Mijn telefoon begon net te rammelen. Blog stond er in beeld. En bij het openen van het programma zie ik dat ik inmiddels 99 blogs heb geschreven en dat dit dus nummer 100 zou moeten worden. Leuk. En een mooi moment om eens terug te kijken. En laat dat nou net aansluiten op wat ik dit keer wilde meepakken in mijn blog.
Afgelopen week zag ik bij RTL late night, van Umberto Tan, een item over de Wings for life world run. Een evenement waarin er word hard gelopen voor hen die dit niet meer kunnen. Er zat een vrouw die een dwarslaesie had overgehouden aan een ongelooflijk brute aanval. Verschrikkelijk om te horen wat voor bizarre dingen mensen elkaar kunnen aandoen.
Wat deze vrouw vooral erg vond van haar handicap was het feit dat ze geen spontane dingen meer kan doen. Bij alles wat ze doet, moet ze nadenken en vooraf zaken regelen. Een ander voorbeeld dat ze gaf, was dat ze niet meer kon dragen wat ze graag wilde. En ook dat was een begrijpelijk punt. Maar wat me vooral opviel was dat ze aangaf dat Nederland mensen met een beperking discrimineert en dat we niet zijn ingericht op rolstoelers.
In principe moet ik het met haar eens zijn. Het is inderdaad zo dat Nederland niet is ingericht op mensen met een beperking. En inderdaad we worden gediscrimineerd. En toen barstte het los op de sociale media. Veel verhalen van mensen met een beperking die zich inderdaad gediscrimineerd voelen. En dan gaan mijn nekharen overeind staan. Nogmaals, ik begrijp deze gevoelens heel goed. En ook ik gebruik mijn blog om dit soort misstanden aan de kaak te stellen. Wel probeer ik dit met de nodige rationaliteit te doen. Een beetje humor, een snufje sarcasme en naar smaak wat zelfspot. Wat ik bij veel mensen met een beperking mis, is eigen kracht.
Het is heel makkelijk om te klagen over de dingen die niet goed zijn. En soms kan klagen zelfs zorgen voor verbetering. Wanneer je echter in het negatieve blijft hangen, zullen mensen je ook anders blijven behandelen. Wanneer je laat zien dat je ondanks je beperking niet anders bent, wil men best rekening met je houden. Wat daarbij vaak vergeten word is het respect naar anderen toe. Natuurlijk baal ik wanneer ik ergens een drempel over moet om binnen te komen. Er zijn zelfs plekken waar ik helemaal niet naar binnen kan. Maar wanneer je mensen hierop wijst en samen zoekt naar een oplossing, is die vaker wel dan niet voor handen. Ga ik lopen klagen, dan zal er hoogstwaarschijnlijk niets veranderen. Je gaat mensen irriteren en daarmee bereik je uiteindelijk niets.
Ik heb het voordeel dat ik niet geboren ben met een handicap. Nou ja, in dit geval dan. Ik kan me namelijk prima herinneren dat ik totaal niet bezig was met mensen met een beperking. Dat was voor mij een ver van mijn bed show. En dat is het voor het overgrote deel van de Nederlanders. Ze zijn er niet mee bezig, weten vaak ook niet hoe er mee om te gaan en kunnen zich maar moeilijk verplaatsen. Maar wanneer je met mensen praat hebben ze vaak wel begrip voor de situatie. En dan heb ik het over echt praten, niet smeken of klagen. Beide zijn in mijn ogen niet nodig.
Wat me opvalt is dat mensen met een beperking zich vaak automatisch onder mensen zonder beperking stellen. Daarmee zorg je ervoor dat je vanaf het begin geen gelijkwaardige relatie meer hebt. Ga uit van je eigen kracht en zorg ervoor dat je op gelijkwaardige manier communiceert. Een beperking maakt je nou eenmaal geen minder mens.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten