Zoals ik eerder al schreef, heeft Enschede een hoop punten waar ik uitermate blij van kan worden. Zo mag ik het komende seizoen bij alle thuiswedstrijden van FC Twente aanschuiven. Daarnaast heb ik er vrienden wonen en, niet geheel onbelangrijk, ik werk er.
Enschede is altijd in beweging. En dat klinkt een stuk positiever dan het is. Zo word er altijd wel ergens aan de weg gewerkt. Met andere woorden, de boel ligt continu open en Enschede in of uit komen is op bepaalde tijdstippen nauwelijks te doen. Een ander probleem was altijd het parkeren. De prijzen kruipen er steeds meer richting die van Amsterdam. Als gehandicapte kon je nog wel voor half geld parkeren, maar de gemiddelde uitgaven daarvoor per jaar hadden ook een nieuwe rolstoel kunnen opleveren.
Maar vanaf begin dit jaar is het anders. Er zijn nog steeds veel te weinig invalidenparkeerplekken in Enschede. Wel hebben ze het parkeergeld voor mensen met een gehandicaptenparkeerkaart afgeschaft. Dit zorgt ervoor dat ik in Enschede inmiddels overal kan parkeren zonder te hoeven betalen. Een prima aanpassing lijkt me zo. Ik ben alleen bang dat mensen zonder kaart het dubbele zijn gaan betalen, waarmee de prijzen inmiddels met die van enkele Europese hoofdsteden te vergelijken zijn.
Je ziet er ook steeds meer scootmobielen. Die scheuren met hoge snelheid overal tussendoor. Wat opvalt is dat ook mijn doelgroep er gretig gebruik van maakt. Een voordeel is dat je onder invloed in ieder geval niet om kunt donderen, terwijl je wel anderen ondersteboven kunt knallen. Een klassieke win-win situatie dus.
Het probleem waar ik het eigenlijk over wil hebben, is het oprukkende probleem van de fiets met handicap. In eerste instantie dacht ik nog dat het ging om invalide bestuurders of bestuurders met invalide kinderen. Maar ik weet beter, de fiets zelf heeft de handicap. En daarmee ook recht op een eigen parkeerplek.
Het begon zoals je op deze foto kunt zien.
Een damesfiets met kinderzitjes. Een collega heeft haar excuses nog aangeboden, maar ik denk dat het probleem dieper zit. Dit ging niet om een moeder die vlug haar fiets ergens neer gooit, vermoeid door het rondrijden van haar kinderen. Ik ben bang dat de fiets teveel te lijden heeft gehad en hierdoor een handicap heeft opgelopen. Knarsende wiellagers, vergelijkbaar met mijn knieën. Een aantal dagen later vond ik het volgende beeld.
Een koppel gehandicapte fietsen. De rechter, een herenfiets voor de kenner, heeft duidelijk vanaf de geboorte als fiets al een handicap. Het gemis van een bagagedrager verleent hem natuurlijk alle recht om gebruik te maken van de geboden parkeerplek. De fiets aan de linkerkant doet mij echter denken aan iemand die bij de supermarkt de invalidenplek gebruikt, omdat "deze toch altijd vrij is". Maar ik kan er natuurlijk naast zitten.
Om het probleem op te lossen denk ik dat de gemeente Enschede diep in de buidel zal moeten tasten. Er zullen speciale plekken moeten worden gecreëerd voor gehandicapte fietsen. Bredere plaatsen vooral. En natuurlijk mogen de palen om vermoeid tegenaan te leunen niet ontbreken. En natuurlijk moeten dit soort plekken worden gerespecteerd, net als invalidenparkeerplekken voor auto's.
En ten slotte wil ik iedereen met een gehandicapte fiets oproepen om ze vooral te blijven beschouwen als "gewone" fietsen, met wat extra zorgvragen.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten