Vrouwen

Vrijdagavond rond een uur of 9 ging de telefoon. Een oudtante uit Brabant belde. Deze dame van 91 jaar oud, vroeg zich af waar mijn tweede boek blijft. Ze wil dit graag lezen. In een ver verleden heeft ze voor een grote krant gewerkt en ze probeert me te bewegen ooit een roman te gaan schrijven. Dat lijkt me overigens fantastisch om te proberen, maar daar stap je niet zomaar in. Ik zou graag eens een cursus romanschrijven gaan volgen, maar dat is iets voor de toekomst.

Ik kon haar wel vertellen waar mijn volgende boek over zal gaan. Het zal wederom een bundel van mijn blog worden, aangevuld met materiaal dat daar niet te vinden is. Het onderwerp van deze bundel zijn de vrouwen in mijn leven. En iedereen die mij een beetje kent, weet dat dat er een hoop zijn.

Let op, ik ga geen handleiding schrijven. Ik heb niet de illusie dat ik vrouwen beter begrijp dan anderen. Wel heb ik veel ervaring met vrouwen. Alleen mijn eigen gezin bestaat al uit vier vrouwen. En die begrijp ik soms absoluut niet. Wel leveren ze voldoende materiaal op om tien boeken mee vol te plempen. Op dit moment zijn de oudste twee weer aan het ruziën. Terwijl ze drie minuten geleden nog heel gezellig samen aan het spelen waren. Natuurlijk doen jongetjes dit ook, maar daar is na een minuut of wat over. Bij Sam en Kris en Jip natuurlijk ook, is het zo dat een ruzie iedere keer verder word uitgebouwd met ruzies uit het verleden. Zaken die iedereen allang vergeten zou zijn, komen spontaan weer naar boven.
Wanneer de oudste twee ruziën, dan komt de jongste vaak een knuffel halen. En zo proberen ze alle drie bij papa in de gunst te komen. Een heel bijzonder proces.

En daar komt bij dat Sam bijna tien is. Op zich is dat niet bijzonder, maar in haar geval is de pubertijd gestart. Ook dat is niet bijzonder, maar wel erg vervelend/grappig/lastig/moeilijk/irritant (doorhalen wat niet van toepassing is). Bij haar weet je bij het opstaan 's ochtends of het een goede of een slechte dag zal worden. Wanneer ze beneden komt en direct haar zusjes stijf scheld, dan kun je ervan uit gaan dat dit de rest van de dag zo zal door gaan. En haar zusjes zullen dan blijven proberen haar het bloed onder de nagels vandaan te halen.

De andere kant van het verhaal is natuurlijk hun moeder. Ik hou met heel mijn hart van Marloes, maar ook die kan ik af en toe wel achter het behang trappen. De term PMS is ook op haar van toepassing. Dit houd in dat ik af en toe het gevoel heb door een mijnenveld te moeten laveren. En dat is te voet al bijna niet te doen, laat staan met een rolstoel. Ik trap dan ook regelmatig op mijnen, maar dat is waarschijnlijk volledig mijn eigen schuld.

Nu lijkt de toon van dit verhaal niet al te positief. Toch zou ik het niet anders willen. Mijn hele leven trek ik al met vrouwen op. Ondanks dat ik ze niet snap, heb ik er wel een hoop van geleerd. En de term vrouwtje zal ik echt niet meer gebruiken. Wel kan ik genieten van de kerels die dit wel proberen en vervolgens volledig worden afgebrand. Mijn nieuwe boek zal dus opgedragen worden aan de vrouw in het algemeen en worden gekleurd door een aantal vrouwen in het bijzonder.

Groet
Martijn