Enschede

Enschede, wereldstad in het Oosten. Of een stad met een zielig verhaal? Een beetje van beide zullen we maar zeggen.

Zoals ik eerder al schreef, heeft Enschede een hoop punten waar ik uitermate blij van kan worden. Zo mag ik het komende seizoen bij alle thuiswedstrijden van FC Twente aanschuiven. Daarnaast heb ik er vrienden wonen en, niet geheel onbelangrijk, ik werk er.
Enschede is altijd in beweging. En dat klinkt een stuk positiever dan het is. Zo word er altijd wel ergens aan de weg gewerkt. Met andere woorden, de boel ligt continu open en Enschede in of uit komen is op bepaalde tijdstippen nauwelijks te doen. Een ander probleem was altijd het parkeren. De prijzen kruipen er steeds meer richting die van Amsterdam. Als gehandicapte kon je nog wel voor half geld parkeren, maar de gemiddelde uitgaven daarvoor per jaar hadden ook een nieuwe rolstoel kunnen opleveren.

Maar vanaf begin dit jaar is het anders. Er zijn nog steeds veel te weinig invalidenparkeerplekken in Enschede. Wel hebben ze het parkeergeld voor mensen met een gehandicaptenparkeerkaart afgeschaft. Dit zorgt ervoor dat ik in Enschede inmiddels overal kan parkeren zonder te hoeven betalen. Een prima aanpassing lijkt me zo. Ik ben alleen bang dat mensen zonder kaart het dubbele zijn gaan betalen, waarmee de prijzen inmiddels met die van enkele Europese hoofdsteden te vergelijken zijn.

Je ziet er ook steeds meer scootmobielen. Die scheuren met hoge snelheid overal tussendoor. Wat opvalt is dat ook mijn doelgroep er gretig gebruik van maakt. Een voordeel is dat je onder invloed in ieder geval niet om kunt donderen, terwijl je wel anderen ondersteboven kunt knallen. Een klassieke win-win situatie dus.

Het probleem waar ik het eigenlijk over wil hebben, is het oprukkende probleem van de fiets met handicap. In eerste instantie dacht ik nog dat het ging om invalide bestuurders of bestuurders met invalide kinderen. Maar ik weet beter, de fiets zelf heeft de handicap. En daarmee ook recht op een eigen parkeerplek.

Het begon zoals je op deze foto kunt zien.

Een damesfiets met kinderzitjes. Een collega heeft haar excuses nog aangeboden, maar ik denk dat het probleem dieper zit. Dit ging niet om een moeder die vlug haar fiets ergens neer gooit, vermoeid door het rondrijden van haar kinderen. Ik ben bang dat de fiets teveel te lijden heeft gehad en hierdoor een handicap heeft opgelopen. Knarsende wiellagers, vergelijkbaar met mijn knieën. Een aantal dagen later vond ik het volgende beeld.

 
Een koppel gehandicapte fietsen. De rechter, een herenfiets voor de kenner, heeft duidelijk vanaf de geboorte als fiets al een handicap. Het gemis van een bagagedrager verleent hem natuurlijk alle recht om gebruik te maken van de geboden parkeerplek. De fiets aan de linkerkant doet mij echter denken aan iemand die bij de supermarkt de invalidenplek gebruikt, omdat "deze toch altijd vrij is". Maar ik kan er natuurlijk naast zitten.

Om het probleem op te lossen denk ik dat de gemeente Enschede diep in de buidel zal moeten tasten. Er zullen speciale plekken moeten worden gecreëerd voor gehandicapte fietsen. Bredere plaatsen vooral. En natuurlijk mogen de palen om vermoeid tegenaan te leunen niet ontbreken. En natuurlijk moeten dit soort plekken worden gerespecteerd, net als invalidenparkeerplekken voor auto's.

En ten slotte wil ik iedereen met een gehandicapte fiets oproepen om ze vooral te blijven beschouwen als "gewone" fietsen, met wat extra zorgvragen.

Groet
Martijn

Hulp

Familie is voor mij erg belangrijk. Ik ben graag bij ze en heb ze graag over de vloer. Natuurlijk hebben we de paasdagen samen doorgebracht, net zoals we elkaar met kerst hebben gezien en alle afgelopen en komende verjaardagen. Daarnaast hebben we een nieuw neefje in de familie en er zijn nog 2 kindjes op komst en ook dan bezoek je elkaar. De grap is dat je met name rondom de feestdagen hoort dat dit soort bezoekjes verplicht en vaak vervelend zijn.
een van de dingen die ik de afgelopen jaren wel heb geleerd, is geen bezoekjes te gaan brengen omdat het moet. Ik vermijd liever dit soort dingen. Ik ga ergens graag naar toe, of ik ga niet. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, maar die laat ik voor het gemak even buiten beschouwing.

Het mooie van een sterke familieband, is dat je elkaar kunt helpen. Het probleem ligt 'm vaak in het vragen om hulp. Ik ben daar niet zo goed in. Sterker nog, ik ga vaak nog liever al proberend onderuit dan dat ik hulp vraag. Dat heeft ook met mijn handicap te maken. Ik wil niet zielig zijn of gevonden worden en kan daardoor prima zelf deuren openen vanuit mijn stoel. Van de andere kant is het openhouden van deuren voor een ander natuurlijk gewoon een beleefdheidsvorm, die opgaat voor iedereen inclusief de gehandicapte medemens.

Wij wonen in een oud huis. Zeg maar gerust een heel oud huis. En oude huizen vergen onderhoud. Omdat ik graag dingen zelf wil doen, blijft het onderhoud nogal eens liggen. Op een ladder om een dakkapel te schilderen hoort voor mij niet meer tot de mogelijkheden.
Inmiddels werd de lijst met reparaties wat langer. Aan de achterkant moesten nieuwe dakgoten komen. Daarbij was de schutting omgewaaid en waren er wat afwerkpunten die al een tijd lagen.

Enige tijd geleden bood mijn schoonvader aan om de schutting te komen vervangen. En de afgelopen twee weken is dit gerealiseerd. In diezelfde tijd zijn er nieuwe dakgoten aan het dak gekomen, zijn de kozijnen aan de voor- en achterkant afgewerkt en is er zijn er nog wat zaken netjes opgelost. Het leuke daarbij is dat ik nauwelijks heb hoeven vragen om hulp, het werd me aangeboden. Mijn familie weet inmiddels hoe ik in elkaar steek. En ach, ik sta ook graag klaar voor mijn familie. Mijn zusje is zwanger van een tweeling. Daarnaast heeft ze een nare scheiding achter de rug. Ik bel haar bijna dagelijks om haar te steunen of voor een gezellig babbeltje. Ik doe dus wat ik kan. Daarnaast mag ik graag autorijden. En dat weet de familie ook. Als er een chauffeur gezocht word, sta ik klaar.

Op deze plek mijn dankbaarheid kenbaar maken leek mij goed. Dat ik in mijn opgeknapte achtertuin, die met een prachtige schutting is afgesloten, met familie en vrienden weer heerlijk de barbecue kan opstoken is een waar genot. En dat daarbij het water weer gewoon via de goten wegloopt, is helemaal een feest. Dus voor iedere helper of gewoon familielid of vriend, bedankt.

Proefzitten

Proefzitten. Nee, dit gaat niet over het aanmeten van een nieuwe rolstoel. Dat zal op termijn wel gaan komen, maar niet eerder dan juni volgend jaar. Het gaat ook niet over een nieuwe stoel of bank voor in huis. Het heeft te maken met de, voor mij, universele verbinding, voetbal.

Afgelopen woensdag werd er een inhaalwedstrijd gespeeld door FC Twente tegen ADO Den Haag. En mijn vader en ik hadden kaarten. In een rolstoelvak wel te verstaan.
Mijn vader heeft aal enkele seizoenen een aantal jaarkaarten bij Twente. En zeker in het begin ging ik nog wel eens mee. De Europese wedstrijden worden altijd apart verkocht en vaak konden we op die manier een extra kaart bemachtigen. Probleem met deze plekken is, dat ze erg hoog in het stadion liggen. Dat betekend dus veel trappen lopen en dat zit er helaas niet meer in. Een aantal keer heb ik moeten afzeggen, en altijd met pijn in het hart.

Voetbal is altijd een dingetje geweest bij ons thuis. Standaard op zondag avond studio sport met de eredivisie. En in mijn jonge jaren hebben we een aantal wedstrijden bezocht. Zo zijn we eens in de kuip geweest en ook het oude Twente stadion hebben we van binnen gezien. En zoals ik net al aangaf het huidige stadion. Daarnaast heb ik natuurlijk zelf gevoetbald en ondanks dat mijn vader veel aan het werk was, kwam hij toch kijken als het even kon.
Bijna iedere jongen kent het gevoel om samen met je vader iets te doen. Samen hebben we een hoop dingen gedaan. Zo zijn er circuits bezocht, hebben we films gezien en welke kleine jongen wil nou niet mee met zijn vader naar het werk. Helaas is het werk van mijn vader niet iets wat we samen nog kunnen doen. Ik zie mezelf niet meer een ladder op klimmen om een dakkapel te bouwen. Of een keuken te plaatsen bijvoorbeeld. Dit hebben we overigens wel samen gedaan in mijn eigen huis.

Voetbal heeft mij uiteindelijk mijn handicap opgeleverd, maar blijkt ook nu weer een mooie manier te zijn om samen wat meer tijd door te brengen. De rolstoelplaatsen bij Twente zijn prima voor elkaar. Je zit mooi dicht op het veld en je "begeleider", mijn vader natuurlijk, zit direct achter je. Ik heb genoten van deze eerste wedstrijd en aan het aantal Whatsapp berichten dat hij heeft verstuurd, heeft ook mijn vader genoten. Op de terugweg hebben we de boel nog eens doorgenomen en de volgende dag belde hij met de mededeling dat voor komend seizoen de kaarten geregeld zijn.

Voetbal is oorlog, word wel eens geroepen. In mijn geval kijk ik daar toch iets anders naar. En nou maar hopen dat Twente beter gaat spelen dan afgelopen woensdag. Op naar een gezellig seizoen waar wij beiden twee vliegen in een klap slaan.

Groet
Martijn