Op veel verschillende gebieden heb ik de afgelopen jaren onderzoeken gehad. Het grootste gedeelte van deze onderzoeken waren lichamelijk, de laatste tijd is daar ook het psychisch onderzoek bij gekomen. En de uitkomsten zijn duidelijk. Ik ben niet helemaal goed. Zowel lichamelijk als psychisch niet. Op zich is dat niet zo'n groot probleem en was dit al veel langer duidelijk.
Ik heb vele specialisten bezocht om lichamelijk de boel op orde te krijgen, met helaas minimaal resultaat. Nou ja minimaal.. de boel is alleen maar erger geworden. Een aantal jaren geleden inmiddels heb ik besloten niet langer naar "de oplossing" te zoeken. Lichamelijk is er niets meer te veranderen aan de situatie. Ik ben, zoals dat zo mooi genoemd wordt, uitbehandeld. Natuurlijk blijft er dan genoeg over om aan te werken.
Zo heb ik een pijnbehandeling in het Roessingh ondergaan. Een zware periode waarin ik 3 maanden lang iedere week 3 dagen intern was en leerde omgaan met de pijn. De grap was dat ik toen nog geen rolstoel gebruikte en dat daarna pas ben gaan doen.
Inmiddels loop ik al langere tijd bij een psychotherapeut en hier heb ik veel baat bij. PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) is de diagnose. Joepie, een nieuw stickertje! Deze stoornis gaat gepaard met angsten, depressieve klachten en allerlei andere vervelende dingen. Inmiddels begin ik resultaat te merken van de behandeling. Ik krijg psychotherapie en EMDR.
Inmiddels durf ik te zeggen dat het stukken beter gaat. De ellende is dat het naar mijn gevoel nog erg fragiel is. Ik lijk soms meer last van tegenslagen te hebben dan anderen. Een punt waaraan gewerkt wordt.
Ondertussen heb ik geleerd dat de onderzoeken nog lang niet over zijn. Ik heb inderdaad gezegd dat ik geen specialisten meer ga bezoeken, maar ik blijk hier weinig over te zeggen te hebben. Het is dus net als thuis. Ik sta ergens voor, de dames zeggen dat het anders moet, ik pas de plannen aan. Zo gaat het ook met het hele gebeuren rondom mijn werk.
Al langere tijd is het duidelijk dat ik nooit meer volledig aan het werk kan. Ik zou wel willen, maar het zit er niet in. Hier is met de bedrijfsarts en met mijn werkgever uitgebreid over gesproken. Iedereen is het eens. Ik kan blijven werken in mijn huidige functie. Er komen aanpassingen en we hoeven niet verder te zoeken, ik voldoe aan alle voorwaarden van het UWV. Dus wordt er op papier een deskundigenoordeel aangevraagd.
Zo'n oordeel moet binnen 2 weken na ontvangst afgerond zijn. Het UWV echter heeft al meer dan 2 weken nodig om mij uit te nodigen voor een eerste gesprek. Lang geleden heb ik een arts van het UWV gesproken. De diagnose staat op papier, maar dit is een nieuwe zaak, dus moet er een nieuwe arts naar kijken. Deze besluit dat er te weinig informatie is en dat ik door een arts gezien moet worden. De derde arts dus. Je kunt je voorstellen dat ik in eerste instantie een beetje wantrouwend tegenover haar zat. De grap was, dat er een co-assistente bij zat. De reden werd niet gegeven, maar ik snap dat mensen het beste leren uit de praktijk, dus daar heb ik geen problemen mee.
Op mijn vraag wat dan de onduidelijkheden zijn krijg ik geen antwoord. Het dossier is niet geheel doorgenomen en dus beginnen we van voor af aan. Wederom kon ik mijn verhaal in z'n geheel vertellen en elk klachte, kuchje, rammeltje en piepje benoemen. Nu zijn er dat nogal wat bij mij en dus duurde het gesprek ruim 5 kwartier. Qua werkverschaffing is het UWV in ieder geval goed bezig. Het jammere is dat ze alleen geen werkzoekenden (zoals Marloes) aan het werk kunnen helpen, maar in ieder geval zijn ze zelf verzekerd van voldoende arbeid.
Het gesprek eindigde met een lichamelijk onderzoek. De arts raakte mijn knieen aan en toen ging het mis. Door de dystrofie is aanraking erg pijnlijk. Dit had ze overigens snel door en daarmee was het uitgebreide lichamelijke onderzoek afgerond. Het rapport zou komende week klaar zijn (dit was ook daadwerkelijk het geval) en ik zou in diezelfde week uitgenodigd worden voor een gesprek met een arbeidsdeskundige. Dit laatste is logischerwijs niet gebeurd.
Het gesprek eindigde met de vraag aan de co-assistente wat zij nou eigenlijk uit het gesprek had gehaald. Ze nam niet deel, maar maakte wel af en toe wat aantekeningen. Hierop kreeg ik wat gestotter, waarop de arts insprong. De arts gaf aan dat ze vooral moest letten op de non-verbale signalen. Het kwam namelijk nog al eens voor dat mensen vertelden een bepaalde beperking te hebben, maar hier niet naar te handelen. Met andere woorden, er wordt een observator bij gezet om eventueel te kunnen bewijzen dat je een aansteller bent. Sarcastisch als ik ben heb ik haar gevraagd of ze dat bij mij nog was tegengekomen (Marloes zag namelijk dat ze zat te knikkebollen van de slaap). Ze gaf daarop aan dat het bij mij maar weinig voorkwam. Leuk antwoord. Ze verbeterde zich snel, waarbij ze het woord weinig verving door niet.
Inmiddels heb ik de rapportage van de arts voor me liggen. Keurig op tijd en erg uitgebreid. Wederom een bevestiging op papier dat ik geen aansteller ben, maar dat er wel degelijk iets aan de hand is. De grap is alleen dat dit onderzoek geen enkele waarde heeft. Het gaat enkel om een advies. Maart 2013 moet ik de WIA in en zal ik opnieuw door een arts en arbeidsdeskundige onderzocht gaan worden. De vraag is hoe ze dan aankijken tegen mijn beperkingen.
Nu is het dus wachten op een volgend onderzoek door de arbeidsdeskundige. Deze gaat met mij kijken of het nog zin heeft elders naar werk te zoeken. Het gaat daarbij niet om het feit of ik het werk leuk vind, maar of ik elders meer kan verdienen. Het gaat tenslotte om de centen en niet om werkplezier. Gelukkig heb ik een goed basissalaris en is mijn werkgever bereid alle aanpassingen te realiseren die nodig zijn om mij aan het werk te houden. In eerdere stukken schreef ik dat het allemaal langzaam en soms wat onnadenkend ging, maar dit lijkt te veranderen. In "Gek op wielen" schreef ik over een nieuwe auto. Deze is inmiddels goedgekeurd en zelfs al besteld. Geen moeilijke vragen meer en er lijkt steeds meer begrip voor de situatie te komen. Dus vanaf eind september rijdt deze gek op wielen in een Prius... waar moet het toch naar toe met de wereld?
Groet
Martijn
Wat een ellende doen ze sommige mensen toch aan. Het zou beter zijn wanneer ze geld besteden aan zaken waar we echt iets aan hebben dan aan mensen keer op keer medisch beoordelen en er verder weinig mee doen. Succes met het traject, fijn trouwens dat de auto besteld is. Soms gaat er toch nog iets goed. Leuk om weer van je te lezen. Gr. Babette
BeantwoordenVerwijderen