Discriminatie

Discriminatie. Een naar fenomeen waar veel om te doen is. In de politiek bijvoorbeeld, word gesproken over een Marokkanenprobleem. Dat ze hiermee alle Marokkanen over een kam scheren maakt blijkbaar niet uit.
Ook worden mensen uit onder andere Polen, veelal gezien als crimineel, terwijl hier geen enkele grond voor is. En zitten volgens vele onze gevangenissen niet vol met Marokkanen, Turken en Antilianen? Ik werk in deze gevangenissen en neem maar van mij aan dat het allemaal wat genuanceerder ligt. Natuurlijk zijn deze bevolkingsgroepen vertegenwoordigd, maar ook de "gewone Nederlander" vult voldoende cellen.

De andere kant van de spreekwoordelijke medaille, komt naar voren wanneer mensen zich gediscrimineerd voelen, terwijl hier helemaal geen sprake van is.
Ik heb voor de politie als drugsexpert veel autobaancontroles meegemaakt. 's Nachts gaat de hele A1 dicht en al het verkeer word omgeleid en gecontroleerd. Ik heb daar meer dan eens gehoord dat een bestuurder vond dat hij gediscrimineerd werd. Meestal ging het dan om afkomst en soms om het type auto. Het feit dat ze meer dan 140 kilometer per uur reden, waar 70 is toegestaan werd voor het gemak even vergeten. Dat dit vaak ook nog onder invloed van middelen gebeurde met een telefoon aan het oor en zonder gordel, laten we buiten beschouwing.

Een soortgelijk voorbeeld maakten Marloes en ik vorige week ook mee. Wij zijn naar een concert van Muse geweest in de Amsterdam Arena. In een woord Geweldig.
Voor het eerst hadden we een rolstoel- en begeleidersplaats gereserveerd. We zouden helemaal aan de overkant van het podium zitten op een van de ringen. Mooie plaatsen, maar wel ver weg.

In de Amsterdam Arena lopen de stewards keurig in pak. Niet zoals hier in een fluorescerend hesje. Overal werden we naar toe begeleid. In eerste instantie werden we naar boven gebracht. Met een aantal rolstoelers de lift in. Boven aangekomen bleek echter dat ze de rolstoel plekken op een andere manier hadden ingevuld voor dit concert. Een wat gezette dame in een ouderwetse duwstoel vond het nodig om boos naar de steward te roepen dat ze gediscrimineerd werd omdat ze in een rolstoel zat. Blijkbaar begreep ze niet dat de man gewoon zijn werk deed en ons naar de plekken op onze kaartjes wilde brengen. Maar goed, volgens mij had het niets met discriminatie te maken.

Uiteindelijk bleken ze een platform vlak naast het podium te hebben gebouwd. We zaten op nog geen 20 meter afstand met perfect zicht op Muse. Maar ook dit was niet naar de zin van sommigen. Ok, de plekken waren redelijk goed, maar voor het toilet moest je een helling af en weer op. Hier werd je geholpen door verschillende stewards, maar het was natuurlijk een aantal meter verderop. Het viel me mee dat de eerder genoemde dame geen claim indiende voor nieuwe banden, door teveel gereden meters.

Wat er echter naast ons gebeurde vond ik bizar. Een stelletje, hij in een elektrische rolstoel, zij op zijn schoot, schoof naast ons aan. Dat je bij dit soort evenementen geen eigen eten en drinken mag meenemen is bekend. De tas van Marloes werd dan ook gecontroleerd. Deze twee hadden de boel echter goed verstopt in en op de rolstoel. Toen ze werden betrapt, begrepen ze er ineens niets meer van. De stewards hebben zich in alle mogelijk bochten gewrongen om deze twee van eten en drinken te voorzien. Dat de vrouw nog redelijk kon lopen, zagen ook zij pas op het moment dat het concert al afgelopen was.

En dit soort gasten verpesten het voor de hele groep gehandicapten. Net als het Marokkanenprobleem, of de stelende Polen, is het altijd een relatief kleine groep die het beeld bepalen. Natuurlijk worden gehandicapten soms gediscrimineerd. Ook is het logisch dat wij niet overal bij kunnen komen. Ik ben daarom dankbaar dat in de Amsterdam Arena is nagedacht over de mogelijkheden en onmogelijkheden van mensen met een beperking. Maar als je als gehandicapte respect wil krijgen, zul je anderen ook met respect moeten behandelen. Of zou dit een beperking op zich zijn?

Groet
Martijn