Goed voorbeeld

Vandaag geen auto's, geen parkeerellende en zelfs geen gezeur over Fred Teeven, toch de malloot van de week. Nee vandaag, zaterdag 20 april, is een dag om terug te kijken. Even stil te staan bij een aantal gebeurtenissen die mij hebben gemaakt tot wie ik ben,.
Mijn ouders zijn vandaag 37 jaar getrouwd. Dat is redelijk uniek tegenwoordig, maar dat is niet waar ik naar toe wil. We gaan vanavond lekker met het gezin uit eten. Mijn ouders, mijn zusje en ik. Net als vroeger op de laatste dag voor we op vakantie gingen. Of bij andere bijzondere gelegenheden. Helaas kan Marloes niet aanschuiven, die heeft een ander feestje waar ze met de kinderen naar toe gaat.

De titel van dit stuk is goed voorbeeld. Dat mijn ouders al 37 jaar getrouwd zijn is tegenwoordig een hele prestatie. Althans zo word het genoemd. In een wereld waar scheidingen aan de orde van de dag zijn is een lang huwelijk al snel een prestatie. Ik weet echter zeker dat mijn ouders dit niet als een prestatie zien, maar als iets dat de normaalste zaak van de wereld is.
Een van de dingen die mij het meest bij staan wanneer we praten over het huwelijk, is dat mijn ouders eigenlijk nooit ruzie hebben gehad. Natuurlijk zullen ook zij hun moeilijke momenten hebben gekend, maar hier hebben wij als kinderen niets van gemerkt. Meningsverschillen en discussies waren er natuurlijk, maar beide hebben altijd naar elkaar geluisterd. En dat is een eigenschap die ik ook in mijn eigen huwelijk probeer te gebruiken. Als ik om me heen kijk, dan lijkt het wel of mensen steeds minder praten en voor de makkelijke weg kiezen.

Waarom dit blog over mijn ouders? Ik ben eigenlijk gewoon trots op mijn ouders, en dat mag best eens gezegd worden. In al die jaren zijn er een hele hoop leuke en minder leuke dingen gebeurd. Wat mij vooral is bijgebleven is dat we als gezin er steeds voor elkaar zijn geweest.
We zijn verschillende keren verhuisd. In eerste instantie in het zuiden van het land, om later de rivieren over te steken naar het verre oosten. Die overgang was voor ons Brabanders geen makkelijke, maar ook hier zijn we als gezin door gekomen.

Kinderen opvoeden is niet makkelijker, maar ook hier hebben ze naar mijn idee geen slecht werk geleverd. Marloes en ik zijn inmiddels bijna 17 jaar samen, naar goed voorbeeld. Ook mijn zusje is niet slecht terecht gekomen. Zij is inmiddels wel gescheiden, maar dat is een heel ander verhaal. Bij deze scheiding kan zij in ieder geval terugvallen op het gezin en ze is bij mijn ouders, maar ook bij ons altijd welkom.
Eerste echte struikelblok was natuurlijk de pubertijd. Ik was geen makkelijke puber en mijn zusje was zo mogelijk nog erger. Maar ook hier zijn we zonder kleerscheuren doorheen gekomen.
Studeren is me altijd makkelijk af gegaan, maar ik ben een luie student. Voornamelijk de praktijk trok me, de theorie een stuk minder. Mijn ouders, voornamelijk mijn moeder, zijn me blijven aansporen om mijn  studie af te ronden. Uiteindelijk heeft me dat een HBO diploma en een leuke baan gebracht. De leefwijze van mijn vader, werken en vooral door blijven gaan, hebben me ook geen slecht gedaan. Ondanks mijn handicap ben ik altijd blijven werken en dit hoop ik ook te kunnen blijven volhouden.
Dat juist hij degene was die uiteindelijk zijn baan verloor en hierdoor 2 jaar thuis heeft gezeten maakt het extra wrang. Toch is dit voor hem niet alleen slecht geweest. Hij heeft heel bewust de geboorte van zijn eerste kleinkind meegemaakt en is daarna gaan doen wat hij graag wilde. Hij is een nieuw bedrijf gestart en werkt met veel plezier.
In de tijd dat hij niet werkte, had ik het gevoel dat ik wat terug kon doen. Zo zijn ze op vakantie geweest met mijn auto en waren er kleine dingen die ik voor ze heb kunnen doen. En zo hoort het ook.
Anderzijds hebben ze mij altijd geholpen en gesteund, met name in de tijd dat ik me steeds slechter voelde. Toen ik voor het eerst in een rolstoel stapte, was het mijn vader die me de hele dag door Callantsoog heeft geduwd. En de pijn in de ogen van mijn moeder was ook veelzeggend. Bij hen heb ik me dan ook nooit vervelend gevoeld in mijn stoel. Zij hebben me juist gestimuleerd om vaker van mijn rolstoel gebruik te maken, wat mij uiteindelijk veel voordeel heeft opgeleverd.
En uist die rolstoel kwam van pas toen mijn moeder op een camping haar bovenarm brak. Ik heb haar met dat ding naar het ziekenhuis geracet. Ik zelf heb het ding als rollator gebruikt en de gezichten van het verplegend personeel vergeet ik niet snel. Mijn moeder stapte uit het apparaat en ik ben er weer in gaan zitten. Dat mijn zusje en ik mijn moeder de eerste tijd, als een soort van mantelzorgers, hebben verzorgd, was ook vanzelfsprekend.

Dit zijn maar een paar kleine zaken. Wanneer ik alles zou schrijven wat ik wil, word dit een erg lang verhaal. En niemand zou het meer willen lezen. Wat ik eigenlijk wil zeggen met dit stuk is dat ik van mijn ouders hou, diep respect voor ze heb en hier kan ik nogmaals van de gelegenheid gebruik maken, om ze te feliciteren met hun (37e) trouwdag.

Groet
Martijn