Koninginnedag 2012 zit er weer op. Een mooie vrije maandag. Het weer was fantastisch. En wat moet je dan doen in een huishouden vol vrouwen? Natuurlijk, je gaat de stad in. Zoals gezegd, het was heerlijk zonnig en warm, dus het centrum van Hengelo zou wel eens erg druk kunnen zijn. Op een of andere manier lijken vrouwen hier minder last van te hebben en wordt het mooie weer juist gebruikt als excuus om de stad in te kunnen.
Wij wonen lekker dicht bij het centrum. Dat was zelfs bij de koop van onze woning een argument. De makelaar gaf aan dat het huis een prachtige stadstuin had en dat zoiets dicht bij het centrum vrij uniek was. Volgens mij complete onzin, want in de straat waar wij wonen (en alle straten eromheen) hebben de huizen tuinen. Vaak zelfs nog een stuk groter dan de onze, maar dat terzijde.
Doordat we dicht bij het centrum wonen, kunnen we te voet. Nou ja, in mijn geval niet natuurlijk, maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Na ongeveer 150 meter is Jip moe en wordt ik weer gebruikt als levende taxi. Alleen dan komt direct het eerste probleem van een wat grotere stad naar voren.
Ook in Hengelo wordt tegenwordig Koninginnenacht gevierd. Dit feest wordt al langer in de grote steden in Nederland gevierd, maar heeft zijn weg inmiddels ook naar het verre oosten gevonden. Dat betekend veel en harde muziek, een hoop feestende en dansende mensen en natuurlijk heel veel alcohol. Die alcohol is het probleem niet, maar wel de glazen waarin deze geserveerd wordt. Normaliter gaat na het leegdrinken het glas terug op de bar. Maar wanneer je de hele nacht al aan het feesten bent, kan het zijn dat je coordinatie niet helemaal meer in orde is. Een glas beland dan al snel naast de bar, of net buiten het terras, of in een heel andere straat, stoep of tuin. Het vervelende is dan dat het benevelde brein niet meer registreert dat het glas moet worden opgeruimd. Ook de stadsdiensten hebben een vrije dag, dus de straten worden niet ontdaan van scherven. De ellende is dat ik met het stoeltje al slalommend het centrum van Hengelo probeer te bereiken. Dit zonder mijn bandjes volledig aan stukken te laten scheuren door het glas dat her en der verspreid ligt. Nu gebeurd dit niet alleen tijdens dit soort feestdagen, Hengelo heeft een reputatie op het gebied van glas op straat. Het jammere is dat je niet meer om je heen kunt kijken zonder je banden lek te rijden, dus tenenstaren is een passende uitdrukking.
Na het profiel van mijn banden te hebben gereden door het slalommen, hebben we toch het eerste onderdeel van koninginnedag bereikt. De rommelmarkt! De dames zelf willen volgend jaar ook op de rommelmarkt staan. Dat houdt dus in dat Marloes en ik om 4 uur 's ochtends moeten opstaan om onze oude zooi op straat te gooien op een kleedje. De kinderen houden een hele dag waarschijnlijk nog niet vol, wat erop neer komt, dat mijn stoel op de rem wordt gezet en dat ik er bij mag blijven om de kostbaarheden te bewaken. Om ervoor te zorgen dat ik het wel de hele dag volhoud, steken ze waarschijnlijk een stok door mijn wielen, maar heb vooral geen medelijden.
Rommelmarkten blijven een geweldig fenomeen. Moeders en vaders die aan potentiele kopers uitleggen waarom ze toch vooral hun spullen moeten kopen. Volgens mij veranderen de spullen van de rommelmarkt ook nooit. Het ene jaar gekocht, het volgende jaar zelf op de deken gelegd om weer te verkopen. En dat proces hoeft natuurlijk nooit te stoppen. Ook leuk zijn de kinderen die dan naast de deken met zooi staan en hun instrumenten te staan misbruiken. Valse gitaren en violen, maar ook niet geheel zuivere dwars- en blokfluiten. Er wordt geld voor gegeven en heeft mij meer dan eens de neiging gegeven ernaast te gaan staan. Een bordje om de nek en een beetje zielig kijken. Misschien levert het nog wat op.
Maar het allerleukst blijven toch de mensen die je wat proberen aan te smeren op dit soort dagen. Ik denk dat we een paar honderd mensen met flyers, pamfletten en petities hebben gezien. En ja, hoe moet je dan omgaan met iemand in een rolstoel? Kun je die een flyer in zijn handen proppen? Rolt waarschijnlijk wat lastig. Daarbij bestaat de kans dat hij er wat over vragen gaat. Kunnen we hem dan wel verstaan? Moeilijk moeilijk. Om en voorbeeld te noemen, Kris wil graag gaan paardrijden. De vereniging waar dat kan, die krijgt veel subsidie. Deze zal mogelijk stopgezet gaan worden en hierom waren ze op zoek naar handtekeningen. Omdat ik laag bij de grond zit, had ik het bord met info al gezien. De dame die handtekeningen stond te verzamelen kon niet naar beneden kijken. Hoe ik het ook probeerde, ik kreeg geen contact. Ik heb Marloes het maar laten opknappen, zij heeft een handtekening gezet en daarmee was onze plicht weer gedaan. Mijn handtekening hebben ze niet gevraagd, maar ja ik had mijn handen dan ook vol aan mijn wielen.
Het laatste onderdeel van de tocht was de kermis. Voor kinderen natuurlijk geweldig. Het is maar een kleine kermis, maar de prijzen waren die van een groot pretpark. Eigenlijk te gek voor woorden wat ze tegenwoordig voor en attractie durven te vragen. Jip wilde in de draaimolen, Sam in de botsauto's en Kris in de zweefmolen. Nu hebben ze voor iedere attractie een aantal houten vlonders gelegd. Waarschijnlijk voor de regen zodat mensen geen natte voeten krijgen, maar stiekem sprong me de gedachte door het hoofd dat ze die vlonders voor mij hadden neergelegd. Zodat ik niet te dichtbij kon komen.
De terugreis verliep net als de heenreis slalommend. Als extra hindernis moest ik nu ook nog proberen over de kabels van de kermis te komen. Op 2 wielen, en soms op 1, ging dit overigens prima. De dames hadden een topdag gehad.... en ik toch ook wel.
Groet
Martijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten