Mijn moeder (oma voor mijn kinderen), van wie ik enorm veel hou, is een totale digibeet. Waar ik in de familie een oudtante heb van bijna 89, die mailt, google begrijpt en skype gebruikt, kan mijn moeder sinds kort sms berichten versturen.
Om toch met haar tijd mee te gaan, hebben we thuis voor haar een email-account aangemaakt. De angst om de computer aan te zetten is uiteindelijk overwonnen. Ze weet welke knop ze daarvoor moet gebruiken. Het mailprogramma openen lukt inmiddels ook, maar verder komt ze niet. Wanneer er ook maar even iets niet klopt, hangt ze aan de telefoon en mag ik hulpdesk op afstand spelen. Op zich is dat voor mij geen probleem, maar wanneer iemand het pijltje van de muis niet meer kan vinden op het scherm wordt het toch wat lastig.
Dan gaat haar leesbril op en uiteindelijk komen we er wel uit. Dit soort ervaringen zorgen er echter voor dat ze steeds minder gebruik maakt van de digitale mogelijkheden. Tenminste tot vandaag.
Oma heeft een Ipad. Nadat ze bij ons Jip van 4 heeft zien werken op Iphone en Ipad, had ze het idee dat dit toch wel de makkelijkste manier van digitaal bijblijven zou zijn. Natuurlijk hebben wij haar daar verder van overtuigd. Geld uitgeven voor een ander is altijd makkelijker dan je eigen geld. En dus hebben we direct de nieuwste en grootste Ipad aangeschaft die je maar kunt uitzoeken. Dus geen Ipad mini (dat is een uit de kluiten gewassen Iphone, maar dat snapt ze toch niet). Inclusief een leren hoes om de boel enigzins te beschermen.
Na enig installatiewerk van mijn kant, is de Ipad van oma gebruiksklaar. Skype staat erop, maar daar gaan we pas volgende week mee aan het werk. Ik heb een lesprogramma in stappen opgezet. Zal waarschijnlijk net als een HBO opleiding een jaar of 4 gaan duren (of de Ipad dan überhaupt nog bestaat is de vraag).
Probeer maar eens aan een digibeet uit te leggen wat de Appstore is en hoe je hier je dingen moet uitzoeken. Nee, we hebben ons vandaag beperkt tot het aan en uitzetten van de Ipad, het gebruik van Youtube en het zoeken met Google. Als dit blog klaar is, ga ik haar bellen om te kijken of ze het kan vinden op internet. Wordt een leuke uitdaging.
Ten slotte zijn er wat spelletjes op gezet om te leren omgaan met het apparaat. Angry Birds natuurlijk, maar het eerste dat ze vroeg was patience. Natuurlijk? Windows heeft ze nooit begrepen, maar het spel patience is toch het eerste dat naar boven komt. In de Appstore vind je daar ongeveer 94000 varianten van, dus heb ik de keuze maar gemaakt.
De grap is dat oma wel graag wil leren hoe het werkt. Ze ziet al helemaal voor zich hoe ze foto's kan nemen en bewerken en vervolgens op de Ipad rechtstreeks haar fotoboeken kan bestellen. Tja, digitale fotografie is leuk, maar een ouderwetse afdruk in je handen blijft toch leuker.
Volgende week gaan we een Facebook account aanmaken, zodat ze haar kinderen en kleinkinderen wat makkelijker kan volgen. Ik ben nu al aan het uitwerken hoe ik haar dit moet gaan uitleggen. Maar ook dat zal vast wel lukken.
Welkom Oma, in het digitale tijdperk.
Groet
Martijn
donderdag 31 januari 2013
vrijdag 25 januari 2013
Sneeuw
Eigenlijk had ik het woord klote in de titel willen werken. In de zin van klotesneeuw. Wat heb ik een hekel gekregen aan die witte troep.
Natuurlijk is sneeuw een prachtig gezicht. Ook ik kan genieten van een mooie witte straat. Zeker wanneer er nog niemand doorheen is gebanjerd of met een auto doorheen geracet. Ook een veld met boerderij onder een mooie witte laag kan mooi zijn. Zelfs mooie witten bossen met schilderachtige witte boomtoppen en witte bergjes langs de rand van het water kunnen prachtig zijn, maar het is en blijft troep.
Het liefst zie ik bovengenoemde situaties dan ook vanuit de auto. Lekker warm, met een goed stuk muziek en de vervorming van al dat wit, omdat er met hoge snelheid lang gereden kan worden. Dat is namelijk de enige manier om nog enige snelheid te krijgen in de sneeuw. Althans voor mij.
Mijn kinderen vinden het geweldig. Die zijn de hele dag met sneeuwballen in de weer. Ik krijg al sneeuwballen wanneer ik de temperatuur buiten voel. Ook het rondrijden op een slee is een geliefde bezigheid voor de kinderen. Wanneer ik ze 's middags van school ga halen, zijn er veel ouders die hun kinderen met de slee komen ophalen. Dat wil ik best doen, maar het schijnt verboden te zijn om ze daarna achter de auto te knopen en op die manier mee naar huis te nemen. De ellende is dat het nog steekt ook. Gelukkig lijken de kinderen er weinig last van te hebben.
Waarom dan zo'n hekel aan sneeuw zul je je misschien afvragen? Nou, dat is een makkelijke.
Ik kan nog stukjes lopen. Daarvoor gebruik ik een kruk. Maar door de sneeuw lopen is zo ongeveer de moeilijkste opgave. Ik donder met enige regelmaat onderuit en dat is niet bevorderlijk voor mijn toch al niet te sterke gewrichten. Voor anderen is het waarschijnlijk een leuk gezicht wanneer iemand onderuit gaat. Er worden afleveringen vol vallende mensen uitgezonden op tv en daar blijft naar gekeken worden. Ik wil mensen best vermaken, maar doe dat liever op een andere manier.
Doordat ik mezelf voornamelijk in een rolstoel voortbeweeg zijn mijn benen niet echt sterk meer. Door een slechtere doorbloeding en minder spier en vetmassa op mijn benen zijn ze nogal snel koud. Kou op zich is niet erg, maar daar hoort helaas ook altijd pijn bij.
Het laatste probleem met sneeuw is, dat je er met een rolstoel niet doorheen komt. Een aantal centimeter is voldoende om mijn wielen inclusief hoepels vol sneeuw te krijgen, wat zorgt voor bevroren vingers. Trek dan handschoenen aan hoor ik je denken, maar dan heb je geen fatsoenlijke grip meer op de hoepels en kom je niet vooruit. Alhoewel vooruit komen door de sneeuw eigenlijk helemaal niet te doen is.
Afgelopen dinsdag probeerde ik het kantoor waar ik werk te bereiken. De parkeerplaats was erg vol, waardoor ik niet makkelijk voor de deur kon parkeren. Dat betekende dus een flink aantal meters door de sneeuw ploegen. En dan blijkt dat je wegzakt en niet meer vooruit komt. De wielen draaien nog wel, maar de ijzige onderlaag zorgt ervoor dat je niet meer naar voren gaat. Toen ik uiteindelijk binnenkwam en er iemand voor de grap vroeg of al die sneeuw binnen nodig was, heb ik even hard gevloekt. Vanmorgen was het niet anders. De gemeente, die verantwoordelijk is voor het schoonhouden van de betreffende parkeerplaats heeft er deze week niets aan gedaan. Zelf kan ik het niet, dus veranderen doet het niet.
En toen begon vorige week ineens de elfstedenkoorts. Ik ben blij dat we die hebben kunnen afschrijven. Die Friezen mogen van mij schaatsen zoveel ze willen, maar laat ze dat lekker binnen doen. Ze hebben daar een prachtige ijshal waar ze het hele jaar door kunnen schaatsen. Toch ben ik wel blij met die ene Fries. Paulus Pietsma heeft gezegd dat het komende week weer een graad of 12 gaat worden. Dat betekent dat de sneeuw zal verdwijnen en ik de straat weer op kan. Laten we dit weekend nog maar genieten van de sneeuw. Want nogmaals, voor de kinderen en het uitzicht is het prima. De boodschappen zijn binnen, de kachel staat aan en ik heb voldoende films om het weekend door te komen. Volgende week is het over.
Groet
Martijn
Natuurlijk is sneeuw een prachtig gezicht. Ook ik kan genieten van een mooie witte straat. Zeker wanneer er nog niemand doorheen is gebanjerd of met een auto doorheen geracet. Ook een veld met boerderij onder een mooie witte laag kan mooi zijn. Zelfs mooie witten bossen met schilderachtige witte boomtoppen en witte bergjes langs de rand van het water kunnen prachtig zijn, maar het is en blijft troep.
Het liefst zie ik bovengenoemde situaties dan ook vanuit de auto. Lekker warm, met een goed stuk muziek en de vervorming van al dat wit, omdat er met hoge snelheid lang gereden kan worden. Dat is namelijk de enige manier om nog enige snelheid te krijgen in de sneeuw. Althans voor mij.
Mijn kinderen vinden het geweldig. Die zijn de hele dag met sneeuwballen in de weer. Ik krijg al sneeuwballen wanneer ik de temperatuur buiten voel. Ook het rondrijden op een slee is een geliefde bezigheid voor de kinderen. Wanneer ik ze 's middags van school ga halen, zijn er veel ouders die hun kinderen met de slee komen ophalen. Dat wil ik best doen, maar het schijnt verboden te zijn om ze daarna achter de auto te knopen en op die manier mee naar huis te nemen. De ellende is dat het nog steekt ook. Gelukkig lijken de kinderen er weinig last van te hebben.
Waarom dan zo'n hekel aan sneeuw zul je je misschien afvragen? Nou, dat is een makkelijke.
Ik kan nog stukjes lopen. Daarvoor gebruik ik een kruk. Maar door de sneeuw lopen is zo ongeveer de moeilijkste opgave. Ik donder met enige regelmaat onderuit en dat is niet bevorderlijk voor mijn toch al niet te sterke gewrichten. Voor anderen is het waarschijnlijk een leuk gezicht wanneer iemand onderuit gaat. Er worden afleveringen vol vallende mensen uitgezonden op tv en daar blijft naar gekeken worden. Ik wil mensen best vermaken, maar doe dat liever op een andere manier.
Doordat ik mezelf voornamelijk in een rolstoel voortbeweeg zijn mijn benen niet echt sterk meer. Door een slechtere doorbloeding en minder spier en vetmassa op mijn benen zijn ze nogal snel koud. Kou op zich is niet erg, maar daar hoort helaas ook altijd pijn bij.
Het laatste probleem met sneeuw is, dat je er met een rolstoel niet doorheen komt. Een aantal centimeter is voldoende om mijn wielen inclusief hoepels vol sneeuw te krijgen, wat zorgt voor bevroren vingers. Trek dan handschoenen aan hoor ik je denken, maar dan heb je geen fatsoenlijke grip meer op de hoepels en kom je niet vooruit. Alhoewel vooruit komen door de sneeuw eigenlijk helemaal niet te doen is.
Afgelopen dinsdag probeerde ik het kantoor waar ik werk te bereiken. De parkeerplaats was erg vol, waardoor ik niet makkelijk voor de deur kon parkeren. Dat betekende dus een flink aantal meters door de sneeuw ploegen. En dan blijkt dat je wegzakt en niet meer vooruit komt. De wielen draaien nog wel, maar de ijzige onderlaag zorgt ervoor dat je niet meer naar voren gaat. Toen ik uiteindelijk binnenkwam en er iemand voor de grap vroeg of al die sneeuw binnen nodig was, heb ik even hard gevloekt. Vanmorgen was het niet anders. De gemeente, die verantwoordelijk is voor het schoonhouden van de betreffende parkeerplaats heeft er deze week niets aan gedaan. Zelf kan ik het niet, dus veranderen doet het niet.
En toen begon vorige week ineens de elfstedenkoorts. Ik ben blij dat we die hebben kunnen afschrijven. Die Friezen mogen van mij schaatsen zoveel ze willen, maar laat ze dat lekker binnen doen. Ze hebben daar een prachtige ijshal waar ze het hele jaar door kunnen schaatsen. Toch ben ik wel blij met die ene Fries. Paulus Pietsma heeft gezegd dat het komende week weer een graad of 12 gaat worden. Dat betekent dat de sneeuw zal verdwijnen en ik de straat weer op kan. Laten we dit weekend nog maar genieten van de sneeuw. Want nogmaals, voor de kinderen en het uitzicht is het prima. De boodschappen zijn binnen, de kachel staat aan en ik heb voldoende films om het weekend door te komen. Volgende week is het over.
Groet
Martijn
maandag 14 januari 2013
Stoere Mannen
Vandaag zijn Marloes en ik 12,5 jaar getrouwd. Niet echt een openingszin die lijkt te passen bij de titel Stoere Mannen. Ben ik stoer? Geen idee, in sommige situaties, zal ik voor sommige mensen behoorlijk stoer zijn. Voor anderen zal ik een watje zijn. Het maakt me eigenlijk weinig uit, maar dat terzijde.
Bij een bronzen bruiloft horen natuurlijk cadeautjes. Nou vond Marloes het tijd voor een nieuw scheerapparaat. Ik heb er nog eentje uit het stenen tijdperk. Daarmee kan ik onder de douche scheren, maar dat apparaat moet je dan wel tijdens het douchen ongeveer 9 keer opladen. Tijd voor een nieuwe dus. Een prachtig apparaat van Braun met allerlei hulpstukken om ook bakkebaarden en dergelijke te kunnen scheren.
Laat ik het kort houden. Het werkt. De tondeuse en de scheerkop doen het prima. Daarnaast zitten er nog wat extra scheerkammen bij waarvan ik in eerste instantie geen flauw benul heb wat ik ermee moet. En uiteindelijk kan ook een man de gebruiksaanwijzing erbij pakken. Ik geef toe dat dit bijna nooit gedaan word, maar soms kunnen ook wij niet anders.
Vervolgens heb ik dat boekwerk doorgenomen. Het gebruik, het reinigen en het onderhoud stonden duidelijk beschreven. Het onderhoud moet volgens de fabrikant een stuk vaker dan noodzakelijk, maar ja die moeten ook hun centen verdienen. Vervolgens kwam ik bij het hoofdstuk waarschuwingen. Daar staat dat je het apparaat niet door kinderen moet laten gebruiken. Lijkt mij logisch, maar voor de gemiddelde Amerikaan kunnen er niet genoeg waarschuwingen op staan. Sterker nog, er staat meer informatie over wat je niet met je scheerapparaat moet doen, dan wat je er wel mee kunt. Veiligheid boven alles.
De volgende zin heb ik een aantal keer moeten lezen, maar toen werd het langzaam duidelijk:
"Dit apparaat is niet bedoeld voor gebruik door kinderen of personen met verminderde fysieke of mentale capaciteiten, tenzij zij het apparaat gebruiken onder toezicht van een persoon verantwoordelijk voor hun veiligheid."
Voor jullie zal ik de zin zo nogmaals laten zien. Het feit dat ik 'm al een aantal keer moest lezen om te zien wat er echt staat, belooft niet veel goeds.
Daar komt hij nogmaals:
"Dit apparaat is niet bedoeld voor gebruik door kinderen of personen met verminderde fysieke of mentale capaciteiten, tenzij zij het apparaat gebruiken onder toezicht van een persoon verantwoordelijk voor hun veiligheid."
Met andere woorden, ik mag dit apparaat niet gebruiken. Nou ja, niet zonder toezicht van een persoon die verantwoordelijk is voor mijn veiligheid. Marloes was in staat het ding terug naar de winkel te brengen. Ze geeft aan het belachelijk te vinden en als ze dit eerder had gezien, had ze er een van een ander merk genomen. Volgens mij wil ze gewoon niet verantwoordelijk zijn voor mijn veiligheid.
Dat zal ook wel de reden zijn dat er zoveel huwelijken naar de knoppen gaan. De verantwoordelijkheden zijn niet duidelijk meer. Wanneer je dus niet als ik een "verminderde fysieke capaciteit"hebt, dan ben je niet langer zelf verantwoordelijk. Dus als ik mezelf snij bij het scheren, dan kan ik een schadevergoeding eisen van mijn vrouw? Beetje raar, maar zo lijkt de firma Braun het wel te bedoelen.
Gelukkig zijn Marloes en ik niet zo moeilijk. Na 12,5 jaar huwelijk blijft mijn veiligheid mijn eigen verantwoordelijkheid. Daarnaast zal ze over mijn schouder meekijken. Dat zou ik bij haar ook wel willen, maar zittend in een rolstoel kom ik helaas niet verder dan haar achterwerk.
Groet
Martijn
Bij een bronzen bruiloft horen natuurlijk cadeautjes. Nou vond Marloes het tijd voor een nieuw scheerapparaat. Ik heb er nog eentje uit het stenen tijdperk. Daarmee kan ik onder de douche scheren, maar dat apparaat moet je dan wel tijdens het douchen ongeveer 9 keer opladen. Tijd voor een nieuwe dus. Een prachtig apparaat van Braun met allerlei hulpstukken om ook bakkebaarden en dergelijke te kunnen scheren.
Laat ik het kort houden. Het werkt. De tondeuse en de scheerkop doen het prima. Daarnaast zitten er nog wat extra scheerkammen bij waarvan ik in eerste instantie geen flauw benul heb wat ik ermee moet. En uiteindelijk kan ook een man de gebruiksaanwijzing erbij pakken. Ik geef toe dat dit bijna nooit gedaan word, maar soms kunnen ook wij niet anders.
Vervolgens heb ik dat boekwerk doorgenomen. Het gebruik, het reinigen en het onderhoud stonden duidelijk beschreven. Het onderhoud moet volgens de fabrikant een stuk vaker dan noodzakelijk, maar ja die moeten ook hun centen verdienen. Vervolgens kwam ik bij het hoofdstuk waarschuwingen. Daar staat dat je het apparaat niet door kinderen moet laten gebruiken. Lijkt mij logisch, maar voor de gemiddelde Amerikaan kunnen er niet genoeg waarschuwingen op staan. Sterker nog, er staat meer informatie over wat je niet met je scheerapparaat moet doen, dan wat je er wel mee kunt. Veiligheid boven alles.
De volgende zin heb ik een aantal keer moeten lezen, maar toen werd het langzaam duidelijk:
"Dit apparaat is niet bedoeld voor gebruik door kinderen of personen met verminderde fysieke of mentale capaciteiten, tenzij zij het apparaat gebruiken onder toezicht van een persoon verantwoordelijk voor hun veiligheid."
Voor jullie zal ik de zin zo nogmaals laten zien. Het feit dat ik 'm al een aantal keer moest lezen om te zien wat er echt staat, belooft niet veel goeds.
Daar komt hij nogmaals:
"Dit apparaat is niet bedoeld voor gebruik door kinderen of personen met verminderde fysieke of mentale capaciteiten, tenzij zij het apparaat gebruiken onder toezicht van een persoon verantwoordelijk voor hun veiligheid."
Met andere woorden, ik mag dit apparaat niet gebruiken. Nou ja, niet zonder toezicht van een persoon die verantwoordelijk is voor mijn veiligheid. Marloes was in staat het ding terug naar de winkel te brengen. Ze geeft aan het belachelijk te vinden en als ze dit eerder had gezien, had ze er een van een ander merk genomen. Volgens mij wil ze gewoon niet verantwoordelijk zijn voor mijn veiligheid.
Dat zal ook wel de reden zijn dat er zoveel huwelijken naar de knoppen gaan. De verantwoordelijkheden zijn niet duidelijk meer. Wanneer je dus niet als ik een "verminderde fysieke capaciteit"hebt, dan ben je niet langer zelf verantwoordelijk. Dus als ik mezelf snij bij het scheren, dan kan ik een schadevergoeding eisen van mijn vrouw? Beetje raar, maar zo lijkt de firma Braun het wel te bedoelen.
Gelukkig zijn Marloes en ik niet zo moeilijk. Na 12,5 jaar huwelijk blijft mijn veiligheid mijn eigen verantwoordelijkheid. Daarnaast zal ze over mijn schouder meekijken. Dat zou ik bij haar ook wel willen, maar zittend in een rolstoel kom ik helaas niet verder dan haar achterwerk.
Groet
Martijn
vrijdag 11 januari 2013
Afgekeurd
Afgekeurd, het woord heeft een wat negatieve klank. Zo kan een een doelpunt bij een voetbalwedstrijd worden afgekeurd. Met andere woorden, er word niet gescoord en de stand blijft onveranderd.
Mijn vrouw werkt in de grafische sector en ook daar word met regelmaat een ontwerp afgekeurd. En dus kun je dan opnieuw beginnen. En zo wordt het woord afgekeurd regelmatig gebruikt, maar heeft het in mijn oren altijd een negatieve klank.
Afgelopen dinsdag ben ik bij het UWV geweest. De laatste keer in een lange rij gesprekken met artsen, arbeidsdeskundigen en een hele zooi andere mensen die van alles van me moesten weten om een totaalplaatje te krijgen. En nu het totaalplaatje er ligt ben ik afgekeurd. Oftewel het ontwerp, dat ik ben, is niet goed. Foutje van mijn ouders? Of is er tijdens het testen van het prototype het een en ander mis gegaan?
Ik voelde me in eerste instantie net een auto die niet door de APK is gekomen. Deze keuring is verplicht voor alle auto's die minimaal 4 jaar oud zijn. Ieder jaar worden ze nagekeken en wanneer er bepaalde punten niet goed zijn, kan ook een auto worden afgekeurd. Mijn onderstel is aan corrosie onderhevig, vergelijkbaar met roest aan de bodem van een auto. De wielophanging in de vorm van mijn enkels is niet helemaal meer in orde (gelukkig doe de nieuw aangemeten wielen en ophangingen hun werk fantastisch).
Het grote verschil tussen de eerder genoemde voorbeelden en het afkeuren door het UWV is dat het bij de laatste met percentages gaat. Ik ben voor 49,81% afgekeurd. Dit vreemde percentage is door het UWV met al hun goedheid naar boven afgerond op exact 50%. Ik word dus thuis al "de Halve" genoemd. Een begrip dat waarschijnlijk ook op kantoor snel ingevoerd zal gaan worden. Maar goed, 50% afgekeurd houd dus ook in dat ik 50% in orde ben.
Gelukkig ben ik geen auto en hoef ik niet elk jaar opnieuw gekeurd te worden. Volgens de arbeidsdeskundige zal een herkeuring eigenlijk helemaal niet aan de orde zijn. Tenzij ze in Den Haag besluiten om alle uitkeringen weer onder de loep te nemen. Ook mijn loonaanvulling zal tot minimaal mijn 65e betaald worden. Ook hier de kanttekening over Den Haag.
Het enige wat ik hoef te doen is de 50% die ik kan werken, ook daadwerkelijk te blijven werken. In mijn geval moet dat geen probleem zijn. Ik kan blijven werken in mijn huidige functie en heb al jaren een contract voor onbepaalde tijd. Dat is het voordeel bij het nadeel. En toch blijft het woord afgekeurd me een nare smaak bezorgen. Misschien moeten we daar maar eens wat anders voor verzinnen. Wie er ideeen heeft mag ze spuien.
Heeft dit hele gebeuren me dan niet anders gebracht? Jawel, om te beginnen dit blog. Ik ben gaan schrijven om een en ander kwijt te raken. En juist in de week waarin ik word afgekeurd, krijg ik een erg leuke kans. De website storytellingmatters.nl was op zoek naar panelleden om bepaalde dingen te testen en hier dan over te schrijven. Een soort recensies zeg maar. Alles in teken van "het verhaal". Ik heb direct via mail gereageerd en vandaag zijn er 25 panelleden benaderd waaronder ik. Iedere 2 weken worden er 3 panelleden uitgekozen om een film, of product of project te bekijken en hier hun bevindingen bij te schrijven. Een geweldige uitdaging, die ik graag aan ga.
Daarnaast ga ik op 19 januari weer aan de slag met de voorlichting voor de Intersport. Tevens ben ik druk bezig met het tweede boek. Inmiddels heb ik een fantastische kunstenares gevonden die mijn boek van prachtige illustraties aan het voorzien is. Mies Frijling is haar naam en haar werk en motivatie is te vinden op miesfrijling.nl. Op de site staat veel van haar werk en daarmee kun je misschien een idee krijgen over hoe de illustraties voor het boek eruit gaan zien. Meer wil ik nog niet verklappen.
De grap is dat ik met al deze activiteiten het gevoel heb voor meer dan 100% bezig te zijn. Niet in tijd, dat lukt me gewoon niet meer. Maar wel door het feit bezig te zijn met zaken die ik leuk vind. Ik neem actief deel aan de maatschappij en ik lever een bijdrage aan zaken die ik belangrijk vind. Daarnaast heb ik natuurlijk nog mijn gezin. Het woord afgekeurd klinkt misschien wat negatief, de persoon erachter hoeft dat absoluut niet te zijn.
Groet
Martijn
Mijn vrouw werkt in de grafische sector en ook daar word met regelmaat een ontwerp afgekeurd. En dus kun je dan opnieuw beginnen. En zo wordt het woord afgekeurd regelmatig gebruikt, maar heeft het in mijn oren altijd een negatieve klank.
Afgelopen dinsdag ben ik bij het UWV geweest. De laatste keer in een lange rij gesprekken met artsen, arbeidsdeskundigen en een hele zooi andere mensen die van alles van me moesten weten om een totaalplaatje te krijgen. En nu het totaalplaatje er ligt ben ik afgekeurd. Oftewel het ontwerp, dat ik ben, is niet goed. Foutje van mijn ouders? Of is er tijdens het testen van het prototype het een en ander mis gegaan?
Ik voelde me in eerste instantie net een auto die niet door de APK is gekomen. Deze keuring is verplicht voor alle auto's die minimaal 4 jaar oud zijn. Ieder jaar worden ze nagekeken en wanneer er bepaalde punten niet goed zijn, kan ook een auto worden afgekeurd. Mijn onderstel is aan corrosie onderhevig, vergelijkbaar met roest aan de bodem van een auto. De wielophanging in de vorm van mijn enkels is niet helemaal meer in orde (gelukkig doe de nieuw aangemeten wielen en ophangingen hun werk fantastisch).
Het grote verschil tussen de eerder genoemde voorbeelden en het afkeuren door het UWV is dat het bij de laatste met percentages gaat. Ik ben voor 49,81% afgekeurd. Dit vreemde percentage is door het UWV met al hun goedheid naar boven afgerond op exact 50%. Ik word dus thuis al "de Halve" genoemd. Een begrip dat waarschijnlijk ook op kantoor snel ingevoerd zal gaan worden. Maar goed, 50% afgekeurd houd dus ook in dat ik 50% in orde ben.
Gelukkig ben ik geen auto en hoef ik niet elk jaar opnieuw gekeurd te worden. Volgens de arbeidsdeskundige zal een herkeuring eigenlijk helemaal niet aan de orde zijn. Tenzij ze in Den Haag besluiten om alle uitkeringen weer onder de loep te nemen. Ook mijn loonaanvulling zal tot minimaal mijn 65e betaald worden. Ook hier de kanttekening over Den Haag.
Het enige wat ik hoef te doen is de 50% die ik kan werken, ook daadwerkelijk te blijven werken. In mijn geval moet dat geen probleem zijn. Ik kan blijven werken in mijn huidige functie en heb al jaren een contract voor onbepaalde tijd. Dat is het voordeel bij het nadeel. En toch blijft het woord afgekeurd me een nare smaak bezorgen. Misschien moeten we daar maar eens wat anders voor verzinnen. Wie er ideeen heeft mag ze spuien.
Heeft dit hele gebeuren me dan niet anders gebracht? Jawel, om te beginnen dit blog. Ik ben gaan schrijven om een en ander kwijt te raken. En juist in de week waarin ik word afgekeurd, krijg ik een erg leuke kans. De website storytellingmatters.nl was op zoek naar panelleden om bepaalde dingen te testen en hier dan over te schrijven. Een soort recensies zeg maar. Alles in teken van "het verhaal". Ik heb direct via mail gereageerd en vandaag zijn er 25 panelleden benaderd waaronder ik. Iedere 2 weken worden er 3 panelleden uitgekozen om een film, of product of project te bekijken en hier hun bevindingen bij te schrijven. Een geweldige uitdaging, die ik graag aan ga.
Daarnaast ga ik op 19 januari weer aan de slag met de voorlichting voor de Intersport. Tevens ben ik druk bezig met het tweede boek. Inmiddels heb ik een fantastische kunstenares gevonden die mijn boek van prachtige illustraties aan het voorzien is. Mies Frijling is haar naam en haar werk en motivatie is te vinden op miesfrijling.nl. Op de site staat veel van haar werk en daarmee kun je misschien een idee krijgen over hoe de illustraties voor het boek eruit gaan zien. Meer wil ik nog niet verklappen.
De grap is dat ik met al deze activiteiten het gevoel heb voor meer dan 100% bezig te zijn. Niet in tijd, dat lukt me gewoon niet meer. Maar wel door het feit bezig te zijn met zaken die ik leuk vind. Ik neem actief deel aan de maatschappij en ik lever een bijdrage aan zaken die ik belangrijk vind. Daarnaast heb ik natuurlijk nog mijn gezin. Het woord afgekeurd klinkt misschien wat negatief, de persoon erachter hoeft dat absoluut niet te zijn.
Groet
Martijn
zondag 6 januari 2013
Vakantie
Twee hele weken vrij. Dat klinkt heerlijk en in principe is het dat ook. Gelijk met de kinderen en dan lijkt het woord vakantie ineens een stuk minder van toepassing. Ik moet bekennen dat dit een van de drukste vakanties ooit is geweest.
Het begon eigenlijk al net voor de kerst. Ik ben het ziekenhuis in en uit gerold. Problemen in mijn schouder hebben me opnieuw bij de specialist gebracht. En de ellende is dat het nieuwe jaar daar ook weer mee moet starten. Half januari mag ik terug om de uitslagen te horen van de MRI. Ben benieuwd waar nu weer aan gesleuteld moet worden. Ik lijk wel een auto die Dakar probeert te rijden. Heb je een goede proef gehad, de proef daarop kan het hele ding uit elkaar om opnieuw opgebouwd te worden. Om de vergelijking door te trekken, ik sta vaker in het bivak dan daadwerkelijk op het parcours.
Dat gaat nog verder, want vlak voor de kerst mocht ik ook weer naar het UWV. Opnieuw gekeurd door een arts. Vergelijk dat dan maar met de keuring die de Dakar auto's ieder jaar tussen de proeven door krijgen. En je raad het al, afgekeurd. Die wedstrijd zal ik niet meer winnen. Sterker nog, komende week mag ik terug naar het UWV om te kijken in hoeverre de boel afgekeurd gaat worden.
En daar begon dus ook mijn vakantie mee. Je hoort mensen vaak zeggen dat de feestdagen in december moeilijk zijn. Oud zeer komt boven en het is een tijd om een en ander te overdenken. Helaas had ik daar dit jaar ook last van. Ik ben iemand die behoorlijk positief in het leven staat, maar af en toe kan somberheid toch naar boven komen. Gelukkig heb ik veel steun van mijn gezin en familie.
Ik heb gemerkt dat het makkelijker is om anderen te steunen dan met je eigen ellende bezig te zijn. En dat heb ik deze vakantie dan ook gedaan. Mijn zusje is zojuist gescheiden. De hele ellende van haar en haar ex-man heeft de gemoederen een tijd lang bezig gehouden. Ik heb in hun relatie al eerder bemiddeld, maar zonder succes. Al de jaren dat zij een relatie hebben gehad heb ik mezelf moeten inhouden. Alles werd namelijk afgereageerd op mijn zusje.
In een relatie heb je twee mensen nodig en wanneer het mis loopt heb je ook twee schuldigen. De grap is dat mijn zus dit prima begrijpt en erg eerlijk is over haar rol in het geheel. Zij is geen makkelijke vrouw en weet dat zelf ook. Zij is echter wel degene geweest die tijdenlang geprobeerd heeft om het een en ander te veranderen. Tot en met professionele hulp aan toe. Ik heb hen hierin geprobeerd te ondersteunen, maar met mijn toenmalige zwager was helaas niet te praten. De druppel die de emmer bij mij deed overlopen was kwam eind augustus. Hij heeft mijn zusje toe zodanig bedreigd en vervolgens langs de kant van de snelweg uit de auto gezet. Ik ben haar gaan halen en halverwege belde hij om mij te vertellen wat ik doen moest. Ik heb de keuze bij haar gelaten en ongeveer een week later heeft mijn zusje besloten een einde aan het huwelijk te maken.
En toen is de ellende pas goed begonnen. Voor niemand is een scheiding leuk. Helemaal niet wanneer er kinderen in het spel zijn. Dit is niet de plek om alle pesterijen en bedreigingen op te schrijven. Een narcistische persoonlijkheidsstoornis is echter een te lichte manier om mijn ex-zwager te omschrijven. Zelf denkt hij helaas hoogbegaafd te zijn, alhoewel ook dat nooit daadwerkelijk is gediagnosticeerd.
Om terug te komen op de vakantie. Als gezin hebben wij in ieder geval de kerstgedachte geleefd. Mijn zusje is de eerste kerstdag bij ons geweest en heeft daar, ondanks haar verdriet, een fijne dag gehad. De dagen daarvoor heb ik haar ook telkens gezien en gesproken, net als de dagen daarna. Het hoogtepunt van de vakantie kwam echter gisteren pas. Zij heeft een nieuwe start kunnen maken met haar kinderen in een nieuwe woning. Een woning waarin mijn vader en ik gisteren vreselijk hard gewerkt hebben zodat de kinderen er 's nachts zouden kunnen slapen. Het verbaasd me enigzins dat ik mijn armen nog kan bewegen om dit te typen, maar we hebben het gered. Alles staat er, er zit nieuw behang op de muren, er is geschilderd en de spullen staan, liggen en hangen waar ze moeten. Als er 1 is die deze nieuwe start verdiend is zij het wel. Een tijd lang hebben we gezwegen, om meer ellende te voorkomen. En wanneer ik daadwerkelijk weer kan bewegen, zal ik de relatie met mijn zusje verder aanhalen. Een bezoek wordt weer iets om naar uit te kijken en niet om te ontlopen. Wat dat betreft is het jaar nu echt begonnen.
Groet
Martijn
Het begon eigenlijk al net voor de kerst. Ik ben het ziekenhuis in en uit gerold. Problemen in mijn schouder hebben me opnieuw bij de specialist gebracht. En de ellende is dat het nieuwe jaar daar ook weer mee moet starten. Half januari mag ik terug om de uitslagen te horen van de MRI. Ben benieuwd waar nu weer aan gesleuteld moet worden. Ik lijk wel een auto die Dakar probeert te rijden. Heb je een goede proef gehad, de proef daarop kan het hele ding uit elkaar om opnieuw opgebouwd te worden. Om de vergelijking door te trekken, ik sta vaker in het bivak dan daadwerkelijk op het parcours.
Dat gaat nog verder, want vlak voor de kerst mocht ik ook weer naar het UWV. Opnieuw gekeurd door een arts. Vergelijk dat dan maar met de keuring die de Dakar auto's ieder jaar tussen de proeven door krijgen. En je raad het al, afgekeurd. Die wedstrijd zal ik niet meer winnen. Sterker nog, komende week mag ik terug naar het UWV om te kijken in hoeverre de boel afgekeurd gaat worden.
En daar begon dus ook mijn vakantie mee. Je hoort mensen vaak zeggen dat de feestdagen in december moeilijk zijn. Oud zeer komt boven en het is een tijd om een en ander te overdenken. Helaas had ik daar dit jaar ook last van. Ik ben iemand die behoorlijk positief in het leven staat, maar af en toe kan somberheid toch naar boven komen. Gelukkig heb ik veel steun van mijn gezin en familie.
Ik heb gemerkt dat het makkelijker is om anderen te steunen dan met je eigen ellende bezig te zijn. En dat heb ik deze vakantie dan ook gedaan. Mijn zusje is zojuist gescheiden. De hele ellende van haar en haar ex-man heeft de gemoederen een tijd lang bezig gehouden. Ik heb in hun relatie al eerder bemiddeld, maar zonder succes. Al de jaren dat zij een relatie hebben gehad heb ik mezelf moeten inhouden. Alles werd namelijk afgereageerd op mijn zusje.
In een relatie heb je twee mensen nodig en wanneer het mis loopt heb je ook twee schuldigen. De grap is dat mijn zus dit prima begrijpt en erg eerlijk is over haar rol in het geheel. Zij is geen makkelijke vrouw en weet dat zelf ook. Zij is echter wel degene geweest die tijdenlang geprobeerd heeft om het een en ander te veranderen. Tot en met professionele hulp aan toe. Ik heb hen hierin geprobeerd te ondersteunen, maar met mijn toenmalige zwager was helaas niet te praten. De druppel die de emmer bij mij deed overlopen was kwam eind augustus. Hij heeft mijn zusje toe zodanig bedreigd en vervolgens langs de kant van de snelweg uit de auto gezet. Ik ben haar gaan halen en halverwege belde hij om mij te vertellen wat ik doen moest. Ik heb de keuze bij haar gelaten en ongeveer een week later heeft mijn zusje besloten een einde aan het huwelijk te maken.
En toen is de ellende pas goed begonnen. Voor niemand is een scheiding leuk. Helemaal niet wanneer er kinderen in het spel zijn. Dit is niet de plek om alle pesterijen en bedreigingen op te schrijven. Een narcistische persoonlijkheidsstoornis is echter een te lichte manier om mijn ex-zwager te omschrijven. Zelf denkt hij helaas hoogbegaafd te zijn, alhoewel ook dat nooit daadwerkelijk is gediagnosticeerd.
Om terug te komen op de vakantie. Als gezin hebben wij in ieder geval de kerstgedachte geleefd. Mijn zusje is de eerste kerstdag bij ons geweest en heeft daar, ondanks haar verdriet, een fijne dag gehad. De dagen daarvoor heb ik haar ook telkens gezien en gesproken, net als de dagen daarna. Het hoogtepunt van de vakantie kwam echter gisteren pas. Zij heeft een nieuwe start kunnen maken met haar kinderen in een nieuwe woning. Een woning waarin mijn vader en ik gisteren vreselijk hard gewerkt hebben zodat de kinderen er 's nachts zouden kunnen slapen. Het verbaasd me enigzins dat ik mijn armen nog kan bewegen om dit te typen, maar we hebben het gered. Alles staat er, er zit nieuw behang op de muren, er is geschilderd en de spullen staan, liggen en hangen waar ze moeten. Als er 1 is die deze nieuwe start verdiend is zij het wel. Een tijd lang hebben we gezwegen, om meer ellende te voorkomen. En wanneer ik daadwerkelijk weer kan bewegen, zal ik de relatie met mijn zusje verder aanhalen. Een bezoek wordt weer iets om naar uit te kijken en niet om te ontlopen. Wat dat betreft is het jaar nu echt begonnen.
Groet
Martijn
Abonneren op:
Posts (Atom)