Nieuw pand

Vanmiddag ging ik mijn jongste dochter van school halen. Marloes zou dit eigenlijk doen, maar die was erg druk met haar werk. Ik moest dus rechtstreeks vanuit een vergadering in Enschede, flink doorrijden om op tijd in Hengelo te zijn. Nu moeten gehandicapten ook naar het toilet. Nou ja, niet allemaal. Gisteren hoorde ik in een discussie op tv vertellen dat er gehandicapten en ouderen zijn die luiers dragen die 7 liter zooi kunnen opnemen en dus langer dan 24 uur gedragen kunnen worden. Gelukkig is dat bij mij niet het geval. Maar goed, ik moest dus naar het toilet. Het schooltje waar mijn dochters hun lessen krijgen, is maar klein. Toiletten zijn er voor de kinderen voldoende, maar er is maar 1 personeelstoilet. Tot mijn grote verbazing was dit toilet volledig aangepast. Handgrepen, volop ruimte, verlaagde wasbak en eigenlijk alle aanpassingen die in een goed invalidetoilet aanwezig zijn. Nu weet ik dat er geen rolstoelende meesters en juffen zijn, maar toch is hier al over nagedacht. Hoe anders is het op mijn eigen werkplek.

Ik heb al eerder geschreven over de ellende van pand aanpassingen de afgelopen tijden. Uiteindelijk hebben mijn direct leidinggevende en ik er zelf voor gezorgd dat de boel gerealiseerd werd. Maar nu gaan we verhuizen naar een ander pand. Een duur pand, dat jarenlang gebruikt is door de Rabobank. Dus waarschijnlijk veel marmer en van alle gemakken voorzien.
Ik ben al een aantal jaren binnen het bedrijf bezig om mee te helpen bij het monitoren van de bestaande panden. Helaas hebben ze me nog steeds niet gevraagd mee te denken of te kijken naar de bereikbaarheid voor gehandicapten. Maar met het nieuwe pand in gedachten, heb ik wederom een poging ondernomen.

Mijn direct leidinggevende heeft verschillende vergaderingen gehad over het nieuwe pand en de conclusie van mijn inbreng was, dat ze met me om tafel zouden gaan om te onderzoeken waar de mogelijkheden en moeilijkheden liggen. Helaas werd er maar geen contact opgenomen. De direct leidinggevende heeft hier echter alles aan gedaan, het hoofd van facilitaire zaken daarentegen heeft nooit wat van zich laten horen. En ik ben toch op 3 verschillende emailadressen bereikbaar. Daarnaast heb ik een vast nummer op kantoor en 2 mobiele telefoons. Ook per post weet mijn werkgever me te vinden, dus tenslotte kwam ik tot de conclusie dat mijn inbreng mogelijk wel eens ongewenst zou kunnen zijn.

En inderdaad, de laatste ontwikkeling is, dat ze niet met mij in gesprek willen. Dat ligt overigens niet aan mij, maar wanneer ze met mij in gesprek willen, dan moeten ze dat ook met alle andere werknemers. En dat zou teveel zijn. Nu is het volgens mij zo dat niet al mijn collega's in het bezit zijn van een rolstoel, maar dat terzijde.
Toch zou ik graag het pand zien om te kijken of er zaken zijn die moeten worden aangepast, maar een afspraak daar voor maken blijkt erg moeilijk. Waarschijnlijk gaat het wel lukken, maar dan pas nadat alle verbouw perikelen voorbij zijn. Dus op het moment dat aanpassingen een hoop geld en tijd gaan kosten.

Een klein lichtpuntje, is dat er nog een rolstoelbewoner het pand in moet kunnen. Zij is er wel al geweest en heeft direct een aantal punten op papier weten te zetten waar rekening mee moet worden gehouden. Zo schijnt er maar 1 aangepast toilet te zijn en is het maar te hopen dat onze afdeling op die verdieping geplaatst gaat worden. Daarnaast is er maar 1 lift waar net een rolstoel in past, de andere is te klein. En verder zijn ze bij de Rabobank dol op trapjes. Er schijnen er nogal wat te zijn voordat je binnen bent. Daar is dan een rolstoelliftje naast gezet, wat er in ieder geval voor moet zorgen dat we bij de voordeur kunnen komen.
Bij de voordeur ontstaat echter direct het eerste probleem. Een prachtige glazen draaideur geeft toegang tot het pand, maar daar is met een rolstoel niet door te komen.

Ook parkeerproblemen zullen er komen. Er is maar 1 invalideparkeerplaats. Daar moet er dus minimaal 1 bij. Überhaupt zijn er te weinig parkeerplekken om alle werknemers met de auto te laten komen, maar met een rolstoel door de binnenstad van Enschede te moeten scheuren om vervolgens een pand nauwelijks in te kunnen komen, lijkt me niet direct de meest vriendelijke opstelling van een werkgever.

Ik wil het allemaal niet te negatief stellen. De reden waarom juist dit pand is gekozen is me volledig helder. Ik zie ook absoluut voordelen van het zogenaamde flex-werken. Waar ik met mijn verstand niet bij kan, is het feit dat ze 2 werknemers hebben in een rolstoel, die al deze problemen van tevoren al hadden kunnen benoemen. Volgens mij word het tijd om de afdeling die hierover gaat, zelf eens een dagje in een rolstoel te zetten om ze te laten ondervinden hoe lastig de normaalste dingen kunnen zijn. Vragen beantwoorden we dan niet, we moeten natuurlijk wel realistisch blijven.

Ik ben erg benieuwd hoe het nieuwe pand er daadwerkelijk uit gaat zien. Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik inderdaad met een 7 liter luier ergens in een bezemkast gestopt ga worden. Ik zal dan in ieder geval niet alleen zijn, er is nog een rolstoeler met wie ik mijn hok zal moeten delen.

Groet
Martijn

Ik wil niks!

Ken je dat gevoel? Niks willen. De Heideroosjes hebben daar een prachtig nummer over geschreven. Veel harde en snelle gitaarmuziek en een hoop geschreeuw. De tekst werkt in dit geval:

Ik wil niks,

ik wil helemaal niks.

Ik wil niks,

ik schijt op alles wat ik moet.

Het gevoel dat iedereen iets van je wil hebben we allemaal wel eens. Thuis vragen je kinderen en partner continu om aandacht. Vooral de kinderen weten niets meer te doen zo aan het eind van de vakantie. Ze willen dan ook graag terug naar school. Daarbij zijn het dames en op een of andere manier hebben ze het idee dat ik precies weet wat ze de hele dag moeten doen. Nu heb ik geen idee en alles wat ik voorstel word met een diepe zucht afgewezen.
Natuurlijk wil mijn vrouw ook graag aandacht. Dat word met 3 kinderen al een stuk lastiger en later op de avond hebben we daadwerkelijk wat tijd voor elkaar. Totdat tenminste de oudste besluit dat ze juist dan niet meer kan slapen en ons verder komt lastigvallen.

Op het werk is het precies zo. Je werkgever wil altijd meer productie en natuurlijk zijn er collega’s met vragen. Dat hoort erbij en is helemaal niet erg, maar soms komt toch dat idee, ik wil niks.

Ook met klanten (of clienten, afhankelijk van de werksector) gaat het niet altijd zoals je zou willen. Mensen doen ineens onvoorspelbare dingen en je bent meer bezig met crisismanagement dan dat je aan je normale werk toekomt.

Dan kun je je rust gaan zoeken op televisie, radio of internet. Maar ook daar zijn er altijd mensen die wat van je willen. Als je alleen al kijkt naar alle reclames word er zoveel van je gevraagd dat een enorme burnout altijd op de loer ligt. En de kleine stukjes programma tussen de reclames door bevatten hetzelfde element.  Iedereen wil je zijn of haar waarheid naar binnen rammen.  Vaak onder het mom van vrijheid van meningsuiting.

Nou mijn mening is, Ik wil niks. Gewoon een dag niks. Geen vragen, geen gezeur, geen verplichtingen. Waarschijnlijk doe ik nu precies hetzelfde als wat ik hiervoor heb beschreven.  Vandaag wil ik niks. Ik ga maar eens lekker het hele album van de Heideroosjes luisteren. En waarschijnlijk willen die ook weer van alles.

Groet

Martijn

Model voor 1 dag

Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik 3 dochters heb. En dat ik daar de vreemdste dingen van moet doorstaan. Alles in huis is zo ongeveer roze en ik weet inmiddels meer van make-up dat de gemiddelde Ici Paris verkoopster. Dat neem ik allemaal voor lief, het blijven tenslotte toch je kinderen. Daarnaast schijnt het zo te zijn dat de man het geslacht bepaalt bij zijn nageslacht, dus het is mijn eigen schuld ook nog eens.

Make-up en kleding wordt voor de dames steeds belangrijker. Het is nog niet zo dat ze met plamuurmessen aan de gang zijn om zich iedere ochtend toonbaar te maken, maar in de zomer gaan ze niet zonder nagellak de deur uit. Daarnaast word kleding tegenwoordig zelf uitgezocht en wanneer bepaalde items niet bij elkaar passen heb ik het altijd gedaan.

Nu is het zo dat veel kleine meisjes wel fotomodel willen zijn. Die kans hebben ze dan vandaag gekregen. In een eerdere column heb ik al geschreven dat we bezig zijn met een boekwerk vanuit het Roessingh. Dit foto en verhalenboek word geschreven door en voor revalidanten. Ik mag dus ook mee doen. De geschreven stukken waren al snel klaar, de foto leverde wat meer problemen op.
Ik had, na veel en lang nadenken, een idee voor een foto. Ik wil niet als gehandicapte op de foto, terwijl ik deze ook niet direct wil verbergen. Zeg maar de niet gehandicapte gehandicapte.

Ik laat hier bewust een regel wit, zodat je over bovenstaande zin nog een keer kunt nadenken.

En nog een, om dat te verwerken.

Ik wilde dus graag met de kinderen op de foto. De rolstoel zou wel in beeld zijn, maar niet een prominente rol innemen. Ik wil de nadruk leggen op het feit dat ik vader, echtgenoot, werknemer en weet ik wat niet meer ben. Ik bén geen handicap, maar heb er een. Het is dus een onderdeel van mij, maar niet wie ik ben. Vandaar dat ik op de foto met de kinderen wilde stoeien terwijl de stoel op de achtergrond blijft.
Wat dat betreft was het lot ons niet gunstig gezind. Er waren al twee afspraken afgezegd in verband met stevig onweer. Daarnaast bleek de eerste locatie niet langer beschikbaar, dus moest er wat anders gevonden worden. De fotograaf zit net als ik in een rolstoel, maar hij kan er niet uit zoals ik dat wel kan. Dit zorgt ervoor dat de locaties wat zorgvuldiger gekozen moeten worden. Uiteindelijk hadden we een plek en een tijd.

De dames waren zenuwachtig en vroegen zich af of er ook een visagiste aanwezig zou zijn. Dat was niet het geval en voor de dames toch wel een kleine teleurstelling. De fotoshoot ging overigens erg snel. Binnen een kwartier waren er voldoende leuke foto's gemaakt waaruit gekozen kon worden. En de dames hadden papa in elkaar kunnen slaan, zonder dat ik wat terug kon doen.

Een groot voordeel van je eigen dochters als model gebruiken, is de prijs. Die van mij zijn nog tevreden met een ijsje naar afloop.

Groet
Martijn