Vanmiddag ging ik mijn jongste dochter van school halen. Marloes zou dit eigenlijk doen, maar die was erg druk met haar werk. Ik moest dus rechtstreeks vanuit een vergadering in Enschede, flink doorrijden om op tijd in Hengelo te zijn. Nu moeten gehandicapten ook naar het toilet. Nou ja, niet allemaal. Gisteren hoorde ik in een discussie op tv vertellen dat er gehandicapten en ouderen zijn die luiers dragen die 7 liter zooi kunnen opnemen en dus langer dan 24 uur gedragen kunnen worden. Gelukkig is dat bij mij niet het geval. Maar goed, ik moest dus naar het toilet. Het schooltje waar mijn dochters hun lessen krijgen, is maar klein. Toiletten zijn er voor de kinderen voldoende, maar er is maar 1 personeelstoilet. Tot mijn grote verbazing was dit toilet volledig aangepast. Handgrepen, volop ruimte, verlaagde wasbak en eigenlijk alle aanpassingen die in een goed invalidetoilet aanwezig zijn. Nu weet ik dat er geen rolstoelende meesters en juffen zijn, maar toch is hier al over nagedacht. Hoe anders is het op mijn eigen werkplek.
Ik heb al eerder geschreven over de ellende van pand aanpassingen de afgelopen tijden. Uiteindelijk hebben mijn direct leidinggevende en ik er zelf voor gezorgd dat de boel gerealiseerd werd. Maar nu gaan we verhuizen naar een ander pand. Een duur pand, dat jarenlang gebruikt is door de Rabobank. Dus waarschijnlijk veel marmer en van alle gemakken voorzien.
Ik ben al een aantal jaren binnen het bedrijf bezig om mee te helpen bij het monitoren van de bestaande panden. Helaas hebben ze me nog steeds niet gevraagd mee te denken of te kijken naar de bereikbaarheid voor gehandicapten. Maar met het nieuwe pand in gedachten, heb ik wederom een poging ondernomen.
Mijn direct leidinggevende heeft verschillende vergaderingen gehad over het nieuwe pand en de conclusie van mijn inbreng was, dat ze met me om tafel zouden gaan om te onderzoeken waar de mogelijkheden en moeilijkheden liggen. Helaas werd er maar geen contact opgenomen. De direct leidinggevende heeft hier echter alles aan gedaan, het hoofd van facilitaire zaken daarentegen heeft nooit wat van zich laten horen. En ik ben toch op 3 verschillende emailadressen bereikbaar. Daarnaast heb ik een vast nummer op kantoor en 2 mobiele telefoons. Ook per post weet mijn werkgever me te vinden, dus tenslotte kwam ik tot de conclusie dat mijn inbreng mogelijk wel eens ongewenst zou kunnen zijn.
En inderdaad, de laatste ontwikkeling is, dat ze niet met mij in gesprek willen. Dat ligt overigens niet aan mij, maar wanneer ze met mij in gesprek willen, dan moeten ze dat ook met alle andere werknemers. En dat zou teveel zijn. Nu is het volgens mij zo dat niet al mijn collega's in het bezit zijn van een rolstoel, maar dat terzijde.
Toch zou ik graag het pand zien om te kijken of er zaken zijn die moeten worden aangepast, maar een afspraak daar voor maken blijkt erg moeilijk. Waarschijnlijk gaat het wel lukken, maar dan pas nadat alle verbouw perikelen voorbij zijn. Dus op het moment dat aanpassingen een hoop geld en tijd gaan kosten.
Een klein lichtpuntje, is dat er nog een rolstoelbewoner het pand in moet kunnen. Zij is er wel al geweest en heeft direct een aantal punten op papier weten te zetten waar rekening mee moet worden gehouden. Zo schijnt er maar 1 aangepast toilet te zijn en is het maar te hopen dat onze afdeling op die verdieping geplaatst gaat worden. Daarnaast is er maar 1 lift waar net een rolstoel in past, de andere is te klein. En verder zijn ze bij de Rabobank dol op trapjes. Er schijnen er nogal wat te zijn voordat je binnen bent. Daar is dan een rolstoelliftje naast gezet, wat er in ieder geval voor moet zorgen dat we bij de voordeur kunnen komen.
Bij de voordeur ontstaat echter direct het eerste probleem. Een prachtige glazen draaideur geeft toegang tot het pand, maar daar is met een rolstoel niet door te komen.
Ook parkeerproblemen zullen er komen. Er is maar 1 invalideparkeerplaats. Daar moet er dus minimaal 1 bij. Überhaupt zijn er te weinig parkeerplekken om alle werknemers met de auto te laten komen, maar met een rolstoel door de binnenstad van Enschede te moeten scheuren om vervolgens een pand nauwelijks in te kunnen komen, lijkt me niet direct de meest vriendelijke opstelling van een werkgever.
Ik wil het allemaal niet te negatief stellen. De reden waarom juist dit pand is gekozen is me volledig helder. Ik zie ook absoluut voordelen van het zogenaamde flex-werken. Waar ik met mijn verstand niet bij kan, is het feit dat ze 2 werknemers hebben in een rolstoel, die al deze problemen van tevoren al hadden kunnen benoemen. Volgens mij word het tijd om de afdeling die hierover gaat, zelf eens een dagje in een rolstoel te zetten om ze te laten ondervinden hoe lastig de normaalste dingen kunnen zijn. Vragen beantwoorden we dan niet, we moeten natuurlijk wel realistisch blijven.
Ik ben erg benieuwd hoe het nieuwe pand er daadwerkelijk uit gaat zien. Het enige waar ik bang voor ben, is dat ik inderdaad met een 7 liter luier ergens in een bezemkast gestopt ga worden. Ik zal dan in ieder geval niet alleen zijn, er is nog een rolstoeler met wie ik mijn hok zal moeten delen.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten