Masker

Ik dacht altijd een ongelooflijke hekel te hebben aan alles wat nep is. En dan blijkt dat je zelf ook nep bent. Een hard oordeel, dat mogelijk niet helemaal terecht is. Want nep suggereert dat je weet wat "echt" is. En dat was bij mij nou net niet het geval. Hou vol, ik zal het verduidelijken.

Zodra de diagnose PTSS er (voor de tweede keer) lag, kon er gezocht gaan worden naar een passende behandeling. En zo bevind je je dan in Enschede in een kamertje van het psycho trauma team van Mediant. 

Inmiddels is de behandeling bij Mediant afgerond. De nachtmerries zijn een stuk minder, evenals de herbelevingen. En toch blijft er nog genoeg over om te behandelen. Een van de dingen die naar voren is gekomen, is dat ik enorm grappig ben. Hard, keihard soms, maar vooral met een grote grijns en altijd een opmerking voor in de mond. En daar gaat het nou juist mis. Dat ben ik dus niet. Langzamerhand kom ik erachter dat hoe harder ik lach, hoe slechter het gaat. 

Tijdens de gesprekken met de psycholoog ben ik erachter gekomen dat ik al op redelijk jonge leeftijd mezelf geleerd heb te beschermen. En dat kun je op verschillende manier doen. Ik ga grappen maken. Hoe harder de grap hoe beter. En ik heb heel lang gedacht dat ik daarmee de ellende kon relativeren. Dat ik daadwerkelijk goed in mijn vel zat. Dat moest toch? Als je altijd lacht, moet je wel gelukkig zijn. En gelukkig ben ik nou juist niet. Ik zou graag zeggen dat ik gelukkig ben, maar dan zou ik liegen. En weer mezelf bedonderen. 

In de ogen van een ander zal ik vast overgekomen zijn als iemand die zijn zaakjes voor elkaar heeft. En dat was precies wat ik wilde. Hoewel ik altijd heb geroepen dat de mening van een ander er niet toe doet, blijkt dat nu juist heel erg belangrijk voor mij te zijn. De mening van een ander doet er teveel toe. Ik kan me zorgen maken over hoe anderen mij bekijken. Ik kon uit een gezin en een familie waarin doorzetten als het moeilijk is, normaal is. En daar heb ik veel aan gehad. Maar wat als je niet meer door kunt gaan? Als je je realiseert dat het niet meer gaat? Hoe zal er dan naar me gekeken worden. Dat zijn dingen waar ik in de nacht wakker van kan liggen. 

Als je kijkt op tv, de krant en het internet hoe er gesproken wordt over mensen met een uitkering. De negativiteit die daar naar voren komt, doet mij pijn. En maakt me onzeker. En nou weet ik wel dat iedereen met name op internet kan roepen wat hij wil, in de veilige omgeving vanachter een laptop. Mensen die worden afgekeurd zijn aanstellers en hebben een schop onder hun hol nodig. Dat soort dingen lees ik regelmatig. En dan gaat het malen. Heb ik een schop onder mijn hol nodig? Daar wordt ik onzeker van. 

En dus gaat het masker op en probeer ik mezelf weer te verdedigen. Ik probeer het uit te leggen en ga van binnen kapot als iemand niet lijkt te begrijpen hoe ik me voel en wat dit soort commentaren met me doen. En dan komen de grappen weer.

Dus de komende tijd wil ik leren wat er nou werkelijk in mijn lijf omgaat. Accepteren van mijn beperkingen, maar nog veel meer het accepteren van mezelf. Mijn verdriet eindelijk maar eens voelen en toelaten. Dat ik daarvoor eerst moet toegeven dat ik eigenlijk een hekel aan mijn lijf heb en mezelf niets gun is een van de lastigste dingen die ik ooit heb moeten doen.

Mag ik genieten van leuke dingen? Je zult dit automatisch met ja beantwoorden, maar ik doe het niet. Ik geniet niet omdat ik bang ben dat een ander daar wat van vindt. Ik heb het recht niet om te genieten van leuke dingen. Dus gaat het masker weer op en speel ik dat ik geniet. 

Stap 1 is voor mij dit proces herkennen en durven benoemen. Dus bij deze heb ik mijn masker eventjes neergelegd.

Groet

Martijn