Een aantal weken terug ging er een mail rond op kantoor waarin stond dat mannen ook op kantoor eens flink hun tranen moesten laten lopen. Volgens het artikel zal dit ervoor zorgen dat er minder stress is, minder uitval door burn-out en dat werkrelaties beter worden.
In hetzelfde artikel stond ook vrij treffend beschreven hoe mannen reageren op huilende vrouwen op kantoor. Het wegrennen alsof je met een melaatse te maken hebt, niets is ons mannen vreemd. Het komt er in ieder geval op neer dat mannen niet huilen en al helemaal op kantoor niet.
Ook in andere situaties zijn het voornamelijk de dames die huilen. Als ik hier in huis kijk, dan gebruiken mijn dochters tranen om van alles voor elkaar te krijgen. Vooral de jongste en de middelste zijn hier erg goed in. Natuurlijk wordt er gehuild bij pijn, maar ook bij frustraties, boosheid en ziekte. Het lijkt zelfs wel eens dat de dames kunnen huilen op commando. Ik heb mijn kinderen ook altijd voorgehouden dat huilen goed is en dat het juist kan opluchten.
Maar, terug naar de mannen. Die huilen dus niet. En ik moet bekennen dat ook ik eigenlijk nauwelijks huil. Ik lach. En dat schijnt erg dicht tegen een traan aan te liggen. Wat me de afgelopen tijd wel is opgevallen, is dat ik emotioneler ben geworden. Dat zal voornamelijk te maken hebben met het hele proces rondom het verwerken van mijn handicap. Om uit de depressie te komen, die onlosmakelijk verbonden is met PTSS, heb ik diep in mezelf moeten graven. Het uiten van mijn emoties is iets wat ik heb moeten leren, en dat zorgt ervoor dat ze bij mij een stuk dichter aan de oppervlakte liggen.
Ik krijg tranen in mijn ogen bij dingen die ik op tv zie. De hele vluchtelingen ellende zorgt voor een continu brok in mijn keel. En na de dood van The Lau, een fantastisch muzikant, heb ik een week lang met een klotegevoel rond gerold. En afgelopen week pleegde Joost Zwagerman zelfmoord. En de ellende was dat ik hem begreep. Ik snap wat hij heeft doorgemaakt. Ik voel zijn pijn en zijn verdriet. Maar huilen doe ik nog steeds niet.
Gek eigenlijk. Volgens mijn eigen theorie lucht huilen enorm op. En toch blijf ik lachen. En met mij alle mannen.
Volgens mij ga ik nu maar eens een flink potje lachen.
Groet
Martijn
