En nu? dat is de grote vraag op dit moment. Sinds 3 weken ben ik officieel afgekeurd. Of afgevuurd zoals de telefoon van Marloes met autocorrect ervan maakte. Het zal vast voor een hoop rust zorgen blijkt nog een holle frase te zijn. Ik ervaar nog niet meer rust. Heel af en toe komt het besef binnen en ben ik eigenlijk alleen maar verdrietig. En natuurlijk geeft het rust. In de zin van niet meer nadenken over bezoeken aan de bedrijfsarts, proberen weer aan het werk te gaan en uit te zoeken hoe werk en leven met mijn beperkingen te combineren.
Blijkbaar was het voor het UWV erg duidelijk. In 8 dagen ben ik van ziektewet naar IVA gegaan. 8 Dagen waarin ik een arts heb gezien en alle beslissingen op papier zijn genomen. De zaak was helder. En dat geeft wel rust. Het feit dat ik niet langer hoef uit te leggen wat ik mankeer. Ik voel me voor het eerst sinds lange tijd echt serieus genomen en begrepen.
Daarmee kwam ook een eerste stukje besef, dat ik nooit meer werken zal. Tenminste niet op de plek en met dezelfde intensiteit zoals ik dat altijd gedaan heb. Er was een reünie van de locatie waar ik gestart ben binnen Tactus. Veel van mijn huidige collega's hebben daar ook gewerkt. En omdat het oordeel van het UWV binnen was, heb ik kunnen vertellen hoe de vlag erbij hangt. Dat was moeilijk, maar er was vooral veel begrip. Ik heb daar lang gezeten en daarna nog 4 dagen lang pijn gehad. Maar dat was het me meer dan waard. De interactie met collega's ga ik zeker missen. Waarschijnlijk nog meer dan het werk zelf. Het stukje waardering van collega's, maar ook het gevoel wat toe te kunnen voegen is erg belangrijk.
En nu? In mijn hoofd ben ik alweer met van alles bezig. Ik wil dit en ik wil dat. Maar eigenlijk moet ik nu vooral gaan bijkomen. Het traject met de psycholoog is afgerond. Ik had al niet zo'n heel goede klik en in overleg hebben we er een punt achter gezet. Maar wat dan? Ik zie mezelf erg graag in een vrijwillig kader wat voor anderen betekenen. Hoe weet ik nog niet.
Geheel in lijn met Murphy's law is het zo dat ik nog maar weer een keer onder het mes moet. Dit gaat lang duren helaas omdat ik voor een onderzoek nog in een regulier ziekenhuis moet zijn. En de wachtlijsten zijn lang. Dus kan ik pas na onze vakantie terecht voor een gesprek. Het aangevraagde onderzoek zal pas daarna plaatsvinden. Als de betreffende neuroloog dat nodig vind. Bijzondere constructie en in eerste instantie baalde ik daar enorm van.
In eerste instantie dan. Inmiddels heb ik een pas op de plaats gemaakt en zie ik dat deze vertraging mij dwingt om rust te nemen. Voelt dat goed? Nee, natuurlijk niet. Het liefste wil ik door in de hoogste versnelling, maar dat zal ik moeten afleren. Dus ik ga nu nog niet zoeken naar vrijwilligerswerk, of allerlei hobby's opstarten. Eerst lekker met mijn gezin op vakantie, daarna een operatie en als ik hersteld ben, kijken we verder.
