Met een collega had ik hier een discussie over. Hij vroeg zich af of ik bij de pakken neer was gaan zitten omdat ik weet dat het allemaal minder wordt. Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten, maar heb me wel neergelegd bij het feit dat mijn lichamelijke situatie steeds verder achteruit zal gaan. Hoe en op welke manier is onduidelijk. Toch maak ik me daar over het algemeen niet teveel zorgen over. Ik weet dat het zo is en probeer ermee om te gaan wanneer het zich aandient.
Het probleem is dat positief zijn, je soms erg moeilijk wordt gemaakt. De pijn in mijn lichaam is de laatste tijd erger geworden en gisteravond hebben Marloes en ik de knoop doorgehakt. De medicatie moet worden aangepast. Voor mij voelt dit als een stap terug. Ik gebruik al jaren lang morfine en dit heeft heel lang prima geholpen. Zodra ik 's middags thuis kom, neem ik mijn medicatie en 's avonds nog een keer om de nacht door te komen. Bewust heb ik 's ochtends de pijn verbeten. Tot vandaag dan. Na wat zoeken en informatie van anderen ben ik erachter gekomen dat er betere pijnbestrijding is. Ik loop nu rond met een stickertje op mijn arm.
Dit kleine stickertje van ongeveer 1 bij 1 cm is superdun. Het ding verricht echter wonderen. De werkzame stof wordt voor een periode van 72 uur heel precies afgegeven. Ik kan dus geen tabletten meer vergeten, Daarnaast zijn er minder schommelingen dan bij het gebruik van de pillen, dus alleen maar voordelen. En toch heb ik weer wat moeten opgeven. Heel lang heb ik geroepen dat ik in de ochtend geen pijnstilling wilde gebruiken. Doorbijten en doorgaan was het motto. En ja ik weet het, verandering duurt bij mij lang. Ik zat dan ook met angstzweet bij de huisarts, die het eigenlijk direct een zeer goed plan vond. Drukte om niets dus. En waarschijnlijk gaat het me een hoop opleveren. Ik verwacht met minder pijn, meer te kunnen gaan doen. En dus, ondanks dat alles kapot gaat, nog meer kan gaan genieten.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten