De vakantie is voorbij. Twee weken in de regen in Luxemburg en nog een week in de regen thuis. Deze week is het prachtig weer en is Marloes weer aan het werk gegaan. Ook voor de kinderen begint het normale leven weer. Bijbaantjes starten weer en langzaam werken zij ook toe naar school.
Is mijn vakantie dan ook voorbij? Ik hoor en lees wel eens dat mensen met een uitkering altijd vakantie hebben. Maar of dat nou echt zo is? Zo voelt het in ieder geval niet.
Ik ben sinds een paar weken definitief afscheid aan het nemen van mijn werkgever. De app groep met collega's heb ik verlaten en als het goed is heb ik binnenkort een gesprek over een afscheid. In mijn ogen is dat een noodzakelijke stap om een en ander goed en volledig af te sluiten. Mijn laptop en telefoon liggen klaar om opgehaald te worden en mijn kluisje in Enschede is leeg gehaald. Inmiddels krijg ik geen salaris meer van Tactus en zijn er een heleboel kleine zaken die geregeld moeten worden. Zo moet de verzekeraar op de hoogte gebracht worden dat ik niet langer in dienst ben en zijn er allerlei financiële afhandelingen.
Het is vreemd om na een vakantie niet meer aan het werk te kunnen. Ik had dat graag anders gezien, maar dat is inmiddels wel duidelijk. Steeds meer komt het besef dat werken klaar is. Ik vind het erg moeilijk om dat gevoel toe te laten. Van binnen kan ik soms schreeuwen, maar van buiten laat ik er maar weinig van zien. Dat is pijnlijk en zal nog wel even nodig hebben. Het gevoel van niet langer nuttig zijn is lastig. Er zal dus gezocht moeten worden naar een "zinvolle daginvulling". Maar hoe dat er precies uit moet zien weet ik nog niet.
Ondanks dat het pijn doet, blijf ik positief. Ik heb een aantal zaken die ik wil gaan uitzoeken voor de toekomst. Dingen waar ik enthousiast van kan worden en die misschien goed in te passen zijn binnen mijn nieuwe beperkte mogelijkheden. Eerst moet mijn lichaam nog een keer in de steigers en dat dwingt me tot rust. Daarna ga ik de mogelijkheden en beperkingen goed onderzoeken en hoop ik een mooie invulling aan mijn tijd te kunnen gaan geven.
Voor nu kan ik er nog niets over zeggen, maar ik ben, zoals gezegd, enthousiast en kijk met een goed gevoel vooruit.
