Masker

Ik dacht altijd een ongelooflijke hekel te hebben aan alles wat nep is. En dan blijkt dat je zelf ook nep bent. Een hard oordeel, dat mogelijk niet helemaal terecht is. Want nep suggereert dat je weet wat "echt" is. En dat was bij mij nou net niet het geval. Hou vol, ik zal het verduidelijken.

Zodra de diagnose PTSS er (voor de tweede keer) lag, kon er gezocht gaan worden naar een passende behandeling. En zo bevind je je dan in Enschede in een kamertje van het psycho trauma team van Mediant. 

Inmiddels is de behandeling bij Mediant afgerond. De nachtmerries zijn een stuk minder, evenals de herbelevingen. En toch blijft er nog genoeg over om te behandelen. Een van de dingen die naar voren is gekomen, is dat ik enorm grappig ben. Hard, keihard soms, maar vooral met een grote grijns en altijd een opmerking voor in de mond. En daar gaat het nou juist mis. Dat ben ik dus niet. Langzamerhand kom ik erachter dat hoe harder ik lach, hoe slechter het gaat. 

Tijdens de gesprekken met de psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik al op redelijk jonge leeftijd mezelf geleerd heb te beschermen. En dat kun je op verschillende manier doen. Ik ga grappen maken. Hoe harder de grap hoe beter. En ik heb heel lang gedacht dat ik daarmee de ellende kon relativeren. Dat ik daadwerkelijk goed in mijn vel zat. Dat moest toch? Als je altijd lacht, moet je wel gelukkig zijn. En gelukkig ben ik nou juist niet. Ik zou graag zeggen dat ik gelukkig ben, maar dan zou ik liegen. En weer mezelf bedonderen. 

In de ogen van een ander zal ik vast overgekomen zijn als iemand die zijn zaakjes voor elkaar heeft. En dat was precies wat ik wilde. Hoewel ik altijd heb geroepen dat de mening van een ander er niet toe doet, blijkt dat nu juist heel erg belangrijk voor mij te zijn. De mening van een ander doet er teveel toe. Ik kan me zorgen maken over hoe anderen mij bekijken. Ik kon uit een gezin en een familie waarin doorzetten als het moeilijk is, normaal is. En daar heb ik veel aan gehad. Maar wat als je niet meer door kunt gaan? Als je je realiseert dat het niet meer gaat? Hoe zal er dan naar me gekeken worden. Dat zijn dingen waar ik in de nacht wakker van kan liggen. 

Als je kijkt op tv, de krant en het internet hoe er gesproken wordt over mensen met een uitkering. De negativiteit die daar naar voren komt, doet mij pijn. En maakt me onzeker. En nou weet ik wel dat iedereen met name op internet kan roepen wat hij wil, in de veilige omgeving vanachter een laptop. Mensen die worden afgekeurd zijn aanstellers en hebben een schop onder hun hol nodig. Dat soort dingen lees ik regelmatig. En dan gaat het malen. Heb ik een schop onder mijn hol nodig? Daar wordt ik onzeker van. 

En dus gaat het masker op en probeer ik mezelf weer te verdedigen. Ik probeer het uit te leggen en ga van binnen kapot als iemand niet lijkt te begrijpen hoe ik me voel en wat dit soort commentaren met me doen. En dan komen de grappen weer.

Dus de komende tijd wil ik leren wat er nou werkelijk in mijn lijf omgaat. Accepteren van mijn beperkingen, maar nog veel meer het accepteren van mezelf. Mijn verdriet eindelijk maar eens voelen en toelaten. Dat ik daarvoor eerst moet toegeven dat ik eigenlijk een hekel aan mijn lijf heb en mezelf niets gun is een van de lastigste dingen die ik ooit heb moeten doen.

Mag ik genieten van leuke dingen? Je zult dit automatisch met ja beantwoorden, maar ik doe het niet. Ik geniet niet omdat ik bang ben dat een ander daar wat van vindt. Ik heb het recht niet om te genieten van leuke dingen. Dus gaat het masker weer op en speel ik dat ik geniet. 

Stap 1 is voor mij dit proces herkennen en durven benoemen. Dus bij deze heb ik mijn masker eventjes neergelegd.

Groet

Martijn

Wat vindt mijn PTSS daarvan

Na een tweetal operaties aan mijn nek in december 2020 en januari 2021 merkte ik dat ik steeds slechter ging functioneren. PTSS wordt als volgt omschreven:

Een PTSS kenmerkt zich door vier groepen verschijnselen die ontstaan als u een psychotrauma heeft doorgemaakt.

1. U heeft gevoelens van spanning en onrust die u voor de gebeurtenis niet had
Dit soort gevoelens uiten zich via woede-uitbarstingen, agressie of prikkelbaarheid, slecht slapen, concentratieproblemen, heel wakker en alert zijn en heftig schrikken van onverwachte dingen.

2. U beleeft de traumatische gebeurtenis steeds opnieuw in uw gedachten
In uw hoofd speelt zich steeds opnieuw de film van de traumatische gebeurtenis af. Dat heet een herbeleving, en dat komt niet alleen in nachtmerries en akelige dromen voor, maar ook overdag. U moet steeds maar weer aan de gebeurtenis denken en kan details niet uit het hoofd zetten. Soms handelt u alsof u nog midden in de gebeurtenis zit; het hier en nu is dan even heel ver weg. Als u in een situatie terecht komt die u doet denken aan de traumatische gebeurtenis, kunt u heel angstig worden, of andere heftige emoties voelen. Uw hart gaat sneller kloppen, of u begint te zweten. Dat kan ook als u ineens iets ruikt of er op een andere manier aan wordt herinnerd door een voorwerp, een datum etc.

3. U probeert prikkels te vermijden die u doen denken aan de traumatische gebeurtenis
U probeert te vermijden dat u opnieuw met emoties wordt overspoeld. Mogelijk gaat u daarom situaties uit de weg die u teveel herinneren aan de traumatische gebeurtenis. Sommige mensen krijgen geheugenverlies voor (delen van) de traumatische gebeurtenis, terwijl hun geheugen verder normaal functioneert.

4. U heeft minder belangstelling voor anderen en voelt minder emoties
U heeft minder interesse in de dingen die u vroeger wel leuk vond, in andere mensen, of in de toekomst. Dat wordt gevoelsarmoede genoemd. Het is moeilijker om uw gevoelens te laten zien, of het voelt alsof u bent vervreemd van de anderen. Alsof u er niet meer bij hoort. Deze verschijnselen kunnen sterk op een depressie lijken.

Naast deze vier verschijnselen van PTSS komen ook vaak schuldgevoelens voor, of ingehouden kwaadheid. Iemand kan zich bijvoorbeeld schuldig voelen omdat hij de traumatische gebeurtenis overleefd heeft, terwijl dierbare anderen omgekomen zijn. Bij mishandeling en seksueel misbruik komt het nogal eens voor dat het slachtoffer zichzelf daarvan de schuld geeft. Ingehouden kwaadheid komt vaak tot uiting als een verwijt aan anderen of aan autoriteiten dat zij niet genoeg hebben gedaan om de gebeurtenis te voorkomen.

Een stukje voorgeschiedenis is wel belangrijk. Ik had een nekhernia, waar ze in Nederland in eerste instantie niets aan wilde doen. Een second opinion in Zwolle veranderde dit. Ik zou geopereerd gaan worden, maar corona gooide roet in het eten. De operatie werd volledig afgezegd. Middels wachtlijstbemiddeling ben ik in Duitsland terecht gekomen. De eerste operatie ging niet goed. Het blokje dat in plaats van de tussenwervelschijf is geplaatst, bleef niet zitten. Dit verschoof en drukte op mijn slokdarm en luchtpijp. Heel beangstigend. De tweede operatie was bedoeld om een nieuw blokje te plaatsen of eventueel te schroeven. Mijn botstructuur is echter zo zacht dat ook dit niet haalbaar is. Hierdoor is mijn nek blijvend instabiel en heb ik veel last van zenuwpijnen en uitval in armen en handen. Soms zelfs in mijn benen. Daarnaast is er veel hoofdpijn bij gekomen.

En dan blijkt ineens dat normaal leven heel erg moeilijk wordt. Iedere nacht had ik nachtmerries. Ik werd zwetend en huilend wakker. Na de eerste operatie ben ik 9 uur van de film kwijt. Marloes kon ook niemand bereiken en uiteindelijk bleek dat ik ruim 6 uur op de intensive care heb gelegen. Waarom is nog steeds niet duidelijk. Maar daar droomde ik 's nachts over. Iedere keer had ik het gevoel dat ik stikte. De avond voordat ik naar huis ging kwam de arts langs. Ik moest heel voorzichtig zijn en wanneer ik last kreeg moest ik direct een ambulance bellen en met spoed geopereerd worden. Het verschuivende blokje kon gevaarlijk zijn.  

Na 4 weken ging ik terug. Hij was niet tevreden, maar waarschijnlijk moest ik het allemaal toch wat meer tijd geven. Dit duurde nog geen 24 uur. Hij heeft Marloes gebeld en haar gezegd dat ik met spoed terug moest komen om het blokje te laten verwijderen. En daar gingen we weer. 3 uur rijden naar een plek waar mijn gezin en familie niet mochten komen door corona. 

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik gek op lekker eten ben. In het ziekenhuis in Duitsland kreeg ik iedere dag goed eten. Geen opgewarmde prak, maar daadwerkelijk vers gekookte gerechten. Bijna dagelijks met een verse salade met balsamico en tomaat. Maar eenmaal thuis was de geur van balsamico voldoende om volledig terug te zijn in het ziekenhuis. Terug op de afdeling waar ik me slecht verstaanbaar kon maken en waar ik mee eenzamer voelde dan ooit tevoren.

Een kort lontje had ik ook, en heb ik af en toe nog. Snel overprikkeld, heel snel moe en eigenlijk altijd aan. Het idee dat er ieder moment iets kan gebeuren. Met andere woorden werd het tijd voor hulp. 

Lang verhaal kort, ik kwam bij Mediant terecht bij het psycho trauma team. EMDR volgde en gesprekken met een psycholoog. Het directe trauma is redelijk onder controle. De komende jaren zal ik zeker nog psychische begeleiding nodig hebben en daar zoeken we momenteel naar. 

Inmiddels ben ik al ruim een jaar thuis. Ik verwacht helaas niet ooit weer aan het werk te kunnen. Hoeveel pijn het me ook doet om dat voor het eerst eerlijk te kunnen zeggen. Ik zal op zoek moeten naar andere zingeving. En dus zal ik de komende tijd met regelmaat een blog schrijven over wat PTSS voor invloed kan hebben op een mensenleven. Ik zie het als therapie en hoop dat ook een ander er wat aan kan hebben. Ik hoop een stuk begrip te kweken voor de keuzes die ik soms (noodgedwongen) moet maken, maar ook voor de gevolgen van PTSS in het algemeen. 

Helaas gaat het typen niet snel en moet ik met grote regelmaat stoppen omdat mijn vingers niet meer meewerken. Ik probeer wekelijks wat te posten.

Groet

Martijn