Alles gaat kapot, deel 2

Ik heb nogal wat reacties gehad op mijn vorige blog. Ik kreeg voornamelijk te horen dat positief zijn knap en goed is. En laat duidelijk zijn, ik sta volledig achter wat ik de vorige keer schreef. Het is belangrijk om in je eigen kracht te geloven en de dingen positief te zien.

Met een collega had ik hier een discussie over. Hij vroeg zich af of ik bij de pakken neer was gaan zitten omdat ik weet dat het allemaal minder wordt. Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten, maar heb me wel neergelegd bij het feit dat mijn lichamelijke situatie steeds verder achteruit zal gaan. Hoe en op welke manier is onduidelijk. Toch maak ik me daar over het algemeen niet teveel zorgen over. Ik weet dat het zo is en probeer ermee om te gaan wanneer het zich aandient.

Het probleem is dat positief zijn, je soms erg moeilijk wordt gemaakt. De pijn in mijn lichaam is de laatste tijd erger geworden en gisteravond hebben Marloes en ik de knoop doorgehakt. De medicatie moet worden aangepast. Voor mij voelt dit als een stap terug. Ik gebruik al jaren lang morfine en dit heeft heel lang prima geholpen. Zodra ik 's middags thuis kom, neem ik mijn medicatie en 's avonds nog een keer om de nacht door te komen. Bewust heb ik 's ochtends de pijn verbeten. Tot vandaag dan. Na wat zoeken en informatie van anderen ben ik erachter gekomen dat er betere pijnbestrijding is. Ik loop nu rond met een stickertje op mijn arm.

Dit kleine stickertje van ongeveer 1 bij 1 cm is superdun. Het ding verricht echter wonderen. De werkzame stof wordt voor een periode van 72 uur heel precies afgegeven. Ik kan dus geen tabletten meer vergeten, Daarnaast zijn er minder schommelingen dan bij het gebruik van de pillen, dus alleen maar voordelen. En toch heb ik weer wat moeten opgeven. Heel lang heb ik geroepen dat ik in de ochtend geen pijnstilling wilde gebruiken. Doorbijten en doorgaan was het motto. En ja ik weet het, verandering duurt bij mij lang. Ik zat dan ook met angstzweet bij de huisarts, die het eigenlijk direct een zeer goed plan vond. Drukte om niets dus. En waarschijnlijk gaat het me een hoop opleveren. Ik verwacht met minder pijn, meer te kunnen gaan doen. En dus, ondanks dat alles kapot gaat, nog meer kan gaan genieten.

Groet
Martijn

Alles gaat kapot

Ik zag op tv iets boeiends. Ja, ik weet het dat is raar met de huidige zenders, maar toch. Het schijnt zo te zijn dat in het boeddhisme ervan uit wordt gegaan dat alles kapot zal gaan en je maar tijdelijk geluk krijgt. In het programma werd het mooi weergegeven met verschillende voorbeelden. Daarbij werden alleen aardse dingen genoemd. Zo werd er verteld dat je bijvoorbeeld moet genieten van het tijdelijk geluk van een vaas. Je weet dat het ding, valt, breekt of gestolen wordt. Dan ben je het kwijt. Bedoeling is dus om er vanuit te gaan dat het kapot gaat, dan kun je des te meer genieten van de tijd die je hebt wanneer je spullen wel goed zijn.

Die lijn kun je natuurlijk ook doortrekken. Als ik kijk naar mijn lichaam, dan gaat dit zeker op. Voor wie het nog niet weet, ook mijn armen doen niet helemaal meer wat ze moeten doen. Zo sla ik soms dingen om, kan ik kopjes niet meer vasthouden of maken mijn handen en vingers onverwachte bewegingen. De neuroloog in het ziekenhuis was ervan overtuigd dat er een zenuwbeknelling was. Dat zou operatief verholpen moeten worden. Wel eerst nog even een testje voor de zekerheid, maar bij de minste afwijking moest ik daar toch echt wel rekening mee houden.
Testje gedaan en zoals al te voorspellen was, niets te vinden. Doorgestuurd voor een echo. Om een lang verhaal kort te maken, ze vonden verdikte zenuwen. Ik werd door een plastisch chirurg met twee rollen watjes naar huis gestuurd. Na een paar maanden fysiotherapie en slapen op watjes, moest ik maar terug komen. Second opinion aangevraagd en in een andere kliniek zijn twee braces aangemeten voor de nacht. Dit om de ellebogen te ontzien. Ook hier lang verhaal kort gemaakt. Het werkt niet en volgens de fysiotherapeut moet ik er rekening mee houden dat deze problematiek van pijn en bewegingsproblemen niet meer overgaat. Zelf was ik daar overigens al eerder van overtuigd.

En dus zou ik volgens het boeddhisme moeten genieten van de tijd die ik nog heb voor de boel definitief kapot gaat. En dat doe ik dus ook. Ik geniet van allerlei dingen die we doen en wacht rustig af op wat er komen gaat.

Als je de lijn nog verder doortrekt, is het hele leven eigenlijk op deze manier ingericht. Je weet dat het kapot gaat. Je sterft uiteindelijk allemaal. De boodschap is volgens mij dat je moet genieten van wat je hebt. Ook al is het niet allemaal makkelijk of leuk, ik geniet wel met volle teugen van je leven. Klagen kan, maar je schiet er geen bal mee op. Daarbij weet je van tevoren al dat het toch allemaal kapot gaat. Dus wat zou je er dan over zeuren?

Het klinkt natuurlijk erg makkelijk, maar met de hulp van vrienden en familie, maar vooral van Loes, is het heel aardig te doen.

Groet
Martijn