan hou ik vooral van alles wat snel gaat. Formule 1 volg ik op de voet, net als de rally sport, het WTCC, de 24 uur van le Mans en alle aanverwante vormen van autosport.
Als klein jongetje had ik verschillende sportauto's om mee te spelen. Van Ferrari, naar Lamborghini's naar Porsche. En bij die laatste wil ik graag even blijven. De ultieme sportauto blijft toch de Porsche 911. Deze sportauto bestaat al dik 60 jaar en is eigenlijk nog steeds herkenbaar als het eerste model dat van de band liep. Geweldig dat een autobouwer in tijden, waarin alles steeds extremer en exclusiever moet, nog steeds auto's bouwt die trouw zijn aan hun oermodel.
En daar ging de discussie vandaag thuis ook over. Marloes gaf aan dat de kinderen toch best wel een beetje op elkaar lijken. Het is duidelijk familie van elkaar. Weinig origineel, wel lekker makkelijk. Waarop ik het voorbeeld van Porsche heb genomen.
Waarom zou je een fantastisch design veranderen? Sam is onze eerste en zij is een prima "model". Alles werkt, zeer betrouwbaar, prachtig vorm gegeven, al met al een topmodel in zeer exclusieve uitvoering.
En toen kwam de tweede. Kris leek bij de geboorte een beetje anders, maar al snel werd duidelijk dat ze veel van Sam weg heeft. En daarmee is ze eigenlijk hetzelfde model, maar met wat kleine aanpassingen. Vergelijk het maar met de eerste Porsche 911 en een model uit, laten we zeggen het jaar 2000. De auto is uiterlijk wienig veranderd, dus zeer herkenbaar, maar de verschillen zijn er wel degelijk. Ontegenzeggelijk een Porsche 911, maar net wat anders.
En toen kwam Jip. Wederom een 911. Helemaal af, fantastisch om naar te kijken en natuurlijk voorzien van de laatste technologische aanpassingen. Maar wat viel op, dat Jip toch wel heel erg veel weg heeft van het basismodel Sam. Een beetje zoals je tegenwoordig bij meer autofabrikanten ziet, terug naar de eerdere modellen. Een retrolook. Zo erg, dat babyfoto's van de beide modellen maar moeilijk uit elkaar te houden zijn.
Eigenlijk hebben wij dus net als Porsche, ons topmodel na de eerste versie nauwelijks meer veranderd. Want of je nou in een Porsche uit de jaren 60 rijd of in een hagelnieuwe, het is en blijft een Porsche. Een topmodel willen veranderen is niet nodig. Als is perfect is, moet je er niets meer aan doen. En zo is het bij ons ook. Of je nou kijkt naar Sam, Kris of Jip, je weet zeker dat het de absolute top is uit de Lambrechts fabriek.
Groet
Martijn
Ik ben een auto liefhebber, zoveel is wel duidelijk geworden. En dan hou ik vooral van alles wat snel gaat. Formule 1 volg ik op de voet, net als de rally sport, het WTCC, de 24 uur van le Mans en alle aanverwante vormen van autosport.
Als klein jongetje had ik verschillende sportauto's om mee te spelen. Van Ferrari, naar Lamborghini's naar Porsche. En bij die laatste wil ik graag even blijven. De ultieme sportauto blijft toch de Porsche 911. Deze sportauto bestaat al dik 60 jaar en is eigenlijk nog steeds herkenbaar als het eerste model dat van de band liep. Geweldig dat een autobouwer in tijden, waarin alles steeds extremer en exclusiever moet, nog steeds auto's bouwt die trouw zijn aan hun oermodel.
En daar ging de discussie vandaag thuis ook over. Marloes gaf aan dat de kinderen toch best wel een beetje op elkaar lijken. Het is duidelijk familie van elkaar. Weinig origineel, wel lekker makkelijk. Waarop ik het voorbeeld van Porsche heb genomen.
Waarom zou je een fantastisch design veranderen? Sam is onze eerste en zij is een prima "model". Alles werkt, zeer betrouwbaar, prachtig vorm gegeven, al met al een topmodel in zeer exclusieve uitvoering.
En toen kwam de tweede. Kris leek bij de geboorte een beetje anders, maar al snel werd duidelijk dat ze veel van Sam weg heeft. En daarmee is ze eigenlijk hetzelfde model, maar met wat kleine aanpassingen. Vergelijk het maar met de eerste Porsche 911 en een model uit, laten we zeggen het jaar 2000. De auto is uiterlijk wienig veranderd, dus zeer herkenbaar, maar de verschillen zijn er wel degelijk. Ontegenzeggelijk een Porsche 911, maar net wat anders.
En toen kwam Jip. Wederom een 911. Helemaal af, fantastisch om naar te kijken en natuurlijk voorzien van de laatste technologische aanpassingen. Maar wat viel op, dat Jip toch wel heel erg veel weg heeft van het basismodel Sam. Een beetje zoals je tegenwoordig bij meer autofabrikanten ziet, terug naar de eerdere modellen. Een retrolook. Zo erg, dat babyfoto's van de beide modellen maar moeilijk uit elkaar te houden zijn.
Eigenlijk hebben wij dus net als Porsche, ons topmodel na de eerste versie nauwelijks meer veranderd. Want of je nou in een Porsche uit de jaren 60 rijd of in een hagelnieuwe, het is en blijft een Porsche. Een topmodel willen veranderen is niet nodig. Als is perfect is, moet je er niets meer aan doen. En zo is het bij ons ook. Of je nou kijkt naar Sam, Kris of Jip, je weet zeker dat het de absolute top is uit de Lambrechts fabriek.
Groet
Martijn
zaterdag 20 april 2013
Goed voorbeeld
Vandaag geen auto's, geen parkeerellende en zelfs geen gezeur over Fred Teeven, toch de malloot van de week. Nee vandaag, zaterdag 20 april, is een dag om terug te kijken. Even stil te staan bij een aantal gebeurtenissen die mij hebben gemaakt tot wie ik ben,.
Mijn ouders zijn vandaag 37 jaar getrouwd. Dat is redelijk uniek tegenwoordig, maar dat is niet waar ik naar toe wil. We gaan vanavond lekker met het gezin uit eten. Mijn ouders, mijn zusje en ik. Net als vroeger op de laatste dag voor we op vakantie gingen. Of bij andere bijzondere gelegenheden. Helaas kan Marloes niet aanschuiven, die heeft een ander feestje waar ze met de kinderen naar toe gaat.
De titel van dit stuk is goed voorbeeld. Dat mijn ouders al 37 jaar getrouwd zijn is tegenwoordig een hele prestatie. Althans zo word het genoemd. In een wereld waar scheidingen aan de orde van de dag zijn is een lang huwelijk al snel een prestatie. Ik weet echter zeker dat mijn ouders dit niet als een prestatie zien, maar als iets dat de normaalste zaak van de wereld is.
Een van de dingen die mij het meest bij staan wanneer we praten over het huwelijk, is dat mijn ouders eigenlijk nooit ruzie hebben gehad. Natuurlijk zullen ook zij hun moeilijke momenten hebben gekend, maar hier hebben wij als kinderen niets van gemerkt. Meningsverschillen en discussies waren er natuurlijk, maar beide hebben altijd naar elkaar geluisterd. En dat is een eigenschap die ik ook in mijn eigen huwelijk probeer te gebruiken. Als ik om me heen kijk, dan lijkt het wel of mensen steeds minder praten en voor de makkelijke weg kiezen.
Waarom dit blog over mijn ouders? Ik ben eigenlijk gewoon trots op mijn ouders, en dat mag best eens gezegd worden. In al die jaren zijn er een hele hoop leuke en minder leuke dingen gebeurd. Wat mij vooral is bijgebleven is dat we als gezin er steeds voor elkaar zijn geweest.
We zijn verschillende keren verhuisd. In eerste instantie in het zuiden van het land, om later de rivieren over te steken naar het verre oosten. Die overgang was voor ons Brabanders geen makkelijke, maar ook hier zijn we als gezin door gekomen.
Kinderen opvoeden is niet makkelijker, maar ook hier hebben ze naar mijn idee geen slecht werk geleverd. Marloes en ik zijn inmiddels bijna 17 jaar samen, naar goed voorbeeld. Ook mijn zusje is niet slecht terecht gekomen. Zij is inmiddels wel gescheiden, maar dat is een heel ander verhaal. Bij deze scheiding kan zij in ieder geval terugvallen op het gezin en ze is bij mijn ouders, maar ook bij ons altijd welkom.
Eerste echte struikelblok was natuurlijk de pubertijd. Ik was geen makkelijke puber en mijn zusje was zo mogelijk nog erger. Maar ook hier zijn we zonder kleerscheuren doorheen gekomen.
Studeren is me altijd makkelijk af gegaan, maar ik ben een luie student. Voornamelijk de praktijk trok me, de theorie een stuk minder. Mijn ouders, voornamelijk mijn moeder, zijn me blijven aansporen om mijn studie af te ronden. Uiteindelijk heeft me dat een HBO diploma en een leuke baan gebracht. De leefwijze van mijn vader, werken en vooral door blijven gaan, hebben me ook geen slecht gedaan. Ondanks mijn handicap ben ik altijd blijven werken en dit hoop ik ook te kunnen blijven volhouden.
Dat juist hij degene was die uiteindelijk zijn baan verloor en hierdoor 2 jaar thuis heeft gezeten maakt het extra wrang. Toch is dit voor hem niet alleen slecht geweest. Hij heeft heel bewust de geboorte van zijn eerste kleinkind meegemaakt en is daarna gaan doen wat hij graag wilde. Hij is een nieuw bedrijf gestart en werkt met veel plezier.
In de tijd dat hij niet werkte, had ik het gevoel dat ik wat terug kon doen. Zo zijn ze op vakantie geweest met mijn auto en waren er kleine dingen die ik voor ze heb kunnen doen. En zo hoort het ook.
Anderzijds hebben ze mij altijd geholpen en gesteund, met name in de tijd dat ik me steeds slechter voelde. Toen ik voor het eerst in een rolstoel stapte, was het mijn vader die me de hele dag door Callantsoog heeft geduwd. En de pijn in de ogen van mijn moeder was ook veelzeggend. Bij hen heb ik me dan ook nooit vervelend gevoeld in mijn stoel. Zij hebben me juist gestimuleerd om vaker van mijn rolstoel gebruik te maken, wat mij uiteindelijk veel voordeel heeft opgeleverd.
En uist die rolstoel kwam van pas toen mijn moeder op een camping haar bovenarm brak. Ik heb haar met dat ding naar het ziekenhuis geracet. Ik zelf heb het ding als rollator gebruikt en de gezichten van het verplegend personeel vergeet ik niet snel. Mijn moeder stapte uit het apparaat en ik ben er weer in gaan zitten. Dat mijn zusje en ik mijn moeder de eerste tijd, als een soort van mantelzorgers, hebben verzorgd, was ook vanzelfsprekend.
Dit zijn maar een paar kleine zaken. Wanneer ik alles zou schrijven wat ik wil, word dit een erg lang verhaal. En niemand zou het meer willen lezen. Wat ik eigenlijk wil zeggen met dit stuk is dat ik van mijn ouders hou, diep respect voor ze heb en hier kan ik nogmaals van de gelegenheid gebruik maken, om ze te feliciteren met hun (37e) trouwdag.
Groet
Martijn
Mijn ouders zijn vandaag 37 jaar getrouwd. Dat is redelijk uniek tegenwoordig, maar dat is niet waar ik naar toe wil. We gaan vanavond lekker met het gezin uit eten. Mijn ouders, mijn zusje en ik. Net als vroeger op de laatste dag voor we op vakantie gingen. Of bij andere bijzondere gelegenheden. Helaas kan Marloes niet aanschuiven, die heeft een ander feestje waar ze met de kinderen naar toe gaat.
De titel van dit stuk is goed voorbeeld. Dat mijn ouders al 37 jaar getrouwd zijn is tegenwoordig een hele prestatie. Althans zo word het genoemd. In een wereld waar scheidingen aan de orde van de dag zijn is een lang huwelijk al snel een prestatie. Ik weet echter zeker dat mijn ouders dit niet als een prestatie zien, maar als iets dat de normaalste zaak van de wereld is.
Een van de dingen die mij het meest bij staan wanneer we praten over het huwelijk, is dat mijn ouders eigenlijk nooit ruzie hebben gehad. Natuurlijk zullen ook zij hun moeilijke momenten hebben gekend, maar hier hebben wij als kinderen niets van gemerkt. Meningsverschillen en discussies waren er natuurlijk, maar beide hebben altijd naar elkaar geluisterd. En dat is een eigenschap die ik ook in mijn eigen huwelijk probeer te gebruiken. Als ik om me heen kijk, dan lijkt het wel of mensen steeds minder praten en voor de makkelijke weg kiezen.
Waarom dit blog over mijn ouders? Ik ben eigenlijk gewoon trots op mijn ouders, en dat mag best eens gezegd worden. In al die jaren zijn er een hele hoop leuke en minder leuke dingen gebeurd. Wat mij vooral is bijgebleven is dat we als gezin er steeds voor elkaar zijn geweest.
We zijn verschillende keren verhuisd. In eerste instantie in het zuiden van het land, om later de rivieren over te steken naar het verre oosten. Die overgang was voor ons Brabanders geen makkelijke, maar ook hier zijn we als gezin door gekomen.
Kinderen opvoeden is niet makkelijker, maar ook hier hebben ze naar mijn idee geen slecht werk geleverd. Marloes en ik zijn inmiddels bijna 17 jaar samen, naar goed voorbeeld. Ook mijn zusje is niet slecht terecht gekomen. Zij is inmiddels wel gescheiden, maar dat is een heel ander verhaal. Bij deze scheiding kan zij in ieder geval terugvallen op het gezin en ze is bij mijn ouders, maar ook bij ons altijd welkom.
Eerste echte struikelblok was natuurlijk de pubertijd. Ik was geen makkelijke puber en mijn zusje was zo mogelijk nog erger. Maar ook hier zijn we zonder kleerscheuren doorheen gekomen.
Studeren is me altijd makkelijk af gegaan, maar ik ben een luie student. Voornamelijk de praktijk trok me, de theorie een stuk minder. Mijn ouders, voornamelijk mijn moeder, zijn me blijven aansporen om mijn studie af te ronden. Uiteindelijk heeft me dat een HBO diploma en een leuke baan gebracht. De leefwijze van mijn vader, werken en vooral door blijven gaan, hebben me ook geen slecht gedaan. Ondanks mijn handicap ben ik altijd blijven werken en dit hoop ik ook te kunnen blijven volhouden.
Dat juist hij degene was die uiteindelijk zijn baan verloor en hierdoor 2 jaar thuis heeft gezeten maakt het extra wrang. Toch is dit voor hem niet alleen slecht geweest. Hij heeft heel bewust de geboorte van zijn eerste kleinkind meegemaakt en is daarna gaan doen wat hij graag wilde. Hij is een nieuw bedrijf gestart en werkt met veel plezier.
In de tijd dat hij niet werkte, had ik het gevoel dat ik wat terug kon doen. Zo zijn ze op vakantie geweest met mijn auto en waren er kleine dingen die ik voor ze heb kunnen doen. En zo hoort het ook.
Anderzijds hebben ze mij altijd geholpen en gesteund, met name in de tijd dat ik me steeds slechter voelde. Toen ik voor het eerst in een rolstoel stapte, was het mijn vader die me de hele dag door Callantsoog heeft geduwd. En de pijn in de ogen van mijn moeder was ook veelzeggend. Bij hen heb ik me dan ook nooit vervelend gevoeld in mijn stoel. Zij hebben me juist gestimuleerd om vaker van mijn rolstoel gebruik te maken, wat mij uiteindelijk veel voordeel heeft opgeleverd.
En uist die rolstoel kwam van pas toen mijn moeder op een camping haar bovenarm brak. Ik heb haar met dat ding naar het ziekenhuis geracet. Ik zelf heb het ding als rollator gebruikt en de gezichten van het verplegend personeel vergeet ik niet snel. Mijn moeder stapte uit het apparaat en ik ben er weer in gaan zitten. Dat mijn zusje en ik mijn moeder de eerste tijd, als een soort van mantelzorgers, hebben verzorgd, was ook vanzelfsprekend.
Dit zijn maar een paar kleine zaken. Wanneer ik alles zou schrijven wat ik wil, word dit een erg lang verhaal. En niemand zou het meer willen lezen. Wat ik eigenlijk wil zeggen met dit stuk is dat ik van mijn ouders hou, diep respect voor ze heb en hier kan ik nogmaals van de gelegenheid gebruik maken, om ze te feliciteren met hun (37e) trouwdag.
Groet
Martijn
vrijdag 12 april 2013
Jongensdroom
In Engeland hebben ze een prachtig woord voor mensen zoals ik. Petrolhead. Een petrolhead is een autoliefhebber. Ik ben gek op auto's en ermee opgegroeid.
Mijn eerste auto was een Citroën Traction Avant. Voor wie niet weet wat voor auto dit is, raad ik Google aan. Ik was een jaar of 3 oud. Zoals je kunt begrijpen gaat het hierbij om een trapauto, maar mijn autoliefde was geboren. Als ik mijn moeder moet geloven, wilde ik als klein binkie geen middagdutje doen, maar ging ik liever uit het raam staan auto's kijken. Die fascinatie voor auto's is nooit meer verdwenen. Ik heb in mijn blog al vaker over dit fenomeen geschreven, maar vandaag was een bijzondere dag.
Vooraf moet ik wel het een en ander uitleggen. Mijn opa en oma van moeders kant hielden ook van auto's. Mijn opa heeft zijn hele leven Peugeot gereden. Graag had hij Citroën gereden, maar deze waren toen al niet betaalbaar. Mijn grootouders en later ook mijn ouders, hebben veel tijd in Frankrijk doorgebracht. Een broer van mijn opa woonde zelfs in de Franse Pyreneeën. De liefde voor Franse wijn, het land op zich, maar zeker ook de auto's zijn me dus met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten.
Helaas heb ik niet lang met mijn opa over Franse auto's kunnen praten. Hij overleed veel te jong aan de gevolgen van een herseninfarct. Mijn oma daarentegen is 86 jaar oud geworden en met haar heb ik deze tijd gelukkig wel kunnen meemaken.
Zoals gezegd, waren Franse auto's in mijn familie dus geen uitzondering. Nadat mijn opa overleed, moest oma op een gegeven moment toch een nieuwe auto. En het werd een Peugeot 205. Deze auto heeft ze lange tijd gereden en eigenlijk daarna nooit meer wat anders gehad. Er zijn verschillende
205-jes geweest.
Mijn eerste auto was ook een Peugeot 205. Hierin heb ik prima kilometers gedraaid. Naarmate oma ouder werd, reed ze minder lange afstanden. Op hoge leeftijd is ze nog Frankrijk in gereden, maar steeds vaker werd de trein gepakt. Omdat ik toch al besmet was met het autovirus, reed ik regelmatig naar Oosterhout om oma op te halen. In één streep heen en in etappes terug. Ik heb met oma heerlijke uren in de auto doorgebracht en veel gepraat over van alles en nog wat, maar vooral over opa en auto's.
Toen mijn oma overleed heb ik haar 205 gekregen en ben met deze auto, achter de lijkwagen aan, naar de kerk gereden. Vervolgens begonnen bij mij de echte problemen met mijn benen, maar na een langdurige revalidatie heb ik haar auto daadwerkelijk opgehaald. Ik heb er een tijd mee rondgereden en vervolgens gezorgd dat de auto een goed "tehuis" heeft gekregen.
Een van de mooiste dingen die ik van mijn oma nog heb, blijft toch deze 205.
Maar goed, dit is alleen maar de inleiding. Vandaag had ik het voorrecht om in een Citroën DS uit 1973 te mogen rijden. Niet meerijden, maar zelf achter het stuur. De directrice van de school van mijn kinderen, tevens de kleuterjuf van Marloes, heeft een DS. In een gesprek heb ik eens aangegeven dat ik het een prachtige auto vind, waarop zij aangaf dat ik wel een keertje mocht rijden. Ik had niet gedacht dat dit serieus was, maar begin van de week werd er een afspraak gepland voor vandaag. Vanmiddag om 3 uur stond ze voor de deur en kon ik aan de gang.
Ok, een stukje rijden? Joyce, de eigenaresse, had een mooie route uitgezet door het Twentse, met een koffie stop in Delden. Ik stond perplex. Het feit dat je iemand anders in dit soort auto's laat rijden, verbaasde mij. Natuurlijk laat ze niet iedereen erin rijden, maar ik was één van de gelukkigen.
Het begint al bij het instappen. De stoelen zijn met leer bekleed en je zakt erin weg, alsof je op een heerlijke bank gaat zitten. De bediening is niet zoals in moderne auto's, maar toch makkelijk te begrijpen. Wegrijden en blijven rijden was dan ook geen probleem.
Het ontwerp van deze auto heeft mij altijd gefascineerd. Nog steeds blijft dit voor mij een van de mooiste auto's die ooit gebouwd is. Naar mijn idee werden auto's vroeger ook voor het leven gebouwd en waren het investeringen, terwijl het tegenwoordig consumptiegoed lijkt, die na een aantal jaar ophouden te bestaan. Afgeschreven en afgedankt. Ik ben gek op oude auto's, de vormgeving is vaak geniaal en de beleving tijdens het rijden minstens zo goed. Ik was bang dat het rijden op zich een gedeelte van de charme zou wegnemen, maar je zweeft letterlijk over de weg. Zelfs met mijn kromme benen heb ik geen last gehad met koppelen en schakelen. Wat een geweldige auto. Of ik ben ruim 40 jaar te laat geboren of deze auto is ruim 40 jaar te vroeg gebouwd. Het klopte gewoon.
Deze kans krijg je maar één keer in je leven dacht ik, maar er is me inmiddels toegezegd dat ik een keer vaker mag rijden. Joyce, bedankt voor een onvergetelijke ervaring, waar ik nog lang van ga nagenieten.
Groet
Martijn
Mijn eerste auto was een Citroën Traction Avant. Voor wie niet weet wat voor auto dit is, raad ik Google aan. Ik was een jaar of 3 oud. Zoals je kunt begrijpen gaat het hierbij om een trapauto, maar mijn autoliefde was geboren. Als ik mijn moeder moet geloven, wilde ik als klein binkie geen middagdutje doen, maar ging ik liever uit het raam staan auto's kijken. Die fascinatie voor auto's is nooit meer verdwenen. Ik heb in mijn blog al vaker over dit fenomeen geschreven, maar vandaag was een bijzondere dag.
Vooraf moet ik wel het een en ander uitleggen. Mijn opa en oma van moeders kant hielden ook van auto's. Mijn opa heeft zijn hele leven Peugeot gereden. Graag had hij Citroën gereden, maar deze waren toen al niet betaalbaar. Mijn grootouders en later ook mijn ouders, hebben veel tijd in Frankrijk doorgebracht. Een broer van mijn opa woonde zelfs in de Franse Pyreneeën. De liefde voor Franse wijn, het land op zich, maar zeker ook de auto's zijn me dus met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten.
Helaas heb ik niet lang met mijn opa over Franse auto's kunnen praten. Hij overleed veel te jong aan de gevolgen van een herseninfarct. Mijn oma daarentegen is 86 jaar oud geworden en met haar heb ik deze tijd gelukkig wel kunnen meemaken.
Zoals gezegd, waren Franse auto's in mijn familie dus geen uitzondering. Nadat mijn opa overleed, moest oma op een gegeven moment toch een nieuwe auto. En het werd een Peugeot 205. Deze auto heeft ze lange tijd gereden en eigenlijk daarna nooit meer wat anders gehad. Er zijn verschillende
205-jes geweest.
Mijn eerste auto was ook een Peugeot 205. Hierin heb ik prima kilometers gedraaid. Naarmate oma ouder werd, reed ze minder lange afstanden. Op hoge leeftijd is ze nog Frankrijk in gereden, maar steeds vaker werd de trein gepakt. Omdat ik toch al besmet was met het autovirus, reed ik regelmatig naar Oosterhout om oma op te halen. In één streep heen en in etappes terug. Ik heb met oma heerlijke uren in de auto doorgebracht en veel gepraat over van alles en nog wat, maar vooral over opa en auto's.
Toen mijn oma overleed heb ik haar 205 gekregen en ben met deze auto, achter de lijkwagen aan, naar de kerk gereden. Vervolgens begonnen bij mij de echte problemen met mijn benen, maar na een langdurige revalidatie heb ik haar auto daadwerkelijk opgehaald. Ik heb er een tijd mee rondgereden en vervolgens gezorgd dat de auto een goed "tehuis" heeft gekregen.
Een van de mooiste dingen die ik van mijn oma nog heb, blijft toch deze 205.
Maar goed, dit is alleen maar de inleiding. Vandaag had ik het voorrecht om in een Citroën DS uit 1973 te mogen rijden. Niet meerijden, maar zelf achter het stuur. De directrice van de school van mijn kinderen, tevens de kleuterjuf van Marloes, heeft een DS. In een gesprek heb ik eens aangegeven dat ik het een prachtige auto vind, waarop zij aangaf dat ik wel een keertje mocht rijden. Ik had niet gedacht dat dit serieus was, maar begin van de week werd er een afspraak gepland voor vandaag. Vanmiddag om 3 uur stond ze voor de deur en kon ik aan de gang.
Ok, een stukje rijden? Joyce, de eigenaresse, had een mooie route uitgezet door het Twentse, met een koffie stop in Delden. Ik stond perplex. Het feit dat je iemand anders in dit soort auto's laat rijden, verbaasde mij. Natuurlijk laat ze niet iedereen erin rijden, maar ik was één van de gelukkigen.
Het begint al bij het instappen. De stoelen zijn met leer bekleed en je zakt erin weg, alsof je op een heerlijke bank gaat zitten. De bediening is niet zoals in moderne auto's, maar toch makkelijk te begrijpen. Wegrijden en blijven rijden was dan ook geen probleem.
Het ontwerp van deze auto heeft mij altijd gefascineerd. Nog steeds blijft dit voor mij een van de mooiste auto's die ooit gebouwd is. Naar mijn idee werden auto's vroeger ook voor het leven gebouwd en waren het investeringen, terwijl het tegenwoordig consumptiegoed lijkt, die na een aantal jaar ophouden te bestaan. Afgeschreven en afgedankt. Ik ben gek op oude auto's, de vormgeving is vaak geniaal en de beleving tijdens het rijden minstens zo goed. Ik was bang dat het rijden op zich een gedeelte van de charme zou wegnemen, maar je zweeft letterlijk over de weg. Zelfs met mijn kromme benen heb ik geen last gehad met koppelen en schakelen. Wat een geweldige auto. Of ik ben ruim 40 jaar te laat geboren of deze auto is ruim 40 jaar te vroeg gebouwd. Het klopte gewoon.
Deze kans krijg je maar één keer in je leven dacht ik, maar er is me inmiddels toegezegd dat ik een keer vaker mag rijden. Joyce, bedankt voor een onvergetelijke ervaring, waar ik nog lang van ga nagenieten.
Groet
Martijn
vrijdag 5 april 2013
Het beestje bij de naam noemen
Ik weet niet wat het is in Nederland, maar de zaken gewoon benoemen is maar moeilijk. De laatste tijd is me in het nieuws een aantal keer opgevallen dat er nogal krampachtig geprobeerd word om bepaalde zaken vooral niet te benoemen.
Het is nou eenmaal zo dat ik in een rolstoel zit. Dat is dan ook het eerste wat mensen opvalt. Een eerste indruk is vaak bepalend en bij mij kun je er niet omheen dat ik een rolstoelgebruiker ben. Wat je er vervolgens nog bij kunt verzinnen is teveel om hier op te noemen, maar dat is wat er gebeurd. Waarschijnlijk moet ik daarom ook zo lahcen om kinderen. Die vragen je gewoon wat er aan de hand is en hoe je in die rolstoel terecht bent gekomen. Je bent voor hen niet "die gehandicapte" of mindervalide, of invalide, of lam, of niet goed wijs. Nee, een kind ziet gewoon een "groot mens" in een rolstoel. Graag zou ik ook op die manier gezien worden. Als Martijn, die toevallig in een rolstoel zit.
Nou besef ik me maar al te goed dat ik ook verschillende vooroordelen heb en mensen beoordeel naar aanleiding van een eerste indruk. Dat je dan later je mening moet bijstellen komt voor.
Maar goed, om terug te keren naar Nederland en het geneuzel. Er is, zoals ik vorige week al schreef, een nieuwe wet in de maak. Het gaat om de zogenaamde participatiewet. Hierin worden "arbeidsgehandicapten" weer aan het werk geholpen. De term arbeidsgehandicapten is in mijn ogen een beetje vreemd. Iemand kan een handicap hebben, waardoor hij net als ik minder kan werken. Maar iemand die er bewust voor kiest om maar 16 uur te werken is een parttimer. Een begrip waar veel minder vooroordelen aan kleven. Arbeidsgehandicapt kun je trouwens op verschillende andere manieren uitleggen. Zo kan het betekenen dat je een handicap hebt voor het werk dat je doet. Helaas geld dat voor ongeveer 100% van alle werkenden. Voor een golfer is zijn handicap juist weer positief. Hoe hoger de handicap, hoe beter de speler.
De grap is dat ik niet eens mag worden meegerekend tot de arbeidsgehandicapten. Dit soort informatie is wegens de privacy helemaal niet bruikbaar voor werkgevers, dus hoe ze de nieuwe wet willen gaan invullen is nog wat onduidelijk.
Een ander punt dat me opviel is de hele discussie die de PVV Nederland in slingert met betrekking tot Marrokanen. Nogmaals, ik ben er een voorstander van om de dingen te benoemen zoals ze zijn, maar om nu direct een complete bevolkingsgroep tot crimineel en gevaarlijk te bestempelen gaat me te ver. Daarnaast is de Islam volgens Wilders en zijn gevolg een groot gevaar. Ik denk juist dat we nog een hoop kunnen leren van de Islam en Islamieten. Natuurlijk niet van de mensen die uit naam van de Islam allerlei wreedheden uithalen, maar wat is het verschil tussen hen en bijvoorbeeld de rechtsextremisten die de bijbel gebruiken voor hun onzin?
Maar waar ik echt verbaasd ben geweest de afgelopen week, was het moment dat vereniging Martijn (ja, die van die pedofielen) niet verboden kon worden. Prima dat mensen met dit soort problemen ze graag willen bespreken, maar laat ze dit doen in een gesloten setting met professionele begeleiding, in plaats van al plannen beramend in de maatschappij.
En dan natuurlijk nog het kleine feit dat ze mijn naam gebruiken. Zoals volgens de bijbel de naam van God niet ijdel gebruikt mag worden, zou ik dat ook graag voor mijn naam laten gelden. Nee, ik word niet graag beoordeeld op mijn rolstoel, maar het is nog altijd beter dan het feit dat je naam associaties oproept met deze idioten.
Groet
Martijn
Het is nou eenmaal zo dat ik in een rolstoel zit. Dat is dan ook het eerste wat mensen opvalt. Een eerste indruk is vaak bepalend en bij mij kun je er niet omheen dat ik een rolstoelgebruiker ben. Wat je er vervolgens nog bij kunt verzinnen is teveel om hier op te noemen, maar dat is wat er gebeurd. Waarschijnlijk moet ik daarom ook zo lahcen om kinderen. Die vragen je gewoon wat er aan de hand is en hoe je in die rolstoel terecht bent gekomen. Je bent voor hen niet "die gehandicapte" of mindervalide, of invalide, of lam, of niet goed wijs. Nee, een kind ziet gewoon een "groot mens" in een rolstoel. Graag zou ik ook op die manier gezien worden. Als Martijn, die toevallig in een rolstoel zit.
Nou besef ik me maar al te goed dat ik ook verschillende vooroordelen heb en mensen beoordeel naar aanleiding van een eerste indruk. Dat je dan later je mening moet bijstellen komt voor.
Maar goed, om terug te keren naar Nederland en het geneuzel. Er is, zoals ik vorige week al schreef, een nieuwe wet in de maak. Het gaat om de zogenaamde participatiewet. Hierin worden "arbeidsgehandicapten" weer aan het werk geholpen. De term arbeidsgehandicapten is in mijn ogen een beetje vreemd. Iemand kan een handicap hebben, waardoor hij net als ik minder kan werken. Maar iemand die er bewust voor kiest om maar 16 uur te werken is een parttimer. Een begrip waar veel minder vooroordelen aan kleven. Arbeidsgehandicapt kun je trouwens op verschillende andere manieren uitleggen. Zo kan het betekenen dat je een handicap hebt voor het werk dat je doet. Helaas geld dat voor ongeveer 100% van alle werkenden. Voor een golfer is zijn handicap juist weer positief. Hoe hoger de handicap, hoe beter de speler.
De grap is dat ik niet eens mag worden meegerekend tot de arbeidsgehandicapten. Dit soort informatie is wegens de privacy helemaal niet bruikbaar voor werkgevers, dus hoe ze de nieuwe wet willen gaan invullen is nog wat onduidelijk.
Een ander punt dat me opviel is de hele discussie die de PVV Nederland in slingert met betrekking tot Marrokanen. Nogmaals, ik ben er een voorstander van om de dingen te benoemen zoals ze zijn, maar om nu direct een complete bevolkingsgroep tot crimineel en gevaarlijk te bestempelen gaat me te ver. Daarnaast is de Islam volgens Wilders en zijn gevolg een groot gevaar. Ik denk juist dat we nog een hoop kunnen leren van de Islam en Islamieten. Natuurlijk niet van de mensen die uit naam van de Islam allerlei wreedheden uithalen, maar wat is het verschil tussen hen en bijvoorbeeld de rechtsextremisten die de bijbel gebruiken voor hun onzin?
Maar waar ik echt verbaasd ben geweest de afgelopen week, was het moment dat vereniging Martijn (ja, die van die pedofielen) niet verboden kon worden. Prima dat mensen met dit soort problemen ze graag willen bespreken, maar laat ze dit doen in een gesloten setting met professionele begeleiding, in plaats van al plannen beramend in de maatschappij.
En dan natuurlijk nog het kleine feit dat ze mijn naam gebruiken. Zoals volgens de bijbel de naam van God niet ijdel gebruikt mag worden, zou ik dat ook graag voor mijn naam laten gelden. Nee, ik word niet graag beoordeeld op mijn rolstoel, maar het is nog altijd beter dan het feit dat je naam associaties oproept met deze idioten.
Groet
Martijn
zaterdag 23 maart 2013
Bezuinigen
Eigenlijk had ik vandaag willen schrijven over een aantal zaken die ik de afgelopen week heb meegemaakt. Grappig en soms frustrerend, maar goed materiaal.
Helaas zijn er de afgelopen dagen echter dingen gebeurd die in mijn beleving een stuk belangrijker zijn.
De regering is flink aan het bezuinigen. Dat ze daarmee ook de gehandicapten aanpakken is zo langzamerhand logisch aan het worden. Zo word de WMO aangepakt, verdwijnen er verschillende sociale werkprojecten en de participatiewet heb ik afgelopen week uitgebreid besproken. Waar ik me nu op wil richten heeft met mijn werk te maken. Ik werk in de zorg, binnen de justitiele kaders.
Nu word in de zorg altijd bezuinigd en de golfbeweging van inkomsten is al zo oud als de zorg zelf. Op het gebied van justitie is er ook altijd beweging. Maar wat minister Teeven nu van plan is, gaat voor veel problemen zorgen de komende jaren.
Er is altijd discussie geweest over het feit dat de straffen in Nederland te laag zijn, de verkeersboetes te hoog en dat de gevangenis lijkt op CenterParcs. Die discussie wil ik ook niet voeren. Waar wij vanuit de reclassering ons hard voor maken is om mensen die daadwerkelijk het gevang in gaan, te begeleiden naar buiten toe, om er voor te zorgen dat ze niet opnieuw met justitie in aanraking komen. Onder het mom "binnen beginnen", worden er in gevangenissen behandelingen en programma's aangeboden om een en ander voor te bereiden. Natuurlijk zijn er dan altijd mensen die na een gevangenisstraf opnieuw de fout in gaan, maar het heeft de afgelopen jaren ook zeker succes gehad. Teeven roept al een tijd om hardere straffen, maar hij heeft nu iets nieuws bedacht, dat daar haaks op staat.
Teeven heeft besloten dat er verschillende gevangenissen dicht moeten. Daarnaast worden er een aantal TBS-klinieken gesloten. Er zullen meer mensen op een cel worden geplaatst en de rest krijgt een enkelbandje (elektronische detentie). Dat hierbij 3600 banen op de tocht staan word niet genoemd. Dat in mijn beleving het jarenlange werk van onder andere het gevangenispersoneel en de reclassering, maar ook de gemeenten, de zorginstellingen en de politie, kapot word gemaakt is ook een niet genoemde factor.
Al jaren zijn we bezig om mensen die met justitie in aanraking komen op een goede manier terug de maatschappij in te laten stromen. Hiervoor is de inzet van verschillende partijen nodig. Ik verwacht dat wij als reclassering veel meer werk gaan krijgen, met veel minder resultaat. De zorgvuldig uitgedachte werkwijze met betrekking tot onder andere de veelplegers, komt op losse schroeven te staan. De zorg die deze doelgroep nodig heeft kan niet meer geboden worden, wanneer deze plannen werkelijkheid worden.
Dat er dit jaar minder mensen voor het gerecht gebracht zijn (tot op heden), zal er zeker ook niet aan meewerken. Ik voorzie een stijging van de criminaliteit doordat mensen sneller naar huis gestuurd gaan worden met een enkelband en het simpele feit dat er minder mensen berecht worden. Al met al zal dit een hoop meer kosten met zich mee gaan brengen.
Vanuit mijn functie, werk ik veel in de gevangenis in Hoogeveen. Deze gevangenis is voorzien van de modernste veiligheidseisen en heeft een speciale toewijzing op het gebied van veelplegers. Deze afdeling behaalt resultaten die licht boven het landelijk gemiddelde liggen. Natuurlijk preek ik een beetje voor eigen parochie. Ik ken de mensen daar goed en zie ze niet graag zonder werk komen te zitten, maar bovengenoemde problemen zijn natuurlijk ook volledig op hen van toepassing.
Helaas zal Teeven dit blog waarschijnlijk niet lezen, maar de bezuinigingen die hij nu plant, zullen uiteindelijk een stuk duurder uitpakken. En dus word er niet alleen bezuinigd op mijn handicap, maar word ik ook in mijn professionele leven nogmaals gepakt.
Groet
Martijn
Helaas zijn er de afgelopen dagen echter dingen gebeurd die in mijn beleving een stuk belangrijker zijn.
De regering is flink aan het bezuinigen. Dat ze daarmee ook de gehandicapten aanpakken is zo langzamerhand logisch aan het worden. Zo word de WMO aangepakt, verdwijnen er verschillende sociale werkprojecten en de participatiewet heb ik afgelopen week uitgebreid besproken. Waar ik me nu op wil richten heeft met mijn werk te maken. Ik werk in de zorg, binnen de justitiele kaders.
Nu word in de zorg altijd bezuinigd en de golfbeweging van inkomsten is al zo oud als de zorg zelf. Op het gebied van justitie is er ook altijd beweging. Maar wat minister Teeven nu van plan is, gaat voor veel problemen zorgen de komende jaren.
Er is altijd discussie geweest over het feit dat de straffen in Nederland te laag zijn, de verkeersboetes te hoog en dat de gevangenis lijkt op CenterParcs. Die discussie wil ik ook niet voeren. Waar wij vanuit de reclassering ons hard voor maken is om mensen die daadwerkelijk het gevang in gaan, te begeleiden naar buiten toe, om er voor te zorgen dat ze niet opnieuw met justitie in aanraking komen. Onder het mom "binnen beginnen", worden er in gevangenissen behandelingen en programma's aangeboden om een en ander voor te bereiden. Natuurlijk zijn er dan altijd mensen die na een gevangenisstraf opnieuw de fout in gaan, maar het heeft de afgelopen jaren ook zeker succes gehad. Teeven roept al een tijd om hardere straffen, maar hij heeft nu iets nieuws bedacht, dat daar haaks op staat.
Teeven heeft besloten dat er verschillende gevangenissen dicht moeten. Daarnaast worden er een aantal TBS-klinieken gesloten. Er zullen meer mensen op een cel worden geplaatst en de rest krijgt een enkelbandje (elektronische detentie). Dat hierbij 3600 banen op de tocht staan word niet genoemd. Dat in mijn beleving het jarenlange werk van onder andere het gevangenispersoneel en de reclassering, maar ook de gemeenten, de zorginstellingen en de politie, kapot word gemaakt is ook een niet genoemde factor.
Al jaren zijn we bezig om mensen die met justitie in aanraking komen op een goede manier terug de maatschappij in te laten stromen. Hiervoor is de inzet van verschillende partijen nodig. Ik verwacht dat wij als reclassering veel meer werk gaan krijgen, met veel minder resultaat. De zorgvuldig uitgedachte werkwijze met betrekking tot onder andere de veelplegers, komt op losse schroeven te staan. De zorg die deze doelgroep nodig heeft kan niet meer geboden worden, wanneer deze plannen werkelijkheid worden.
Dat er dit jaar minder mensen voor het gerecht gebracht zijn (tot op heden), zal er zeker ook niet aan meewerken. Ik voorzie een stijging van de criminaliteit doordat mensen sneller naar huis gestuurd gaan worden met een enkelband en het simpele feit dat er minder mensen berecht worden. Al met al zal dit een hoop meer kosten met zich mee gaan brengen.
Vanuit mijn functie, werk ik veel in de gevangenis in Hoogeveen. Deze gevangenis is voorzien van de modernste veiligheidseisen en heeft een speciale toewijzing op het gebied van veelplegers. Deze afdeling behaalt resultaten die licht boven het landelijk gemiddelde liggen. Natuurlijk preek ik een beetje voor eigen parochie. Ik ken de mensen daar goed en zie ze niet graag zonder werk komen te zitten, maar bovengenoemde problemen zijn natuurlijk ook volledig op hen van toepassing.
Helaas zal Teeven dit blog waarschijnlijk niet lezen, maar de bezuinigingen die hij nu plant, zullen uiteindelijk een stuk duurder uitpakken. En dus word er niet alleen bezuinigd op mijn handicap, maar word ik ook in mijn professionele leven nogmaals gepakt.
Groet
Martijn
vrijdag 15 maart 2013
Participeren
Participeren oftewel meedoen. Meedoen is belangrijker dan winnen, is een veel gehoord spreekwoord. Of met deze gedachte in het achterhoofd de nieuwe Participatiewet is bedacht, vraag ik me af.
De nieuwe participatiewet zal op 1 januari 2014 van start gaan. Wie kan werken, hoort niet afhankelijk te zijn een uitkering. Dat is de basis. Dat het voor mensen met een lichamelijke, psychische of verstandelijke beperking moeilijker aan werk kunnen komen moge duidelijk zijn. Het kabinet Rutt-Asscher neemt maatregelen om deze groep vooruit te helpen.
Ik zat de verkorte samenvatting van deze wet te lezen en er vielen me een aantal zaken op. Het streven naar meer mensen aan het werk, is natuurlijk prima. Dat mensen met een beperking geheel of gedeeltelijk aan het werk zijn is alleen maar goed. Daarmee participeren ze weer op de arbeidsmarkt en dit kan verschillende voordelen hebben. Ik ben er een groot voorstander van dat mensen werken zoveel ze kunnen.
Een van de eerste veranderingen betreft de Wajong-uitkering. Deze zal alleen nog voor mensen zijn die in het geheel niet meer kunnen werken (volledig en duurzaam arbeidsongeschikt). Tevens worden de sociale werkplaatsen aangepakt. Het gaat om een bezuiniging, die mooi verpakt is. De sociale werkvoorziening is een goed initiatief dat volgens mij niet gesloopt moet worden.
Het punt dat mij echter het meest verbaasde heeft te maken met mensen met een arbeidshandicap. De officiele lezing is echter de volgende:
"Er is sprake van een arbeidshandicap als een werknemer de ‘arbeidsgehandicapte status’ heeft gekregen door een bedrijfsarts van de arbodienst of een verzekeringsarts van UWV. De status kan pas toegekend worden als de werknemer beschikt over een ‘medisch objectief waarneembare structurele functionele beperking’.
Het voordeel van deze aanduiding is dat de werknemer of werkgever gebruik kan maken van ‘werkvoorzieningen’ die vergoed worden door UWV. De werknemer mag echter weigeren om de betiteling op hem van toepassing te laten zijn." Bron www.arboportaal.nl
En dan weet je eigenlijk nog niets. Maakt niet uit, het gaat om de nieuwe particpatiewet. Daarin staat dat het vanaf 1 januari 2015 stapsgewijs ingevoerd gaat worden dat ieder bedrijf, groter dan 25 werknemers, 5% van het personeelsbestand moet vullen met mensen met een arbeidshandicap. Voldoet het bedrijf hier niet aan, dan kan het een boete krijgen.
Natuurlijk ging het daarna los op kantoor. Ik ben de enige arbeidsgehandicapte op onze afdeling. Wij hebben 23 FTE (dat is de term waarin het aantal volledige functies uitgedrukt word. Dus 1 FTE geeft bij ons 36 uur per week. Dit kan ingevuld worden door bijvoorbeeld twee personen die in deeltijd werken of 1 die fulltime werkt). Ik bezet volgens mijn contract 0,38 FTE. Om op 5% uit te komen, zou er bij ons op de afdeling 1,15 FTE arbeidsgehandicapt moeten zijn. Met andere woorden, ik moet nog 2 collega's een handicap bezorgen om aan de norm te voldoen. Voor mijn werkgever, die ongeveer 1200 mensen in dienst heeft, gaat het om 60 personen.
We zijn nu aan het brainstormen hoe we de arbeidsgehandicapten gaan creeeren. De vraag is welke handicap voldoende is. Dat word de komende 2 jaar dus nogal wat knieen breken en ogen uitsteken.
Wij maken er op kantoor dus grappen zat over, maar de realiteit is wel vreemd. Als alle bedrijven die meer dan 25 man in dienst hebben, 5% aan arbeidsgehandicapten in dienst nemen, zou het hele probleem opgelost zijn. Dat is, zoals een collega van mij mooi omschreef, een papieren werkelijkheid. Natuurlijk kun je door positieve discriminatie mensen aan het werk helpen, ik vraag me echter af of je daarmee niet voorbij gaat aan de capaciteiten en talenten van mensen. Of ze nu een arbeidshandicap hebben of niet. Ik val mooi binnen de norm, maar ben hier niet op uitgezocht. Ik vraag me dan ook af of het prettig is om een baan aangeboden te krijgen om je beperkingen. Bedrijven moeten arbeidsgehandicapten niet aannemen om maar aan de norm te voldoen, maar om hun kwaliteiten. Het is jammer dat daar op dit moment niet naar gekeken word. Rutte bedankt......
Groet
Martijn
De nieuwe participatiewet zal op 1 januari 2014 van start gaan. Wie kan werken, hoort niet afhankelijk te zijn een uitkering. Dat is de basis. Dat het voor mensen met een lichamelijke, psychische of verstandelijke beperking moeilijker aan werk kunnen komen moge duidelijk zijn. Het kabinet Rutt-Asscher neemt maatregelen om deze groep vooruit te helpen.
Ik zat de verkorte samenvatting van deze wet te lezen en er vielen me een aantal zaken op. Het streven naar meer mensen aan het werk, is natuurlijk prima. Dat mensen met een beperking geheel of gedeeltelijk aan het werk zijn is alleen maar goed. Daarmee participeren ze weer op de arbeidsmarkt en dit kan verschillende voordelen hebben. Ik ben er een groot voorstander van dat mensen werken zoveel ze kunnen.
Een van de eerste veranderingen betreft de Wajong-uitkering. Deze zal alleen nog voor mensen zijn die in het geheel niet meer kunnen werken (volledig en duurzaam arbeidsongeschikt). Tevens worden de sociale werkplaatsen aangepakt. Het gaat om een bezuiniging, die mooi verpakt is. De sociale werkvoorziening is een goed initiatief dat volgens mij niet gesloopt moet worden.
Het punt dat mij echter het meest verbaasde heeft te maken met mensen met een arbeidshandicap. De officiele lezing is echter de volgende:
"Er is sprake van een arbeidshandicap als een werknemer de ‘arbeidsgehandicapte status’ heeft gekregen door een bedrijfsarts van de arbodienst of een verzekeringsarts van UWV. De status kan pas toegekend worden als de werknemer beschikt over een ‘medisch objectief waarneembare structurele functionele beperking’.
Het voordeel van deze aanduiding is dat de werknemer of werkgever gebruik kan maken van ‘werkvoorzieningen’ die vergoed worden door UWV. De werknemer mag echter weigeren om de betiteling op hem van toepassing te laten zijn." Bron www.arboportaal.nl
En dan weet je eigenlijk nog niets. Maakt niet uit, het gaat om de nieuwe particpatiewet. Daarin staat dat het vanaf 1 januari 2015 stapsgewijs ingevoerd gaat worden dat ieder bedrijf, groter dan 25 werknemers, 5% van het personeelsbestand moet vullen met mensen met een arbeidshandicap. Voldoet het bedrijf hier niet aan, dan kan het een boete krijgen.
Natuurlijk ging het daarna los op kantoor. Ik ben de enige arbeidsgehandicapte op onze afdeling. Wij hebben 23 FTE (dat is de term waarin het aantal volledige functies uitgedrukt word. Dus 1 FTE geeft bij ons 36 uur per week. Dit kan ingevuld worden door bijvoorbeeld twee personen die in deeltijd werken of 1 die fulltime werkt). Ik bezet volgens mijn contract 0,38 FTE. Om op 5% uit te komen, zou er bij ons op de afdeling 1,15 FTE arbeidsgehandicapt moeten zijn. Met andere woorden, ik moet nog 2 collega's een handicap bezorgen om aan de norm te voldoen. Voor mijn werkgever, die ongeveer 1200 mensen in dienst heeft, gaat het om 60 personen.
We zijn nu aan het brainstormen hoe we de arbeidsgehandicapten gaan creeeren. De vraag is welke handicap voldoende is. Dat word de komende 2 jaar dus nogal wat knieen breken en ogen uitsteken.
Wij maken er op kantoor dus grappen zat over, maar de realiteit is wel vreemd. Als alle bedrijven die meer dan 25 man in dienst hebben, 5% aan arbeidsgehandicapten in dienst nemen, zou het hele probleem opgelost zijn. Dat is, zoals een collega van mij mooi omschreef, een papieren werkelijkheid. Natuurlijk kun je door positieve discriminatie mensen aan het werk helpen, ik vraag me echter af of je daarmee niet voorbij gaat aan de capaciteiten en talenten van mensen. Of ze nu een arbeidshandicap hebben of niet. Ik val mooi binnen de norm, maar ben hier niet op uitgezocht. Ik vraag me dan ook af of het prettig is om een baan aangeboden te krijgen om je beperkingen. Bedrijven moeten arbeidsgehandicapten niet aannemen om maar aan de norm te voldoen, maar om hun kwaliteiten. Het is jammer dat daar op dit moment niet naar gekeken word. Rutte bedankt......
Groet
Martijn
zondag 10 maart 2013
Gemengde gevoelens
Afgelopen vrijdag hadden Marloes en ik een feestje. Vandaar dat dit blog nu pas geschreven is, ik ben nog steeds aan het bijkomen. De drukkerij waar Marloes voor werkt, was uitgenodigd door Wisa. Wisa is een bedrijf dat wereldwijd ballonnen, vlaggetjes en aanverwante artikelen maakt. Het gaat om een echt familiebedrijf met een groep thuiswerkers. Deze waren natuurlijk uitgenodigd, daarnaast had de directie ook de drukkerij en verschillende leveranciers uitgenodigd. In totaal zullen er tussen de 100 en 120 man geweest zijn.
Het feest zou gehouden gaan worden in het Bölke. In Enschede is dit een bekend fenomeen en op kantoor werden er flink wat grappen gemaakt van tevoren. Het Bölke is namelijk een discotheek waar een gay-sauna aanwezig is. Dat je de discotheek en bar kunt afhuren voor feesten en bruiloften word dan voor het gemak even vergeten. De opmerkingen vlogen dus om mijn oren en meermalen werd mij verteld dat ik maar een gelukkig mens was, omdat ik in een rolstoel zit. Mij zou niets kunnen gebeuren omdat ik zit. Beetje flauw misschien, maar zo ging het al die hele voorafgaande week.
De vraag blijft natuurlijk altijd of ik met mijn rolstoel wel binnen zou kunnen komen, maar daar heb ik me nog nooit door laten weerhouden. Dus afgelopen vrijdag om 8 uur stonden Marloes en ik met een aantal van haar collega's te wachten totdat we naar binnen konden.
Eenmaal binnen bleken we daadwerkelijk op de gastenlijst te staan, wat niet onbelangrijk is voor een besloten feest. De jassen werden keurig opgeborgen en wij mochten door naar binnen. En daar stond de eigenaar van Wisa ons op te wachten. De baas van Wisa is een kleine man, met een groot kaal hoofd en een grote bril. Ik besef dat ik daarmee mezelf ook had kunnen omschrijven, ware het niet dat zijn omvang iets groter is dan de mijne. Zeg maar rustig een stuk groter, ik kan er waarschijnlijk een keer of 4 in.
De man was oprecht blij dat wij er waren om het 60 jarig bestaan van zijn bedrijf mee te vieren. Zo ook zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. De hele familie staat bekend als levensgenieters. Ze houden van lekker eten en dat zou vanavond ook blijken. Daarnaast zijn het liefhebbers van het Nederlandse lied. Om dit te onderstrepen was de showband Beethoven aanwezig. Een erg goede band die allerlei verschillende soorten muziek speelt.
Even terug naar de binnenkomst. Ik was niet eerder in het Bölke geweest (nee echt niet ;-)), maar direct naast de ingang heb je een strook van een aantal meter aan de linkerkant. En dat is mijn domein geweest deze avond. Twee meter verder naar voren, en ik zou een val van een halve meter maken, de dansvloer op. Verder naar links waren de toiletten en recht voor me was een trap omhoog naar de balkons. Niet echt rolstoelgeschikt, maar ook dat is geen reden om niet te gaan. Ik heb mezelf met mijn wielen in een nis gedrukt en daar ben ik de rest van de avond niet meer uitgekomen. Een invalidetoilet was niet aanwezig, dus ik heb niet teveel kunnen drinken. En toch hebben we een prima avond gehad.
Om maar eens met het eten te beginnen. Zoals gezegd is de familie gezegend met een bourgondische levensstijl. Lekker eten en dit vooral willen delen met de aanwezige gasten, leek vanavond belangrijk. Er waren in totaal 13 gangen. Naar ik begreep allemaal gemaakt en geserveerd door personeel van het Bölke en allemaal even lekker. Er werd gestart met een mosterdsoep. Vervolgens kwam de sushi op tafel en het werd hoe langer hoe gekker. Ik heb wat foto's gemaakt, maar voornamelijk genoten. Er was een pasta gerecht dat het tot foto heeft gered, net als de bakjes noedels met pittige ossenhaas stukken.
Dit alles werd omlijst door muziek. Natuurlijk een kleine toespraak bij het eerste gesprek, daarna was de familie te druk met feestvieren.
Ik ben geen fan van Tros feest op het plein muziek. Zangers als Jan Smit, of Nick en Simon trekken volle zalen, maar ik zal daar niet zomaar naar toe gaan. En wie komt daar als eerste verassingsact binnen wandelen?
Juist...Jannes. Zijn muziek werd luidkeels meegezongen. Marloes en ik kenden zijn teksten niet, maar dat mocht de pret niet drukken. Natuurlijk bleef het daar niet bij. Vervolgens kwamen Wolter Kroes en Leona Philippo (de winnares van the Voice) nog een duit in het zakje doen.
Ondanks dat ik niet van mijn plek kon komen, moet ik zeggen dat we een geweldig feest hebben gehad. Het personeel waf professioneel en erg vriendelijk en heeft geprobeerd het ook mij naar de zin te maken. Het feest zou tot 4 uur die nacht gaan duren, maar Marloes en ik zijn rond een uur of 1 vertrokken. Tja, je word oud Martijn hoor ik je denken, maar dit is niet waar. Mijn blaas stond letterlijk op knappen. Zoals ik al aangaf, was er geen invalidentoilet en was het gewone toilet voor mij niet bereikbaar. Probeer het dan maar eens een uur of 5 op te houden, terwijl heerlijk eten en drinken je telkens word voorgezet.
Groet
Martijn
Het feest zou gehouden gaan worden in het Bölke. In Enschede is dit een bekend fenomeen en op kantoor werden er flink wat grappen gemaakt van tevoren. Het Bölke is namelijk een discotheek waar een gay-sauna aanwezig is. Dat je de discotheek en bar kunt afhuren voor feesten en bruiloften word dan voor het gemak even vergeten. De opmerkingen vlogen dus om mijn oren en meermalen werd mij verteld dat ik maar een gelukkig mens was, omdat ik in een rolstoel zit. Mij zou niets kunnen gebeuren omdat ik zit. Beetje flauw misschien, maar zo ging het al die hele voorafgaande week.
De vraag blijft natuurlijk altijd of ik met mijn rolstoel wel binnen zou kunnen komen, maar daar heb ik me nog nooit door laten weerhouden. Dus afgelopen vrijdag om 8 uur stonden Marloes en ik met een aantal van haar collega's te wachten totdat we naar binnen konden.
Eenmaal binnen bleken we daadwerkelijk op de gastenlijst te staan, wat niet onbelangrijk is voor een besloten feest. De jassen werden keurig opgeborgen en wij mochten door naar binnen. En daar stond de eigenaar van Wisa ons op te wachten. De baas van Wisa is een kleine man, met een groot kaal hoofd en een grote bril. Ik besef dat ik daarmee mezelf ook had kunnen omschrijven, ware het niet dat zijn omvang iets groter is dan de mijne. Zeg maar rustig een stuk groter, ik kan er waarschijnlijk een keer of 4 in.
De man was oprecht blij dat wij er waren om het 60 jarig bestaan van zijn bedrijf mee te vieren. Zo ook zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. De hele familie staat bekend als levensgenieters. Ze houden van lekker eten en dat zou vanavond ook blijken. Daarnaast zijn het liefhebbers van het Nederlandse lied. Om dit te onderstrepen was de showband Beethoven aanwezig. Een erg goede band die allerlei verschillende soorten muziek speelt.
Even terug naar de binnenkomst. Ik was niet eerder in het Bölke geweest (nee echt niet ;-)), maar direct naast de ingang heb je een strook van een aantal meter aan de linkerkant. En dat is mijn domein geweest deze avond. Twee meter verder naar voren, en ik zou een val van een halve meter maken, de dansvloer op. Verder naar links waren de toiletten en recht voor me was een trap omhoog naar de balkons. Niet echt rolstoelgeschikt, maar ook dat is geen reden om niet te gaan. Ik heb mezelf met mijn wielen in een nis gedrukt en daar ben ik de rest van de avond niet meer uitgekomen. Een invalidetoilet was niet aanwezig, dus ik heb niet teveel kunnen drinken. En toch hebben we een prima avond gehad.
Om maar eens met het eten te beginnen. Zoals gezegd is de familie gezegend met een bourgondische levensstijl. Lekker eten en dit vooral willen delen met de aanwezige gasten, leek vanavond belangrijk. Er waren in totaal 13 gangen. Naar ik begreep allemaal gemaakt en geserveerd door personeel van het Bölke en allemaal even lekker. Er werd gestart met een mosterdsoep. Vervolgens kwam de sushi op tafel en het werd hoe langer hoe gekker. Ik heb wat foto's gemaakt, maar voornamelijk genoten. Er was een pasta gerecht dat het tot foto heeft gered, net als de bakjes noedels met pittige ossenhaas stukken.
Dit alles werd omlijst door muziek. Natuurlijk een kleine toespraak bij het eerste gesprek, daarna was de familie te druk met feestvieren.
Ik ben geen fan van Tros feest op het plein muziek. Zangers als Jan Smit, of Nick en Simon trekken volle zalen, maar ik zal daar niet zomaar naar toe gaan. En wie komt daar als eerste verassingsact binnen wandelen?
Ondanks dat ik niet van mijn plek kon komen, moet ik zeggen dat we een geweldig feest hebben gehad. Het personeel waf professioneel en erg vriendelijk en heeft geprobeerd het ook mij naar de zin te maken. Het feest zou tot 4 uur die nacht gaan duren, maar Marloes en ik zijn rond een uur of 1 vertrokken. Tja, je word oud Martijn hoor ik je denken, maar dit is niet waar. Mijn blaas stond letterlijk op knappen. Zoals ik al aangaf, was er geen invalidentoilet en was het gewone toilet voor mij niet bereikbaar. Probeer het dan maar eens een uur of 5 op te houden, terwijl heerlijk eten en drinken je telkens word voorgezet.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)