Jongensdroom

In Engeland hebben ze een prachtig woord voor mensen zoals ik. Petrolhead. Een petrolhead is een autoliefhebber. Ik ben gek op auto's en ermee opgegroeid.
Mijn eerste auto was een Citroën Traction Avant. Voor wie niet weet wat voor auto dit is, raad ik Google aan. Ik was een jaar of 3 oud. Zoals je kunt begrijpen gaat het hierbij om een trapauto, maar mijn autoliefde was geboren. Als ik mijn moeder moet geloven, wilde ik als klein binkie geen middagdutje doen, maar ging ik liever uit het raam staan auto's kijken. Die fascinatie voor auto's is nooit meer verdwenen. Ik heb in mijn blog al vaker over dit fenomeen geschreven, maar vandaag was een bijzondere dag.

Vooraf moet ik wel het een en ander uitleggen. Mijn opa en oma van moeders kant hielden ook van auto's. Mijn opa heeft zijn hele leven Peugeot gereden. Graag had hij Citroën gereden, maar deze waren toen al niet betaalbaar. Mijn grootouders en later ook mijn ouders, hebben veel tijd in Frankrijk doorgebracht. Een broer van mijn opa woonde zelfs in de Franse Pyreneeën. De liefde voor Franse wijn, het land op zich, maar zeker ook de auto's zijn me dus met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten.
Helaas heb ik niet lang met mijn opa over Franse auto's kunnen praten. Hij overleed veel te jong aan de gevolgen van een herseninfarct. Mijn oma daarentegen is 86 jaar oud geworden en met haar heb ik deze tijd gelukkig wel kunnen meemaken.

Zoals gezegd, waren Franse auto's in mijn familie dus geen uitzondering. Nadat mijn opa overleed, moest oma op een gegeven moment toch een nieuwe auto. En het werd een Peugeot 205. Deze auto heeft ze lange tijd gereden en eigenlijk daarna nooit meer wat anders gehad. Er zijn verschillende
205-jes geweest.
Mijn eerste auto was ook een Peugeot 205. Hierin heb ik prima kilometers gedraaid. Naarmate oma ouder werd, reed ze minder lange afstanden. Op hoge leeftijd is ze nog Frankrijk in gereden, maar steeds vaker werd de trein gepakt. Omdat ik toch al besmet was met het autovirus, reed ik regelmatig naar Oosterhout om oma op te halen. In één streep heen en in etappes terug. Ik heb met oma heerlijke uren in de auto doorgebracht en veel gepraat over van alles en nog wat, maar vooral over opa en auto's.
Toen mijn oma overleed heb ik haar 205 gekregen en ben met deze auto, achter de lijkwagen aan, naar de kerk gereden. Vervolgens begonnen bij mij de echte problemen met mijn benen, maar na een langdurige revalidatie heb ik haar auto daadwerkelijk opgehaald. Ik heb er een tijd mee rondgereden en vervolgens gezorgd dat de auto een goed "tehuis" heeft gekregen.
Een van de mooiste dingen die ik van mijn oma nog heb, blijft toch deze 205.

Maar goed, dit is alleen maar de inleiding. Vandaag had ik het voorrecht om in een Citroën DS uit 1973 te mogen rijden. Niet meerijden, maar zelf achter het stuur. De directrice van de school van mijn kinderen, tevens de kleuterjuf van Marloes, heeft een DS. In een gesprek heb ik eens aangegeven dat ik het een prachtige auto vind, waarop zij aangaf dat ik wel een keertje mocht rijden. Ik had niet gedacht dat dit serieus was, maar begin van de week werd er een afspraak gepland voor vandaag. Vanmiddag om 3 uur stond ze voor de deur en kon ik aan de gang.

Ok, een stukje rijden? Joyce, de eigenaresse, had een mooie route uitgezet door het Twentse, met een koffie stop in Delden. Ik stond perplex. Het feit dat je iemand anders in dit soort auto's laat rijden, verbaasde mij. Natuurlijk laat ze niet iedereen erin rijden, maar ik was één van de gelukkigen.

Het begint al bij het instappen. De stoelen zijn met leer bekleed en je zakt erin weg, alsof je op een heerlijke bank gaat zitten. De bediening is niet zoals in moderne auto's, maar toch makkelijk te begrijpen. Wegrijden en blijven rijden was dan ook geen probleem.

Het ontwerp van deze auto heeft mij altijd gefascineerd. Nog steeds blijft dit voor mij een van de mooiste auto's die ooit gebouwd is. Naar mijn idee werden auto's vroeger ook voor het leven gebouwd en waren het investeringen, terwijl het tegenwoordig consumptiegoed lijkt, die na een aantal jaar ophouden te bestaan. Afgeschreven en afgedankt. Ik ben gek op oude auto's, de vormgeving is vaak geniaal en de beleving tijdens het rijden minstens zo goed. Ik was bang dat het rijden op zich een gedeelte van de charme zou wegnemen, maar je zweeft letterlijk over de weg. Zelfs met mijn kromme benen heb ik geen last gehad met koppelen en schakelen. Wat een geweldige auto. Of ik ben ruim 40 jaar te laat geboren of deze auto is ruim 40 jaar te vroeg gebouwd. Het klopte gewoon.
Deze kans krijg je maar één keer in je leven dacht ik, maar er is me inmiddels toegezegd dat ik een keer vaker mag rijden. Joyce, bedankt voor een onvergetelijke ervaring, waar ik nog lang van ga nagenieten.

Groet
Martijn