Europa

22 mei was de dag van de verkiezingen voor Europa. Een lastig onderwerp, waar ik maar weinig grip op krijg. Waarop moest ik nu weer stemmen? Is Europa belangrijk voor Nederland, of is het puur geldverspilling? Even kort door de bocht, lijkt me samenwerking binnen Europa goed, zolang Nederland maar zijn eigen beleid kan blijven maken. Ik heb een hoop (onbekende) politici zien langskomen die allemaal iets anders te melden hadden. In ieder geval viel de PVV al snel af. Op het moment dat die mafketel in de Europese vlag gin knippen, was de boodschap duidelijk. Daarvoor ook al trouwens.

Een van de dingen die ik wel heb gevonden tijdens deze Europa opleving, was het VN-verdrag voor gehandicapten. Niet direct Europees, maar nog een stukje groter. Dit VN-verdrag is bedoeld voor alle bij de VN aangesloten landen. Doel van het verdrag is vrijheid en gelijkheid voor mensen met een handicap. 

In een vorig blog schreef ik over het feit dat Nederland gehandicapten zou discrimineren. Mijn mening blijft dat je daar met een positieve houding en het uitgaan van je eigen kracht, een hoop aan kunt doen. Nu blijkt dat Nederland inderdaad discrimineert. De grap is dat Nederland het VN-verdrag heeft ondertekend, maar nog steeds niet heeft geratificeerd. Sterker nog, op 30 maart 2007 is dit verdrag al ondertekend. 

De ellende is dus dat de boel nog niet is geratificeerd. Mooi woord overigens. Ratificeren houdt niets anders in dan daadwerkelijk het verdrag gaan uitvoeren. Er zijn wereldwijd 155 landen die het verdrag hebben ondertekend, onder wie dus Nederland. Daarvan hebben 126 landen (onder wie de meeste Europese landen) het verdrag geratificeerd. De landen die dit nog niet hebben gedaan, zijn al wel aan het voorbereiden. Nederland niet. Die willen pas in 2015 gaan ratificeren en starten met voorbereiden.

Een land dat zo tolerant zegt te zijn als Nederland, ondertekend dus een verdrag om het vervolgens op de plan te leggen. Of zoals bij ambtenaren wel vaker gezegd word, onder op de stapel, of achter in de la. En dan wel de mond vol over mensenrechtenschending in andere landen. Nu hoor ik je denken dat dit niet te vergelijken is, maar naar mijn mening is het precies hetzelfde. Of misschien vallen gehandicapten niet onder de mensen?

Ik snap nu ook ineens waarom het zorgloket van de Gemeenten in Nederland geen idee hebben hoe om te gaan met zorgaanvragen. En nu ze nog veel meer taken hebben gekregen, zal het er niet beter op worden. Als ze dan ook dit VN-verdrag nog moeten gaan uitvoeren, zal het helemaal een puinhoop worden. Ik denk dat ik nu maar vast een nieuwe rolstoel en dergelijke ga bestellen. Dan heb ik 'm mogelijk voor 2048.

Bekijk het onderstaande kaartje maar eens. Daar staat wie het verdrag heeft ondertekend en welk land er daadwerkelijk wat mee doet.

Wil je weten hoe dit nu werkelijk in elkaar zit kijk dan even op http://www.rijksoverheid.nl/bestanden/documenten-en-publicaties/kamerstukken/2008/03/18/vn-verdrag-inzake-de-rechten-van-personen-met-een-handicap/dmo-2833572b.pdf

Intussen ga ik maar eens rustig achteroverleunend mezelf verbazen.

Groet

Martijn

Doe ff normaal!

Afgelopen week kwam ik een bizar nieuwsonderwerp tegen in een van de vele journaals op tv. Ken je die oude Postbus 51 spotjes nog? Waarin je werd gewaarschuwd om niet zonder gordel de straat over te steken. Of zoiets dan toch.

In Nederland zijn deze filmpjes verdwenen. Dat kan een aantal oorzaken hebben. Ten eerste kan het geld ervoor op zijn. Of het zou kunnen zijn dat we in Nederland zo verstandig zijn geworden om inmiddels wel goed uit te kijken in het verkeer, met vuurwerk en het niet krijgen van soa's.
In Engeland echter bestaan deze filmpjes nog wel. En er is een nieuwe gelanceerd. Hoe om te gaan met iemand met een handicap. Het schijnt namelijk zo te zijn dat de gemiddelde "English Gentleman" niet weet hoe hij met bijvoorbeeld een rolstoeler om moet gaan. Awkward met een mooi Engels woord. Het betekend zoveel als onhandig.

Ik heb het filmpje nu een aantal keer gezien en ik blijf me kwaad maken. De boodschap is dat er veel onhandige momenten zijn in een mensenleven. Tot zover ben ik het er mee eens. Vervolgens willen ze je leren dat je niet voorover moet buigen naar iemand in een rolstoel. Gewoon rechtop blijven staan. Iemand zonder handen kun je best een "hand" geven. En je moet vooral je taalgebruik niet aanpassen aan iemand met een leerachterstand of verstandelijke beperking.
En vervolgens kun je aan het einde van het filmpje doorklikken naar uitleg hoe wel om te gaan met gehandicapten of een test doen om te zien hoe goed of verkeerd je bezig bent.

En laat daar nou juist het probleem zitten. Waarom moeten mensen met een handicap op een aparte manier benaderd worden. Want stel je toch eens voor dat je iemand per ongeluk voor het hoofd stoot. Dat je op je eigen onhandige manier een foutje maakt. Dan kun je natuurlijk niet als ieder ander mens sorry zeggen en van je fouten leren. Nee, je moet van tevoren goed oefenen voordat je iemand van deze bijzondere doelgroep nadert. Binnenkort zullen ze ook vast cursussen gaan geven om te leren omgaan met gehandicapten. Dan flikkert iemand de deur voor je gerolstoelde neus dicht en krijg je het excuus, "sorry, maar ik ben gezakt voor het gehandicapten examen".

Het ergste vond ik nog de beelden die ik daarna kreeg te zien van de supportbeurs. Deze beurs is er speciaal voor mensen met een beperking. De laatste ontwikkelingen op verschillende gebieden worden daar getoond. Een vertegenwoordiger van de gehandicapte Nederlander gaf daar te kennen dat dit ook in Nederland een goed plan zou zijn. En toe zakte mijn broek af, terwijl ik zat. Moet je voor de grap maar eens proberen, is nog best lastig.

Ik heb het in mijn blog al een aantal keer aangegeven. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Als jij het prettig vind om door je hurken te gaan bij iemand in een rolstoel is dat prima. Wil je blijven staan, ook goed. Wees respectvol en volgens mij is dan elk probleem zo de wereld uit. Ik ben daarom ook gek op kinderen. De vragen die zij stellen zijn eerlijk. Ik maak het zelfs wel eens mee dat kinderen van hun ouders moeten vragen waarom ik in een rolstoel zit. Beetje laf, maar ook daar kun je wat mee. Nee, het moge duidelijk zijn, ik ben geen voorstander van dit soort campagnes. Mij is respect voor anderen al op jonge leeftijd bijgebracht. En als iemand een beetje onhandig omgaat met mijn beperking zal ik de eerste zijn om er een grapje over te maken. Is het in dit land werkelijk al zover dat we de meest basale normen en waarden uit Postbus 51 spotjes moeten halen?

Al schrijvend kreeg ik wel een mooi idee. Gisteravond heeft Conchita gewonnen bij het songfestival. Deze vrouw met baard stond daar met een boodschap. Ilse en Waylon werden tweede met een prachtig nummer. Als ik nou volgend jaar deze boodschap verkondig bij het songfestival winnen we zeker.
Een baard heb ik namelijk al.

Groet
Martijn

Nummer 100

Mijn telefoon begon net te rammelen. Blog stond er in beeld. En bij het openen van het programma zie ik dat ik inmiddels 99 blogs heb geschreven en dat dit dus nummer 100 zou moeten worden. Leuk. En een mooi moment om eens terug te kijken. En laat dat nou net aansluiten op wat ik dit keer wilde meepakken in mijn blog.

Afgelopen week zag ik bij RTL late night, van Umberto Tan, een item over de Wings for life world run. Een evenement waarin er word hard gelopen voor hen die dit niet meer kunnen. Er zat een vrouw die een dwarslaesie had overgehouden aan een ongelooflijk brute aanval. Verschrikkelijk om te horen wat voor bizarre dingen mensen elkaar kunnen aandoen.

Wat deze vrouw vooral erg vond van haar handicap was het feit dat ze geen spontane dingen meer kan doen. Bij alles wat ze doet, moet ze nadenken en vooraf zaken regelen. Een ander voorbeeld dat ze gaf, was dat ze niet meer kon dragen wat ze graag wilde. En ook dat was een begrijpelijk punt. Maar wat me vooral opviel was dat ze aangaf dat Nederland mensen met een beperking discrimineert en dat we niet zijn ingericht op rolstoelers.

In principe moet ik het met haar eens zijn. Het is inderdaad zo dat Nederland niet is ingericht op mensen met een beperking. En inderdaad we worden gediscrimineerd. En toen barstte het los op de sociale media. Veel verhalen van mensen met een beperking die zich inderdaad gediscrimineerd voelen. En dan gaan mijn nekharen overeind staan. Nogmaals, ik begrijp deze gevoelens heel goed. En ook ik gebruik mijn blog om dit soort misstanden aan de kaak te stellen. Wel probeer ik dit met de nodige rationaliteit te doen. Een beetje humor, een snufje sarcasme en naar smaak wat zelfspot. Wat ik bij veel mensen met een beperking mis, is eigen kracht.

Het is heel makkelijk om te klagen over de dingen die niet goed zijn. En soms kan klagen zelfs zorgen voor verbetering. Wanneer je echter in het negatieve blijft hangen, zullen mensen je ook anders blijven behandelen. Wanneer je laat zien dat je ondanks je beperking niet anders bent, wil men best rekening met je houden. Wat daarbij vaak vergeten word is het respect naar anderen toe. Natuurlijk baal ik wanneer ik ergens een drempel over moet om binnen te komen. Er zijn zelfs plekken waar ik helemaal niet naar binnen kan. Maar wanneer je mensen hierop wijst en samen zoekt naar een oplossing, is die vaker wel dan niet voor handen. Ga ik lopen klagen, dan zal er hoogstwaarschijnlijk niets veranderen. Je gaat mensen irriteren en daarmee bereik je uiteindelijk niets.

Ik heb het voordeel dat ik niet geboren ben met een handicap. Nou ja, in dit geval dan. Ik kan me namelijk prima herinneren dat ik totaal niet bezig was met mensen met een beperking. Dat was voor mij een ver van mijn bed show. En dat is het voor het overgrote deel van de Nederlanders. Ze zijn er niet mee bezig, weten vaak ook niet hoe er mee om te gaan en kunnen zich maar moeilijk verplaatsen. Maar wanneer je met mensen praat hebben ze vaak wel begrip voor de situatie. En dan heb ik het over echt praten, niet smeken of klagen. Beide zijn in mijn ogen niet nodig.

Wat me opvalt is dat mensen met een beperking zich vaak automatisch onder mensen zonder beperking stellen. Daarmee zorg je ervoor dat je vanaf het begin geen gelijkwaardige relatie meer hebt. Ga uit van je eigen kracht en zorg ervoor dat je op gelijkwaardige manier communiceert. Een beperking maakt je nou eenmaal geen minder mens.

Groet
Martijn