Gemengde gevoelens

Afgelopen vrijdag hadden Marloes en ik een feestje. Vandaar dat dit blog nu pas geschreven is, ik ben nog steeds aan het bijkomen. De drukkerij waar Marloes voor werkt, was uitgenodigd door Wisa. Wisa is een bedrijf dat wereldwijd ballonnen, vlaggetjes en aanverwante artikelen maakt. Het gaat om een echt familiebedrijf met een groep thuiswerkers. Deze waren natuurlijk uitgenodigd, daarnaast had de directie ook de drukkerij en verschillende leveranciers uitgenodigd. In totaal zullen er tussen de 100 en 120 man geweest zijn.

Het feest zou gehouden gaan worden in het Bölke. In Enschede is dit een bekend fenomeen en op kantoor werden er flink wat grappen gemaakt van tevoren. Het Bölke is namelijk een discotheek waar een gay-sauna aanwezig is. Dat je de discotheek en bar kunt afhuren voor feesten en bruiloften word dan voor het gemak even vergeten. De opmerkingen vlogen dus om mijn oren en meermalen werd mij verteld dat ik maar een gelukkig mens was, omdat ik in een rolstoel zit. Mij zou niets kunnen gebeuren omdat ik zit. Beetje flauw misschien, maar zo ging het al die hele voorafgaande week.

De vraag blijft natuurlijk altijd of ik met mijn rolstoel wel binnen zou kunnen komen, maar daar heb ik me nog nooit door laten weerhouden. Dus afgelopen vrijdag om 8 uur stonden Marloes en ik met een aantal van haar collega's te wachten totdat we naar binnen konden.
Eenmaal binnen bleken we daadwerkelijk op de gastenlijst te staan, wat niet onbelangrijk is voor een besloten feest. De jassen werden keurig opgeborgen en wij mochten door naar binnen. En daar stond de eigenaar van Wisa ons op te wachten. De baas van Wisa is een kleine man, met een groot kaal hoofd en een grote bril. Ik besef dat ik daarmee mezelf ook had kunnen omschrijven, ware het niet dat zijn omvang iets groter is dan de mijne. Zeg maar rustig een stuk groter, ik kan er waarschijnlijk een keer of 4 in.
De man was oprecht blij dat wij er waren om het 60 jarig bestaan van zijn bedrijf mee te vieren. Zo ook zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. De hele familie staat bekend als levensgenieters. Ze houden van lekker eten en dat zou vanavond ook blijken. Daarnaast zijn het liefhebbers van het Nederlandse lied. Om dit te onderstrepen was de showband Beethoven aanwezig. Een erg goede band die allerlei verschillende soorten muziek speelt.

Even terug naar de binnenkomst. Ik was niet eerder in het Bölke geweest (nee echt niet ;-)), maar direct naast de ingang heb je een strook van een aantal meter aan de linkerkant. En dat is mijn domein geweest deze avond. Twee meter verder naar voren, en ik zou een val van een halve meter maken, de dansvloer op. Verder naar links waren de toiletten en recht voor me was een trap omhoog naar de balkons. Niet echt rolstoelgeschikt, maar ook dat is geen reden om niet te gaan. Ik heb mezelf met mijn wielen in een nis gedrukt en daar ben ik de rest van de avond niet meer uitgekomen. Een invalidetoilet was niet aanwezig, dus ik heb niet teveel kunnen drinken. En toch hebben we een prima avond gehad.

Om maar eens met het eten te beginnen. Zoals gezegd is de familie gezegend met een bourgondische levensstijl. Lekker eten en dit vooral willen delen met de aanwezige gasten, leek vanavond belangrijk. Er waren in totaal 13 gangen. Naar ik begreep allemaal gemaakt en geserveerd door personeel van het Bölke en allemaal even lekker. Er werd gestart met een mosterdsoep. Vervolgens kwam de sushi op tafel en het werd hoe langer hoe gekker. Ik heb wat foto's gemaakt, maar voornamelijk genoten. Er was een pasta gerecht dat het tot foto heeft gered, net als de bakjes noedels met pittige ossenhaas stukken.

 

 

Dit alles werd omlijst door muziek. Natuurlijk een kleine toespraak bij het eerste gesprek, daarna was de familie te druk met feestvieren.
Ik ben geen fan van Tros feest op het plein muziek. Zangers als Jan Smit, of Nick en Simon trekken volle zalen, maar ik zal daar niet zomaar naar toe gaan. En wie komt daar als eerste verassingsact binnen wandelen?

Juist...Jannes. Zijn muziek werd luidkeels meegezongen. Marloes en ik kenden zijn teksten niet, maar dat mocht de pret niet drukken. Natuurlijk bleef het daar niet bij. Vervolgens kwamen Wolter Kroes en Leona Philippo (de winnares van the Voice) nog een duit in het zakje doen.

Ondanks dat ik niet van mijn plek kon komen, moet ik zeggen dat we een geweldig feest hebben gehad. Het personeel waf professioneel en erg vriendelijk en heeft geprobeerd het ook mij naar de zin te maken. Het feest zou tot 4 uur die nacht gaan duren, maar Marloes en ik zijn rond een uur of 1 vertrokken. Tja, je word oud Martijn hoor ik je denken, maar dit is niet waar. Mijn blaas stond letterlijk op knappen. Zoals ik al aangaf, was er geen invalidentoilet en was het gewone toilet voor mij niet bereikbaar. Probeer het dan maar eens een uur of 5 op te houden, terwijl heerlijk eten en drinken je telkens word voorgezet.

Groet
Martijn