In Warnsveld, vlak bij Zutphen, ligt een psychiatrisch centrum met verschillende gebouwen. In een van deze gebouwen bezoek ik regelmatig clienten en parkeren is hier al jaren een problem. Vlak voor het gebouw liggen 3 invalideparkeerplaatsen, maar deze waren continu bezet.
Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, ik heb het besproken. De term bespreekbaar maken is typisch hulpverlenerstaal, maar goed af en toe moet je wat. Er zou een oplossing gezocht gaan worden en daar heb ik het maar even bij gelaten.
Een aantal weken later kwam ik weer op het terrein en zie het resultaat:
Ik heb de verantwoordelijke bedankt. Ik was verbaasd. En nog verbaasder over het feit dat je om zoiets basaals, verbaasd zou moeten zijn. Ik kon in ieder geval rustig uitstappen en stond dus mooi dicht bij het pand waar ik zijn moest.
Wat schetste de afgelopen week echter mijn verbazing? Ik kwam wederom bij de kliniek en trof de parkeerplek toen zo aan:
Direct viel me op dat er een auto op de invalideplek stond. Dat gebeurd, echter deze had geen parkeerkaart. Nou komt dat wel vaker voor, dan maar een van de andere plekken gebruiken. Maar, zoals je op de foto kunt zien, zijn die ook weg.
De receptionists leefden al weken mee met het verhaal. Het feit dat er 2 invalideplekken waren verdwenen kwam voor hen ook als een totale verassing. De auto die op de invalideplek was bekend bij de receptive en de eigenaar had last van luiheid. Dat hij hiervoor geen invalideparkeerkaart heeft gekregen, is waarschijnlijk logisch.
Hoe het precies is gegaan blijft onduidelijk. Het lijkt er echter op dat de directie van de kliniek toch graag direct voor de deur wil parkeren. Dat hiervoor de invalideplekken moesten verdwijnen is een jammerlijk neveneffect. Ik heb er eigenlijk maar 1 woord voor.
Asociaal.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten