Sneeuw

Eigenlijk had ik het woord klote in de titel willen werken. In de zin van klotesneeuw. Wat heb ik een hekel gekregen aan die witte troep.

Natuurlijk is sneeuw een prachtig gezicht. Ook ik kan genieten van een mooie witte straat. Zeker wanneer er nog niemand doorheen is gebanjerd of met een auto doorheen geracet. Ook een veld met boerderij onder een mooie witte laag kan mooi zijn. Zelfs mooie witten bossen met schilderachtige witte boomtoppen en witte bergjes langs de rand van het water kunnen prachtig zijn, maar het is en blijft troep.
Het liefst zie ik bovengenoemde situaties dan ook vanuit de auto. Lekker warm, met een goed stuk muziek en de vervorming van al dat wit, omdat er met hoge snelheid lang gereden kan worden. Dat is namelijk de enige manier om nog enige snelheid te krijgen in de sneeuw. Althans voor mij.

Mijn kinderen vinden het geweldig. Die zijn de hele dag met sneeuwballen in de weer. Ik krijg al sneeuwballen wanneer ik de temperatuur buiten voel. Ook het rondrijden op een slee is een geliefde bezigheid voor de kinderen. Wanneer ik ze 's middags van school ga halen, zijn er veel ouders die hun kinderen met de slee komen ophalen. Dat wil ik best doen, maar het schijnt verboden te zijn om ze daarna achter de auto te knopen en op die manier mee naar huis te nemen. De ellende is dat het nog steekt ook. Gelukkig lijken de kinderen er weinig last van te hebben.

Waarom dan zo'n hekel aan sneeuw zul je je misschien afvragen? Nou, dat is een makkelijke.
Ik kan nog stukjes lopen. Daarvoor gebruik ik een kruk. Maar door de sneeuw lopen is zo ongeveer de moeilijkste opgave. Ik donder met enige regelmaat onderuit en dat is niet bevorderlijk voor mijn toch al niet te sterke gewrichten. Voor anderen is het waarschijnlijk een leuk gezicht wanneer iemand onderuit gaat. Er worden afleveringen vol vallende mensen uitgezonden op tv en daar blijft naar gekeken worden. Ik wil mensen best vermaken, maar doe dat liever op een andere manier.

Doordat ik mezelf voornamelijk in een rolstoel voortbeweeg zijn mijn benen niet echt sterk meer. Door een slechtere doorbloeding en minder spier en vetmassa op mijn benen zijn ze nogal snel koud. Kou op zich is niet erg, maar daar hoort helaas ook altijd pijn bij.

Het laatste probleem met sneeuw is, dat je er met een rolstoel niet doorheen komt. Een aantal centimeter is voldoende om mijn wielen inclusief hoepels vol sneeuw te krijgen, wat zorgt voor bevroren vingers. Trek dan handschoenen aan hoor ik je denken, maar dan heb je geen fatsoenlijke grip meer op de hoepels en kom je niet vooruit. Alhoewel vooruit komen door de sneeuw eigenlijk helemaal niet te doen is.
Afgelopen dinsdag probeerde ik het kantoor waar ik werk te bereiken. De parkeerplaats was erg vol, waardoor ik niet makkelijk voor de deur kon parkeren. Dat betekende dus een flink aantal meters door de sneeuw ploegen. En dan blijkt dat je wegzakt en niet meer vooruit komt. De wielen draaien nog wel, maar de ijzige onderlaag zorgt ervoor dat je niet meer naar voren gaat. Toen ik uiteindelijk binnenkwam en er iemand voor de grap vroeg of al die sneeuw binnen nodig was, heb ik even hard gevloekt. Vanmorgen was het niet anders. De gemeente, die verantwoordelijk is voor het schoonhouden van de betreffende parkeerplaats heeft er deze week niets aan gedaan. Zelf kan ik het niet, dus veranderen doet het niet.

En toen begon vorige week ineens de elfstedenkoorts. Ik ben blij dat we die hebben kunnen afschrijven. Die Friezen mogen van mij schaatsen zoveel ze willen, maar laat ze dat lekker binnen doen. Ze hebben daar een prachtige ijshal waar ze het hele jaar door kunnen schaatsen. Toch ben ik wel blij met die ene Fries. Paulus Pietsma heeft gezegd dat het komende week weer een graad of 12 gaat worden. Dat betekent dat de sneeuw zal verdwijnen en ik de straat weer op kan. Laten we dit weekend nog maar genieten van de sneeuw. Want nogmaals, voor de kinderen en het uitzicht is het prima. De boodschappen zijn binnen, de kachel staat aan en ik heb voldoende films om het weekend door te komen. Volgende week is het over.

Groet
Martijn