Proefzitten

Proefzitten. Nee, dit gaat niet over het aanmeten van een nieuwe rolstoel. Dat zal op termijn wel gaan komen, maar niet eerder dan juni volgend jaar. Het gaat ook niet over een nieuwe stoel of bank voor in huis. Het heeft te maken met de, voor mij, universele verbinding, voetbal.

Afgelopen woensdag werd er een inhaalwedstrijd gespeeld door FC Twente tegen ADO Den Haag. En mijn vader en ik hadden kaarten. In een rolstoelvak wel te verstaan.
Mijn vader heeft aal enkele seizoenen een aantal jaarkaarten bij Twente. En zeker in het begin ging ik nog wel eens mee. De Europese wedstrijden worden altijd apart verkocht en vaak konden we op die manier een extra kaart bemachtigen. Probleem met deze plekken is, dat ze erg hoog in het stadion liggen. Dat betekend dus veel trappen lopen en dat zit er helaas niet meer in. Een aantal keer heb ik moeten afzeggen, en altijd met pijn in het hart.

Voetbal is altijd een dingetje geweest bij ons thuis. Standaard op zondag avond studio sport met de eredivisie. En in mijn jonge jaren hebben we een aantal wedstrijden bezocht. Zo zijn we eens in de kuip geweest en ook het oude Twente stadion hebben we van binnen gezien. En zoals ik net al aangaf het huidige stadion. Daarnaast heb ik natuurlijk zelf gevoetbald en ondanks dat mijn vader veel aan het werk was, kwam hij toch kijken als het even kon.
Bijna iedere jongen kent het gevoel om samen met je vader iets te doen. Samen hebben we een hoop dingen gedaan. Zo zijn er circuits bezocht, hebben we films gezien en welke kleine jongen wil nou niet mee met zijn vader naar het werk. Helaas is het werk van mijn vader niet iets wat we samen nog kunnen doen. Ik zie mezelf niet meer een ladder op klimmen om een dakkapel te bouwen. Of een keuken te plaatsen bijvoorbeeld. Dit hebben we overigens wel samen gedaan in mijn eigen huis.

Voetbal heeft mij uiteindelijk mijn handicap opgeleverd, maar blijkt ook nu weer een mooie manier te zijn om samen wat meer tijd door te brengen. De rolstoelplaatsen bij Twente zijn prima voor elkaar. Je zit mooi dicht op het veld en je "begeleider", mijn vader natuurlijk, zit direct achter je. Ik heb genoten van deze eerste wedstrijd en aan het aantal Whatsapp berichten dat hij heeft verstuurd, heeft ook mijn vader genoten. Op de terugweg hebben we de boel nog eens doorgenomen en de volgende dag belde hij met de mededeling dat voor komend seizoen de kaarten geregeld zijn.

Voetbal is oorlog, word wel eens geroepen. In mijn geval kijk ik daar toch iets anders naar. En nou maar hopen dat Twente beter gaat spelen dan afgelopen woensdag. Op naar een gezellig seizoen waar wij beiden twee vliegen in een klap slaan.

Groet
Martijn