Schade

Wie mijn Facebook een beetje in de gaten heeft gehouden, weet dat ik weer eens in gevecht ben geweest met de gemeente Hengelo. Ook in mijn laatste blog heb ik geschreven over de aanvraag van mijn invalideparkeerkaart. De ellende is dat het aanvragen van voorzieningen de afgelopen jaren alleen maar moeilijker is geworden.
Maar toch heb ik 'm gekregen. In eerste instantie kreeg ik bericht dat de parkeerkaart was toegewezen. De toon van deze brief, kwam erop neer dat ik eigenlijk de gemeente op mijn blote knieën zou moeten bedanken. Probleem is dat ik niet op mijn knieën kan zitten, maar dat terzijde. Bij deze toekenning zat een retourenveloppe. En dan gaat het mis. Ik moet 2 pasfoto's sturen, zodat de kaart gemaakt kan worden. De pasfoto's van tegenwoordig moeten aan allerlei strenge eisen voldoen. Je mag niet meer lachen, maar met een gemeente aanvraag is dat niet zo'n probleem. Huilen is overigens ook niet toegestaan. Je beide oren moeten te zien zijn. Vincent van Gogh zou nooit meer iets hebben kunnen aanvragen. Daarbij moet een foto aan bepaalde afmetingen voldoen en moet je op een specifieke afstand van de randen van de foto staan. Als je hiervoor naar de fotograaf gaat, kun je een tweede hypotheek opnemen, dus Marloes zou dit wel even zelf doen.
Op internet hebben we de regels gevonden en na het uitdraaien van de foto's hebben we de boel verstuurd. Ik zou dan bericht krijgen wanneer ik de kaart kon komen ophalen.

En toen begon het lange wachten. Na ruim een week kreeg ik een brief. Waarom ze niet even hebben gebeld, of gemaild weet ik niet. Ze vragen wel iedere keer waar je overdag te bereiken bent, om vervolgens heel ouderwets een brief te sturen. Waarmee je dus een vertraging van minimaal 2 dagen hebt. De rest van de wachttijd zal komen doordat ze bij de gemeente niet langer weten hoe ze dit soort kaarten moeten maken. Het plastificeren duurde 3 dagen. Waarschijnlijk hebben ze daar met 4 ambtenaren de gebruiksaanwijzing voor dat apparaat moeten doorlezen. Evenals de gebruiksaanwijzing van de kaart zelf. Als je goed kijkt op onderstaande foto, dan weten ze bij de gemeente waarschijnlijk niet wat de voor- of achterkant van de kaart is. Iemand heeft er voor de duidelijkheid een stickertje op geplakt, dat door de eerder genoemde ambtenaren gewoon is mee geplastificeerd. Misschien dachten ze bij de gemeente dat het voor mij dan duidelijker zou zijn. De bijgeleverde folder en de 5 jaar eerdere ervaring zou inderdaad voor iemand met een handicap waarschijnlijk onvoldoende zijn.

 

 

Het ophalen was een emotioneel moment. Nou ja, eigenlijk begonnen de emoties pas na het ophalen, tijdens het eerste gebruik. Ik had een afspraak gepland via internet. Dan ben je direct aan de beurt. Ik dacht de kaart mooi voor mijn werk even vlug op te halen, maar dat was natuurlijk niet wat er gebeurde. Ik zat netjes te wachten totdat mijn nummer op het scherm zou verschijnen. Ik was de enige wachtende, maar toch kregen de 2 dames achter hun balies het voor elkaar mij bijna een kwartier te laten wachten. Eerst werd er koffie gehaald, gedronken, de weekendbespreking gedaan en verteld over de vrije dagen die een van beiden had opgenomen. Ze wilde die dagen eigenlijk weg, maar ze zou thuis blijven om de zolder op te knappen. Wat ik met deze informatie moet weet ik nog niet. Wel had ik bijna een visitekaartje van mijn vader gegeven, zodat zij weg kon, hij het werk op zolder kon doen en ik mijn kaart eindelijk zou krijgen!

 

Toen ik eindelijk aan de beurt was, kreeg ik mijn kaart, na mezelf geïdentificeerd te hebben. Daarnaast moest ik natuurlijk de brief meenemen die ze eerder hadden gestuurd. Deze is niet bekeken, maar direct weg gegooid. Ik heb gevraagd of ik mijn oude kaart daar kon achterlaten. Dat ik die moest inleveren stond niet in de brief, maar achteraf bleek dat ik de nieuwe kaart niet eens had meegekregen zonder de oude in te leveren. Na nog wat gezever over de prijzen van de kaart per gemeente te hebben aangehoord, ben ik snel aan het werk gegaan.

 

In Enschede bij de eerste keer parkeren werd het me bijna te machtig. Maar ik heb toch mijn afspraak eerst weten te doen. Bij het wegrijden echter was ik door emoties overmand. Door het waas dat mijn tranen veroorzaakte heb ik echter een paaltje gemist en mijn auto daar vakkundig op geparkeerd. Dus de schade uit de titel slaat daarop. Een mooie deuk was mijn deel. Gelukkig valt de schade mee en word de boel weer netjes gerepareerd, maar de gemeente zorgt met hun nieuwe WMO beleid voor levensgevaarlijke situaties. Mijn auto is het eerste slachtoffer. Ik ga denk ik maar eens een formulier invullen om de schade vergoed te krijgen van de gemeente.

Groet
Martijn